PANTIP.COM : W3531471 =[+] ฉิกจับอิด [+]= นิยายจีนร่วมแต่งแนวทดลอง : ตอนที่ 83 ตัวตนแท้จริงของ "วาสนา" [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

เสี่ยวซาอาศัยช่วงเวลาหลายวันนี้เพื่อช่วงชิงความได้เปรียบจากยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งยุค มันนั่งทบทวนสิ่งที่หัวหลินไต้ซือถ่ายทอดให้กับมันในช่วงสุดท้ายของชีวิตท่าน หัวหลินไต้ซืออาศัยกระบวนท่ามายาลอบพูดคุยถ่ายทอดเคล็ดวิชา "หน้าสุดท้าย" แก่เด็กหนุ่ม ทว่าเสี่ยวซานั้นรอบรู้จำกัด ขบคิดเท่าใดก็ยังมิสามารถเข้าใจถึงหลักการหน้าสุดท้าย "ความว่างเปล่าที่ยังคงมีอยู่ได้" โชคดีที่มันพลันสำนึกได้ถึงถ้อยคำที่สนทนากับฟาหลินซีพี่ใหญ่ของมัน ซึ่งด้วยความที่อีกฝ่ายผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายปี ทั้งยังมีประสบการณ์โชกโชนในยุทธจักร จัดเป็นผู้รอบรู้ผู้หนึ่ง ดังนั้นสามารถให้ความกระจ่างแก่มันได้!!!!

"พี่ใหญ่ ท่านไต้ซือได้กล่าวกับข้าพเจ้าว่าจิตที่หลุดพ้นจากกิเลสทั้งมวล จึงสามารถหลอมรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับธรรมชาติ รวมถึงรับรู้ และพิจารณาสรรพสิ่งทั้งมวลได้อย่างถ่องแท้เป็นธรรม ที่แท้มันหมายความเช่นใดกัน?!!"

ฟาหลินซีนิ่งงันอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยระบายลมหายใจกล่าวว่า

"ท่านไต้ซือนับเป็นผู้ที่รอบรู้ และเข้าใจในหลักธรรมะอย่างลึกซึ้ง เพียงแค่ประโยคนี้ประโยคเดียวก็แทบครอบคลุมมรรคาบู๊ทั้งผืนพิภพ

ความหมายก็คือ เมื่อเจ้าไม่ถูกกิเลสครอบงำ ไม่มีรัก ไม่มีแค้น รวมถึงปราศจากอคติใดๆ เจ้าก็จะสามารถมองทุกอย่างได้ถี่ถ้วน และเข้าใจมันได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น รวมถึงสามารถใช้สติปัญญานำสิ่งที่ได้เรียนรู้มาปรับเปลี่ยนใช้ได้อย่างถูกต้องเหมาะสม มิเว้นแม้แต่กระบวนท่าคู่ต่อสู้!!!

เสี่ยวซาเกาศีรษะของมัน กล่าวว่า " ไม่มีแค้น ปราศจากอคติ ข้าพเจ้าเคยได้รับการสอนสั่งจากท่านไต้ซือมาแล้ว แต่ไม่มีรักนี่ ข้าพเจ้ากลับมิค่อยเข้าใจ?"

"ฮา ฮา" ฟาหลินซีหัวเราะออกมา จากนั้นกล่าวว่า

"คำไม่มีรัก นั้นมิใช่ให้เจ้ามิมีคนรัก หรือมิรู้จักรักผู้ใด เพียงแต่ให้เจ้าอย่าใช้สายตาที่มีความรักมองดูเหตุการณ์ หรือเรื่องราวต่างๆ และมิเพียงแต่ความรัก ยังรวมถึงอคติด้านดีทั้งหมดด้วย!!! ยกตัวอย่างง่ายๆ หากมีผู้ใดตบหน้าเจ้า เจ้าจะรู้สึกเช่นไร?" ตอนท้ายฟาหลินซีถามออกมา

"ข้าพเจ้าย่อมมิพอใจ" เสี่ยวซาตอบเรียบๆ

ฟาหลินซีอมยิ้ม ถามอีกว่า

"หากผู้ที่ตบหน้าเจ้าคือ หลี่ซังซังเล่า? เจ้าจะรู้สึกเช่นไร?"

