(6)

วันจันทร์ที่ 3 ธันวาคม

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!! ควับ!!!!!!!!!! ตึง!!!!!!!!! ซ่าาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“………………”

“zzzzzzz……เชิญร่วมบริจาคค่าาาาาาาาา……zzzzzzz”

ปังงง!!!!!!!!!!!!!! ฟวี่!!!!!!!!!! ฉั่บ!!!!!!!!!!!!! ฉั่บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แกร๊ก!!!!!!! แอ๊ดดดด!!!!!!

“………………”

“…zzzzzzzzzzzzz…”

“พี่เอพริล!!! ตื่นได้แล้ว พี่ไม่คิดจะตื่นก่อนชั้นเลยช่ายมะ  ส้วมว่างแล้ว อาหารเช้าก้อเสร็จแล้วนะพี่!!!!!!”

“zzzzzzz……รับฟรีไม่มีแถมค่าาาาาาา……zzzzzzz”

“ละเมออยู่ได้!!! แอปเปิลลงไปกินข้าวก่อนล่ะนะ  เร็วนะพี่ เดี๋ยวสาย!!!!!”

แอ๊ดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ปังงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ตึก!!!!!!!! ตึก!!!!!!!!!โครม!!!!!!

“………………”

“zzzzzzz……เก่งจางเลยโกเมนนนนน……zzzzzzzz”

“………………”

ตึง!!!! ตึง!!!! ตึง!!!!! แกร๊ก!!!!!!! แอ๊ดดดด!!!!!!!!!!!!! ปังงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“พี่เอพริล!!!!!!!! ตื่นเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!”

“zzzzzzzz……พี่ฟอส  อย่าน้าาาาาาาาา……zzzzzzzz”

“ไอ้พี่บ้า!!!!!!!!!”

“หือ?” ฉันเริ่มรู้สึกตัว

“ทีงี้ทำตื่นเหรอ!!!! ไปแต่งตัวเลย     อีกครึ่งชั่วโมงโรงเรียนจะเข้าแล้ว”

“ฮ้าววว      กี่โมงแล้วเนี่ย?   นอนไม่เต็มอิ่มเลยอ่าาา”

“เจ็ดโมงครึ่งแล้ว   ทำหน้างงอยู่อีก    แหกขี้ตาตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!!!!!”

แอปเปิลใช้ศัพท์   …แหกขี้ตา…   กะฉันเหรอ

“แอปเปิล!!!    แกพูดคำไม่สุภาพกะพี่แกเหรอ!!!!!”

“เออดิ  วันนี้ชั้นยอมตายเลย   ลุกซิพี่!!!!!!!”

“เออๆ  ยอมให้วันหนึ่งก้อได้ วันนี้ตูโงงจัง   อย่าเขย่าดิ!!!!”

“………(-_-)(-__-^^)…………”

ปกติฉันกับแอปเปิลต้องขี่มอเตอร์ไซค์มาโรงเรียนด้วยกันประจำ   แล้วตอนเย็นเราก้อกลับด้วยกัน  (ช่างเป็นพี่น้องที่รักกันอะไรเช่นนี้)  และวันนี้ก้อเช่นเคย  เรามาโรงเรียนด้วยกัน  ต่างแต่เพียงว่าวันนี้………………เราจะมาสาย

“’จารย์ขา   เมื่อวานทำงานสาธารณประโยชน์หนักมากค่า หนูเลยตื่นสายไปหน่อย อาจารย์เชนยกโทษให้หนูน้าาาา”

อาจารย์เชนมองมาที่ฉันกับแอปเปิลอย่างชั่งใจ……ในที่สุดอาจารย์ก้อปล่อยพวกเรา!!!~~~^0^

“ช้านมีความสุข บนความทุ้กกกของคนอื่นนน……” ฉันเดินฮัมเพลงตรงระเบียงจะเข้าห้อง

เบสโผล่หน้าออกมานอกห้อง  หลังจากเห็นหน้าฉันมันก้อผลุบเข้าไปแหกปากบอกเพื่อนทั้งห้อง

“เฮ้ย! เอพริลมาแล้วโว้ย!!”

