๒...

ความรักครั้งแรกมันช่างสั้นจุ๊ด...กุดจนน่าหดหู่  แต่ผมก็ไม่ได้ดิ้นรนจะไขว่คว้ามันนัก
ผ่านมาแล้ว ก็ให้มันผ่านๆ ไป...   เพราะตอนนั้นก็ยังเด็กมากด้วย  เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร  
กอปรกับเพื่อนๆ มันก็ Free sex กันด้วย (ไม่ดีเลย...อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่าง)
ก็เลยลืมเหตุการณ์นั้นไปได้ ภายในเวลา 3 วัน !!!

จากนั้นก็กลับมาตะแล๊ดแต๊ดแต๋ เหมือนเดิม  ไม่สิ  ... เรียกว่าไม่มีอาการซึมเศร้าเลย
ดีกว่า   ไอ้ร้านเหล้าร้านเดิม ก็ยังคงไปกินเหมือนเดิม  ...ทำไงได้  หน้าหนาเสียอย่าง
เอ๊ย... ไม่ใช่ๆ  หมายถึงไม่แคร์หรอก  ลงทุนกับร้านนี้ไปเยอะ  ก็เลยตัดสินใจเด็ดขาดว่า
... ฉันจะมานั่งดริ๊งค์ร้านมันจนกว่าฉันจะโดนรีไทร์  หรือไม่ก็ร้านมันเจ๊งกันไปข้างนึง...

เป็นไงหล่ะ... อุดมการณ์แรงกล้า  แต่ความคิดไม่ได้มีดีอะไรกับเขาเลย
(มีดีกับเขาอยู่อย่างเดียว  หน้าตาดี)

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เฮฮาปาร์ตี้ของชีวิตสุดๆ  กลางวันเรียน เย็นไปดริ๊งค์ถึงตีหนึ่ง
จากนั้นกลับห้องนอน  ..เช้าตื่นไปเรียน  กิจวัตรประจำวันจึงเป็นวัฎจักรวนเวียนอยู่เท่านี้
(เท่านี้จริงๆ )

หืม... ติดเหล้าหรือเปล่า  ไม่นะครับ
เราไม่ได้ชอบดื่มสุรา แต่เราชอบบรรยากาศในการร่ำสุรา

มันคึกคัก ได้ปลดปล่อย  คุยกันสนุกมากกว่าคุยกันในร้านอาหาร  สนุกมากกว่านั่งเม้าท์
แตกกันในห้องเรียน...   โดยเฉพาะช่วงสอบนี่ไม่อยากนึกถึง   ห่วงดริ๊งค์กับเพื่อนๆ ก็
ห่วง  หนังสือสอบก็อ่าน  ถูกรีไทร์ขึ้นมาคุณบิดา อาจประเคนลำแข้งใส่เอาได้ง่ายๆ

คิดได้อย่างนั้น ก็เลยหอบหนังสือลงไปอ่านที่ร้านมันซะเลย  นั่งอ่านมันหน้าร้านนั่นแหละ
สว่างดี  อ่านจบ 1 บท ก็เดินเข้าร้านไปเม้าท์กับเพื่อนๆ สัก 15 นาที แล้วก็มานั่งอ่านต่อ  
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปเพื่ออะไร

กับพี่แม็ค ช่วงนั้นก็ยังพูดคุยกันปกติ  แต่ก็รักษาระยะห่างมากขึ้น
ประวัติศาสตร์ต้องไม่มีวันซ้ำรอย...!!!

วันๆ วนเวียนอยู่ 3 ที่  หอพัก  มหาวิทยาลัย แล้วก็ร้านที่ว่ามา   มีอยู่แค่นี้จริงๆ  
.
.
ห้างสรรพสินค้านะหรือ เมินเสียเถอะ  ไม่เคยก้าวเข้าไปเดินเป็นปีๆ  เมื่อย..ไม่ชอบเดิน
.
.
เพื่อนฝูงชวนไปสวนจตุจักร  โอ๊ย...ไม่เอาร้อน
.
.
สยามเซ็นเตอร์หรอ  อืม ไม่เอาอ่ะ  ขี้เกียจแต่งตัวไปประชันกับเด็กวัยรุ่นแถวนั้น  

ดังนั้นชีวิตในช่วงนั้นเลยไม่มีอะไรมากนัก

แต่แล้วก็เหตุทำให้ผมได้โบกมือลาขาดจากร้านเหล้าเจ้าประจำได้   เมื่อเจ้าเพื่อนเก่า
สมัยมัธยมมันมาสอนให้รู้จักการหาเพื่อน (หาแฟน) ทางอินเตอร์เน็ต  สมัยนั้นโปรแกรม
เพิร์ชกำลังดังมากๆ ... ใครได้เล่นถือว่าอินเทรนด์สุดฤทธิ์