เด็กหนุ่มเกาศีรษะ พลางยิ้มเจื่อนๆ กล่าวว่า

"ข้าพเจ้าว่า ซังเอ๋อย่อมมีเหตุผลของนาง ถึงได้ตบหน้าข้าพเจ้า"

"เพ้ย นางอาจมิมีเหตุผล เพียงพอใจจะตบหน้าเจ้าก็ได้ เจ้าอย่าได้คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป"

"......................" เสี่ยวซาคล้ายอับจนปัญญา สุดท้ายนิ่งอึ้งอยู่

"ฮา ฮา ฮา นั่นแหละคือสิ่งที่พี่ใหญ่ต้องการอธิบายกับเจ้า หากเป็นผู้อื่นตบเจ้า เจ้ามิพอใจ หากเป็นหลี่ซังซังตบ เจ้ากลับบอกนางมีเหตุผล เนื่องเพราะเจ้ากำลังมีความรัก ทั้งยังมีความรู้สึกที่ดีต่อนาง ดังนั้นอดมิได้ที่จะคิดเข้าข้างตนเอง เกิดอคติในด้านดีกับนาง สิ่งนี้แหละที่เจ้าจำเป็นต้องขจัดเอาออกไปไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกที่ดี รวมถึงไม่ดีที่เกินความเป็นจริงในส่วนนี้ออกไปด้วย เมื่อเจ้าประมือกับหลี่เฉินเชียงจะได้มิคิดเข้าข้างตนเอง หรือดูถูกตนเองเกินความเป็นจริง เป็นเหตุให้คำนวณความสามารถของตนเอง และคู่ต่อสู้ผิดพลาด!!!!!" พี่ใหญ่ของมันให้ความกระจ่าง นิ่งชั่วครู่จึงกล่าวต่อ

"หากแต่ว่าเจ้าจะมาถึงจุดที่ว่านี้ได้จะต้องมีการฝึกปรือพื้นฐานต่างๆให้ดีเสียก่อน ในทางสงฆ์แล้ว จึงพูดเรื่องศีล สมาธิ และ ปัญญา ไปด้วยกัน นั่นคือจะเกิดปัญญาได้ต้องมีศีล และ สมาธิก่อน หากเปรียบเป็นวิชายุทธ เจ้าต้องฝึกปรือจนช่ำชอง มีสมาธิที่มั่นคงพอ จึงจะนำสิ่งต่างๆ เหล่านี้มาใช้ได้อย่างเต็มที่

"สำหรับเรื่องนี้ ท่านไต้ซือบอกว่า ข้าพเจ้ามีความพร้อม หากเปรียบเทียบระดับสมาธิของข้าพเจ้า ท่านบอกว่าอยู่ขั้นที่8 ซึ่งเหนือกว่าท่านที่อยู่แค่ระดับที่4 เท่านั้น หากสามารถบรรลุขั้นสุดท้าย จะประสบความสำเร็จมากกว่าท่านเสียอีก!"

"ในทางพุทธศาสนานั้น ผู้จะบรรลุธรรมต้องมีสมาธิกล้าแกร่งระดับหนึ่ง แต่ไม่จำเป็นต้องถึงระดับสูงสุด แต่หากผู้ที่มีพลังสมาธิถึงระดับสูงสุดแล้ว สามารถบรรลุธรรมด้วย คนผู้นั้นก็จะรอบรู้กว้างขวางขึ้น สามารถสำแดงอิทธิปฏิหาริย์
หรือความสามารถพิเศษอื่นๆ ได้ ทว่าสิ่งเหล่านี้บางครั้งก็ถือว่าเกินความจำเป็นในทางศาสนา เนื่องเพราะเป้าหมายสำคัญของศาสนาพุทธ คือความพ้นทุกข์เท่านั้น ในทางวิทยายุทธ หากเจ้ามีพลังสมาธิกล้าแกร่งกว่า แม้ต่างบรรลุสุดยอดวิชามีพลังฝีมือทัดเทียมเฉกเช่นกัน ทว่าเจ้าอาจได้คุณสมบัติพิเศษอื่นๆ เพิ่มขึ้น มีความรู้กว้างขวางมากยิ่งกว่า เมื่อถึงช่วงเวลาคับขัน เจ้าจักสามารถรับมือกับสถานการณ์เลวร้ายได้ดียิ่งกว่าผู้ที่สำเร็จยอดวิชาแต่มีพลังสมาธิอ่อนด้อยกว่าเจ้า!!!! โอว! หากเป็นอย่างที่ท่านไต้ซือกล่าว เจ้าก็นับว่ามีวาสนากับยอดวิชานี้ยิ่งนัก!!!" ฟาหลินซีกล่าวด้วยความยินดี

