วันหนึ่งในขณะที่ชายนามว่า ต้นกะลังนั่งหน้าคอมเหมือนเช่นเดิม ทุกๆ วัน
ยายของต้น ก็เรียกหา ให้ไปดูไปช่วยอะไรบางอย่าง พอต้นหอบสังขารก้าว-
ย่างจนไปยืนหยุดนิ่ง ณ ที่หมาย ก็รู้แจ้งว่า ยายจะให้ช่วยจับลูกนกบนรังซึ่ง
กำลังจะเสียจุดถ่วงดุล ลูกนกกะลังจะตกจากรัง เนื่องด้วยผลกระทบจากการ-
ตัดกิ่งไม้ของต้นโพธิ์ใหญ่ ต้นยืนจ้องรังนก ในใจคิด และปากก็เอ่ยออกมาว่า

หา? จะให้จับลูกนกเนี่ยนะ ขยะแขยง.. ด้วยความเป็นคนไม่สุงสิงคนทั้งยัง
ไม่สุงสิงกะสัตว์โลก ต้นจึงไม่พิสมัยที่จะใช้มือเปล่าๆ จับต้องลูกนกตัวซึ่งตัว
ยังแดงๆ อยู่นั้น แต่ดูท่าจะคิดไม่ทันหรือสมองไม่ค่อยคิดจะทำงาน ต้นก็นำ
เก้าอี้มาเพื่อยืดให้ตัวสูงขึ้น เพื่อทำภารกิจที่มิพิสมัย เมื่อดวงตามองรังนกได้
ใกล้ขึ้น จากการใช้เก้าอี้ยืดตัว ต้นจึงรู้ว่า มีนกตัวแดงๆ ไม่มากนัก สองตัวอยู่

ในรังนกอันนั้น และตัวหนึ่งเสียดุลอย่างน่ากลัวจะตกลงมาวายชีพ ตอนนั้น
ต้นนึกอะไรไม่ออกหรือนึกไม่ทันหรือไม่นึกก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะต้นใช้มือทั้ง
สองข้างแบออกเพื่อรองรับลูกนก อี๋~ สัตว์โลกกำลังจะสัมผัสกะตัวเราแล้ว!!
แต่เพียงไม่กี่วินาทีของโลก ลูกนกตัวแรกตกลงสู่มือของต้นอย่างง่ายดายนัก
ความคิดของต้นหยุดแล่น.. ความน่าขยะแขยงดิ้นกระดุกกระดิกอยู่ในมือต้น

ต้นยังโชคดีอยู่บ้าง ที่สมองไม่สั่งการให้มือของต้นสะบัดนกน้อย ตกดับดิ้น
สู่พื้น ไม่เช่นนั้น ต้นคงรู้สึกผิดเล็กๆ เป็นเวลา 10 วินาที แล้วไปเล่นคอมต่อ
แต่ความโชคดีทำให้ไม่กี่วินาทีต่อมา ต้นก็เริ่มชินกะสิ่งที่ดิ้นอยู่ในมือ และ
มุ่งสนใจไปที่ลูกนกอีกตัวที่อยู่บนรัง นกที่ต้นมองอยู่ต่างจากลูกนกตัวที่อยู่
ในมือต้นแล้ว ตัวที่ต้นมอง นิ้วเท้าเล็กๆ ของนกน้อยเกาะแน่นกับรัง ทั้งที่

ตัวของเจ้านกน้อยหลุดออกมาจากรังทั้งตัวแล้ว ต้นพยายามขับกล่อมให้
นกน้อยปล่อยตัวตามสบายและตกมาสู่มือต้นโดยเร็วไว ก่อนที่ต้นจะทน
ความขยะแขยงที่ดิ้นอยู่ในมือไม่ไหว และแล้วนกน้อยก็คงหมดแรงหรือ
ไม่ก็โดนกล่อมจนใจอ่อน ตกลงมาอย่างฉับพลัน ต้นรู้สึกใจหายแวบเลย
เพราะนกน้อยไม่ได้ตกลงมือ แต่ยังดีที่ตกสู่ข้อมือที่แนบชิดกันอยู่ เฮ้อ..

