บทที่ 1 ลำนำแห่งดนตรี / ปราสาทเพอลิลัซ

เช้าวันใหม่เริ่มต้นอย่างสดใส หมอกลงบางๆ เสียงนกร้อง ต้นไม่สองข้างทางเขียวชอุ่ม ผิดกับใครบางคนที่ไม่ว่าวันไหนก็ยังหมองหม่นอยู่เสมอ

โรงเรียนมัธยมเดนพลิเอล...

“คาลิน่า” เสียงห้าวๆดังขึ้น ทำให้เจ้าของเสียงต้องหันไปมอง คิ้วสวยๆเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม

“ไปไหน” เด็กหนุ่มเอ่ยถาม

“เข้าวง” เด็กสาวตอบเรียบๆ

“พี่อาเตสมีอะไรอ่า”

“เปล่า ถ้าเธอเข้าวงฉันก็จะไปด้วย” เด็กหนุ่มว่าพลางเหวี่ยงกระเป๋าขึ้นสะพาย แล้วสาวเท้าเดินตามเด็กสาวไป

“ทำไมวันนี้มาเช้าหละ พี่อาเตส”

“พอดีตื่นขึ้นมาดูบอลเลยนอนไม่หลับ มาโรงเรียนเลย” เด็กหนุ่มพูดอย่างขำๆ

เดี๋ยวก็ได้ไปหลับในวงอีก

คาลิน่าหมายเหตุไว้ในใจเล็กน้อย

ตึกสีขาวสี่ชั้นตั้งสง่าอยู่ริมสระน้ำ มีป้ายสีทองตัวใหญ่ที่เขียนว่า

ตึกดนตรีสากลวงโยวาทิต

วงโยธวาทิตที่ซึ่งเปรียบเสมือน เป็นบ้านหลังที่สองของพวกเรา กับจำนวนนักเรียนแปดสิบคนที่อยู่ในนั้นเป็นมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง เราก็เหมือนครอบครัวเดียวกันเป็นครอบครัวใหญ่ กินข้าวก็กินหม้อเดียวกัน ลำบากก็ลำบากพร้อมกัน ตึกวงโยฯเป็นสถานที่นอนหลับในยามใกล้แข่ง เป็นสถานที่หลบอาจารย์ในยามโดดเรียน แต่ก็มักจะโดนผู้คุมวงซึ่งเปรียบเสมือนพี่ใหญ่ที่คอยตักเตือนอยู่เสมอ และอาจารย์ผู้ดูแลที่เปรียบเหมือนพ่อ หากต้องแยกวงไปเราจะทนได้หรือ กับความผูกพันเหล่านี้...

“หวัดดีคะ อาจารย์ชาร์ว” เสียงของคาลิน่าและอาเตสที่พูดขึ้นพร้อมกัน

ผู้เป็นอาจารย์ได้แต่พยักหน้าให้รับความเคารพจากผู้เป็นศิษย์

“คาลิน่า” อาจารย์ชาร์วเรียกเด็กสาว

“มีอะไรเหรอคะ”

“วันนี้มีเด็กม.1มาเข้าใหม่ ช่วยดูแลเช็คเครื่องทีนะว่าเครื่องไหนเหลือเท่าไหร่” คำสั่งยาวเหยียดจากผู้เป็นอาจารย์ที่ทำเอาเด็กสาวทำหน้าค้อนขวับก่อนจะพูดอย่างอ้อนๆ

“ให้คนอื่นไม่ได้เหรอคะ”

“พี่อาเตสก็ได้” เด็กสาวพยายามโบ้ยไปให้อีกคน

“เฮ้ยๆ ได้ไง คาลิน่า อาจารย์เขาสั่งให้เธอทำก็รับผิดชอบไปดิ” เด็กหนุ่มรีบพูดพลางปัดมือเป็นเชิงก่อนจะรีบชิ่ง

ใบหน้าสวยๆที่เมื่อกี้ยังยิ้มแย้มกลับงอง้ำอย่างน่ารัก

มือบางหยิบปากกาและกระดาษขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ตู้เก็บเครื่องดนตรี แล้วเช็คจำนวนเครื่องทั้งหมด

“คาลิน่า” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเรียกชื่อเด็กสาว

เจ้าของชื่อหันควับไปยังต้นเสียง

“พี่ราเซล”

“ทำอะไรอยู่ ให้พี่ช่วยมั้ย” คำถามที่ส่งมาด้วยความจริงใจ

“แล้วแต่คะ อาจารย์ให้คาลิน่ามาเช็คเครื่อง”

