CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangGameRoom


    มนต์รักกระเป๋ารถเมล์ (ตอนที่ 5)

    “น้องเรนโบว์ครับมีคนฝากขนมมาให้ครับ” เก่งพูดพลางยื่นกล่องขนมไปให้หญิงสาวที่นั่งรอเพื่อนอยู่คนเดียวที่ม้าหินใกล้ๆกับตึกเรียน

    “ขอบคุณค่ะพี่เก่ง แล้วนี่ก็ขนมของพี่เก่งที่เรนเคยสัญญาว่าจะให้พี่น่ะค่ะ” หญิงสาวรับขนมจากมือชายหนุ่มพร้อมกับส่งขนมที่อยู่อีกมือหนึ่งให้กับเขา

    “ขอบคุณมากนะครับ น้องเรนโบว์นี่น่ารักจริงๆเลย อย่างนี้มาเป็นแฟนพี่ดีกว่า” ชายหนุ่มรับขนมมาพร้อมตอบกลับไปด้วยสัญชาติญาณของหนุ่มเจ้าชู้

    “เอ่อ...” เจอไม้นี้เข้าไปหญิงสาวก็พูดอะไรไม่ออกเลย (สมกับที่มีคนเรียกว่ายัยเอ๋อจริงๆ)

    “พี่ล้อเล่นจ้า อย่าคิดมากๆ งั้นพี่ไปก่อนนะ จะเอาขนมไปอวดคนบางคน ไปล่ะ” พูดจบพนักงานส่งขนมก็เดินจากไป

    ‘พี่เก่งจะเอาขนมไปอวดใคร แล้วทำไมต้องอวดด้วยล่ะ ก็แค่ขนมกล่องเดียวเอง’ หญิงสาวถามตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ

    “ยัยเรน... ยัยเรน” เพื่อนที่เดินมาถึงเขย่าแขนคนที่นั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวให้รู้สึกตัว

    “โอ๊ย! เบาๆหน่อยก็ได้” เรนโบว์โอดครวญเมื่อรู้สึกตัว

    “ก็เรียกดีๆแล้วไม่ได้ยินเองนี่หน่า แล้วนี่นั่งฝันอะไรอยู่คนเดียวจ้ะ” เพื่อนแก้ตัวพร้อมถามคำถามกลับมา

    “เปล่า ไม่มีอะไร วันนี้พี่เก่งเอาขนมมาให้อีกแล้วล่ะ เดี๋ยวกินด้วยกันนะ” หญิงสาวบอกกับเพื่อนพร้อมกับชี้ไปที่ขนมที่ยังคงวางอยู่บนโต๊ะ

    “ได้เลย เอ...แต่เราว่ามันยังไงๆอยู่นะ ขนมของพี่เก่งเองรึเปล่า แต่พี่เขาเอาพี่รหัสมาบังหน้า” เพื่อนตอบรับพร้อมตั้งข้อสังเกตขึ้นมา

    “พี่เขาจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรล่ะ” เรนโบว์ถามเพื่อนด้วยความไม่เข้าใจ

    “โธ่เอ๊ย! ยัยเรนเรื่องง่ายๆ ก็เพราะพี่เขาจะมาจีบแกไง” เพื่อนไขข้อข้องใจให้หญิงสาวฟัง

    “ไม่จริงหรอก เรามากินขนมกันดีกว่า” เรนโบว์ส่ายศีรษะพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องโดยการแกะกล่องขนมที่อยู่บนโต๊ะ ระหว่างที่แกะอยู่นั้นหญิงสาวก็อดลุ้นนิดๆไม่ได้ ‘พี่เขาจะตอบเรามาบ้างรึเปล่านะ’

    “ยิ้มอะไรน่ะเรน” เพื่อนที่นั่งรอขนมถามขึ้นเมื่อเห็นเรนโบว์ยิ้มออกมาเมื่อแกะกล่องขนมเสร็จ

    “ไม่มีอะไรหรอก กินขนมดีกว่า” หญิงสาวปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มที่ห้ามไม่ได้บนหน้า

    “ไม่มีอะไรได้ไง แล้วนั่นกระดาษอะไรน่ะ” เพื่อนยังคงสงสัยอยู่และยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นเรนโบว์เอากระดาษที่หยิบมาจากกล่องใส่กระเป๋าด้วยอาการทนุถนอม