ว่าแล้วต้นปาล์มจึงเบือนหน้าหนีจากร้านเหล้า ตบเท้าเข้าสู่ร้านเน็ต  แรกๆ ก็เล่นไม่เป็น
หรอก  อาศัยให้คุณเพื่อนสอน   พอชักเก่งก็เริ่มแอบดอดๆ มาเล่นเอง   แรก ๆ ก็เล่นแค่
คลายเครียด  หลังๆ นี่ถึงกับเป็นโรคติดเน็ตงอมแงม

จากวันนั้นก็เลยได้รู้ว่าตัวเองเป็นคนโรคจิต  ถ้าสนใจอะไรจะสนใจเป็นพักๆ โดยไม่ให้
ความสนใจกับอะไรอื่นๆ รอบตัวเลยสักอย่าง  เรียนเสร็จ  วิ่งกลับหอ  อาบหน้าเปลี่ยน
เสื้อผ้า แล้วมุ่งหน้าสู่ร้านเน็ต  เพื่อนฝูงก็เลยห่างออกไปเลยทีนี้  เรียนก็ไม่ค่อยไป
เพราะเล่นเน็ตจนดึกนอนไม่ตื่น (แย่กว่าตอนติดร้านเหล้าอีก)

สาเหตุที่เล่นจนดึกดื่น ก็คือไปได้งานพิเศษที่ร้านเน็ตร้านนั้นนั่นแหละ  
ไปช่วยเฝ้าร้านพี่เขาให้ชั่วโมงละ 20 บาท ถ้าเรารับพิมพ์งานให้อีกแผ่นละ 15 บาท
.
.
ทางร้านเอา 10 บาท ให้เรา 5 บาท  

พูดถึงเหมือนเขาเอาเปรียบนะ  แต่อยากขอบพระคุณพี่เชง เจ้าของร้านเน็ตร้านนี้มาก
(ไม่รู้ตอนนี้ปิดไปหรือยัง) เพราะการไปทำงานที่ร้านเน็ตนี่เอง ทำให้ตัวผมมีทักษะ
ทางด้านคอมพิวเตอร์ติดตัวมา  เพราะเจ้าของร้านส่วนมากจะหนีไปเมา  แล้วทิ้งให้ผม
เฝ้าร้าน  บางทีก็อาศัยหลับเอาในร้านนั่นแหล่ะ  เช้าก็ไปเรียน ไม่ตื่นหรือถ้าตื่นสาย ก็ไม่
ไปเอาซะดื้อๆ   เพราะร้านมันเปิด 24 ชั่วโมง ก็เลยคลุกอยู่ในร้านเกือบ 24 ชั่วโมง
(เอาเข้าไปสิ)

ทีนี้ในโลกของเพิร์ชเนี่ย  มันก็จะมีห้องต่างๆ มากมายให้เราเลือกเข้าไปพูดคุย  
อย่างเช่น “ห้องโคตรถ่อย” เข้าไปตอนแรกโดนด่าเสียคอมแทบระเบิด  ด่าชาวบ้าน
เขาไม่ทัน  ห้องนี้เขาจะด่ากันแบบสนั่นหวั่นไหว ใครหลงเข้าไปต้องสะบักสะบอมออกมา
หรือใครอยากพูดคุยประสา จ๋าจ้ะ ก็ต้องห้องพวกนี้เลย “น่ารัก” “หวานใจ”

ส่วนพวกเกย์นี่มันก็จะมีห้องเฉพาะกลุ่มของชาวเรา อย่างเช่น “เกย์กรุงเทพ”
“เกย์หาแฟน” “เกย์เชียงใหม่” “ชายรักชาย” อีกสารพัดห้องเกย์  
ที่เกย์จะเข้าไปออเพื่อรอเวลาเม้าท์ เพื่อหาคู่กันอยู่เป็นตับ  เป็นตับจริงๆ นะคุณ...

เอาเป็นว่าถ้าคุณผู้ชาย หรือคุณผู้หญิงได้หลุดเข้าไปในห้องพวกนี้ คุณจะอึ้งกิมกี่
เพราะเกย์ที่เข้ามาแชตในห้องมีมากกว่า 100 คนขึ้นทีเดียวขอบอก

อีกห้องหนึ่งในเพิร์ช ที่ผมมักเข้าไปแว๊ปๆ เล่นก็คือ “ห้องลักหลับ” ชื่อห้องน่ากลัว  
แต่คนในห้องปัญญาอ่อน  นิสัยดีกันทุกคน  และห้องนี้แหล่ะ ทำให้ผมได้รู้จักกับอดีต
หวานใจอีกคนหนึ่ง  ซึ่งคนนี้ทำให้ผมได้รู้จักความรักจริงๆ  ความรักที่มีการหึงหวง
โกรธ เอาใจ และเป็นคนแรกที่ทำให้ผมเสียน้ำตาให้กับความรัก  
.
.
.
เค้าใช่ชื่อในเน็ตว่า “พีท” ...