ความคิดเห็นที่ 1 . สวรรค์รักนักช็อป          ป้ายกระดาษนับสิบห้อยระย้าอยู่บนเพดานร้านเซฟเวย์สาขามาริน่า เชื้อเชิญลูกค้าด้วยข้อความชวนให้คิดลึก  “บ้านใกล้ทั้งนั้น มาเป็นเพื่อนกันดีกว่า”          และผู้คนก็กำลังทำความรู้จักเพื่อนใหม่กันใหญ่          แมรี่แอนมองไปรอบๆ เห็นหนุ่มผมบลอนด์ใส่เสื้อหนาวของสแตนฟอร์ดเดินเอื่อยๆ ไปหาสาวผมบรูเน็ตใส่สายเดี่ยวผ้าเดนิมแบบผูกเชือกที่หลังคอ  “เอ้อ... ขอโทษเถอะครับ  คุณพอจะช่วยแนะผมหน่อยได้มั้ยว่าจะใช้น้ำมันพืชซัฟโฟโลหรือเวสสันดี”          สาวน้อยหัวเราะกิ๊กกั๊ก  “จะใช้ทำอะไรล่ะคะ”          “อย่างนี้ก็มีด้วยเหรอเนี่ย”  แมรี่แอนว่าขณะดึงรถเข็นออกจากซอง  “ทุกคืนวันพุธใช่มั้ยแก”          คอนนี่พยักหน้า  “ช่วงเสาร์อาทิตย์ก็ไม่เลวเหมือนกัน”  เธอคว้ารถเข็นมาคันหนึ่งแล้วจ้ำตรงไปยังช่องทางเดินที่จอแจ  “ไปก่อนนะแก  ต้องเดินคนเดียวว่ะถึงจะมีลุ้น”          แมรี่แอนสาวเท้าไปยังเคาน์เตอร์ของสด  เธอตั้งใจจะมาจ่ายตลาดจริงๆ แม้คอนนี่จะมีเจตนาล่าเหยื่อก็ตามที          แล้วก็มีใครบางคนสะกิดแขนเธอ          เป็นชายหน้าอูมอายุราวสามสิบห้า ใส่สูทลำลอง คาดเข็มขัดไวนิลสีขาวและสวมรองเท้าเข้าชุดกัน  “ผักพวกนี้ใช่ที่ใช้ทำอาหารจีนรึเปล่าคุณ”  เขาถามพลางชี้ไปที่ถั่วลันเตา          “ค่ะ”  เธอตอบด้วยน้ำเสียงเฉยเมยที่สุดเท่าที่จะทำได้          “เรี่ยมไปเลย  หามาทั้งอาทิตย์แน่ะ  ผมกำลังบ้าทำอาหารจีนอยู่น่ะช่วงนี้  ซื้อกระทะจีนแล้วก็อะไรต่อมิอะไรมาเพียบ”          “อ้อ ค่ะ  ใช่ผักนี่แหละค่ะ  โชคดีนะคะ”  เธอหักรถกลับวูบมุ่งหน้าไปยังช่องจ่ายเงิน  แต่นายพรานก็ยังตามติด          “เดี๋ยวสิ...  บางทีคุณอาจจะพอแนะนำผมเกี่ยวกับการทำอาหารจีนได้บ้าง”          “คงจะไม่ได้หรอกค่ะ”          “เอาน่า... สาวส่วนใหญ่ในเมืองนี้ชอบอาหารจีนกันทั้งนั้น”          “พอดีฉันไม่ใช่สาวส่วนใหญ่”          “โอเค ผมเชื่อคุณก็ได้  ต่างคนต่างใจจริงมั้ย  งั้นคุณชอบอะไรล่ะ”          “อยู่คนเดียว”          “โอเค้... ก็ได้... ได้เล้ย...”  เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะทิ้งท้าย  “เมนส์มาล่ะสิ  E ควายเอ๊ย”          เมื่อเขาผละจากไปเธอยืนคว้างอยู่ในแผนกอาหารแช่แข็ง มือจับประตูตู้แช่เกร็งแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว ก้อนสะอื้นจุกอยู่ในลำคอ  “บ้าที่สุด” เธอกระซิบกับไอน้ำแข็งขณะที่น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนกล่องบราวนี่ซาร่าลี          “น่ารักซะไม่มี”  เสียงผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอเอ่ยขึ้น          แมรี่แอนขึงตัวขึ้น  “อะไรนะ”          “เพื่อนคุณคนนั้นน่ะสิ... ปิดฉากได้ใจมาก  ปากตลาดดีจริงๆ”          “คุณได้ยินหมดเลยเหรอ”          “แค่ตอนสั่งลาน่ะ  ตอนอื่นๆ ก็แรงอย่างนี้หรือเปล่าครับ”          “ไม่หรอกค่ะ  เว้นซะแต่ว่าคุณนิยมการถกเรื่องถั่วลันเตากับชาร์ลี แมนสัน”          เขาหัวเราะเห็นฟันขาวสวย  แมรี่แอนเดาว่าคงจะอายุสักสามสิบได้ ผมสีน้ำตาลหยักศก ตาสีฟ้า ใส่เสื้อผ้าสำลีเนื้อนุ่ม  “บางทีผมว่าที่นี่มันก็เหลือเชื่อจริงนะ” เขาว่า          “เหรอคะ”  เขาเห็นเธอร้องไห้หรือเปล่านะ          “ที่แย่ที่สุดคือเมืองนี้ทั้งเมืองพูดกันแต่เรื่องเปิดตัวกับเปิดใจ แล้วยังเรื่องยุค ‘อควาเรียสเอจ’ อะไรนั่นอีก  ทั้งที่คนส่วนใหญ่ ก็ยัง พยายามฝืนทำเป็นอะไรที่ไม่ใช่ตัวเองอยู่...  ขอโทษครับ นี่ผมพูดจายังกับคอลัมน์ ‘เดียร์แอบบี้’ เลยใช่มั้ยเนี่ย”          “เปล่าค่ะ ไม่เลย  ฉัน... เห็นด้วยค่ะ”          เขายื่นมือออกมา  “ผมชื่อโรเบิร์ต”  ไม่ใช่บ๊อบ ไม่ใช่ร้อบบี้ แต่เป็นโรเบิร์ต  ฟังดูเข้มแข็ง ตรงไปตรงมา  เธอจับมือเขา  “แมรี่แอน ซิงเกิลตันค่ะ”  เธออยากให้เขาจำชื่อเธอได้          “อ้า...  ไม่รู้จะฟังดูแย่เหมือนชาร์ลี แมนสันรึเปล่า... แต่ว่าคุณพอแนะนำเรื่องในครัวให้ผู้ชายตาดำๆ ซักคนได้มั้ยครับ”          “ได้สิคะ  แต่คงไม่ใช่ถั่วลันเตานะ”          เขาหัวเราะ  “ไม่ใช่ถั่วลันเตาครับ  หน่อไม้ฝรั่งน่ะ”          แมรี่แอนไม่เคยรู้สึกว่าคุยเรื่องนี้ได้ตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน  เธอจับจ้องดวงตาของโรเบิร์ตซึ่งตั้งอกตั้งใจฟังเธอบอกสูตรซอสฮอลแลนเดส เมื่อชายหนุ่มไว้หนวดเข็นรถเข้ามาหา          “เผลอเป็นไม่ได้เลยนะ”  เขาพูดกับโรเบิร์ต          โรเบิร์ตหัวเราะในลำคอ  “ไมเคิล... นี่แมรี่แอน...”          “ซิงเกิลตัน”  แมรี่แอนเสริม          “นี่ไมเคิล รูมเมตผมเองครับ  แมรี่แอนกำลังแนะฉันเรื่องซอสฮอลแลนเดสน่ะ ไมเคิล”          “ดีเลยครับ”  ไมเคิลยิ้มให้แมรี่แอน  “นายนี่แย่มากเลยเรื่องฮอลแลนเดส”          โรเบิร์ตยักไหล่  “ไมเคิลเป็นพ่อครัวใหญ่ในบ้าน  ก็เลยชอบวางอำนาจกดขี่ข่มเหงผมเรื่อยแหละครับ”  เขายิ้มแยกเขี้ยวให้เพื่อนร่วมห้อง          แมรี่แอนเริ่มรู้สึกว่าฝ่ามือชื้นเหงื่อ          “ฉันก็ทำครัวไม่เก่งเท่าไหร่หรอกค่ะ”  เธอว่า  ทำไมเธอต้องไปรู้สึกตื่นเต้นกับการช่วยโรเบิร์ตด้วยนะ เขาไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากเธอสักหน่อย  เขาไม่รู้ว่ามีเธออยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ          “แมรี่แอนช่วยได้ตั้งเยอะ”  โรเบิร์ตพูด  “บางคนยังไม่ยอมช่วยซักนิด”          “อย่าโวยน่า”  ไมเคิลยิ้มยิงฟันบ้าง          “เดี๋ยว...”  