ความคิดเห็นที่ 1 ตอน 2 บ้านสีขาวหลังเล็กที่สร้างขึ้นติดกันหลายหลังในบริเวณหน้า หาดใกล้ ๆ กับโรงเรียนทรายรี บ้านหลังเล็กที่สร้างยกระดับให้มีใต้ถุนเตี้ย ๆ มีบันไดเพียงสามขั้นทาบไว้สำหรับขึ้นตัว บ้าน ร่างบางเล็กที่นั่งอยู่ริมหาดชนิดที่ว่าหากคลื่นแรงกว่านี้ คงซัดมาโดนเธอแน่ ๆ ผมมองร่างบางที่นั่งอยู่ที่หาดสีขาว เป็นนานสองนาน ตัดสินใจเดินไปหา “อย่ามาฆ่าตัวตายแถวนี้นะ” ผมบอก หน้าขาวหันมอง ไม่มี เสียงโต้ตอบ “หนีปัญหาเหรอ” ผมถาม “หรือจะมารักษาแผลใจ” ผมถามย้ำอีกครั้ง เธอเงยหน้า มองผม หน้าขาวไม่ได้มีรอยน้ำตาเหมือนครานั้น ผมยิ้มให้ อยากจะให้กำลังใจหลานตัวน้อยของธนิตตั้งแต่วันแรก แต่ ก็อยากจะให้เธอคิดได้ไว ๆ ว่าเรื่องแค่นั้นมันไม่ได้ยิ่งใหญ่ มากมายอะไรเลย “ไม่ค่ะ ฉันอยากมาอยู่กับอานิต” “หรือ ไม่ยักรู้ว่าคุณชอบทะเล ไหนธนิตบอกกับผมว่า หลานรักไม่ได้พิศวาสสถานที่ไม่ทันสมัยแบบนี้สักเท่าไร” ผมถามย้ำ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด “ชอบค่ะ ฉันชอบทะเล เพียงแต่ที่ไม่ได้มาอยู่กับอานิต เพราะ” เธอหยุดพูด ผมพอจะรู้ว่าทำไม “ในห้วงของความรัก เมื่อถูกรักมันเป็นสุข แต่เมื่อได้รับการ ปฏิเสธ ย่อมทรมาน” “ผมไม่รู้ว่ามันยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่ถ้าคุณผ่านมันไปได้ คุณ จะเป็นสุข” เกิดความเงียบขึ้นเล็กน้อย เธอหันมองหน้าผม ที่มองหน้าเธอ “มองเขาสองคนด้วยความรัก ในเมื่อคุณไท ก็คือคนที่คุณ รัก และผู้หญิงอีกคนก็กำลังจะมีลูกให้กับคนที่คุณรัก หาก คุณไทก็มีความสุขกับการรับผิดชอบครั้งนี้ มันก็ไม่แปลกที่ คุณจะมีความสุขไปกับคนที่คุณรัก” ผมบอกเธอ ไม่มีเสียง ตอบกลับ นอกจากเสียงคลื่นที่กำลังซัดซาดเข้าฝั่ง “หากมองอีกทาง ถ้าคุณไทเปลี่ยนใจเลือกคุณ ลองนึกดู ว่า ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไง ลูกในท้องที่เกิดมาจะต้อง กำพร้าพ่อ หรือดีไม่ดีอาจจะไม่ได้เกิด เพราะผู้หญิงคนนั้น คิดมากจนไปเอาเด็กออก” ผมหันมองร่างบางที่นั่งชันเข่านิ่ง น้ำใส ๆ หยดแหมะลงบน เข่า “ผมขอโทษ ถ้าคำพูดของผม ทำให้คุณร้องไห้” ผมผุดลุก ยืน แต่มือเล็กของเธอคว้าไว้ “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ เพียงแค่กำลังมองเขาทั้งสองคนด้วย ความรัก” เธอกล่าวเสียงสะอื้น ผมลอบถอนใจอย่างโล่ง อก อย่างน้อยคำพูดของผมก็ทำให้เธอเริ่มที่จะคิด “แล้วถ้าคุณมองพวกเขาด้วยความรักได้เมื่อไหร่ คุณก็จะ ให้อภัยพวกเขาได้” ผมบอกเธออีกครั้ง คราวนี้น้ำตาดูจะ ไหลมากกว่าเก่า ผมมองด้วยความเห็นใจ แต่เพียงแค่นี้ก็ พอแล้วกับคำปลอบใจของคนแปลกหน้าอย่างผม อย่าง น้อย ให้ น้ำตาช่วยรักษาแผลใจของเธอเองจะดีกว่า หนังสือเล่มเล็กในมือที่ผมกำลังเปิดอ่าน เป็นหนังสือทำมือเล่มเล็ก ๆ ที่รุ่นน้องจากกรุงเทพส่งมาให้อ่าน