ความคิดเห็นที่ 1 กลยุทธ์พิชิตใจชาย... หญิงสาวมองหนังสือเล่มใหม่เอี่ยมอ่องบนชั้นหนังสือด้วยอารมณ์หลากหลาย อันที่จริงเคยเปิดอ่านผ่านๆเท่านั้น ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ซื้อมาเป็นกรรมสิทธิ์ของตนเองเช่นนี้ หนังสือจำพวก How to วางน่าเอ็นดูเป็นสิบเป็นร้อยเล่มอยู่บนชั้นหนังสือ แต่ละเล่มก็มีหลากหลายประเภท เช่นวิธีบริหารคน บริหารองค์กร การจัดการการเงิน เส้นทางสู่เถ้าแก่ พ่อสอนลูก พี่สอนน้อง ผัวสอนเมีย หมาสอนคนให้รวย เป็นต้น ในบรรดาหนังสือจำพวกนี้ หล่อนเพิ่งเคยมีหนังสือที่เกี่ยวกับการจัดการเรื่องความรักเป็นเล่มแรก... อนงค์เดินไปยังอีกมุมหนึ่งของห้องพัก ตัดใจยังไม่หยิบขึ้นมาอ่านเพราะยังมีการบ้านของนักเรียนกองอยู่ให้ตรวจ แต่ก่อนจะทำงาน อนงค์ถือคติที่ว่าจะต้องทำให้ตัวเองอารมณ์ดีก่อน เพราะการบ้านของเด็กมักจะทำให้หล่อนหัวเสียได้ทุกครั้ง หรืออย่างดีหน่อยก็คือครึ่งขำครึ่งโมโห และถ้าหล่อนกำลังพื้นเสีย แล้วต้องตรวจการบ้านให้เด็ก หล่อนอาจจะกลายเป็นคนเส้นเลือดในสมองแตกตายได้ในเร็ววัน... วิธีที่จะทำให้อารมณ์ดีของอนงค์ง่ายแสนง่าย แค่ฉีกซอง เติมน้ำร้อนก็เสร็จเรียบร้อย... มาม่าหมูสับนั่นเอง... ที่ๆหล่อนอาศัยอยู่ตอนนี้เป็นหอพักสตรีแห่งหนึ่ง ภายในห้องที่หล่อนมีเพียงสิ่งจำเป็นอย่างโต๊ะ ตู้ เตียง มีโทรทัศน์และวิทยุเครื่องเล็กๆ แต่ไม่ได้แบ่งเป็นสัดส่วนได้เหมือนคอนโดมิเนียม ดังนั้นหล่อนจึงไม่มีมุมที่สามารถทำครัวได้เลย อาหารหลักที่ท้องอนงค์ต้องอาศัยพักพิงก็คือบะหมี่ (กึ่ง) สำเร็จรูปนี่แหละ... หญิงสาวไม่ชอบทานรสเผ็ดทั้งๆที่บ้านหล่อนอยู่ในจังหวัดที่ขึ้นชื่อเรื่องข้าวแกง ดังนั้นเมื่อเปิดตู้เก็บออกมา ก็จะเจอรสหมูสับวางเรียงอยู่เป็นตับ อนงค์ไม่เดือดร้อนกับเรื่องอาหารแบบนี้แต่อย่างใดเพราะหล่อนเองก็โปรดปรานรสชาติของบะหมี่พวกนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงสามารถพึ่งพามันได้ทุกวี่ทุกวันโดยไม่เบื่อ... อนงค์เป็นครูวิชาคณิตศาสตร์ชั้นประถมในโรงเรียนมีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง แต่ทว่าหญิงสาวไม่มีเงินพอจะหาที่พักอาศัยในเมือง จึงต้องออกมาหาที่อยู่แถบชานเมืองแล้วตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเพื่อไปทำงานแทน เรื่องถนนหนทางก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับหล่อนอยู่แล้ว ในเมื่อหญิงสาวเรียนจบจากมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯนี่เอง หล่อนเรียนอยู่เอกประถมศึกษา พอจบมาก็ทำงานต่อในกรุงเทพฯนี่เลย ซึ่งเป็นงานที่หล่อนเรียนมาโดยตรงเสียด้วย... ตลอดเวลาที่ผ่านมา อนงค์ไม่เคยสนใจเรื่องความรัก หล่อนตั้งหน้าตั้งตาเรียนโดยมักจะเป็นที่ปรึกษาเรื่องประเภทนี้ให้กับเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มมากกว่า เพื่อนสนิทยกให้หล่อนเป็นเจ้าแห่งทฤษฏี เมื่อเห็นเพื่อนอย่างหล่อนไม่สนใจใครหน้าไหน ไม่สนใจสิ่งรอบตัวทั้งสิ้น ความสนใจทั้งหมดทุ่มลงให้กับหนังสือแล้วตำราเรียน รวมทั้งหนังสือ How to ที่หล่อนสนใจอ่านตั้งแต่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย เพื่อนๆของอนงค์ก็อดไม่ได้ที่จะ ‘สะกิด’ หล่อนสักหน่อย... “นี่ ยายกบในฝาครอบ...! ถ้าแกโงหัวจากหนังสือของแกแล้วหัดมองอะไรรอบๆตัวเสียบ้าง แกคงหาเสี้ยวของเศษส่วนทฤษฏีอะไรที่แกว่าก็ได้นะ” คมคำหรือ ‘ยายวี’ ของเพื่อนๆเคยกัดจิกหล่อนไว้อย่างนั้น และปากของมันก็คมสมชื่อเสียด้วย... “น่าวี...” กลีบซ่อนกลิ่นหรือน้องป๊อก สาวหวานประจำกลุ่มช่วยไกล่เกลี่ยให้อนงค์ใจชื้นมากขึ้น แต่ประโยคถัดมาแทบอยากหาอะไรทุ่มใส่หัวนัก ด้วยเพราะคำพูดไม่สมตัวนั่น... “ถึงกบเค้าจะเป็นกบในฝาครอบ ฝาของเขาก็มีระดับนะ ทำจากสแตนเลส สะ...ตีน เลย”   ประโยคหลังชัดถ้อยชัดคำจนไม่อาจแปรเป็นความหมายอย่างอื่นได้เลย ‘ทฤษฎีเศษส่วน’ ที่เพื่อนของหล่อนหมายถึงก็คือ ทฤษฎีที่อนงค์เคยบอกกล่าวให้คมคำและกลีบซ่อนกลิ่นฟังเพียงแค่สองคนเท่านั้น อนงค์คิดเอาไว้ว่าชีวิตของหล่อนมีอยู่ 4 ส่วนด้วยกัน... ส่วนแรกนั้น...