ไม่แน่ใจเหมือนกันนะคะว่าเขาเรียกว่าเรื่องสั้นได้ไหม
หรือว่าจะสั้นไป แต่ยังไงก็ลองอ่านกันดูก่อนละกันนะคะ
มือใหม่มากๆคะ
ที่จริงคิดไว้ว่าจะเก็บไว้ทำหนังสั้น แต่คงต้องเขียนบทพูดกับ รายละเอียดให้มากกว่านี้ อันนี้เป็นเรื่องย่อๆก่อนหละคะ
--------------------------------------------------


Eight , Nine O’Clock

เคยคิดไหมคะ ว่าวันๆหนึ่งเราเดินไปกี่ก้าว และเราเดินผ่านคนไปกี่คน
.
.
ฉันเพิ่งคิดวันนี้เองคะ
.
.
เมื่อเสียงปิ๊บๆ ดังขึ้น ประตูได้ถูกเปิดออก
รถไฟฟ้าขบวน 9.00 นาฬิกาจอดสนิทที่สถานี
ภายในมีคนอยู่ปานกลางเนื่องจากอยู่ใกล้สถานีต้นทาง
.
.
และนี่ เป็นกิจวัตรประจำวันของฉัน ทุกวันจันทร์ ถึงเสาร์ ที่เขาเรียกมันว่าวันทำงาน
ถึงแม้ในใจฉันจะคิดว่า วันเสาร์มะใช้วันทำงานด้วยซ้ำไป แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อมันได้ถูกกำหนดไว้
.
ในเวลาเช่นนี้ เป็นเวลาเข้างานของหลายๆคน และฉันก็เหมือนกัน ได้เวลาเริ่มงานแล้ว
ด้วยความเคยชิน ทุกๆวันฉันจะเดินเข้าประตูที่ 2 จากหัวขบวนรถไฟฟ้า เพื่อสะดวกเวลาลงไปต่อรถขบวนถัดไป
ฉันทำแบบนี้ทุกวัน ยืนที่เดิมมุมเดิม แต่บางครั้งก็เปลี่ยนที่บ้าง เพราะมีคนยืนอยู่แล้ว ขยับมาอีกหน่อยก็ได้ แถวๆนั้นแหละ
ทุกวันมันช่างเงียบเหงา การเดินทางคนเดียวมันน่ากลัวยิ่งกว่าจับงูเห่าซะอีก แต่ ชีวิตหนึ่ง ก็คือหนึ่ง
ฉันคงต้องทำตัวให้ชินกับความเหงานั้นต่อไป
.
.
จนวันหนึ่ง ใครจะคิดหละว่าฉันจะพบกับความเปลี่ยนแปลงในชีวิตประจำวันของฉัน
เมื่อเสียงปิ๊บๆ ดังขึ้น ประตูได้ถูกเปิดออก
รถไฟฟ้าขบวน 9.00 นาฬิกาจอดสนิทที่สถานีอีกครั้ง
วันนี้คนน้อยกว่าปกติ จนเหลือที่ให้นั่งได้ แต่ฉันเลือกที่จะยืนที่เดิมของฉัน
แต่ มันไม่ว่างซะแล้ว มีใครบางคนยืนอยู่ฉันจึงต้องขยับมาอีกหน่อย
.
.
มันแปลกดีเหมือนกันนะ วันนี้ฉันรู้สึกไม่เหงา ทั้งๆที่ฉันก็เดินทางคนเดียวเหมือนทุกๆวัน
มีใครบางคนเลือกที่จะยืนเหมือนฉัน ในขณะที่มีที่วาง ณ สถานีใกล้ๆสถานีต้นทาง
อาจฟังดูไม่น่าแปลกใจสักเท่าไหร่ ที่ใครคนหนึ่งจะเลือกเหมือนๆกัน
แต่สำหรับฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้างเหมือนกัน
.
.
เมื่อถึงชานชาลาเชื่อมต่อสถานี
ประตูได้เปิดขึ้น เราต่างคนต่างเดินออกละไปต่อรถไฟฟ้าขบวนต่อไปเหมือนๆกัน
.
.
เมื่อเสียงปิ๊บๆดังขึ้น ประตูได้ถูกเปิดออก อีกครั้ง
เรายังเลือกที่จะเข้าประตูที่ 2 แต่จากท้ายขบวน
เพื่อสะดวกในการลงจากสถานีรถไฟฟ้า เป็นอีกครั้งที่ ฉันและเขาเลือกเหมือนๆกัน
วันนี้มันเหมือนกับว่า ฉันมีเพื่อนเดินทางตลอดระหว่างทางประจำวันของฉัน
.
.