เรื่องราวความ รักหวาน ๆ ที่ไม่มีตัวร้ายโผล่มาให้เห็น บทความท้ายเรื่องเล็ก ๆ ที่ทำให้ผมเริ่มเข้าใจความรักขึ้นเล็กน้อย หน้าขาว ของหลานสาวธนิตโผล่มาในห้วงความคิด ผ่านมาเกือบสาม สัปดาห์แล้ว ธนิตไม่บ่นเรื่องหลานให้ผมได้ยิน กับบอกว่า ‘ยัยยุ่งดีขึ้นเยอะ คงทำใจเรื่องนายไทแล้ว เดี่ยวนี้มีรอยยิ้ม น่ารัก ๆ แบเดิมแล้วนะเคียว’ ผมยิ้มกับคำพูดของธนิต อย่างน้อย เธอก็ไม่ได้จมอยู่ความรู้สึกเจ็บปวดอีก You know when you love someone when you want them to be happy even if their happiness means that you"re not of it. คุณรู้ว่า คุณรักเค้าก็ต่อเมื่อคุณต้องการให้เค้า มีความสุข แม้ว่าความสุขนั้นจะหมายถึง การที่คุณไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของมัน นั้นสิน่า ความสุขที่ผมไม่ได้เป็นส่วนหนึ่ง จะว่าไปผมเริ่ม รู้สึกดีกับเธอก็ตั้งแต่วันที่เธอบอกว่า กำลังจะมองสองคนนั้นด้วยความรัก ซึ่งมันก็แปลก เพราะเราก็เพิ่งจะรู้จักกัน ไม่คิดว่ามันก่อตัวเป็นความรู้สึกอย่างนี้ ผมยิ้มกับความรู้สึกตัวเอง “ยิ้มอะไร คุณเคียว” “อ้าว คุณยุ่ง มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามร่างบางที่ยืนอยู่ตรง บันไดบ้าน “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร แค่จะมาหาคุณเคียวจะช่วยไปทานข้าว กัน วันนี้วันเกิดอานิตค่ะ” ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แววตาของ ความเสียใจในวันแรกที่ผมเห็นมันหายไปจนแทบหมดสิ้น “ครับ เดี่ยวคุณยุ่งรอผมแปบนะครับ” “ค่ะ แต่คุณเคียวค่ะ วันนี้อานิตไปในเมือง สงสัยจะลืมว่า เป็นวันเกิดของเขา เย็น ๆ ก็คงกลับ คือยุ่งจะบอกว่ามันยัง ไม่มีอาหาร ยุ่งทำไม่เป็น รู้แค่ว่าอานิตชอบอะไร” ร่างบาง สารภาพเสียงอ่อย เรียกรอยยิ้มจากผมได้เป็นอย่างดี เจ้า หญิงของธนิต คงไม่เคยทำอะไรหนัก ๆ เลยสิน่า “ไม่เป็นไร เดี่ยวผมทำให้” “แต่ไม่มีของสด” “ครับ เดี่ยวเราไปซื้อในตลาดกันก็ได้” ผมบอก ปิดประตู บ้าน ตลาดที่ผมว่า อยู่ภายในหมู่บ้านที่เกาะทรายรี เป็น ตลาดที่ขายของสดที่สดมาก ๆ เพราะได้จากทะเลก็เอามา ขายกันในหมู่บ้านทันที ผมพาร่างบางซื้อของสด จำพวก ปลา กุ้ง ปลาหมึก และผักต่าง ๆ ผมซื้อน้ำผึ้งสวรรค์ที่ปั่น เป็นก้อนเล็ก ๆ ใส่ในไม้สีสวยให้กับคุณยุ่ง “โอ้โห้ ของเยอะจังค่ะ อย่างนี้จะทานกันหมดเหรอค่ะ” เธอ อุทานเมื่อเห็นของที่ผมเดินซื้อในตลาด “ครูเคียว มาซื้อกับข้าวเหรอค่ะ” เสียงป้าจิตแฟนของลุง ร้านกาแฟถามผม ผมพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม คนที่นี่ติดจะ ใจดีทุกคน “แฟนเหรอครู สวยเชียวน่า” ป้าจิตถามคำถามที่ทำเอาคน ยืนข้าง ๆ มองผมแทบตาถลน หากใครที่ไม่สนิทกับธนิตจะ ไม่รู้ว่า ยุ่งเป็นหลานของเขา ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ยิ้ม