เสี่ยวซาเห็นเช่นนั้นอดยินดีไปด้วยมิได้ กล่าวว่า

"ท่านไต้ซือยังกล่าวอีกว่า ความสำเร็จขั้นสูงสุดของวิชาเป็นอยู่ด้วยจิตว่างนั้นมีอยู่ เพียงแต่ไม่สามารถบรรยายสภาวะนั้นได้ ทำได้อย่างมากเพียงแค่ชี้ทางให้เท่านั้น ปรมาจารย์ผู้คิดค้นวิชา จึงเว้นกระดาษเปล่าเอาไว้เพื่อเป็นสัญลักษณ์ และ ชี้ทางให้กับผู้ฝึกรุ่นต่อๆมา

ท่านว่าขั้นสูงสุดของ วิชาเป็นอยู่ด้วยจิตว่าง ผู้ฝึกพึงบรรลุถึงได้เอง และพึงรู้เฉพาะตน ไม่สามารถเขียนบรรยายออกมาได้ เพราะหากบรรยายออกมา อาจถูกสัญญาที่มีอยู่แล้วมากำหนด ให้เป็นเช่นนั้น เช่นนี้ จนทำให้เกิดความผิดเพี้ยนไปจากสภาพความเป็นจริง

ทว่า สภาพเช่นนี้ แม้มิสามารถบ่งบอกบรรยาย ทว่ายังคงมีอยู่ ปรมาจารย์ ผู้คิดค้นวิชา จึงเว้นหน้ากระดาษเปล่าเอาไว้ เป็นเครื่องหมายแสดงถึง ความสำเร็จขั้นสุดท้ายนี้เอาไว้ อีกทั้งยังแฝงวิธีการนำไปสู่ความสำเร็จด้วย และหน้ากระดาษเปล่านี้เอง ก็เปรียบเสมือนดวงจิตที่ปราศจากกิเลสทั้งมวล!!!!!

สุดท้ายท่านกลับกล่าวว่า โชคดีที่ถูกทำร้ายจนใกล้ตาย ทำให้ท่านสามารถเข้าใจความไม่ใช่ตัวตน และนำมาปรับใช้จนสำเร็จวิชา ทั้งยังสามารถบรรลุธรรมไปพร้อมๆ กันด้วย

ข้าพเจ้าคิดว่า ผู้จะเข้าใจความไม่ใช่ตัวตน และขจัดกิเลสจนหมดสิ้นนั้นต้องพิจารณาสังขารว่า แท้จริงสิ่งเหล่านี้แท้จริงมิใช่ของเรา เราบังคับบัญชามันไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่ยึดถือเป็นตัวเราของเรา ในกรณีท่านไต้ซือ เมื่อใกล้ตายจึงเข้าใจสัจธรรมข้อนี้ ความจริงสิ่งเหล่านี้เข้าใจด้วยคำพูดไม่ยาก ทว่าจะเข้าใจอย่างแท้จริงนั้นนับว่ายากอยู่ ในอดีตบางคนก็เข้าใจในทันที บางคนใช้เวลานาน บางคนใช้เวลาทั้งชีวิต บางคนตายแล้วเกิดใหม่อีกหลายครั้งจึงเข้าใจ ท่านจึงว่าท่านโชคดี" เสี่ยวซากล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง แววตายังสำแดงความสำนึกขอบคุณต่อหลวงจีนชรา ที่แม้ตายแล้วก็ยังส่งเสริมตัวมันมิจบสิ้น!!!!

ฟาหลินซีจับจ้องบนใบหน้าของน้องสี่มัน ยกมือตบบ่าของเด็กหนุ่มกล่าวว่า

"เรื่องที่พี่ใหญ่สามารถอธิบายต่อเจ้าได้ ก็มีเพียงเท่านี้ เวลานี้คิดว่าเจ้าคงเข้าใจถ่องแท้ ขอเพียงมีเวลาทบทวนทำความเข้าใจ เราเชื่อว่าเจ้าต้องสำเร็จยอดวิชาเป็นแน่!!!!"

