Link ตอนที่ 1-2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3507019/W3507019.html

เรือนตะวัน ตอนที่ 3


ชนภัทรหันกลับมาทันทีที่ได้ยินลุงแช่มบอกว่า อังวราค์ มัณฑนากรสาวที่เขารออยู่มาถึงแล้ว เขาหันหลังกลับไปมอง เห็นผู้หญิงตัวสูงพอสมควร แต่ถ้าเทียบกับเขาแล้วคงดูเตี้ยไปทันที เธอมีใบหน้ารูปไข่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม สวมเสื้อเชิ้ตทำงานเรียบๆและกระโปรงสีน้ำเงินยาวแค่เข่า ที่เขาเลือกให้เธอมาตกแต่งบ้านหลังนี้ ก็เพราะเขาชอบในผลงานที่ละเอียดอ่อนของเธอ ซึ่งกฤตวันส่งมาให้เขาดูเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้

“สวัสดีค่ะ ดิฉัน อังวราค์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” อังวราค์ไหว้อย่างเรียบร้อย

“สวัสดีครับ ผมชนภัทร ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” ชนภัทรเอ่ยเรียบๆพร้อมกับก้มหัวให้เธอเล็กน้อย สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาเหมือนใส่หน้ากากไว้ อังวราค์คาดคะเนอายุของเขาไว้ว่าน่าจะประมาณ 30 ต้นๆ ไม่เกิน 35 ดูจากลักษณะท่าทางความเป็นผู้ใหญ่และความกระฉับกระเฉงของเขา และสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกขำน้อยๆก็คือ สีหน้าคมเข้มของเขา ที่เธอแอบนึกในใจว่า จะเคยยิ้มหรือเปล่าก็ไม่รู้

“มานั่งคุยกันตรงนี้ก่อนสิครับ” ชนภัทรเอ่ยพร้อมกับผายมือให้เธอนั่งด้านตรงข้ามกับเขา

ศาลาริมน้ำที่ชนภัทรยืนอยู่นั้นมีลักษณะเป็นรูปวงกลม มีโต๊ะไม้กลมขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง มีทางเชื่อมไปยังแพไม้ริมน้ำ ซึ่งดูๆแล้วเจ้าของบ้านคนใหม่คงเพิ่งสั่งให้ลุงแช่มทำขึ้นมา เพราะสภาพยังดีและใหม่อยู่ หลังจากอังวราค์นั่งเรียบร้อยแล้ว ชนภัทรก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า

“วันนี้ผมอยากให้คุณลองเดินดูตัวบ้าน และบริเวณรอบๆบ้านก่อน คุณรับตกแต่งบริเวณนอกบ้านด้วยไหมครับ” อังวราค์มองดูบริเวณรอบๆบ้าน เธอพบว่าด้านข้างของบ้านนั้นเคยมีการจัดสวนไว้แล้ว แต่ตอนนี้มันดูโทรมมาก เพราะขาดการดูแลรักษามานาน ส่วนด้านที่ถัดจากศาลาไปนั้นมีกระท่อมเก่าๆหลังหนึ่งอยู่ คงเป็นบ้านพักคนสวนของเจ้าของคนเก่า อันที่จริงอังวราค์ถนัดด้านการตกแต่งภายในมากกว่า แต่การตกแต่งบริเวณรอบบ้านของเธอก็ถือว่าไม่เลวนัก

“ถ้าคุณชนภัทรอยากให้ดิฉันทำ ก็ได้ค่ะ”

“ดีครับ คุณลองๆดูแล้วกันว่าอยากตกแต่งตรงไหนเพิ่มเติม บริเวณรอบๆศาลานี้ผมให้ลุงแช่มแกทำความสะอาดแล้วครับ ส่วนรอบๆตัวบ้านกับภายในบ้านยังไม่ได้จัดการเลย ก็คงต้องค่อยๆทำไปแหละครับ คุณดูบริเวณบ้านแล้วคิดว่าพอไหวไหมครับ”

