คุณปรีดาเป็นนักเขียน

(อันที่จริงแล้วประโยคขึ้นต้นที่ว่านี้เป็นสิ่งไม่จำเป็นเลย ใครต่อใครต่างรู้จักคุณปรีดากันดี ในดินแดนที่ผู้คนต่างชอบอ่านหนังสือมากกว่าดูโทรทัศน์ รู้จักวรรณคดีสมัยศตวรรณที่สิบแปดดีเสียกว่าละครหลังข่าวที่ฉายเมื่อวานนี้ คุณปรีดาโด่งดังถึงขนาดว่าเมื่อผู้คนเจอหน้ากันตอนเช้าแทนที่จะพูดทักทายว่า “อรุณสวัสดิ์” หรือแทนที่เพื่อนสองคนซึ่งไม่ได้เจอหน้ากันนานเมื่อได้เจอกันอีกครั้งจะทักทายว่า “เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม” พวกเขากลับเอ่ยคำทักทายว่า “วันนี้อ่านหนังสือของคุณปรีดาแล้วหรือยัง”)

คุณปรีดาชอบเขียนเรื่องราวที่มีตัวละครเป็นเจ้าชาย ผลงานที่ผ่านมาของเขาได้แก่เรื่อง “สโนไวท์กับเจ้าชายทั้งเจ็ด” “เจ้าชายหมวกแดง” หรือแม้แต่เรื่อง “เจ้าชายน้อย” (เธอคิดว่านี่เป็นผลงานของนักเขียนต่างชาติหรือไง มันเป็นผลงานของคุณปรีดาต่างหาก!)

ผลงานที่ผ่านมาของคุณปรีดา ไม่มีเรื่องไหนเลยที่ไม่เกี่ยวกับเจ้าชาย ดังนั้นแล้วเมื่อคุณปรีดาออกไปเดินตามท้องถนน ผู้คนก็จะเข้ามาทักทายเขา และเอ่ยถามด้วยคำถามต่อไปนี้
“เรื่องต่อไปจะเขียนเกี่ยวกับเจ้าชายอะไรดีล่ะ”
“เขียนเป็นแต่เรื่องเจ้าชายหรือไง”
แต่บางคนก็เสนอแนะหรือไม่ก็ตั้งชื่อเรื่องให้ (โดยมากมักเป็นเด็กๆ)
“หนูอยากให้คุณเขียนเรื่อง เจ้าชายกับตะเกียงวิเศษ”

คำถามและคำแนะนำเหล่านี้เป็นความหวังดี แน่นอน คุณปรีดาก็รู้ดี แต่ด้วยความหยิ่งยะโสที่ถือตัวว่าตนเป็นนักเขียนใหญ่ คุณปรีดาจึงรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้เป็นถ้อยคำดูหมิ่น
คุณปรีดาจึงบอกตัวเองว่า
“คราวนี้แหละ ฉันจะเขียนเรื่องที่ไม่มีตัวละครเป็นเจ้าชายเลยสักตัว ให้มันรู้ไปว่านักเขียนผู้ยิ่งใหญ่อย่างเราจะเขียนเรื่องแบบอื่นไม่ได้ ฉันจะเขียนให้ดีกว่าเรื่องอื่นๆ ที่ผ่านมาเลยคอยดูสิ”
คุณปรีดาประกาศกร้าว เขาถึงกับหากระดาษแผ่นใหญ่มาเขียนข้อความเตือนใจแล้วแปะไว้ที่กำแพงเหนือโต๊ะทำงานของเขา ป้ายนั้นมีข้อความว่า

‘เรื่องนี้ไม่มีเจ้าชาย’

แล้วคุณปรีดาก็นั่งลงที่โต๊ะทำงานเพื่อเริ่มเขียนหนังสือเล่มใหม่ มันจะต้องดีกว่าเรื่องอื่นๆ ที่ผ่านมา
และที่สำคัญ ต้องไม่มีเจ้าชาย!

“ว่าแต่ว่าถ้าไม่เขียนเรื่องเกี่ยวกับเจ้าชายแล้วเราจะเขียนอะไรดีล่ะ เกิดมาก็ไม่เคยเขียนเรื่องแบบอื่นเสียด้วยสิ”

คุณปรีดาถอนหายใจ เพราะแม้จะเขียนหนังสือมาหลายสิบปีแต่ก็ไม่มีเรื่องใดเลยที่ไม่มีเจ้าชาย
“หรือเราจะปล่อยเลยตามเลยดี ทำไมต้องไปสนใจคนอื่นด้วย”

แต่แล้วเมื่อคุณปรีดาเหลือบขึ้นไปเห็นป้ายที่ติดอยู่เหนือโต๊ะทำงาน เขาก็ฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง แล้วก็บอกตัวเองว่า
“เป็นตายยังไง เรื่องนี้ก็ต้องไม่มีเจ้าชาย!”