ครึง!!!!!!!!! เอี๊ยด!!!!!! ครั่ก!!!!!!! ตึง!!!!!! ตึง!!!!!!!!คลุบ!!!!!……………(เงียบฉี่….)……………

“อะไรกันวะ?”  ฉันถามตัวเองและค่อยๆย่องเข้าใกล้หน้าห้อง

“…………(ชิ๊งงง!)……….”

อะไรเนี่ย!!!0_0!!!  ทุกคนนั่งประจำที่เรียนของตัวเองอย่างสงบ……ฉันไม่กล้าเดินเข้าห้อง……

“เชิญเข้ามาสิครับ”

จีซัสเอ่ยเชิญฉันอย่าสุภาพเกินเหตุ   แถมมันยังนั่งหน้าห้องด้วย………ผิดปกติวิสัย…………=_=;;

“กรุณาย่างเท้าก้าวเข้ามาเถอะครับ กระผมรับรองไม่เป็นอันตรายใดๆ”

ไอ้ไอค์เอาด้วยอีกคน   มันนั่งข้างจีซัสเลย…………ตูไม่เข้าดีกว่า………….-_-;

“………(-_-\)(/-_-)(-_-\)(/-_-)………..” ฉันส่ายหัวลูกเดียว

“……………(ชิ้งงง!!)……………..”

“พวกแกต้องการอะไรจากชั้น!!! บอกมาก่อน  ไม่งั้นชั้นจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”

พวกในห้องหันมองหน้ากัน……ในที่สุดคิริก้อเอ่ยปาก

“เชิญพวกแกโปรดบอกมันไปเลยว่าพวกเราต้องการอะไร  กรุณาว่องไวด้วย หากช้าแล้วอาจารย์ท่านอาจเสด็จเข้าสอนเสียก่อน  ซึ่งถ้าหากกระผมไม่ได้ฟัง  บ้องหูไอ้คนต้นคิดจะฉีกนะขอรับ”-_-^^…

“ฟังอะไรจากฉันเหรอ คิริ”… ฉันอ้าขาควบระหว่างเขตแดนห้องเรียนกับระเบียงตึก…

“เผอิญว่าดิฉันทราบมาว่าในวันศุกร์ที่ผ่านมา   คุณเอพริลได้มีการชักศึกเข้าโรงเรียน   จนเป็นเหตุให้การประเมินผลของโรงเรียนมัธยมปลาย H ของเราต้องเกือบมีอันต้องมัวหมองก่อนที่จะถูกเลื่อนออกไปพิจารณาในวันอาทิตย์หน้า  ดังนั้น  พวกดิฉันจึงใคร่อยากทราบว่า   เหตุไฉนคุณเอพริลถึงได้กระทำการอันอุกอาจเช่นนี้?”

แพนด้า… สาวสวยตาคมขึ้นต้นถามฉันด้วยศัพท์ที่แสนจะฟังยาก……

“อ๋อ!!~~~ นึกว่าอะไร~~~อะแฮ่ม!! หากพวกท่านประสงค์จะสดับฟังเหตุการณ์ทั้งหมด    ดิฉัน ในฐานะผู้ก่อการ  จะเรียงร้อยถ้อยความให้ตั้งแต่แรกเริ่มจนอวสานเลยนะท่าน”

กำลังจะอ้าปากเล่าแล้วเชียว…… ไอ้จีซัสก้อแทรกก่อนกำหนด

“โปรดใส่เอฟเฟกต์ท่าเพื่ออรรถรสในการชมด้วยนะท่านหญิง…...”

