*** เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นแนวทดลอง แต่งขึ้นโดยไม่ได้ใช้ชีวิตใครเป็นตนแบบทั้งสิ้น "ฉัน" ในเรื่องคือใครสักคนนึงในสังคมไทยในยุคปัจจุบัน และแน่นอนไม่ใช่ผู้เขียน ในการอ่านเรื่องนี้โปรดใช้วิจารณญาณประกอบ ***

------------------------------------------------------------

ที่ขอบฟ้านั้นไม่มีเธอ

ตอนที่ 1 อารัมภบท

ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นเรื่องนี้อย่างไรดี แถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องนี้ควรจะจบลงเช่นไร ฉันรู้แค่ว่าฉันเป็นเพียงผู้หญิงคนนึงที่มีอายุ 27 ปี 3 เดือน กับอีก 4 วัน มันคงดูน่าตลกดีเมื่อต้องมานั่งนับนิ้วดูเพื่อหาว่าตอนนี้ตัวเองมีอายุเท่าไหร่ กี่ปี กี่เดือนและกี่วัน และยิ่งน่าตลกเข้าไปใหญ่ที่จะเรื่องนี้จะต้องเริ่มต้นด้วยอายุของฉัน

ฉันเป็นลูกคนโตเนื่องจากสาเหตุขัดข้องบางประการของแม่ ถ้าจะให้พูดกันง่ายๆก็คือพี่สาวคนเดียวของฉันที่แม่คลอดอกมาในปี 2514 นั้นตายไปหลังจากที่ลืมตาขึ้นมาดูโลกได้เพียงสามเดือนด้วยโรงมะเร็งในเม็ดเลือด หลังจากที่พี่สาวคนเดียวของฉันเกิดและตายราวๆเจ็ดปี ฉันก็ลืมตาขึ้นมาดูโลกในปี 2521 แม่คลอดฉันที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งไม่ใช่โรงพยาบาลเดียวกับที่แม่คลอดพี่ แน่นอนที่โรงพยาบาลนี้ต้องอยู่ในกรุงเทพ เพราะครอบครัวของเราไม่เคยไปอยู่ที่อื่น และสาเหตที่แม่ไม่คลอดฉันที่โรงพยาบาลเดิมก็เพราะว่าแม่ไม่ไว้ใจโรงพยาบาลที่เคยทำให้ลูกคนแรกที่แม่คลอดออกมาเป็นโรคมะเร็งในเม็ดเลือดตาย

ฉันมีชีวิตในแบบฉบับของลูกคนเดียวมาได้หกปี แม่ของฉันซึ่งในตอนนั้นมีอายุราวๆ 38 ปีก็คิดจะมีลูกอีกคน ด้วยเหตุผลที่ว่าแม่กลัวฉันเหงาเพราะไม่มีพี่น้องไว้คอยเล่นด้วย แต่เหตุผลจริงๆที่ทำให้ผู้หญิงคนนึงซึ่งมีอายุเกือบจะเลยวัยที่จะตั้งท้องและคลอดลูกแล้วยอมเสี่ยงที่จะมีลูกอีกคน ก็เพราะแม่ของฉันอยากมีลูกชายไว้สืบสกุล และสิ่งที่แม่คิดก็ได้ดังหวัง น้องชายคนเดียวของฉันเกิดขึ้นมาท่ามกลางความสมหวังและชื่นชมของทุกคนในครอบครัวในปี 2527 ซึ่งปีนั้นก็ถือเป็นปีสุดท้ายของชีวิตการเป็นลูกคนเดียวของฉัน รวมเวลาของการเป็นลูกคนเดียวของฉันทั้งสิ้นเจ็ดปี

ในระหว่างปีที่ฉันเติบโต มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น ทั้งในช่วงเวลาที่ฉันคงยังเป็นลูกคนเดียวของแม่และในช่วงเวลาที่ฉันต้องกลายมาเป็นลูกคนโตของแม่และเป็นพี่สาวของน้องชายของฉัน หากย้อนเวลากลับไปในช่วงที่ฉันยังเด็ก ความทรงจำแรกที่ฉันจำได้มันไม่ใช่สิ่งที่น่าจดจำหรือน่าคิดถึงนัก ถึงแม้ความทรงจำต่อๆมาจะมีเรื่องราวที่ดีและน่าประทับใจอยู่บ้าง แต่สัดส่วนของตะกอนเลวร้ายที่ทับถมกันอยู่ในความทรงจำของฉันมันก็ยังคงมีจำนวนมากกว่าส่วนที่ดีๆอยู่ดี

หากชีวิตคนเราเหมือนแถบแม่เหล็กที่สามารถบันทึกเรื่องราวทั้งภาพและเสียงและสามารถนำมาตัดต่อเอาส่วนที่ไม่ต้องการออกไปได้ คนทุกคนบนวัตถุสัณฐานกลมเบี้ยวสีน้ำเงินที่เรียกกันว่าโลกใบนี้คงมีชีวิตที่ดี และคำจำกัดความของโรคทางจิตประสาทมากมายที่มีอยู่ในทุกวันนี้คงไม่จำเป็น และบางทีฉันอาจจะไม่ต้องมาเป็นฉันอย่างในทุกวันนี้

ก่อนที่ฉันจะเล่าส่วนที่เป็นประเด็นหลักของเรื่องนี้ให้ฟัง ฉันคิดว่าฉันควรจะเล่าปูมหลังบางส่วนของฉันให้ฟังก่อน เพื่อที่คนที่ได้มารับรู้เรื่องนี้จะได้เข้าใจความคิดของฉันและเข้าใจในเหตุผลของฉันว่าทำไมฉันจึงมีพฤติกรรมแบบนี้ และก่อนที่จะไปสู่ปูมหลัง ฉันต้องขอออกตัวก่อนว่าภายในสังคมเมืองขนาดใหญ่ของกรุงเทพสังคมนี้ ฉันเป็นเพียงฟันเฟืองเล็กๆที่ดำเนินชีวิตไปตามระบบระเบียบ ตามครรลองที่สังคมกำหนด ฉันพยายามทำชีวิตของฉันให้ดีที่สุด เท่าที่กำลังของผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถทำได้ พยายามทำตัวเองให้ไหลลื่นไปกับกระแสสังคมอย่างนิ่มนวลที่สุด โดยที่ไม่ได้คาดคิดไว้ก่อนเลยว่า การกระทำเช่นนั้นจะทำให้ฉันต้องมานั่งนึกเสียใจอยู่ในวันนี้ วินาทีนี้