ท้องฟ้าที่ขมุกขมัว แสงอาทิตย์ลอดผ่านกลุ่มเมฆหนา

ตามาอย่างยากลำบาก เสียงบรรดาเจ้าสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ

ประเภท กบ เขียด อึ่งอ่างร้องกันเสียงระงมมาจากแนวสน

ที่ปลูกเป็นทิวข้างหมู่บ้าน

เมื่อคืนประกายแสงพร้อมเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องตลอด

คืน เช่นเดียวกับฝนที่ตกลงมามาก เรียกว่ามากอย่างไม่ลืม

หูลืมตา และผลจากที่ตกหนักลงมาตลอดคืน คือ เช้าที่มืด

ครึ้ม และน้ำที่เจิ่งนองทั่วทั้งหมู่บ้าน ไม่ว่าจะซอยใดก็กลาย

เป็นทะเลย่อมๆ ไม่เว้นแม้แต่ถนนกลางซึ่งเป็นทางเข้าไปสู่

บ้านทุกหลังซึ่งสูงกว่าซอยอื่นน้ำก็ท่วมไปถึงกว่าครึ่งขา

น้ำที่ออกมาล้วนเอ่อมาจากท่อระบายน้ำ จึงไม่ได้นำ

เพียงน้ำที่ดำ สกปรกออกมาเท่านั้น หากแต่นำขยะทั้ง

หลาย ขวดพลาสติก ซองขนมขบเคี้ยว ตลอดจนเศษแก้ว

เศษโลหะต่างๆให้ไหลออกมาด้วยเช่นกัน

รถจอดแน่นขนัดตั้งแต่เมื่อคืน คงเพราะคนขับไม่อยาก

เสี่ยงพารถของตนฝ่าน้ำเข้าไป จึงยอมนั่งรถ
มอเตอร์ไซค์รับจ้างเข้าบ้าน เช้านี้จึงเห็นหลายคนหิ้ว

รองเท้าคู่สวยและใส่รองเท้าแตะเดินบุกออกมาเพื่อพารถคู่

ใจที่จอดค้างไว้หน้าหมู่บ้านไปทำงาน

เสียงคนเอะอะ โวยวาย พึมพำอย่างระอาใจดังไปทั่ว

จากเหตุน้ำท่วมครั้งนี้

เสียงหนึ่งที่ดังมาจากหญิงชราที่ยืนข้างต้นมะม่วงใหญ่

หน้าหมู่บ้าน มือนึงเธอจับต้นไม้ไว้ อีกมือจับเด็กน้อยวัยไม่

ถึงสิบขวบที่พยายามพับขากางเกงของตนให้พ้นจากน้ำที่

ท่วมเกินเข่าขึ้นมา

“ มันจะตกอะไรนักหนา ดูสิทำเอาคนเขาเดือดร้อนกันไป

ทั่ว “ หญิงชราพูดหลังจากมองความสับสนวุ่นวายตรงหน้า

ก่อนหันกลับมาหาหลานตัวน้อย

“ จ้อย พับขากางเกงสูงๆนะเดี๋ยวเวลาเดินมันจะตกลงมา”