แมรี่แอนเอ่ยเสียงกะปลกกะเปลี้ย  “ฉันว่าฉันคงต้อง... ไปแล้วล่ะค่ะ”          “ขอบคุณมากนะครับ”  โรเบิร์ตตอบ  “จริงๆ นะ”          “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”  ไมเคิลพูด          “เช่นกันค่ะ”  แมรี่แอนตอบ เข็นรถตรงไปยังชั้นวางผลิตภัณฑ์กระดาษ  อีกครู่ใหญ่คอนนี่ก็เลี้ยวรถเข็นเข้ามาเจอเพื่อนสาวยืนซึมบีบม้วนกระดาษชำระ ‘ชาร์มิน’ อยู่คนเดียว          “คนเยอะเป็นบ้าเลยแกเอ๊ย”  แอร์สาวว่า  “ยังกับตลาดนัดแน่ะ”          แมรี่แอนขว้างกระดาษชำระลงในรถเข็น  “ปวดหัวว่ะคอนนี่  ฉันเดินกลับก่อนนะแก”          “เฮ้ย... งั้นรอแป๊บสิ  เดี๋ยวฉันกลับด้วย”          “คอนนี่  ฉัน... ฉันอยากอยู่คนเดียวว่ะ”          “เออ... งั้นก็ตามใจ”          เธอดูน้อยใจอย่างเคย . แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 48 14:16:15 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 13:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . คำเตือน ตอนนี้มีคำไม่สุภาพอย่างแรงนะครับ แต่ผมคงไว้ตามเดิมเพื่อแสดงอารมณ์และเพื่อความสมจริงของเรื่อง หากใครรับไม่ได้ โปรดข้ามความคิดเห็นนี้ไปครับ คืนห่วยแตกของคอนนี่          คอนนี่กลับจากร้านเซฟเวย์สาขามาริน่าถึงบ้านหลังจากแมรี่แอนชั่วโมงหนึ่ง          เธอทิ้งข้าวของโครมลงบนเคาน์เตอร์ครัว  “เอาล่ะ” เธอพูดขณะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น “ถึงเวลาไปยูเนี่ยนสตรีทของฉันล่ะ  ของแกคงเป็นเวลานอนล่ะสิ”          แมรี่แอนพยักหน้า  “พรุ่งนี้ต้องเดินหางาน แล้วยังย้ายเข้าห้องอีก  ต้องเก็บแรงไว้ว่ะ”          “อดอยากนานๆ เดี๋ยวสิวขึ้นนะแก”          “เออ ฉันจะจำไว้”  แมรี่แอนตอบไล่หลังคอนนี่ไป          แมรี่แอนกินอาหารค่ำหน้าโทรทัศน์ มีสเต๊ก สลัด มันฝรั่ง  สูตรสำเร็จที่คอนนี่ยืนยันว่าทำให้ผู้ชายพอใจ  เธอพลิกๆ แผ่นเสียงที่คอนนี่สะสมไว้ (เดอะคาร์เพนเทอร์ส  เพอร์ซี่เฟธ  วันฮันเดรดแอนด์วันสตริงส์)  แล้วเปิดดูรูปภาพในหนังสือ “เสพสมสุขสม-สอง”  ไม่ทันเที่ยงคืนเธอก็ผล็อยหลับไปบนโซฟา          กว่าเธอจะตื่นขึ้นมาอีกทีห้องก็สว่างโร่แล้ว  เสียงรถขนขยะวิ่งโครมครามไปตามถนนกรีนิช  เสียงกุญแจประตูหน้าถูกไขเปิดออก          คอนนี่เดินโซเซเข้ามา  “แม่ง... ไอ้พวกห่าเอ๊ย...”          แมรี่แอนลุกขึ้นนั่งขยี้ตา  “เมื่อคืนนี้แย่เหรอ”          “เมื่อคืนแย่  เช้าก็แย่  อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ก็แย่  แย่มันทั้งปีน่ะแหละ  ...ไอ้พวกสติแตกเนี่ย เชื่อแม่งเล้ย ฉันไม่เคยพลาด...  แกรู้มะ ถ้ามีไอ้พวกบ้านี่โคจรเข้ามาในระยะร้อยไมล์นะ  นังคอนนี่แบรดชอว์เจ้าเก่านี่จะต้องแร่ไปเดตกับมันจนได้  เย็ตแม่ง...”          “กาแฟหน่อยมั้ยวะ”          “ทำไมฉันซวยหยั่งงี้วะ แมรี่แอน แกบอกฉันหน่อยซิ  นมฉันก็มี  ก้นฉันก็สวย  น้ำฉันก็อาบ  แถมยังเป็นผู้ฟังที่ดีอีก...”          “เอาน่าแก  กาแฟก่อน”          บรรยากาศของห้องครัวดูออกจะหวือหวาไปสักหน่อย สำหรับการปรับทุกข์ยามเช้าตรู่แบบนี้  แมรี่แอนขนลุกเมื่อมองผนังสีเหลืองสดแบบดอริสเดย์และบรรดากล่องมีลิ้นชักเล็กๆ สำหรับใส่เมล็ดถั่วนานาชนิด          คอนนี่สวาปามทริกซ์เข้าไปทั้งชาม  “ฉันจะไปเป็นแม่ชี” เธอพูด          “พวกที่ ‘แดนซ์ยัวร์แอสออฟ’ เห็นชุดแกเข้า คงกรี๊ดสลบ”          “ไม่ตลกนะเว้ย”          “เออ  งั้นเล่ามา”          “อย่ารู้ดีกว่าแก”          “บอกมาเหอะ  แกไปยูเนี่ยนสตรีทมาใช่มะ”          “อื้อ  ไปที่เพอรี่ส์ก่อน แล้วก็ที่สเลเตอร์ฮอกิ้นส์  แต่ที่แย่ที่สุดก็ที่โทมัสลอร์ดส์”          แมรี่แอนรินกาแฟให้เธอ  “เจออะไรล่ะ”          “ไม่รู้แม่ง...  ฉันก็แค่นั่งดื่มของฉันอยู่ที่บาร์ดีๆ  ดั๊นไปเห็นไอ้บ้านี้นั่งอยู่ข้างเตาผิง  แล้วฉันยังดันจำได้อีกว่าเขากับฉันเคยไปเล่นกันที่บ้านในเรือของเขาที่ซอซาลิโตเมื่อเดือนก่อน”          “เล่นกัน?”          “เอากัน”          “ขอบใจ”          “ฉันก็เลย... เดินเข้าไปหา นายเจอรี่อะไรซักอย่างเนี่ย ชื่อภาษาเยอรมัน  เขาใส่กางเกงหนังกวางนะ สร้อยคอเทอร์คอยส์รูปดอกสควอช แล้วก็แว่นตาแบบจอห์นเดนเวอร์ด้วย  หล่อมั่กมาก... ยังกะภาพวาดของมารินแน่ะ  ไปถึงฉันก็เรียก ‘เฮ้ เจอรี่ แล้วใครอยู่ที่บ้านในเรือล่ะเนี่ย’  แล้วไอ้บ้านั่นมันจ้องฉันยังกับฉันเป็นกะหรี่แถวมาร์เก็ตสตรีทงั้นแหละ  เหมือนกับ... เหมือนกับมันจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ  ฉันอยากกรี๊ด”          “เออว่ะ เข้าใจ”          “ฉันก็เลยแนะนำตัวว่า ‘คอนนี่ แบรดชอว์แห่งน่านฟ้าที่เป็นมิตรของสายการบินยูไนเต็ด’  เพียงแต่... ฉันทำเสียงร้ายๆ มันจะได้รู้สึกตัวซักที”          “แต่มันก็ไม่รู้สึกใช่มะ”          “เออ... แม่งเอ๊ย...  มันเอาแต่นั่งไม่รู้ไม่ชี้ทำหน้าตาเอ๋อๆ เหมือนคนเมายา  สุดท้ายก็เรียกให้ฉันนั่งนะมันแนะนำให้รู้จักเพื่อนชื่อแดนนี่  เสร็จแล้วก็ลุกหนีหายไปเลย ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่กับไอ้นายแดนนี่เนี่ย  แล้วอีตานี่ก็เพิ่งจบหลักสูตรห่าเหวอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ เอาแต่พร่ำเพ้อเรื่อง ‘พื้นที่ส่วนตัว’ บ้าบอไม่รู้จบ”          “ตายชัก  แล้วแกทำไงล่ะนั่น”          “ฉันจะทำไงล่ะแก๊...  ฉันก็ตามแดนนี่กลับบ้านไปสิ  ยังไงฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้มันลุกหนีฉันไปอีกคน แล้วปล่อยให้ฉันนั่งเคี้ยวแห้วอยู่คนเดียวแน่  เสียชื่อหมดแกเอ๊ย”          “จริงด้วย”          “นั่นแหละ  แล้วนายแดนนี่นี่ก็มีอพาร์ตเมนต์ไม้แดงสวยเชียวอยู่ที่มิลแวลลี่ หน้าต่างเป็นกระจกสีต่อเป็นรูปภาพเชียวนะ  แต่ไอ้บ้านี่ก็ดันคลั่งเรื่องสิ่งแวดล้อมซะอีก  พอเริ่มสูบกัญชานะแก มันก็เริ่มพล่ามเรื่องช่วยชีวิตปลาวาฬที่เมนโดชิโนบ้างล่ะ เรื่องสเปรย์ล้างช่องคลอดไปทำลายชั้นโอโซนบ้างล่ะ”          “อะไรนะ”          “นั่นไงแก  สเปรย์กระป๋องที่อัดแก๊สน่ะ  แล้วก็ไอ้ชั้นโอโซนห่าเหวนั่น  พอถึงตอนนี้ฉันก็ฉุนจี๊ดขึ้นมาจนทนไม่ไหวแล้ว  ฉันบอกผู้หญิงมีสิทธิที่โอนให้กันไม่ได้...  สิทธิที่ไม่โอนให้กันได้... คำไหนนะแก”          “สิทธิที่ไม่โอนให้กันได้”          “สิทธิที่ไม่โอนให้กันได้ที่จะใช้สเปรย์ล้างช่องคลอดทุกเมื่อที่ต้องการ  จะชั้นโอโซนหรือไม่ชั้นโอโซนก็ช่าง”          “แล้วไงต่อ”          “แล้วมันก็บอกว่าไอ้การที่ฉันอุตรินึกเอาว่า... ไอ้... ตรงนั้นของฉันมีกลิ่นน่ะ ไม่ได้เป็นข้อแก้ตัวให้ฉันมีสิทธิ์ทำให้คนที่เหลือในโลกเสี่ยงกับการโดนรังสีอุลตร้าไวโอเล็ต หรือว่าเป็นมะเร็งผิวหนังบ้าเนี่ย”          “อืมว่ะ... ช่างเป็นคืนที่เข้าท่าดีนะแก”          “ให้ตายเถอะแกเอ๊ย...  