กลับมาแล้วค่ะ หลังจากที่เน็ตติงต๊องไปสักพักหนึ่ง เอาตอนต่อไปมาฝากแล้วนะคะตอน 44
เมื่อพิชอรได้ฟังคำขอของชายหนุ่ม น้ำใสๆก็รื้นขึ้นมาในตา และกำลังจะไหลออกมา แต่เธอไม่ให้มันรินหลั่งเป็นอันขาด เพราะนั่นเท่ากับจะทำให้ตัวเองใจอ่อนกับเขา ความร้ายกาจที่อัคนินทร์ทำกับเธอทุกอย่าง หญิงสาวทนได้เสมอ แต่เมื่อเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้ตนขาดพี่ชาย ก็ทำให้ความอดทนในใจหายไปเหลือเพียงความแค้นและความเกลียดชัง พิชอรกำมือแน่นขึ้นเหมือนเป็นสิ่งตอกย้ำให้ชัดว่าเธอเจ็บมามากเพียงใด ครั้งแรกในใจของหญิงสาวจะไม่ให้โอกาสสำหรับผู้ชายใจร้ายคนนี้ หากมันก็ดูเหมือนจะใจดีกับเขาเกินไป เหมือนชายหนุ่มทำผิดแล้วปล่อยให้ความทุกข์ตกกับคนอื่นโดยไม่ต้องรับผิดชอบอะไร ไม่มีทางหญิงสาวจะไม่ให้เขาได้มีความสุขในขณะที่เธอต้องเป็นฝ่ายสูญเสียหรอก คิดได้ดังนั้นเธอก็บอกให้อัคนินทร์รู้ว่าตัดสินใจอย่างไร
"ก็ได้ค่ะอรจะให้โอกาสพี่กั้งแก้ตัว"อัคนินทร์รู้สึกดีใจเมื่อได้ฟังคำพูดของหญิงสาว หากเธอก็ต่อจนจบประโยคซึ่งไม่ใช่สิ่งที่อัคนินทร์นึกไว้
"แต่เป็นเรื่องของพี่เวชเท่านั้น ส่วนเรื่องของเราสองคนมันไม่มีทางที่จะกลับมาเหมือนเดิมได้อีกแล้วล่ะค่ะ"เพียงฟังหญิงสาวเอ่ยจบใบหน้าของอัคนินทร์ก็สลดลงทันที พิชอรไม่ให้โอกาสเขาได้แก้ตัวกับเธอ ก็เท่ากับหญิงสาวไม่ให้อภัยตนเองสินะ
"อร"อัคนินทร์เรียกเธอหากพิชอรกลับเดินไปหาผู้เลี้ยงดูตนแทน ป้ายน้ำตาที่มันเอ่อล้นนัยน์ตาคล้ายว่าจะไม่ใจอ่อนกับเขาเป็นเด็ดขาด และไม่แม้แต่จะมองชายหนุ่มเลย
"เก็บของเถอะค่ะป้านุ่ม จะได้กลับบ้านเราซักที"แล้วเธอก็ช่วยหญิงสูงวัยเก็บของใส่กระเป๋าจนกระทั่งเรียบร้อย ก็เดินออกมาจากห้อง ปล่อยให้ร่างสูงยอมรับกับคำตัดสินของเธอ
พิชอรยืนรออยู่ไม่นานชายหนุ่มก็ก้าวออกมาจากห้องและของ ๆ เขา ทั้งสามขึ้นรถตู้ไปพร้อมกับรถของโรงแรมซึ่งจัดไว้สำหรับบริการนักท่องเที่ยว ไม่มีใครพูดจาอะไรต่อกันเหมือนเรื่องทุกอย่างจบลงตั้งแต่ในห้องนั้น
จนถึงสนามบิน อัคนินทร์ก็เข้าไปจัดการเรื่องตั๋วให้กับเธอและป้านุ่ม แม้จะนั่งใกล้กันแต่ความสัมพันธ์ห่างเหิน ไม่มีใครรู้หรอกว่าสิ่งที่พิชอรตัดสินใจนั้นตัวเธอเองก็เจ็บปวดด้วย
จำใจต้องจากทั้งๆที่ยังรัก มันเป็นความรู้สึกที่รวดร้าวมาก
++++++++++
จนกระทั่งถึงบ้านชายหนุ่มก็เรียกเธอไว้อีก
"อร พี่ยังยืนยันคำเดิมนะ ว่าต้องการแก้ตัวทั้งเรื่องเวชและเรื่องของเรา"
หญิงสาวนิ่งไปสักพักหนึ่งและตอบเขา
"อรก็ยืนยันคำเดิมเหมือนกันค่ะ"