“ แล้วเราจะเดินไปไหนกันหรือจ๊ะยาย “ จ้อยถามขณะพับ

ขากางเกงขึ้นสูงไปอีก

“ ไม่ไปไหนไกลหรอก อยู่ในหมู่บ้านนี่แหละ เมื่อคืนฝนมัน

ตกมามาก น้ำมันเลยท่วมพาถังขยะน่าบ้านเราลอยไปไหน

ไม่รู้ “

“ เราเลยจะไปหาถังขยะกันเหรอจ๊ะ “

“ ใช่ “ ยายตอบสั้นๆก่อนจะจูงมือหลานตัวน้อยออกเดินฝ่า

น้ำที่ท่วมขังเข้าไปตามซอยต่างๆของหมู่บ้าน


ตามซอยต่างๆ ถังขยะหลายใบ ลอยตุบป่อง ความเบา

จากการไม่มีขยะเนื่องด้วยรถขนขยะเพิ่งมาเก็บเมื่อวาน

ตอนเช้า ประกอบกับน้ำที่ค่อนข้างสูงและแรงทำให้หลาย

ถังลอยคว่ำ บางถังลอยหงาย ไปตามกระแสน้ำ

หลานปล่อยมือจากการเกาะกุมของยาย วิ่งไปหาถังขยะใบ

แรกที่ลอยมาใกล้ แล้วลากมายังตำแหน่งที่ยายยืนอยู่

“ ยายจ๊ะ ถังใบนี้ของเราหรือเปล่า “ หลานถามขณะที่ยาย

ก้มลงมองและหมุนถังไปรอบๆ รอยแตกวงใหญ่ของถังทำ

ให้น้ำเข้าถังใบนี้มากพอดู ยายหมุนจนมาเจอหมายเลขบ้าน

เลขที่ของถังซึ่งประทับไว้ อันเป็นการแสดงสิทธิ์ความเป็น

เจ้าของของถังใบนั้นของบ้านต่างๆ จึงหันมาบอกหลาน

“ ไม่ใช่ใบนี้หรอกจ้อย ดูสิ นี่มันไม่ใช่เลขบ้านเลขที่ของ

เรา แถมถังใบนี้ก็แตกด้วย “ ยายพูดพร้อมชี้ไปที่รอยแตก

ให้จ้อยดู แต่เด็กน้อยกับถามยายเสียงดัง

“ แต่ยาย จ้อยว่าเราควรเอาถังขยะใบนี้ไปก่อนนะจ๊ะ เพราะ

ถ้าเราหาของเราไม่เจอ เรายังมีใบนี้ “

ยายมองใบหน้าอ่อนเยาว์ กับเสียงเล็กๆ ที่แสดงความ

คิดของเด็กน้อยออกมา ก่อนตอบเสียงอ่อนโยน

“ มันไม่ใช่ของเรา เราก็ไม่ควรไปเอาของเขา เขาคงตามหา

ของเขาอยู่เหมือนกัน “ ยายสอนก่อนยิ้มกับสีหน้าไร้

เดียงสาที่ตั้งใจฟัง “ คนเราต้องมีศักดิ์ศรี มีความดีที่ยึดมั่น

อยู่ในตัวนะจ้อย ถ้าเราหาสิ่งที่ต้องการไม่เจอ แล้วเราไป

เอาของคนอื่น อย่างนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการเป็นขโมย

หรอกรู้มั้ย “

“ จ๊ะ ยาย “ เด็กน้อยตอบแล้ววิ่งไปลากถังใบใหม่มาให้ยาย

ดู

ถังขยะใบที่หนึ่ง
.
ถังขยะใบที่สอง
.
.
ถังขยะใบที่สาม
.
.
.
ถังขยะใบที่สี่
.
.
.
.
ถังขยะใบที่ห้า
.
.
.
.
.


