๑…

“คอยดูนะ ฉันจะไปนอนกับผู้ชายคนแรกที่จะผ่านประตูนั่นเข้ามา”

ชวกรกับรุจยาสะดุ้งขึ้นมาพร้อมกันเมื่อได้ยินคำประกาศลั่นๆ ของเพื่อนสาวที่ตาปรือ เสียงยานลงไปทุกที

“จะบ้าหรือนังไหน พูดอะไรบ้าๆ “ รุจยาเอ็ดเพื่อนสาว

“แกเมาแล้วละ กลับบ้านกันดีกว่า เดี๋ยวฉันจะไปส่งแก” ชวกรไม่เอ็ด รู้ว่าใส่อารมณ์ไปก็ไม่มีประโยชน์ ลุกขึ้นเข้าไปประคอง

พันไฉนสะบัดมือเพื่อนชายซึ่งหัวใจไม่สัมพันธ์กับร่างกายออก

“ยังไม่กลับๆ และฉันก็ยังไม่เมา กินไปแค่แก้วเดียวจะเมาอะไร”

“ก็แกเคยกินที่ไหน ครึ่งแก้วก็เมาได้สำหรับคนไม่เคย”

“เมาก็ดี” หญิงสาวหัวเราะขื่นๆ “ฉันอยากเมา”

“ปล่อยมันเถอะนังปั๋ง ปล่อยให้มันเมาไป” รุจยาบอกกับชวกรเพราะคร้านจะห้ามอีก

“กะแค่ผู้ชายคนเดียวแกจะไปแคร์อะไรว้านังไหน ผู้ชายยังมีอีกเยอะแยะเป็นฝูงลิง หาใหม่ก็ได้”

“เยอะก็จริง แต่กลายเป็นเกย์เป็นกะเทยเหมือนแกไปซะครึ่งนึงแล้วน่ะสิ” พันไฉนพูดแล้วก็หัวเราะร่วน

ชวกรค้อนขวับ กลับไปกระแทกก้นนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง

“เป็นเกย์เป็นกะเทยก็ไม่หนักหัวใครย่ะ ฮึ หวังดีกลับมาแว้งใส่ ไม่อยากยุ่งละ แกอยากหัวราน้ำยังไงต่อก็เชิญตามสบาย”

“พูดเรื่องจริงทำเป็นฟังไม่ได้ ก็แล้วมันใช่ไหมล่ะ ครึ่งหนึ่งกลายเป็นเกย์ ที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งก็มีแต่พวกเฮงซวย”

“เบาๆ นังไหน” รุจยาเอ็ดเข้าให้อีก “เดี๋ยวผู้ชายในร้านนี้เขาก็ลุกขึ้นมากระทืบแกหรอก”

“ไม่กลัว” เธอยกแก้วสีอำพันใสขึ้นดื่มอีกอึก “ฉันจะแก้ผ้าสู้ให้ดู”

เพื่อนสาวที่มาด้วยกันส่ายหน้า

“มันไม่เคยเป็นมากขนาดนี้เลยนะ ดูซิพูดออกมาได้ไงไม่อายปาก”

“ฉันว่ามันคงดีแต่ปากละน่า เอาเข้าจริงๆ รับรองเผ่นหนีแทบไม่ทัน” เพื่อนหนุ่มพูดอย่างชักจะหมั่นไส้

“เอ๊อ คอยดูละกัน ต่อไปนี้จะเป็นพันไฉนคนใหม่ให้ดู ในเมื่อเป็นผู้หญิงดีๆ แล้วผู้ชายมันไม่ชอบ หาว่าอนุรักษ์เต่าล้านปี ก็จะเป็นผู้หญิงหยำฉ่านี่แหละวะ ใครโผล่หน้าเข้าประตูมาคนแรก ฉันจะให้มันฟันฟรีๆ ฮึๆ หรือฉันอาจจะเป็นฝ่ายฟันก็ได้”

“เพราะแกทีเดียวนังปั๋ง” รุจยาหันเล่นงานเพื่อนอีกคน “ฉันบอกว่าให้มันกินแค่เบียร์ก็พอ แกเล่นวิสกี้มันถึงเละไม่เป็นผู้เป็นคนพูดจาเลอะเทอะขนาดนี้”

“อ้าว ก็มันบอกว่ามันอยากเมา ฉันก็ไม่อยากขัดมัน มันกำลังเฮิร์ตปล่อยมันสักครั้งเถอะ ได้เมาเผื่อจะดีขึ้น”

“ฉันไม่ค่อยแน่ใจ เดี๋ยวหายเมามันก็เป็นเหมือนเดิมอีกนั่นแหละ เสียใจเศร้าซึมเพราะผิดหวังในผู้ชาย ชีช้ำกระหล่ำดองเหมือนเดิม เฮ้ยๆ พอแล้ว” รุจยารีบแย่งขวดเหล้าจากเพื่อนสาวที่กำลังจะคว้าไปริน “แค่นี้แกก็เมาแล้ว”

“ฉันอยากจะเมากว่านี้ อยากรู้ว่าเมาสุดๆ จะเป็นยังไง”

