ความคิดเห็นที่ 1 พออีกหลายวันต่อมา อาจเป็นสัปดาห์ อาจเป็นเดือน ผมก็มิได้ใส่ใจ รู้แต่เพียงว่า ในวันนั้น ในระหว่างที่ผมกำลังสวิทช์ อยู่หน้า มอนิเตอร์ตัดต่ออยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย จนเรียกว่าลืมโลกนั่นแหละ เพราะเทปข่าวที่ได้มาตัดต่อในวันนั้น มันสุดจะสนุก...เรียกว่ามันส์...เข้าไส้ไปเลย จู่ ๆ ก็มีมือเล็ก ๆ ขาว ๆ มาโบกไปมา โดยคั่นอยู่ระหว่างแว่นสายตาของผม กับจอมอนิเตอร์ “เบรคกาแฟแล้วค่า.....” ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เธอ พลางกดปุ่ม Pause หรือหยุดชั่วคราว แล้วก็หันหน้ามาคุยกับเธอ “ซักห้านาทีได้มั้ยครับ...กำลังท้ายข่าวพอดี” คุณอ้อยิ้มเล็ก ๆ “โอเคค่ะ...เดี๋ยวอีกห้านาที เจอกันที่ห้องกาแฟนะคะพี่...” พอเธอไปแล้ว ผมก็กดปุ่ม Pause Out แล้วก็ลงมือทำงานต่อ แต่ข่าวนั้น...ก็อาจจะเป็นข่าวที่ตัดต่อแล้ว ออกอากาศได้...ห่วยแตกที่สุดในรอบปี ของสถานีโทรทัศน์ช่องนี้...ก็เป็นได้... และพอผมเดินเข้าไปที่ห้องกาแฟ และยังไม่ทันลงนั่ง ร่างเล็ก ๆ ที่ยืนหันหลังให้ผมอยู่ที่เคาน์เตอร์กาแฟ ก็เดินกลับมาพร้อมกับถ้วยกาแฟร้อน ๆ และหอมกรุ่นในมือสองถ้วย แล้วจากนั้น เราก็ลงนั่งคุยอะไรต่อมิอะไรกันอีกมากมาย จนกระทั่งผมรู้สึกว่า ในระยะหลังมานี้ คุณอ้อมักจะมาคุยกับผมอยู่บ่อย ๆ ทั้งตอนที่เบรคกาแฟ และทั้งในเวลาที่เธอมีโอกาส เฉียด เข้าไปที่หน้าจอมอนิเตอร์ของผม...และเรื่องที่เราคุยกัน ก็ไม่พ้นที่จะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องของ นิเทศศาสตร์ สายงาน โทรทัศน์หรือ การข่าว เท่านั้นแหละครับ แต่ระยะหลังนี่....มันก็ชักออกจะบ่อย ๆ จนเพื่อน ๆ พี่ ๆ แถวนั้น ชักเริ่มจะฌาปนกิจผมเข้าแล้วละสิ..... @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ “ลุยเลย อ้ายพจ...” พี่สุรพล พญาครุฑของผม ถึงกับออกปากขึ้นมาในคืนหนึ่ง พอเสร็จจากงานที่ผมเดินเข้าไปปรึกษาด้วยในห้อง เมื่อกินกาแฟเบรคดึกกันแล้ว “.......ข้าสนับสนุนเต็มที่” ผมถึงกับสะดุ้ง “อะไรเหรอครับ...พี่...” พี่สุรพลแยกเขี้ยว “ยังจะมาไขสืออีก...เอางี้...” แกยกมือขึ้นชี้หน้าผม “.....เมื่อกี้นี้ เอ็งลงไปข้างล่างทำไม ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เลิกงาน...หา...” พี่แกทำเสียงดุ แต่สีหน้าอมยิ้มอย่างลึกลับ “ผม...ผมลงไป...ง่า...ฉี่ครับ” ผมตอบส่งเดชพร้อมกับหัวเราะ แหะ แหะ เข้าหูพี่สุรพลจนได้ไหมเล่า อ้ายเจ้ากรมข่าวลือตัวแสบ พญาครุฑลุกขึ้นจากเก้าอี้ดังเอี๊ยด พลางเอื้อมมือมาสับมะเหงกลงบนกบาลผมโป๊กใหญ่ “อ้ายเป-รต...” พี่สุรพลหัวร่อ หึ หึ “.....