อนงค์ยกให้แก่ครอบครัวและมิตรสหายไปเรียบร้อยแล้ว ครอบครัวของหล่อนเป็นครอบครัวใหญ่ พรั่งพร้อมไปด้วยพ่อแม่น้องๆ และวงศาคณาญาติที่อยู่ร่วมกันอย่างอบอุ่น พ่อแม่ของอนงค์ไม่เคยทะเลาะเบาะแว้งกันให้ลูกเห็น พ่อของอนงค์เป็นคนดี ไม่ติดเหล้า ติดการพนัน หรือติดผู้หญิงคนอื่นให้ครอบครัวต้องช้ำใจ ส่วนแม่ของหล่อนก็เป็นแม่บ้านที่ดี บ้านของหล่อนจึงอบอวลไปด้วยความสุข ส่วนพี่ๆน้องๆของพ่อที่อาศัยอยู่ด้วยกันก็ไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด ลุงๆป้าๆอาๆของหล่อนก็สนิทกันดี อนงค์เองก็สนิทกับลูกพี่ลูกน้อง คุยเล่นหัวกันได้ และหล่อนก็เอ็นดูหลานของลูกพี่ลูกน้องประหนึ่งหลานแท้ๆของตนด้วยซ้ำ นอกจากครอบครัวแล้วหล่อนยังมีมิตรสหายที่คบหาหล่อนด้วยความจริงใจอย่างคมคำและกลีบซ่อนกลิ่น ซึ่งรู้จักกันตอนที่เรียนอยู่ปีหนึ่งของมหาวิทยาลัย จนกระทั่งถึงตอนนี้เวลาก็ล่วงเกือบสิบปีแล้ว ความห่วงใยและมิตรภาพยังคงเหมือนเดิม ส่วนที่สองก็คือหน้าที่การงาน ในตอนที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยหล่อนยังคงขาดส่วนนี้ไป แต่หล่อนก็รู้สึกว่าการศึกษาเป็นบันไดไปสู่หน้าที่การงาน ดังนั้นหล่อนไม่เคยคิดว่าตนเองไม่มีส่วนนี้ และมันยิ่งสมบูรณ์มากขึ้นเมื่อหล่อนเรียนจบแล้วออกมาทำงานในสายอาชีพที่หล่อนเลือก และภูมิใจเป็นอย่างยิ่งที่ตนเองไม่ใช่ภาระของครอบครัวอีกต่อไป แต่เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยเหลือให้น้องของหล่อนได้มีโอกาสทางการศึกษาด้วย ส่วนที่สามอาจฟังดูไร้สาระ แต่อนงค์คิดว่า ‘หนังสือ’ เป็นสิ่งที่เติมเต็มชีวิตหล่อนได้ หล่อนจึงยกย่องให้มันเป็นส่วนหลักในชีวิตของหล่อนทีเดียว หนังสือที่ว่าก็คือบรรดาหนังสือ How to ที่หล่อนมีนั่นเอง อนงค์รู้สึกว่ามันได้พูดถึงความปรารถนาเบื้องลึกในจิตใจของคน และเสนอหนทางแก้ไข รวมทั้งเส้นทางบรรลุความฝัน หล่อนอาจไม่มีธุรกิจอย่างที่ ‘พ่อรวย’ มี แต่หญิงสาวก็อ่านแล้วสุขใจราวกับหล่อนได้ประสบความสำเร็จไปแล้ว... แต่ส่วนที่สี่นี้สิยังเป็นที่กังขา อนงค์ไม่รู้ว่าส่วนที่สี่นี้มีจริงหรือเป็นสิ่งที่หล่อนสมมติขึ้นเองกันแน่ แต่หญิงสาวก็ยังคงตามหามันต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาบัดนี้ การตามหานั้นได้สิ้นสุดลง...หล่อนได้พบส่วนที่สี่นั้นแล้ว... และนี่คือสาเหตุว่าทำไมหนังสือ ‘กลยุทธ์พิชิตใจชาย’ นั่นจึงได้มาเป็นส่วนหนึ่งในชั้นหนังสือของหล่อน... ส่วนต้นเหตุที่ทำให้หล่อนต้องซื้อหนังสือเล่มนั้นมาประดับชั้นน่ะหรือ...? เรื่องมันก็เริ่มจากที่โรงเรียนที่หล่อนทำงานอยู่อย่างไรเล่า... จากคุณ : peiNing - [ 15 มิ.ย. 48 14:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในวันนั้นอนงค์เป็นครูเวรที่ต้องยืนส่งนักเรียนอยู่ที่ประตู จนกระทั่งนักเรียนกลับกันเกือบหมดแล้ว หญิงสาวจึงขึ้นไปหยิบกระเป๋าบนห้องพักครูแล้วเดินลงมา เตรียมตัวจะกลับบ้านเช่นกัน แต่แล้วสายตาของหล่อนก็ไปสะดุดที่ร่างของเด็กหญิงหางเปียสองข้างที่หล่อนเป็นครูประจำชั้นอยู่กำลังนั่งรอใครสักคนที่ม้านั่งหิน และทำการบ้านไปด้วยราวกับต้องการฆ่าเวลาในการรออันเนิ่นนานนั้น อนงค์จึงเดินตรงเข้าไปหา... “น่านน้ำนั่งรอผู้ปกครองอยู่หรือ...?” เด็กหญิงเจ้าของชื่อ ‘น่านน้ำ’ สะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็วก่อนจะยิ้มโล่งใจให้กับครูประจำชั้น แล้วยกมือไหว้หล่อน ทักทายด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก “ครูกบจะกลับแล้วหรือคะ...?” “ยังหรอก...พอดีเห็นน่านน้ำนั่งอยู่คนเดียวก็เลยเดินมาดู ครูนั่งรอเป็นเพื่อนก็แล้วกันนะ” แล้ว ‘ครูกบ’ ก็นั่งลงโดยไม่รอคำเชิญในขณะที่น่านน้ำลังเล เห็นครูกบถือกระเป๋าแบบนี้คงกำลังจะกลับบ้านแน่ๆ แต่เด็กหญิงก็ไม่กล้าพูดอะไรหรือทักท้วงอะไรออกมา อนงค์จึงชวนคุยว่า “ปกติคุณพ่อหรือคุณแม่มารับหรือ...?” “ส่วนใหญ่น้าจะมารับค่ะ พ่อกับแม่ไม่ค่อยว่าง” “แล้ววันนี้น้าจะมารับกี่โมง...?” “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เมื่อครู่โทรมาบอกว่ารถติดอยู่ แต่ก็ใกล้จะถึงแล้ว นี่ไง...โทรมาอีกแล้วค่ะ” ว่าแล้วเด็กหญิงผมเปียก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา มองจากหน้าตาแล้วน่าจะเกินเงินเดือนของหล่อนทั้งเดือนด้วยซ้ำ หล่อนได้ยินเสียงเด็กหญิงพูดคุยกับเจ้าเครื่องมือสื่อสารนั้นเบาๆ “ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ครูกบอยู่เป็นเพื่อนค่ะ...ค่ะ...