>>………………….>(^0^)<………………………
>>………………….>(^_^)<………………………

หลังจากรับฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว…เพื่อนในห้องฉันก้อสะบัดอาการผู้ดีทิ้งไปในทันที

“แล้วริบบิ้นโดนอะไรมั่งมั้ย”   มินนี่ถามฉัน

“แค่โดนตักเตือนเท่านั้นแหละ”   เฟิร์สตอบแทน

“และโดนกรงเล็บพยัคฆ์ด้วย…”   เบสเติมพลางหันมาล้อเลียนฉัน

จีซัสสะกิดถามฉันว่า………

“ยัยแฝดริบบิ้นกับเรนโบว์มีอะไรต่างกันตรงไหนบ้างวะ?”

“ริบบิ้นขาวกว่า สวยกว่า   และมีไฝตรงหลังหู  ตรงเนี้ยเพิ่งเห็นสดๆร้อนๆตอนจิกหัวมันน่ะ”

“อ้อเหรอ..”  จีซัสบรรลุ

“ถามทำไม?”

“เผื่อเจอหน้า  จะได้ด่าถูกตัวไง”^^;

……นี่ล่ะจีซัส………~~พ่อสุภาพบุรุษ~~…………



วันอังคารที่ 4 ธันวาคม

“ทำไมมาสายนักห๊ะ!!!!” …โกเมนตะคอกฉันทันทีที่มาถึงจุดนัดพบ

“โทษทีนะ  หลังเลิกเรียนต้องไปส่งแอปเปิลที่บ้านก่อนน่ะ”

“สายสองชั่วโมงเนี่ยนะ”

“แวะกินข้าว    ก้อชั้นหิวนี่”

“โทรเข้ามือถือก้อดันปิดอีก”

“แบตหมดอ่ะ”

โกเมนทำหน้าเบื่อๆใส่ฉัน หลังจากถอนหายใจแล้วเขาก้อถามต่อ……

“เงินเหรียญติดตัวน่ะ   มีมั้ย”

“มี…   ทำไมเหรอ?”

“มีแล้วทำไมไม่หยอดเหรียญโทรมาบอกกันว่าจะมาช้า”

“ก้อ…..ก้อ….ก้อฉัน……..ลืม”

“โหยยย    ยัยเซ่อ!!!!”

“……=_=……”

ฉันมาทำงานวันนี้วันที่สี่แล้วล่ะ  เมื่อวานกวาดขยะข้างถนน  เหนื่อยสายตัวแทบขาด   เห็นโกเมนจูงคนแก่ข้ามถนนด้วย (จิตใจดีเหมือนกันนะ) …หลังจากนั้นก้อทยอยเอาน้ำไปเสิร์ฟตำรวจจราจร… เมื่อวานแอปเปิลมาช่วยด้วย พวกตำรวจชมแอปเปิลใหญ่เลย  บอกว่าน่ารักแล้วมีน้ำใจ(เชอะ!)…แล้วตอนใกล้หัวค่ำ  มีเด็กผู้หญิงหน้าตาสวยมากๆ น่ารักสุดๆ คนหนึ่งมาหาโกเมนด้วย หน้าตาคุ้นมากเลย  ท่าทางสนิทสนมกันใช่ย่อย(แอปเปิลบ่นหมั่นไส้มาก)…แต่โกเมนก้อใจแข็งพอที่จะไล่เด็กนั่นกลับบ้านไปได้…ยัยเด็กคนนั้นค้อนฉันกับแอปเปิลใหญ่เลย…………..~_~

“เอ๊ะ!”

ฉันก้มหน้ามองสิ่งที่โกเมนกำลังเขียนอยู่…พอเขารู้ตัวก้อรีบพับเก็บทันที…

“นายเขียนไดอารี่ด้วยเหรอ?”

“นี่เธอแอบอ่านรึเปล่า?…เสียมารยาทชิบ!” …โกเมน’รมณ์บ่จอย…เรื่องนิดเดียวเอง…

“อะไรง่ะ!  ชั้นแค่เห็นเธอเขียนหนังสือบนรถเมล์  เลยชะเง้อดูเฉยๆ”

“เขียนบนรถเมล์แล้วมันทำไมวะ!”

