ความคิดเห็นที่ 1 ในตอนที่ฉันเจอคุณย่า ตอนนั้นพ่อได้พาตัวฉันส่งเข้าโรงพยาบาล หลังจากที่พี่ชายได้ยินเสียงฉันตอนที่ลื่นล้มในห้องน้ำ ตอนนั้นฉันนอนหมดสติ เรียกยังไงก็ไม่ยอมฟื้น พ่อกลัวว่าหัวของฉันจะฟาดพื้นไปก็ยิ่งอันตราย ก็เลยรีบพาฉันไปหาหมอ แต่ว่าพอถึงโรงพยาบาลแล้ว หัวใจของฉันกลับหยุดเต้นเอาซะดื้อๆ ทั้งๆ ที่ฉันไม่เคยมีประวัติว่าเป็นโรคหัวใจมาก่อน พอถึงแล้ว คุณหมอก็พาฉันไปที่ห้อง ICU ทันที ทุกคนก็ได้แต่นั่งรออยู่ข้างนอก ได้ยินมาว่าตอนนั้นพ่อถึงกับร้องไห้ เพราะกลัวว่าต้องเสียลูกสาวไปซะแล้ว ทั้งๆ ที่ปกติพ่อเป็นคนเข้มแข็ง ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้เลยสักครั้ง (อาจจะยกเว้นตอนที่ฉันเกิดมา แล้วก็เสียแม่ไปพร้อมๆ กัน) หลังจากที่ฉันเข้าไปที่ห้อง ICU หมอก็พยายามปั๊มหัวใจให้ฉันฟื้นขึ้นมา... ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าเจ็บหน้าอกมาก มันเจ็บแปร๊บจนฉันต้องร้องเพราะทนไม่ไหวจริงๆ คุณย่าเห็นของอาการของฉันก็พูดปลอบใจ “ตอนแรกๆ ก็เป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวก็หาย ย่ามาที่นี่ได้เพราะหัวใจวายน่ะ ทนเอาหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง” “ย่ารู้จัก...แม่ของหนู...จริงเหรอ...” ฉันพูดไปพลางหอบไป หายใจไม่ค่อยออก ตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายตัวเองเริ่มเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีไออุ่นหลงเหลืออยู่เลย “รีบไปเถอะจ๊ะ หลานย่า เดี๋ยวคนจะมาเยอะกว่านี้แล้วเราจะพลัดหลงกัน ย่าจะพาไปหาแม่ของหนูเอง ทนอีกหน่อยนะ มันไม่ไกลนักหรอก” พูดแล้วคุณย่าก็เดินลิ่วเหมือนจะวิ่งหนีฉันไป ฉันกลัวคุณย่าจะทิ้งฉันไว้คนเดียวก็รีบเดินตาม ได้แต่กุมอกตัวเอง หายใจแทบไม่ทัน แต่ว่าไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้วก็อดทนซะหน่อยเถอะ แม่อยู่ใกล้แค่นี้เอง  แต่ว่ากว่าจะก้าวได้แต่ละก้าวมันช่างลำบากยากเข็ญ ฉันได้แต่คิดถึงแม่เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดนั้น ฉันจะสู้เพื่อแม่ ลำบากแค่นี้ฉันทนได้ ฉันคิดแค่นั้น... แต่ก็เหมือนปาฏิหาริย์ ความเจ็บปวดของฉันที่มีอยู่หายเป็นปลิดทิ้ง ดูเหมือนว่าแม่ของฉันรับรู้แล้วว่าฉันมาที่นี่ ฉันวิ่งตามคุณย่าที่เดินทิ้งห่างออกไป แกเดินลัดซ้ายขวาอย่างคล่องแคล่วจนแทบไม่น่าเชื่อว่าแกอายุมากแล้ว อาจเป็นเพราะว่าแกอยู่ที่นี่มานานก็เลยชำนาญเส้นทาง ฉันเดินผ่านตามตรอกซอกซอย วกซ้ายวนขวาจนรู้สึกเวียนหัวไปหมด จนจำทางเข้าที่เดินผ่านมาไม่ได้แล้ว แต่ว่าเท่าที่สังเกต บ้านบางหลังที่ฉันเดินผ่านไป บางที่ก็ดูเหมือนเป็นสลัม มีบ้านหลังเล็กหลังน้อยตั้งเบียดเสียดกันดูไม่ค่อยเป็นระเบียบ แต่บางที่ก็ดูหรูหราใหญ่โตราวคฤหาสน์ แต่ว่าเป็นบ้านไทยทรงโบราณ ดูแล้วเจ้าของบ้านคงจะมีตำแหน่งใหญ่โตไม่เบา