    “เออน่า...ไม่มีอะไรหรอก” พูดจบก็หยิบขนมเข้าปากโดยไม่สนใจสายตาที่แสดงความสงสัยของเพื่อนเลย

    ‘ขอโทษนะจ้ะเพื่อนจ๋า เรายังไม่อยากบอกตอนนี้ รอไปก่อนนะ’ หญิงสาวขอโทษขอโพยเพื่อนอยู่ในใจ


    “นี่...ข้าได้ขนมจากน้องเรนมาด้วย” เก่งอวดขนมให้เพื่อนๆที่นั่งอยู่ที่โต๊ะในโรงอาหารดู

    “ก็แค่ขนมตามมารยาทเท่านั้นแหละว้า” ชายหนุ่มตัวสูง ผิวขาวเอ่ยขึ้นทำให้เพื่อนที่กำลังเห่อขนมกล่องนั้นอยู่หันขวับมาทันที

    “เอ็งอิจฉาข้าล่ะสิ”

    “เปล๊า ทำไมข้าต้องอิจฉาเอ็งด้วย ในเมื่อข้าก็ได้ขนมมาเหมือนกัน” ชายหนุ่มตัวสูง ผิวขาวปฏิเสธเสียงสูง

    “พวกเอ็งว่าข้าจะจีบน้องเขาดีมั้ยว่ะ” นายเก่งถามความเห็นของเพื่อนๆร่วมโต๊ะแต่สายตาจับจ้องไปที่คนที่เป็นพี่รหัสของหญิงสาวที่เป็นเป้าสนทนา

    “...” ไม่มีคำตอบจากปากคนถูกจ้อง มีแต่คำตอบที่ส่งมาทางสายตาความหมายประมาณว่า ‘คนนี้ห้ามยุ่ง’ ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆเริ่มยุส่ง
    “เอาเลยไอ้เก่ง”

    “ข้าขอดูไปสักพักก่อนดีกว่า แล้วค่อยคิดอีกที” คนพูดพูดจบก็เดินไปซื้อข้าว ทิ้งให้ผู้ชายตัวสูง ผิวขาวนั่งเจริญพรเขาอยู่ในใจ


    ‘ขอบคุณมากครับสำหรับขนม พี่ชอบมันครับ แล้วน้องเรนโบว์ล่ะชอบขนมที่พี่ให้ไปบ้างรึเปล่า แล้วที่น้องเรนโบว์บอกให้พี่ใบ้ให้น้องเรนโบว์หน่อยว่าพี่เป็นใคร พี่ก็จะใบ้แล้วนะครับ คำใบ้มีอยู่ว่า ‘ชื่อเล่นของพี่มีพยางค์เดียว’ พี่หวังว่ามันคงจะช่วยได้บ้างนะครับ’ เมื่ออ่านข้อความที่เขียนอยู่บนกระดาษด้วยลายมือที่หวัดนิดๆแต่เรียงเป็นระเบียบจบแล้ว เรนโบว์ก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งพลางบ่นว่า
    “คุณพี่เล่นใบ้แค่นี้แล้วน้องเรนคนนี้จะหาเจอมั้ยเนี่ย นี่ก็เหลืออยู่แค่อาทิตย์กว่าๆเองอ่ะ พี่ใจร้ายที่สุดเลย”

    “เป็นอะไรไปยัยเรน นั่งบ่นคนเดียวก็ได้ด้วย” ริบบิ้นที่นั่งทำงานของตนอยู่ถามออกมาด้วยความสงสัย

    “ก็เจ๊ดูเด่ะ พี่รหัสเรนนะใบ้มาแบบว่าให้ความกระจ่างมากเลยอ่ะ บอกแค่ชื่อเล่นมีพยางค์เดียว แล้วผู้ชายส่วนใหญ่ก็มีชื่อเล่นแค่พยางค์เดียวทั้งนั้นอ่ะ” เรนโบว์บ่นให้พี่สาวฟัง

    “นะ เราก็ลองเขียนถามต่อไปดิ ค่อยๆถามไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ” พี่สาวให้คำแนะนำ

    “มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละเจ๊ มีอยู่ทางเดียวนี่หน่า” เรนโบว์บ่นแบบปลงๆ เรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นพี่สาวได้อย่างดี


