ความคิดเห็นที่ 1 เพลิงลุกเผาผลาญซากปรักหักพัง โครงกระดูกและต้นไม้รอบ ๆจนลุกโชนมอดไหม้กลางราตรี เปลวอัคคีลามเลียท้องฟ้าสีดำมืดดูราวกับงูใหญ่เลื้อยผ่านม่านกำมะหยี่สีดำสนิท ควันสีคล้ำปลิวสะบัดผ่านความมืดชื้น ๆปนมากับกลิ่นอายแห่งการทำลายล้างอันเกิดจากต่อสู้เมื่อครู่ การต่อสู้ที่จู่ ๆอีกฝ่ายก็ล่าถอยไปทั้งที่เธอกำลังจะเพลี่ยงพล้ำ ทำไม..ทั้งที่มีโอกาสฆ่า แต่กลับไม่ทำ... พลันในหัวปรากฏภาพใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาปราศจากความรู้สึก หากมุมปากกลับกระดกยิ้มให้เห็นแวบนึง ..ยิ้ม? ยิ้มเหมือนยังมีอะไรแอบซ่อนไว้... ‘ไนท์  ฮาเรฟฟื้นแล้ว’ ‘เมรัลดีน’ตะโกนเรียกจารุวรรณเสียงดัง ขณะกระดอนตัวไปมารอบร่างชายหนุ่มหน้าหวานที่เพิ่งจะลุกพรวดขึ้นมาทำหน้าตื่น  ทำให้หญิงสาวละจากความคิดภายในใจ รีบรุดไปนั่งเคียงข้างชายคนรักทันที   ‘เป็นยังไงบ้างฮาเรฟ’ จารุวรรณมองใบหน้าซีดเผือดและแววตาตกใจของชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอใช้พลังรักษาอาการฟกช้ำกระดูกหักจนหายเป็นปลิดทิ้งแล้วแท้ ๆ ‘ข้าไม่เป็นอะไร’ ฮาเรฟเอ่ยเสียงแผ่ว ปลดมือนุ่มที่จับไหล่เขาออก ก่อนจะฉวยมากุมไว้หลวม ๆ ‘แต่คนรู้จักข้าต่างหากที่เป็น...คนเหล่านั้นกำลังจะตาย..’ ‘เดี๋ยว! นายกำลังพูดอะไร  ฉันไม่เข้าใจ!’ จารุวรรณชักมือกลับ หากอีกฝ่ายกลับกระชับแน่นไม่ปล่อย ดวงตาสีทับทิมฉายแววจริงจัง ‘ข้าต้องกลับไปช่วยพวกเขา...กลับไปยังปราสาททูรีเนีย’ ‘ไม่...พวกเจ้าจะไปที่นั่นไม่ได้’ เจ้าตัวสีแป๋นพูดสวนขัดจังหวะขึ้น มองจารุวรรณที่มีสีหน้าซีดเผือดไปทันที ไม่ใช่เพราะสิ่งที่ได้ยินจากฮาเรฟ หรือร่างเล็ก ๆอ่อนนุ่ม แต่เป็นดาวมรณะกลางหน้าผากของชายหนุ่มต่างหาก   ..มันเกิดขึ้นได้ยังไง ทั้งที่เมื่อกี้ยังไม่มีเลยนี่.. ‘ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ข้าไม่ได้อยากให้นางไปด้วยซักหน่อย ’ ฮาเรฟกระชับฝ่ามือนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยเป็นอิสระ  ลุกขึ้นปัดเศษฝุ่นที่เกาะตามเสื้อผ้าเบา ๆ ‘แค่ข้าไปเดี๋ยวเดียวทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว’ หากดาวมรณะที่ส่องประกายเด่นกลางหน้าผาก บอกให้รู้ว่าทุกอย่างไม่มีทางเป็นอย่างที่อีกฝ่ายโม้แน่  แต่เพราะไม่อยากให้เธอหนักใจต่างหากถึงได้เอ่ยแบบนั้น ‘ไม่! ไม่ว่าจะทั้งนายหรือฉัน จะไม่มีใครไปที่ปราสาททูรีเนียทั้งนั้น’ จารุวรรณตัดสินใจเอ่ยขึ้น ยื่นมือออกไปตรงหน้าฮาเรฟและร่ายเวทย์ฟรีซส์เพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มก่อนที่อีกฝ่ายจะทันรู้ตัว ‘จา! เจ้าทำอะไรน่ะ คลายเวทย์ให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ’ หากหญิงสาวกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน  เดินไปหาร่างนุ่มนิ่มสีชมพูแป๋นบนพื้นและอุ้มขึ้นมากอดหลวม ๆ ‘เราจะพาเขาไปด้วย เมรัลดีน’ ‘ไม่! จา...