ห้องส้วมมีอยู่ทุกชั้น ชั้นละห้าห้อง แล้วมันเรื่องอะไรที่เอ็งจะต้องดันทะลึ่งหาเรื่องลงไปข้างล่าง.....หลอกใครก็หลอกไปเถิดวะ...แต่อย่ามาคิดว่าแกจะหลอกฉันได้ง่าย ๆ...” หัวหน้างานผู้รู้ทันผม บีบคอผมด้วยสายตา “บอกข้ามาตามตรง...อ้ายพจ...” “ผม...ง่า...คือ...คือคุณอ้อเขากลัวผีครับ” ผมหลุดปากออกไป “เออ...!.....เท่านั้นก็จบ.....” หัวหน้าข่าวของผมทิ้งน้ำหนักอันมหาศาลของแกลงบนเก้าอี้ดังโครม แล้วก็หลับตา ยกมือขึ้นบีบขมับอย่างสุดจะระอา “.....อ้ายเวลล์ล์ล์ล์เอ๊ย.....”แกพึมพำพลางโบกมือไล่ผมออกไปจากห้อง... @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ พอมาอีกสักวันหนึ่ง ตอนเบรคกาแฟดึกอีกตามเคย เมื่อเราสองคนเดินไปถึงหน้าห้องกาแฟ แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เพราะพวกเพื่อน ๆ นักข่าวเขาเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด ผมมองปราดเดียวก็รู้ เพราะจากอากัปกิริยาที่ต่างกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน และเครื่องไม้เครื่องมือรวมทั้งกล่องเทป BETA CAM หลายกล่องที่ซ้อนกันเป็นตั้งสูง และวางกองอยู่เต็มห้องนั้น ก็สามารถบอกให้เราสองคนรู้ถึงปฏิบัติการของพวกเขาได้โดยชัดเจนอยู่แล้ว ผมยิ้มร่า โบกมือตอบคำทักทายของพวกเขาอยู่ที่ปากประตูห้องกาแฟนั้นเอง แต่คุณอ้อกลับเงียบกริบ สะกิดข้อศอกผมเบา ๆ พอผมหันมาเธอก็ว่า “อ้อว่า.....เราลงไปกินกาแฟกันข้างล่างดีกว่าค่ะ” ในวินาทีนั้น ผมยอมรับว่าผมฉุนกึกขึ้นมาทันใด ..... ...แต่อะไรก็ไม่ทราบ.....ที่ทำให้ผมเดินตามคุณอ้อลงไปข้างล่างแต่โดยดี..... @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ “ทำไม เมื่อกี้นี้ คุณอ้อไม่ไปแจมกับพี่ ๆ เขาละครับ” ผมถามทันที เมื่อเราลงมานั่งที่ร้านกาแฟ ภายในตึกชั้นล่างของสถานีเราร้านหนึ่ง คุณอ้อยักไหล่ “อ้อไม่ได้รังเกียจ หรือรำคาญพวกพี่เขาหรอกนะคะ.....แต่อ้อกับพี่ ก็กำลังคุยกันอยู่ในอีกเรื่องหนึ่งไม่ใช่หรือคะ.....” ผมได้ยินอย่างนั้น ก็เลย ฉุน จนกระทั่ง ต้องเปิดแล็คเชอร์ในร้านกาแฟเสียเลย ด้วยอารมณ์ที่ยังบูดอยู่ “พวกนักข่าว ที่เพิ่งจะทำข่าว ได้ข่าว กลับมาอย่างนี้ ประสบการณ์ของพวกเขายังเฟรช.....ยังสดใหม่อยู่ก็น่าที่คุณอ้อจะได้เข้าไปคุยกับพวกพี่ ๆ เหล่านั้นบ้าง ไหนคุณอ้อบอกผมเองว่า กำลังอยากจะได้ข้อคิดเอาไว้เป็นตัวอย่าง ในกระบวนการการเรียนรู้ของนักนิเทศศาสตร์มิใช่หรือครับ” “อ้อคงยังไม่รีบลาออกจากที่นี่หรอกค่ะ...”คุณอ้อสวนผมทันควัน “.....