ต้นรอดจากการรู้สึกผิดจากการที่ลูกนกอาจตายเพราะตัวเองไม่กล้าพอได้
และแล้วลูกนกก็ดิ้นอยู่บนผ้าเช็ดหน้าผืนเก่าของต้น ถ้าจำไม่ผิดคงเป็นผ้า
ตั้งแต่สมัยประถม แน่ล่ะตอนนี้ผ้าผืนนั้นไม่ใช่ผ้าเช็ดหน้าแล้ว เป็นผ้าเช็ด
สารพัดแทน ลูกนกทั้งสองดิ้นอยู่ไม่สุขบนผ้าผืนน้อย ดูท่าคงไม่คุ้นกะผ้า
ต้นคิด แล้วต้นก็ไปหยิบรังที่ติดห้อยอยู่บนกิ่งไม้ มาเป็นที่ให้เจ้าตัวน้อย

ทั้งสองได้พักพิงเช่นเคย และด้วยความเคยชิน ลูกนกทั้งสองดูจะอยู่อย่าง
สงบบนรังนกหยาบๆ มากกว่าผ้าเนื้อละเอียดเสียอีก จากการสังเกตของ
ต้นซึ่งตอนนี้ลืมคอมไปแล้ว นกน้อยคงหิวเพราะเมื่อรังสั่น เจ้าลูกนกจะ
อ้าปากกว้างคอสั่นริกๆ แน่ล่ะทั้งสองคงนึกว่า แม่นกมาหยอดอาหารให้
แต่ไม่ใช่ เป็นต้นซึ่งเกลียดสัตว์โลกตั้งหาก ที่เป็นคนทำให้รังนกสั่นอยู่

ต้นขอให้ยายเฝ้าลูกนกไม่ให้มดคาบไปกิน เพราะบ้านต้นมดอยู่แทบทุกที่
และต้นก็ไปทำงานบ้าน เออ ต้นกะลังจะทำงานบ้านนี่หว่า ไม่ใช่เล่นคอม
อ่ะนะ คนแก่ความจำเลอะเลือน ต้นคิด และแล้วเวลาผ่านไปจนกระทั่งแม่
กลับมา พร้อมของฝากไก่ทอดหันหลายชิ้น แม่เริ่มพูดจาเป็นห่วงเป็นใย
ลูกนก แต่ต้นห้ามไม่ให้แม่พูดจามาก เดี๋ยวคนซึ่งเป็นสามีแม่จะหงุดหงิด..

ต้นจ้องมองไก่หันชิ้น.. จ้องมองรังนก.. เออ นกน้อยมีอาหารยาไส้แล้วนี่
ต้นจัดแจงเตรียมอาหารจะป้อนนก โดยลืมว่า ตัวเองเกลียดสัตว์โลก แต่
ต้นไม่ลืมบอกแม่ว่า ต้นจัดการเอง แม่ไม่ต้องห่วง เพราะรู้ว่า บ้านนี้เป็น
เช่นไร.. และต้นก็ได้เรียนรู้ว่า นกกินไก่ได้ชิ้นเล็กกว่าที่ต้นคิด และต้น
เรียนรู้ว่า ต้นไม่อาจป้อนไก่ให้นกได้โดยใช้นิ้วสัมผัสกะปากของลูกนก

ต้นทำไก่ให้ชิ้นเล็กกว่าเดิมอีก และใช้ไม้จิ้มฟันช่วยป้อนยัดใส่ปากน้อยๆ
ของลูกนก ต้นเสียวในใจ เมื่อเห็นชิ้นไก่เลือนอยู่ในคอลูกนกอย่างชัดเจน
เออ ลืมบอกไป ลูกนกตายังไม่ลืมเลย จึงไม่รู้ว่า อะไรเป็นอะไรเท่าไหร่อ่ะ
แต่ขนที่ปีกมีแล้วนะ แต่ตาไม่ลืม เออ แปลกดี ต้นได้แค่เสียวกะไก่ที่กลัวจะ
ติดคอลูกนกตาย ต้นได้เรียนรู้ว่า แม้จะเป็นพี่น้องกัน แต่ทั้งสองแย่งกันกิน

แม่เริ่มให้ภาระหน้าที่เกี่ยวกับลูกนกแก่ยายแทน ยายจึงทำหน้าที่นำรังที่มี
ลูกนกทั้งสองไปไว้ในที่ที่แม่นกของลูกนกทั้งสองจะเห็นได้ และเรื่องคง
จบอย่างมีความสุข(แหวะ น้ำเน่า ต้นคิด) ในความจริงยายว่า ลูกนกหายไป
จากรังอย่างไร้ร่องรอย ยายว่า แม่นกคงเป็นผู้นำไป ทั้งที่ยายไม่ได้เห็นกะ
ตาเอง เอาเถอะ ต้นคิด ยังไงต้นก็เกลียดสัตว์โลก จะเป็นยังไงก็เอาเถอะน่า..