แล้วเธอก็หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าของตนเองเข้าไปในบ้าน โดยไม่เหลียวหลังกลับไปมองภาพใบหน้าเศร้าของเขา เพราะเธอไม่อยากใจอ่อนอีก กลัวว่าถ้าให้โอกาสชายหนุ่มง่ายเกินไป เขาก็จะมองความรู้สึกของเธอเป็นสิ่งไร้ค่าเหมือนเช่นที่ผ่านมา
อะไรที่ให้ง่ายเกินไป มักจะไม่มีค่าจดจำนานเท่าไหร่
คล้ายเธอที่ให้ความจริงใจกับเขา แต่ชายหนุ่มกลับมองไม่เห็นคุณค่า
อัคนินทร์ได้แต่เดินกลับขึ้นรถไปด้วยท่าทางหม่นหมองเธอคงไม่คิดเปลี่ยนใจ นี่ไงล่ะคือสิ่งที่เขาคิดและนึกไว้ตลอดว่าจะเป็นอย่างนี้ เมื่อหญิงสาวหายดี เพียงลับหลังรถตู้ซึ่งเป็นของบริษัทชายหนุ่มแล่นออกไป น้ำตาที่กลั้นไว้ตลอดก็รินไหลออกมาอย่างไม่อายใคร หลังจากพิชอรก้าวไปยังโซฟาในห้องรับแขก และซบหน้ากับแขนของตนเองซึ่งวางอยู่บนพนักพิงของโซฟาตัวสวย
ดูเหมือนน้ำตาที่เสียใจจะบอกถึงความรู้สึกภายในของเธอได้เป็นอย่างดีว่าเป็นเช่นไร คนที่เคยคิดและเฝ้าฝันว่าจะให้เขามองหญิงสาวเป็นแบบอื่นพิชอรเคยต้องการมาตลอด หากแต่เมื่อสิ่งนั้นถูกหยิบยื่นให้ กลับรับไว้ไม่ได้ ต้องหักห้ามความต้องการของตนเองไว้ มันเป็นสิ่งที่เจ็บปวดเหลือเกิน หญิงสูงวัยซึ่งรู้ดีว่านายสาวของตนตอนนี้รู้สึกยังไงก็ถามเธอออกไป
ของซึ่งอยู่ตรงหน้า หากไม่มีสิทธิ์ที่จะสัมผัส แม้จะต้องการของชิ้นนี้มากเพียงใด แต่ก็ต้องตัดใจ
"ทำอะไรตรงข้ามกับหัวใจตัวเอง ก็เป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ ต้องแอบมาร้องไห้คนเดียว ป้านุ่มรุ้นะคะว่าที่คุณอรทำน่ะมันไม่ใช่สิ่งที่คุณอรอยากทำเลย"
"อรทำในสิ่งที่ควรทำ ป้านุ่มว่าผิดเหรอคะ"หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาถามคนที่เลี้ยงตนเองมา ทั้งๆที่ใบหน้าของเธอก็เปื้อนน้ำตา
"คุณอรไม่ได้ทำร้ายความรู้สึกคุณกั้งอย่างเดียวหรอกค่ะ แต่ทำร้ายความรู้สึกของตัวเองด้วย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องเสียใจแบบนี้"
"แล้วป้านุ่มจะให้อรใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ทำร้ายพี่เวชทางอ้อมอย่างนั้นเหรอคะ ทำไมป้านุ่มไม่คิดบ้างล่ะคะ ถ้าไม่เป็นเพราะเขา พี่เวชก็คงไม่หนีอรไป"หญิงสาวยังคงยกหาเหตุผลความผิดของชายหนุ่มมาบอกให้หญิงสูงวัยฟัง
"แต่ก็ใช่ว่าคุณกั้งจะไม่รู้สึกอะไรเลยนี่คะ ตรงกันข้าม ป้านุ่มเห็นเธอเศร้าไปเลยที่รู้ว่าตัวเองเข้าใจเพื่อนผิดไป
"ก็ต้องเศร้าสิคะ เพราะสิ่งที่เขาคิดไว้มันไม่ตรงกับความจริงที่ได้รู้"แววตาของพิชอรแม้จะบอกว่ารัก แต่ก็มีเหตุผลในใจบางอย่างที่คอยขัดแย้งไว้