ถังขยะหลายถังจากหลายซอยที่ยายหลานเดินลุยน้ำ

เข้าไปดู เพียงเพื่อพบว่ามันไม่ใช่ถังขยะที่ทั้งสองติดตาม

หา ขากางเกงที่พับเริ่มจะตกลงน้ำ ยังจะคลื่นน้ำที่ต้อง

คอยกระโดดหลบเมื่อรถแล่นผ่าน ทำให้ยายหลานรู้สึก

เหน็ดเหนื่อย จึงพากันนั่งพักที่ขอบปูนยกสูงที่ทำล้อม

ต้นไม้บนทางเท้าหน้าบ้านหนึ่ง นั่งกันสักประเดี๋ยวจ้อยก็เห็น

อะไรบางอย่าง เด็กหญิงลุกขึ้น และตะโกนเสียงดัง

“ ต้น ต้น “ เสียงตะโกนเรียกทำให้เด็กชายอายุไล่เลี่ยกับ

จ้อยหันมามอง ก่อนจะเดินตรงมายังที่พักชั่วคราวที่จ้อย

และยายนั่งอยู่

“ มาทำอะไรหรือจ๊ะต้น “ ยายถามหลังจากรับไหว้เด็กชาย

ที่อยู่บ้านติดกันแล้ว

“ ผมมาหาถังขยะครับยาย น้ำมันพัดไปครับ “

“ แล้วหาเจอแล้วเหรอ “ จ้อยถามเสียงตื่นเต้นเมื่อมองไป

เจอถังขยะที่ด้านหลังของต้น

“ อือ “ ต้นตอบขณะจ้อยรีบวิ่งไปดูอย่างอิจฉา ( เพราะ

ความไม่ต้องเหนื่อยหาต่อเหมือนตัวเอง ) ก่อนเอ่ยเสียงดัง

ขึ้น

“ แต่นี่มันไม่ใช่ถังขยะของบ้านต้นนี่ ดูสิบ้านเลขที่ ไม่

เหมือนบ้านต้นเลย “

เด็กชายหน้าเสียลงเล็กน้อยก่อนตอบอ้อมแอ้ม

“ เอ่อ คือ แม่บอกเราน่ะว่าถ้าเจอถังขยะดีดี ถึงจะไม่ใช่

ของเรา ก็ให้ลากมาได้เลย จะได้ไม่ต้องหาให้เหนื่อย “

“ แต่มันไม่ดีนะต้น ยายเราสอนไว้ มันเหมือนขโมย “ ต้น

มองไปที่ยาย เมื่อเห็นยายยังเงียบจึงพูดต่อ

“ แม่เราบอกว่าคนเราต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน คนที่มัว

แต่ห่วงคนอื่นน่ะ เขาเรียก คนโง่ “ ต้นพูดเสียงตอนท้าย

แทบจะเบาจนไม่ได้ยิน

“ แต่ แต่..” จ้อยพยายามจะเถียงต่อ แต่เสียงยายขัดขึ้น

เสียก่อน

“ การเอาตัวรอดเป็นสิ่งที่ดีนะต้น แต่เราต้องไม่ทำให้คนอื่น

เดือดร้อนด้วย “ ยายบอกเสียงปราณี เด็กชายพยักหน้า

ก่อนจะขอตัวลากถังขยะที่อยู่ข้างหลังกลับบ้าน

“ ยายจ๊ะ ทำไมแม่ต้นถึงสอนต้นอย่างนั้นหละจ๊ะ “

“ ต่างคนก็ต่างความคิดนะจ้อย แม่ของต้นคิดว่าความคิดตน

ถูก จึงสอนต้นให้คิดถึงแต่ตนเอง โดยลืมสนใจความรู้สึก

หรือความเดือดร้อนของคนอื่น “

“ น่าสงสารต้นนะจ๊ะยาย “ เด็กน้อยพูดขณะมองร่างของ

เพื่อนข้างบ้านที่เดินออกไปไกล

“ ใช่ ยายก็ได้แต่หวังว่าแม่ของต้นจะสอนลูกใหม่ ให้รักคน

อื่นบ้าง แล้วก็หัดเอาใจเขามาใส่ใจเราให้เยอะมากกว่า

เดิม “ ยายตอบพร้อมพยักหน้าเรียกจ้อยให้ยืนขึ้น เพื่อไป

หาถังขยะที่เป็นของบ้านตนต่อ


ยายหลานเดินมองหาทั่วทุกซอย ดูถังขยะทุกใบที่ลอย

น้ำมา บางช่วงก็ต้องคอยดึงขากางเกงที่คอยแต่จะหลุดละ

น้ำ บางช่วงก็ต้องคอยหลบรถที่วิ่งฝ่าทำให้น้ำกระเด็นเป็นวง

กว้าง และหลายครั้งที่ยายหลานต้องเดินอย่างระมัดระวัง

เป็นพิเศษเพราะมองเห็นเศษแก้ว เศษโลหะมัวๆใต้น้ำสีดำ

เดินจนมาถึงเกือบหลังหมู่บ้าน ถังขยะใบหนึ่งติดอยู่กับ

ต้นไม้สองต้นที่ปลูกขนานกัน หลานตัวน้อยรีบวิ่งไปดูอย่าง

มีความหวัง เมื่อมองเห็นบ้านเลขที่ชัดเจน รีบตะโกนบอก

ยายที่เดินตรงมา

“ ยาย ยาย เราเจอถังขยะของเราแล้ว อยู่นี่จ๊ะยาย “ จ้อย

ตะโกนอย่างดีใจขณะยายเดินมาถึงด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้ว

