๓...



พันไฉนตาโต

“อะ...อะไรนะคะ?”

“คุณไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือ?”

“ไม่ค่ะ” เธอตอบฉับ พลางนึกด่าเพื่อนชายอยู่ในใจ “เขาคงจะแกล้งฉันเล่น”

เขายกเบียร์เย็นฉ่ำที่ดื่มค้างไว้ขึ้นจิบ

“แต่ผมดีใจนะที่ได้เจอคุณอีก”

ส่วนพันไฉนกลับรู้สึกเป็นตรงกันข้าม

“ทั้งที่วันนั้นฉันอาเจียนใส่คุณเลอะเทอะขนาดนั้น”

“ไม่เจตนาก็ไม่ถือว่าผิด”

เธอยิ้มประชด

“ฉันขอบคุณค่ะที่ไม่ถือ คุณใจดีจัง”

“เขาว่าอย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมาไม่ใช่หรือครับ”

เออ หลอกด่าหรือเปล่าหว่า ?

พันไฉนหน้าเป็นสีจัดขึ้นมา รีบพูดว่า

“ฉันคงต้องกลับล่ะคะ”

“จะรีบไปไหนล่ะครับ ยังไม่ได้ทานอะไรกันเลย”

“ไม่ดีกว่าค่ะ”

“ทำไมล่ะ ให้เกียรติร่วมทานกับผมสักหน่อยไม่ได้หรือ?”

“ไม่มีอารมณ์อยากทานเลยค่ะ” เธอพูดตรงๆ “อยากกลับไปบีบคอคนมากกว่า”

เขาหัวเราะเบาๆ

“อย่าไปโกรธเพื่อนเลยครับ เขาคงแค่อยากล้อเล่นสนุกๆ “

“เชิญคุณสนุกไปคนเดียวเถอะ” พันไฉนสะบัดเสียง แล้วก็ต้องยิ้มแหยๆ เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามันไม่สมควร “ขอโทษค่ะ คือ...ฉันกำลังโมโห”

“ผมจะยกโทษให้ แต่คุณต้องทานมื้อนี้กับผมก่อน”

เจอไม้นี้ก็เหมือนหล่นลงไปในแร้วที่เขาดักไว้พอดี แต่ก็ยังอยากบอกปัด

“เบียร์ไหมครับ” เขาชูแก้วขึ้น “หรือวิสกี้ดี บรั่นดีก็ได้นะ”

พันไฉนหน้าเป็นสีเข้มขึ้นมาอีก รู้ว่าเขาตั้งใจจะแซวเรื่องคืนนั้น

“ฉันดื่มไม่เป็นหรอกค่ะ เพิ่งจะดื่มคืนนั้น”

“มิน่า ถ้าเป็นผู้ชายผมอาจจะเดาว่าอกหัก แต่เป็นผู้หญิงนี่ผมไม่แน่ใจว่าจะใช่”

“ทำไมคะ ผู้หญิงอกหักดื่มเหล้าไม่ได้หรือคะ?”

“คุณอย่าบอกนะคุณดื่มเพราะอกหักจริงๆ “

หญิงสาวนิ่งเงียบไป

“ขอโทษที ผมเสียใจด้วย”

เธอยักไหล่

“ก็ไม่เชิงอกหักหรอกค่ะ แค่เสียใจนิดหน่อย”

“เล่าให้ฟังได้ไหม?”

“ก็...ไม่มีอะไรมาก แค่ผิดหวังว่าคนที่คบกับเราทำไมมันถึงเป็นเหมือนกันไปหมด รักเราชอบเรา แต่ก็ยังแอบไปมีคนอื่น ไม่ใช่ครั้งคนเดียวเดียว เจอมาหลายครั้งแล้วก็หลายคน แต่ละคนรับปากกับเราดิบดีว่าจะไม่ จะมีแค่เราคนเดียว แต่แล้วก็ทำอีก” เธอยกมือขึ้นลูบใบหน้า “ฉันไม่น่าเล่าให้คุณฟังเลย มันออกจะเป็นเรื่องงี่เง่า”

“ไม่ ผมอยากฟัง อยากรู้เรื่องของคุณ เล่ามาเถอะ ผมยินดีจะรับฟัง”

พันไฉนไม่คิดว่าผู้บริหารที่มีแต่เรื่องธุรกิจในหัวจะมาอยากรู้เรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้

“ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่ยากพูดถึง”

“ก็ได้ครับ อาหารมาพอดี ทำใจให้สบายแล้วมาอร่อยกับรสชาติของมันกันดีกว่า”

เธอไม่นึกอยากกินเลย แม้ว่าสีสันและหน้าตาของมันที่บริกรยกมาจะยั่วน้ำลายสักเพียงไร แต่เมื่อถูกคะยั้นคะยอก็จำต้องตักกินไปอย่างนั้นเอง แล้วก็ได้พบว่ารสชาติมันดีอย่างที่เขาว่าจริงๆ สมราคาคุยและคงสมราคามันที่แต่ละจานน่าจะแพงหูฉี่จนคนกินเงินเดือนน้อยๆ อย่างเธอคงไม่กล้าเดินเข้ามานั่งกินเองแน่

น่าอิจฉาพวกเศรษฐีจริงๆ

พันไฉนเผลอเจริญอาหารเกินกว่าที่ตั้งใจ เป็นที่พอใจของเจ้ามือนัก

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ค่าอาหารมื้อนั้นมันสูงจนพอที่เธอจะใช้กินไปได้เป็นอาทิตย์ทีเดียว

“ขอบคุณค่ะ อาหารอร่อยมากเลย”

“ผมดีใจที่คุณชอบ”

“แหม แต่กินฟรีแบบนี้เกรงใจจัง”

“ถือว่าทานเป็นเพื่อนผมก็แล้วกันครับ”

“ใจดีจริงๆ คุณนี่” เธอชมอีก

“คุณก็ใจดี”

“ฉันน่ะหรือคะ?” เธอทำหน้างงๆ

“ก็คืนนั้นไง ที่คุณจะแจกแจ็ตพอตให้ผม ผมยังรอรับอยู่นะครับ”

พันไฉนสะอึก ลุกพรวดและกล่าวลาโดยเร็ว

“ฉันต้องกลับแล้วละค่ะ”

“ผมไปส่งให้นะครับ” เขาลุกขึ้นเร็วพอกันแล้วสาวเท้ายาวๆ ก้าวตามเธอ

“คุณไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ ฉันกลับเองได้” หญิงสาวพูดโดยไม่หันไปมอง

“ไม่ได้หรอกครับ ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของสุภาพบุรุษที่ปล่อยผู้หญิงให้กลับเองคนเดียว ผมถูกสอนมาว่าต้องส่งเธอให้ถึงประตูบ้าน”

“แต่ฉันชอบกลับเองมากกว่าค่ะ” เธอกระแทกเสียงอย่างรำคาญใจ

“คุณกลัวผมล่ะสิ?”

เธอหยุดกึก และหันไปเผชิญหน้า มันอยู่ตรงทางออกพอดี

“เรื่องอะไรฉันต้องกลัวคุณ”

“ก็พอผมทวงเรื่องแจ็กพอตคุณก็ลุกหนีเลย”

“คุณก็รู้ว่าตอนนั้นฉันเมา ฉันทำไปเพราะเมา”

เขาพยายามกลั้นหัวเราะ

“ครับ ผมก็แค่แหย่คุณเล่นแค่นั้น ไม่น่าจะจริงจังอะไร”

เธอค้อนประหลับประเหลือก

“ไปครับ” เขาถือวิสาสะจับแขนพันไฉนอีกแล้ว “ผมรับรองความปลอดภัย ส่งถึงบ้านคุณแน่นอน”

หญิงสาวก้าวตามแรงดึงของเขา แต่พอพ้นประตูออกมาได้ก็ต้องตัวแข็ง ก้าวขาไม่ออก

คนที่กำลังเดินสวนทางมาพร้อมด้วยสาวสวยข้างกายทำให้เธอกลายเป็นหุ่นปั้นไป

“พี่วัฏฐ์ สวัสดีครับ มาเหมือนกันหรือครับ” ชายหนุ่มวัยอ่อนกว่าทักทายเสียงร่าเริง ก่อนจะหันมาทักหญิงสาว “อ้าว ไหน มากับพี่วัฏฐ์ได้ไงนี่”

กัตวัฏฐ์หันมองหญิงสาวก็เห็นว่ากำลังหน้าบูดหน้าบึ้ง

“รู้จักกันด้วยหรือ?”

“รู้จักซีครับ รู้จักกันเป็นอย่างดีทีเดียว” ณัฐนัยตอบ “ไม่รู้ว่าพี่วัฏฐ์ก็รู้จักไหนด้วย”

“หนุ่มหล่อกับสาวสวยเป็นของคู่กันอยู่แล้ว” คนมีศักดิ์เป็นพี่ว่ายิ้มๆ “คุณอาเป็นไงบ้าง?”

“คุณแม่สบายดีครับ”

“พี่ไม่ได้ไปหาซะนาน มัวยุ่งๆ กับงาน ฝากเรียนท่านด้วยละกันว่าปลีกตัวได้วันไหนจะไปกราบ”

“ครับผม” เขาหันมาทางพันไฉน “สบายดีนะไหน?”

“ค่ะ” เธอตอบกระแทกเสียง

“แล้วผมจะแวะไปหานะ”

พันไฉนแทบอยากจะตบบ้องหูเข้าให้สักฉาด มากับผู้หญิงแท้ๆ ยังมาโปรยเสน่ห์เรี่ยราด สันดานคนเจ้าชู้

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่ค่อยว่าง” แล้วเธอก็สะบัดหน้าเดินลงเท้าโครมๆ จากไป

“มันยังไงกันนี่ณัฐ?” กัตวัฏฐ์ถามญาติผู้น้อง

“แค่คนเคยเป็นอดีตเท่านั้นครับ งี่เง่าจะตายไป พี่วัฏฐ์อย่าไปสนใจดีกว่า เป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อ”

กัตวัฏฐ์อึ้งไป แล้วก็ยิ้มออกมา

“แต่พี่ชอบ รสนิยมนายกับพี่คงจะไม่เหมือนกัน”

หนุ่มผู้น้องอ้าปากหวอ

“กินให้อร่อยนะณัฐ” เขาตบบ่าฝ่ายนั้นหนักๆ “พี่ต้องส่งเจ้าหญิงของพี่กลับบ้านละ”

กัตวัฏฐ์ผละจากญาติผู้น้องมาโดยเร็วเมื่อเห็นว่าพันไฉนชักจะเดินไกลออกไปทุกทีแล้ว

เขาเร่งเอารถออกตาม และจอดเทียบลงใกล้ๆ

“ขึ้นรถเถอะ ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ” เขาไขกระจกชะโงกหน้าออกไปบอก

พันไฉนไม่อิดเอื้อนให้เขาต้องชวนซ้ำ เธอเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่งเคียงคู่เขาบนรถคันงามราคาพอๆ กับบ้านจัดสรรบางแห่ง

“ผมไม่รู้เลยว่าคุณสองคนรู้จักกันมาก่อน”

“ฉันก็ไม่ทราบว่าคุณสองคนเป็นพี่น้องกัน”

“ณัฐนัยกับผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แม่ของเขาเป็นน้องสาวแท้ๆ ของคุณพ่อผม”

แต่เขาสองคนไม่มีอะไรที่ดูเหมือนกันเลย

กัตวัฏฐ์คมเข้มและดูมีสง่าราศีมากกว่า ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า แม้อายุอาจจะมากกว่าณัฐนัยไม่กี่ปี รายหลังนี้ยังเหมือนเด็กรุ่นหนุ่มที่ยังลงหลักปักฐานไม่ได้ และยังรักสนุกอยู่

คนหนึ่งทั้งบุคลิกลักษณะดูสูงวัยกว่าอายุ แต่อีกคนนั้นกลับกัน

ถ้าจะมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกันก็คงจะเป็นที่เป็นคนรูปหล่อทั้งคู่

“เขาบอกว่าคุณเคยคบกับเขามาก่อน”

พันไฉนเงียบ

“คนที่คุณบอกว่าทำคุณ ‘เสียใจนิดหน่อย’ นี่หมายถึงนายณัฐด้วยใช่ไหม?”

“มังคะ”

“คุณไม่รู้เลยหรือไงว่าเขาชอบไปเรื่อยๆ ไม่จริงจังกับใคร?”