เพราะฉะนั้น..โอกาสที่อ้อจะได้สัมผัสกับนักข่าวมือดี ๆ อย่างพวกพี่ ๆ กรุ๊ปนั้น ก็คงจะยังพอมี ...แต่นักนิเทศศาสตร์ที่อ้อจะขอเก็บตัวอย่างไว้ในกระบวนการการเรียนรู้ นั่นน่ะ.....” คุณอ้อหยุดจิบกาแฟนิดนึง “.....เขามากินกาแฟ...กับอ้อค่ะ...” ผมก็ได้แต่จบแล็คเชอร์ไปเท่านั้นเอง @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ แล้วก็จนกระทั่ง มาถึงอีกวันหนึ่ง ซึ่งนาน ๆ เหลือเกิน ที่ผมจะได้เจอในตารางงานของผมนี้ คือผมได้เลิกงานประมาณหนึ่งทุ่ม เพราะโดยปรกติแล้ว ผมมักจะโดนงานในเวลาสี่ทุ่ม หรือม่ายงั้น ก็เที่ยงคืน เป็นประจำแล ขอรับ ท่าน แถมประจวบเหมาะว่า วันพรุ่งนี้ .....เป็นวันหยุดของผมเสียด้วย พี่สุรพลชวนผมไปดื่มเหล้าด้วย ซึ่งผมก็ปฏิเสธอย่างนอบน้อม ก็มันเรื่องอะไรกันนักกันหนาเล่า ผมกำลังอยากจะพักผ่อนอยู่เต็ม ๆ ดอก ถ้าดันทะลึ่งไปกินเหล้ากับหัวหน้างาน ก็เท่ากับแบกสมองไปทำงานต่อนั่นแหละ ถึงปากจะบอกว่า พักผ่อน-พักผ่อน อยู่อย่างนั้น แต่ผมก็รู้นิสัย ท่าน พญาครุฑ ของผมดี ว่าแกบ้างานขนาดไหน @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ผมเดินดุ่ย ๆ สะพายย่ามขอทานออกมาจากห้องข่าว ลงลิฟท์จากชั้นยี่สิบสองลงมาโดยจิตว่างกับที่ทำงาน เพราะคิดว่าพอลงมาก็อาจจะโทรหาใครบางคน ที่กำลังอาจจะว่าง ๆ อยู่บ้าง และเพื่อนผม ก็มีคนทำงานอิสระโดยไม่ได้เป็นทาสของเวลาอยู่หลายคน เหมือนกัน จนกระทั่ง ลิฟท์ลงมาจอดป้ายชั้นที่สิบสอง ซึ่งเป็นชั้นที่เป็นที่ตั้งของสำนักงาน และสตูดิโอ อัดร รายการของสถานีของเราอีกชั้นหนึ่ง ผมก็ตาวาวแล้ว เอาละวะ.....กูได้เพื่อนกินเหล้าแหง ๆ คืนนี้ แต่พอประตูลิฟท์เปิด และสาวน้อยในชุดสูทสีเข้ม สะพายกระเป๋าถือสีขาวนวล เดินเข้ามายิ้มให้ ผมก็มีอาการเป็นใบ้ไปโดยปัจจุบัน “พี่พจเลิกเร็วนะคะ...วันนี้.....” เธอคงเห็นผมสะพายย่ามขอทานใบเดิมลงมาด้วยน่ะครับ “ฮะ...” ผมก็ไม่รู้ว่าจะทักเธอว่าอย่างไรดี ลิฟท์วูบลงจากชั้นสิบสอง จนถึงชั้นจี โดยไม่เปิดโอกาสให้ผมแม้แต่จะทันคิด พอประตูเปิด คุณอ้อก็เดินนำผมออกมา แล้วเราก็เดินเอื่อย ๆ ออกไปด้วยกัน ผมพยายามรวบรวมความกล้า โดยใช้เวลาที่เราเดินกันมาเงียบ ๆ นั้น “ทุ่มกว่าแล้ว.....คุณอ้อทานข้าวหรือยังครับ...” คุณอ้อชะงักกึก แล้วก็จ้องมองผมเหมือนกับไม่เชื่อสายตา แต่ก็อุตส่าห์ตอบ “ยังค่ะ” ผมสูดหายใจลึก ๆ ราวกับดมยาดมยี่ห้อดี “งั้นไปทานข้าวด้วยกันดีกว่า” พอหลุดประโยคนั้นออกไปแล้วผมก็แทบจะกลั้นหายใจรอเลยแหละครับ คุณอ้อเปิดแขนเสื้อสูทขึ้นก้มลงมองนาฬิกา ราวกับจะหลบสายตาผมเพื่อชั่งใจ ฉะนั้น แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ประกายตาพราวระยิบไปด้วยอารมณ์ขัน “แถวนี้เหรอคะ” ผมลอบถอนใจ แล้วคิดเพียงวิบเดียว “เอางี้ดีกว่า.....” ผมเดินนำเธอต่อไปอย่างช้า ๆ “.....