ข้าไม่ไปกับเจ้า  ข้าจะไปปราสาททูรีเนีย!!’ ‘แม้ว่าเจ้าจะตายอย่างงั้นเหรอ’ จารุวรรณสวนกลับ หมุนตัวไปประสานสายตาชายหนุ่ม ‘เจ้าไม่รู้หรอกว่ากลางหน้าผากเจ้าปรากฏดาวมรณะ’ หญิงสาวเว้นระยะเพื่อข่มอารมณ์พลุ่งพล่านข้างใน ‘ดาวมรณะที่จะปรากฏให้เห็นเฉพาะผู้ถึงฆาตเท่านั้น  นั่นก็หมายความว่า...การไปครั้งนี้เจ้าจะตาย! เจ้าได้ยินไหม เจ้าจะต้องตาย!’ สุดท้ายน้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นไว้ก็หยาดหยดลงมาจนได้ ‘ถึงจะตาย...ข้าก็ต้องไป  ไปเพื่อช่วยพ่อ  เพื่อน  และคนอื่น ๆที่อยู่ที่นั่น  ไม่เช่นนั้นข้าจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต  เสียใจที่หนีเอาตัวรอด เสียใจที่รู้ว่าจะเกิดเรื่องกับพวกเขาแต่ก็ยังเมินเฉย  ได้โปรดเถอะ..จา ให้ข้าไป...’ ‘ไม่’ จารุวรรณหมุนตัวไปด้านตรงข้ามเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นแววตาขอร้องเจ็บปวดของคนที่เธอรัก  หากแม้จะหนีอย่างไร ภาพนั้นก็ยังจรัสชัดอยู่ในความทรงจำ ‘ปล่อยเขาไปเถอะไนท์  อย่าให้ทั้งเจ้าและเขาต่างต้องเสียใจภายหลังด้วยกันเลย’ ร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดเอ่ยขึ้น  ก่อนจะกระดอนตัวลงบนพื้นหญ้านุ่ม ‘มองเขาสิ  มองแล้วบอกข้าว่าเจ้าอยากให้เขาเป็นคนขี้ขลาดตาขาว หวาดกลัวความตายจนทิ้งเพื่อนและครอบครัวอย่างนั้นหรือ’ ไม่...เธอไม่ต้องการ... เสียงในใจเธอสวนแทบจะทันควัน สูดลมหายใจลึกอย่างหักห้ามใจ ก่อนจะยกมือเรียวไปทางด้านหลัง และเอ่ยปากคลายมนตรา วูบ แสงสีม่วงทองพุ่งจากฝ่ามือห่อหุ้มร่างฮาเรฟ  พริบตาร่างแข็งเกร็งก็ขยับเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง ‘ไปซะฮาเรฟ  ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ’ จารุวรรณเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา พยายามกลั้นใจที่จะไม่หันกลับไปมองด้านหลังเพราะไม่เช่นนั้นเธอจะไม่มีอาจปล่อยเขาไป ‘ขอบคุณที่เข้าใจข้า จา’ เป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่ชายหนุ่มจะวิ่งจากไป เพื่อหาต้นแลมเบอร์สำหรับใช้เดินทางไปปราสาททูรีเนีย “ลาก่อน” จารุวรรณเอ่ยเป็นภาษาไทยเสียงแผ่วเบา กลั้นก้อนสะอื้นที่รื่นขึ้นมาจุกถึงคอหอย  สุดท้ายเธอก็ฝืนไม่ให้ตัวเองหันกลับไปมองจนได้ ไม่ให้หันกลับไปมองหัวใจของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย... ‘ไปได้แล้วไนท์  ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป.ใช้เวทย์พาเจ้าและข้าไปยังห้องใต้ดินปราสาทแห่งแสง’  เสียงเมรัลดีนย้ำให้รู้ถึงหน้าที่ที่รออยู่ หากหัวใจที่แหลกสลายแทบขาดรอน ๆของเธอในตอนนี้ ไม่พร้อมที่จะทำอะไรทั้งนั้น  นอกจากร้องร่ำ ๆอยากกลับไปอยู่เคียงข้างชายอันเป็นที่รัก  เพื่อร่วมรับชะตากรรมแห่งความตาย  หากด้วยหน้าที่และสัตยาบรรณที่ให้ไว้เมื่อหลายพันปีก่อน ทำให้เธอไม่อาจทำได้ หญิงสาวขยับปากเอ่ยท่องมนตราอย่างไร้ความรู้สึก ขยับมือวาดวงกลมกลางอากาศไปมาจนเกิดประกายแสงสีม่วงเจิดจ้า  ล้อมโอบร่างเธอและเมรัลดีน พลันสีหน้าเศร้าและแววตาเจ็บปวดของฮาเรฟที่เห็นครั้งสุดท้ายพลันผุดขึ้นมาในใจ  จนไม่อาจทำใจให้สงบเพื่อรวบรวมสมาธิเรียกพลังมนตรา  แสงที่เจิดจ้ารอบตัวจึงวูบดับลง ‘เกิดอะไรขึ้น ไนท์’ เจ้าสีแป๋นถามเสียงหลง มองหญิงสาวตรงหน้าที่มีพฤติกรรมแปลกไปจากทุกชาติ  หรือความเหี้ยมหาญเข้มแข็งในอดีตจะถูกทำลาย เพียงเพราะความรักระหว่างหญิงชาย?! ‘ขอโทษด้วย ..ฉันทำไม่ได้ ฉันรวบรวมสมาธิร่ายเวทย์ไม่ได้’ จารุวรรณหลบสายตาอีกฝ่ายที่เหมือนจะมองทะลุถึงก้นบึ้งหัวใจและวิญญาณ จนต้องหันหน้าหนีไปมองซากปรักหักพังที่เหลือเพียงตอตะโกเบื้องหน้า ‘เจ้าอย่าบอกนะว่า เพราะฮาเรฟ ทำให้จิตใจที่เคยเข้มแข็งของเจ้าหวั่นไหว  ทำให้คำมั่นสัญญาที่เคยพูดสั่นคลอน’ ไม่มีคำตอบใด ๆ เพราะเธอรู้ดีว่าทุกอย่างเป็นอย่างเจ้าก้อนสีชมพูนั่นพูด จิตใจที่สร้างป้อมปราการกั้นขวางชายทุกคน กลับถูกฮาเรฟจู่โจมครั้งแล้วครั้งเล่า จนเผลอถูกยึดครองไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  และเพราะนั่นทำให้จิตใจที่เคยยึดมั่นต่อคำมั่นสัญญาที่มีต่อเอลีน่า จ้าววแห่งแม่มดโอนเอียงมากขึ้นเรื่อย ๆ ‘ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ลืม ที่มาแห่งสัตยาบรรณและคำมั่นสัญญา  ที่มาที่เกิดจากการระลึกถึงบุญคุณของเอลีน่าอย่างท่วมท้นจนอยากเป็นผู้ปกปักษ์รักษาร่วมชะตาเดียวกับนาง  และขอร้องให้ข้ามอบอำนาจมนตราและพลังการต่อสู้ทั้งหมดให้ โดยแลกกับวิญญาณนิรันดร์ของเจ้าที่จะต้องเวียนว่ายตายเกิดพร้อมกับนางทุกพันปี’ คำพูดย้ำที่เหมือนมีดกรีดแทงกลางใจคนฟังจนเจ็บแปล็บกับความรู้สึกผิด ‘ไม่...ฉันไม่มีวันลืมแน่นอน’ หากน้ำเสียงกลับแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงกระซิบ  เพราะถ้าพลังและอำนาจเวทย์ไม่อยู่กับเธอ เมรัลดีนคงเดินทางไปช่วยจ้าวแห่งแม่มดนานแล้ว แต่เพราะมีเพียงอำนาจรักษาเล็กน้อยเท่านั้น เมรัลดีนที่จึงต้องทั้งปลุกและปลอบให้เธอไปด้วย แต่.. จารุวรรณวาดมือกลางอากาศอีกครั้ง ขณะที่ปากร่ายเวทย์บทเดิม หากครั้งนี้แสงสีม่วงกลับล้อมกรอบเฉพาะร่างสีชมพูแป๋นเท่านั้น ‘นายจะไปถึงห้องใต้ดินปราสาทแห่งแสงตามที่ต้องการ’ คำอธิบายไม่ได้ทำให้สีหน้าตกใจและผิดหวังของ ‘เมรัลดีน’ จางหายไป   ‘ขอโทษ แต่ฉันต้องไป’ เป็นคำพูดสุดท้ายที่เจ้าสีแป๋นได้ยิน ก่อนจะเลือนหายไป  เหลือเพียงจารุวรรณที่ยืนท่ามกลางซากปรักหักพังของเมืองซีเรียสเท่านั้น   เธอยืนนิ่งสะกดความรู้สึกผิดถาโถมในใจ แต่เมื่อเลือกแล้วที่จะละทิ้งหน้าที่และสัจจะคำมั่นสัญญา  เธอก็ต้องก้าวต่อไปเพื่อรักษาสิ่งที่เธอเลือกให้คงอยู่ ...