ให้คนข้าง ๆ ตัว “ไม่ใช่นะค่ะ ยุ่งเป็นหลานอานิต ครูเป็นเพื่อนของอานิต” เธอปฏิเสธเสียงสั่น ผมแทบหลุดหัวเราะกับท่าทางของเธอ “ไม่ต้องเขินหรอกค่ะหนู ป้าไปก่อนดีกว่า” ป้าจิตทิ้งคำพูดที่ มันคล้ายระเบิดเวลาลูกใหญ่ไว้ ทำท่าไม่เชื่อที่เธอบอก ก่อนจะเดินจากไป ร่างบางหันมาค้อนใส่ผมที่กำลังยิ้มกับ พูดของป้าจิต ก่อนจะเดินนำหน้าผมไปลิ่ว ๆ “รอก่อนสิ คุณยุ่ง” “ครูเคียวนี่คนรู้จักเยอะจังเลยนะ” “ครับ ก็ผมสอนอยู่ที่นี่นานหลายปีแล้วนี่ครับ” ผมตอบเธอ ระหว่างทางกลับบ้าน เราคุยกันหลายเรื่อง ทำให้ผมได้รู้ หลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับหญิงสาว เธอทำกับข้าวไม่เป็นเพราะอานิตของเธอทำให้ตลอด เธอรักอานิตของเธอมาก เพราะต่างก็มีเพียงคนเดียว เธอ แทบไม่ต้องเหนื่อยเลยเมื่อตอนเรียนหนังสือ อานิตของ เธอจะทำให้แทบทุกอย่าง ชอบของหวานเอามาก ๆ ไม่ ชอบทานผัก เป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง จากคุณ : ขุนเขา - [ 12 มิ.ย. 48 21:04:03 A:203.113.71.101 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อ้าว อานิตไหนบอกจะกลับตอนเย็นไง” “อาเป็นห่วงเราไง” “พี่ครับ ครบกี่ขวบครับ” ผมถามกึ่งล้อเล่นกับธนิต “กำลังจะกลายเป็นหนุ่มใหญ่แล้ว” ธนิตตอบผมปนเสียง หัวเราะ “แล้วนี่ไปซื้ออะไรมาเยอะแยะ” อานิตของคุณยุ่งถาม มอง ไปที่มือทั้งสองข้างของผม “กับข้าวค่ะ อานิต วันนี้วันเกิดของอา ต้องฉลองกันให้อิ่ม ไปเลย เดี่ยววันนี้อาอาบน้ำแต่งตัวให้หล่อเลยนะค่ะ ยุ่ง จะ ทำกับข้าวเอง” หญิงสาวบอกผู้เป็นอาเสียงร่าเริง “แล้วจะทานได้เหรอนี่ เราทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ” ธนิตล้อ หลานสาว ที่ยืนตีหน้ายุ่งกับคำพูดเมื่อครู่ “เดี่ยวคุณเคียวจะช่วยทำให้ค่ะ” “พี่ไปอาบน้ำเถอะครับ เดี่ยวเรามาทานข้าวกัน” ผมบอก ธนิต “ค่ะ อานิตไปอาบน้ำค่ะ” คุณยุ่งว่าพลางรุนหลังผู้เป็นอาให้ เข้าไปอาบน้ำ ผมยิ้มน้อย ๆ กับคำว่า ‘เรา’ ที่คุณยุ่งพูด แม้จะมีธนิตอยู่ ด้วยก็ตาม หน้าที่ทำอาหารมื้อนี้ส่วนใหญ่เป็นของผม ส่วนคุณยุ่งจะ ผูกขาดกับการยืนดูและช่วยล้างผักเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งก็ทำ แบบเก้ ๆ กัง ๆ ซึ่งท่าทางแบบนี้เรียกรอยยิ้มจากผมได้เป็น อย่างดี “อืม หน้าตาน่าทานทั้งงั้นเลยค่ะ คุณเคียวนี่เก่งจัง” คุณ ยุ่งสูดลมหายใจลึก ๆ กับกลิ่นของอาหารทั้งหมดที่ผมปรุง “อานิตต้องชอบแน่ ๆ ค่ะ ของชอบของอาทั้งงั้นเลย” “แล้วคุณยุ่งไม่ชอบเหรอครับ” ผมถาม คุณยุ่งยิ้มให้ผมรอย ยิ้มกว้างที่ทำเอาผมมองอย่างเผลอไผล “ชอบค่ะ แต่ยุ่งว่า เราช่วยกันยกไปที่โต๊ะหน้าบ้านดีกว่า นั่ง กินข้าวท่ามกลางบรรยากาศดี ๆ อย่างนี้ คงเจริญอาหารไม่ น้อย” คุณยุ่งกับผมช่วยกันยกจาน และอาหาร จัดโต๊ะอาหาร ทาน ข้าวกันท่ามกลางแสงสุดท้ายของดวงตะวัน