ฉันได้แต่เดินตามคุณย่าไปเรื่อยๆ ตาก็พลางดูสองข้างทางไปเรื่อย เห็นเดินมาตั้งนานก็ไม่ยอมถึงเสียที สักพักแกก็เกาหัวเหมือนไม่แน่ใจ ทำเอาฉันใจเสียไปหมด “สงสัยคิดถึงเพื่อนตัวเองมากไปหน่อยเลยพาไปผิด คนแก่ก็อย่างนี้แหละ” คุณย่าบ่นกับตัวเอง ฉันได้แต่ถอนหายใจ รู้สึกผิดหวังยังไงก็ไม่รู้ แกก็ได้แต่หัวเราะเสียงแหบแห้งเพื่อแก้เขิน ฉันชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าหญิงชราคนนี้เป็นคุณย่าของฉันจริงๆหรือเปล่า ว่าแต่แกจะหลอกฉันทำไม ฉันสบสายตาหญิงชรา  พยายามอ่านสายตาแต่ก็ไม่พบพิรุธอะไร “หลานรัก รอย่าอยู่แถวๆ นี้ก่อนนะ ไหนๆ ก็มาแล้วขอเยี่ยมแม่ตัวเองซะหน่อย อยากจะไปดูของแถวนี้ก็ไม่ว่าหรอก ที่นี่มีแต่ของที่น่าสนใจทั้งนั้น ที่สำคัญ แม้ไม่มีตังค์เลยสักสลึงเดียวก็เอาของได้ ถ้าบารมีถึง อยากดูหน่อยไหม” “ก็ได้ค่ะ งั้นหนูจะรออยู่แถวๆนี้แล้วกัน” ฉันตอบกลับไป แต่ก็รู้สึกหงุดหงิดไปด้วย จะโดนหลอกรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ฉันก็รู้สึกถูกชะตากับหญิงชราคนนี้มากจนไม่อยากคิดระแวงมากนัก แล้วแกก็เดินจากไป ทิ้งฉันไว้คนเดียวอย่างที่ฉันกลัวไว้จริงๆ ฉันหวังว่าแกคงจะกลับมาหา เพราะฉันคงอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้หรอก แต่ก็รู้สึกสงสัยในคำพูดบางอย่างของแก ถึงไม่มีเงินเลยสักสลึงก็เอาของได้ถ้าบารมีถึงนี่มันคืออะไรกัน ฉันมองดูบ้านไทยทรงโบราณหลังโตที่อยู่เบื้องหน้า    ยังไม่ทันกระพริบตาก็หายวับไป! ฉันคงไม่มีบารมีพอที่จะครอบครองของสิ่งนั้นหรอก แต่ว่าเท่าที่สังเกต รู้สึกว่าที่นี่มีอะไรแปลกๆ มาอยู่เรื่อย ตอนนี้ฉันเริ่มชินกับที่นี่แล้ว ไม่รู้สึกกลัวเหมือนอย่างตอนแรกแต่ก็รู้สึกแปลกใจไม่หาย ไม่รู้ว่าฉันต้องเจออะไรอีก ฉันได้แต่เดินไปเรื่อยเปื่อย ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่ใจกลางย่านตลาดขายของ แต่ว่าที่นี่มีแต่ของโบราณทั้งนั้น มีทั้งถ้วยโถโอชาม ของประดับตกแต่ง แม้แต่เสื้อผ้าของคนขายก็ดูโบราณยังกับหลงยุคสมัยกรุงศรีอยุธยางั้นล่ะ แต่ก็ดีหน่อยที่ไม่มีใครสังเกตเสื้อผ้าที่ฉันใส่ เสื้อนอนของฉันมันดูบางไป สำหรับอากาศที่หนาวเหน็บแบบนี้ ฉันอยากจะหาอะไรมาทำให้ตัวฉันอุ่นซะหน่อย แต่ว่าแค่คิดเท่านั้น ฉันก็ได้ยินเสียงคนตะโกนว่ามีผ้าห่มมาขาย อัศจรรย์จริงๆ ยังไม่ทันสิ้นเสียงเลย พวกชาวบ้านที่ได้ยินเสียงก็แห่กันมาดูผ้าห่มจนไม่เห็นหน้าคนขายเลย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะดีใจมาก เพราะเบียดกันซะจนฉันแปลกใจเลยว่าเขายืนกันได้ยังไง เท้าบางคนลอยจากพื้นเพราะโดนคนอื่นเบียดเสียดกันจนแน่นกว่าปลากระป๋องซะอีก ฉันอยากจะดูบ้างว่ามันมีอะไรบ้าง แต่ดูเหมือนว่ามีแรงดึงดูดประหลาดมาดูดร่างฉันให้เข้าไปยังใจกลางกลุ่มชนที่ยืนเบียดเสียดกัน ฉันแทบไม่ต้องออกแรงเลยฉันก็ได้อยู่แถวหน้าๆแล้ว