“อืม ก็พอไหวค่ะ ส่วนในตัวบ้าน ดิฉันยังไม่ได้เข้าไปดูเลยค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวผมพาขึ้นไปเลยละกัน” พูดเสร็จก็รีบลุกเดินไปทันทีอย่างรวดเร็ว โดยไม่รออังวราค์ที่นั่งอ้าปากค้างอยู่ ‘อะไรกันเนี่ย นึกจะไปก็ไป ’ แล้วเธอก็รีบเดินตามชนภัทรไปอย่างรวดเร็ว ‘ทำไมต้องเดินเร็วอย่างนี้ด้วยนะ จะรีบไปตามควายที่ไหนล่ะเนี่ย’ อังวราค์ก้มหน้าก้มตาเดินอย่างรวดเร็วเพื่อให้ทันผู้ที่เดินนำไปก่อนแล้ว พลันชนภัทรก็หยุดเดินแล้วหันกลับมา ทำให้เธอเดินชนเขาเข้าอย่างจัง จนแทบกระเด็นล้มลงบนพื้น ดีที่เขาจับเธอไว้ได้ทัน อังวราค์คลำจมูกตัวเองด้วยความเจ็บ

‘โอ๊ย! ทำไมอยู่ดีๆก็หยุดล่ะ ตัวใหญ่ยังกะยักษ์ ชนทีกระเด็นเลย’ อังวราค์ส่งสายตาขุ่นๆไปให้เขา

“คุณ! เป็นอะไรหรือเปล่า ผมขอโทษ เมื่อกี้ผมนึกขึ้นได้ว่าเดินเร็วไปหน่อย เลยจะหยุดรอคุณ แต่คุณดันมาเดินชนผมซะได้ ที่จริง ขาคุณก็ยาวดีนี่ ทำไมเดินช้านักล่ะ” ได้ยินดังนั้นอังวราค์ยิ่งโมโหหนักเข้าไปใหญ่ จนลืมตัวโต้กลับไปว่า

“ก็ฉันไม่ได้รีบเดินไปตามควายอย่างคุณนี่” พูดออกไปแล้วก็เพิ่งรู้สึกตัว รีบเอามือปิดปากแล้วก้มหน้าลงมองพื้นทันที ‘พูดอะไรออกไปวะเนี่ย ไอ้อัง! ถ้าเขาเลิกจ้างก็อดได้เงินนะ ยิ่งค่าจ้างแพงๆอยู่’ อังวราค์อดเสียดายไม่ได้ถ้าชนภัทรบอกยกเลิกงานนี้ เพราะค่าจ้างที่กฤตวันบอกเธอมานั้นแพงกว่าทุกงานที่เธอเคยทำมา

อังวราค์ค่อยๆเหลือบตามองเขาอย่างเกรงๆ ชนภัทรยังคงทำสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม แต่เธอสังเกตเห็นว่าแววตาของเขามีประกายขบขันขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนที่จะจางหายไปราวกับสายลม แล้วชนภัทรก็เดินนำต่อไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ อังวราค์ถึงกับโล่งอกที่เขาไม่บอกยกเลิกงานนี้

ระหว่างทางที่เดินมายังบ้านทรงไทยนั้น อังวราค์เหลือบไปเห็นต้นลีลาวดีต้นใหญ่ที่อยู่ริมรั้วกำลังออกดอกบานสะพรั่ง บางดอกร่วงหล่นจากต้นหล่นลงพื้นและเหี่ยวแห้งไปตามกาลเวลา ส่วนดอกที่ยังอยู่บนต้นนั้นดูขาวสะอาดสดใส เธอค่อยๆเดินเข้าไปหาอย่างเหม่อลอย และลูบต้นลีลาวดีตันนั้นอย่างเบามือ ก่อนพึมพำออกมาว่า

“โทรมไปเยอะเลยนะ”

ท่าทางของอังวราค์ทำให้ชนภัทรเขม้นมองด้วยความแปลกใจ ก่อนเดินเข้าไปหาและทันได้ยินเสียงเธอพึมพำแว่วๆไม่ชัด เขาจึงถามว่า

“เมื่อกี้ คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“คะ?” เสียงห้าวๆนั้นทำให้อังวราค์ตื่นจากภวังค์ พลางถามเขากลับอย่างงุนงง

“ก็ที่คุณพูดเมื่อกี้น่ะสิ คุณพูดว่าอะไรผมไม่ได้ยิน”

“ดิฉันพูดหรือคะ?” เห็นหน้าอังวราค์ที่ทำหน้างงๆแล้ว ชนภัทรจึงไม่ซักถามต่อ

“ช่างเถอะ ผมอาจจะหูฝาดไปเอง ขึ้นไปดูบนบ้านกันเถอะครับ” เขาพูดและเดินนำหน้าเธอไป อังวราค์จึงเดินตามเขาไปอย่างงงๆ