ฮาเรฟ รอข้าก่อนนะ... เพียงขยับมือวาดในอากาศ ปรากฏแสงสีม่วงทองล้อมร่างเธออีกครั้ง หากครั้งนี้จุดมุ่งหมายไม่ใช่ห้องใต้ดินปราสาทแห่งแสง  แต่เป็น...ปราสาททูรีเนีย.. ๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙ ‘ข้าคือเพื่อนเจ้าดำ’ เป็นประโยคแรกที่กรรณิกาได้ยิน หลังจากลืมตาตื่นมาได้ซักครู่ ดวงตาเล็กหยีมองบุรุษผู้มีผมสีเงินยวงและใบหน้าคมคายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างพิจารณา  รู้สึกคุ้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แล้วทุกอย่างก็สว่างวาบ ความทรงจำย้อนไปถึงเมื่อครั้งที่เธอเพิ่งมาถึงที่นี่ใหม่ ๆ ตอนนั้นเป็นช่วงที่เจ้าดำเปิดตาจิตให้และทิ้งเธอไว้ตามลำพัง หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงคนมากมายพูดเข้ามาในหัวจนทนไม่ไหว ต้องออกตามหาเจ้าดำ และได้พบกับ...ผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ทำให้โรคแพ้ความหล่อของเธอกำเริบ... ‘ดูท่าเจ้าจะจำข้าได้แล้วนะ สาวน้อย แต่แนะนำตัวกันอีกครั้งก็จะดี  ข้าเทียส เวอร์นอล’ เทียสยื่นมือส่งให้ เพื่อดึงร่างอวบอ้วนหยัดกายขึ้นมานั่ง แทนที่จะนอนคุยกับเขาเช่นนี้ ‘เอ่อ...เรียกฉันว่าอ้วนละกัน’ กรรณิกาส่งยิ้มให้งง ๆ เพราะยังลำดับเรื่องราวไม่ถูก แต่ยังไม่ทันนึกได้ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น และทำไมเธอถึงได้มานอนอยู่ในห้องนี้ตามลำพังกับชายที่บอกว่าเป็นเพื่อนเจ้าดำ อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาก่อน ‘พอดี เจค..เอ่อ..เจ้าดำติดธุระสำคัญ ถึงได้ไหว้วานข้ามารับเจ้าไปที่ปราสาทแห่งแสงแทน’ ไปโดยไม่คิดจะบอกซักคำ.. หญิงสาวแอบคิดน้อยใจ ก่อนภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้จะผุดขึ้นมาในความทรงจำ เหตุการณ์ที่ทำให้เธอและเอมอรหัวใจพร่องไป ด้วยการปรากฏตัวของผู้หญิงคนเดียวกัน ลัส เลชเชอร์รี่ และทุกอย่างก็ดับวูบ หรือว่า...เวทย์นิทรา..!! ‘แล้วยัยอรล่ะ!!’ กรรณิกาหันซ้ายหันขวาทั่วห้อง ก่อนจะหยุดที่ใบหน้าหล่อที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า ‘อย่ากังวลไปเลย  น้องเจ้าน่ะ เห็นหนุ่มผมแดงเขาพาไปด้วยแล้ว  มีแต่เจ้าคนเดียวเท่านั้นแหละที่ยังอยู่ที่นี่...’ พูดพลางเดินไปที่หน้าต่างห้อง เพื่อสังเกตความคืบหน้าข้างนอก  แต่.. ภาพที่เห็นจากนอกหน้าต่างทำเอาเทียสแทบจะหยุดพูดทันที เพราะบัดนี้ท้องฟ้าสดใสและท้องถนนที่คับคั่งด้วยผู้คนของเมืองซีเรียส กลับกลายเป็นขุ่นมัวเต็มไปด้วยซากปรักหักพังและโครงกระดูก  ไม่ต้องบอกก็รู้ที่เป็นแบบนี้ เพราะบุตรแห่งเมเบียรถูกจับได้แล้ว บางทีอาจจะถึงเวลาที่เขาต้องพาจ้าวแห่งแม่มดตัวจริงไปแล้ว ก่อนที่แผนการทั้งหมดจะผิดพลาดไป ‘มีอะไรเหรอ’ กรรณิกาถาม ขยับเดินเข้ามาใกล้ แต่อีกฝ่ายไวกว่ารีบหมุนตัวกลับและเป็นฝ่ายเดินเข้าหาหญิงสาวแทน   ‘..ไม่มีอะไรหรอก’ เทียสเอ่ยเสียงนุ่มเช่นเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่มือทั้งสองข้างเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ  เพราะถ้าหญิงสาวอัปลักษณ์ได้เห็นสภาพที่แท้จริงของเมืองซีเรียสเข้า เรื่องมันคงไม่จบง่าย ๆแน่ และเขาคงต้องคิดหนักในการหาคำโกหกที่ต้องสมเหตุสมผลมาอธิบาย  ซึ่งนั่นจะทำให้เวลาอันมีค่าสูญเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ และแผนการที่วางไว้ก็จะผิดพลาด   ...แน่นอน...เขาจะไม่มีทางให้มันเกิดขึ้นแน่... ดวงตาสีเงินวาวโรจน์ขึ้นอย่างไม่รู้ตัว  ยกมือโอบบ่าหนาของกรรณิกาอย่างถือวิสาสะ ควักของบางอย่างออกจากถุงและปาลงพื้นห้อง เปรี้ยง!! ควันสีเทาขุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง พร้อมกับแสงสีม่วงทองโอบล้อมร่างทั้งสองไว้ มีเพียงคำอธิบายการกระทำสั้น ๆของเทียสเท่านั้นที่ช่วยให้เธอเข้าใจ ‘ได้เวลาที่เราต้องไปปราสาทแห่งแสงแล้วล่ะ’ สิ้นสุดคำพูด ร่างทั้งสองก็เลือนหายไป เหลือไว้แต่ห้องว่างเปล่า และควันจาง ๆสีเทาเท่านั้น ********************************** จบบทที่ 27 แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 48 12:25:55 จากคุณ : Sushii - [ 6 มิ.ย. 48 12:24:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุยกันท้ายเรื่อง เรื่องกำลังเข้าสู่จุดไคลแมกซ์ไปทุกที  อีกไม่นานเกินรอจ้าวแห่งแม่มดที่แท้จริงก็จะเผยโฉมออกมาแล้วให้รู้กันว่าตรงกับที่เดาไว้หรือไม่ ส่วนสามสาวสามหนุ่มของเราจะเป็นยังไง ลัสกับวิงโก้จะมีแผนการอะไรรออยู่ อันนี้ก็ต้องตามลุ้นกันต่อไปค่ะ^^ ส่วนคคห.ตอบไว้ในบทก่อนแล้วนะคะ บทที่ 26 ตอน แต่ปางบรรพ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3510951/W3510951.html#24 จากคุณ : sushii (Sushii) - [ 6 มิ.ย. 48 12:36:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โห... คุณซูชิ เข้มข้นขึ้นทุกที  โล่งใจที่อย่างน้อยเจ้าดำก็เข้าใจพี่ชายแล้ว จะได้กลับมาฟัดกันนัวเนียเหมือนรูปตอนที่แล้วอีก ว่าแต่แม่มดลัส ว่าที่ภรรยาของวิงโก้ สุดท้ายจะถูกว่าที่สามีตลบหลังรึเปล่าน้อ... หนูจาน่าสงสารมาก เลือกยากจริงๆ ในที่สุดก็วิ่งตามหัวใจไปแระ แต่ผมสงสัยตะหงิดๆ ว่ายังไงสามคู่ก็ต้องมารวมกันอีกจนได้ อุๆๆ ลุ้นครับลุ้น ป.