ในวันที่ท้องฟ้ามีเมฆมากมายก่ายกอง ผมชอบแหงนมอง

หากสัญจรด้วยเท้า ผมจะก้มหน้ามองพื้น หากสัญจรด้วยรถยนต์หรือรถไฟ ผมจะเงยหน้ามองฟ้า จับจ้องหมู่เมฆ

ถ้าอยากพบผมขอเชิญที่ ชั้น 4 ห้อง 444 ช่วงนี้ผมว่าง ไม่มีกะจิตกะใจอยากทำอะไรทั้งนั้น ยืนสูบบุหรี่ที่ระเบียง มองเหม่อ ใจลอย ความรู้สึกเคว้งคว้าง

ความรักหลุดลอย ชีวิตบอบช้ำ สำหรับคนที่ชื่นชอบหนังเรื่อง แผลเก่า ของ เชิด ทรงศรี แบบผม อาจแปลกไปจากผู้คนในยุคนี้ ลูกผู้ชายเต็มตัว รักใครรักจริง แบบไอ้ขวัญ หากถูกโยกมาประดับไว้ในเวลาห้วงนี้ เขาคงงุนงงกับคำว่ากิ๊ก

แต่ผมไม่ใช่ลูกผู้ชายแบบไอ้ขวัญ ผมไม่งุนงง ผมไม่ใส่ใจ เรื่องของใครของมัน ชีวิตมีแค่หนึ่ง หากหยุดหายใจ ก็นิ่งงันทุกผู้นาม


ที่นี่เป็นดาวดวงหงอย ทุกคนยินดีเศร้า ยินดีเหงา แม้จะยิ้มรับไม่ออก แต่ทุกคนยินดีฟูมฟายไปกับมัน ผมหายใจสูดอากาศอยู่บนดาวดวงนี้ ผมปฏิเสธสิ่งเหล่านี้ได้หรือ ?


ผมเดินเข้าร้านหนังสือ มองไล่หนังสือไปทีละเล่ม เปิดดูผ่านๆ เล่มแล้วเล่มเล่า หลายเล่มคล้ายคลึงกัน เป็นงานที่วนเวียนอยู่กับอารมณ์และความรู้สึก ถ้อยคำอบอุ่นโอบรัดใจ วลีซึ้งเหงาเซาะซุกความโดดเดี่ยว แม้เป็นการซ้ำเติมตัวเอง แต่อดใจไม่ได้ที่จะต้องยืนอ่านบางเนื้อความ ผมปิดหนังสือวางมันลงที่เก่า มองหาเรื่องรักหวานๆดีกว่า บางครั้งการอมลูกอมเล่นก็สนุกลิ้นดีไม่หยอก


เรื่องไม่เป็นเรื่องบนชั้น 4 ห้อง 444 คุณจะทำอะไรดีเมื่อคุณเปิดประตูห้อง 444 ของคุณเข้าไป ตรงประตูนั่นเอง มีแผ่น CD ส่งมาถึงคุณ ข้อความบนซองบอกว่า “กรุณาเปิดดูเถอะ” แล้วคุณก็พบว่าภาพในแผ่นนั่นคือแฟน(เก่า)ของคุณกับคนรักใหม่กำลังเล่นจ้ำจี้กันอย่างหฤหรรษ์ ชนิดมืออาชีพยังเขิน คุณคงเซ็ง เลือดในตัวลดอุณหภูมิลงเย็นเยียบ คุณอยากจะยิ้มแต่ปากคุณสั่นจนบังคับไม่ถูก ภาพนั่นคือเซ็กซ์ที่แสดงบทบาทโดยความรัก

หัวคุณป่วน ทั้งที่อยากปิดมันในทันทีแต่คุณก็ดูจนจบ คุณออกไปสูดอากาศตรงระเบียง ถูกความเหม่อลอยจู่โจม อัดบุหรี่ยาวๆ พ่นควันคลุ้ง มองลงไปเบื้องล่าง ถามกับตัวเองในใจว่า จากชั้นนี้ถึงพื้นสูงพอไหมสำหรับความตาย