“ก้อมันน่าแปลกนี่    ทำอย่างงี้เสียสายตานะ”

“เหรอ…แล้วเธอได้อ่านมันป่ะ”

“ยังไม่ทันได้ดูอะไรเลย”

“ขอให้จริงเหอะ”

“หวงไรนักหนานะ   เหอๆ  ผู้ชายเขียนไดอารี่…”

“ทำไม?  แปลกตรงไหน?”

“ผู้ชายประเทศเราเค้าไม่ค่อยทำอะไรแบบนี้นี่…ชั้นยังไม่เคยเลย”

“คนที่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆอย่างเธอจะไปรู้ถึงความสุนทรีย์ของการเขียนไดอารี่ได้ไงล่ะ”

“จ้าๆ  ทำพูดดีไปเหอะ…อยากเขียนเขียนไป   อย่ามาเขียนถึงชั้นก้อแล้วกัน”

“…………”

“…………”

“วันนี้เธอต้องทำหน้าที่หญิงสาวบริการ”

“อะไรนะ!!! พูดให้มันดีๆนะ”

“มุกนี้ทำเอาหน้าแดงเลยเหรอ^^” โกเมนหัวเราะ

“ไม่ตลกเฟ้ย!!!!!!”

ในที่สุด……พวกเราก้อขึ้นรถเมล์มาลงที่………มูลนิธิร่วมกตัญญู!!!!!

“ทำความสะอาดพื้น เสิร์ฟอาหาร น้ำ และช่วยอะไรเล็กๆน้อยๆ ตามที่เค้าสั่งน่ะ”

“ได้ค่า…สบายมาก” ……โล่งอกจังเลย!^^……

“……(^_^)……”

“อะไรอีกล่ะโกเมน?”

“……(^_^)……”

“ไปเตรียมวีดีโอมาอัดสิ!! ยิ้มค้างทำซากเหรอ!!!!!!”

ฉันตั้งหน้าตั้งตาทำงานไปเรื่อยๆ………เวลาผ่านไป………พี่ผู้ชายร่างบึกคนหนึ่งก้อเรียกโกเมนไปคุยอะไรซักอย่างพลางมองมาที่ฉันทำให้รู้สึกแปลกๆ   และทันทีที่โกเมนพยักหน้า   ฉันก้อขนลุก!

“นี่ยัยตูดหมึก!! มานี่เด๋วดิ” โกเมนเรียกฉันแล้ว

“อะไรเหรอจ๊ะ^^” ฉันส่งยิ้มหวานไปให้

“ทำอย่างนั้นนึกว่าฉันจะละเว้นไม่ให้ทำงานเหรอ ~~ ฝันไปเหอะ!!”

“……(แป๋ว!)……”^^;

“นี่เป็นโอกาสพิเศษที่เธอจะแสดงความจริงใจในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์นะ”

“……………….”

“………(^_^)(ยิ้ม)(^_^)……….”

“อย่าบอกนะว่าจะให้ฉัน………เก็บศพ”

“เธอไปกับรถมูลนิธิก่อน  ถ้าจำเป็นจริงๆอ่ะนะ  เธอก้อต้องทำ”

“โอยยยยย” …ตูจะเป็นลม…

“อะไรกัน? หน้าซีดเผือดเลย!!   ก้อคนมันขาดน่ะ   เราจำเป็นต้องช่วยนะ”

“ชั้นอยากอ้วกกก!!!!”