เท่านี้นะคะ” จากนั้นเด็กหญิงก็หันมารายงานหล่อนว่า “น้ากล้ามาถึงแล้วค่ะ อีกเดี๋ยวคงเลี้ยวรถเข้ามา” แล้วเด็กน้อยก็เก็บโทรศัพท์นั่นลงกระเป๋าไป เมื่อเห็นเช่นนั้นอนงค์ก็ได้แต่ถอนใจ ที่จริงทางโรงเรียนก็ห้ามอยู่หรอกที่จะไม่ให้เด็กนำทรัพย์สินของมีค่าเช่นนี้มา แต่มาตอนนี้โทรศัพท์จัดว่าเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับคนยุคนี้ไปเสียแล้วโดยเฉพาะพวกผู้ปกครองในยุคโลกาภิวัตน์ที่มีธุรกิจรัดตัว ดังนั้นทางโรงเรียนจึงอนุโลมให้เด็กนักเรียนเปิดใช้เครื่องหลังเลิกเรียนไปแล้วเพื่อไม่ให้รบกวนการเรียนการสอน... อยู่มาจนถึงตอนนี้บางทีหญิงสาวอาจจะกลายเป็นมนุษย์ประหลาดที่สุดในยุคนี้ที่มีชีวิตอยู่ได้โดยปราศจากโทรศัพท์มือถือ อาจเป็นเพราะหญิงสาวกำหนดเวลาให้ทางบ้านโทรมาหาหล่อนช่วงค่ำๆเมื่อหล่อนน่าจะกลับถึงบ้านแล้ว ส่วนเพื่อนสนิทของหล่อนก็ไม่เคยยุ่งยากกับเงื่อนไขนี้ ทุกคนรู้จักหล่อนดีจนไม่มีใครบ่นใดๆ สำหรับเพื่อนร่วมงานก็ไม่มีอะไรให้โทรศัพท์หากันอยู่แล้ว งานรับผิดชอบการสอนเป็นเรื่องของแต่ละคน จะมีปฎิสัมพันธ์กันบ้างก็ตอนที่นั่งทานข้าวด้วยกัน หรือยามว่างไม่มีสอนซึ่งแทบไม่มีปรากฏการณ์นั้น เพียงเท่านี้...ชีวิตของอนงค์ก็สามารถอยู่ได้อย่างไม่เดือดร้อนกับการไม่มีโทรศัพท์... เมื่อรถคันสีเทาเลี้ยวผ่านประตูเข้ามา ลูกศิษย์ของหล่อนก็ตั้งหน้าตั้งตาเก็บของลงกระเป๋าใบใหญ่ ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าคนอยู่ในรถคันนี้ต้องเป็นน้าของเด็กหญิงผู้นี้แน่ๆ อนงค์รับไหว้เด็กน้อยที่พนมมืออย่างน่ารัก ไม่มีกิริยาลนลานให้เห็น แล้วก็มองตามร่างเล็กๆนั่นที่วิ่งตื๋อไปที่รถคันนั้นอย่างเอ็นดู หญิงสาวหันหลังกลับ ตั้งใจว่าจะเดินไปออกประตูเล็กทางด้านหลังเพราะมันจะไปทะลุป้ายรถเมล์ที่มีสายผ่านหน้าบ้านหล่อน แต่ทว่าต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงทุ้มของผู้ชายเรียกเอาไว้ “ครูกบครับ...” อนงค์หันไปมองหน้าคนเรียก หญิงสาวเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินแกมวิ่งตรงมายังหล่อน ชายหนุ่มเองก็ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าหล่อนชัดๆ แต่เขาก็คืนกิริยาอย่างรวดเร็วจนแทบสังเกตไม่เห็น ชายหนุ่มผู้นั้นมากล่าวขอบคุณที่หล่อนช่วยอยู่เป็นเพื่อนหลานสาวของเขา... “นี่ก็เย็นแล้ว บ้านครูกบอยู่ที่ไหนหรือครับ ถ้ายังไงผมจะไปส่ง” ชายหนุ่มเสนออย่างเอื้อเฟื้อ หญิงสาวยิ้มเป็นเชิงขอบคุณ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้ปกครองของเด็กนักเรียนเสนอช่วยหล่อน แต่อนงค์ไม่เคยตอบรับเลยแม้แต่ครั้งเดียว และกรณีของผู้ปกครองของเด็กที่หล่อนประจำชั้นอยู่คนนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น “ไม่เป็นไรค่ะ บ้านของดิฉันอยู่ชานเมือง น่าจะคนละทาง ไม่สะดวกเปล่าๆ” “ไม่แน่นะครับ อาจจะทางเดียวกันก็ได้” เขายิ้มนิดๆ แต่ทว่าอนงค์ยังคงยืนยันคำตอบเดิมอยู่ดี ชายหนุ่มจึงไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก หญิงสาวลองคะเนอายุของเขาดูแล้วน่าจะอายุมากกว่าหล่อน อนงค์จึงยกมือไหว้ลาเขา ทำเอาชายหนุ่มเหมือนตกใจ เขารับไหว้หล่อนแทบไม่ทัน จากนั้นหล่อนก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้สนใจจะเหลียงกลับไปมองอีก ในวันนั้นอนงค์กลับบ้านเกือบสองทุ่ม แต่โชคดีทีว่าทำเลหอพักที่หล่อนอาศัยอยู่มีแสงสว่างพอควร อีกทั้งผู้คนที่อยู่ในซอยของหอพักก็ยังพลุกพล่าน จึงไม่ค่อยรู้สึกว่าเป็นอันตรายมากนัก บางที่ในกรุงเทพฯค่อนข้างเปลี่ยว หญิงสาวไม่เคยคิดจะพาตัวเองไปเสี่ยงกับอันตรายแบบนั้น หล่อนอยู่ในกรุงเทพฯมาหลายปี เสพข่าวอาชญากรรมมามากมาย จึงหาทางหลีกเลี่ยงเท่าที่จะทำได้ อนงค์คิดอยู่เสมอว่าหากจะเกิดเหตุร้ายขึ้นมา จะต้องไม่ใช่เพราะความไม่รอบคอบในเรื่องพื้นฐาน และหล่อนก็พิสูจน์ความคิดนี้ได้อย่างเป็นรูปธรรมที่สุด... ตัวอย่างง่ายๆก็เช่นการเลือกหอพักนี้ หล่อนหาที่อยู่ในซอย จะได้ไม่มีเสียงเครื่องยนต์ในท้องถนนรบกวน แต่ก็อยู่ไม่ลึกเกินไปนัก เอาแบบที่สามารถเดินเท้าถึงได้ จะได้ไม่ต้องเสียเงินค่ามอเตอร์ไซด์รับจ้างซึ่งไม่รู้ว่าจะพาหล่อนมาที่หอพักนี้โดยสวัสดิภาพ หรือไปเข้ารกเข้าพงที่ไหน และซอยดังกล่าวควรมีผู้คนอาศัยอยู่มากมาย เพราะนั่นหมายถึงแสงสว่างที่ช่วยให้ซอยไม่เปลี่ยวจนเกินไปนัก และข้อดีอีกอย่างที่อยู่ในที่ๆมีผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ก็คือจะมีป้ายรถเมล์อยู่ใกล้ชุมชน และยังมีรถประจำทางหลายสายให้บริการอีกด้วย ตัวหอนี้เองก็อยู่ในราคาที่เงินเดือนหล่อนพอจะจ่ายได้ด้วย อนงค์ใช้เวลาหาอยู่นานเหมือนกันกว่าจะได้ที่นี่... ถ้าหากจะมีเรื่องเกิดขึ้น อย่างน้อยหล่อนจะได้ไม่เจ็บใจว่าเป็นเพราะหล่อนเองประมาท และไม่ระวังตัว... ห้องพักของอนงค์อยู่ชั้นสาม หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะเปิดประตูเข้าไป สิ่งแรกที่ตรงไปหาก็คือกระติกน้ำร้อน หล่อนจัดการเปลี่ยนน้ำในกระติกแล้วเสียบปลั๊กต้มน้ำ จากนั้นก็คว้าผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า เดินเข้าห้องน้ำไป กลับออกมาอีกครั้งด้วยร่างกายที่สดชื่น