ความคิดเห็นที่ 1 บริเวณป่าเงียบสงัด นานๆครั้งถึงจะมีเสียงโหยหวนของหมาป่าดังขึ้นมา ท้องฟ้ามืดมิดลงทุกขณะ อากาศเริ่มหนาวเย็น เจ้าชายรัตติกาลทอดพระเนตรฝ่าความมืดออกไปเพื่อคอยระแวงภัยอันตรายต่างๆไม่ว่าจากคนหรือสัตว์ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงฝีเท้าดังขึ้นเบาๆไม่ไกลจากกระท่อมนัก เจ้าชายรัตติกาลจึงทรงคว้าดาบมาเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ทันทีถ้าคนนั้นคือศัตรู เสียงนั้นใกล้เข้ามาทุกทีๆ แต่แล้วก็มีเสียงตะโกนออกมาว่า “อันนุวัตเองพระเจ้าค่ะ” “อัน! มาแล้วหรือ เรากำลังรออยู่เชียว พบเจ้าหลวงอินทรเวศไหม?” “พบ พระเจ้าค่ะ แต่......” “แต่อะไรล่ะ พูดมาสิ” เจ้าชายรัตติวรการรับสั่งออกมาอย่างร้อนพระทัย “แต่...องค์เจ้าหลวงทรงได้รับบาดเจ็บพระเจ้าค่ะ” “อะไรนะ ! ใครเป็นคนทำ” “เจ้าชายสินธุวราชส่งคนแอบซุ่มทำร้ายพระเจ้าค่ะ” “ไอ้คนทรยศ! แล้วตอนนี้องค์เจ้าหลวงทรงเป็นอย่างไรบ้าง” “ปลอดภัยแล้วพระเจ้าค่ะ มีผู้ช่วยเหลือพระองค์ไว้” หลังจากทรงรับรู้ว่าเจ้าหลวงอืนทรเวศทรงปลอดภัย เจ้าชายรัตติกาลทรงถอนหายใจอย่างโล่งอก “อัน พรุ่งนี้เราจะกลับกัษณะนะ จะพาเจ้าหญิงพรรณวดีไปด้วย ไปหาม้ามาให้หน่อยได้ไหม เอามามากที่สุดซักหกตัวละกัน ถ้าไม่ได้จริงๆขอสี่ตัวนะ” “พระเจ้าค่ะ” รับพระบัญชาเสร็จ อันนุวัตก็หายลับไปในความมืดอย่างรวดเร็ว หลังจากอันนุวัตไปแล้ว เพียงครู่เดียว เจ้าหญิงพรรณวดีก็ทรงเปิดประตูกระท่อมออกมา “เจ้าชายเพคะ เข้าไปข้างในเถอะเพคะ ข้างนอกนี่หนาวออกนะเพคะ” “ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วงพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันชินแล้ว เวลาฝึกทหารมักจะฝึกตอนหนาวๆอย่างนี้บ่อยไป” เจ้าชายรัตติวรการรับสั่งยิ้มๆ เมื่อเห็นเจ้าหญิงพรรณวดียังทรงลังเล เจ้าชายรัตติวรการจึงรับสั่งยืนยันว่า “จริงๆนะพระเจ้าค่ะ เวลาฝึกทหารต้องทนอยู่ในอากาศหนาวยิ่งกว่านี้ด้วยซ้ำ นานเป็นชั่วโมงๆเลยนะพระเจ้าค่ะ ทรงเข้าไปพักผ่อนต่อเถอะพระเจ้าค่ะ พรุ่งนี้เราต้องเดินทางไกล” “เดินทางไกล? เดินทางไปไหนเพคะ?” “ไปกัษณะพระเจ้าค่ะ” เจ้าชายรัตติวรการรับสั่งตอบสั้นๆ “ไปกัษณะ! หม่อมฉันไม่ไปเพคะ” รับสั่งพร้อมกับสะบัดพระพักต์ไปอีกทางหนึ่ง “บ้านหม่อมฉันอยู่ที่นี่ หม่อมฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!” “ต้องไปพระเจ้าค่ะ!” เสียงรับสั่งดังๆนั้นของเจ้าชายรัตติวรการนั้นทำให้เจ้าหญิงพรรณวดีทอดพระเนตรมองพระองค์ด้วยแววเนตรกริ้วจัด ‘เป็นใครกัน ทำไมต้องมาสั่งเราด้วย แล้วเรื่องอะไรเราต้องเชื่อด้วย’ “เราไม่ไป ยังไงเราก็ไม่ไปเด็ดขาด!” เปลี่ยนสรรพนามจาก ‘หม่อมฉัน’ เป็น ‘เรา’ แสดงว่าทรงกริ้วจัด เจ้าชายรัตติวรการทรงส่ายพระพักต์ ก่อนรับสั่งอย่างระอาว่า “ไม่นึกเลยนะว่าเจ้าหญิงพรรณวดีแห่งแคว้นวิมุตติมีนิสัยดื้อรั้นแถมยังไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย” เท่านั้นแหละ เจ้าหญิงพรรณวดีถึงกับกระทืบเท้าด้วยความขัดพระทัย และรับสั่งเสียงดังว่า “ใคร ใครบอกว่าเราไม่มีเหตุผล ใครบอกว่าเราดื้อ!” “ก็หม่อมฉันนี่แหละที่บอก ก็เห็นๆกันอยู่ว่าทรงเป็นอย่างไร” “นี่!” เจ้าหญิงพรรณวดีทรงคิดหาคำมาโต้กลับไม่ทัน “พระองค์ต้องทรงทราบว่าตอนนี้ควรทำอะไรซิพระเจ้าค่ะ” เจ้าชายรัตติวรการทรงหันพระพักต์ตรงๆมายังเจ้าหญิงพรรณวดีพร้อมกับกอดพระอุระ แล้วรับสั่งอย่างอ่อนโยนว่า “หม่อมฉันทราบว่าพระองค์ทรงตกพระทัย แต่ถึงจะทรงประทับที่นี่ ก็ไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้นหรอกพระเจ้าค่ะ สู้กลับไปตั้งตัวสักพัก แล้วค่อยหาทางเอาแผ่นดินคืนทีหลังไม่ดีกว่าหรือพระเจ้าค่ะ” พระสุรเสียงที่รับสั่งอย่างมีเหตุผลนั้น ทำให้เจ้าหญิงพรรณวดีทรงสงบลงได้ “เชื่อหม่อมฉันเถอะพระเจ้าค่ะ กลับเข้าไปพักผ่อน แล้วพรุ่งนี้ออกเดินทางกัน” คราวนี้เจ้าหญิงพรรณวดีทรงทำตามอย่างว่าง่าย โดยที่เจ้าชายรัตติวรการทอดพระเนตรตามพลางส่ายพระพักต์น้อยๆ ‘เขารู้ดีว่ายิ่งพูดเรื่องนี้จะทำให้พระองค์ทรงคิดมาก แตเพื่อกระตุ้นเตือนเขาก็จำเป็นต้องทำ’ ................................................................................................................................ เฉลียงโค้งรูปครึ่งวงกลมในห้องบรรทมของเจ้าชายสินธุวราชนั้นมีเถากุหลาบพาดพันจนหนาทึบ เจ้าชายสินธุวราชทอดพระเนตรทิวทัศน์ด้านนอกที่เป็นแม่น้ำสายหนึ่งไหลผ่านวังหลวง ไกลลิบทางด้านโน้น คือผืนป่าของแคว้นมนิสสา พระองค์ทรงเหม่อมองอย่างสบายอารมณ์ พลันทรงได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆดังขึ้นทางด้านหลัง จึงหันพระพักต์กลับมาภายในห้อง “อ้าว ศิ เองหรือ มีเรื่องอะไรถึงมาหาพ่อได้ล่ะ” พระพักต์ของเจ้าชายศศิวัตที่ทอดพระเนตรมานั้นมีทั้งแววเจ็บแค้นและผิดหวัง “เสด็จพ่อทรงทำอย่างนี้ได้อย่างไร ทรงทรยศแผ่นดิน หม่อมฉันผิดหวังจริงๆที่พระองค์ทรงหมกมุ่นอยู่ในอำนาจ จนไม่คิดถึงความถูกผิด” พระสุรเสียงที่เปล่งออกมานั้นบ่งบอกว่าทรงเจ็บแค้นอย่างยิ่ง “ศิไม่รู้หรอก กว่าพ่อจะมาถึงวันนี้ พ่อต้องเหนื่อยขนาดไหนกว่าจะมาถึงวันนี้ได้ วันนี้เป็นวันที่พ่อรอคอยมานาน พ่อน่ะเป็นเพียงแค่น้องชายต่างแม่ของเจ้าหลวงศิวพันธเรศเท่านั้น ศิไม่รู้หรอกว่าพ่อเจ็บแค้นแค่ไหนที่ใครๆต่างพากันยกย่องเจ้าหลวงศิวพันธเรศ โดยไม่มีใครสนใจพ่อเลยสักคน เหมือนไม่มีใครรับรู้ว่าพ่อมีตัวตน แต่แล้ววันนี้พ่อก็ได้สมหวังอย่างที่พ่อตั้งใจไว้แล้ว” “แต่เจ้าหลวงศิวพันธเรศไม่เคยทรงคิดร้ายกับเสด็จพ่อเลยนะพระเจ้าค่ะ” “ไม่คิดร้ายน่ะเหรอ! ไม่จริงหรอก พระองค์น่ะทำเป็นดีกับพ่อเพื่อให้ตัวเองดูดีในสายตาคนอื่นก็เท่านั้น ถ้าศิจะมาพูดกับพ่อเรื่องนี้ก็กลับไปเถอะ พ่อทำอะไรไปแล้วไม่เคยถอยกลับ” เจ้าชายสินธุวราชที่ตอนนี้ทรงเป็นเจ้าหลวงพระองค์ใหม่แล้ว ทอดพระเนตรไปยังเจ้าชายศศิวัตเนิ่นนาน เป็นการยืนยันว่าพระองค์จะไม่ทรงถอยกลับเป็นแน่ “หม่อมฉันรักเสด็จพ่อนะพระเจ้าค่ะ แต่สิ่งที่เสด็จพ่อทำมันไม่ถูกต้อง” เจ้าชายศศิวัตทรงถอนหายใจออกมาเบาๆ “หม่อมฉันอยากทูลเพียงว่า อำนาจนั้นเป็นดาบสองคม ถ้ารู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ มันจะให้ผลดีกับผู้ใช้ แต่ถ้า....ใช้ในทางที่ผิด มันจะกลายเป็นดาบกลับมาฟาดฟันตัวผู้ใช้เอง หม่อมฉันทูลลา” เจ้าชายศศิวัตถวายคำนับอย่างเต็มพิธีการ และเสด็จออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แต่ความเงียบเหงากับเสียงถอนหายใจของเจ้าหลวงสินธุวราชเพียงพระองค์เดียว แสงแดดสาดส่องลอดใบไม้ลงมายังผืนป่า แต่กระนั้นป่าทั้งป่าก็ยังคงมืดครึ้ม เนื่องจากบริเวณนั้นมีต้นไม้ขึ้นหนาทึบ เสียงม้าทั้งสี่ตัวหายใจเสียงดัง เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง ประตูกระท่อมเปิดออกพร้อมทั้งเจ้าหญิงพรรณวดีเสด็จออกมาด้วยสีพระพักต์ค่อนข้างซีด ดวงเนตรมัวหม่นเหมือนมีหมอกหนาๆมาบดบังไว้ แต่ในบางครั้งดวงเนตรนั้นกลับมีประกายเพลิงลุกโชติช่วงด้วยความแค้น เพียงครู่เดียววิสาและชลันก็เดินตามพระองค์ออกมา “เราต้องรีบไปแล้วพระเจ้าค่ะ ถ้าถึงกัษณะมืดค่ำเกินไปเราจะลำบาก” เจ้าชายรัตติวรการรับสั่งพลางจูงม้าเข้ามา