ผมรู้จักร้านเพื่อน อยู่ร้านนึง ที่อาหารค่อนข้าง อร่อย-เหาะ และบรรยากาศก็พอใช้ได้ อยู่แถว.......” ผมเอ่ยชื่อย่านที่ไม่ไกลจากที่ทำงานเรานัก เราเดินมาถึงทางออกตึกกันพอดี ผมผลักประตูกระจกออก เอี้ยวตัว ให้คุณอ้อเดินออกไป แล้วจึงเดินตามออกมา คุณอ้อหยุดอยู่ตรงหน้าตึกนั้นเอง ผมมองแววตาของเธอ ก็รู้ว่าว่าเธอตัดสินใจแล้ว.....แต่จะตัดสินใจอย่างไร.....ก็เท่านั้นแหละ... “แล้วเราจะไปกันยังไงคะพี่...” เธอถามผมยิ้ม ๆ ในขณะที่ผมกำลังมีสภาพเหมือนที่กำลังโดนนักเลง2499 ยำใหญ่ ลงไปกองกับพื้น ฉะนั้น “ก็รถเมล์สิคุณ ใกล้ ๆ แค่นี้เอง .” ผมหลุดปากออกไป อย่างที่จิตใจยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วก็ระบุ สายรถเมล์สายหนึ่ง ซึ่งผ่านร้านเพื่อนผมที่ว่านั้น “...ไหวมั้ยฮะ...” แทนคำตอบ คุณอ้อทำสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง เธอปลดสายสะพายกระเป๋าถือบนบ่า มาให้ผมรับไว้ แล้วก็ถอดสูทชุดสวยของเธอออกพับเป็นสองท่อน พาดไว้บนแขนซ้าย แล้วก็ดึงกระเป๋าถือของเธอจากมือของผมไปสะพายไว้บนไหล่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีนวลของเธอตามเดิม พลางหันมาพยักหน้าให้ผม ที่กำลังตาค้างอยู่ “ไปกันหรือยังล่ะคะ...อ้อหิวแล้ว...” @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ (ยังมีต่ออีกนิด) จากคุณ : พจนารถ - [ 7 มิ.ย. 48 20:31:53 A:61.90.14.237 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ร้านของเพื่อนผม เป็นร้านคูหาเดียว ที่ได้รับการตกแต่งอย่างละเมียดละไม อย่างฝาผนังปูนนั้น แทนที่จะโบกเสียให้หมด ก็กลับเหลือเนื้อที่ที่จะเว้นไว้ให้สำหรับอิฐมอญสีส้ม ในจังหวะที่เหมาะสม กับยังมีเครื่องประดับแปลก ๆ ที่งามตาบนฟากฝาผนังนั้น โต๊ะปีกไม้ที่หนาหนัก กับไฟกิ่งของแต่ละโต๊ะ กลับทำให้เกิดเงาจนบรรยากาศรอบตัวค่อนข้างมืด แต่ผมกลับคิดว่า ผมยังเห็นแก้มกลม ๆ ที่ใสเปล่งปลั่ง และประกายตาที่แวววับราวกับดาวรุ่งของคนที่นั่งอยู่ใต้โคมสลัวตรงข้ามผมนั้น ได้อย่างชัดเจน....... แต่เชื่อหรือไม่ครับว่า เรื่องที่เราคุยกันที่นั่น เป็นเรื่องจำพวกเดียวกับที่ เราปรึกษาการงานกันนั้นเอง...! @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ “คุณอ้อกลับรถแท็กซี่ ใช่ไหมครับ...” ผมหันกลับมาถามเธอ เธอเดินออกมาจากร้านนั้น “ค่ะ...” เธอพยักหน้า “งั้น...