ผ่อนคลายจากการทำงานและการเดินทางหลายชั่วโมงนั่น สิ่งที่อนงค์ทำต่อไปก็คือเปิดตู้ประจำแล้วคว้าซองบะหมี่ออกมาใส่ชาม กดน้ำร้อนที่เดือดแล้ว จากนั้นก็คว้าหนังสือ ‘วิธีเพิ่มสีสันให้ชีวิต’ แล้วทานบะหมี่ไปด้วยอ่านหนังสือไปด้วยตามเรื่องตามราว สิ่งนี้คือชีวิตประจำวันซ้ำๆซากๆของหล่อน หากจะมีพิเศษไปบ้างก็คือบางวันจะมีโทรศัพท์ของครอบครัว หรืออาจเป็นของเพื่อนฝูงอย่างคมคำ หรือกลีบซ่อนกลิ่น บางวันก็นึกครึ้มใจซื้อแผ่นเพลงของปลอมที่วางขายอยู่ทั่วไป แต่ที่ซื้อนี่เฉพาะของต่างประเทศเท่านั้น หล่อนไม่มีปัญญาซื้อของจริงมาฟังหรอก มันแพงเกินไป ของปลอมก็ฟังได้เพราะเหมือนๆกัน ส่วนแผ่นเพลงของไทยหล่อนก็พยายามจะซื้อแผ่นของจริง อย่างน้อยก็ช่วยกันไป ให้ศิลปินเขาได้รายได้ไปดีกว่า... นี่หากหล่อนมีคอมพิวเตอร์คงจะดีกว่านี้ แต่ก็ต้องจนใจเพราะเงินที่ฟอบแฟบในกระเป๋าสตางค์ และลักษณะห้องของหล่อนเองก็ไม่เอื้ออำนวยให้หล่อนมีเจ้าสิ่งนั้นไว้ในครอบครองเสียด้วย อีกอย่างก็คือ นอกจากพวกมัลติมีเดียแล้ว อนงค์ก็ไม่รู้จะใช้คอมพิวเตอร์ไปทำอะไร จะให้ส่งอีเมล์ ก็ไม่รู้จะส่งหาใคร หรือจะให้เล่นแชท หล่อนก็ไม่สนใจเสียด้วย จะให้เปิดอินเตอร์เนท หล่อนก็ไม่รู้จะเปิดไปเวปไหนอีก... อนงค์เองก็เล่นคอมพิวเตอร์ได้พอสมควรเพราะได้เรียนรู้ตั้งแต่อยู่ในมหาวิทยาลัยแล้ว จึงตัดสินใจไม่ซื้อเพราะรู้ว่าซื้อมาก็ไม่คุ้มกับเงินที่เสียไป สู้หล่อนส่งเงินจำนวนนั้นไปให้ทางบ้านส่งน้องสาวเรียนดีกว่า เงินส่วนใหญ่ของอนงค์จึงไม่ได้ไปไหนมากมาย หล่อนจะแบ่งส่วนที่เป็นค่าใช้จ่ายสำหรับหอพัก ค่ากินสำหรับหนี่งเดือนประมาณครึ่งหนึ่งของเงินเดือน ส่วนอีกครึ่งหนึ่งหล่อนจะส่งไปให้ทางบ้าน และเจียดเป็นเงินออมได้บ้าง และส่วนที่หล่อนให้เป็นค่าหนังสือ... พอทานอิ่มเก็บล้างเรียบร้อย อนงค์ก็เดินไปเปิดโทรทัศน์ขนาดเล็กเพื่อดูรายการข่าวต้นชั่วโมง หญิงสาวไม่ชอบดูละคร เพราะไม่เห็นถึงสาระที่จะดู พอจบข่าวตอนสี่ทุ่ม หล่อนก็ปิดไฟเข้านอนเพื่อที่ว่าในเวลารุ่งสาง จะได้มีแรงตื่นขึ้นมาผจญกับชีวิตซ้ำๆซากๆเช่นเดิม... จากคุณ : peiNing - [ 15 มิ.ย. 48 14:02:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อถึงวันเสาร์ อนงค์ก็ตื่นเช้าเช่นเคย แล้วก็ปฏิบัติการทำความสะอาดห้องของหล่อน กวาดๆๆ เช็ดๆๆ ถูๆๆ เมื่อจัดการเสร็จหมดเรียบร้อยจนเกือบเที่ยง มองซ้ายมองขวาก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว หล่อนก็อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และปร๋อไปที่ห้างสรรพสินค้าแถวบ้านอย่างร่าเริง และรวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม... ‘วาสิฎฐี’ กำลังนอนเรียงรายน่ารักอยู่ในร้านหนังสือขนาดใหญ่ที่มีผู้คนมากมายพอสมควร มีที่นั่งให้อ่านไว้บริการอีกด้วย อนงค์หยิบหนังสือ ‘กลยุทธ์จัดการหนี้บัตรเครดิต’ ที่เพิ่งออกใหม่ในสัปดาห์นี้ขึ้นมาพลิกๆอ่าน และค่อนข้างแน่ใจว่าหล่อนอาจจะได้ติดมือกลับไปบ้านอย่างแน่นอน ในขณะที่กำลังจมกับหนังสืออย่างเมามัน ก็ได้ยินเสียงไม่คุ้นหูดังขึ้นข้างๆ “สวัสดีครับครูกบ” เท่านั้นเองหญิงสาวสะดุ้งจนตัวโยน รีบหันขวับไปทางต้นเสียงทันควัน หญิงสาวนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่มาเอ่ยทักหล่อนกึ่งตกใจกึ่งขบขัน ชายหนุ่มรีบออกปากพูดต่ออย่างรวดทันทีที่เห็นปฏิกิริยาของหล่อน “ขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าคุณจะตกใจขนาดนี้” อนงค์พยักหน้าน้อยๆ แต่ไม่วายสงสัยว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ก็คุ้นๆหน้าอยู่หรอกนะ แต่ไม่ยักนึกออกสักทีว่าเคยพบที่ไหน ชะรอยว่าความพิศวงในใบหน้าหล่อนจะโจ่งแจ้งมากไปหน่อย ชายหนุ่มจึงรีบแนะนำตัวเองอีกครั้ง “ผมเป็นน้าของนุ่ม ที่ครูกบเป็นครูประจำชั้นน่ะครับ” นุ่มไหน(วะ) ? หญิงสาวนิ่วหน้าคิด หล่อนเป็นครูที่ค่อนข้างเคร่งครัดในระเบียบ จึงไม่ค่อยชอบที่จะเรียกชื่อเล่นของนักเรียน และนักเรียนในชั้นของหล่อนจะไม่เรียกชื่อเล่นกันเสียด้วย ทำให้ยากที่จะเดาว่าเด็กนักเรียนคนใดมีชื่อเล่นว่าอะไร แต่ทว่า ทั้งๆที่หล่อนออกจะเข้มงวดแบบนี้ กลับไม่เห็นมีนักเรียนคนใดเรียกหล่อนว่า ‘ครูอนงค์’ เลยสักราย หล่อนเป็น ‘ครูกบ’ ของนักเรียนมาตลอด... “น่านน้ำน่ะครับ” ชายหนุ่มเกาศีรษะเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคิดไม่ออกเสียที และคำใบ้สุดท้ายทำให้อนงค์ค่อยนึกออกได้ เมื่อเห็นสีหน้า ‘ถึงบางอ้อ’ ของหล่อน เขาจึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมา “ค่ะ...