แล้วไม่ใช่แค่ไอ้บ้านี่มันพ่นพล่ามเรื่องสิ่งแวดล้อมบ้าบอใส่ฉันแค่นั้นนะ แต่ที่แย่กว่านั้นน่ะ มัน... ไม่ได้ทำอะไร”          “ไม่ได้ทำอะไร?”          “หึ... ไม่เลย...  มันขับรถข้ามสะพานตั้งไกลพาฉันไปคุยว่ะ  มันบอกมันอยาก รู้จัก กับฉันในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง  เฮอะ”          “อ้าว... แล้วแกว่าไงล่ะ”          “ฉันก็บอกให้มันขับรถพาฉันมาส่งบ้าน  แล้วแกรู้มะมันว่าไง”          แมรี่แอนส่ายหัว          “มันบอก ‘ผมขอโทษนะ ที่คุณสเปรย์มาเสียเที่ยว’ “          สายวันนั้น แมรี่แอนย้ายออกจากอพาร์ตเมนต์ของคอนนี่เข้าไปบ้านเลขที่ 28 ซอยบาร์บารี่เลน  การย้ายออกที่ว่าคือการขนกระเป๋าเสื้อผ้าใบเดียว  คอนนี่ดูหดหู่อย่างเห็นได้ชัด          “แกจะยังมาเยี่ยมฉันใช่มั้ย ฮึ”          “แหงแซะ  แล้วแกก็ต้องไปเยี่ยมฉันด้วย”          “สัญญานะเว้ย”          “ให้ฟ้าผ่าตายเลยแก”          แต่ไม่มีใครเชื่อคำสัญญานั่นสักคน . แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 48 14:18:47 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 13:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . เฮฮาหางาน          เช้าวันแรกที่ซอยบาร์บารี่เลน แมรี่แอนพลิกสมุดโทรศัพท์หน้าเหลืองหากุญแจสู่อนาคต          กรอบโฆษณาขนาดใหญ่ที่ประดับด้วยรูปดอกเดซี่เขียนว่า สำนักงานจัดหางานเมโทรโพลิตันเป็น “บริการจัดหางานเฉพาะบุคคลที่ห่วงใยอนาคตของท่านอย่างแท้จริง”          เธออ่านแล้วรู้สึกชอบ  ฟังดูหนักแน่นแต่ก็ใส่ใจใยดี          พอจัดการอาหารเช้าสำเร็จรูปเสร็จ เธอก็สวมสูทเรียบๆ สีกรมท่า แล้วจับรถเมล์ยูเนี่ยนสาย 41 ไปถนนมอนต์โกเมอรี่  คอลัมน์ดูดวงวันนี้บอกว่าเธอจะมี “โอกาสอันหาที่เปรียบมิได้ สำหรับชาวพฤษภที่กล้ากระโจนคว้าเขาวัวกระทิง”          สำนักงานอยู่บนชั้นห้าของตึกก่ออิฐสีเหลืองซึ่งคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นซิการ์และแอมโนเนียที่ใช้ในอุตสาหกรรม  ห้องรับรองถูกแต่งในแบบแคลิฟอร์เนียร่วมสมัย ผนังแขวนโปสเตอร์อาร์ตนูโว แล้วยังมีประติมากรรมฝาผนังทำจากกิ่งไม้กับแผ่นทองแดงรูปนกนางนวลออกบินด้วย          แมรี่แอนนั่งรอ  ไม่มีใครอยู่ในห้องเธอเลยหยิบนิตยสาร ‘การจัดการออฟฟิศ’ ขึ้นมา  เธอกำลังอ่านบทความเกี่ยวกับการปลูกอโวคาโดบนโต๊ะทำงานเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ออกมาจากคอกด้านหลัง          “กรอกฟอร์มรึยัง”          “ยังค่ะ ฉันไม่ทราบว่า...”          “บนโต๊ะ  เธอต้องกรอกฟอร์มก่อนนะ ฉันถึงจะคุยกับเธอได้”          แมรี่แอนกรอกแบบฟอร์ม  ยิ่งตอบคำถามก็ยิ่งห่อเหี่ยวลงไปทุกที  คุณมีรถยนต์หรือไม่  คุณยินดีทำงานนอกเมืองซานฟรานซิสโกหรือไม่  คุณพูดภาษาต่างประเทศได้หรือไม่          เธอเอาแบบฟอร์มไปยื่นให้ผู้หญิงคนนั้นที่คอก  “เสร็จแล้วค่ะ” เธอพูดอย่างร่าเริงและเป็นงานเป็นการเท่าที่จะทำได้          ผู้หญิงคนนั้นทำเสียงขึ้นจมูก รับแบบฟอร์มจากแมรี่แอน แล้วขยับแว่นตาซึ่งมีสายคล้องคอให้เข้าที่เข้าทางบนจมูกเล็กๆ ที่คล้ายจมูกหมู  ผมของเธอเป็นทรงบั้นท้ายเป็ดสีน้ำตาลอ่อนอมเทาเหมือนพริกไทย          เธอสำรวจตรวจตราแบบฟอร์มไปพลาง นิ้วก็เขี่ยลูกตุ้มเงินที่แขวนเรียงติดกันสี่อันบนโครงไม้วอลนัท ซึ่งเป็นของเล่นที่นิยมวางกันบนโต๊ะผู้บริหาร          “ไม่จบปริญญา”  เธอเอ่ยออกมาในที่สุด          “แบบ... วิทยาลัยหรือคะ”          ผู้หญิงคนนั้นกระชากเสียง  “วิทยาลัยนั่นแหละ”          “ฉันเรียนชั้นจูเนียร์ที่โอไฮโออยู่สองปีค่ะ  พอจะนับ...”          “เมเจอร์?”          “ค่ะ”          “หือ?”          “อะไรนะคะ”          “เธอ เมเจอร์ อะไร”          “อ้อ  ประวัติศาสตร์ศิลปะค่ะ”          ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเยาะ  “แหม พวกนี้ มีเกินพอไปอีกพักใหญ่เชียวแหละ”          “ใบปริญญาจำเป็นมากเหรอคะ  หมายถึงว่า... สำหรับงานเลขาฯ น่ะค่ะ”          “ล้อเล่นหรือเปล่าจ๊ะ  ฉันเรียนปริญญาเอกยังทำงานเสมียนเลย”  เธอใช้สรรพนามบุรุษที่หนึ่งราวกับว่าบรรดาคนมีวุฒิที่กระเสือกกระสนหางานล้วนเป็นข้าทาสส่วนตัวของเธอ  เธอเขียนอะไรขยุกขยิกลงบนกระดาษการ์ดแข็งยื่นให้แมรี่แอน  “นี่บริษัทเครื่องใช้สำนักงานเล็กๆ ที่ถนนมาร์เก็ตสตรีท  ผู้จัดการฝ่ายขายอยากได้ ‘เกิร์ลฟรายเดย์’  ถามหามิสเตอร์ครีช”          ปรากฏว่าเขาเป็นผู้ชายหน้าแดงอายุราวห้าสิบ  ใส่แจ๊กเก้ตใยสังเคราะห์สีเบอร์กันดีลายฮาวน์สทูธตัวหลวมโคร่ง  เน็คไทกับกางเกงก็เป็นสีเดียวกัน          “เคยทำงานขายมาก่อนบ้างมั้ย”  เขายิ้มและเอนหลังพิงพนักเก้าอี้หมุนเสียงเอี๊ยดอ๊าด          “ไม่... ก็ไม่เชิงน่ะค่ะ  ช่วงสี่ปีที่ผ่านมา ดิฉันทำงานเป็นเลขานุการอยู่ที่ ‘ปุ๋ยลาสสิเตอร์’ ในคลีฟแลนด์ค่ะ  ฉันไม่ได้อยู่ฝ่ายขายซะทีเดียว แต่ฉันก็... แบบว่า... เคยได้ไปเกี่ยวข้องเยอะเหมือนกันน่ะค่ะ”          “ฟังดูดีนี่  ทำงานทนด้วย  อย่างนี้ไม่น่ามีปัญหา”          “แล้วช่วงปีครึ่งที่ผ่านมาฉันยังเป็นผู้ช่วยธุรการ แล้วก็ยังช่วยงานหลายแผนกอย่าง...”          “เอาล่ะ เอาล่ะ...  ฉันคิดว่าเธอคงรู้แล้วใช่มั้ย ว่า ‘เกิร์ลฟรายเดย์’ น่ะคืออะไร”          “เหมือนกับคนวิ่งเอกสาร... อย่างนั้นใช่มั้ยคะ”  เธอหัวเราะติดประหม่า          “เงินดี  เดือนละหกร้อยห้าสิบ  แล้วอยู่นี่เราก็ไม่เคร่งเครียดมาก... ก็ซานฟรานซิสโกน่ะนะ”  สายตาของเขาจับนิ่งอยู่ที่ใบหน้าของแมรี่แอน  เขาเริ่มขบข้อนิ้วชี้ที่กำไว้หลวมๆ          “ฉันชอบ... ที่ทำงานที่ไม่เป็นทางการค่ะ”  แมรี่แอนว่า          “เธอชอบเวกัสมั้ย”          “คะท่าน?”          “เอิร์ล”          “อะไรนะคะ”          “เรียกว่าเอิร์ลก็ได้  ไม่เป็นทางการไง” เขายิ้มและปาดเหงื่อบนหน้าผาก  เขากำลังเหงื่อออกอย่างมาก  “ฉันถามว่าเธอชอบเวกัสหรือเปล่า  เราไปเวกัสกันบ่อยๆ  เวกัส ซาคราเมนโต แอลเอ ฮาวาย  สวัสดิการเพียบ”          “ฟังดู... ดีมากเลยค่ะ”          เขาขยิบตาให้เธอ  “ถ้าเธอไม่... แบบว่า... หวงตัว”          “หา”          “หาอะไร”          “ฉันออกจะหวงตัวค่ะ มิสเตอร์ครีช”          เขาหยิบที่หนีบกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาแกะชิ้นส่วนช้าๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมองเธอ  “คนต่อไป” เขาพูดเสียงเบา          “คะท่าน?”          “ออกไปซะ”          เธอกลับไปบ้านใหม่ของเธอแล้วร้องไห้จนหลับไปขณะที่แดดยามบ่ายส่องลอดหน้าต่างเข้ามา  เธอตื่นขึ้นมาตอนห้าโมงเย็นแล้วลุกขึ้นมาขัดอ่างล้างจานแก้เครียด  เธอกินโยเกิร์ตบลูเบอรี่แล้วนั่งจดรายการของที่ต้องซื้อสำหรับอพาร์ตเมนต์          เธอเขียนจดหมายถึงพ่อแม่  พูดเหมือนทุกอย่างไปได้สวยแต่ไม่ยอมบอกอะไรมาก          มีเสียงดังมาจากนอกประตูห้อง เธอนั่งฟังอยู่ครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู  ชายผ้าไหมสีลูกพลัมกรุยกรายอยู่ตรงเชิงบันไดก่อนจะลับสายตาลงไป          มีโน้ตแปะอยู่บนประตู                    ของฝากจากในสวนต้อนรับหนูสู่บ้านใหม่จ้ะ                                                                    แอนนา มาร์ดิกรัล                    ป.ล. ฉันยิงหนูแน่ถ้าหนูเล่าให้แม่ของหนูฟัง          ที่แปะอยู่บนกระดาษคือมวนเรียบประณีตของกัญชา . จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 13:54:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . โมนา          หญิงสาวที่อยู่ข้างถังขยะมีผมหยิกฟูสีแดง ใส่ชุดกระโปรงผ้าฝ้ายแบบสาวชาวไร่ในชนบท          เธอหย่อนถุงใหญ่ยักษ์ท่าทางหนักอึ้งพลางย่นจมูกทำท่ารังเกียจ แล้วหันมาส่งยิ้มให้แมรี่แอน  “รู้มั้ย ขยะนี่บอกอะไรเกี่ยวกับคนได้เยอะเลยนะ  เจ๋งกว่าไพ่ทาโร่ต์ซะอีก”          “งั้นลองทำนายนี่หน่อยสิ... เดี๋ยวดูก่อนนะ... กล่องโยเกิร์ตสี่   ถุงร้านคอสต์พลัส  เปลือกอโวคาโด  และก็ห่อกระดาษแก้วอีกนิดหน่อย          หญิงสาวเอานิ้วกดหน้าผากแบบที่หมอดูชอบทำ  “อ๋อ รู้แล้ว... บุคคลคนนี้ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี... หมายถึงในด้านอาหารการกินอะนะ  เธออาจจะไดเอ็ตอยู่ก็ได้ และก็... กำลังแต่งอพาร์ตเมนต์ใหม่ด้วย”          “เฮ้ แม่นนี่!” แมรี่แอนยิ้ม          “แล้วเธอก็ยัง... ชอบปลูกต้นไม้  เธอไม่ทิ้งเม็ดอโวคาโด แสดงว่าเธอคงจะปลูกมันในครัวแน่”          “เยี่ยมเลย!”  แมรี่แอนยื่นมือออกไป  “ฉันแมรี่แอน ซิงเกิลตัน”          “ฉันรู้”          “จากขยะเหรอ”          “จากเจ้าของบ้านของเราตะหาก  ‘หม่าม้าของพวกเรา’ ”  เธอเขย่ามือของแมรี่แอนอย่างหนักแน่น  “ฉันโมนา แรมซี่... ห้องใต้เธอเป๊ะ”          “หวัดดีจ้ะ  อยากให้เธอเห็นจังว่า ‘หม่าม้า’ แปะอะไรไว้ที่ประตูห้องฉันเมื่อคืน”          “กัญชาล่ะสิ”          “แกบอกเธอด้วยเหรอ”          “เปล่าหรอก  ระเบียบปฏิบัติประจำบ้านน่ะ  พวกเราได้กันทุกคนแหละ”          “แกปลูกเองในสวนเหรอ”          “นู่นไง ตรงข้างหลังพุ่มอซาเลียน่ะ  แกตั้งชื่อให้ต้นไม้ด้วยนะ... อย่าง ดังเต้กับบีอาทริซ... เอ้อ อยากลองโสมมั่งมั้ย”          “อะไรนะ”          “โสมไง  ฉันต้มอยู่บนห้อง  มาดิ”          อพาร์ตเมนต์ของโมนาบนชั้นสองแต่งด้วยผ้าแขวนผนังแบบอินเดีย ป้ายจราจรนานาชนิด และหลอดไฟแบบอาร์ตเดโค  โต๊ะกินข้าวของเธอทำจากแกนสายเคเบิ้ลที่ใช้ในอุตสาหกรรม  ส่วนเก้าอี้นั่งเล่นของเธอเป็นที่นั่งส้วมสมัยวิกตอเรียน          “ฉันเคยมีม่านนะ”  เธอยิ้มพลางส่งถ้วยชาให้แมรี่แอน  “แต่พอซักพักฉันก็รู้สึกว่าไอ้ผ้าคลุมเตียงลายเพสลี่เนี่ย มันดูออกแนว... วัสซาร์ยุคซิกตี้มากไปหน่อย”  เธอยักไหล่  “แถม... อย่างกับว่า... ฉันจะต้องแอบซ่อนร่างกายฉันจากใครอย่างนั้นแน่ะ”          แมรี่แอนชะแง้มองลอดหน้าต่างออกไป  “แล้วตึกตรงข้ามนั่นล่ะ...”          “เปล่าๆๆ... ฉันหมายถึงว่า... แหม นะ  ไม่มีใครซ่อนอะไรจากจักรวาลได้อยู่แล้ว  ภายใต้ลำแสงสีขาวแห่งการเยียวยาน่ะ เราทุกคนต่างก็ ‘เปลือยเปล่า’ ขีดเส้นใต้สามเส้นกันทั้งนั้น  แล้วจะไปมัวสนใจอะไรกับไอ้แค่โป๊เปลือยเล็กๆ น้อยๆ ล่ะ”          “น้ำชานี่...”          “ทำไมเธออยากเป็นเลขาฯ ล่ะ”          “เธอรู้ได้ไงเนี่ย”          “ก็หม่าม้าดิ  มิสซิสมาร์ดิกรัล”          แมรี่แอนซ่อนความไม่พอใจไว้ไม่อยู่  “แกช่างกระจายข่าวได้เร็วดีเหลือเกินนะ”          “แกชอบเธอนะ”          “แกบอกเหรอ”          โมนาพยักหน้า  “เธอไม่ชอบแกเหรอ”          “ก็... ชอบแหละ... แต่... ฉันยังไม่ทันรู้จักแกซักเท่าไหร่...”          “แกว่าเธอคิดว่าแกเพี้ยน”          “เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ  รักแรกพบ”          “แล้วเธอคิดว่าแกเพี้ยนรึเปล่าล่ะ”          “โมนา  ฉัน... อื้อ สงสัยจะใช่แหละ”  เธอยิ้ม  “ฉันผิดเองล่ะมั้ง  ที่คลิฟแลนด์ไม่มีแบบนี้น่ะ”          “น่าเสียดายแทนคลีฟแลนด์เนอะ”          “คงงั้นมั้ง”          “แกอยากให้เธอเข้ามาอยู่ในครอบครัวด้วยน่ะ แมรี่แอน  ลองให้โอกาสดูนะ ได้มั้ย”          ท่าทีลดตัวลงมาหาของโมนาทำให้แมรี่แอนรู้สึกเอือมขึ้นมาตะหงิดๆ  “ฉันไม่มีปัญหาอะไรนี่”          “ยังหรอก  ตอนนี้ยังไม่มี”          แมรี่แอนจิบชารสชาติประหลาดเงียบๆ          อีกไม่กี่นาทีต่อมา ข่าวดีที่สุดของวันนี้ก็มาถึง  โมนาทำงานเป็นก๊อปปี้ไรเตอร์ของบริษัทฮัลเซียนคอมมิวนิเคชั่น เอเยนซี่โฆษณาซึ่งเป็นที่รู้จักดี อยู่แถวแจ๊คสันสแควร์          เอ็ดการ์ ฮัลเซียน ประธานคณะกรรมการกำลังต้องการผู้หญิงมาแทนเลขาฯ ส่วนตัวที่ “มีท้องกับเขา”          โมนานัดสัมภาษณ์ให้แมรี่แอน          “เธอไม่คิดจะหนีกลับไปคลีฟแลนด์ใช่มั้ย”          “คะท่าน?”          “เธอจะอยู่นี่เลยใช่มั้ย”          “ค่ะท่าน ดิฉันชอบซานฟรานซิสโกค่ะ”          “ก็พูดอย่างนี้กันทุกคนแหละ”          “พอดีในกรณีของฉัน มันเป็นความจริงค่ะ”          ฮัลเซียนกระตุกคิ้วหงอกขาวหนาดก  “เธอแตกหักกับพ่อแม่ขนาดนั้นเลยเหรอ สาวน้อย”          แมรี่แอนตีหน้าตาย  “ทำไมท่านถึงคิดว่าดิฉันกลับไปที่คลีฟแลนด์ไม่ได้อีกล่ะคะ”          ออกจะเสี่ยงไปสักนิด แต่มันก็สำเร็จ  ฮัลเซียนแหงนหน้าหัวเราะก้อง  “โอเค” เขาว่าขณะสำรวมกิริยาอีกครั้ง “งั้นก็ได้เลย”          “คะท่าน?”          “นี่เป็นครั้งสุดท้ายนะที่เธอจะเห็นฉันหัวเราะแบบนี้น่ะ  วันนี้กลับไปพักซะ เพราะพรุ่งนี้เธอต้องทำงานกับจอมโหดที่เขี้ยวที่สุดในเมือง”          มิสซิสมาร์ดิกรัลกำลังดายหญ้าอยู่ในสวน ตอนที่แมรี่แอนกลับมาถึงบ้านซอยบาร์บารี่เลน          “หนูได้งานใช่มั้ยจ๊ะ”          แมรี่แอนพยักหน้า  “โมนาโทรมาเหรอคะ”          “เปล่าจ้ะ  แต่ฉันรู้อยู่แล้วว่าหนูต้องได้  หนูต้องการอะไรหนูก็จะได้เสมอ”          แมรี่แอนยิ้มแล้วยักไหล่  “ขอบคุณ... มั้งคะ”          “หนูเหมือนฉันมากเลยนะจ๊ะ... ไม่ว่าหนูจะรู้ตัวหรือเปล่าก็เถอะ”          แมรี่แอนสาวเท้าไปที่ประตูหน้า แต่แล้วก็หยุดแล้วหมุนตัวกลับมา  “มิสซิสมาร์ดิกรัลคะ”          “ว่าไงจ๊ะ”          “ฉัน... ขอบคุณสำหรับกัญชาค่ะ”          “ด้วยความยินดีจ้ะหนู  ฉันคิดว่าหนูคงจะชอบบีอาทริซ”          “หนูซาบซึ้งมากค่ะที่คุณ...”          เจ้าของบ้านสตรีโบกมือตัดบท  “ไปสวดมนต์หรืออะไรก็ได้จ้ะ  หนูเป็นสาวทำงานแล้วนะตอนนี้” . จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 13:58:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แว้ก ใส่สีผิดไปหนึ่งช่อง  แถมเป็นช่องที่ "แรง" ที่สุดซะด้วย เหอๆๆ (กดส่งไปแล้ว แปลกใจมาก ที่ไม่ติดกรองคำ ทั้งที่ตอนแปลแบบสะดุ้งแล้วสะดุ้งอีก) ตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาของข้อมูลและภาพประกอบนะครับ เซฟเวย์ เริ่มต้นด้วยร้านเซฟเวย์ เป็นเชนซุปเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ยักษ์แห่งหนึ่งของเมกาครับ หน้าตาจะคล้ายๆ กับท้อปส์ซุปเปอร์มาร์เก็ตอะไรแบบนั้น ร้านมันจะหญ่ายๆ อะครับ ส่วนมาริน่าเป็นชื่อย่านที่ร้านเซฟเวย์สาขานี้มันตั้งอยู่ครับ กระทะจีน ไม่รู้จะเรียกภาษาไทยว่าอะไร ภาษาอังกฤษใช้ wok ครับ น่าตาเป็นแบบนี้ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 14:13:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่งมาเห็นว่า ตอนส่งไม่ติดกรองคำเล้ย แม้แต่ คคห 2 คืนห่วยแตกของคอนนี่ ซึ่งมีคำน่ากลัวๆ เต็มไปหมด แต่ปรากฎว่า คคห 1 สวรรค์รักนักช็อป โดนเปลี่ยนเป็นอมยิ้มไปคำนึง เลยต้องกลับมาใส่รหัสซะ อุๆๆ กลับมาว่ากันต่อครับ ชาร์ลี แมนสัน ที่แมรี่แอนกล่าวถึงตอนคุยกับโรเบิร์ต ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร (อ้าว) นึกว่าพวกพิธีกรเกมโชว์ห่วยๆ ซะอีก เลยค้นเว็บดู จ๊ากกกก ปรากฎว่าเป็นอาชญากรเบื้องหลังการฆาตกรรมต่อเนื่อง (serial killer ภาษาไทยเรียกไรนะครับ) เว็บนึงอ้างว่าตัวนายนี่เอง ไม่เคยลงมือฆ่าใครเอง แต่เขามี "สาวก" ผู้ติดตามเยอะแยะ แล้วนายนี่ก็เป็นแบบผู้บงการอะไรทำนองนั้น เข้าๆ ออกๆ คุกอยู่หลายครั้งครับ หน้าตาเป็นแบบเนี้ย จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 14:28:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นรูปเยอะๆ มะต้องตกใจนะครับ ผมจัดการย่อซะเหลือขนาดไฟล์เล็กๆ ทุกรูปเลย ไม่เกินประมาณ 30 KB ยกเว้นแค่รูปเดียวที่มันใหญ่หน่อย ย่อแล้วก็ยัง 40 ก่าๆ แน่ะ ยุค "อควาเรียสเอจ" หรือ Age of Aquarius เป็นความเชื่อทางโหราศาสตร์ของช่วงนั้นนะครับ มีพื้นฐานทางดาราศาสตร์คือ เนื่องจากแกนโลกมันเอียงใช่มั้ยครับ ก็เลยทำให้กลางวันกับกลางคืนในฤดูต่างๆ มันยาวไม่เท่ากัน ในฤดูหนาวกลางวันจะสั้น แต่ฤดูร้อนกลางวันจะยาว ทีนี้มันจะมีอยู่สองวันในรอบปี ที่กลางวันกับกลางคืนยาวเท่ากัน เรียกว่า equinox (วิษุวัต) วันหนึ่งอยู่กลางฤดูใบไม้ผลิ อีกวันอยู่กลางฤดูใบไม้ร่วง ปัจจุบันนี้ วันกลางฤดูใบไม้ผลิของซีกโลกเหนือจะตรงกับวันที่ 23 มีนานะครับ ทีนี้นอกจากโลกจะหมุนรอบตัวเองแล้ว การเอียงของโลกยังมีการ "ส่าย" แบบลูกข่างด้วย และการส่ายจนกระทั่งแกนโลกกลับมาชี้ที่เดิมอีกครั้งก็จะกินเวลาเกือบๆ 30,000 ปี ในช่วงเวลานี้ แกนโลกก็จะชี้ไปยังกลุ่มดาวราศีต่างๆ ถ้าอยู่ราศีในก็เรียกว่าเป็นยุคของราศีนั้นครับ ช่วงปีประมาณ 2000 เป็นช่วงที่แกนโลกกำลังเคลื่อนจากราศีมีน ซึ่งอยู่มาสองพันกว่าปี กำลังจะเคลื่อนย้ายเข้าสู่บริเวณราศีกุมภ์พอดี ทางโหราศาสตร์ที่ฮิตฮ็อตกันในช่วงทศวรรษในเรื่องก็กำลังฮือฮากันเรื่องนี้ และเชื่อว่า ยุค Age of Aquarius นี่ จะเป็นยุคแห่งสันติสุข คล้ายๆ ความเชื่อเรื่องยุคพระศรีอาริย์ของเราทำนองนั้นมังครับ เดียร์แอ๊บบี้ อันนี้เป็นคอลัมน์ตอบปัญหาชีวิตทางหน้าหนังสือพิมพ์อันดังระเบิดเถิดเทิงครับ ชื่อ โรเบิร์ต บ๊อบ ร้อบบี้ ฝรั่งก็มีชื่อเล่นเหมือนกันครับ แบบนึงของชื่อเล่นก็คือคำย่อของชื่อจริง บ๊อบ กับ ร้อบบี้ ก็เป็นคำย่อของชื่อโรเบิร์ตครับ สีเหลืองแบบดอริส เดย์ งงเหมือนกัน ฮ่าๆ  แต่ทุกคนคงเคยได้ยินชื่อดอริส เดย์ ดาราฮอลลีวู้ดแน่ๆ เลยใช่มั้ยครับ อ่านเจอตอนนึงในเว็บ ที่เล่าถึงตอนดอริสปรากฏตัวในงานเลี้ยงในชุดสีเหลืองสด หมวกสานสีเหลือง แล้วทุกคนที่ตั้งหน้าตั้งตารออยู่ ก็เบิกบานขึ้นมาทันตาเห็น ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวเปล่า ฮ่าๆๆ เลยเอารูปดอริสเดย์ใส่ชุดเหลืองในหนังเรื่องนึงมาให้ดูขัดตาทัพ  เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 14:51:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สควอช นายเจอรี่ เดตเก่าของคอนนี่ใส่สร้อยเทอร์คอยส์ รูปดอกสควอช หารูปดอกมันไม่เจออ้ะครับ เลยเอารูปลูกมันมาให้ดูแทนนะ   เนื้อมันจะคล้ายๆ มะเขือยาวเปล่าหว่า นุ่มๆ อร่อยดีเหมือนกันครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 14:57:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาริน อันนี้ก็งงอีกแระ ว่าไอ้หล่อแบบสไตล์มารินนี่มันเป็นยังไง ค้นดูพบว่ามีจิตรกรค่อนข้างดัง ชื่อ John Marin แต่นายคนนี้วาดทิวทัศน์นี่หว่า แถมออกแนวแอ๊บสแตรกท์อีก ขอสารภาพว่า ข้อความตรงนี้แปลมั่วๆ ครับ แหะๆๆ   ถ้าแปลได้จบเรื่องจริง (สาทุ) ตอนทวนย้อนต้น คงต้องค้นให้ชัวร์ว่ามันอาไรกันแน่หนอ เอาภาพเล็กๆ ของนายมารินให้ดูเล่นเป็นไอเดียหนึ่งภาพ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 15:01:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สิทธิที่ไม่โอนให้กันได้ อันนี้เป็นศัพท์บัญญัติของราชบัณฑิตยสถานครับ (แหม หา "ฑ" อยู่ตั้งนานแน่ะ) แปลจากคำว่า inalienable right ในภาคภาษาอังกฤษ หนุคอนนี่แกสับสนว่ามัน in- หรือ un- กันแน่ แล้วหนูแมรี่แอนก็เลยช่วย พอแปลเป็นไทยแล้วมันแหม่งๆ ชอบกลนะครับว่ามั้ย เพราะในขณะที่คำว่า inalienable มันเป็นคำธรรมด๊าธรรมดา (ไม่ยาวเลย) ในภาษาปะกิต และคนจบมัธยมหรือมหาลัยน่าจะรู้จักกันดี ในภาษาไทย คำว่า "สิทธิที่ไม่โอนให้กันได้" เป็นคำที่ยาวมาก และคนจบมหาลัย ถ้าไม่จบนิติจริงๆ ก็ไม่น่ารู้จักนะ แหะๆๆ ประติมากรรมฝาผนังทำจากกิ่งไม้กับแผ่นทองแดงรูปนกนางนวลออกบิน อันนี้มาจากภาษาอังกฤษว่า drift-wood-and-copper sculpture ครับ อันว่า drift wood นี่ก็คือกิ่งไม้ที่น้ำลอยตามน้ำมานั่นเอง เจ้าประติมากรรมที่ว่านี้ก็เป็นแผ่นทองแดงตัดเป็นรูปต่างๆ ประดับกับกิ่งไม้เนี่ยครับ ในเรื่องเป็นรูปนกนางนวลบิน ปรากฎว่าผมหาได้รูปห่านบินมา พอแทนกันได้เนาะๆๆ แล้วก็เลยแต่งซะนิดนึง ให้มันชัดขึ้นอีกหน่อย หน้าตาเป็นดังนี้ครับ (สวยดีเหมือนกันนะ) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 15:16:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เกิร์ลฟรายเดย์ - Girl Friday หมายถึงคนที่ทำงานกระจุกกระจิกต่างๆ ในสำนักงานที่เป็นผู้หญิงน่ะครับ มาจากชื่อ Friday ซึ่งเป็นผู้ช่วยของโรบินสันครูโซไง ไม่รู้จะแปลเป็นไทยว่าอะไร ก็เลยทับศัพท์ซะเลย จะแปลว่าวันศุกร์สาว คงจะฟังดูพิลึกอะนะครับ เหอะๆๆๆ  ลายฮาวน์สทูธ - Hound's tooth ฟังดูนึกไม่ออกเลยใช่มะครับ แต่เห็นแล้วจะร้องอ๋ออออออ สาวออฟฟิศเราใส่ลายนี้กันเพียบนะ ใครรู้ว่าภาษาไทยเรียกอะไร บอกผมหน่อยนะคร้าบ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 15:21:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ใกล้หมดแระครับ ถุงร้านคอสต์พลัส ในขยะของแมรี่แอน ไอ้เจ้าร้านคอสต์พลัสมันเป็นชื่อร้านของแต่งบ้านน่ะเองครับ โมนาเลยรูไงว่าแมรี่แอนแต่งอพาร์ตเมนต์อยู่ ดอกอซาเลีย - Azaleas ในสวนหน้าบ้านซอยบาร์บารี่เลน ตรงที่น้องดังเต้กับน้องบีอาทริซ (ต้นกัญชาสุดรัก) ซ่อนอยู่ หน้าตาเป็นงี้ครับ สวยดีนะ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 15:24:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วก็มาถึงของแต่งห้องอีกแล้ว มีแต่ของแปลกๆ ทั้งนั้น ช่างสรรหามาจริงจริ๊ง... เฮ้อ หนูโมนานะ เริ่มจาก แกนสายเคเบิ้ล ที่หนูโมนาใช้เป็นโต๊ะกินข้าว หน้าตาเป็นงี้ครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 15:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 14 รูปนี้เป็นรูปที่ใหญ่ที่สุด แล้วก็ถูกใจผมมากที่สุดเลยครับ อุๆๆ ก็รูป ส้วมแบบวิกตอเรียน ที่หนูโมนาใช้เป็นเก้าอี้นั่งเล่นนั่นไง มีใครสนใจอยากนั่งบ้างมะครับ   เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 15:30:03 ]

ความคิดเห็นที่ 15 และแล้วก็มาถึงภาพสุดท้ายครับ มาจากประโยคนี้ --------------------------------- “ฉันเคยมีม่านนะ”  เธอยิ้มพลางส่งถ้วยชาให้แมรี่แอน   “แต่พอซักพักฉันก็รู้สึกว่าไอ้ผ้าคลุมเตียงลายเพสลี่เนี่ย มันดูออกแนว... วัสซาร์ยุคซิกตี้มากไปหน่อย” --------------------------------- ลายเพสลี่ ชื่อไม่คุ้นอีกแล้ว แต่เห็นแล้วจะร้องอ๋ออีก วัสซาร์ที่ว่านี่ เป็นสำนักศิลปะสำนักนึงน่ะครับ ผมอ่านแล้วก็ไม่รู้หรอก ว่ามันยังไงเหรอ แต่ดูในเรื่องแล้ว หนูโมนาแกคงคิดว่าแนวนี้เชยน่าดู อะไรอย่างนั้น รูปลายเพสลี่อยู่ข้างล่างนี้นะครับ เป็นไงครับ เหนื่อยมั้ย  คนแปะก็เหนื่อยครับ รวมเวลาแปะแล้ว ตกสองชั่วโมงพอดี ฮ่าๆๆ สัปดาห์หน้า ไม่แน่ใจว่าจะได้แปะวันจันทร์รึเปล่านะครับ พอดีคนใกล้ตัวไปปฏิบัติภารกิจ ตปท เลยไม่มีคนให้ถามอ้ะดิ ไอ้พวกเรื่องๆ รูปๆ ข้างบนนี่ยังพอค้นจากเน็ตได้ แต่บางประโยคนี่ ถ้าไม่ถามก็จนแต้มจริงๆ เลย แต่ยังไงสัปดาห์หน้าก็เจอกันแน่นอนครับ แล้วก็ทิ้งท้าย แวะไปเยี่ยมบ้านใหม่ผมกันบ้างน้า... http://peterpuck.coconia.net/saga ขอบคุณหลายๆ ครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 มิ.ย. 48 15:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เจ้าของบ้านเช่นเด็ดมากค่ะ ให้ต้นกัญชาแก่ผู้พัก โอ้โห...ให้รายละเอียดมากเลย กระทั่งห้องน้ำแบบวิคตอเรียยังมีรูปให้ดู แจ๋วม๊าก..กกกค่ะ จากคุณ : sushii - [ 6 มิ.ย. 48 17:42:29 A:202.142.192.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เหอะๆๆ ไม่มีอะไรจะคอมเม้น แบบว่าขี้เกียจอ่ะค่ะ Girl Friday --> สาวสารพัดประโยชน์ รึเปล่า จากคุณ : i_tua_yung - [ 6 มิ.ย. 48 18:29:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ภาษายุคเราๆ คงประมาณเจเนอรัลเบ๊ อิอิ มาเสริมให้ว่ายูเนียนสตรีทที่ซานฟรานฯ ถ้าจำไม่ผิดคือดาวน์ทาวน์ค่ะ ประมาณสีลม ถือเป็น financial street จากคุณ : scottie - [ 6 มิ.ย. 48 20:12:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แว่บออกมาจากมุมมืด อ่านไปคร่าว ๆ ขำกลิ้งอยู่ไม่น้อย มีอะไรหลายอย่างโดนใจคนแก่ ๆ ตั้งแต่ Age of Aquarius มีความหมายมากมายของพวกคลั่งไคล้ในยุคปลาย 60 ถึง  70 ดอริส เดย์ ก็ เป็นขวัญใจอีกต่างหาก ยุคสมัยเริ่มต้นของหนังคลาสสิคโรแมนติกคอมเมดี้ (ที่ทันดู) จริง ๆ แล้วยุค 50  60  ก็มี หนังโรแมนติกคอมเมดี้มากมาย แต่ไม่ค่อยโดนใจเท่าหนังของ ร็อก ฮัดสัน กับ ดอริส เดย์  เป็นขวัญใจมาก ๆ Pillow Talk เอามาดูใหม่ กี่รอบ ๆ ก็ไม่เบื่อ อ่านแบบเอาความแล้วมีความสุขบอกไม่ถูก  ฐานะคนทำโฆษณา เดี๋ยวกลับมาอ่านเอาเรื่องอีกหลายรอบ หลายประโยคโดนใจอย่างแรง จนแทบอยากกลิ้งลงจากเก้าอี้ 55555 อ่านหลายประโยคแล้วต้องก้มลงมองตัวเอง เอิ๊ก เอิ๊ก จากคุณ : จันทร์จ๋า นั่งขำ (Tethys) - [ 6 มิ.ย. 48 21:00:20 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เยี่ยมครับคุณพีท จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 6 มิ.