เดี๋ยวผมจะไปส่ง” ว่าแล้วผมก็ตั้งท่าจะโบกแท็กซี่ แต่คุณอ้อก็แตะแขนผมไว้ “ไม่เป็นไรค่ะ...พี่ เดี๋ยวอ้อไปเองได้ อย่าให้รบกวนพี่เลยค่ะ” ผมแขนตก หมดอาลัยตายอยาก รู้ก็ทั้งรู้อยู่แล้ว ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น แต่ก็ยังดันทุรัง ลอง ทำไปอย่างที่อยากจะทำ มันน่าเขกหัวตัวเองไหมเล่า.....อ้ายพจ..... บัดดล ผมก็ได้ยินเสียงคุณอ้อแจ้ว ๆ มา ยังกับจะดักคอ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...พี่พจ ก็พี่พจยังเคยสอนอ้อไว้เองเลยว่า ให้นั่งประตูขวา ด้านหลัง เพราะหากคนขับเขาคิดไม่ดีกับเรา เขาจะทำการไม่ถนัดเท่ากับที่เรานั่งชิดประตูซ้าย ปิดประตูให้แน่น แต่อย่าล็อค ให้พับกระดาษชิ้นเล็ก ๆ แต่หนา เสียบช่องล็อค กันcentral lock กระเป๋าก็ให้สะพายไว้ในเสื้อเชิ้ตแล้วจึงสวมสูททับ ช็อตไฟฟ้าให้ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อนอก ข้างที่ถนัด แล้ว กำมันไว้ เผื่อเวลาฉุกเฉินจะได้ใช้ได้ทันการ.....ใช่ไหมคะ...” เธอหันหน้ามาเอียงคออมยิ้มถาม ผมฝืนยิ้มตอบเธออย่างฝืดเต็มทน “ครับ” แล้วในวินาทีนั้นเอง ผมก็ต้อง งงไปเลยแหละครับ..... เมื่อคุณอ้อ ยิ้มหวานให้ผมราวกับจะปลอบใจ แล้วก็เอื้อมมือมากุมบนหลังมือของผม ที่กำลังกำเกร็งแน่นด้วยความรู้สึก นานาประการ อยู่กับสายสะพายย่ามขอทานใบนั้น....... “พี่พจคะ...” “ครับ” ผมหันมาตามเสียงเรียกนั้น แต่ปรายตามองเฉียดใบหน้าเธอไปเพียงนิดเดียว “.....คือ.....ขอบคุณมากนะคะพี่.....วันนี้...อ้อรู้สึก...ดีจังเลย...ค่ะ...” ผมเปลี่ยนสายตา กลับมามองเธอตรง ๆ แล้วก็โชคดีที่ยังทันเห็น..... รอยยิ้ม ที่มาพร้อมกับประโยค เมื่อสักครู่ ของ คุณอ้อ พอดี นานแล้ว...ที่ไม่ได้เห็นความงาม กระจ่างใสบริสุทธิ์ จากรอยยิ้มเช่นนี้..... และยิ้มนั้น..... ผมก็ยังหลับตาเห็นอยู่.....ในวินาทีนี้...ครับ... @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ เที่ยงคืนแล้ว..... ผมก็ยังคงนั่งแหมะอยู่ที่ป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้ามกับร้านของเพื่ อนผมอยู่อย่างนั้นแหละครับ นั่งอยู่นานทีเดียว....... มิใยที่รถเมล์ตลอดคืนจะมาจอดป้าย มิไยที่รถรับจ้างทั้งที่มีมิเตอร์หรือไม่มี ชลอมาบีบแตรรียก แต่ผมก็ยังนั่งปล่อยอารมณ์อยู่ตรงนั้น....... ในที่สุด ด้วยความเคยชินของคนเขียนหนังสือ ผมก็เลยควักกระดาษสำหรับเขียนต้นฉบับจากย่ามขอทานบนไหล่ออกมา แล้วจรดปากกาลงไปเริ่มต้นชื่อเรื่องนี้ว่า “ดอกฟ้า – กับหมามองเครื่องบิน” ไม่ต้องถามถึงบบรรทัดที่ต่อไป และต่อไปหรอกครับ.....