พอดีคุณบอกชื่อเล่น ดิฉันไม่ค่อยรู้จักชื่อเล่นของเด็กเท่าไร” หล่อนตอบพลางยิ้มเขินๆ “นี่...บ้านครูกบอยู่แถวนี้หรือครับ...?” ชายหนุ่มหยิบหนังสือบนชั้นเล่มหนึ่งขึ้นมาพลิกอ่าน ไม่สนใจกับคำถามนั้นนัก เหมือนถามเรื่องดินฟ้าอากาศมากกว่าเรื่องส่วนตัว อนงค์ไม่ได้คิดอะไรมากจึงตอบกลับไปว่า “ค่ะ พอดีห้างนี้อยู่แถวบ้านด้วย ก็เลยมาบ่อย” “แสดงว่าชอบอ่านหนังสือสินะครับ” ชายหนุ่มเก็บหนังสือเล่มนั้นหันมาถามยิ้มๆ “ค่ะ ถ้าว่างก็อ่าน” อนงค์ยิ้มตอบอย่างไม่เอาใจใส่นัก “พอดีเลย ผมว่าจะหาโอกาสคุยกับครูกบด้วย วันนี้ครูกบพอจะมีเวลาไหมครับ...?” ชายหนุ่มถามหน้าตาเฉย ทำเอา ‘ครูกบ’ ชะงักไปเล็กน้อย มองหน้าคนพูดเต็มตาด้วยความรู้สึกไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าต้องการอะไร “ผมมีปัญหาเกี่ยวกับหลานผม ก็เลยอยากปรึกษา แต่ถ้าครูกบไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ ขอโทษที่มารบกวน” อนงค์ได้แต่ทำตาปริบๆกับคำพูดที่เหมือนเด็กขี้งอนนั่น ก็เขากับหล่อนไม่ได้รู้จักมักจี่กันสักหน่อยทำๆไมจึงต้องทำกิริยาเช่นนี้ใส่... ได้แต่งงในใจเท่านั้น...ใครจะกล้าถามกันล่ะ คำปฏิเสธที่อยากพูดต้องติดอยู่แค่ปลายลิ้นเท่านั้นเพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวพันกับนักเรียนในความรับผิดชอบของหล่อน หญิงสาวจึงยิ้มให้แล้วตอบคนท่าทาง ‘ขี้งอน’ ที่ทำท่าจะกล่าวลาแล้วเดินเลี่ยงไปดื้อๆว่า “ไม่รบกวนหรอกค่ะ วันนี้ดิฉันว่าง น่านน้ำแกมีอะไรหรือคะ...?” และเพื่อแสดงความจริงใจ อนงค์จึงวางหนังสือลงบนชั้น ท่าทางของหล่อนบอกถึงความตั้งใจรับฟังปัญหา ชายหนุ่มผู้นั้นจึงหน้าตาแช่มชื่นขึ้นบ้าง “คุยตรงนี้คงไม่ค่อยสะดวก ครูกบทานอะไรมาหรือยังครับ...?” อะไรของตาคนนี้กันเนี่ย...! “เอ่อ...ทานแล้วค่ะ” มีอะไรก็พูดไปสิ... . “ดีครับ ผมก็เพิ่งทานไป ถ้าอย่างนั้นเราไปร้านกาแฟข้างล่างกันเถอะครับ” อ้าว... หญิงสาวทำตาปริบๆอีกครั้ง คนที่ตีขลุมเอาดื้อๆนั่นเดินนำหน้าออกไปในลักษณะที่แน่ใจว่าหล่อนจะต้องตามเขาไปแน่ๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ แล้วหันกลับมาหาหล่อน บุ้ยใบ้ไปยังหนังสือที่หญิงสาวเพิ่งวางเมื่อครู่ “ครูกบจะซื้อหนังสือก่อนก็ได้นะครับ” กลยุทธ์จัดการหนี้บัตรเครดิต...หญิงสาวหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเดินเคียงออกไปกับเขา จากคุณ : peiNing - [ 15 มิ.ย. 48 14:04:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ครูกบชอบอ่านหนังสือประเภทวิธีจัดการหรือครับ...?” คุณน้าของลูกศิษย์หล่อนถามขึ้นเมื่ออนงค์กำลังนั่งงงๆอยู่ในร้านกาแฟราคาแพงที่หากเป็นเวลาปกติ หญิงสาวจะไม่มีวันย่างเข้ามาในสถานที่นี้อย่างเด็ดขาด แต่ในเมื่อจำใจเดินตามคนนำทางเข้ามาแล้ว จะสั่งน้ำเปล่าก็กระไร เลยมองรายการเครื่องดื่มที่ราคาถูกในกระบวนทั้งหมด ตอนแรกที่เห็นหล่อนสั่งเครื่องดื่ม เขาก็เลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจว่า ‘ครูกบไม่ชอบกาแฟหรือครับ...?’ ‘ไม่ค่อยชอบเท่าไรค่ะ เดี๋ยวกลางคืนนอนไม่หลับ’ นอนไม่หลับก็เพราะนึกถึงเงินที่โบยบินออกจากกระเป๋าเงินน่ะสิ...กาแฟอะไรแก้วเล็กติ๊ดเดียวราคาเหยียบร้อย โอเลี้ยงหน้าปากซอยบ้านหล่อนยังถุงละสิบบาทเอง... อนงค์มองหน้าคนถามเกี่ยวกับรสนิยมเรื่องหนังสือของหล่อน ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ยักพูดถึงหลานสาวของเขาสักที หล่อนคิดว่าเขาจะรีบบอกกล่าวทันทีที่หย่อนก้นลงกับโซฟานุ่มๆนี่เสียอีก แต่เมื่อไม่ได้เป็นอย่างที่คิด อนงค์ก็ตอบแบบถนอมเสียงว่า “ค่ะ ชอบ” “ปกติผมเห็นผู้หญิงส่วนใหญ่เขาชอบหนังสือสุขภาพความงาม อะไรทำนองนี้” ชายหนุ่มเบี่ยงตัวให้บริกรเสริฟกาแฟของเขา และชาเขียวปั่นของหล่อน “ดิฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ” แล้วหล่อนก็ดูดชาเขียวปั่นไปอึกหนึ่ง ยึ้ย...รสชาติพิลึก “พอดีผมเห็นครูกบสั่งชาเขียวน่ะ” หญิงสาวหัวเราะอย่างจริงใจกับความช่างสังเกตของเขา ทีท่าของหล่อนผ่อนคลายมากขึ้น ที่หล่อนหัวเราะน่ะ ก็เพราะลองจินตนาการสีหน้าคนที่นั่งตรงข้ามว่าจะทำหน้าอย่างไรหากรู้ว่าชาเขียวที่สั่งไม่ใช่เพื่อสุขภาพตามสมัยนิยมแต่อย่างใด เพราะว่าราคามันถูกกว่ากาแฟแก้วกระจึ๋งหนึ่งที่เขายกขึ้นดื่มนั่นต่างหาก แต่เรื่องอะไรหล่อนจะต้องพูดความจริงออกไปกันล่ะ... หล่อนจึงเลี่ยงตอบไปว่า “คนที่ดื่มชาเขียว ไม่ได้แปลว่าเขารักษาสุขภาพเสมอไปหรอกนะคะ ว่าแต่ว่า...