คุณบอกตัวเองว่าคุณคิดเล่นๆ แต่พอรู้ตัวอีกที หัวของคุณก็อยู่ห่างพื้นไม่กี่เซนต์ วูบสั้นๆก่อนสมองกระจาย เลือดชุ่ม ความเย็นได้ปกคลุมความรู้สึกของคุณ ขนลุกเกรียว กายสั่นสะท้าน แล้วในวินาทีที่ศีรษะสัมผัสพื้น คุณก็ได้สติ ตัวคุณยังอยู่บนระเบียง มีเพียงก้นบุหรี่เท่านั้นที่ร่วงลงไปสู่พื้น

คุณมองก้นบุหรี่บนพื้นนั่น ความรู้สึกสูญสลาย มองก้นบุหรี่อย่างนิ่งงัน เมื่อรู้ตัวอีกทีเท้าคุณก็อยู่ใกล้ก้นบุหรี่เพียงไม่กี่เซนต์เท่านั้น

คุณนอนอยู่ในโรงพยาบาล คุณยังไม่ตายแต่ขาทั้งสองข้างแหลกละเอียด คุณนอนมองประตูห้อง คาดเดาว่าวันนี้เพื่อนคนไหนจะโผล่มาเยี่ยม คุณรอคอยและรอคอย


ทั้งหมดเป็นเพียงความคิดเท่านั้น ผมเพียงแต่ยืนสูบบุหรี่บนระเบียงแค่นั้น รอคอยอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้ว่าคืออะไร


“เธอไม่เข้าใจอะไรเลย ฉันแค่อยากคบกันเฉยๆ สนุกด้วยกัน คุยกัน หัวเราะกัน ถ้าวันไหนเจอคนที่ถูกใจกว่า ก็บอกลา มันก็เท่านั้น”
“แต่เธอไม่ใช่คนแบบนั้น เธอรักแกจริงๆนี่นา ถ้าทำได้แกไม่ควรไปนอนกับเธอด้วยซ้ำ”
“ตลกน่า ฉันลงทุนเสียเงินเสียเวลาไปตั้งเท่าไร ขออะไรตอบแทนบ้างเหอะ แล้วเรื่องเซ็กซ์ใครๆก็อยากด้วยกันทั้งนั้น หรือแกไม่ ?”
“แกลงทุนความรู้สึกด้วยใช่ไหม”

เพื่อนบางคน ผมลงบัญชีไว้ในใจเลยว่า ถ้าไม่จำเป็นต้องเจอ ก็ขอเลี่ยงเสียดีกว่า ไอ้หมอนั่นกับผมต่างกันทุกอย่าง มีอย่างเดียวเท่านั้นที่ตรงกัน คือเราชอบผู้หญิงคนเดียวกัน
เธอคนนั้น ผู้หญิงที่นั่งอ่านเรื่องสั้น “จำปูน” บนม้านั่งใต้ต้นลั่นทม หน้าตึกเรียน ภาพแรกที่เห็นเธอคือแบบนั้น ผมรู้ได้ทันทีว่าตกหลุมรัก ปีกว่าหลังถูกทิ้งผมไม่คิดว่าจะปิ๊งใครอีก แต่เธอเป็นข้อยกเว้น

เรื่องสั้น จำปูน อาจมีส่วนเพิ่มน้ำหนักของความรู้สึก มันเป็นเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งที่ติดอยู่ในใจ

ต้นลั่นทม อีกอย่างที่อาจมีส่วน มันเป็นต้นไม้ที่ผมชมชอบ และหวังใจว่าถ้ามีบ้าน ผมจะปลูกมันไว้ ไม่ว่ามันจะถูกเรียกว่าว่า “ลั่นทม” หรือ “ลีลาวดี” ก็ตาม
เธอคงอ่านถึงตอนท้ายเรื่องเป็นแน่ เพราะผมสังเกตเห็นหยาดน้ำตา ชื้นขึ้นในแววตาของเธอ

ผมได้แต่มองเธออย่างเดียวเท่านั้น


2 เดือนถัดมา เพื่อนผมคนที่กล่าวถึงก็ควงเธอเฉยเลย แล้วอีก 2 เดือนถัดมา มันก็หันไปหาอีกคนแทน แล้วภาพเธอเมื่อ 4 เดือนที่แล้วก็ย้อนคืนมา เธอนั่งอ่านเรื่องจำปูนอยู่ตรงที่เก่า แต่คราวนี้น้ำตาเธออาบแก้มเป็นทาง