คนขายผ้าห่มเห็นหน้าฉันก็ยิ้มๆ แล้วก็ตวาดไล่คนที่มามุงให้ออกไปให้หมด ดูแล้วแต่ละคนที่มามุงร้านล้วนแต่เป็นคนจนทั้งนั้น เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เก่าโทรมฉีกขาดเหมือนใส่ผ้าขี้ริ้ว บางคนแทบไม่มีอะไรใส่เลยด้วยซ้ำ คนขายออกมายิ้มต้อนรับฉันเหมือนกับฉันเป็นแขกคนสำคัญที่ฉันรอมานาน “นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว จะได้ขายของให้คนพวกนั้นไป มีคนมาให้ของคุณน่ะ รับไปสิ” คนขายพูดเสร็จแล้วก็ค้นหาของที่ว่า ฉันเห็นกองผ้า 2-3 กองวางอยู่อีกซอกที่ชายคนนั้นกำลังค้น มีคนนั่งเฝ้ามันไว้ คงจะเป็นภรรยาของชายขายของเพราะเธออุ้มลูกมาด้วย หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเชียว “ถ้าผ้ากองนั้นหมดเมื่อไหร่ฉันก็หมดหน้าที่ ไปเกิดใหม่ได้” ชายผู้นั้นพูดด้วยสีหน้าที่เหนื่อยหน่าย ฉันเองก็ไม่อยากถามมากเพราะตอนนี้สมองฉันมันตื้อไปหมดแล้ว ชายคนขายกำลังให้ผ้าสีหม่นๆผืนหนึ่งให้กับฉัน แต่ว่าฉันยังไม่ทันจับเลยก็มีชายชราคนหนึ่งมาแย่งผ้านั่นไปจากมือ แต่ว่าน่าแปลกจริงๆ พอเขาแค่แตะผ้าผืนนั้นควันก็ออกโขมง แกก็ตะโกนว่าร้อนๆ แล้วก็วิ่งหนีหายไปเลย รวมไปถึงควันนั่นด้วย “คนที่ไม่รู้จักทำบุญสุนทาน เอาแต่ได้ไม่มีคำว่าให้ เวลาตายไปก็จะไม่ได้อะไรเลย แม้แต่ผ้าที่มาคลุมกายก็ขาดวิ่นไปต่างอะไรไปจากขอทาน” ชายคนขายก้มเก็บผ้าสีหม่นๆ นั่นให้กับฉัน พอฉันจับผ้าผืนนั้นได้แล้ว ชายคนนั้นก็หายไปเลย ฉันดูผ้าสีหม่นนั่นอย่างงงๆ ไม่รู้มันมาจากไหน แล้วใครมาให้ฉัน ฉันจับดูผ้าไปเรื่อยจนสังเกตเห็นตราของโรงพยาบาล เป็นโรงพยาบาลที่ทำคลอดฉัน ฉันยังจำได้ดีเพราะแม่ของฉันก็ตายที่โรงพยาบาลนี้ ผ้านั้นมันช่างอบอุ่นอย่างน่าประหลาด มือของฉันไม่เย็นชืดอีกแล้ว ฉันรีบเอามันมาห่มตัว ทั้งๆ ที่ผ้าผืนนั้นมันก็เล็กนิดเดียว มันช่างอุ่นดีแท้ แล้วฉันก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังออกมาจากผ้าห่มนั่น เป็นเสียงร้องเพลงกล่อมเด็ก เสียงนั้นสั่นเครือราวกับจะสิ้นลม เสียงของหญิงสาว เสียงของคนที่ฉันปรารถนาที่จะฟังมากที่สุดตลอดชีวิต “แม่! แม่ใช่มั้ย” ฉันตะโกนพูดกับผ้าห่มผืนนั้น ยังได้ยินเสียงของแม่อยู่ ฉันคุกเข่ากอดผ้าผืนนั้นไว้ เสียงของแม่ผ่านแว่วหูไป มันเป็นเสียงที่ไพเราะมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยฟังมาตลอดชีวิต แต่เสียงนั้นมันช่างเศร้าและเจ็บปวดเหลือเกิน น้ำตาฉันไหลออกมา ฉันได้แต่ร้องไห้ “แม่! หนูอยู่นี่ หนูจะไปหาแม่ คุณย่าจะพาหนูไป” ฉันเฝ้าพูดกับผ้าห่มผืนนั้น มันคือสื่อกลางของความรักระหว่างฉันกับแม่ที่สัมผัสได้ ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากแม่ ถึงตายก็ไม่เสียดาย “แม่รู้รึเปล่าว่าหนูคิดถึงแม่ขนาดไหน ทุกๆ ครั้งที่โรงเรียนจัดงานวันแม่ เพื่อนของหนูทุกคนพาแม่มางานกันหมด หนูอยากให้แม่มาด้วยแต่แม่คงจะมาไม่ได้ แต่หนูก็ไม่เสียใจ แม่ยังอยู่ในใจของหนูอยู่” ผ้าที่ฉันห่มอยู่ตอนนี้ก็คือผ้าห่มกายฉันตอนที่ฉันแรกเกิดนั่นเอง ถึงแม้ว่ามันจะดูผืนเล็กไปบ้างแต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าความรักของแม่อยู่อย่างเต็มเปี่ยมในผ้าผืนนั้น “แม่ หนูอยากให้แม่มาหาหนูจริงๆ แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ทุกๆ คืนหนูแต่อธิษฐานอยากจะพบหน้าแม่สักครั้ง พ่อก็เหมือนกัน แต่พ่อไม่เคยปริปากบ่นเลยสักครั้งว่าคิดถึงแม่ แต่หนูก็รู้ว่าพ่อก็คิดถึงแม่มากเหมือนกัน แต่หน้าเสียดาย หนูคงกลับไปให้พ่อเห็นหน้าไม่ได้อีกแล้ว...” “มดแดง” เสียงสั่นๆ ของหญิงสาวดังขึ้นมา คราวนี้ไม่ได้ดังมาจากในผ้าห่มแล้ว  ฉันเงยหน้าขึ้นมา รู้สึกตกใจแทบช็อก “แม่!” ตอนนี้ฉันกำลังฝันอยู่แน่ๆ ภาพในตาฉันเริ่มเบลอ เห็นใบหน้าของแม่ตัวเอง ฉันจำได้ พ่อเคยให้รูปแม่ให้ฉันดู ตอนงานแต่งงานของพ่อกับแม่ เป็นใบหน้าเดียวกันไม่มีอะไรผิดเพี้ยนเลย เธอปล่อยผมประบ่า มีกลิ่นหอมเหมือนกลิ่นดอกมะลิออกจากตัวเธอ ใบหน้านั้นปราศจากเครื่องสำอาง แต่ก็ดูงามราวกับนางฟ้าในเทพนิยาย เธอเป็นคนสวยมาก สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา เธอยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ดวงตาคู่นั้นจ้องมองดูหน้าของฉัน ดวงตาของแม่... ถึงฉันตายก็ไม่เสียดายแล้ว แม่อยู่ตรงหน้าฉันนี่เอง แม่โอบกอดฉัน ไออุ่นจากตัวแม่ทำให้ความเหน็บหนาวจากกายที่ตายไปแล้วของฉัน กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ฉันเจอแม่ของฉันแล้ว “ลูก...ลูกรักของแม่” แม่พูดเสียงสั่นๆ แล้วก็กอดฉันแน่น แน่นที่สุดให้สมกับความคิดถึง หัวใจสองดวงแม่ลูกกำลังรวมกันเป็นหนึ่งเดียว หัวใจฉันเต้นแรง ทั้งๆ ที่มันน่าจะหยุดไปแล้วด้วยความช็อก ฉันพูดอะไรไม่ออกแล้ว ได้แต่ร้องไห้ให้สมกับความเศร้าของการจากพราก 17 ปีเต็มๆ ที่ฉันไม่เห็นหน้าแม่เลย ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว ว่าฉันรู้สึกยังไงในตอนนี้ รู้แต่ว่า อยากจะกอดแม่ให้นานที่สุด จวบจนลมหายใจสุดท้ายของฉัน ฉันไม่อยากจากแม่ไปไหนแล้ว ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดมาจากปากของเราทั้งสองคน นอกจากภาษาหัวใจสนทนากัน ความรักของแม่ไม่จำเป็นต้องบรรยายเป็นคำพูดเลย ฉันสัมผัสได้ มันอยู่ในตัวของฉันนี่เอง สักพักใหญ่แม่คลายกอดฉัน แล้วก็ยิ้มให้ฉันอีกครั้ง เราร้องไห้จนตาแดงฉ่ำกันทั้งแม่ลูก แม่ยังไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มอย่างเดียว แล้วฉันก็ก้มลงกราบแทบเท้าของแม่ ทำหน้าที่เพียงเศษเสี้ยวธุลีของลูกที่ควรทำกับบุพการี นี่เป็นสิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุดในชีวิต ในฐานะลูกคนหนึ่ง ลูกของแม่ แม้แต่ความตายก็ไม่อาจพรากความรักของเราได้อีกแล้ว ----------------------------------------------------------- จากคุณ : รัตน์ดา - [ 31 พ.