เสี่ยวซานึกถึงตรงนี้ก็พลันรู้สึกว่า กระบวนท่าทั้งหลาย รวมถึงลมปราณในร่างกายคล้ายกับภาพที่ลอนวนอยู่ในห้วงความคิด จากนั้นภาพเหล่านั้นก็พลันหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน สุดท้ายกลับกลายเป็นว่างเปล่า เด็กหนุ่มรู้สึกว่า ท้องฟ้าแผ่นดินคล้ายขยายกว้างออกไปอีก ต้นไม้ที่เขียวขจี คล้ายเขียวขจีมากยิ่งขึ้น ทว่าในสีเขียวเหล่านั้น คล้ายกับมีสีสรรอื่นปะปนอยู่ด้วย กระทั่งกระแสน้ำในลำธารที่ทอดยาวลงมาจากน้ำตกเบื้องบนก็คล้ายกลับไหลช้าลง ทอดเนิ่นนานยิ่งขึ้น ร่างกายของมันคล้ายสามารถสัมผัสกับทุกอณูของอากาศที่ไหลเวียนอยู่รอบกาย เสี่ยวซาลุกขึ้นยืน ดวงตาของเด็กหนุ่มทอประกายแรงกล้าประดุจเดียวกับแสงของดวงอาทิตย์ ร่างทั้งร่างของเสี่ยวซายืนอยู่ท่ามกลางต้นไม้เขียวขจี ลำธารใสสะอาด โขดหินใหญ่น้อย ที่น่าประหลาดใจก็คือ เด็กหนุ่มคล้ายกลายเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติรอบข้าง ปราศจากความรู้สึกแปลกแยก หรือขัดเขินแต่อย่างใด?!!

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 8 มิ.ย. 48 23:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ขุนเขาใหญ่ตั้งตะหง่านเทียมฟ้า ท่ามกลางม่านหมอก และมวลเมฆ บนยอดเขาประดับประดาด้วยสนสองใบขนาดใหญ่หลายสิบหลายร้อยต้น กิ่งและใบเขียวขจีหนาทึบ ด้านบนของขุนเขาใหญ่ยังมีลานกว้าง สนใหญ่อายุกว่าร้อยปีต้นหนึ่งยืนต้นตั้งตะหง่านท้าทายแรงลม ลำต้นของมันเป็นสีน้ำตาลเข้มจนแทบกลายเป็นสีดำ ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งทนทาน ทนทานจนแทบคล้ายศิลาแลง ที่ด้านข้างของสนใหญ่ก็มีศิลา หลักศิลาสูงหลายวาต้นหนึ่ง

บนหลักศิลาสลักคำ "หัวซาน"

ซิเหวินคังลอบนำกำลังขึ้นเขาหัวซานในยามสองอย่างเงียบเชียบ รอจนพวกมันพบเห็นหลักศิลาต้นนั้นก็กระจายกำลังกันออกโดยรอบ รายล้อมเชิงเขาหัวซานเอาไว้จนสิ้น

"พวกเจ้าสองคนวิชาตัวเบาสูงส่งที่สุดในบรรดาทั้งหมด เจ้านำยาสองขวดนี้ลอบขึ้นเขา พบเห็นบ่อน้ำในที่ใดก็ให้แพร่ตัวยาลงไป หากกระทำสำเร็จให้รีบล่าถอยกลับมาโดยเร็ว"

"รับทราบ!" ทั้งสองคนรับขวดยา พลางเคลื่อนกายถอยหลังด้วยความรวดเร็ว ชั่วพริบตาหางเสียงของพวกมันยังมิจางหายไปดี คนก็ลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว!

ซิเหวินคังมองท่าร่างของทั้งสองด้วยความพอใจ กล่าวพึมพัมออกมาด้วยความชื่นชม

"พลังฝีมือของพวกมันแม้มิสูงเยี่ยมเท่าใด แต่ตัวเบาของพวกมันนับว่าจัดอยู่ในอันดับต้นๆ ของบู๊ลิ้มทีเดียว!"

จากนั้นหัตถ์เทพบัญชาหันกลับไปทางเหล่าลูกน้องที่ติดตามมาประมาณร้อยกว่าคนกล่าวเสียงดังกังวาน

"รอจนรุ่งเช้า พี่น้องทั้งสองของพวกเรากลับมาส่งข่าว นั่นก็ถึงเวลาที่พวกเราจะบุกไปฆ่าพวกหัวซาน ผู้ใดได้หัวของหลิวหยงเคอ! เราจะกำนัลให้หนึ่งร้อยตำลึงทอง!!!"