คุณปรีดาเริ่มรวบรวมความคิด
“หรือว่าจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับสัตว์ดีนะ อาจเป็นเรื่องเกี่ยวกับตุ๊กตาสัตว์ มีตุ๊กตาหมีที่มีสมองเล็กนิดเดียว มีตุ๊กตาหมูขี้ขลาด ลาจอมหดหู่ แล้วก็มีเสือผู้ร่าเริงที่ชอบกระเด้ง มีจิงโจ้สองแม่ลูก มีกระต่ายจอมวางแผนสักตัว แล้วก็นกเค้าแมวผู้ชาญฉลาด...สัตว์พวกนี้อาศัยอยู่ร่วมกันในป่าแห่งหนึ่ง...แต่เราก็ไม่เคยเขียนเรื่องเกี่ยวกับสัตว์นี่นา เกิดมาก็ไม่เคยเลี้ยงสัตว์สักตัวเสียด้วย ถ้างั้นเขียนให้มีเด็กสักคนเป็นตัวเดินเรื่องดีกว่า เด็กคนนี้จะเป็นใครดีล่ะ...เป็นเจ้าชายก็แล้วกัน ให้เขาเป็นเจ้าชายแห่งเมือง...”

แล้วคุณปรีดาก็นึกขึ้นมาได้
“ไม่ได้สิ ถ้ายังงั้นก็มีเจ้าชายอยู่ดี” คุณปรีดาแหงนหน้าขึ้นไปมองป้ายอีกครั้งแล้วรวบรวมความคิดใหม่ “เขียนเรื่องหมูเป็นไง หมูที่อยากเป็นหมูเลี้ยงแกะ ว่าแต่จะเริ่มเรื่องที่ไหนดีล่ะ...ถ้าเกิดว่ามันหนีจากมีดปังตอไปเจอเหตุการณ์วุ่นวายมากมาย...”

คุณปรีดารู้สึกว่าความคิดนี้เข้าท่าดี จินตนาการของเขาเริ่มพรั่งพรู

“หมูตัวนี้หนีเข้าไปในวังที่ใหญ่โตและแสนงดงาม เป็นวังเก่าแก่ตั้งแต่สมัยพันปีที่แล้ว มีพระราชาเคยอาศัยอยู่ในวังนี้มาห้าสิบองค์นับจนถึงปัจจุบัน แล้วหมูตัวนี้ก็ได้เจอกับเจ้าชาย เป็นเจ้าชายที่ชอบกินหมูเป็นชีวิตจิตใจ...”

แล้วคุณปรีดาก็นึกขึ้นได้อีกครั้ง
“ว้า! มีเจ้าชายเข้ามายุ่งอีกละ ต้องเริ่มคิดใหม่แล้วสิ...หรือว่าความจริงแล้วเราไม่เหมาะกับการเขียนเรื่องสัตว์ เอาเป็นเรื่องแบบอื่นก็แล้วกัน”

คุณปรีดาใช้ความคิด
“เอาเป็นเรื่องที่ดูสมจริงหน่อยก็แล้วกัน จะได้ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับเจ้าชาย” คุณปรีดาตัดสินใจ “เรื่องเริ่มจากเด็กหญิงคนหนึ่ง เป็นเด็กยากไร้น่าสงสาร เธอต้องดูแลแม่ที่เจ็บป่วยและแก่เฒ่า ส่วนพ่อก็ตายไปหลายปีแล้ว ความที่เธอยากจนทำให้เพื่อนๆ ที่โรงเรียนรังเกียจและดูถูก เธอมักแอบไปร้องไห้คนเดียว อยู่มาวันหนึ่งขณะที่ทำงานบ้านจนเพลียหลับไป เธอก็ฝันไป...”

คุณปรีดาหยุดเขียน เปลี่ยนมายกแก้วน้ำชาขึ้นดื่มแล้วใช้ความคิดต่อ
“ว่าแต่เธอจะฝันถึงอะไรดีล่ะ...รู้แล้ว! ในเมื่อเธอยากจน ต้องทำงานหนัก ดังนั้นเธอน่าจะฝันถึงสิ่งที่เธอโหยหา แต่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ในชีวิตจริง...เธอฝันว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉม ได้เจอเจ้าชายรูปงามที่รักเธอมาก ทั้งสองได้พบกันในวัง...โธ่! ยังไม่พ้นมีเจ้าชายอีกจนได้!”

คุณปรีดาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแม้แต่เรื่องแนวสมจริงของเขาก็ยังไม่วายข้องเกี่ยวกับเจ้าชาย

“เขียนเรื่องแนววิทยาศาสตร์ดีกว่า จะได้ไม่ต้องเกี่ยวกับเจ้าชายเจ้าหญิงไหนๆ ทั้งนั้น” คุณปรีดาตัดสินใจ
“นักบินอวกาศคนหนึ่งได้รับมอบหมายให้ไปสำรวจดวงดาวที่อยู่นอกระบบสุริยจักรวาล เพื่อใช้เป็นดวงดาวทดแทนโลกของเราซึ่งรอวันแตกสลายเนื่องจากอากาศเป็นพิษ การเดินทางใช้เวลานานหลายเดือน ระหว่างนั้นเขาเกือบชนอุกาบาตสองครั้ง เกือบถูกดูดเข้าไปในหลุมดำอีกครั้งหนึ่ง แม้การเดินทางจะเต็มไปด้วยอุปสรรค แต่ในที่สุดเขาก็บังคับยานลงจอดที่ดวงดาวอันเป็นจุดหมายปลายทางได้สำเร็จ

“เขาใส่หมวกนักบินอวกาศลงไปด้วยเพราะไม่รู้ว่าดาวดวงนี้จะมีอากาศหายใจหรือไม่ เมื่อลงไปที่พื้นผิวดาวดวงนั้น เขาก็พบผู้คนจำนวนมากมาต้อนรับเขา ในจำนวนนั้นมีชายสองคนตรงเข้ามาหาเขา ดูจากท่าทางและการแต่งตัวอันโอ่อ่า ซึ่งมีมงกุฎอยู่บนศีรษะด้วยแล้ว นักบินอวกาศก็รู้ได้ทันทีว่าทั้งสองต้องเป็นพระราชาและเจ้าชายของดาวดวงนี้แน่ๆ...เรื่องนี้น่าจะสนุกนะ” คุณปรีดาบอกตัวเอง แต่แล้วเขาก็สังเกตอะไรได้ “เอ๊ะ! นี่มันมีเจ้าชายอีกแล้วนี่นา โธ่! นี่ฉันจะไม่สามารถเขียนเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าชายได้เลยหรือไงนะ”

คุณปรีดาชักท้อใจที่ไม่ว่าคิดจะเขียนเรื่องใดความคิดก็ต้องโยงเข้าหาเจ้าชายทุกครั้งไป

เมื่อคิดจะเขียนเรื่องแนวสืบสวนสอบสวน ตัวละครที่เป็นนักสืบของเขาก็คือเจ้าชาย
เมื่อคิดจะเขียนเรื่องแนวกีฬา เขาก็นึกถึงเจ้าชายนักกีฬา
เมื่อคิดจะเขียนเรื่องรักๆ ของนักศึกษา เขาก็นึกถึงเจ้าชายปลอมตัวเป็นสามัญชนมาเรียนหนังสือ
ฯลฯ

ในที่สุดคุณปรีดาจึงตัดสินใจเขียนนิทานเรื่องหนึ่ง ซึ่งจะว่าไปแล้วมันก็คือบันทึกแห่งการ (พยายาม) เขียนเรื่องใหม่ที่ไม่มีเจ้าชายของเขานี่เอง

“ฉันจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับความคิดที่จะเขียนเรื่องราวต่างๆ ให้หมด ไม่ว่าจะเรื่องสัตว์ เรื่องแนวสมจริง หรือแม้แต่เรื่องวิทยาศาสตร์ แล้วตรงไหนที่มีคำว่าเจ้าชายโผล่มา ฉันก็จะลบทิ้งเหลือเป็นจุดไข่ปลาสามจุด...แค่จุดไข่ปลาสามจุดเท่านั้น! แทนที่จะเป็นคำว่าเจ้าชาย คนอ่านไม่มีทางรู้หรอกว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ในจุดไข่ปลาสามจุดนั้นคืออะไร! พวกเขาไม่มีทางรู้หรอกว่าความจริงแล้วมันคือคำว่า ‘เจ้าชาย’ ในเมื่อไม่มีคำว่า ‘เจ้าชาย’ ปรากฏอยู่เลยแม้แต่แห่งเดียว เท่านี้ฉันก็จะได้เรื่องใหม่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าชายเลย!”

คุณปรีดายิ้มด้วยความภาคภูมิใจที่ในที่สุดเขาก็เขียนเรื่องใหม่ที่ไม่มี ‘เจ้าชาย’ เข้ามายุ่มย่ามได้สำเร็จ!