ค. 48 18:09:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ที่โรงพยาบาล หลังจากที่รอคอยกันมานาน ในที่สุดคุณหมดก็ออกมา ญาติของคนไข้รุมถามคำถามเดียวกันหมด คำตอบที่ได้รับก็คือ... “เสียใจด้วยนะครับ ผมพยายามสุดความสามารถแล้ว” เวลาที่ผ่านไปแทบจะหยุดนิ่งกับคำตอบในประโยคนั้น ทุกสิ่งรวมทั้งความหวังดับวูบ ความเศร้าโศกทวีถึงขีดสุด เมื่อน้ำตาของผู้เป็นพ่อหลั่งออกมาจากนัยน์ตาเด็ดเดี่ยวคู่นั้น “มันไม่จริงใช่มั้ยครับ หมอ!!!” พี่ชายฝ่ายคนไข้ตะคอกใส่หมอ หมอทำท่าตกใจ พูดไม่ออกสักพักใหญ่ก่อนที่จะนึกประโยคช่วยชีวิตขึ้นมาได้ “ผมเสียใจจริงๆ ครับ ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้” หมอยืนยันคำตอบเดิม พี่ชายคนไข้ปล่อยมืออย่างยอมแพ้ พลางทรุดตัวอย่างหมดแรง หมอขยับแว่นอย่างไว้ทีท่าก่อนที่จะเดินตามหลังเพื่อนไป ทุกคนได้แต่เหม่อมองดูแผ่นหลังของหมอ เสียงฝีเท้าดังกึกๆ ของหมอเหมือนเสียงเข็มวินาทีของนาฬิกา แต่ละนาทีที่ผ่านพ้นไปนั้นไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้ ก็เหมือนกับคนตายที่ไม่อาจฟื้นคืน เสียงร้องไห้ของคนเป็นร้องส่งคนตายทิ้งท้ายด้วยความเศร้าสลด โดยเฉพาะผู้ที่สูญเสียคนรัก ใจก็ทรมานเหมือนเพลิงเผาให้ตายตามกันไป “โธ่เว้ย! ไอ้โรงพยาบาลเฮงซวย รักษาไปก็ไม่มีใครรอดเลยสักคน! แม่ก็ตาย เมียก็ตาย ลูกก็ยังมาตายอีก ห่วยทั้งนั้น ไม่รู้จะด่ายังไงแล้วเว้ย!” พ่อตะโกนด่าไล่หลังคุณหมอที่เดินจากไป ทุกอย่างดูเหมือนจะจบแค่นี้ แต่... “คุณหมอคะ คุณหมอ” จู่ๆ นางพยาบาลสาวก็วิ่งออกมา มือไม้สั่นไปหมด ทุกคนจ้องนางพยาบาลเป็นสายตาเดียวกันโดยที่ไม่ต้องนัดพบ “จัดการเรียบร้อยแล้วรึยัง” หมอหันกลับมาพูดกับนางพยาบาล ทุกคนทำหน้านิ่วกับประโยคนั่น นางพยาบาลส่ายหน้าเหมือนมีอะไรจะบอก แต่ก็ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา ตัวสั่นมากจนคุณหมอต้องรีบเดินไปหา “มีปัญหาอะไรอีกหรือ คุณพยาบาลมือใหม่” หมอพูดด้วยน้ำเสียงประชด นางพยาบาลมือใหม่ผู้น่าสงสารตอบเสียงสั่นเครือกลับไปว่า “คะ...คือ คนไข้...ฟื้นคะคุณหมอ!” ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- แม่ก้มตัวลง รับมือที่ฉันพนมอยู่แล้วก็จับแน่น ฉันมองหน้าแม่ สีหน้าของแม่ซีดลง ดูเศร้าลงอย่างถนัดตา “แม่รู้ว่าลูกรักแม่มาก” แม่พูดเสียงสั่น “แม่ก็รักลูก อยากจะอยู่กับลูกนานๆ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ที่นี่ ที่เราทั้งสองจะอยู่ด้วยกัน” “อะไรนะแม่” ฉันมองหน้าแม่  แทบไม่เชื่อหูตัวเอง รู้สึกงงไปหมด “มันยังไม่ถึงเวลาของลูก” แม่พูดพลางปาดน้ำตาไปด้วย “มดแดง...