น่านน้ำมีปัญหาอะไรหรือคะ...?” อนงค์เริ่มเข้าเรื่อง ไม่อย่างนั้นได้พูดกันไปเรื่อยไม่รู้จบ “ผมอยากทราบว่าแกอยู่ที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง แกเพิ่งย้ายโรงเรียน ก็เลยอยากทราบว่าแกเข้ากับเพื่อนได้หรือเปล่า...?” หญิงสาวยิ้มอย่างเข้าใจ ผู้ปกครองส่วนมากก็เป็นอย่างนี้เอง เมื่อสายตาของตนเองไม่อาจมองฝ่าทะลุตึกเรียนเข้าไปได้ ก็ย่อมต้องห่วงเป็นธรรมดา และคนที่เป็นคนดูแลบุตรหลานของตนก็เห็นจะหนีไม่พ้นครูที่สอนอยู่ อนงค์จึงพูดคุยกับผู้ปกครองของเด็กหลายคน หล่อนจึงพอเดาได้ถึงความรู้สึกของชายหนุ่มผู้นี้ ยิ่งหลานสาวของเขาเป็นนักเรียนใหม่ เพิ่งย้ายเข้ามาตอนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ในขณะที่เด็กนักเรียนคนอื่นๆรู้จักกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล ความกังวลนั้นก็ยิ่งมากขึ้น... “ช่วงนี้เพิ่งเปิดเทอมได้ไม่นานอาจจะยังดูลำบากสักหน่อย เพราะน่านน้ำก็เป็นเด็กเงียบเรียบร้อย ตอนนี้อาจต้องให้เวลาแกปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมใหม่บ้าง แล้วอะไรก็คงจะดีขึ้นเอง และเท่าที่เห็นน่านน้ำก็ไม่มีปัญหาอะไรกับเพื่อนนะคะ...” “ถ้ายังไงก็ฝากครูช่วยดูๆแกหน่อยนะครับ แก...ค่อนข้างมีปัญหา” เขาพูดพลางจิบกาแฟไป จากใบหน้ายิ้มๆนั้นเปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้นจนอนงค์ต้องนั่งตัวตรงโดยไม่รู้ตัว แล้วตั้งอกตั้งใจฟังเมื่อรับรู้ได้ถึงความผิดปกติในคำพูดนั้น “ทางบ้านของน่านน้ำมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ...?” “แกเป็นลูกของพี่สาวผมครับ แต่พ่อแม่แกไม่มีเวลาดูแล ก็เลยปล่อยให้แกไปกลับโรงเรียนเอง ตอนแรกน่านน้ำเรียนอยู่โรงเรียนไม่ไกลจากบ้านมากนัก แต่ทีนี้มันเกิดเรื่องขึ้นมาก็เลยต้องให้แกย้ายโรงเรียน...” เขาพูดด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก “พี่สาวกับพี่เขยของผมก็เหมือนกับผู้ปกครองสมัยนี้ละครับ ตัวเองไม่มีเวลาให้ก็กลัวลูกจะเหงา ก็เลยซื้อเครื่องคอมพิวเตอร์ให้เล่นแก้เหงา แต่ทีนี้นุ่มเกิดติดเกมขึ้นมา เห็นว่าเป็นเกมเกี่ยวกับสร้างเมืองบริหารเมืองประมาณนั้น นุ่มติดมากจนเล่นได้เป็นวันๆ บางครั้งก็ดื้อไม่ไปโรงเรียน เป็นแบบนี้บ่อยมากจนครูประจำชั้นทางนั้นขอพบพี่สาวผม เขาตกใจมากเพราะเข้าใจมาตลอดว่าลูกไปโรงเรียน พี่สาวกับพี่เขยของผมเขาออกจากบ้านไปทำงานก่อนลูกน่ะครับ เพราะที่ทำงานเขาอยู่ในเมือง ส่วนนุ่มเองก็เรียนอยู่ใกล้ๆ ” “พอทั้งคู่รู้เรื่องนี้เข้า ก็เลยให้ย้ายโรงเรียนมาอยู่ในเมืองเหมือนกัน จะได้ออกจากบ้านพร้อมกัน ตอนเย็นก็กลับด้วยกัน ตัดปัญหาเผื่อว่าลูกเกเรียน ไปๆมาๆตอนเช้ามาส่งได้ แต่พอตอนเย็นบางทีก็ออกจากบริษัทไม่เป็นเวลา บางทีพี่สาวของผมก็ฝากให้ผมมารับให้เพราะเห็นว่าผมเองก็ทำงานแถวๆนั้น แล้วยังไม่มีแฟนไม่มีครอบครัวให้รับผิดชอบ...” อนงค์นั่งฟังโดยไม่ขัด ทุกอย่างที่เขาพูดก็ดูราบรื่นดีอยู่หรอก แต่ทำไมมันฟังทะแม่งๆในตอนช่วงท้ายประโยคก็ไม่รู้สิ แต่หล่อนก็ไม่ได้ว่าอะไร และชายหนุ่มก็พูดต่อไปราวกับสิ่งที่พูดไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ผ่านแล้วก็ผ่านเลย “เห็นว่าพ่อกับแม่เขาคุมตัวมากขึ้นกว่าเดิมเพราะกลัวว่าจะกลายเป็นแบบเดิม แล้วก็บังคับให้นุ่มเลิกเล่นด้วย แต่ผมไปส่งแกกลับบ้านเกือบทุกวัน เห็นแล้วก็สงสารเหมือนกันเพราะเป็นลูกคนเดียว ถึงบ้านก็เจอแต่บ้านมืดๆไม่มีใครอยู่ พอผมไปแล้ว ผมคิดว่าแกคงอดไม่ได้ที่จะหยิบเกมนั้นขึ้นมาเล่นอีก ผมไม่ได้บอกพี่สาวเรื่องนี้ เห็นใจแกเหมือนกันว่าคงเหงา ผมบอกแกไว้ว่าอยากเล่นก็เล่นแต่ห้ามเสียการเรียน แกก็รับปาก ผมก็เลยอยากทราบว่าแกเกเรอะไรบ้างหรือเปล่า ถ้ายังไงก็ฝากให้ครูกบดูแลแกด้วย...” เขายกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้งหลังจากอธิบายสถานการณ์ยืดยาว อนงค์หลุบตาต่ำลง มือบางๆของหล่อนคนชาเขียวปั่นนั้นด้วยทีท่าเลื่อนลอย แต่สมองของหล่อนอยู่ในอาการครุ่นคิด เรื่องที่หล่อนได้รับรู้ไม่ใช่เรื่องใหม่ ปัญหาเกี่ยวกับเกม เพื่อนออนไลน์หรือเกมออนไลน์เป็นเรื่องที่ได้ยินมาช้านาน อนงค์มีพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่ง ลูกของเขาก็มีปัญหาในเรื่องเหล่านี้ แต่ก็ยังโชคดีที่หลานของหล่อนมีพ่อแม่เอาใจใส่และพร้อมจะเข้าใจ ทำให้เด็กไม่ออกนอกลู่นอกทางไปได้ หล่อนเองก็ค่อนข้างสนิทกับหลานคนนี้ ได้ยินทั้งมุมมองของพี่ชาย และของหลาน ต่างฝ่ายต่างก็คิดคนละแบบ แต่ถ้าหันหน้าคุยกันก็สามารถเข้าใจกัน และจะไม่เกิดปัญหาใดๆ... แต่มองดูในกรณีของน่านน้ำแล้ว ใจหล่อนก็อ่อนยวบลง ดูท่าทางพ่อแม่ของน่านน้ำจะไม่ได้สนใจในความเห็นของลูก อีกทั้งยังไม่มีเวลาให้มากพอจะใส่ใจกับจุดนี้ ซึ่งเป็นจุดที่ละเอียดอ่อนที่สุดในความคิดของเด็ก ถึงจะมีน้าชายรับรู้ แต่ก็อย่างว่า...เรื่องครอบครัวก็จัดเป็นปัญหาส่วนตัว ชายหนุ่มคนที่นั่งอยู่นี่ก็คงรู้สึกว่าตนเองทำอะไรไม่ได้มาก ก็เลยขอความช่วยเหลือจากหล่อนแบบนี้ “ดิฉันจะช่วยดูแลให้ค่ะ” อนงค์รับปากอย่างจริงใจ ชายหนุ่มจึงยิ้มให้เป็นรางวัล ต่างคนต่างเงียบกันไปพักหนึ่ง เขาก็นึกขึ้นได้รีบล้วงกระเป๋าเงินหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา แล้วใช้ปากกาที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อโปโลสีอ่อนมาเขียนอะไรสักอย่างบนแผ่นกระดาษนั้นแล้วยื่นส่งให้หล่อน “คุยกันมาตั้งนานแล้ว ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ผมชื่อคมกล้า ส่วนด้านหลังนามบัตร ผมเขียนเบอร์โทรศัพท์ติดต่อไว้ให้แล้วนะครับ” อนงค์รับนามบัตรสีเหลืองอ่อนนั้นมาดู สิ่งที่รู้สึกสะดุดใจก็คือนามสกุลของอีกฝ่ายที่คุ้นๆเหลือเกิน แต่หญิงสาวก็ปล่อยมันผ่านไป พลิกดูลายมือหนักๆที่เขียนตัวเลขเก้าหลักนั้นมาดู จากนั้นก็เก็บเข้ากระเป๋าโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก ในขณะที่คมกล้าหยิบโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นมาเอ่ยถามหล่อนว่า “ถ้าไม่รังเกียจ ผมขอเบอร์ติดต่อครูกบไว้หน่อยนะครับ” “ดิฉันไม่มีโทรศัพท์มือถือค่ะ” ว่าไปแล้วก็เตรียมรอรับสีหน้าแปลกใจของเขา แต่หล่อนกลับเป็นคนที่ต้องแปลกใจเองเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าน้อยๆ รับรู้ด้วยทีท่าไม่ประหลาดใจแต่อย่างใด... “เบอร์ที่พักก็ได้ครับ” “เป็นเบอร์หอพักนะคะ...” อนงค์เห็นเขาพยักหน้าอีกครั้งหนึ่งก่อนจิ้มหมายเลขลงเครื่องตามคำบอกของหล่อน เมื่อเรียกบริกรคิดเงิน คมกล้ารีบยกมือห้ามทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวควักกระเป๋าเงินขึ้นมา ชายหนุ่มรีบออกตัวขึ้นมาว่าเขาจะเป็นคนจ่ายเอง อนงค์จึงขมวดคิ้วฉับ หล่อนไม่ค่อยเห็นด้วยว่าถ้ามาด้วยกันแล้ว เป็นหน้าที่ของผู้ชายที่จะต้องรับผิดชอบจ่ายเงินทั้งหมด เมื่อชายหนุ่มเห็นใบหน้าของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็รีบให้เหตุผลโดยเร็วว่า “ผมเป็นฝ่ายเชิญครูกบมาเอง แถมยังมีเรื่องไหว้วานอีก ชาเขียวของครูกบผมก็ควรเป็นคนรับผิดชอบไม่ใช่หรือครับ จะมาให้ครูกบจ่ายได้อย่างไรกัน” ว่าแล้วเขาก็ส่งเงินสดให้บริกรที่ค้อมศีรษะนิดหนึ่งก่อนเดินจากไป อนงค์ฟังคำพูดเร็วปรื๋อของชายหนุ่มก็ยอมรับเหตุผลของเขาโดยการเก็บกระเป๋าเงินแต่โดยดี พร้อมทั้งนึกขำจนเอ่ยปากแซวเขาขึ้นมา “คุณพูดเร็วมากเลย ดิฉันฟังไม่ได้ยินอะไรนอกจากครูกบๆ ไม่ต้องเรียกครูก็ได้ค่ะ ดิฉันยังไม่อยากมีลูกศิษย์ตัวโตขนาดนี้” “ถ้าอย่างนั้นก็เรียกว่ากบเฉยๆใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มถามเสียงซื่อ แต่ทำให้คนฟังชะงักไปได้เหมือนกัน อนงค์สะดุดแค่นิดเดียวก่อนจะพูดต่อไปได้ “ดิฉันชื่ออนงค์ค่ะ” คราวนี้น้ำเสียงหล่อนสุภาพเกินจำเป็น “เรียกคุณอนงค์ยาวไป เรียกคุณกบก็ได้ง่ายดี” คมกล้าพูดต่อหน้าตาเฉย ท่าทีราวกับว่าเขายอมอ่อนข้อให้หล่อนเสียเต็มประดาที่ไม่เรียกชื่อเล่นหล่อนเฉยๆ อีกทั้งไม่ยอมฟังคำตอบหรือคำทัดทานใดๆของหล่อน เขาหันไปรับเงินทอนจากบริกรแล้วลุกขึ้นทันที “คุณกบจะกลับบ้านเลยหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” อนงค์ทำตาปริบๆเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ก่อนจะส่ายหน้า หางม้าของหล่อนปัดไปปัดมาพร้อมกับยิ้มจืดๆให้แล้วปฏิเสธว่า “ไม่ต้องหรอกค่ะ พอดีดิฉันต้องซื้อของก่อนกลับ” ชายหนุ่มจึงไม่ได้ว่าไรอีก เขาดินนำหน้าหล่อนออกไปภายนอกร้านทำให้อนงค์รู้สึกโล่งใจไปบ้าง แต่ถ้าถามว่าทำไมจึงโล่งใจ หล่อนก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน “ถ้าผมไปกรับนุ่ม ครูกบมาด้วยกันก็ได้นะครับ เผอิญบ้านของแกก็อยู่แถวๆนี้เหมือนกัน” แน่นอนว่าถ้าจะพูดตอบรับง่ายๆ ก็ไม่ใช่อนงค์แล้วล่ะ หล่อนไม่ชอบรับความช่วยเหลือจากใครหากไม่ใช่เรื่องจำเป็นจริงๆ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้พูดปฏิเสธน้ำใจของเขา เพียงแต่เฉยๆไว้เดี๋ยวถึงตอนนั้นค่อยหลีกเลี่ยงเอา ฟังคำพูดของเขา อนงค์จึงนึกขึ้นได้ “ถ้าน่านน้ำอยู่แถวนี้ แล้วเวลาคุณไปส่งแกถึงบ้านไม่ลำบากหรือคะ...?” “ไม่หรอกครับ” คมกล้าพูดเพียงแค่นั้น ไม่ได้ขยายความว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหนทั้งสิ้น ทั้งคมกล้าและหล่อนแยกกันตรงนั้นเอง หญิงสาวดูนาฬิกาก็เห็นว่าบ่ายแก่ๆแล้ว ไว้พรุ่งนี้หล่อนค่อยมาสิงสถิตในร้านหนังสือนั้นต่อ ‘กลยุทธ์จัดการหนี้บัตรเครดิต’ เอ๋ย รอก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่จะไปสอยมาเชยชม... อนงค์เดินลงไปยังซุปเปอร์มาเกตที่อยู่ชั้นล่างของตัวห้าง จากนั้นก็กวาดบะหมี่รสหมูสับของโปรดมาตุนเอาไว้สำหรับหนึ่งอาทิตย์ แล้วก็กลับบ้าน... จากคุณ : peiNing - [ 15 มิ.