“มาๆ เดี๋ยวพี่ช่วย แบ่งๆกันนะ” นาเซลจัดแจงแบ่งหมวดหมู่ให้เรียบร้อยโดยที่คาลิน่ายังไม่ได้เอ่ยปากขอบคุณสักคำ

นี่แหละมิตรภาพของวง


ประเทศไลฟ์ไลท์ นครเพอลิลัซ…

ธงในปราสาทเพอลิลัซพร้อมใจกันโบกสะบัด เสมือนเป็นการต้อนรับนักเรียนใหม่ในปีนี้

ปราสาทนี้แบ่งหอพักออกเป็นสี่หอ

บราซ์ (เครื่องเป่าทองเหลือง) ธงลายทรัมเป็ท สีแดงดุเดือด ที่แสดงถึงความกล้าหาญ และ อดทน
วูดวิน (เครื่องเป่าลมไม้) ธงสีฟ้าใสลายแซ็กโซโฟน แสดงถึงความปราดเปรียว
สตริง (เครื่องสาย) ธงสีเขียวใสตรงกลางมีลายไวโอลีนอยู่ บ่งบอกถึงความมีระเบียบ
เพอคัสชั่น (กลอง พวกที่ใช้ตีทั้งหมด) ธงสีดำที่ดูน่าเกรงขาม แสดงถึงความมีพละกำลัง

อีกสองอาทิตย์กว่าๆที่ปราสาทเพอลิลัซจะเปิดเรียน

“มีอะไรที่ฝ่าบาทต้องใช้บ้างพะยะคะ” องครักษ์ประจำตัวของเจ้าหญิงเซฟิเอน่าเอ่ยถาม

มือบางหยิบกำหนดการต่างๆ และอุปกรณ์การเรียนออกมาจากกระเป๋าสีน้ำตาลสวยเก๋ ก่อนจะคลี่ออกแล้วสำรวจรายการของ

ปี 1
ตำราคู่มือข้อบังคับสำหรับกษัตริย์ โดย บาบลิว เบอเทมอ (เฉพาะเชื้อพระวงศ์)
ตำราบทบัญญัติแห่งกษัตริย์ โดย จักรพรรดิเพอริเรียส เคอร์วิท แห่งแทรนฟอร์ (เฉพาะเชื้อพระวงศ์)
ตำราคู่มือกำไลเวทย์และแหวนเวทย์เบื้องต้น โดย อีกราน วาเลท
ตำราความลึกลับของพลังแห่งคทา โดย ศาสตราจารย์ เบริก อีเกิ้ล
ตำราเครื่องหมายต่างๆในดนตรี โดย ศาสตราจารย์ ชาซาร์ วานาส
ประวัติศาสตร์นครเพอลิลัซ โดย คณะนักประวัติศาสตร์แห่งเพอลิลัซ

ตำราหนังสือที่แต่ละชื่อชวนให้คนอ่านแทบกลืนน้ำลายไม่ลง

“เยอะขนาดนี้เชียว” ผู้มีศักดิ์เป็นเจ้าหญิงพึมพำ

“งั้นกระหม่อมจะไปดูพวกหนังสือให้ แล้วฝ่าบาททรงไปดูพวกแหวน กำไล และ คทา เวทย์แล้วกันพะยะคะ” องครักษ์ประจำตัวพูดเองเสร็จสรรพ

ตกลงใครเป็นนายใครกันแน่

สั่งเอาสั่งเอา

เชอะ

เจ้าหญิงคนงามแอบประณามในใจ

ร่างบางค่อยๆสาวเท้าไปยังร้านขายของวิเศษอย่างหงุดหงิด แล้วก็ทำให้ไหล่เธอไปกระแทกกับไหล่ของใครบางคนเข้า

“โอ๊ย!” เด็กสาวร้อง ขณะที่ร่างบางเซถลาจนเกือบล้ม ถ้าไม่มีมือใหญ่มาช่วยรั้งไว้

“เดินยังไงหนะ ไม่ดูบ้างเล......” คำพูดที่ผู้เป็นเจ้าหญิงกำลังโวยวายถูกหยุดชะงักด้วยใบหน้าหล่อๆและสายตาที่บ่งบอกว่าหงุดหงิดไม่แพ้กัน

“เธอไม่ใช่เหรอที่เดินชนฉัน” น้ำเสียงเรียบๆที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิด ทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าพูดอะไรต่อ

“ดูทางบ้างสิ” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอีก ก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เชอะ

หล่อตาย

คำด่าท่าได้เพียงในใจเพราะถ้าโพล่งออกมาคงไม่ดีต่อภาพพจน์เป็นแน่

ใครหนะ

อย่าให้เจออีกเชียว...