กลับไปซะเถอะ” “แต่...” แม่จ้องฉันด้วยสายตาดุๆ เหมือนจะตำหนิ แต่ว่าแทนที่จะด่าฉัน แม่กลับทำสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่คาดว่าแม่จะทำกับฉันมาก่อนเลย แม่จูบฉัน... แม่จูบที่หน้าผาก และแก้มทั้งสองข้างที่ฉ่ำด้วยน้ำตา หัวใจฉันเต้นแรงมาก ตัวก็ร้อนราวกับไฟผลาญ แม่กำลังให้ชีวิตใหม่กับฉันอีกครั้ง “ราตรีสวัสดิ์ ลูกรัก” แม่จูบฉันเป็นครั้งสุดท้าย แต่ว่าคราวนี้มีความหมายเหลือเกิน หนังตาฉันชักหนักมากขึ้นทุกที เหมือนถูกยานอนหลับ ฉันพยายามฝืนไม่ให้ตาปิด คราวนี้ฉันได้ยินเสียงของย่าด้วย ดังมาไกลๆ จากที่ไหนสักแห่ง “มะลิ คราวนี้ได้เจอหน้าลูกสมอยากแล้วนะ ถึงเวลาแล้ว กลับกันเถอะ” “ค่ะ” แม่ฉันตอบห้วนๆ ตาฉันมักหนักขึ้น ๆ เหมือนมีหินถ่วงตาจนทนไม่ไหว สุดท้ายฉันก็มองไม่เห็นอะไร ได้ยินแต่เสียงแผ่วๆ ของแม่กับย่าบอกลาฉัน หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก ทุกอย่างกลับสู่ความมืด และเงียบสงัดอีกครั้ง ฉันเอนตัวลงนอนกองกับพื้นเย็นๆ อย่างอ่อนแรง แล้วก็หลับไป นานแสนนานจนไม่อยากลืมตาอีกเลย ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- แต่มันผ่านไปแล้วสำหรับค่ำคืนแห่งความทรงจำ ฉันลืมตาขึ้นมา แสงของดวงอาทิตย์แยงตาฉันซะจนแสบตาไปหมด แสงสว่างแห่งชีวิตนี่มันช่างสวยงามจริงๆ ที่ฉันรอดมาได้เพราะพลังแห่งความรักของแม่  มันเป็นแรงผลักดันที่ทำให้ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันฟื้นขึ้นมาจากความตายมาได้ก็เพราะแม่ มันเป็นแรงปาฎิหารย์แท้ๆ หัวใจของฉันยังเต้นต่อไป ตราบเท่าที่ความรักของแม่ยังสูบฉีดในเส้นเลือดของฉันอยู่... ฉันกระชับผ้าห่มให้แนบแน่นกว่าเดิม ผ้าผืนนั้นมีตราของโรงพยาบาลเดียวกันกับผ้าห่มผืนน้อย แต่ทว่าผืนนี้มันใหญ่ แล้วก็ใหม่กว่ามาก ฉันนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้มาหลายวันแล้ว แล้วมันก็น่าเบื่อสุดๆ เลย เพราะที่นี่ไม่มีทีวีให้ฉันดู โชคดีที่ฉันไม่ต้องทนเบื่อมากนัก เพราะคุณยายที่นอนอยู่เตียงข้างๆ ชอบเล่าเรื่องสนุกๆให้ฉันฟังแก้เซ็งอยู่เสมอ คุณยายคุณนี้อายุราวๆ 90 ปีแล้ว บรรดาลูกหลาน หรือเหลนเองก็มาปรนนิบัติท่านถึงที่ และทุกคนก็ชอบมาพูดกับฉันเป็นประโยคเดียวกันหมดเลยว่า อย่าไปสนใจเรื่องที่คุณยายเล่าให้มากนัก เพราะบางทีแกก็หลงๆ ลืมๆ ไปบ้าง แต่วันนี้เรื่องที่คุณยายเล่าให้ฉันฟังมันพิเศษออกไปจากเรื่องที่ฉันเคยฟังมาทั้งหมด แม้แต่พ่อของฉันก็ยังอดสนใจไม่ได้ ทุกคนพากันปิดปากเงียบเพื่อฟังเรื่องที่คุณยายแล้ว ด้วยความกระตือลือล้นมากเป็นพิเศษ ย้อนเล่ากลับไปถึงตอนที่คุณยายยังเด็กอยู่ คุณยายเล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อนบริเวณของโรงพยาบาลแห่งนี้เคยเป็นเมืองมาก่อน แต่เป็นเมืองเล็กๆ ที่ติดริมคลอง แล้วที่นี่ก็มีชื่อเสียงทางด้านการค้าขาย มีตลาดขนาดใหญ่ให้ผู้คนจับจ่ายใช้สอยกัน จนเมื่อ 70 ปีที่แล้ว