ย. 48 23:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อลังการงานสร้างมั่กๆ เฮีย ไม่ใช่สักแต่ว่าแปล แต่ได้ไปค้นหาข้อมูลประกอบด้วย ทำให้สามารถแปลได้อย่างมีเหตุมีผล (งงมะ) สำนวนบางประโยคฮาจริงๆ คิดได้ไง แจ๋วไปเลยพี่ เป็นอะไรที่ได้กลิ่นไอของวรรณกรรมแปลมาก ส่วนคำหยาบนั้น พอรับได้ครับ อ่านแล้วก็ได้อรรถรสดี โชคดีนะที่มีอธิบายข้างล่างไม่อย่างนั้นก็คงงงแย่ จากคุณ : ณัฐกร (ไม่ได้ล็อกกอิน) - [ 7 มิ.ย. 48 01:07:38 A:61.90.250.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วสะดุ้งเฮือกเลยล่ะตอนนี้ โดยเฉพาะตอนคืนห่วยแตกของคอนนี่ มัน... - -" ปาล์มไม่ค่อยเข้าใจทัศนคติของคอนนี่สักเท่าไหร่นักน่ะค่ะ ว่าทำไมเธอคิดและทำอย่างนั้น ส่วนสวรรค์นักช็อปก็ใช่ย่อย สะใจกับประโยคตัดบทโหดร้ายนั่น เลือดสาดดี ^^ จะจำเอาไปใช้บ้าง ฮิ ฮิ สุดท้าย ห้องโมนาคงจะคล้ายแดนมหัศจรรย์ ในสายตาอลิซแมรี่แอนน์และอลิซปาล์มแน่ๆ เอาส้วมมาใช้เป็นเก้าอี้ กิ๊บเก๋ยูเรก้ามากน้อง ยิ่งเห็นภาพประกอบด้วย เจ๋งเป้งมากค่ะ ชอบเชิงอรรถแบบนี้ มันทำให้อรรถรสในการอ่านมากขึ้น เรื่องบางเรื่อง มุกบางมุก ที่พ้นสมัย ถ้ามีบริบทประกอบชัดเจน มันจะทำใหู้้รู้สึกเหมือนกับว่า เราอยู่ในห้วงเวลานั้นร่วมไปกับตัวละคร บทหน้าเอาอย่างนี้อีกนะคะ หวังว่าคงไม่เพิ่มการบ้านให้คุณพีทมากจนเกินไปนัก ปล.1 หนุ่มคนนั้น ในกระทู้ที่แล้ว คือ โดม ปกรณ์ ลัม ค่ะ พอพูดถึงชื่อแล้วน่าจะจำได้เนอะ ปล.2 แค่ทุบหัวคงจะไม่พอม๊างคุณพีท ต้องอย่างนี้ค่ะ โทษฐานลืมพระเอกของเรา ฮึ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 7 มิ.ย. 48 01:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 .^ _ __ _ __  __ _  __ ^ แวะมาอ่านค่ะเฮีย จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 7 มิ.ย. 48 09:31:27 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แวะมาปักป้ายตอบกระทู้ครับ ชื่นใจจังเยย มีเพื่อนมาเที่ยวเล่นตั้งหลายคนแน่ะ คุณซูชิคร้าบ กัญชานี่แค่เริ่มต้นครับ  ผมอ่านๆ ไปแล้วมีเด็ดกว่านี้อีกเยอะ คุณป้าแอนนา มาร์ดิกรัลเนี่ย เรียกว่าเด็ดจนนึกไม่ถึงเลยทีเดียว  เจ๋งมากๆ อยากให้แถวบ้านมีงี้ซักคน ฮ่าๆๆ รายละเอียดที่ให้เยอะนี่ อภินันทนาการแด่มิตรรักนักอ่านครับ แบบว่าตอนที่แล้วโดนทวงเยอะ ต้องขอบคุณคุณครูก๊อตตี้ด้วย ที่ช่วยแนะว่า มีเชิงอรรถท่าจะดี หวังว่าคงไม่เยอะเกินไปเหมือนอ่านสารคดีนะ ฮ่าๆๆ ป.ล.ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบ้านคร้าบ  บ้านผมมันมะค่อยมีอะไรอะนะ โหรงเหรงหน่อย แต่แบบเห็นเขามีกันก็เลยอยากมีมั่ง แหะๆๆ คุณไอ้ตัวยุ่ง เข้าใจเลยครับ อารมณ์ขี้เกียจนี่ แบบว่ากว่าจะอ่านจบทั้งเรื่อง ทั้งข้อมูล ก็เหนื่อยแล้วใช่แมะ ฮ่าๆๆ  (ขนาดผมยังเหนื่อยเรย) แต่ไม่เม้นก็ไม่เป็นไรครับ อุตส่าห์ฝากข้อความทักไว้ ก็ดีใจมั่กๆ แล้ว "สาวสารพัดประโยชน์"  จดครับจด  ความหมายตรงมากครับ แบบใช้งานได้สารพัด ชงกาแฟ ล้างจาน ถ่ายเอกสาร ส่งจดหมาย นวดไหล่เจ้านาย (ตาเจ้านายในเรื่องต้องคิดงี้แน่เรย อุๆ) ป.ล. แอบไปเห็นคุณตัวยุ่งบอกใบ้ชื่อไว้ในกระทู้คุณปาล์ม. ผมว่าผมรู้แล้วแหละ แต่อุบไว้ดีก่า คุณครูก๊อตตี้คร้าบ นั่นสิๆ เจนเนอรัลเบ๊ จีบี ภาษายุคเราเนอะ  (ยุคไหนล่ะเนี่ย)  ให้เป็น จีบีหญิง ดีมั้ย (เหมือนบางคน สอนหนังสืออยู่ดีๆ ต้องกวาดขี้ฝุ่นกองเท่าตึก แถมยังซักเสื้อกาวน์หลายสิบตัวอีก ใช่แมะ ฮ่าๆๆ) ขอบคุณข้อมูลเรื่องยูเนี่ยนสตรีทด้วยครับ แบบว่าคนแปลก็ไม่เคยไปอะนะ ซานฟรานเนี่ย ก็ขอแรงเพื่อนฝูงที่เคยไป เล่าสู่กันฟัง ช่วยกันเสริมด้วยคร้าบ คุณจันทร์จ๋า เพื่อนเก่าที่ไม่เจอกันนาน ยินดีต้อนรับออกจากมุมมืดครับ ดีแล้ว มาช่วยส่องแสงให้ความสว่างกระทู้ผมหน่อย (เพราะเจ้าของกระทู้มืดจัด... หน้ามืด ฮ่าๆๆ) ดีใจที่อ่านแล้วขำกลิ้งครับ แต่แหม อย่าพูดว่าโดนใจคนแก่ๆ จิ  ผมสะดุ้งวาบเลย ก็เรามันวัยเดียวกันนี่นะ เรื่องเอจออฟอควอเรียสนี่ ผมไม่รู้จักมาก่อนเลยแฮะ คือรู้แต่ส่วนที่เป็นดาราศาสตร์น่ะครับ แต่ส่วนที่เป็นโหราศาสตร์นี่ มะก่อนไม่เคยอ่านก็เลยแบบไม่รู้เรื่องกับเค้าเล้ย ขอบคุณรูปเจ๊ดอริส กับเฮียร็อคด้วยครับ  เจอรูปนึงเหมือนกัน แต่เฮียร็อคหล่อมั่กๆ เลยเก็บไว้ดูคนเดียว เอ๊ย ไม่ใช่  เจ๊ดอริสแกไม่ใส่เสื้อเหลือง เลยคัดออกไป แหะๆๆ ป.ล.แอบอยากรู้มากๆ ว่าประโยคไหนหว่า  ที่คุณจันทร์จ๋าก้มลงมองตัวเองน่ะ  เหอๆๆ (จะได้มองมั่ง) คุณอันโตมิโอ่ เอ๊ย อันโตนิ...โอ้ (มายก๊อดหรือเปล่า) ขอบคุณมากคร้าบ คุณอันโต  ดีใจจังที่แวะเข้ามาอ่าน แล้วยังทักทายกันด้วย ไว้จะแว่บไปต่อโคลงด้วยอีกนะครับ (ถ้ามีปัญญา ฮ่าๆๆฉ  ณัฐกร (เพื่อนแก่) ที่ไม่ได้ล็อกอิน ไม่งงว่ะ ไม่งง (รึเปล่า เอ๊ย ไม่งงจริงจริ๊งงง)  คือมันต้องค้นน่ะ ไม่งั้นก็ไม่รู้จะแปลว่าไรอ้ะจิ คราวที่แล้ว เปิดดิกนะ ทั้งอังกฤษ-อังกฤษ อังกฤษ-ไทย แล้วก็ถามคนใกล้ตัว ให้เขาอธิบายให้ฟัง พอดี๊ คุยกับคุณก๊อตตี้ ที่ไปค้นเจอ Banana Cow จากในเว็บ เลยนึกได้ว่า เอ้อ ลองค้นเว็บดูมั่งดีก่า ก็เจอมั่งไม่เจอมั่งอย่างที่เห็นน่ะแหละ  ส่วนเรื่องรูปนี่ ลอกคุณปาล์ม.มาแท้ๆ เลย ฮี่ๆๆ ดีใจที่แปลออกมาแล้วฮา (เฮ้อ โล่งอก) สารภาพว่าหนักใจว่ะ ต้นฉบับเขาเขียนดี คนอ่านสนุก เราอ่านก็สนุก แต่ถ้าแปลออกมาแล้วคนอ่านที่เราแปลไม่สนุก ก็เสียไปถึงต้นเรื่องเขานะ บางทีอ่านแล้วรู้ความหมายแต่หาคำไทยถูกใจไม่ได้ ก็ต้องพิมพ์ภาษาปะกิตทิ้งไว้งั้นแหละ จนกว่าจะนึกออก  ตอนนึงๆ ทวนไม่รู้กี่รอบ  ดีใจที่ถูกใจ ป.ล.ถามไปนานแล้ว เมื่อไหร่จะตอบ  อยากรู้ว่า พี่ของผมฯ น่ะ จบรึยัง แล้วเพลงที่ณัฐกรแต่งน่ะ เมื่อไหร่จะได้ฟังฟะ คุณปาล์ม.