ท่านผู้อ่าน... เพราะเรื่องสั้นเรื่องนี้ ผมเขียนอยู่จวนจะจบแล้วครับ ........ และเมื่อจบแล้ว..... มันก็กำลังอยู่ในมือท่านผู้อ่าน อยู่แล้ว..... ณ บัดนี้ ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ - [ 7 มิ.ย. 48 20:33:59 A:61.90.14.237 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 กระผม นายพจนารถ ขอรายงานตัวอีกครั้ง ขอรับ อันที่จริง ขุนช้าง-ขุนแผน ก็ยังไม่จบดอกขอรับ เหลืออีกเยอะแยะเลย แต่ว่า กระผมใคร่อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศ มา " คอนเท็ม " ซะบ้าง เพื่อความร่วมสมัยและหลากหลาย กับจะได้ถือโอกาส ฉากแว่บ ไปหาข้อมูลของ ขุนช้าง-ขุนแผน มาเพิ่มเติม เพื่ออรรถรสที่อาจจะสนุกกว่าเดิม ดีไหมขอรับ. อ้อ...แล้วกรุณาช่วยซัดความคิดเห็นกันมาให้เต็มที่เลยนะขอรับ...ขอบพระคุณขอรับ. จากคุณ : พจนารถ - [ 7 มิ.ย. 48 20:44:36 A:61.90.14.237 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 นานๆครั้งขอลงชื่อสักทีว่าเข้ามาอ่าน เพลินอารมณ์ดีครับ จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 7 มิ.ย. 48 21:09:19 A:203.113.81.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ค่อยเจอเรื่องที่มีฉากในโรงถ่ายเท่าไรนัก น่าสนใจมากเลยค่ะ ^^ จากคุณ : หนิง - [ 7 มิ.ย. 48 22:57:48 A:210.213.30.142 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 แอบคิดตั้งแต่ตอนแนะนำเรื่องใส่สูททับกระเป๋าแล้ว ว่าอย่างนี้ มีแววจะได้เป็นพี่ชายน้อ .. จากคุณ : scottie - [ 8 มิ.ย. 48 18:25:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากคุณ : namtanzay - [ 8 มิ.ย. 48 18:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรียนคุณ ผีเสื้อยิ้ม ภาษาอังกฤษกระผมมิค่อยถนัดดังนามของท่านนั้นดอก ขอรับ จึงจักได้ขออนุญาต เรียกแทนนามคุณ ดังนี้ อย่างน่อย สิได่อ่าน ก็ เวิ้นอก เวิ้นใจ สิแล่วแด๋ขรับ ก้อ...ขอบอ๊ก--ขอบใจ อีหลีตั๊ว..... จากคุณ : พจนารถ - [ 8 มิ.ย. 48 19:16:05 A:61.90.21.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรียนคุณ SCOTTIE ขอรับ เขามิได้เรียกว่า มีแวว ดอกครับ ท่านว่ากันว่า....... ได้แค่นี้ ก็ดีเหลือ เก็บฝันไว้ ให้จุนเจือ เผื่อ....... เวลา จักเปลี่ยนไป....... จากคุณ : พจนารถ - [ 8 มิ.ย. 48 19:25:45 A:61.90.21.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านค่ะ...