ก็เกิดเหตุการณ์ประหลาด เมืองทั้งเมืองหายวอดด้วยเปลวไฟ ผู้คนไร้ที่ดินทำกิน อดอยากยากแค้นไปตามๆ กัน คลองสายเล็กๆ ที่มีอยู่ก็เหือดแห้งไปด้วยหน้าแล้ง ฝนฟ้าไม่เคยตกลงมาเป็นปี พอตกกลางคืนก็หนาวเหน็บ ชาวบ้านบางส่วนล้มตายด้วยพิษไข้ บางส่วนก็อพยพย้ายถิ่นฐานออกไป บางส่วนก็เปลี่ยนอาชีพเป็นโจรปล้นทรัพยฺชาวบ้าน แล้วก็ขโมยของมาขายในราคาที่แพงลิ่ว โดยเฉพาะผ้าห่มมีค่ายิ่งกว่าทองซะอีก “แล้วเมืองนั้นมันมีชื่ออะไรล่ะยาย” พีพี่ชายของฉันถามด้วยความสงสัย คุณยายก็ทำตาปรือๆ เหมือนอยากจะนอนหลับไปซะเฉยๆ “มันไม่มีจริงหรอกค่ะ คุณยายคงดูละครทีวีมากเกินไป” หลานสาวแสนสวยของคุณยายตอบ “โดยเฉพาะเรื่องที่นางเองนอนบนเตียงแล้วผ่านมิติกาลเวลาได้ของช่อง 7 นั่น คุณยายชอบดูมากเลยค่ะ แต่จำไม่ได้แล้วว่าเรื่องอะไร” “เหรอครับ” พ่อตอบแล้วก็หันไปทางฉัน แต่ว่าฉันไม่ได้มองหน้าพ่อหรอก ฉันเห็นอะไรบางอย่างที่ฉันไม่คิดว่าฉันจะได้เห็นอีก ฉันเห็น...คุณย่า คุณย่ายืนยิ้มให้ฉันอยู่ที่ปลายเตียง แล้วก็เหลือบตามองไปหาพ่อ ฉันได้ยินเสียงของคุณย่าพูดกับฉันด้วย “ว่างๆ ก็ให้พ่อของหลานมาเยี่ยมบ้างนะ” แล้วคุณย่าก็โบกมือน้อยๆ ให้ฉันก่อนที่จะจากไป ฉันก็เผลอโบกมือลาตามไปด้วย พี่พีเห็นฉันโบกมือลาคุณย่าก็หันมากระซิบกับพ่อ แต่ว่าฉันได้ยิน “ต้องให้เช็คประสาทด้วยมั้งพ่อ ออกอาการแล้ว” “ฉันไม่ได้บ้าซะหน่อยถึงให้ไปเช็คประสาท พ่อ เมื่อกี้ย่ามาหาพ่อแน่ะ บอกว่าว่างๆ ให้ไปเยี่ยมคุณย่าบ้าง คุณย่าคิดถึงพ่อนะ” พ่อฟังฉันก็ทำสีหน้าแบบอึ้งๆ สักพักก็ทำหน้าเครียด พี่พีเห็นหน้าพ่อก็ชอบล้อทุกที “เก็กหล่อไปได้น่ะพ่อ หรือว่าพ่อกำลังคิดถึงสาวๆ อยู่จะได้ให้แม่มาบีบคอพ่อเล่น” “ทะลึ่งน่า ! พี่พี” ฉันพูดเตือนพี่ให้รู้จักเด็ก รู้จักผู้ใหญ่ แต่พี่ก็เล่นไม่เลิก หันมาพูดแปลกๆ กับฉันแทน “รู้มั้ย มดแดง ทำไมมดแดงถึงได้ชื่อนี้เคยสงสัยบ้างมั้ย” พี่พูดแบบนี้เหมือนมีความนัยยังไงพิกล ฉันอยากจะลุกจากเตียงขึ้นมาถามด้วยซ้ำ “แล้วทำไม” “ก็...ตัวเล็ก ฤทธิ์เยอะ แล้วก็ตายยากน่ะสิ ตอนที่มดแดงคลอดนะ พี่ลุ้นเลยล่ะว่าจะรอดรึเปล่า เพราะมดแดงคลอดยากมากเลย สุดท้ายก็รอดจนได้ ส่วนแม่...” “หุบปาก! เจ้าพี คึกใหญ่แล้วเดี๋ยวน้องก็...” พ่อพูดขัดจังหวะพี่พีอย่างฉุนๆ แล้วก็เบนเข็มมาพูดเรื่องอื่นแทน “เออ...ไม่ได้แวะไปหาแม่นานแล้วเหมือนกัน เมื่อกี้ลูกบอกว่า...” “ใช่คะพ่อ หนูเห็น อยู่ที่ปลายเตียง แล้วคุณย่าก็สบายดีค่ะ” ฉันตอบคุณพ่อไปอย่างนั้น แต่ฉันไม่ได้เล่าเรื่องตอนที่ฉันเฉียดเป็นเฉียดตายให้คุณพ่อฟัง บอกแต่ว่าตอนนั้นฝันเห็นคุณย่าเท่านั้น ส่วนแม่... ฉันเห็นภาพของหญิงสาวแสนสวยผุดขึ้นมาในสมอง แล้วก็กล่าวคำว่า “ราตรีสวัสดิ์” ทุกๆ คืน แล้วค่ำคืนนี้ฉันก็หวังว่าจะได้เจอแม่อีกครั้งเช่นกัน ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : รัตน์ดา - [ 31 พ.