ล. มีคำสะกดพลาดนิดหน่อยนะครับ อย่าง ขลุขละ-ขรุขระ ป.ล.สอง คุณซูชิสังเกตหมายเลขกระทู้ตอนนี้เปล่า เก๋ไม่เบานะคร้าบ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 16:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หุ หุ หุ จะตลบหน้าตลบหลังชิ่งออกข้าง ๆยังไง อีกสองสามตอนก็จะได้รู้ค่ะ ส่วนสุดท้ายจะรวมตัวอีกหรือเปล่า อันนี้ตอนหน้าจะให้คำตอบค่ะ ปล. ขอบคุณมากค่ะกับคำว่า 'ขรุขระ' หลงไปจิง ๆ และก็หมายเลขกระทู้ เก๋ จิง ๆ อย่างกะเบอร์มือถือ^^ จากคุณ : sushii - [ 6 มิ.ย. 48 17:45:29 A:202.142.192.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เดาว่าจารุวรรณต้องทำให้ผิดแผน แต่กลายเป็นดีแน่เลย จากคุณ : scottie - [ 6 มิ.ย. 48 19:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หยุดทำงานชั่วคราวมาอ่าน......หึๆๆๆ....แอบมาลุ้น สามสาวดาวเต้น แล้วอย่าลืมลุ้นให้เราทำงานเสร็จด้วยล่ะ ไม่ง้าน ToT จากคุณ : จันทร์ดาว - [ 6 มิ.ย. 48 20:05:00 A:10.208.16.146 X:203.170.231.231 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เหอเหอเหอ เจ้าดำเรา ทำไมพระเอกชอบใจอ่อนกะผู้หญิง จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 7 มิ.ย. 48 01:32:37 A:202.133.176.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาแซวโอเลี้ยง ถ้าพระเอกไม่ใจอ่อนกับผู้หญิงก็มะใช่พระเอกอะเดะ เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 7 มิ.ย. 48 12:00:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าวจาไม่ไปช่วยอ้วน แล้วงี้ทำไงอะ เจ้าตัวสีแป๋นจะช่วยไรได้บ้างไหมนี่ จากคุณ : ลูนาติก - [ 7 มิ.ย. 48 13:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Ah.... Wait for the next chapter ka. Hope I will see it soon na ka. ^^ จากคุณ : Reader - [ 7 มิ.ย. 48 14:04:32 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชื่อตอนนี้ เก๋ดีค่ะ หุๆ ตกลงมันจะมีความสุขกันสักคู่ไหมคะเนี่ย?? รันทดสลดโศรกกันจริงๆ จากคุณ : นกยูง - [ 7 มิ.ย. 48 20:46:30 A:161.200.86.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เนื้อเรื่องชักงวดเข้าทุกทีๆ ยังไงเราเก๊าะเชียร์พี่อ้วน อย่างเดียว พี่อ้วนสู้ๆ จากคุณ : ฟ้าใส - [ 9 มิ.ย. 48 13:55:19 A:168.120.73.124 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 28 ความจริงในใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3533192/W3533192.html จากคุณ : Sushii - [ 22 พ.ย. 48 20:46:01 ]