"ป้านุ่มรู้ว่าตอนนี้ถึงพุดอะไรไปคุณหนูก็คงไม่เชื่อ ว่าคุณกั้งเธอเสียใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงๆ เธอถึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อชดเชยความผิดที่ได้ทำร้ายเพื่อนโดยการดูแลบริษัทแทนคุณเวช แม้แต่เวลาที่คุณอรไม่สบาย คุณกั้งเธอก็คอยดูแลคุณอรไม่ห่างเหมือนกัน บ้านนี้ก็เหมือนกันคุณกั้งก็ส่งคนมาดูแลและทำความสะอาดเป็นประจำ"
เพียงได้ฟังหญิงสาวก็เกือบจะคล้อยตามและเข้าใจในสิ่งที่หญิงสูงวัยพูด แต่ก็อีกนั่นล่ะ เมื่อมันมีความรู้สึกในแง่ลบขวางไว้เช่นเคย
"ถ้าเขาไม่รู้ความจริงเรื่องของพี่เวช ป้านุ่มคิดว่าเขาจะทำอย่างนี้เหรอคะ ตรงกันข้ามก็ยังคงคิดทำร้ายอรให้เจ็บปวดตามเดิม ป้านุ่มใจอ่อนก็เพราะเห็นเขาทำความดีเพื่อชดใช้ความผิดแค่นั้นเองเหรอคะ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อพี่เวชก็ไม่กลับมาอีกแล้ว"
"คุณอรทำลายโอกาสของตนเอง คุณอรรักคุณกั้งไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงไม่รีบรับความรู้สึกดีๆจากคุณกั้งไว้"
"อรไม่ต้องการมันอีกแล้วล่ะค่ะ ความรักของคนใจร้าย"
หญิงสาวตอบแบบไม่ตรงกับความรู้สึกของตนเอง แต่ป้านุ่มก็รู้ว่ามันไม่จริง คนที่รักมากจะตัดใจได้อย่างเร็วพลันเลยหรือ
+++++++++++++++
เพียงอัคนินทร์ก้าวเข้าสู่ในบ้าน สายตาของทุกคนก็ทำสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มเพียงแค่คนเดียว ส่วนหญิงสาวที่ดูบอบบาง มิได้กลับมาด้วย อรรถวิทย์เป็นคนถามน้องชายก่อนประโยคแรก
"อ้าว ทำไมกลับมาเร็วนักล่ะ แล้วพิชอรไปไหน ไม่ได้กลับมาด้วยกันเหรอ"อัคนินทร์มองหน้าของทุกคนและบอกให้รู้
"เธอจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วครับ"แล้วชายหนุ่มก็ก้าวขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบๆ ไม่ตอบคำถามใครอีก มารดาและพี่ชายก็มองหน้ากัน อัคนินทร์เป็นอะไรไป ถึงดูเศร้านัก
"เดี๋ยวผมขึ้นไปดูให้เองครับคุณแม่ มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นอย่างนี้หรอก"
พออรรถวิทย์ขึ้นมาชั้นบนก็เห็นอัคนินทร์นั่งอยู่ในห้องคนเดียวเงียบๆ ไม่ยอมเปิดไฟ เมื่อพี่ชายเปิดประตูเข้ามาก็เป็นฝ่ายเปิดสวิชท์ไฟ เห็นแต่น้องชายนั่งกอดสมุดบันทึกเล่มใหญ่ไว้ แล้วอัคนินทร์ก็บอกให้ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาได้รู้ว่าที่ตนเองเศร้านั้นคือสาเหตุใด
"อรเขาจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วครับพี่"
"เพราะอะไรล่ะ ก็พิชอรยังไม่รู้สึกตัวไม่ใช่เหรอ หรือว่า"อรรถวิทย์ทำสีหน้าตกใจและน้องชายก็พยักหน้าตอบรับ