ค. 48 18:12:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องนี้ยาวไปสักนิดนึง ก็ค่อยๆ อ่านไปนะคะ แล้วก็ขอคำแนะนำด้วยค่ะ (เพิ่งหัดแต่งเรื่องสั้นแนวนี้สำนวนอาจจะยังไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่) ยังไงก็ช่วยวิจารณ์กันหน่อยนะคะ จากคุณ : รัตน์ดา - [ 31 พ.ค. 48 18:16:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านหัวข้อกระทู้แล้วนึกถึง เพชรพระอุมา -*- จากคุณ : Squeeze nOi. - [ 31 พ.ค. 48 19:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรียน คุณ รัตน์ดา เรื่องราวในประเภท Re -Incarnation Style ในลักษณะนี้ คือประเภท ตายแล้วฟื้น บ้าง ตายแล้วเกิดใหม่บ้าง รฦกชาติได้บ้าง ก็มีผู้เคยเขียนมาแล้ว ในหลาย ๆ รูปแบบด้วยกัน บางท่านก็อ้างเลยว่าเป็น เรื่องจริง ก็มี บางท่านก็ทิ้งไว้เป็นปริศนาเหนือโลกเสียยังงั้นแหละ แต่สำหรับคุณ รัตน์ดา นี้ คุณบอกไว้อย่างชัดเจนเลยว่าเป็น เรื่องสั้น ซึ่งเมื่อยิ่งทราบดังนั้น จึงนับว่ายอดเยี่ยม และมีความสมจริงทางวรรณกรรม ที่งดงามมาก อีกเรื่องหนึ่งเลยทีเดียวแหละขอรับ เขียนมาอีกนะขอรับ กระผมจักคอยอ่าน. จากคุณ : พจนารถ - [ 31 พ.ค. 48 20:19:36 A:61.91.79.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ Squeeze nOi เอ...สงสัยเป็นความบังเอิญที่ชื่อเรื่องไปสอดคล้องกับชื่อเมืองนิทรานคร ในเรื่องเพชรพระอุมา ที่จริงเรื่องตัวเองก็ชอบอ่านเรื่องนี้จนติดงอมแงม เสียดายที่มีไม่ครบทั้ง 53 เล่ม! คุณ พจนารถ ตอนแรกก็ว่าจะให้เดาว่าเป็นเรื่องจริง หรือเรื่องสั้น แต่ว่าพอเขียนๆ ไปถึงไม่บอกทุกคนก็รู้ว่าเป็นเรื่องแต่งอยู่แล้ว ก็เฉลยไปซะเลยค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจ และขอน้อมรับคำชม (และคำวิจารณ์ด้วยค่ะ) จากคุณ : รัตน์ดา (รัตน์ดา) - [ 31 พ.ค. 48 21:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 :) จากคุณ : scottie - [ 1 มิ.ย. 48 00:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : กริชครับผม - [ 1 มิ.ย. 48 08:52:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นชื่อเรื่องแล้วนึกถึงเพชรพระอุมาเหมือนกันฮะ จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 1 มิ.ย. 48 19:42:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กระทู้นี้ดู happy ดีจัง [^ - ^] <-- ยิ้มตอบจ้า คุณscottie และคุณกริชครับผม คุณหยกสีน้ำผึ้งพูดถึงเรื่องนี้(อีกแล้ว) ชักอยากซื้อหนังสือเพชรพระอุมาเพิ่มแล้วง่ะ (ตอนนี้มีแค่ 15 เล่มเอง แต่ว่า อย่างน้อยก็มีเล่มแรก กับเล่มสุดท้ายไว้ในครอบครอง หนังสือของคุณพ่อเองค่ะ ตัวเองไร้สตางค์ซื้อเอง อิๆ) ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านและให้กำลังใจค่ะ :) จากคุณ : รัตน์ดา - [ 3 มิ.ย. 48 08:37:22 ]