เสียงม้าเดินดังกุบกับและเสียงลมหายใจของมันดังสลับกับเสียงนกร้อง “พระองค์ต้องทรงไปกับหม่อมฉัน ส่วนวิสากับวลันใครขี่ม้าเก่งกว่ากัน” “ชลันเพคะ หม่อมฉันขี่ไม่เก่งเพคะ จะขี่ทีไรมันสะบัดตกทุกทีเลยเพคะ” วิสารทูลตอบเสียงอ่อย “งั้นวิสาไปกับอันนุวัตแล้วกัน ส่วนชลันขี่ม้าเองไหวไหม” “ไหวเพคะ” “ดี! งั้นเราออกเดินทางได้แล้ว ไปกันเถอะ” รับสั่งเสร็จก็ทรงกระโดดขึ้นมาก่อนจะรับพระหัตถ์ของเจ้าหญิงพรรณวดีและดึงขึ้นมาประทับด้านหน้าพระองค์ จากนั้นจึงกระตุกม้าให้เดินมุ่งหน้าไปยังแคว้นกัษณะทันที จากคุณ : รัตติกาล - [ 1 มิ.ย. 48 09:10:24 A:61.19.231.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 บริเวณป่าเงียบสงัด นานๆครั้งถึงจะมีเสียงโหยหวนของหมาป่าดังขึ้นมา ท้องฟ้ามืดมิดลงทุกขณะ อากาศเริ่มหนาวเย็น เจ้าชายรัตติกาลทอดพระเนตรฝ่าความมืดออกไปเพื่อคอยระแวงภัยอันตรายต่างๆไม่ว่าจากคนหรือสัตว์ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงฝีเท้าดังขึ้นเบาๆไม่ไกลจากกระท่อมนัก เจ้าชายรัตติกาลจึงทรงคว้าดาบมาเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ทันทีถ้าคนนั้นคือศัตรู เสียงนั้นใกล้เข้ามาทุกทีๆ แต่แล้วก็มีเสียงตะโกนออกมาว่า “อันนุวัตเองพระเจ้าค่ะ” “อัน! มาแล้วหรือ เรากำลังรออยู่เชียว พบเจ้าหลวงอินทรเวศไหม?” “พบ พระเจ้าค่ะ แต่......” “แต่อะไรล่ะ พูดมาสิ” เจ้าชายรัตติวรการรับสั่งออกมาอย่างร้อนพระทัย “แต่...องค์เจ้าหลวงทรงได้รับบาดเจ็บพระเจ้าค่ะ” “อะไรนะ ! ใครเป็นคนทำ” “เจ้าชายสินธุวราชส่งคนแอบซุ่มทำร้ายพระเจ้าค่ะ” “ไอ้คนทรยศ! แล้วตอนนี้องค์เจ้าหลวงทรงเป็นอย่างไรบ้าง” “ปลอดภัยแล้วพระเจ้าค่ะ มีผู้ช่วยเหลือพระองค์ไว้” หลังจากทรงรับรู้ว่าเจ้าหลวงอืนทรเวศทรงปลอดภัย เจ้าชายรัตติกาลทรงถอนหายใจอย่างโล่งอก “อัน พรุ่งนี้เราจะกลับกัษณะนะ จะพาเจ้าหญิงพรรณวดีไปด้วย ไปหาม้ามาให้หน่อยได้ไหม เอามามากที่สุดซักหกตัวละกัน ถ้าไม่ได้จริงๆขอสี่ตัวนะ” “พระเจ้าค่ะ” รับพระบัญชาเสร็จ อันนุวัตก็หายลับไปในความมืดอย่างรวดเร็ว หลังจากอันนุวัตไปแล้ว เพียงครู่เดียว เจ้าหญิงพรรณวดีก็ทรงเปิดประตูกระท่อมออกมา “เจ้าชายเพคะ เข้าไปข้างในเถอะเพคะ ข้างนอกนี่หนาวออกนะเพคะ” “ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วงพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันชินแล้ว