เหล่าสมุนฉิกจับอิดพากันโห่ร้องออกมาด้วยความยินดี ต่างกระเหี้ยนกระหือรือใคร่จะได้เป็นผู้เด็ดหัวหลิวหยงเคอด้วยมือของตนกันทั้งสิ้น จากนั้นทั้งหมดก็ได้แต่ซุ่มรออยู่ที่เชิงเขา เพื่อรอดูว่าคนทั้งสองสามารถกระทำการสำเร็จหรือไม่?

......................
จวนตุลาการ เมืองนานกิง

ตุลาการเที่ยงธรรม ผู้ตรวจการแปดมณฑล เวลานี้ท่านกำลังเดินวนเวียนอยู่ในจวนด้วยความเป็นห่วงสถานการณ์ของด่านเจี๊ยะหยูกวาน ข่าวสารที่สมควรจะมาถึงก็ยังมิมา หรือว่าด่านเจี๊ยะหยูกวานเกิดเรื่องแล้ว?

เฉินซื่อยิ่งกระวนกระวายใจมากยิ่งขึ้น หากกองหนุนที่ตนเองพยายามรวบรวมจากทุกมณฑลจำนวน 30000 นายไปมิทัน แล้วด่านเจี๊ยะหยูกวานแตก ชาวฮั่นก็จบสิ้น หรือต่อให้กองหนุนไปทันเวลา ทว่าสุดท้ายยังมิสามารถรับมือการบุกทะลวงของกองกำลังชาวหูและพันธมิตร รอจนพวกมันยึดด่านเจี๊ยะหยูกวานได้ ก็จะใช้ที่นั่นเป็นฐานวางกำลัง ทั้งเป็นจุดส่งเสบียงลำเลียงกำลัง เมื่อนั้นชาวฮั่นก็มิมีปัญญาตอบโต้แล้ว

ชายชราส่ายศีรษะอย่างคิดไม่ตก "ทำไมต้องเป็นเวลานี้ด้วย ทำไม?" เฉินซื่อคิดถึงเรื่องที่ฉิกจับอิดกลับยกกำลังต่อตีกับหอห้ากระบี่ในเวลานี้ เท่ากับเป็นการตัดกำลังชาวยุทธที่ตนเองกำลังต้องการนำพามาเป็นกำลังเสริมเพื่อกอบกู้บ้านเมือง

หมากตานี้ของฉิกจับอิดนับว่าร้ายกาจจนยากต้านทาน หากพวกมันสามารถกวาดล้างหอห้ากระบี่จนราบคาบ รอถึงเวลานั้นพวกมันคงยกไปสมทบกองกำลังนอกด่าน ตีประสานนอกและในจู่โจมจนด่านแตก เมื่อนั้นชะตาของบ้านเมืองคงจบสิ้นแล้ว!!!!!

ตุลาการกำหมัดแน่น สุดท้ายก็ยังมิสามารถหาวิธีรับมืออันเหมาะสมได้

"หรือว่าชะตาของบ้านเมือง ต้องฝากเอาไว้กับโชควาสนาแล้ว?" เฉินซื่อรำพึงออกมา

..............................

เคยมีคำกล่าวเอาไว้ว่า "เมื่อถึงคราวบ้านเมืองวิกฤติระส่ำระสาย หากแต่ชะตาของบ้านเมืองยังมิถึงคราวจบสิ้น เมื่อนั้นจะปรากฎผู้กอบกู้ขึ้นมาคนหนึ่ง คนผู้นั้นถือเป็นผู้ที่มีอำนาจวาสนา รวมทั้งจะเป็นผู้นำพาเหล่ามวลมนุษย์!!!!!"

ชะตาของบ้านเมืองก็ได้แต่เพียงฝากไว้กับผู้กอบกู้นั้นจริงหรือ?!!!

ชายชราหนวดเคราขาวโพลน ใบหน้าโอบอ้อมอารีย์ แต่งกายด้วยเสื้อผ้าปราณีตงดงาม ที่นิ้วมือสวมใส่แหวนหยกเม็ดโตเท่าผลลำใย หากว่าบ้านเมืองต้องพึ่งพาวาสนาจริงดังว่า คนผู้นี้คือวาสนาที่ว่า เนื่องเพราะนอกจากคนผู้นี้แล้วไม่มีใครเหมาะสมกับผู้มีอำนาจวาสนาเฉกเช่นมันอีก เนื่องเพราะฉายาของคนผู้นี้เรียกว่า "เฒ่ามากวาสนา" นั่นเอง!!!!