“นี่เธอกำลังจะได้ทำบุญกุศลเพื่อมนุษยชาติครั้งใหญ่เลยนะ^0^”… โกเมนยิ้ม(อีกแล้ว)

แล้วโกเมนกับฉัน(จำเป็น)ต้องไปกับรถมูลนิธิซึ่งเกิดเหตุรถชนกันบนสะพานครั้งใหญ่มีผู้บาดเจ็บจำนวนมากมาย……และที่น่าดีใจที่สุด……ฉันไม่ได้เก็บศพค่าาาาาาา

“เดี๋ยวน้องทำแผลให้เด็กๆของรถโรงเรียนที่คว่ำข้างหน้านี้นะ”  พี่นูนู่บอก

…พี่นูนู่ …วิทยากรที่เคยคุมค่ายฉัน  เธอมาเป็นอาสาสมัครด้วยหรือนี่   เธอจำฉันได้ตั้งแต่แรกเห็น (ก้อแน่ล่ะ  ไปตบกันหน้าห้องประชุมนี่  ใครๆก้อจำฉันด้ายยย)

“พี่นูนู่คะ นอกจากพี่แล้วมีพี่วิทยากรคนอื่นมาด้วยมั้ยคะ”

“อ๋อจ๊ะ…เอ่อ…ก้อมี…”

มีเสียงผู้ชายดังขึ้น………………….

“นูนู่!!!!!!!…มาดามขาน้องเสื้อส้มหน่อยสิ  น้องขาหัก!!”

เราสองคนหันไปตามเสียง…พี่ซันจิเดินมาพร้อมกับ…ข…แข…แขนคน!!!!!!!!!

“พี่ซันจิอย่าเข้ามาใกล้น้าาาาาาาา” …ฉันหลับตาปี๋~~~

“ยัยเอพริลมาเอ๋ออยู่ทำไมที่นี่น่ะ”

“หนูมาทำงาน!!!!”

“อ๋อ!! จำได้ละ   งานสาธารณประโยชน์”

“………”


“ไม่มองหน้าฉัน……ไปดีกว่า”

“………”

“………”

“เอพริล!!!!” …เสียงโกเมนนี่…

“อ่ะ!   หา  ” ฉันลืมตาขึ้นมา

“หลับตาทำไมง่ะ?”โกเมนจ้องหน้าฉัน

…เราสองคนหน้าใกล้กันมาก…เราทั้งคู่จ้องตากัน…หน้าฉันเริ่มแดง…สักพักเขาก้อเอ่ยเสียงเบา…

“ถ้าอู้ …ปรับตก!”

…………~~รู้แล้วโว้ยยยย~~……………


…4 ชั่วโมงผ่านไป……………………………~_~;

ตอนนี้ก้อเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ฉันกำลังจะกลับบ้าน    วันนี้เลิกงานดึกจริงๆ  โกเมนเดินออกมาส่งฉันที่รถมอเตอร์ไซค์

“กลับเองได้มั้ย?”

“สบายมาก…”

“แถวบ้านเธอไม่อันตรายใช่มั้ย?” โกเมนถามเสียงนุ่ม

“อืม   ไม่มีอะไรเลย”

“ขับรถดีๆนะ” แววตาเขาเป็นห่วงฉันมากเลย…

“จ้า^0^”

“…^_^…”

“…^0^…”

“ถ้าเธอเป็นแบบตอนนี้ตลอดก้อดีนะ^^”

“ทำไมเหรอ?”

“แบบนี้ล่ะ    ฉันชอบ”

“………(+0+)………”

“ไม่ต้องเถียงกันดี …คุยอย่างสงบๆ”

“เหอๆ”^^;;;

“คราวหน้าอยากจะมาอีกมั้ย?”

“ถ้าเป็นแบบนี้    จะมากับนายสองคนก้อได้ ฉันจะไม่กลัวแล้วล่ะ”

แวบหนึ่ง…โกเมนหน้าแดง……ฉันก้อหน้าแดง……โกเมนก้มหน้า…แล้วเค้าก้อ……

“เอ๊ะ!~” เขาเอ่ย

“อะไรเหรอ?^^”

“เธอนั่งควบรถอ้าซ่าแบบนั้นได้ไง…ระวังหน่อยสิ!!…ไม่เป็นผู้หญิงเลย!!”

~~~~~~……….อะไรนักหนาวะ!!!!  ไอ้นี่!!!!!…………..~~~~~~~~~~~~~



---------------------------