เวลาฝึกทหารมักจะฝึกตอนหนาวๆอย่างนี้บ่อยไป” เจ้าชายรัตติวรการรับสั่งยิ้มๆ เมื่อเห็นเจ้าหญิงพรรณวดียังทรงลังเล เจ้าชายรัตติวรการจึงรับสั่งยืนยันว่า “จริงๆนะพระเจ้าค่ะ เวลาฝึกทหารต้องทนอยู่ในอากาศหนาวยิ่งกว่านี้ด้วยซ้ำ นานเป็นชั่วโมงๆเลยนะพระเจ้าค่ะ ทรงเข้าไปพักผ่อนต่อเถอะพระเจ้าค่ะ พรุ่งนี้เราต้องเดินทางไกล” “เดินทางไกล? เดินทางไปไหนเพคะ?” “ไปกัษณะพระเจ้าค่ะ” เจ้าชายรัตติวรการรับสั่งตอบสั้นๆ “ไปกัษณะ! หม่อมฉันไม่ไปเพคะ” รับสั่งพร้อมกับสะบัดพระพักต์ไปอีกทางหนึ่ง “บ้านหม่อมฉันอยู่ที่นี่ หม่อมฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!” “ต้องไปพระเจ้าค่ะ!” เสียงรับสั่งดังๆนั้นของเจ้าชายรัตติวรการนั้นทำให้เจ้าหญิงพรรณวดีทอดพระเนตรมองพระองค์ด้วยแววเนตรกริ้วจัด ‘เป็นใครกัน ทำไมต้องมาสั่งเราด้วย แล้วเรื่องอะไรเราต้องเชื่อด้วย’ “เราไม่ไป ยังไงเราก็ไม่ไปเด็ดขาด!” เปลี่ยนสรรพนามจาก ‘หม่อมฉัน’ เป็น ‘เรา’ แสดงว่าทรงกริ้วจัด เจ้าชายรัตติวรการทรงส่ายพระพักต์ ก่อนรับสั่งอย่างระอาว่า “ไม่นึกเลยนะว่าเจ้าหญิงพรรณวดีแห่งแคว้นวิมุตติมีนิสัยดื้อรั้นแถมยังไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย” เท่านั้นแหละ เจ้าหญิงพรรณวดีถึงกับกระทืบเท้าด้วยความขัดพระทัย และรับสั่งเสียงดังว่า “ใคร ใครบอกว่าเราไม่มีเหตุผล ใครบอกว่าเราดื้อ!” “ก็หม่อมฉันนี่แหละที่บอก ก็เห็นๆกันอยู่ว่าทรงเป็นอย่างไร” “นี่!” เจ้าหญิงพรรณวดีทรงคิดหาคำมาโต้กลับไม่ทัน “พระองค์ต้องทรงทราบว่าตอนนี้ควรทำอะไรซิพระเจ้าค่ะ” เจ้าชายรัตติวรการทรงหันพระพักต์ตรงๆมายังเจ้าหญิงพรรณวดีพร้อมกับกอดพระอุระ แล้วรับสั่งอย่างอ่อนโยนว่า “หม่อมฉันทราบว่าพระองค์ทรงตกพระทัย แต่ถึงจะทรงประทับที่นี่ ก็ไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้นหรอกพระเจ้าค่ะ สู้กลับไปตั้งตัวสักพัก แล้วค่อยหาทางเอาแผ่นดินคืนทีหลังไม่ดีกว่าหรือพระเจ้าค่ะ” พระสุรเสียงที่รับสั่งอย่างมีเหตุผลนั้น ทำให้เจ้าหญิงพรรณวดีทรงสงบลงได้ “เชื่อหม่อมฉันเถอะพระเจ้าค่ะ กลับเข้าไปพักผ่อน แล้วพรุ่งนี้ออกเดินทางกัน” คราวนี้เจ้าหญิงพรรณวดีทรงทำตามอย่างว่าง่าย โดยที่เจ้าชายรัตติวรการทอดพระเนตรตามพลางส่ายพระพักต์น้อยๆ ‘เขารู้ดีว่ายิ่งพูดเรื่องนี้จะทำให้พระองค์ทรงคิดมาก แตเพื่อกระตุ้นเตือนเขาก็จำเป็นต้องทำ’ ................................................................................................................................ เฉลียงโค้งรูปครึ่งวงกลมในห้องบรรทมของเจ้าชายสินธุวราชนั้นมีเถากุหลาบพาดพันจนหนาทึบ เจ้าชายสินธุวราชทอดพระเนตรทิวทัศน์ด้านนอกที่เป็นแม่น้ำสายหนึ่งไหลผ่านวังหลวง ไกลลิบทางด้านโน้น คือผืนป่าของแคว้นมนิสสา พระองค์ทรงเหม่อมองอย่างสบายอารมณ์ พลันทรงได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆดังขึ้นทางด้านหลัง จึงหันพระพักต์กลับมาภายในห้อง “อ้าว ศิ เองหรือ มีเรื่องอะไรถึงมาหาพ่อได้ล่ะ” พระพักต์ของเจ้าชายศศิวัตที่ทอดพระเนตรมานั้นมีทั้งแววเจ็บแค้นและผิดหวัง “เสด็จพ่อทรงทำอย่างนี้ได้อย่างไร ทรงทรยศแผ่นดิน หม่อมฉันผิดหวังจริงๆที่พระองค์ทรงหมกมุ่นอยู่ในอำนาจ จนไม่คิดถึงความถูกผิด” พระสุรเสียงที่เปล่งออกมานั้นบ่งบอกว่าทรงเจ็บแค้นอย่างยิ่ง “ศิไม่รู้หรอก กว่าพ่อจะมาถึงวันนี้ พ่อต้องเหนื่อยขนาดไหนกว่าจะมาถึงวันนี้ได้ วันนี้เป็นวันที่พ่อรอคอยมานาน พ่อน่ะเป็นเพียงแค่น้องชายต่างแม่ของเจ้าหลวงศิวพันธเรศเท่านั้น ศิไม่รู้หรอกว่าพ่อเจ็บแค้นแค่ไหนที่ใครๆต่างพากันยกย่องเจ้าหลวงศิวพันธเรศ โดยไม่มีใครสนใจพ่อเลยสักคน เหมือนไม่มีใครรับรู้ว่าพ่อมีตัวตน แต่แล้ววันนี้พ่อก็ได้สมหวังอย่างที่พ่อตั้งใจไว้แล้ว” “แต่เจ้าหลวงศิวพันธเรศไม่เคยทรงคิดร้ายกับเสด็จพ่อเลยนะพระเจ้าค่ะ” “ไม่คิดร้ายน่ะเหรอ! ไม่จริงหรอก พระองค์น่ะทำเป็นดีกับพ่อเพื่อให้ตัวเองดูดีในสายตาคนอื่นก็เท่านั้น ถ้าศิจะมาพูดกับพ่อเรื่องนี้ก็กลับไปเถอะ พ่อทำอะไรไปแล้วไม่เคยถอยกลับ” เจ้าชายสินธุวราชที่ตอนนี้ทรงเป็นเจ้าหลวงพระองค์ใหม่แล้ว ทอดพระเนตรไปยังเจ้าชายศศิวัตเนิ่นนาน เป็นการยืนยันว่าพระองค์จะไม่ทรงถอยกลับเป็นแน่ “หม่อมฉันรักเสด็จพ่อนะพระเจ้าค่ะ แต่สิ่งที่เสด็จพ่อทำมันไม่ถูกต้อง” เจ้าชายศศิวัตทรงถอนหายใจออกมาเบาๆ “หม่อมฉันอยากทูลเพียงว่า อำนาจนั้นเป็นดาบสองคม ถ้ารู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ มันจะให้ผลดีกับผู้ใช้ แต่ถ้า....