อืมมม... มองเครื่องบินนานๆอย่างนี้จะเมื่อยคอบ้างไหมน้า ^^" จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 9 มิ.ย. 48 04:14:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทำไมไม่ลองฮึดสู้ดูสักตั้งล่ะคะ ของอย่างนี้ไม่ลองไม่รู้ ยังไงก็น่าจะดีกว่าแหงนคอตั้งบ่ารอให้ดอกไม้หล่นมาเอง จากคุณ : Auntie DEE - [ 9 มิ.ย. 48 16:13:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอขอบพระคุณทุกท่าน ขอรับ ที่กรุณาให้ข้อคิดเห็นที่ดี (บางทีก็เป็น...ยุ...! ซะเลย) ก็ดี ขอรับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คุณป้า Auntie Dee ที่กรุณาสร้าง กำลังให้ผมสู้....... ดี ขอ รับ ..... จากคุณ : พจนารถ - [ 9 มิ.ย. 48 17:58:11 A:61.90.14.209 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 เคยได้ยินที่เขาว่า.. อย่าให้ไก่แก่เขาเป็นอาหาร แต่ควรจะสอนให้ เขารู้จักเลี้ยงไก่ แต่ผลเสียข้างเคียงมันก็มีอยู่ว่าสอนไปสอนมา สุดท้ายคนสอนก็ต้องมานั่งเอ้กอีเอ้กเอ้กอยู่เดียวดายนั่นเองแล เอวังก็มีด้วยประการละฉะนี้ฯ จากคุณ : NvR' - [ 12 มิ.ย. 48 13:43:41 A:138.217.130.108 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรียน คุณ NvR' สาธุ ขอรับ ท่าน จริง ๆ แล้ว เราหวังผลอะไรเล่า ขอรับ พายเรือจ้าง ไปส่งเขาจนถึงฝั่งแล้ว ก็ลองเลือกเอาแล้วกันว่า จักโดดขึ้นฝั่ง ตามเขาไป โดยทิ้งเรือของตัวเองให้ลอยเท้งเต้งไปเลย หรือจักเพียงมองตามเขาไป ในขณะที่กำลังวาดหัวเรือกลับ ไปรับ คนรุ่นใหม่ มาสร้างสรรค์ประโยชน์ให้กับสังคม โดยเราชื่นชมเขาอยู่ห่าง ๆ เล่าขอรับ. จากคุณ : พจนารถ - [ 12 มิ.ย. 48 15:24:28 A:61.91.79.83 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณพจนารถ มันน่าจะอยู่ที่เจตนาของเรามากกว่านะ ว่าจะให้เขาเป็น เพียงผู้โดยสารข้ามฝั่ง หรือจะให้เป็นแม่ย่านางเพราะ พายไปพายมากลางสายน้ำมันพลันเกิดแรงจูงใจ ขอแต่ คนพายอย่าเหยียบเรือสองแคม ก็แล้วกัน ไม่งั้นจะต้อง มานั่งร้องเพลง... เป็นบันได เป็นเรือจ้าง เป็นหนทางให้เดิน ฯลฯ หึ หึ ว่าแล้วก็ขอติดตามผลงานตอนต่อไปของคุณ จากคุณ : NvR' - [ 14 มิ.ย. 48 21:13:53 A:144.137.2.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เรียนคุณ NvR' ขอบพระคุณมาก ขอรับ กับข้อคิดเห็นที่ มันส์ สะใจอย่างนี้ ส่วนกระผมตอนนี้ ก็คงจักกลับไป ย่อย ขุนช้างขุนแผน ตั้งหลักไว้ก่อน ส่วนเรื่องสั้น หรือ ๆ แบบนี้ เผลอ ๆ หน่อยก็อาจจะโผล่มาอีก ขอรับ จากคุณ : พจนารถ - [ 21 มิ.ย. 48 11:57:24 A:61.91.79.116 X: ]