ชายชรากำลังพูดคุยกับบุรุษผู้หนึ่ง ทราบได้อย่างไรว่าเป็นบุรุษ? เนื่องเพราะน้ำเสียงของมันนั่นเอง! น้ำเสียง?

การจะดูว่าคนผู้หนึ่งผู้ใดเป็นบุรุษ ควรดูที่ใบหน้า หนวดเครา หรือรูปร่างลักษณะของพวกมัน ไยมิใช่ประเสริฐล้ำกว่า และมองเห็นได้ชัดเจนกว่าน้ำเสียงหรอกหรือ? เหตุใดกับคนผู้นี้ถึงต้องใช้ฟังจากน้ำเสียงเอา? กับเรื่องนี้นับว่าแปลกประหลาดอยู่มิใช่น้อย ทว่าหากท่านพบเห็นสารรูปของมันก็จะเข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใด?

เนื่องเพราะมันสวมใส่ชุดยาวสีดำกว้างใหญ่คลุมตัวเอาไว้ ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น บนใบหน้าของมันสวมใส่หน้ากากสีทองใบหนึ่งเพียงเจาะช่องที่ดวงตา และรูจมูกสำหรับหายใจ ดังนั้นมิว่าผู้ใดมิสามารถสังเกตุออกว่ามันเป็นบุรุษหรือสตรี ดังนั้นได้แต่ฟังเสียงของมัน!

ชายหน้ากากทองผู้นี้กลับเป็นคนเดียวกับผู้ที่เรียกระดมกำลังชุมนุมในราวป่าเพื่อต่อต้านฉิกเมื่อคราก่อน!!! ในบรรดาชาวยุทธนับร้อยที่เข้าร่วมเมื่อคราก่อนถึงกับมียอดฝีมืออันเลื่องลือเมื่อสามสิบปีก่อนอย่าง "นางแอ่นคู่คืนรัง" ซึ่งมีศักดิ์ฐานะเป็นศิษย์พี่ของฮั่นตงเข้าร่วมด้วย!!!

ที่แท้ เฒ่ามากวาสนา กับหน้ากาทองแห่ง "เฮียงเน้ย" ก็มีสัมพันธ์เกี่ยวข้องกัน!!! มิน่าเล่าโรงเตี๊ยมของเฒ่ามากวาสนา รวมถึงกิจการค้าของมันล้วนแต่มีสัญลักษณ์ดอกบัวปรากฎอยู่ ที่แท้ภายใต้วาสนาสูงล้ำของมัน ก็มีอิทธิพลของพวก "เฮียงเน้ย" เกื้อหนุนค้ำจุนอยู่นี่เอง!!!

เวลานี้พวกมันสองคนกำลังปรึกษาหารือกันอยู่ เรื่องราวที่คุยกันกลับเป็นเรื่องที่สะเทือนแผ่นฟ้า สะท้านแผ่นดิน เป็นเรื่องเกี่ยวกับ ฉิกจับอิด!!!! เกี่ยวกับยุทธภพโดยตรง!!!!!

"เส้นทางทั้งสองถูกปิดตายแล้ว...." ชายชราหนวดเคราขาวกล่าวขึ้นลอยๆ

"อืม..." ชายหน้ากากทองพยักหน้า จากนั้นคล้ายนึกอันใดขึ้นมาได้ กล่าวต่อว่า

"ท่านคงให้สามคนนั้นไปดำเนินการอีกด้านหรือไม่?"

ครานี้ชายชราเป็นฝ่ายผงกศีรษะยอมรับ จากนั้นเป็นฝ่ายกล่าวขึ้นบ้าง

"ด้านท่านคงให้ผู้ชราทั้งสองออกปฏิบัติการด้วยกระมัง?"

"มีท่านเป็นผู้รู้ใจนับว่ามิเสียชาติเกิดแล้ว" คนใส่หน้ากากกล่าวขึ้น

ชายชราส่ายศีรษะไปมาช้าๆ กล่าวว่า

"เมื่อสิบกว่าปีก่อน หากมิใช่ตัวท่านช่วยเหลือเอาไว้ วันนี้ก็ไม่มี 'เฒ่ามากวาสนา' แล้ว คงมีแต่คนตายผู้หนึ่ง คนตายก็มิต้องการชื่อ หรือฉายาอีกต่อไป!"