    ‘ป่านนี้ยัยเอ๋อจะว่ายังไงบ้างก็ไม่รู้ สงสัยคงบ่นเราจมเลย’ คนที่เขียนข้อความนั่งนึกอยู่ในใจคนเดียว นึกยังไม่ทันเสร็จดีก็ต้องจามออกมาสองครั้งติดๆ

    ‘สงสัยจะบ่นเราจริงๆด้วย ถึงได้จามติดๆกันอย่างนี้’ ขณะที่บอกกับตัวเองอยู่นั้นหน้าของต้นเหตุที่ทำให้จามก็ลอยขึ้นมาทันที ทำให้คนจามอดไม่ได้ที่จะส่งยิ้มให้กับใบหน้านั้น ถึงแม้จะเป็นแค่จินตนาการของตัวเองก็ตาม


    “วันนี้เอ็งไม่มีขนมไปฝากน้องเรนโบว์หรือครับคุณเพื่อน” นายเก่งถามเพื่อนที่ตามปกติแล้วจะต้องให้เขาทำหน้าที่พนักงานส่งขนมให้ทุกวัน

    “ไม่มีว่ะ แต่วันนี้เอ็งลองไปโฉบๆแถวที่น้องเขานั่งหน่อยดูดิ ไม่แน่นะเอ็งอาจจะได้ของฝากติดไม้ติดมือกลับมาก็ได้นะ” ชายหนุ่มตัวสูง ผิวขาวพูดอย่างอารมณ์ดี ทำเอาพนักงานส่งขนมงงไปชั่วครู่ก่อนจะได้สติถามเพื่อนว่า
    “วันนี้เอ็งไม่สบายรึเปล่า ปกติเห็นไม่ค่อยจะอยากให้ข้าไปป่วนเปี้ยนกับน้องเขาเท่าไหร่ แต่วันนี้กลับยุให้ข้าไป”

    “เปล่า... ข้ากินข้าวดีกว่า” พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาทานโดยไม่สนใจเพื่อนที่มองมาด้วยสายตาสงสัยเลย


    “พี่เก่งค่ะ” เรนโบว์เรียกพนักงานส่งขนมที่กำลังจะเดินผ่านไปให้หยุด

    “อ้าว! น้องเรนโบว์ วันนี้พี่ไม่มีขนมให้นะครับ เอาใจพี่ไปก่อนละกันนะ” พนักงานส่งขนมหันมาตามคำเรียกพร้อมกับส่งเสียงอ่อยๆเหมือนสำนึกผิด

    “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ที่เรนเรียกเรนก็ไม่ได้ตั้งใจจะทวงขนมด้วย แต่เรนจะฝากขนมนี่ไปให้พี่รหัสของเรนหน่อยอ่ะค่ะ” เรนโบว์บอกอย่างอารมณ์ดี

    “มีแต่ของพี่รหัสเหรอ แล้วพี่ล่ะ” พูดพลางทำตาละห้อยดูน่าสงสาร เรียกเสียงหัวเราะจากหญิงสาวได้

    “ไม่ลืมหรอกค่ะ นี่ค่ะของพี่เก่ง”หญิงสาวพูดพร้อมกับส่งขนมอีกกล่องให้พนักงานส่งขนม

    “หัวใจพี่พองโตคับอกเลยนะเนี่ย” เก่งแซวคนให้

    “อ่ะนะ” เรนโบว์พูดอะไรไม่ออกเลยเมื่อเจอมุขนี้

    “ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ไปก่อนละกันนะ ขอบคุณมากนะจ้ะสำหรับขนม” เก่งส่งเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางอึดอัดของหญิงสาว ก่อนจะเดินจากไป


    “อ่ะนี่ของเอ็ง ส่วนนี่ของข้า” เก่งส่งกล่องขนมไปให้เพื่อนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม

    “เอ็งได้ด้วยเหรอ” ผู้ชายที่ได้รับกล่องขนมถามขึ้น

    “แน่นอน ว่าแต่เอ็งรู้ได้ไงว่ะ ว่าวันนี้น้องเขาจะมีขนมมาให้น่ะ” เก่งถามด้วยความสงสัย

    “ข้ารู้ก็แล้วกัน ไปล่ะนะ” พูดพลางลุกขึ้นยืน เดินไปได้สองก้าวก็หยุดหันมาบอกกับเพื่อนว่า “อ้อ! ข้าลืมบอกเอ็งไปว่ากะล่อนกับน้องคนนี้ๆน้อยๆหน่อย ข้าไม่ชอบ” แล้วก็เดินจากไปปล่อยให้เพื่อนนั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว

    ‘ว่าแล้วว่าวันนี้ยัยเอ๋อต้องมีขนมมาให้ แล้วข้างในจะเขียนว่าไงบ้างนะ แต่ทำไมต้องมีให้ไอ้เก่งด้วยนะ อ้อ! ลืมไปว่าเป็นคนมีน้ำใจ’ คนที่กำลังเดินคิดอยู่ในใจ


    ‘ขอบคุณทั้งขนมแล้วก็คำใบ้ด้วยนะค่ะ แต่คำใบ้ที่พี่ให้มามันนิดเดียวเองค่ะ แล้วก็กว้างมากเลย อย่างนี้เรนจะหาพี่เจอได้ยังไงล่ะค่ะ ขอคำใบ้เพิ่มหน่อยนะค่ะ’ เมื่ออ่านข้อความนั้นจบคนอ่านก็มีรอยยิ้มเกิดขึ้นที่มุมปากพร้อมกับหน้าของเจ้าของข้อความก็ลอยเข้ามาในห้วงความคิดทันที

    ‘เรานี่ท่าจะเพี้ยนหนักแหะ แค่อ่านข้อความแค่นี้ก็ยิ้มได้’ ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองก่อนที่จะหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาเพื่อเขียนคำใบ้ลงไปตามที่หญิงสาวขอมา


    ‘พี่จะใบ้เพิ่มอีกก็ได้นะครับ ‘ชื่อจริงของพี่มีสองพยางค์’ มันพอจะช่วยน้องเรนโบว์ได้มากขึ้นรึเปล่าครับ’ ข้อความที่มากับกล่องขนมนั้นทำเอาเรนโบว์ต้องถอนหายใจออกมาจนริบบิ้นที่นั่งอยู่ใกล้ๆหันมาถามว่า
    “มีอะไรอีกยัยเรนถอนหายใจเป็นคนแก่ไปได้”

    “เจ๊ดูดิพี่รหัสเรนอ่ะ เขาใบ้เพิ่มมาอีกนิดเดียวจริงๆอ่ะ ใบ้มาแค่ว่ามีชื่อจริงสองพยางค์ อย่างนี้ใครจะไปรู้ล่ะ เขาไม่ได้มีชื่อติดที่เสื้อกันนี่หน่า สงสัยต้องไปถามรุ่นพี่ผู้ชายทุกคนว่าพี่ค่ะชื่อจริงพี่มีกี่พยางค์คะ แล้วชื่อเล่นพี่ล่ะค่ะมีกี่พยางค์” เรนโบว์ประชดคนที่ให้คำใบ้มา

    “วิธีนี้ก็ดีนะเรน ลองใช้ดูดิ ได้ผลแน่นอน” พี่สาวยุส่ง

    “บ้าเหรอเจ๊ ใครจะไปทำ ถ้าทำอย่างนั้นนะวันๆไม่ต้องทำไรแล้ว เอาแต่มานั่งถามชื่อ” เรนโบว์พูดจบก็ส่งค้อนให้พี่สาวทีหนึ่ง


    ‘พี่ค่ะ ขอบคุณทั้งขนมแล้วก็คำใบ้อันน้อยนิดของพี่ด้วยนะค่ะ พี่กรุณาช่วยใบ้ให้มันแคบลงกว่านี้หน่อยได้มั้ยคะ อย่างนี้มันกว้างไปอ่ะค่ะ ถ้าขืนพี่ยังใบ้อย่างนี้ต่อไปเรนคงต้องนั่งถามรายคนเลยล่ะค่ะว่าพี่ชื่อมีกี่พยางค์คะ แล้วชื่อเล่นล่ะคะมีกี่พยางค์ ’ เมื่ออ่านจบคนอ่านก็ต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ยิ่งเมื่อนึกภาพตามที่คนเขียนบอกว่าจะทำก็ยิ่งขำ

    ‘ยัยนี่เอ๋อจริงๆด้วย แต่ก็น่ารักดี ถ้าใบ้จนครบแล้วจะรู้รึเปล่าล่ะเนี่ย’ ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองพลางหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาเพื่อจะเขียนคำใบ้ต่อไปให้กับคนที่ขอมา

    จากคุณ : @หนูเอ๋อ@ - [ 31 พ.ค. 48 15:04:25 A:168.120.26.172 X: ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป