แง้มที่ 03 : อาการสะดุดเมื่อแรกเจอ

สายตาแห่งความโกรธแค้น แฝงความอำมหิตจากฉันพุ่งตรงสู่ไอ้ผักกาด แต่มันกลับทำท่าไม่รู้สึกรู้สาสักนิด...

ไอ้เพื่อน...เพื่อน....เพื่อน...ขี้เหร่เอ้ย...ฝากไว้ก่อนละกันถ้าฉันหลุดไปเมื่อไรแกอย่าหวังจะเป็นสุขเล้ย...ฮึ่ม..

ฉันยังยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าที่จะขยับตัวไปไหนทั้งสิ้น จนมีเสียงๆหนึ่งเรียกชื่อฉันดังกระหึ่มไปทั่วทั้งหอประชุม และเพราะไอ้เสียงนี้แหละสติฉันถึงได้กลับมาอยู่ในสภาพปกติ

“เอาละครับขอต้อนรับบุคคลที่ได้รับผลโหวตสูงสุดให้ทำหน้าที่ประธานในการประสานงาน การจัดงานโรงเรียนปีนี้ ฝ่ายหญิงนะครับ น้องเพียวครับ เชิญขึ้นมาบนเวทีเลยครับ”ไอ้พี่ประธานนักเรียนนั่นเอง และพอมันพูดจบเสียงปรบมือโห่ร้องก็ดังขึ้นอีกรอบ จนฉันต้องยกมือปิดหู ก่อนจะเดินขึ้นไปบนเวทีตามที่พี่ประธานบอก

ตอนนี้ฉันเริ่มจะเข้าใจลางๆแล้วล่ะว่าเสียงปรบมือโห่ร้องเกิดจากอะไร.....หุหุ...ขอโทษทีนะผักกาดที่มองแกในแง่ร้ายไปหน่อย.....

“และฝ่ายชายนะคะผู้ที่ได้รับผลโหวตสูงสุดให้ทำหน้าที่ประธานประสานงานคู่กับน้องเพียวก็คือ น้องเซนน์ค่ะ น้องเซนน์อยู่ไหนคะขึ้นมาบนเวทีเลยค่ะ”แล้วเสียงปรบมือเกรียวกราวก็ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อพี่รองประธานพูดจบ

อ้อ!!..ที่พี่รองประธานแกต้องเป็นฝ่ายขานชื่อก็เพราะว่าพี่ประธานแกกำลังทำหน้าที่สำคัญในการถามวันเกิดฉันอยู่…

แงร่ม~.เซ็งจริงๆ.....ไอ้พวกหน้ากระทะนี่.....

ขณะที่ฉันกำลังทนฟังคำถามอันไม่สร้างสรรค์จากไอ้พี่ประธานนักเรียนอยู่ สายตาก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งที่กำลังเดินขึ้นมาบนเวที...

ใครคนหนึ่งที่พอฉันหันไปมองแล้วไม่อยากจะละสายตาไปมองอย่างอื่น ทุกๆการเคลื่อนไหวของเขาในดวงตาของฉันกลายเป็นภาพสโลวโมชั่น คล้ายกับกับเวลาดูหนังตอนที่พระเอกกับนางเอกพบรักกันอะไรประมาณนั้น

ม่ายจอร์ช.....ม่ายจริ๊งงงงง...คนบ้าอะไรโดนใจเต็มๆขนาดนี้...

แล้วก็เหมือนกับมีผีบ้าผีบอไปกระซิบข้างหูของเค้าว่าฉันมองเค้าอยู่ ดวงตาสีดำขลับดูเย็นชานิดๆหันมาสบเข้ากับฉันอย่างจัง เท่านั้นแหละฉันรู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงลงจากดาดฟ้า ตัวกับหัวใจมันหวิวๆยังไงบอกไม่ถูก...เฮ้ย!!มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย...

หรือว่า..นี่คือพรหมลิขิต...นี่ฟ้าส่งนายมาให้ฉันใช่มั้ยพ่อเทพบุตรสุดหล่อ...

ระหว่างที่ฉันกำลังตกอยู่ในมนตราความหล่อนั้นก็มีมือใครไม่รู้ผลักฉันให้ไปอยู่ข้างหน้าเวที จนฉันเกือบจะชนเข้ากับเนื้อคู่อย่างจัง

แต่โชคไม่เข้าข้างเพราะไอ้พี่ประธานมันคว้าเอาไว้ได้ทัน...จุ้นไม่เข้าเรื่องจริงๆไอ้นี่…

“ไม่เป็นไรนะครับน้องเพียว”มันยังมีหน้ามาถามอีกแน่ะ ฉันก็เป็นเซ็งเพราะพี่มาจับไว้นี่แหละ

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอคุณนะคะ”ฉันจะไปขอบคุณมันทำไมเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

“เอาล่ะค่ะ ต่อไปนี้นะคะน้องสองคนนี้จะเป็นตัวแทนในการจัดกิจกรรมของะดับม.4 ในวันงานโรงเรียนนะคะ ใครมีความคิดว่าอยากจะให้จัดกิจกรรมดีๆอะไรในวันงานก็ให้ร่างแผนงานมาเสนอกับน้องสองคนนี้ได้ ส่วนน้องสองคนก็จะมีหน้าที่ในการนำเอาแผนงานทั้งหมดมารวบรวม แล้วคิดเป็นคอนเซ็ปต์งานขึ้นมาใหม่ จากนั้นน้องก็จะต้องแบ่งหน้าที่กันไปว่าแต่ละห้องจะต้องทำอะไรกันบ้าง คงไม่อยากเกินความสามารถของทั้งสองคนใช่มั้ยคะ”พี่รองประธานแกร่ายซะยาวเหยียดจนฉันเข้าใจแจ่มแจ้งชัดเจน

ฉันพยักหน้าหงึกๆเพื่อให้พี่แกเข้าใจว่าฉันมีความสามารถมากกว่านั้นชัวร์ป้าบ

หลังจากนั้นบทสวดยาวบทเวทีก็เริ่มขึ้นอีกครั้งโดยพี่ประธานนักเรียนขวัญใจสาวๆ ทั้งที่ฉันว่าพี่รองประธานแกก็อธิบายไว้ชัดเจนดีแล้วนะ แต่อีตานี่ก็ยังจะมาอธิบายซ้ำให้มันยืดยาวกว่าเดิมอีกแน่ะ...เสียเวลาชะมัด

----------[[o[[แง้ม ]]o]]----------

เวลาผ่านไปหลายนาทีแต่ไอ้คุณพี่ประธานมันก็ยังพล่ามไม่จบสักที ส่วนฉันก็ได้แต่ทำตัวเป็นพวกโรคจิตแอบมองชายหนุ่มข้างๆ

หุ่นทรมานใจหญิง ผิวขาวละเอียด หน้าเรียวสวย ดวงตาดำขลับ และเส้นผมสีดำสนิทเป็นประกาย พระเจ้าอะไรมันจะโคตะระเพอร์เฟคขนาดนี้...ตอนเด็กๆที่บ้านเลี้ยงด้วยเพดดรีกรีหรือไงเนี่ยยยยย

อ้าว..เฮ้ย..ไม่ใช่แระ...นั่นมันหมานี่หว่า มั่วแระฉัน..

ฉันตัดสินใจสะกิดชายหนุ่มข้างตัวเบาๆ ผลที่ได้คือเค้าสะดุ้งโหยงแล้วทำหน้าตาตื่นกลัว เฮ้ย...ฉันไม่ใช่ผีนะอะไรจะตกใจขนาดนั้น...

“หวัดดี คือฉันชื่อเพียวนะ แล้วนายชื่ออะไร คือต่อไปยังไงก็จะต้องทำงานด้วยกันรู้จักกันไว้หน่อยก็ดีอ่ะนะ” ฉันส่งยิ้มหวานเป็นมิตรไปให้หลังจากแนะนำตัวเสร็จ

“ฉันชื่อเซนน์ยินดีที่ได้รู้จัก”เค้าตอบด้วยท่าทีเย็นชา แล้วหันหน้าหนีไปทันที

เฮ้ย..อะไรจะหยิ่งขนาดนี้ หรือเป็นเพราะยังไม่คุ้นเคยเลยไม่กล้าคุย งั้นสงสัยต้องหมั่นชวนคุยบ่อยๆ หุหุหุ

“แล้วเซนน์เรียนอยูห้องไหนอ่ะ ไม่เห็นเคยเห็นหน้าเลย”ฉันรีบชวนคุยต่อทันที เพื่อสร้างความเป็นกันเองให้เกิดขึ้น

“ห้องสาม” ถามคำก็ตอบคำแฮะ ไม่คิดจะย้อนถามกันมั่งรึไงเนี่ย คนอารั้ยไม่มีมนุษยสัมพันธ์เอาซะเล้ย

“ฉันห้องสอง ห้องก็อยู่ข้างๆกันนี่นาแต่ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเซนน์เลยล่ะ”

เงียบ......ไร้เสียงตอบรับใดๆจากสิ่งมีชีวิตที่ฉันคุยด้วย หน็อยมันจะมากไปแล้วนะ ต่อให้น่าตาโดนแค่ไหนก็เหอะ

เอาฟะไม่อยากคุยก็ไม่คุยด้วยก็ได้ สงสัยวันนี้อารมณ์ไม่ดีล่ะมั้ง หรือไม่ก็ไม่คุ้นเคยกับสาวสวย....ไว้วันหลังค่อยคุยใหม่ก็ได้...วันพระมันไม่ได้มีแค่หนเดียวนี่เนอะสุดหล่อ....กร๊ากๆ

หลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างฉันกับเซนน์อีกเลยจนหมดคาบ ง่ะคนอารั้ยเงียบได้เงียบดี แต่คอยดูเหอะไอ้เพียวคนนี้จะต้องทำให้นายหายเงียบให้ได้คอยดู.....

----------[[o[[แง้ม ]]o]]----------

และแล้วเวลาก็ผ่านไปจนเลิกเรียน ฉันเดินลากไอ้ผักกาดมาที่โรงยิมสถานที่นัดรวมพลเหล่ากิ๊กคลับทันทีที่เดินออกจากห้องเรียน

พอมาถึงจุดนัดหมายฉันก็พบเหล่าสมาชิกกิ๊กคลับนั่งรอกันอยู่เต็มไปหมด นี่มันเพิ่งจะออดเมื่อกี๊ไหงมากันเร็วนักฟระ

“น้องเพียวจ๋า วันนี้ไปที่ไหนดีจ๊ะ.....” พอไอ้พี่วิทย์เห็นหน้าฉันปุ๊บมันก็ตรงดิ่งมาหาฉันทันที

“ไปดูหนังละกันค่ะเหมาโรงเลย ไปกันเยอะๆสนุกดี โอเคมั้ยคะ”ฉันยื่นข้อเสนอทันที ก็ถ้าไปดูหนังกว่าหนังจะจบก็เย็นแระ จะได้กลับบ้านเลย แถมในโรงหนังก็คุยเสียงดังไม่ได้พวกพี่แกจะได้ไม่ต้องถามอะไรฉันมากมายขี้เกียจตอบ....

“อืม..ตกลงครับ งั้นเมเจอร์รัชโยนะ อาพี่พีทเค้าเป็นหุ้นส่วนอยู่” พี่วิทย์นี่ถามอะไรไม่สร้างสรรค์เลย ถ้าฉันตอบว่าไม่เอาจะไปที่อื่นฉันก็โง่เต็มทนแล้ว

“ตกลงค่ะ”

“แล้วน้องผักกาดจะไปด้วยกันหรือเปล่าครับ”คราวนี้พี่วิทย์หันไปถามไอ้ผักกาดที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน

“ค่ะ”ผักกาดตอบพร้อมกับพยักหน้ายิ้มๆ

พอจบคำตอบจากผักกาดพี่วิทย์ก็หันไปตะโกนเรียกพี่พีทสมาชิกกิ๊กคลับนัมเบอร์โฟร์ทันที

“เฮ้ยไอ้พีท....จองทั้งโรงเลยว่ะ”

“แล้วน้องเพียวอยากดูเรื่องอะไรครับพี่จะได้โทรไปจอง”พี่พีทพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน

“เรื่องอะไรก็ได้ที่หนุกๆตอนนี้อ่ะ เพียวดูได้หมด”

“เอาเป็นแนวไหนดีล่ะ พี่จะได้เลือกเรื่องถูก”พี่พีทยังซักต่อ

“อืม..เอาขำๆละกัน เบื่ออะไรเครียดๆ”

“โอเคครับ...งั้นเดี๋ยวน้องเพียวกับน้องผักกาดนั่งรถไอ้จอห์นไปละกันนะครับ แล้วเจอกันที่โรงหนังนะ”พี่พีทพูดพร้อมกับเดินออกไปจากโรงยิม

แล้วเหล่าสมาชิกก็สลายตัวไปตามๆกัน ไม่นานนักรถสปอร์ตสีขาวรุ่นใหมล่าสุดของไอ้พี่จอห์นมันก็ขับมาจอดอยู่หน้าโรงยิม ฉันรีบคว้าข้อมือไอ้ผักกาดเดินไปที่รถทันที

พอเดินไปถึงพี่จอห์นแกก็ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเต็มที่ด้วยกาลงมาเปิดประตูรถให้ นี่ถ้าเกิดเป็นไปได้มันคงอุ้มฉันขึ้นไปนั่งเลยมั๊งเนี่ย...

แล้วรถยนต์สีขาวคันสวยก็เคลื่อนที่ออกจากบริเวณหน้าโรงยิม สู่ประตูโรงเรียนมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายสำคัญในการดูหนังฟรี…แล้วนี่ถ้าไม่ฟรีมันยังจะอยากไปกันอยู่มั้ยเนี่ย....

----------[[o[[แง้ม ]]o]]----------

ด้วยความเร็วระดับรถสปอร์ตฉันกับเหล่ากิ๊กจึงมาถึงเมเจอร์ได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้เวลาบ่ายสามโมงสี่สิบห้านาทีแล้ว แต่กว่าหนังจะฉายตั้งสี่สิบห้านาทีแน่ะ แล้วระหว่างนี้ฉันจะไปสิงสถิตอยู่ที่ไหนดีล่ะเนี่ย

ฉันลากๆถูๆไอ้ผักกาดเดินไปเรื่อยๆ โดยมีผู้ชายฝูงใหญ่เดินตามคอยเอาอกเอาใจเหมือนเป็นเจ้าแม่แก้งค์ยากูซ่าก็ไม่ปาน ก็อย่างว่าอ่ะคนมันเสน่ห์แรงจะให้ทำไงได้...

และแล้วฉันก็พบจุดหยุดพัก…สเวนเซ่น...ใช่แล้วไอติมนี่แหละเวิร์กสุดยอด พอหาขอสรุปคิดคำนวณในใจดูแล้วก็หันไปบอกเหล่ากิ๊กที่เดินตามมาว่าฉันอยากกินไอติม เท่านั้นแหละคุณพี่นิคกี้ก็ปรี่เข้าไปหาพนักงานสเวนเซ่นทันที

“ช่วยจัดโต๊ะยี่สิบเอ็ดที่ให้หน่อยครับ” พอพี่นิคกี้สั่งจบพนักงานร้านก็หันมามองกลุ่มพวกฉันพร้อมกับทำหน้าเหวอๆ ก่อนจะหันกลับไปองพี่นิคกี้อีกครั้ง

คราวนี้พี่นิคกี้แกเล่นงัดมุขเด็ดส่งยิ้มหวานให้พนักงานสาว เท่านั้นแหละเจ๊แกก็หน้าแดงก่ำ แล้รีบเดินเข้าร้านไปจัดโต๊ะให้ทันที....เจอหนุ่มหล่ออย่างพี่นิคกี้ส่งยิ้มหวานให้ขนาดนั้นไมเขินก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว...เอ๊ะ!!!แต่ฉันก็ไม่เขินนี่หว่า...

เวลาผ่านไปซักพักพนักงานสาวคนเดิมก็เดินกลับออกมาอัญเชิญให้พวกฉันเสด็จ เข้าไปนั่งด้านใน

ฉันจูงมือผักกาดเดินนำหน้าทุกคนตามพี่พนักงานไป แล้วสายตาอันเฉียบคมของฉันก็ดันไปสะดุดเข้ากับบุคคลสามคนที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหน้าโต๊ะที่พี่พนักงานเข้าจัดไว้ให้

ฉันหยุดเดินแล้วจ้องไปทางทั้งสามคนที่ดูคุ้นหน้าอย่างไม่ไว้วางใจเท่าไร พอทั้งสามคนเงยหน้าหันมาสบตากับฉันเท่านั้นแหละ ฉันก็แหกปากโวยวายลั่นร้านด้วยความตกใจถึงขีดสุด

“พ่อ!!...พี่พริซ!!...พี่ไพน์!!...มาทำอะไรที่นี่!!!”

----------[[o[[แง้ม ]]o]]----------