“ไม่ต้องเลย แค่นี้ก็น่าเกลียดจะแย่ละ ไม่มีใครเมาแล้วน่าดูหรอก แกเป็นสาวสวยรวยเสน่ห์อย่างเดิมของแกต่อไปน่ะดีแล้ว”

“ฉันไม่อยากเป็นแล้ว คนดีเป็นแล้วก็เท่านั้น ผู้ชายสมัยนี้ไม่ชอบผู้หญิงดีๆ ชอบแต่พวก^_^ๆ “

คนพูดทิ้งตัวกับหนักพิงอย่างกับไม่มีกระดูก “ฉันจะ^_^มั่ง”

รุจยาอ้าปากจะเทศนาอีกแต่ชวกรจับแขนห้ามไว้ ใช้สายตาปราม

พันไฉนหรี่ตาขึ้นมอง แล้วก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นมา

“มาแล้ว” เธอโผเผลุกขึ้น “เหยื่อของฉัน”

เพื่อนสองคนของเธอมองไปที่ประตูทางเข้าผับพร้อมกัน

ร่างสูงเกินกว่ามาตรฐานชายไทยของใครคนหนึ่งเพิ่งจะก้าวล่วงเข้ามาไม่นาน และกำลังกวาดสายตามองหาที่นั่ง

เขาเป็นชายหนุ่มวัยคงจะอยู่ในราวสามสิบเศษ

ผมดกหยักศกเสยสูงเผยหน้าผากกว้างอย่างคนสติปัญญาดี หน้าตาหล่อเหลาคมเข้มทีเดียว

พันไฉนแล่นถลาออกจากโต๊ะปรี่เข้าไปหา

รุจยาลุกพรวดแต่โดนชวกรสกัดห้าม

“ปล่อยมันๆ ฉันก็อยากเห็นว่ามันจะทำยังไง จะทำได้อย่างปากหรือเปล่า”

“แต่...นั่นมัน...”

“เอาน่า...เราดูอยู่ตรงนี้ ไม่เป็นไรหรอก นายคนนี้ก็หล่อน่าลากดีเหมือนกัน ถ้านังไหนทำไม่สำเร็จฉันอาจจะลองเข้าทาบดู สูงยาวเข่าดี ไหล่กว้าง อกเป็นแผงแบบนี้สเปกเลย” ดวงตาของคนพูดเป็นประกายวิบวับขึ้นมาทีเดียว

รุจยาทำท่ากระอักกระอ่วน ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระซิบกับหูเพื่อน

ชวกรเบิกตาโพลง ห่อปากอุทานเบาๆ ออกมากับสิ่งที่เพื่อนสาวบอก หันมองไปทางหน้าประตูก็ได้เห็นว่าเพื่อนสาวที่คบกันมาแต่สมัยเรียนถึงตัวพ่อหนุ่มรูปงามนั่นแล้ว

หญิงสาวสะดุดขาตัวเองก่อนถึงตัวเขาเพียงก้าวเดียว ร่างบางจึงถลาร่อน ดีที่อีกฝ่ายไวรีบรับไว้ได้ทันท่วงที

พันไฉนช้อนตาขึ้นมอง ใบหน้าคมเข้มที่ก้มมองในระยะใกล้แทบจะแตะกันทำให้เธอหายใจสะดุด

เออ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดี ตาคม คิ้วเข้ม ไรเคราเขียว ดูสมชายดีจัง

หรือเพราะว่าเราเมา ทุกอย่างเลยคลาดเคลื่อนไป เธอกะพริบตาถี่ๆ เพื่อจะมองเขาให้ชัดๆ

ไม่นี่ ไม่ว่าจะปรับสายตามองกี่ครั้งๆ เขาก็ยังหล่อเหมือนเดิม

“ไหวไหมครับ?”

เสียงก็ทุ้มไพเราะ มีแหบนิดๆ ติดปลายเสียง ฟังดูเซ็กซี่มีเสน่ห์อีกด้วย

พันไฉนยิ้ม อ้าปากจะพูด แต่แล้วความพะอืดพะอมก็แล่นขึ้นมาตามลำคอจนอยากจะ...

“อ็อก!”

มันพวยพุ่งออกมาจากปากของเธอจนเลอะเสื้อผ้าเขาไปหมด

ทั้งสองตระหนกตกตื่นพอกัน ทั้งคนที่อ้วกใส่ และคนที่ถูกอ้วกรด

เชิ้ตขาวของเขาเปรอะเปื้อนด้วยเศษอาหารที่ยังย่อยไม่หมด

หญิงสาวกำลังจะเอ่ยขอโทษ แต่กลับพวยพุ่งออกมาใส่เขาอีกระลอก

ก่อนที่ทั้งคู่จะทันได้ทำอะไรต่อไป คนหลายคนก็กรูกันเข้ามา

คนสองคนเป็นเพื่อนที่มากับหญิงสาว อีกสองคนเป็นพนักงานในร้านกับกัปตัน

ชวกรกับรุจยารีบเข้าแยกเพื่อนสาวออกมาจากชายหนุ่ม ขณะที่บริกรเข้าใช้ผ้าที่ถือติดมาเช็ดเสื้อที่เปื้อนของแขก