ชายหน้ากากทองยื่นมือตบบ่าของอีกฝ่ายกล่าวว่า

"ท่านก็มิต้องกล่าวเช่นนี้ เราชื่นชมความสามารถของท่านมาช้านาน ที่ช่วยเหลือท่านก็ด้วยบังเอิญ ต่อให้มิมีเรา ท่านก็มิตกตาย ตัวท่านคล้ายสามารถคลายพิษนั้นได้แต่ต้นแล้ว? เราเพียงช่วยรักษาอาการบาดเจ็บทางกายภายนอกเท่านั้น! อีกอย่างเราต้องการพึ่งพาความสามารถของท่านในการยึดครอง และเปลี่ยนแปลงยุทธภพ มิว่าโดยหน้าที่ หรือเหตุผลอื่น เราล้วนต้องช่วยเหลือท่าน!"

ชายชราพยักหน้า

"ถึงอย่างไรเราก็ขอบคุณท่าน หากมิมีท่านต่อให้เรามิถูกพิษตายยังคงจมน้ำตายในที่สุด ส่วนเรื่องที่ท่านเข้าใจนับว่ามิผิด "พิษ" ที่ทุกคนเข้าใจว่ามิมีทางรักษา ผู้ใดได้รับเข้าไปต้องตายสถานเดียว!!! นึกมิถึงเราคิดค้นมันมาหลายสิบปี กลับสามารถรักษาด้วยวิธีการง่ายดายเช่นนั้น!!!!"

"ฮา ฮา ท่านมิต้องสำนึกเสียใจดอก หากมิใช่เหตุบังเอิญ พิษที่ท่านคิดค้นก็ยังจะเป็นยาพิษอันดับหนึ่ง และมันก็ยังจะคร่าชีวิตของท่าน!!! หากมิใช่ว่าท่านได้ตกลงไปในน้ำที่เย็นเยียบจนเป็นน้ำแข็ง ร่างของท่านถูกแช่อยู่ในน้ำนั้นจนโลหิตผนึกแข็งตัวมิอาจไหลเวียน ตัวยาที่แพร่เข้ากระแสโลหิตของท่านก็เลยถูกกักอยู่ในนั้นโดยมิสามารถเคลื่อนเข้าสู่อวัยวะภายใน หากมิใช่ท่านรักษาสติสัมปชัญญะอันสมบูรณ์เอาไว้ หากมิใช่ท่านได้รับบาดเจ็บหลั่งโลหิต และท่านได้อาศัยลมปราณเข้มแข็งผลักดันโลหิตที่ผนึกตัวแข็งเก็บกักพิษร้ายออกมาทางบาดแผลนั้น ท่านคงเสียชีวิตแต่เนิ่น!!!!"

ถอนใจคราหนึ่งกล่าวว่า

"วาสนากลับมิได้มาเพราะโชคช่วยอย่างที่ทุกคนคิดกัน ถ้าหากท่านวางมือเสียตอนนั้น ก็คงมิมีวันนี้เป็นแน่!!!!!"

"นั่นเป็นเพราะเรายังต้องการล้างแค้น ดังนั้นอาศัยความแค้นผลักดันเพื่อมีชีวิตรอดให้จงได้!!!!!" เฒ่ามากวาสนากล่าว

"อืม แผนการดำเนินถึงขั้นสุดท้าย เวลานี้กิจการแปดส่วนในสิบส่วนของพวกมัน ล้วนตกเป็นของท่าน เวลานี้ท่านคิดทำเช่นใดต่อไป!!!!!" ชายหน้ากากทองกล่าว

"วันแห่งการ 'ล้างแค้น' มาถึงแล้ว!!!!!!!!! แผนสุดท้ายให้เราลงมือด้วยตนเองเถิด!!!!!!!!!!!!" ดวงตาของชายชราทอประกายวาวโรจน์สุกใส ดวงตาของมันกลับมิแก่เฒ่าเฉกเช่นรูปลักษณ์ของมันภายนอกแม้แต่น้อย!!!!!!!!!

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 8 มิ.ย. 48 23:09:16 ]