คำขอโทษจากพี่ชาย เป็นเรื่องแรกที่หัดเขียนค่ะ ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะคะ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นเลยค่ะ จะได้ปรับปรุงงานให้ดีขึ้นกว่านี้


“เอี๊ยด...โครม!”
“พ่อ แม่”
“ช่วยด้วย พี่ช่วยรินด้วย”
“ยายริน ตื่นสิยายริน พี่อยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ”
น้ำเสียงที่เจือความห่วงใยเอาไว้อย่างปิดไม่มิด
เด็กน้อยวัยเจ็ดขวบจึงค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วโผขึ้นกอดพี่ชายตัวเองแน่น
“พี่ รินฝันร้ายอีกแล้ว ฝันถึงพ่อกับแม่อีกแล้ว”
ฝันร้ายอีกแล้ว ทำไมนะ ทำไมถึงยังไม่ลืมซักทีก็ไม่รู้
“เรานี่ จริงๆเล้ย พาลเอาพี่ไม่ได้หลับได้นอนกันพอดี เฮ้อ ถ้าวันหนึ่งไม่มีพี่จะทำยังไงเนี๊ยะ”
“นี่พี่รำคาญรินเหรอ”
“ก็เรามันน่ารำคาญไหมล่ะ พี่ไปนอนล่ะแล้วอย่าทำเรื่องให้พี่ต้องลุกขึ้นมากลางดึกอีกนะ”
ดุจังเลย ถ้าวันหนึ่งไม่มีพี่ก็ดีสิจะได้ไม่มีคนบ่น เด็กน้อยประท้วงในใจ
ตั้งแต่พ่อกับแม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ เราก็เหลือกันอยู่แค่สองคนพี่น้องเท่านั้น
แต่ดูพี่สิ ทำเหมือนฉันเป็นตัวสร้างปัญหายังงั้นแหละ
พี่เปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปตั้งแต่พ่อแม่เสียชีวิตนั่นแหละ
จากพี่ชายที่แสนดี ยิ้มง่าย กลายเป็นเงียบขรึมเจ้าระเบียบเจ้าอารมณ์ เย็นชาโดยเฉพาะกับน้องกับนุ่งเนี๊ยะแหละ
เด็กสาวคิดอย่างหงุดหงิด เมื่อนึกถึงความหลังเมื่อหลายปีก่อน
ตั้งแต่วันนั้นนะ พี่ไม่เคยเข้ามากอดปลอบใจเมื่อฉันฝันร้ายอีกเลย ไม่ว่าฉันจะเรียกพี่ยังไงก็ตาม
พี่ชายใจร้าย ฉันเรียกพี่อย่างนั้น
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันเห็นพ่อเอาลูกขี่คอตัวเอง ฉันอยากขี่คอพี่ชายบ้าง ฉันจึงขอพี่ บอกพี่ว่าฉันอยากอยู่ที่สูงๆเห็นอะไรกว้างๆ แต่คำตอบจากพี่ชายก็คือ
“เราเป็นผู้หญิงจะมาขี่คอผู้ชายได้อย่างไร มันดูไม่ดีรู้ไหม”
เป็นไงล่ะพี่ชายฉัน นี่ยังไม่รวมที่แย่งขนมฉันกินหรอกนะเห็นฉันกินเป็นไม่ได้ ต้องแย่งกินทุกที โดยเฉพาะลูกอมของโปรดของฉัน พี่ชายตัวดีให้เหตุผลว่าไงรู้ไหม
“เป็นพี่น้องกันต้องแบ่งปันกัน จริงไหมน้องสาวที่น่ารัก”
อยากเป็นตายล่ะ น้องสาวที่น่ารักเนี๊ยะ
ระหว่างที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น คนที่ถูกพาดพิงถึงก็กลับเข้าบ้านมา
“นี่ยายรินมัวนั่งเหม่ออะไรอยู่ได้ แล้วซักผ้าหรือยัง ทำความสะอาดบ้านหรือยัง แล้งก็ล้าง..”
“หยุด หยุดเลยพี่ นี่น้องพี่นะไม่ใช่นางซิน ถึงได้ใช้เอาใช้เอาหน่ะ”
“ก็เราเป็นผู้หญิง งานพวกนี้ก็เป็นงานของผู้หญิงทั้งนั้น”
“เสร็จหมดแล้วเจ้าค่ะ พอใจหรือยัง”
“ก็ดีแล้ว”
พอจบก็เดินขึ้นห้องไปเลย  ยังเหมือนเดิมเลยพี่ชายฉัน
เฮ้อไปทำอาหารดีกว่า นี่ก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่พี่ชายฉันทั้งบังคับและขู่เข็ญให้ทำ ไม่รู้จะบังคับกันไปถึงไหน
ติ้งต่อง!
เอ...ใครน้า
นิตยา สาวสวยที่เข้ามาพัวพันกับพี่ชายเธอนั่นเอง
ไม่ทันที่ฉันจะไปประตู พี่ก็วิ่งกระหืดกระหอบไปเปิดก่อนซะแล้ว
แหมทีกับน้องนะ จะกระตือรือร้นอย่างนี้ไหม ฉันคิดอย่างน้อยใจพี่ชาย

.........................................................................