ใช้ในทางที่ผิด มันจะกลายเป็นดาบกลับมาฟาดฟันตัวผู้ใช้เอง หม่อมฉันทูลลา” เจ้าชายศศิวัตถวายคำนับอย่างเต็มพิธีการ และเสด็จออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แต่ความเงียบเหงากับเสียงถอนหายใจของเจ้าหลวงสินธุวราชเพียงพระองค์เดียว แสงแดดสาดส่องลอดใบไม้ลงมายังผืนป่า แต่กระนั้นป่าทั้งป่าก็ยังคงมืดครึ้ม เนื่องจากบริเวณนั้นมีต้นไม้ขึ้นหนาทึบ เสียงม้าทั้งสี่ตัวหายใจเสียงดัง เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง ประตูกระท่อมเปิดออกพร้อมทั้งเจ้าหญิงพรรณวดีเสด็จออกมาด้วยสีพระพักต์ค่อนข้างซีด ดวงเนตรมัวหม่นเหมือนมีหมอกหนาๆมาบดบังไว้ แต่ในบางครั้งดวงเนตรนั้นกลับมีประกายเพลิงลุกโชติช่วงด้วยความแค้น เพียงครู่เดียววิสาและชลันก็เดินตามพระองค์ออกมา “เราต้องรีบไปแล้วพระเจ้าค่ะ ถ้าถึงกัษณะมืดค่ำเกินไปเราจะลำบาก” เจ้าชายรัตติวรการรับสั่งพลางจูงม้าเข้ามา เสียงม้าเดินดังกุบกับและเสียงลมหายใจของมันดังสลับกับเสียงนกร้อง “พระองค์ต้องทรงไปกับหม่อมฉัน ส่วนวิสากับวลันใครขี่ม้าเก่งกว่ากัน” “ชลันเพคะ หม่อมฉันขี่ไม่เก่งเพคะ จะขี่ทีไรมันสะบัดตกทุกทีเลยเพคะ” วิสารทูลตอบเสียงอ่อย “งั้นวิสาไปกับอันนุวัตแล้วกัน ส่วนชลันขี่ม้าเองไหวไหม” “ไหวเพคะ” “ดี! งั้นเราออกเดินทางได้แล้ว ไปกันเถอะ” รับสั่งเสร็จก็ทรงกระโดดขึ้นมาก่อนจะรับพระหัตถ์ของเจ้าหญิงพรรณวดีและดึงขึ้นมาประทับด้านหน้าพระองค์ จากนั้นจึงกระตุกม้าให้เดินมุ่งหน้าไปยังแคว้นกัษณะทันที จากคุณ : รัตติกาล - [ 1 มิ.ย. 48 09:23:47 A:202.28.21.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทำลิ้งค์ตอนเก่าให้ค่ะ บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3490365/W3490365.html ตอนที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3494482/W3494482.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3500458/W3500458.html ตอนที่ 4-5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3507286/W3507286.html จากคุณ : แมวเหมียวหางสั้น - [ 1 มิ.ย. 48 09:31:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลงซ้ำช่วงนึงค่ะ เจ้าชายศศิวัตดีเนาะ จากคุณ : scottie - [ 1 มิ.ย. 48 23:23:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จบก็ไม่บอก จากคุณ : วี (Baby Chockolate) - [ 1 มิ.ย. 48 23:30:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 3 มิ.ย. 48 05:41:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กำลังเข้มข้นเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : รียา - [ 5 มิ.ย. 48 01:18:30 A:203.172.104.226 X: ]