2 เดือนที่เธอมาคบกับเพื่อนผมทำให้เราได้มีโอกาสพูดคุยกันอยู่บ้าง เพราะชอบอ่านหนังสือเหมือนกันนี่แหละ ทำให้เรามีเรื่องคุยกันได้เรื่อยๆ


ความผิดหวังช้ำรักทำให้เธอดื่มเหล้าเมามาย ที่ร้านประจำของผมกับกลุ่มเพื่อน ผมพบเธอมากับกลุ่มเพื่อน วันนั้นเธอเมาเช่นเคย ร้านใกล้ปิด ผู้คนเริ่มทยอยออก รวมทั้งกลุ่มของผม แล้วเธอก็เดินมาหาผม ห้องเธออยู่ชั้น 5 ห้อง 545 ผมจึงเดินกลับกับเธอ ขณะเดินขึ้นชั้น 3 เธอก็พูดขึ้นว่า
“คืนนี้ฉันนอนห้องคุณได้ไหม ?”

คืนนั้นเธอจึงนอนที่ห้องผม เรานอนบนเตียงเดียวกัน ผมนอนไม่หลับได้แต่ลืมตามองดูเธอ

“กอดฉัน” เธอบอก

ผมนอนกอดเธอ เรื่องราวของคืนหนึ่ง บนชั้น 4 ห้อง 444 ห้องของผม สัมผัสที่ผมรับรู้ สัมผัสที่ผมปารถนาและรอคอย นึกฝัน

ผู้หญิงที่ผมนอนกอด ลมหายใจผ่าวกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุน เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวกับคนที่นั่งอ่านเรื่อง จำปูน อยู่ใต้ต้นลั่นทม ผมรักภาพเธอยามนั้น ผมไม่ชอบที่เธอเป็นแบบนี้ ความรู้สึกในใจผมกำลังบอกว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น คนที่อ่านเรื่องจำปูนอยู่บนม้านั่งใต้ต้นลั่นทม

ผมเพียงแต่หลงรักภาพเธอยามนั้น แค่นั้นเองละหรือ ? ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น ผมเพียงสับสนในความคิดจึงชักพาให้ความรู้สึกวกวน


“ทำไมคุณถึงไม่นอนกับฉัน คุณไม่ได้อยากมีอะไรกับฉันหรือ รู้ตัวไหมคุณมันหน้าโง่” เธอบอกผมในตอนเช้า หลังจากนั้น เธอก็ไม่เคยมาหาผมอีกเลย



“ทำไม คุณต้องทำตัวแบบนี้ ?”
“แล้วทำไมโลกถึงต้องเป็นอย่างทุกวันนี้ด้วยล่ะ”
“ผมไม่ทราบ”
“ฉันอยากเมา อยากไร้สาระแบบนี้ ขอเวลาเพียงเล็กน้อยในบางครั้ง ให้เราทำสิ่งที่ชีวิตยังเป็นชีวิต”
“ชีวิตคุณยังเป็นชีวิตคุณอยู่”
“ชีวิตคนเราช่างบอบบาง”
“ร่างกายคนเราเท่านั้นที่บอบบาง”

มีข่าวว่าเธอคบผู้ชายอีกหลายคน ผมเพียงแต่เห็นเธอบ้างในบางสถานที่


อีกหลายเดือนต่อมา ก่อนที่ผมจะลืมเธอ เพื่อนบางคนก็มาบอกกับผมว่า เธอเสียชีวิตแล้ว
ผมจึงค้นหนังสือจำปูนมาอ่าน ภาพของเธอปรากฏขึ้นในความนึกคิด


เรื่องสั้นขาดช่วงเพียงเท่านี้ ผมไม่รู้จะใส่เหตุการณ์อะไรต่อมันดูเหมือนจบ แต่ผมคิดว่ามันยังไม่จบ ทำไมผมถึงไม่เขียนอะไรต่อจากนี้ สรุปสาระอะไรสักอย่างให้ชัดเจน ผมไม่ทราบได้ เป็นเพียงความไร้เหตุผล ไม่มีความหมาย แต่ที่แน่ๆผมคงไม่ใช้เหตุผลเฝือๆแบบ เพราะชีวิตยังดำเนินต่อ ผมเลยไม่จำเป็นต้องสรุปจบให้ชัดเจน เป็นเหตุผลที่ทั้งเชยและเฝือ เป็นเหตุผลที่ไม่มีเหตุผล

--------------------------------------------