“น้ำค่ะ”
“ขอบใจมากค่ะหนูริน”
“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นหน้าที่ของเจ้าบ้านอยู่แล้ว”
ฉันตอบ พลางมองหญิงสาวที่เข้ามาใหม่อย่างไม่วางตา  ผู้หญิงคนนี้หน่ะหรือแฟนพี่ชายเธอ เปรี้ยวจริง เปรี้ยวมากด้วย ท่าทางพี่ชายจะชอบแบบนี้แฮะ
“อะฮึ่ม อึม”
นั่นแหละทำให้ฉันรู้สึกตัวและปลีกตัวออกมาอย่างเร็วที่สุด เชอะ พอแฟนมาล่ะไล่น้องเลยนะ
เขาส่ายหน้าระอาใจ กับการไม่รู้จักโตของน้องสาว

.......................................................................

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง เริ่มแต่งตัวเปรี้ยวขึ้น กลับบ้านดึกขึ้น จากเด็กกะโปโล กลายเป็นสาวมั่นในพริบตา ไม่รู้ว่ากำลังประชดพี่ชายตัวเองหรือเปล่า
“ยายริน ทำไมแต่งตัวอย่างนี้ ล่อเสือล่อตะเข้หรือไง แล้วนี่ไปไหนมา ทำไมถึงกลับป่านนี้ นี่หรือสิ่งที่ผู้หญิงดีๆเขาทำกัน”
ท่าทางพี่ชายฉันโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แต่เรื่องอะไรฉันจะยอมล่ะ ฉันไม่ผิดนี่ ทีแฟนตัวเองทำยังไม่ว่า พอเป็นน้องล่ะก็ว่าเอา ว่าเอา
“รินจะทำอะไรมันก็เรื่องของริน พี่ไม่ต้องมายุ่งหรอก พี่ก็ไม่เคยสนใจน้องคนนี้อยู่แล้วนิ เชิญไปมีความสุขกับแฟนของพี่เถอะ ไม่ต้องมาสนใจคนไม่ดีอย่างรินหรอก”
“ยายริน!”
“แล้วทีพี่หายไปหลายวันล่ะ พี่ไปทำอะไรมา ไปกับแฟนพี่ใช่ไหมล่ะ”
เขาได้แต่ยืนอึ้ง
“ไม่ตอบแสดงว่ายอมรับใช่ไหม ฮึ พี่ชายใจร้าย”
ฉันวิ่งร้องไห้ขึ้นไปบนห้องอย่างเสียใจ เสียงปิดประตูดัง ปัง! จบลงพร้อมกับการทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรงของพี่ชาย
น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงอย่างไม่อายใคร

..........................................................................

พี่หายไปจากบ้านหลายวันแล้ว คงโกรธฉันจริงๆ แต่ฉันไม่ผิดนี่ เรื่องอะไรจะขอโทษ ฉันคิดอย่างทิฐิ
กริ้งๆๆ
ใครโทรมาตอนนี้นะ คนยิ่งกลุ้มๆอยู่
“ฮัลโหล”
“คุณรินใช่ไหมครับ”
“ค่ะ”
ฉันตอบรับอย่างงงงวย
“พี่คุณอยากพบคุณครับ”
แหมจะง้อทั้งทีต้องอาศัยคนกลางด้วยพี่ฉัน
แต่ประโยคที่ตามมาทำเอาฉันแทบช็อก
“พี่คุณอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”
“พี่เป็นอะไรคะ ไม่จริงพี่ฉันออกจะแข็งแรง ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”
ฉันพูดปลอบใจตัวเอง
“คุณรีบมาหาพี่คุณเถอะครับ เขาอยากพบคุณมาก”
“ค่ะ ฉันจะรีบไปให้เร็วที่สุด”
อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะพี่ชาย

.........................................................................

“พี่คะ”
“มาแล้วหรือ”
พี่ลืมตาขึ้นมา พร้อมน้ำเสียงที่แหบแห้ง
“พี่ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม”
“พี่ขอโทษ รินอย่าโกรธอย่าเกลียดพี่เลยนะ พี่คงเป็นพี่ที่แย่มากในสายตาริน ทั้งแย่งขนมน้องกิน เข้มงวด ไม่เอาใจใส่น้อง”
ฉันพูดอะไรไม่ออกเอาแต่ร้องไห้
“ร้องไห้อีกแล้ว เด็กขี้แย สัญญากับพี่ได้ไหม ว่าถ้าไม่มีพี่แล้ว น้องของพี่คนนี้ต้องเข้มแข็ง พี่เชื่อว่าน้องพี่ทำได้ น้องพี่เก่งอยู่แล้ว”
ฉันพยักหน้า รับคำสัญญา
พี่ยิ้มอย่างดีใจ รอยยิ้มที่ฉันไม่ได้เห็นอีกเลยหลังจากพ่อกับแม่เสีย
ฉันก็ยิ้มให้พี่ทั้งน้ำตา

..........................................................................