กลิ่นไอของ ท้องทะเล มันก็มีความสุขดีเหมือนกัน ค่ำคืนนั้นมีรอยยิ้ม ของความสุขทั้งจากผู้เป็นอา และจากหลานตัวน้อย ที่มี เซอร์ไพรธนิตด้วยนาฬิกาข้อมือสีเงินรูปทรงเก๋ไก๋ พร้อม กับการหอมแก้มฟอดใหญ่ ผมนั่งมองทั้งสองคนด้วยความสุข หลังจากวันนั้น ผมกับคุณยุ่งดูจะเข้ากันได้ดี หลานสาวของธนิตเป็นประเภทที่ยังไม่รู้จักคำว่าโตเท่าไหร่ เธอมันจะมี เรื่องราวตลก ๆ มาเล่าให้ผมฟัง มีหนังสือแนวรักโรแมนติก ที่เธอชอบมาแบ่งให้ผมอ่าน ซึ่งผมก็ตอบแทนไปด้วย หนังสือของผมที่มีอยู่แบ่งให้เธออ่านเมื่อหนังสือที่ธนิตซื้อ มาให้เธออ่านหมดแล้ว ซีดีเพลงรักที่เธอชอบ ผมมักได้ฟัง เสมอ และจะได้ยินจากปากของเธอด้วย และดูมันจะเข้า กันได้ดีกับเสียงกีต้าร์คู่ใจของผม เธอมักจะมาหาผมพร้อมทั้งหนังสือเพลงที่มีคอร์ดกีต้า ร์เสมอ เสียงหวานที่ถ่ายทอดมาเป็นท่วงทำนองพร้อมกับ เสียงกีตาร์โปร่งคู่ใจของผม หลังจากที่ว่างจากการสอน เด็ก ๆ ชานหน้าบ้านสีขาวริมทะเลมักจะมีเสียงเพลง เสียง พูดคุย และรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของผมและคุณยุ่ง ซึ่งบาง ครั้งก็มีเสียงของธนิตด้วยเหมือนกัน “พระจันทร์สวยจังคุณเคียว” คุณยุ่งเงยหน้ามองฟ้าสีเข้ม ดวงดาวบนฟ้าต่างพากันส่งแสงระยิบระยับราวกับจะอวด แสงของตัว “คืนนี้จันทร์เต็มดวง คุณยุ่งจะขออะไรพระจันทร์หน่อยมั้ย” “ขอได้เหรอค่ะ จะต้องรอให้มันตกเหมือนดาวมั้ยค่ะ” คุณ ถามผมเสียงทะเล้น ท่วงทำนองเพลงรักที่ผมนึกได้ ผมเริ่มตวัดนิ้วของตัวเองไป ตามสายกีตาร์ เพลงรักของคุณวิยะดาเริ่มต้นขึ้นจากผม A Dmaj7 A Dmaj7 จันทร์เจ้าเอ๋ย จะไม่ขอข้าวแกงแหวนใด ผมร้องประโยคแรก และตามด้วยเสียงของคุณยุ่ง เสียงหวานใสที่ผมได้ยินเสมอ เธอร้องเพลงด้วยรอยยิ้ม Bm7 E7 A E7 ไม่ใส่ใจ ไม่ขอวอนจากดวงจันทร์ A Dmaj7 A Dmaj7 แม้ขอจันทร์ ดั่งใจฝันอย่างนั้นได้จริง Bm7 E7 A A7 มีสิ่งเดียว ที่คิดจะอยากขอจันทร์ Dmaj7 E7 Amaj7 * จะขอ ให้มีแค่ใครคนหนึ่ง A7 Dmaj7 E7 Amaj7 A7 ที่จะไม่ทําให้ชํ้า และไม่ทําให้เราเศร้าใจ Dmaj7 E7 C#m7 อยากจะเพียงขอ ให้มีสักคนเคียงใกล้ F#m7 Bm7 E7 A Dmaj7 E7 ให้เขามีความจริงใจ และไม่คิดจะทําร้ายกัน ผมร้องเพลงไป มือสองข้างตวัดไปตามสายกีตาร์ตามคอร์ดของเพลง มองหน้าคนที่นั่งข้างตัว ที่ยังเผลอมองพระจันทร์เต็มดวงบนฟากฟ้าสีเข้มแห่งราตรีกาล A Dmaj7 A Dmaj7 จันทร์เจ้าเอ๋ย ข้าเคยถูกคนทิ้งไป Bm7 E7 A E7 ทําให้ใจ ต้องร้าวรานอยู่เสมอ A Dmaj7 A Dmaj7 แม้ขอจันทร์ ได้ดังฝันก็คงได้เจอ Bm7 E7 A A7 เจอกับใคร ที่เขามีใจให้จริง Dmaj7 E7 Amaj7 ** จะขอ ให้มีแค่ใครคนหนึ่ง A7 Dmaj7 E7 Amaj7 A7 ที่จะไม่ทําให้ชํ้า และไม่ทําให้เราเศร้าใจ Dmaj7 E7 C#m7 อยากจะเพียงขอ ให้มีสักคนเคียงใกล้ F#m7 Dmaj7 Bm7 ช่วยซับนํ้าตาปลอบโยน