"ใช่ครับพี่ เขาหายป่วยแล้ว ซ้ำยังเกลียดผมอีกต่างหาก เธอบอกว่าไม่สามารถใช้ชีวิตร่วมกันกับผมได้อีก แม้ว่าผมจะขอโอกาสแก้ตัวเรื่องทุกอย่าง เขาก็ให้ได้แค่เพียงเรื่องของพัชเวช"บอกจบอัคนินทร์ก็นั่งเศร้าต่อ ผู้เป็นพี่ชายตบไปยังบ่าของเขาและบอก
"พี่เชื่อว่าพิชอรไม่ได้พูดจากใจจริงหรอก เธอรักนายมากนะกั้ง และการที่จะตัดใจจากใครสักคนน่ะ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ตอนนี้เธออาจจะยังโกรธ แต่นานวันไป ถ้าเราทำความดีให้เธอเห็น พี่เชื่อว่าพิชอรต้องใจอ่อนแน่"
"แต่ผมก็ร้ายกับเขาไว้เยอะเหมือนกันนะครับ คงยากที่จะทำให้เธอใจอ่อน"
"อย่าเพิ่งท้อสิ ยังไม่ลองทำแล้วจะรู้ได้ยังไงว่ามันจะเป็นอย่างที่เราคิดน่ะ"อรรถวิทย์ให้กำลังใจกับน้องชาย
"เพราะเธอเกลียดผมไงครับพี่กุ้ง และยังเป็นคนทำให้เธอขาดพี่ชายไปอีก เหตุผลข้อนี้ไงครับที่จะทำให้พิชอรไม่ให้อภัยผม"
"แค่นี้ก็ท้อแล้วเหรอกั้ง ทีเมื่อก่อนพิชอรยังพยายามทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะใจลูก ทั้งๆที่รู้ว่าลูกรังเกียจ แต่ก็ยังจะทำ แล้วกั้งเจอปัญหาเดียวกับที่พิชอรเจอ ก็หมดความอดทนแล้วเหรอ แม่ไม่คิดเลยนะว่าลูกจะยอมแพ้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างพิชอรได้"
คุณสร้อยฉัตรขึ้นมาหาบุตรชาย แต่ก็ทันกับประโยคที่ชายหนุ่มเอ่ยกับพี่ชาย จึงทำให้เธอยกเอาความอดทนของพิชอรมาบอกให้เขาฟังบ้าง เพียงได้ฟังคำของมารดาอัคนินทร์ก็นึกไปถึงยามที่พิชอรอยู่ในบ้าน เธอพยายามพูดดีกับเขา ทำดีกับชายหนุ่มทุกอย่างสารพัดที่จะทำ แต่ก็เหมือนเดิมเขาไม่เคยใส่ใจหรือเมตตาเธอเลย หนำซ้ำกลับมองสิ่งที่พิชอรทำในแง่ร้ายซะอีก คิดว่าหญิงสาวจะโผเข้าจับพี่ชายแทนเขา จนทำให้เธอเกือบเกิดอันตรายแต่พอตนเองป่วยพิชอรก็ยังเข้ามาดูแลเขาอีก ทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องเจอกับคำพูดบาดใจแต่เธอก็ไม่สน อัคนินทร์นับถือความอดทนของหญิงสาวจริงๆ และก็ทำให้เขามีความมุ่งมั่นขึ้น
"ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้พิชอรใจอ่อนลงครับแม่ ถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดหรือจะไล่ผมยังไงผมก็จะทน เหมือนอย่างเช่นที่เขาเคยทนผม"
"ดีมากกั้ง แม่รู้ว่าลูกต้องทำได้ แม่จะเป็นกำลังใจให้ลูกนะ"
คุณสร้อยฉัตรใช้มือลูบไปยังศีรษะของลูกชายคนเล็กอย่างรักใคร่
"พี่ก็จะเป็นกำลังใจให้นายเหมือนกัน"อรรถวิทย์บอกกับน้องชาย นั่นจึงทำให้อัคนินทร์ฮึดสู้และตั้งใจที่จะทำให้สำเร็จอย่างที่ทุกคนคอยเป็นแรงใจให้
++++++++++++++
แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 48 19:28:48
จากคุณ :
tonkho-w 
- [
30 พ.ค. 48 19:28:20
]
เจ้าสาวทาสตอน 44