ย. 48 14:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลืมๆๆ เกี่ยวกับชื่อเรื่องนี้ แหะ แหะ บอกถึงความอดอยากปากแห้งเกินไปมั้ย ถึงได้คิดชื่อแสดงความตะกละของตัวเองอย่างนี้ จริงๆมันก็มีความหมายของมันละค่ะ เอาไว้ตามต่อเอาเองละกัน (แล้วจะมาพูดทำด๋อยไรเนี่ย) เรื่องนี้โผล่ตัวตนของความชอบกินของคนเขียนสุดๆ เพราะไม่มีฉากอะไรมากมายนอกจากร้านของกิน แถมสารพัดชนิดด้วย มีอะไรบ้างก็ดูต่อเอาเองละกัน (พอดีสนอง need คนเขียน ระเห็จไปกินไม่ได้ ให้ตัวละครกินแทนละกัน) สุดท้ายนี้ ขอให้คนอ่านอร่อย เอ๊ย ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ (คนเขียนหวังเช่นนั้น ^^") แล้วพบกันในตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : peiNing - [ 15 มิ.ย. 48 14:16:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่ารักดีค่ะ ท่าทางคุณคมกล้าจะ 'ปิ๊ง' ครูกบของเราเข้าเต็มเปาเสียแล้ว คอยตามตื๊อแบบนี้ แต่แหม ท่าทางครูกบจะใจแข็งน่าดู ยังไงรออ่านตอนต่อไปนะคะ *^V^* จากคุณ : ริญดา - [ 15 มิ.ย. 48 14:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอ่อ...มาเร็วจังค่ะ ขอบคุณคุณริญดามากค่ะ ^^ จากคุณ : peiNing - [ 15 มิ.ย. 48 14:28:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ถูกใจจัง ตรงที่พาไปกินเนี่ยละ ไว้จะมาแนะนำสถานที่กินนะคะ จากคุณ : ปากริม-ไข่เต่า - [ 15 มิ.ย. 48 15:27:19 A:202.133.163.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ก๋วยเตี๋ยวราดหน้าคงจะของโปรดของพระเอกสิคะ มีของกินสารพัดชนิดมาล่ออย่างนี้ ต้องมาติดตามซะแล้ว จากคุณ : nongwin - [ 15 มิ.ย. 48 18:02:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นางเอกในเรื่องนี้คงจะหุ่นเพรียวลมน่าดูชม จากคุณ : NvR' - [ 15 มิ.ย. 48 19:11:50 A:144.137.2.142 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 นางเอกเราคงจะไม่ค่อยแข็งแรงนะ อย่าให้กินแต่มาม่าเลยน้า ถึงว่ามันจะอร่อยก็เถอะ คมกล้าต้องมาช่วยให้ไม่ต้องกินแต่มาม่านะคะ จากคุณ : Kwan - [ 15 มิ.ย. 48 21:38:28 A:203.151.230.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 หิวๆ อยากกินราดหน้า >< อะนะ มีความหลังกันอีกแล้ว จากคุณ : tote - [ 15 มิ.ย. 48 21:54:38 A:203.113.60.7 X:203.151.140.111 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อิอิ เจอแฟนมาม่าอีกคนแล้ว จากคุณ : scottie - [ 16 มิ.ย. 48 00:28:40 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ของโปรดทั้งสองอย่างของเราเหมือนกัน เวลามีใครออกไปข้างนอกก็ฝากซื้อ แต่ถ้าไม่มีคนไป ก็มาม่านั่นล่ะค่ะ น่ารักดีค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 16 มิ.ย. 48 01:09:56 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้...ชอบกินมาม่าเหมือนเราเลย  อิอิอิ จากคุณ : namtanzay - [ 16 มิ.ย. 48 09:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มิตรรักแฟนมาม่ามากันเพียบเลย  ป้าชอบเมียวโจ้อ่ะแต่ไม่ค่อยมีตังค์เสร็จมาม่าต้มยำทู้กทีไปซิน่า จากคุณ : ป้าใหญ่ใจร้าย - [ 16 มิ.ย. 48 11:45:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กรี๊ดตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้วเนอะ เนื้อเรื่องก็สนุกน่าติดตามจิงๆ ค่า มาม่ากะราดหน้า พูดแล้วหิวข้าวเลย จากคุณ : หนอนน้อย (sweettimeonline) - [ 17 มิ.ย. 48 12:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อยากกินราดหน้าแฮะ หิวข้าวขึ้นมาทันทีเลย จากคุณ : แมวไทยใจดี - [ 18 มิ.ย. 48 16:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 13 ก.ค. 48 22:59:31 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ภาษารื่นดีจังค่ะ สนุกด้วย เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน :D จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ วันอาสาฬหบูชา 09:36:22 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 27 ก.ค. 48 16:46:13 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3558916/W3558916.html จากคุณ : Janer - [ 8 ส.ค. 48 17:35:55 ]