เมื่อยามใจเหงา E7 Badd9 A ยามที่เราผิดหวัง มีไหม (ขอจันทร์) Instru : Badd9 F#7 Badd9 F#m7 Dmaj7 Bm7 Dmaj7 Bm7 E7 * // ขอจันทร์ ของ วิยะดา โกมารกุล ณ นคร “ขอจันทร์ ถ้าขอได้ยุ่งก็คงขออย่างที่เพลงบอกไปนั้น แหละค่ะ” คุณยุ่งอมยิ้ม แก้มขาวมีสีแดงระเรื่อ เสียง จันทร์ที่เต็มดวงกับเสงไฟดวงน้อยที่ชานหน้าบ้านของผม ทำให้พอจะมองเห็นว่าหน้าขาวที่กำลังก้มหน้าอมยิ้มนั้นเป็น อย่างไร “ผมก็ขอให้คุณยุ่งเจอเขาคนนั้นไว ๆ นะครับ” ผมบอก แม้ อยากจะต่อท้ายด้วย หรือจะให้ผมเป็นคนคนนั้นก็ได้นะ ครับ จนใจจะขาด แต่ทำได้เพียงต่อท้ายได้เฉพาะในใจ เท่านั้น แสงจันทร์นำพาซึ่งความสุข สบายใจให้กับคนบนโลก คง จะจริงที่อยากที่มีใครคนหนึ่งเคยบอกว่า แสงจันทร์มักนำ มาซึ่งความสุข ผมมองตามแสงจันทร์สีนวลที่สาดส่องมาถึง ชานหน้าบ้านสีขาว รอยยิ้มหวาน อบอุ่นของคุณยุ่งยังคง อบอวลอยู่รอบ ๆ ตัวผม และบ้านสีขาว ผมมองรอยอุ่นนั้น ด้วยความสุข เสียงเพลงชาติดังขึ้นเมื่อนาฬิกาตีเวลาบอกแปดโมงเช้า วัน นั้นคุณครูอีกคนที่ทำหน้าที่สอนเด็กชั้นป.2 ไม่สบายด้วย สภาพร่างกายที่ย่ำแย่เพราะด้วยวัยที่เลยหกสิบปีไปแล้ว ด้วยเพราะยังรักในอาชีพเรือจ้าของตัว คุณครูสอางค์จึงยัง คงสอนเด็ก ๆ ด้วยสภาพที่ตัวเองพอจะทำได้ ธนิตและผม กำลังวิ่งรอกสอนเด็ก ๆ ดูเหมือนว่าจะวุ่นวายไม่ใช่น้อย ผมเดินผ่านห้องชั้นป.2 ของคุณครูสอางค์ เสียงหวานคุ้นหู กำลังสอนให้เด็ก ๆ อ่านศัพท์ภาษาอังกฤษ ที่เริ่มอ่านกัน ตั้งแต่ตัวอักษร A B C ผมยืนพิงประตูด้านนอก ยืนฟัง หลานสาวของธนิตสอนเด็ก ๆ ดูเธอจะทำตัวกลมกลืนกับ เด็ก ๆ ได้ไม่ยาก “วันนี้น้อง ๆ จะฟังนิทานอะไรค่ะ เดี่ยวพี่ยุ่งจะเล่าให้ฟัง” เธอถามเด็ก ๆ ส่งเสียงเรียกร้องนิทานหลาย ๆ เรื่อง สีหน้า เปื้อนยิ้มของคุณยุ่งทำให้วันวุ่น ๆ ของผมเป็นสีชมพูทีเดียว จากคุณ : ขุนเขา - [ 12 มิ.ย. 48 21:13:27 A:203.113.71.101 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 หวานซ้า.... แต่ชอบ...ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า จากคุณ : อมยิ้มเม็ดโต - [ 12 มิ.ย. 48 23:01:03 A:131.220.136.26 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^_^ จากคุณ : scottie - [ 12 มิ.ย. 48 23:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มีต่อใช่ไหมคะ น่ารักดี ตัวยุ่งของหัวใจ จากคุณ : mrs_ricken - [ 12 มิ.ย. 48 23:54:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่ารักกกก...^^ (สะดุดตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้วค่ะ) จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 13 มิ.ย. 48 00:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักจัง จากคุณ : namtanzay - [ 13 มิ.