“พี่คุณเป็นลูคิเมีย เป็นมานานแล้ว”
“ทะ ทำไมดิฉันไม่เคยรู้เลย”
“ผมว่าบันทึกเล่มนี้อาจจะตอบคำถามคุณได้ เขาฝากผมให้คุณ เขาบอกให้ผมให้คุณในวันที่เขาไม่อยู่แล้ว”

คำขอโทษจากพี่ชาย
ดูเหมือนเป็นชื่อเรื่องของบันทึกเล่มนี้
"ตั้งแต่พ่อแม่เสีย พี่ก็สัญญากับท่านไว้ว่า จะดูแลน้องให้ดีที่สุด ภาระใหญ่หลวงที่พี่จะต้องทำ
รู้ไหมตอนที่น้องขอขี่คอพี่ แต่พี่ก็ปฏิเสธ เพราะพี่กลัว กลัวทำน้องของพี่ตกลงมาเจ็บ พี่เป็นห่วงน้อง
ที่พี่แย่งลูกอมน้องกิน เพราะกลัวน้องฟันผุ พี่เลยกินเสียเอง พี่เป็นห่วงน้อง
ที่พี่เคี่ยวเข็ญให้น้องทำงานบ้าน เพราะน้องจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้ ในยามที่พี่ไม่อยู่แล้ว พี่เป็นห่วงน้อง
ที่พี่ไม่เข้าไปกอดปลอบน้องเมื่อน้องฝันร้าย ไม่ใช่พี่ไม่ห่วงแต่อยากให้เราอยู่ได้ ถ้าในวันใดไม่มีอ้อมแขนของพี่คอยปกป้อง
ทำไมนะพี่ถึงคิดว่าเราเป็นเด็กเสมอ  เด็กที่พี่ชายอยากปกป้องตลอดเวลา
ที่พี่พาคนที่เราเรียกว่าแฟนพี่เข้ามาบ้าน แค่อยากให้เรามั่นใจในตัวเอง น้องพี่น่ารักเสมอ
ที่พี่รีบวิ่งไปเปิดประตูให้เขา เพราะพี่กลัวเราไปเปิด เราเหนื่อยจากทำงานบ้านแล้ว พี่ไม่อยากให้น้องพี่เหนื่อยอีก
พี่รู้แล้วน้องพี่ไปทำงานพิเศษ น้องเลยกลับดึก พี่ภูมิใจในตัวน้องมาก น้องพี่เก่ง เก่งเสมอ ไม่ทำให้พี่ผิดหวังเลย
พี่ขอโทษที่พี่ปิดบังเรื่องป่วยกับน้อง เพราะพี่กลัว กลัวที่จะไม่ได้ดูแลน้องของพี่ พี่ไม่อยากให้น้องเป็นห่วงเป็นกังวล
น้องรู้ไหม ทำไมพี่ถึงเย็นชากับน้องนัก พูดจาไม่ค่อยดีใส่น้อง ทำเหมือนไม่ค่อยสนใจน้อง  พี่เจ็บปวดมากรู้ไหมที่ทำอย่างนั้น ทุกครั้งที่น้องร้องไห้พี่อยากจะฆ่าตัวเองนัก พี่อยากให้น้องรู้สึกเกลียดพี่ เกลียดให้มากที่สุด น้องจะได้ทุกข์น้อยลงเมื่อพี่จากน้องไปแล้ว
การเดินทางอันยาวนานสิ้นสุดลงแล้ว พี่วิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่พี่ดีใจนะที่ได้เกิดมาเป็นพี่ชายของน้องที่น่ารักอย่างนี้ พี่หมดห่วงแล้วล่ะ น้องของพี่ช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว ได้ดีซะด้วย ทำให้พี่มั่นใจว่าเราจะเดินต่อไปได้ แม้ไม่มีพี่อีกแล้ว ก็ตาม
สุดท้ายแล้ว พี่เคยบอกน้องหรือยังว่า  น้องคือทั้งชีวิตของพี่ พี่รักน้องนะ"

                                    พี่ชายใจร้าย

ฉันนั่งกอดบันทึกร้องไห้ ขอวันนี้วันเดียวนะพี่ชาย แค่วันเดียวเท่านั้น แล้วรินจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว รินสัญญา
พี่เป็นฮีโร่ของน้องเสมอ พี่ชายที่แสนดี
คนคนหนึ่งได้หยุดเดินแล้ว
ขณะที่อีกคนต้องก้าวต่อไป
อย่ากลัวที่จะต้องเดินคนเดียว
อย่าเพิ่งท้อแท้กับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
ขอให้นึกถึงคนที่ทำเพื่อคุณมาตลอด
เขาคงไม่ทิ้งให้คุณเดินตามลำพังหรอก
ถ้าเขาไม่มั่นใจว่า
คุณเดินต่อไปด้วยตัวเองได้แล้ว

แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 48 14:27:48