มีจุด แห่งเอมุน มาแร้วววว คุณปาล์ม. เจ้าของงานที่ผมติดหนึบ และต้นแบบของข้อมูลประกอบภาพ คารวะๆ สาทุๆ ตอน "คืนฯ ของคอนนี่" นี่ อย่าว่าแต่คุณปาล์มสะดุ้งเลยครับ  ตอนอ่านผมก็กุมขมับ จะแปลไงดีฟะตู เพราะคำด่าพวกนี้ อ่านภาษาปะกิตก็โอเค ถึงจะเป็นคำที่เราไม่พูดกัน แต่มันก็พออ่านได้ พอจะแปลเป็นไทยให้ได้อารมรณ์หนูคอนนี่ตอน "นก" กลับมานี่  เอื๊อก จั๊กกะเดียมจริงจริ๊ง ส่วนประโยคส่งท้ายใน "สวรรค์รักนักช็อป" ต้นฉบับภาษาปะกิตว่างี้ครับ "Get off the rag, bitch!" ผมว่าผมยังไม่ค่อยถูกใจกับคำแปล "เมนส์มาล่ะสิ  E ควายเอ๊ย" เท่าไหร่นะ  แต่คิดได้แค่นี้จริงๆ ความหมายของเดิม คำว่า "on the rag" เป็นคำด่าผู้หญิงที่แรงมาก "the rag" หมายถึงผ้าอนามัยครับ "on the rag" ก็แปลว่า กำลังมีประจำเดือน เลยโมโหร้าย วีน อะไรทำนองนี้ "Get off the rag" ก็คล้ายๆ กับว่า เลิกทำตัวโมโหร้ายเหมือนคนมีประจำเดือนซะทีเถอะ ส่วน "bitch" นี่ ไม่รู้จะแปลไงให้ได้ทั้งความหมายและอารมณ์จริงๆ ครับ เลยออกมาเป็น "E ควาย" แหะๆ เรื่องทัศนคติของหนูคอนนี่ (ซึ่งถ้าจำไม่ผิด จะหายสาปสูญไปจากเรื่องนี้แล้ว) ผมเข้าใจว่าอาจจะเป็นตัวแทนของค่านิยมแบบหนึ่งในยุคนั้นมั้งครับ ทำนองว่าเซ็กส์เป็นเรื่องธรรมชาติ เมื่อมีความต้องการ ก็ต้องหาทางปลดปล่อย ไม่มีอะไรเสียหายมั้ง (อาจจะคล้ายๆ กับเรื่อง Sex and the City ที่ฉายทางยูบีซี แต่ต่างกันในรายละเอียด) ดีใจที่คุณปาล์ม.ชอบข้อมูลประกอบครับ ประกาศอีกทีว่าคุณปาล์ม.เป็นต้นแบบนะเนี่ย ต้นแบบเห็นว่าใช้ได้ คนก๊อปก็ดีใจครับ อุๆๆ คราวหน้า ก็จะพยายามหาข้อมูลประกอบแบบนี้อีกครับ ส่วนหนึ่งผมก็จะได้เข้าใจและแปลถูกด้วย ฮ่าๆ ป.ล. อ๋อ โดม ปกรณ์ ลำ (สะกดถูกมะเนี่ย) หล่อมั่กๆ ยิ่งโตยิ่งหล่อ ฮ่าๆ ถ่ายแบบถอดเสื้อประจำ ป.ล.สอง แว้ก คุณปาล์ม. ลงโทษโหดมาก  แต่ถ้าคนลงโทษเป็นโอทัสนะ ไงผมก็ยอม ฮ่าๆๆ หนูกานต์ เอ่อ่อออออ (สะกดยังไงหว่า) นะคะ หน้าม้าของเราแวะมาอ่านแล้ว เย้ๆๆๆ ดีมาก ดีมาก ไม่เสียทีสั่งเอาไว้ เหอๆๆ ขอบคุณมากจ้า  แล้วคราวหน้ามาอ่านอีกนะ  ไม่งั้นจะตามไปทวง กร๊าก จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 7 มิ.ย. 48 10:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ยาวจังเลยเฮีย อ่านมะทันน่ะ จากคุณ : january w-inds - [ 7 มิ.ย. 48 11:51:56 A:10.2.5.125 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณพีทจ๋า ประโยคนี้จ๊ะ... "...แมรี่แอน แกบอกฉันหน่อยซิ  นมฉันก็มี  ก้นฉันก็สวย  น้ำฉันก็อาบ  แถมยังเป็นผู้ฟังที่ดีอีก...” 5555555 แล้วก็... "เอ็ดการ์ ฮัลเซียน ประธานคณะกรรมการกำลังต้องการผู้หญิงมาแทนเลขาฯ ส่วนตัวที่ “มีท้องกับเขา” " ใกล้เคียงกับคนรู้จักมาก ๆ  จนอดไม่ได้น่ะค่ะ เลยนึกภาพอีตานี่ออกเลยว่าเป็นอย่างไร แถมมีอาชีพเดียวกันอีกอ่ะ จากคุณ : จันทร์จ๋า วันร้อน ๆ (Tethys) - [ 7 มิ.ย. 48 14:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สนุกมากค่ะ บางตอนอ่านไปฮาไป แปลดีนะคะ เรื่องที่ดูเหมือนจะหวือๆ สำหรับคนอ่านไทย ก็...อืมม ในเรื่องแปลอื่นๆ อย่างแนว chic read ก็มีน่ะค่ะ ก็คนละวัฒนธรรม ชอบคำอธิบายและภาพด้วยค่ะ ทำให้เข้าใจบางอย่างมากขึ้น เห็นอย่างนี้แล้วรุ้เลยคุณพีทตั้งใจในงานชิ้นนี้มาก ขอปรบมือค่า (ถ้าปั่นนเรคุงออกมาด้วยจะยิ่งดีค่า เอิ๊กกกก มีถามอีกแระ ^ ^) จากคุณ : bookmark - [ 7 มิ.ย. 48 19:55:06 ]

ความคิดเห็นที่ 28 โอ๊ย หนุกๆ อ่ะคุณพีท แถมได้ความรู้ด้วย ^^ จากคุณ : นารูมิ - [ 7 มิ.ย. 48 23:07:08 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณหนูจันทร์ วันร้อนๆ ครับ แว้ก แย่จัง ประโยคนั้น ผมไม่ผ่านเลยซักข้อนะครับเนี่ย นม... ก็มีแต่ในตู้เย็น ก้น... (ทำไมหันไปมองยังไงก็ไม่เห็นหว่า มันหายไปไหนหมดเนี่ยะ...) น้ำ... ก็อาบแหละนะ แต่ช่วงนี้มันหนาวหน่อย เลยล่อมันสองวันครั้ง เอิ๊ก ฟัง... อะไรนะครับ ฟังอะไร ไหน... (คนใกล้ตัวแอบบ่นว่าเขาตะหากต้องนั่งฟัง ยืนฟัง นอนฟัง) แล้วจะรอดหรือผม... เฮ้อ ป.ล. แหม อาชีพเดียวกัน หวังว่าคงไม่ใช่ตำแหน่งเดียวกันนะครับ (ระวังคนที่ทำงานมาอ่านเจอนะ  เด๋วโดนวิ่งไล่เตะ ฮ่าๆๆ) คุณบุ๊คมาร์ก ขอบคุณคร้าบ  ดีใจทุกทีที่เห็นเพื่อนเก่าโผล่มาเยี่ยมเยียน หยอดน้ำข้าวต้ม เอ๊ย กำลังใจ ไอ้แนว "ชิครีด" นี่ มันแปลว่าไรเหรอครับ แบบแนวสาวๆ ชอบอ่าน พระเอกหล่อล่ำบึ้กงี้เปล่า เรื่องนี้จะชิครีดรึเปล่า เด๋วคงต้องคอยดู  แต่ผมอ่านแล้ว แบบมีตกเก้าอี้เรื่อยเลยนะ อุๆ ดีใจที่ชอบคำอธิบายและภาพด้วยครับ  ตอนแรกไม่ค่อยตั้งใจเท่าไหร่หรอก แหะๆๆ แต่คุณครูก๊อตตี้ดิ ช่วยแซะๆๆ ตัวขี้เกียจออกไป ด้วยวาทะเพียงประโยคเดียว ฮ่าๆๆ ป.ล. นเรคุงกำลังกระดื๊บกระดื๊บครับ นี่ไม่ได้ขี้เกียจเลยนะ จบเมื่อไหร่ลงทันที (คนเขียนก็อยากลงจะแย่อยู่แล้ว แต่กลัวลงแล้วไม่จบ เอิ๊ก) คุณนารูมิ ขอบคุณคร้าบ   นี่ก็เพื่อนเก่าอีกคนที่ผมชื่นชมในฝีมือเหลือเกิน ดีใจที่แวะมาอ่าน ดีใจที่สนุก (ความรู้ช่างมัน ผมไม่สน ฮ่าๆๆ) แล้วก็ดีใจที่ฝากข้อความถึงกันครับ แอบเห็นนิยายคุณนารูมิแล้ว กำลังจะแว้บเข้าไปครับ (หลังจากที่หลงผิดคิดว่าความเรียงเป็นนิยายไปหนึ่งครั้ง เหอๆๆ) เอาล่ะ ได้เวลาเดินถนนแระ อิๆๆ เดินเสร็จแล้ววันนี้จะมาทำงานให้ "นเรคุง" ต่อซะหน่อย (ไม่ค่อยมีใครถามถึง "คิวจัง" เจ้าของเรื่องเลยนะเนี่ย ยกเว้นคุณปาล์ม. ถามถึง "คิงคุง" เรื่อยเลย ผมเลยชักงงๆ ว่าถามถึงคนไหนกันแน่หว่า ระหว่าง "คิวจัง" กับ "เคคุง" ฮ่าๆๆ) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 8 มิ.ย. 48 08:59:53 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาลงชื่อไว้ก่อน กะ จะบอกว่าคิดถึงคนแปล จากคุณ : อุณากรรณ - [ 9 มิ.ย. 48 18:35:59 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หนูนกอุณากรรณ คิดถึงเหมือนกันจ้า ยังไม่ได้เริ่มตามนภานุภาพ แต่ทันแน่ มือชั้นนี้ อิๆๆ ไว้จะแวะเข้าไปป่วนนะตัวเอง จากคุณ : เฮียพีทคุง (PeterPuck) - [ 9 มิ.ย. 48 19:10:40 ]

ความคิดเห็นที่ 33 แว้ก เพิ่งมาเห็นว่าตอบกระทู้ตกนายกริชครับผมไปหนึ่งคน ก็อ่านไปอ่านมา จำได้ว่านายกริชมาลงชื่อไว้นี่หน่า แต่จำได้ว่าไม่ได้ตอบ เลยต้องแวะกลับมาเช็คอีกที ขอโต้ดๆๆ หลายๆ นะคร้าบบบ (นี่แน่ะ ลงโทษให้ซะเลย ) ป.ล. กำลังเร่งแปลแระ สัปดาห์ต่อไปน่าจะออกวันอังคารครับ ป.ล.สอง เรื่องนี้เคยทำเป็นซีรี่ส์ในทีวีเมื่อปี 1993 ด้วย     คราวหน้าจะเอาเพลงประกอบเรื่องสมัยนู้นมาให้ฟังครับ ครั้งที่ 3 คนโฆษณา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3542324/W3542324.html แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 48 13:38:23 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 11 มิ.ย. 48 19:11:24 ]