ย. 48 08:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เหมือนยังไม่จบใช่ไหมค่ะ ??? จากคุณ : หนูยี - [ 13 มิ.ย. 48 08:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หวานๆ จากคุณ : นารูมิ - [ 13 มิ.ย. 48 11:16:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนจบ.... โพสไม่ทัน เอาไฃใหม่ละกัน เฮอ เฮอ .... ความสัมพันธ์ของผมและคุณยุ่งดูจะไปกันได้ด้วยดี จะเรียกว่าเป็นทางที่มีหาดทรายสีขาวสวยตลอดทางก็ว่าได้ แต่ทางที่เป็นดินทราย มันย่อมมีหล่มเป็นธรรมดา แต่มันก็ขึ้นอยู่ที่ว่าหล่มนั้นจะลึก แล้วขึ้นไปเองได้ หรือว่าจะต้องให้ใครช่วย ผมจูงมือคุณยุ่งเดินไปเรื่อย ๆ เมื่อไม่มีเวลาสอนหนังสือ ปกติผมจะพาคุณยุ่งเดินไปทางด้านหลังของหาด แต่วันนั้นคุณยุ่งบอกว่าอยากไปดูฝรั่ง ซึ่งผมก็แปลกใจ ฝรั่งก็เหมือนเรานั้นแหละ เพียงแค่ตัวสีชมพู หัวสีทอง ซึ่งผมก็ยินดีที่จะพาเธอไป ผู้ชายร่างสูงโปร่งดูอบอุ่นกำลังเดินจูงผู้หญิงที่กำลังท้องอยู่ริมหาด เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้าของทั้งคู่ ทำให้คนที่ผมจูงมือต้องหยุดชะงัก เสียงพูดจ่อย ๆ ของคุณยุ่งเงียบไป ผมหันมองตามสายตาของคุณยุ่ง ผู้ชายกับผู้หญิงคนนั้นหันมองมาทางผมและเธอ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ “ยุ่ง จริง ๆ ด้วย สบายดีนะครับ” ผู้ชายคนนั้นถามคุณยุ่ง แต่ดูเหมือนเธอจะเงียบ มีเพียงรอยยิ้มเศร้า “ดีจัง ที่เจอยุ่ง” “ยุ่งต้องไปก่อนละค่ะ ไว้ค่อยเจอกันนะค่ะ คุณนัท พี่ไท” คุณยุ่งพูดตัดบทแล้วเดินแยกออกจากทั้งสองคนมา จนผมต้องวิ่งตาม คว้าข้อมือคนตัวเล็กให้หยุดวิ่ง “เป็นอะไรคุณยุ่ง” ผมถามเธอ บรรยากาศรอบ ๆ ตัวเราอึมครึมเล็กน้อย ร่างบางทรุดลงนั่งบนพื้นทรายสีขาวละเอียด น้ำตาไหลออกจากตาคู่สวย ผมลงนั่งข้าง ๆ เธอ “เข้าเหมาะกันดีจังนะค่ะ พี่ไทดูมีความสุขมากเชียวค่ะ” เธอบอกเสียงเบา น้ำตายังคงไหลริน สุดท้ายเธอก็ยังไม่ลืมเขาคนนั้น ผมยิ้มขมกับตัวเอง “ยังไม่ลืมสินะ คุณยังไม่ลืมเข้าสินะ” “ตอบผมสิ คุณยุ่ง วิ่งหนีเขาทำไม ตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณมันไม่ได้ช่วยลบภาพเขาเลยใช่มั้ย คุณยุ่ง ที่ผมทำไป ความรู้สึกของผมคุณเอาไปไว้ที่ไหน มันไม่ได้ช่วยให้คุณหลุดออกจากอดีตเลยเหรอ” ผมตวาดถามเธอ ยอมรับว่าตอนนั้นมันโมโห เจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมลุกยืนแล้วรีบเดินออกมา น้ำตาที่กำลังเอ่อล้นดวงตา ผมหยุดเงยหน้ามองฟ้า ค่ำคืนที่พระจันทร์เต็มดวง กำลังสาดแสงสีนวลส่งลงมาบนโลก แสงจันทร์ที่นำพามาซึ่งความสุข ผมอยากจะขอจันทร์ให้ช่วยนำพาความทุกข์ของผมไปด้วยจัง “คุณเคียว คุณเคียว รอยุ่งก่อนค่ะ” เสียงคุณยุ่งวิ่งตามผมมา ร่างบางมาหยุดหอบ ข้าง ๆ ผม “คุณจะตามผมมาทำไม ในเมื่อยังลืมกันไม่ได้ เชิญคุณตามสบายเถอะ” ผมว่าอย่างทิฐิ ยิ่งพูดยิ่งเสียใจ อารมณ์พาลจะแรงขึ้นเรื่อย ๆ “ยุ่งแค่จะบอกว่า ใครก็แทนที่พี่ไทไม่ได้หรอกค่ะ” เธอหยุดอยู่ครู่ “เพราะใคร มันก็มีที่ของแต่ละคนไป พี่ไทก็แค่คนในอดีต ที่ทำยังไงยุ่งก็ลืมเขาไม่ได้ แต่คุณเคียวคนนี้” เธอเดินมาหยุดตรงหน้าผม นิ้วเรียวยาวของคนตัวเล็กจิ้มลงเบา ๆ ที่หน้าอกผม “คุณเคียวคนนี้ คือปัจจุบันที่ ที่คนคนนี้กำลังจะจดจำต่างหากละค่ะ ที่อยู่ของเขาก็คือที่ตรงนี้” เธอพูดจบก็เลื่อนมือของเธอเอง นิ้วเรียวยาววางลงบนอกด้านซ้าย รอยยิ้มหวานที่ผมคุ้นตาปรากฏขึ้นอีกครั้ง “คุณบอกรักผมเหรอครับ” ผมถามเสียงขืน ๆ ตีหน้าขรึมร่างบางยิ้มหวานก้มหน้างุด “แต่ไม่เป็นไร ถ้ามันไม่ใช่ ผมจะบอกเองก็ได้ ว่าผมนะรักคุณ รักมาก ไม่เชื่อก็ลองถามแสงจันทร์ดูสิครับ ว่า ผมรักใครคนนั้นที่ร้องขอพระจันทร์ในค่ำคืนนั้น” ผมเลื่อนตัวไปโอบไหล่ของเธอ “มีใครเคยบอกมั้ยค่ะ ว่านอกจะเจ้าเล่ห์แล้ว คุณเคียวยังขี้งอนอีกด้วย” “ไม่มีนี่ครับ ผมก็เพิ่งจะงอนนี่แหละครับ” ผมส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก ยิ้มพราวให้เธอ คุณยุ่งยิ้มตอบ “งั้นก็ฟังนะค่ะ คนขี้งอน คนเจ้าเล่ห์” เธอพูดเสียงหนัก ๆ “เอาน่า จะขี้งอน หรือเจ้าเล่ห์ มันก็คือผมนั้นแหละ เรามาขอจันทร์กันดีกว่ามั้ย ขอให้คุณยุ่งรักผมนาน ๆ “ ผมบอกคำขอที่ผมขอจันทร์ให้เธอฟัง “แล้วให้คุณละค่ะ ไม่รักยุ่งให้นานเหรอค่ะ” เธอถาม หน้าตาเหรอหรา “ไม่ละ เพราะยังไง ผมก็รักคุณไปนานตลอดชีวิตผมแหละ ไม่ว่าจะเป็นยังไง ผมคนนี้ก็จะรักคุณตลอดไป ไม่ต้องขอจันทร์หรือขออะไรทั้งนั้น เพราะผมเต็มใจที่จะรักคุณอยู่แล้ว เจ้าหญิงของผม” ผมบอกกระซิบข้างหูของคุณยุ่ง ประทับริมฝีปากลงบนแก้มขาวเนียนใส “งั้นคุณก็ไม่ต้องขอจันทร์เช่นกัน เพราะจากนี้ไปยุ่งก็จะอยู่ให้คุณรักตลอดไปแน่ ๆ แล้วอย่ามาไล่กันทีหลังนะค่ะ” “ไม่มีทางเด็ดขาดครับ” ผมโอบกอดหญิงสาวจากด้านหลัง ยืนมองทะเลยามค่ำคืนพระจันทร์สีนวลสาดแสงกระทบพื้นน้ำสีดำเป็นทางยาว เกยคางกับไหล่บาง “ไม่ว่าแกงเลียงจะเค็ม หรือปลาทอดจะไหม้ยังไง ผมก็จะรักคุณตลอดไป” ผมย้ำคำเดิม คำว่ารักคำเดิม ที่พูดทุกที เธอก็จะยิ้มหวานทุกครั้ง รอยยิ้มหวานที่มันตราตรึงใจผม “คุณเคียว .” เสียงเรียกที่ทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ ร่างบางยิ้มให้ผม รอยยิ้มที่มีเห็นได้บ่อยจากคนยิ้มเก่ง “ยุ่งเรียกคุณนานเชียวค่ะ” “นานแค่ไหนค่ะ” ผมถาม “นานค่ะ รู้ว่านาน คุณกอดยุ่งแน่นจังค่ะ” “เหรอค่ะ ผมขอโทษ” ผมบอกคนในอ้อมกอด ไล่ริมฝีปากจากเส้นผมเรื่อยลงไปถึงริมฝีปากบางสีชมพู ก่อนจะประทับริมฝีปากผมลงบนปากที่เผยอรับฝีปากของผม เนิ่นนานกว่าผมจะหยุดจูบของเราสองคนได้ ร่างบางหน้าแดงระเรื่อ ทุกครั้งที่ผมแสดงความรักกับเธอ มักจะมีอาการเขินจนผมอดใจไม่ไหว