ทั้งสองก็ช่วยลางถังออกมาจากช่วงห่างของต้นไม้ที่ถังลอย

ไปติด

“ น้ำมันแรง เพราะฝนตกมาก ทำเอาถังลอยมาถึงนี่ “ ยาย

พูดยิ้มๆพลางส่ายหน้า

“ ในที่สุดเราก็เจอ จ้อยนึกว่าเราจะไม่เจอถังขยะของเรา

เสียอีกจ๊ะยาย “ เด็กน้อยตะโกนดีใจคล้ายได้ของเล่น

ใหม่ ( แต่จริงๆเป็นแค่ถังขยะใบเก่า T—T ) ยายมอง

หลานตัวน้อยแล้วยิ้มกว้างก่อนพูดเสียงอ่อนโยน

“ ใช่จ๊ะ เราเจอจนได้ เป็นเพราะว่าเราให้ความยุติธรรมต่อ

ตนเอง ให้ความยุติธรรมแก่ผู้อื่น ความดีจึงให้ความ

ยุติธรรมกลับเช่นกันไงจ๊ะ “

แล้วยายหลานก็ยิ้มให้กัน ก่อนจะช่วยกันลากถังขยะ

ของตนเองกลับอย่างเป็นสุข


เช้าวันถัดมาขณะที่ยายกำลังพาจ้อยไปส่งโรงเรียนใน

วันเปิดเทอมวันแรก ก็พบกับแม่ของต้นกำลังยืนบงการให้

เด็กลูกจ้างซ่อมแซมถังขยะใบที่ต้นลากมาเมื่อวานอยู่ เมื่อ

เห็นยายเดินผ่านมาแม่ของต้นจึงยกมือไหว้ยายของจ้อย

“ ทำอะไรแต่เช้าจ๊ะแม่เพ็ญ ขยันจริง “ ยายเอ่ยทัก

“ จะไม่ให้ขยันได้ยังไงคะคุณยาย ลูกต้นไปลากถังขยะมีรู

แตกเบ้อเร้อมา ถ้าไม่รีบอุดเดี๋ยวก็รั่วกันใหญ่ “ หญิงสาว

ตอบเสียงหงุดหงิด

“ แล้วมันเป็นถังของแม่เพ็ญรึ ถังใบนี้ “ เมื่อเจอถามแบบนี้

วันเพ็ญก็นิ่งอึ้งไป

“ ไม่ใช่หรอกค่ะ เพ็ญบอกให้ตาต้นหาใบที่ดีดี แต่ดูสิหาได้

ใบแย่กว่าเก่าอีก นี่เพ็ญเดินหาใบเก่าของที่บ้านอีกรอบแล้ว

ก็หาไม่เจอ “

“ เราเอาของคนอื่นเขามา ของเขาหายไป เขาก็ต้องเอา

ของเราไปแลกเปลี่ยน ยายว่าแม่เพ็ญคงต้องใช้ถังขยะใบนี้

แล้วล่ะ “ ยายพูดจบก็เดินจูงมือหลานตัวน้อยออกมา จ้อย

จึงถามขึ้น

“ ยายจ๊ะ ถ้าเมื่อวานน้าเพ็ญสอนต้นให้มีความยุติธรรมต่อ

ตนเอง และต่อผู้อื่น ก็คงไม่ต้องมาเดือดร้อน ซอมแซมถัง

ขยะใช่ไหมจ๊ะ “

“ ใช่แล้วล่ะจ้อย จำไว้นะเมื่อไหร่ที่เราทำความดี ไม่เบียด

เบียนรู้อื่น ไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน ความดีจะตอบสนอง

สิ่งดีดีแก่เราเสมอ “ ยายหลานจูงมือกันเดินไปบนถนนที่น้ำ

ลดแล้ว เศษขยะ เศษแก้วก็ถูกจัดการกวาดเก็บแล้ว เสียง

กบ เขียดก็หยุดร้องแล้วเช่นกัน มีเพียงเสียงเดียวที่ยังดังมา

อย่างโวยวาย

“ โอ้ย อุดตรงนั้นด้วย ว้าย ตรงนั้นก็มีรอยแตก ฮือ ฮือ

อยากได้ถังขยะใบเก่าคืน “


คุณคงรู้นะว่าเสียงใคร ???