บ้านเรือนไทย ที่ชื่อ ‘บ้านเรือนตะวัน’นี้เป็นเรือนไทยสองชั้น มีบันไดขึ้นทางด้านหน้าสองฟาก ทันทีที่อังวราค์เหยียบบันไดบ้าน เธอรู้สึกราวกับว่า เธอคุ้นเคยกับที่นี่และรับรู้ได้ถึงความเศร้าโศกและความทุกข์ทรมานลอยอบอวลอยู่ในบรรยากาศ เธอข้ามธรณีประตูเข้าไปภายในบ้าน สิ่งที่เธอเห็นเป็นสิ่งแรกคือห้องโถงขนาดใหญ่ พี้นที่กว้างขวาง มีไว้สำหรับรับแขก และรับประทานอาหาร ลึกเข้าไปด้านใน มีห้องอยู่ 4 ห้องด้วยกัน เธอค่อยๆเปิดเข้าไปดูทีละห้องๆ แต่ห้องสุดท้ายที่อยู่สุดทางเดินนั้น ทำให้เธอรู้สึกแปลกทันทีที่ได้สัมผัสบานประตู เธอค่อยๆผลักประตูให้เปิดออก เผยให้เห้นห้องกว้างโล่ง แต่ให้ความรู้สึกประหลาด เหมือนกับว่าเธอได้กลับมายังที่ที่เธอเคยอยู่และจากไปเมื่อนานมาแล้ว

อังวราค์เดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อชมทิวทัศน์ภายนอก เธอยืนครุ่นคิดถึงความรู้สึกแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นภายในตัวเธอ พลันรู้สึกถึงสายลมบางเบาผ่านมาปะทะตัวเธอ ทั้งๆที่ภายนอกใบไม้ยังคงสงบนิ่งไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย สายลมที่พัดผ่านมานั้นได้พัดพาความรู้สึกเศร้าสร้อยมาถึงเธอด้วย เธอรู้สึกเช่นนั้น

“เป็นไงครับ งานนี้คุณทำไหวไหม?” เสียงนั้นทำให้อังวราค์ถึงกับสะดุ้ง เพราะมันดังอยู่ใกล้ตัวเธอมาก โดยที่เธอไม่รู้ตัวว่าเขาเดินเข้ามาเมื่อไหร่

“ไหวค่ะ สบายมาก” เธอตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

“แต่ว่าดิฉันยังไม่ได้สำรวจดูชั้นลางเลยค่ะ เป็นห้องอะไรบ้างคะ”

“ก็มีห้องครัว ห้องว่างอีก 2 ห้อง ห้องน้ำและห้องเก็บของครับ เดินลงไปดูกันเลยนะครับ”

“ค่ะ” เธอรับคำก่อนเดินตามเขาออกไป


บริเวณชั้นล่างนั้นที่เห็นชัดเจนที่สุดคือห้องครัวขนาดใหญ่ มีพวกเตาถ่านเก่าๆวางอยู่หลายเตาและยังมีจานชามสมัยเก่าวางระเกะระกะไปทั่ว ถัดไปเป็นห้องน้ำ กับห้องว่างอีกสองห้อง ส่วนห้องที่อยู่ท้ายสุดนั้นเป็นห้องขนาดเล็ก ชนภัทรบอกเธอว่าเป็นห้องเก็บของ เพราะเขาเคยเข้าไปดูแล้วได้กลิ่นเหม็นอับเหมือนไม่ได้เปิดใช้มานาน และยังมีพวกเครื่องครัว หีบใส่ของสมัยเก่า ของใช้เก่าๆอยู่ภายในห้องนั้นพอสมควร อังวราค์รู้สึกใจเต้นแรงทันทีที่ได้เห็นห้องนั้น เธอค่อยๆเดินเข้าไปอย่างช้าๆ เหมือนมีกระแสอะไรบางอย่างดึงดูดเธอให้เข้าไปทีละน้อยๆ ยิ่งเข้าไปใกล้เท่าไหร่ เธอยิ่งรู้สึกถีงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นภายในตัวเธอ มันมีทั้งความหวาดกลัว ทุกข์ทรมาน ความโกรธแค้น อาฆาตพยาบาทผสมปนเปจนยุ่งเหยิงไปหมด เธอค่อยๆผลักบานประตูเข้าไป และแล้วสติเธอก็ดับวูบไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นอีกต่อไป