“ขอโทษด้วยค่ะ คือเพื่อนดิฉันเมาน่ะค่ะ” รุจยารีบกล่าวขอโทษขอโพยอีกฝ่าย

“ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ”

เพื่อนสาวของพันไฉนถอนใจออกมาอย่างโล่งอกที่เขาไม่ถือสา

“เชิญที่ห้องน้ำก่อนดีไหมครับ” กัปตันของร้านบอกกับลูกค้า

“ไม่เป็นไร” เขาคงพูดวลีเดิม “เดี๋ยวผมจัดการเอง ขอบคุณมาก”

พนักงานทั้งสองจึงรับคำและถอยกลับไป

“เราพานังไหนกลับกันดีกว่านังปั๋ง” รุจยาบอกกับเพื่อน

ชวกรพยักหน้าเห็นดีด้วย

“คุณรุจยาใช่ไหมครับนี่?” คู่กรณีทักถามขึ้นมาหลังจากมองพินิจอยู่ครู่หนึ่ง

“ค่ะ คุณจำดิฉันได้ด้วยหรือคะ?”

“ได้สิครับ”

หญิงสาวยิ้มเต็มหน้า ยกมือไหว้เขาไปหนึ่งที

“ดิฉันไม่คิดว่าคุณจะสนใจจดจำพนักงานระดับเล็กๆ ได้”

เขายิ้มและรับไหว้

“ผมจำทุกคนที่ผมเคยเจอได้”

“งั้นคุณต้องจะจำฉันขึ้นใจแน่เลยค่ะ” เสียงอ้อแอ้เล็กน้อยแทรกขึ้นมาจากคนที่เป็นต้นเหตุก่อเรื่อง “เพราะเราเจอกันในแบบไม่ธรรมดา”

“ครับ” เขายังยิ้มแย้มเหมือนเดิม “ไม่มีทางลืมลงแน่ๆ “

“พันไฉนค่ะ ฉันชื่อพันไฉน อย่าลืมนะคะ” คนพูดส่งตาหวานเชื่อมให้เขา

“ชื่อแปลกดีนี่ครับ”

“เป็นชื่อพันธุ์ไม้ชนิดหนึ่งค่ะ” เธอบอก ตาปรือๆ เหมือนคนง่วงนอน

“ผมว่าเพื่อนคุณไม่เมานะครับ ยังจำชื่อตัวเองได้แบบนี้” เขากระเซ้า

รุจยากับชวกรได้แต่ยิ้มแห้งๆ

“ก็ไม่เมานะสิคะ” พันไฉนบิดแขนออกจากมือของเพื่อนทั้งสองคน ยืนโงนเงนไปมา“และจำได้ด้วยว่ากำลังจะเดินมาหาคุณทำไม”

“นังไหน” รุจยารีบคว้าต้นแขนเพื่อนเข้าอีกหน บีบแน่นเป็นเชิงเตือน

“ฉันไม่ได้พูดเล่นนะนังยา พูดจริงทำจริง แล้วคุณคนนี้ก็หล่อเร้าใจมากซะด้วย”

“เลิกพูดบ้าๆ ได้แล้วน่า นี่คุณกัตวัฏฐ์ เจ้านายใหญ่บริษัทฉันเอง” รุจยากระซิบกระซาบกับเพื่อน

“เหรอ ยิ่งดีสิ คนรู้จักกัน” พันไฉนยิ้มให้เขาจนตาหยี “ฉันบอกเพื่อนว่าจะไปนอนกับผู้ชายคนแรกที่เดินเข้าประตูมา แล้วคุณก็โผล่มา”

“เฮ้ย!” เพื่อนสองคนอุทานออกมาพร้อมกัน

พันไฉนไม่สนใจ สลัดมือเพื่อนออกไป แล้วโผเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มแปลกหน้า ลอยหน้าลอยตาฉอเลาะ

“คุณจะว่ายังไงคะ?”

เขาได้แต่ยิ้ม

รุจยาหน้าเสีย ประนมมือไหว้นายใหญ่ของหล่อนปลกๆ

“ขอโทษจริงๆ ค่ะคุณกัตวัฏฐ์ อย่าไปถือมันนะคะ นังไหนมันกำลังเมาค่ะ”

“น่าสนใจดีครับ” เขาพูดยิ้มๆ “ผมรู้สึกเหมือนถูกแจ็กพอตยังไงก็ไม่รู้ โผล่เข้ามาในนาทีทองของคุณพันไฉนพอดี”

รุจยากับชวกรยิ้มแหยๆ

“งั้นจะเสียเวลาอยู่ทำไมล่ะคะ เอารางวัลของคุณไปเสียทีสิคะ” พันไฉนซบใบหน้าด้านข้างลงกับต้นแขนที่เป็นมัดกล้ามใหญ่และแข็งแรงของเขา ถูไถเบาๆ เหมือนลูกแมวขี้ประจบ