ต้องแสดงความรักซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอชูสร้อยคอทองขาว ที่มีจี้รูปหัวใจทำจากเพชรเม็ดเล็กน้ำงาม ส่งแสงแพรวพราว “ยังไม่มีคนสวมให้เลยค่ะ” เธอบอกเสียงอ้อน ๆ ผมหยิบมันไว้ในมือบรรจงสวมให้เธอ ร่างบางเขย่งจูบแก้มขาวเป็นการตอบแทน “ชื่นใจจังค่ะ ถอดออกแล้วสวมใหม่ได้มั้ยค่ะ สักร้อย สักพันครั้ง” ผมถามคุณยุ่ง “อันนี้ก็ไม่มีคนสวมให้ค่ะ” เธอส่งแหวนทองขาวเข้าชุดกับสร้อยเส้นเมื่อครู่ให้ ผมบรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วนาวข้างซ้ายช้า ๆ “แต่งงานกับผมนะค่ะ” คำพูดเพียงไม่กี่ประโยค ที่ผมพูดออกมาช้า ๆ ร่างบางเขย่งจูบแก้มซ้ายผมอีกครั้ง เธอยิ้มหวาน ไม่มีคำตอบใด ๆ ดวงตาที่มักจะสื่อความรู้สึกของคนสองคนได้เป็นอย่างดี บอกผมหมดแล้วทุกอย่าง สายตาซุกซนของเธอที่กำลังยิ้มให้ผม “สายตาแบบนี้ ผมถือว่าคุณยุ่งตกลงนะค่ะ” ผมถามย้ำ ร่างบางโผเข้ากอดผมอีกครั้ง ผมกระชับอ้อมกอดอีกครั้ง “จะต้องให้ยุ่งบอกอะไรอีกละค่ะ แค่นี้มันก็มากจนยุ่งบรรยายไม่หมดแล้วค่ะ” คนในอ้อมกอดผมตอบเสียงอู้อี้ บางครั้งความรักก็ไม่จำเป็นที่ต้องแสดงออกมากมาย แค่เอาใจใส่ซึ่งกันและกัน มันก็น่าจะเพียงพอสำหรับความรักแล้ว สำหรับผม เมื่ออีกคนเป็นคนที่ผมรัก ผมพร้อมที่จะแสดงให้เธอรู้ว่าผมรักเธอมากแค่ไหน เพราะความรักของเธอผมสัมผัสได้ด้วยใจ ไม่ใช่เห็นได้ด้วยตา Love looks not with eyes, but with the mind. ความรักนั้น เห็นไม่ได้ด้วยตา แต่ด้วยสัมผัสได้ด้วยใจ จากคุณ : ขุนเขา - [ 13 มิ.ย. 48 14:00:39 A:221.128.102.191 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านค่ะ ^_________^ จากคุณ : peiNing - [ 13 มิ.ย. 48 15:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 13 มิ.ย. 48 17:35:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่ารักค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 13 มิ.ย. 48 19:36:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ซึ้งจังเยย... อ่านแล้วชักเคลิ้มแฮะ จากคุณ : waidhaya - [ 13 มิ.ย. 48 23:16:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หวานซ้า... มดเต็มเลย จากคุณ : Bangkokian - [ 14 มิ.ย. 48 15:31:26 A:60.228.6.53 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 หวานซ้า ^^ จากคุณ : tote - [ 15 มิ.ย. 48 21:58:29 A:203.113.60.7 X:203.151.140.111 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่ารักดีค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มทั้งเรื่องเลย จากคุณ : pim - [ 23 มิ.ย. 48 15:24:46 A:203.155.105.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 แง้ววววววว อิจฉาจังค่ะ จากคุณ : PiG A Pui (PiG A Pui) - [ วันสุนทรภู่ 17:14:47 ]