เราลงสถานีเดียวกัน และแยกย้ายกันไปคนละทาง
.
.
จากนั้น ฉันก็เดินทางคนเดียวเรื่อยมา
ทุกวันฉันก็อดคิดถึงมิได้ว่าหากมีใครเดินทางเป็นเพื่อนฉันจริงๆก็คงจะดีมิใช่น้อย
แต่ในโลกแห่งความจริง ฉันควรทำตัวให้ชินกับการใช้ชีวิตอยู่คนเดียวน่าจะง่ายกว่า
.
.
--1 เดือนผ่านไป—
.
เช้าวันนี้ฉันต้องรีบออกไปแต่เช้า
เพราะเหตุที่ต้องทำภาระกิจบางอย่าง ที่ได้รับมอบหมายจากผู้สั่งการ
.
.
เมื่อเสียงปิ๊บๆ ดังขึ้น ประตูได้ถูกเปิดออก
รถไฟฟ้าขบวน 8.00 นาฬิกาจอดสนิทที่สถานี
ภายในมีคนอยู่มากมายเนื่องจากเป็นเวลาเร่งรีบ
แต่ฉันยังต้องการเข้าประตูที่ 2 จากหัวขบวน
และพยายามเลือกยืนใกล้ๆมุมประจำวันของฉันอย่างเช่นเคย
.
.
ฉันพบบางสิ่ง
เขานั่นเอง
เขาไม่ได้ยืนอยู่มุมเดิม แต่ก็ขยับมาหน่อยเหมือนฉัน
อันที่จริงเรายืนอยู่ข้างๆกัน
รถไฟฟ้าขบวน 8.00 นาฬิกานี้ทำให้ฉันได้พบกับเขาอีกครั้ง
และเราต่างคนต่างเดินออกละไปต่อรถไฟฟ้าขบวนต่อไปเหมือนๆกัน
.
.
เมื่อเสียงปิ๊บๆดังขึ้น ประตูได้ถูกเปิดออก อีกครั้ง
เรายังเลือกที่จะเข้าประตูที่ 2 แต่จากท้ายขบวน
เพื่อสะดวกในการลงจากสถานีรถไฟฟ้า เป็นอีกครั้งที่ ฉันและเขาเลือกเหมือนเช่นเคย
.
.
รถไฟฟ้าขบวน 8.00 นาฬิกา
ได้ทำให้ฉันได้พบเพื่อนเดินทางของฉันอีกครั้ง
จากนั้นฉันก็เลือกที่จะเดินทางโดยรถไฟฟ้าขบวน 8.00 นาฬิกา
ฉันได้พบเขาทุกวัน ฉันทำแบบนี้อยู่เป็นเวลา 2 สัปดาห์เต็มๆ
.
.
วันนี้ฉันป่วย
8.00 นาฬิกา บนที่นอน ช่างเงียบเหงายิ่งนัก
รถไฟออกไปแล้ว ฉันลุกไม่ไหว ลาละกันวันนี้
ไม่รู้ว่าโลกภายนอกจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
แต่คงต้องขอพักสักวัน
เพื่อนเช้าวันใหม่ฉันจะกลับไปขึ้นรถไฟฟ้าขบวนเดิม
.
.
วันรุ่งขึ้นฉันก็หายดี และไปขึ้น รถไฟฟ้าขบวน 8.00 นาฬิกาอีกครั้ง
สิ่งที่ฉันได้พบคือความเหงา อีกครั้งที่มาเยือน
หายไปเพื่อนร่วมเดินทางของฉัน
…
.
.
-- 1 สัปดาห์ ผ่านไป --
ฉันกลับมาเหงาเหมือนเดิมอีกแล้ว
และฉันจึงเลือกกลับมาขึ้นรถไฟฟ้าขบวน 9.00 นาฬิกาเหมือนก่อน
.
.
เมื่อเสียงปิ๊บๆ ดังขึ้น ประตูได้ถูกเปิดออก
รถไฟฟ้าขบวน 9.00 นาฬิกาจอดสนิทที่สถานี
ภายในมีคนอยู่ปานกลางเนื่องจากอยู่ใกล้สถานีต้นทาง
มีใครบางคนยืนอยู่ที่เดิมของฉัน
.
.
“เขา” นั่นเอง
เขาขึ้นรถไฟฟ้าขบวน 9.00 นาฬิกาตั้งแต่เมื่อไหร่
ฉันยังเดินเข้าไปยืนที่เดิมของฉันแต่ขยับมานิด
วันนี้ฉันได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น
.
.
“ไม่เจอกันตั้งอาทิตย์เลยนะครับ”
.
เสียงเขาดังขึ้น เค้าพูดกับฉันหรอ
.
“คุณหายไปไหนเสียนาน”
.
เขาพูดกับฉันจริงๆด้วย
.
“เมื่ออาทิตย์ที่แล้วผมเห็นคุณไม่ได้ขึ้นรถไฟฟ้าขบวน 8.00 นาฬิกา ผมเลยเปลี่ยนมาขึ้นขบวน 9.00 นาฬิกาแทน”
.
.
เราทั้งสองต่างมองหน้ากันอย่างเต็มๆตาและยิ้มให้กันเป็นครั้งแรก
อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปในรถไฟฟ้าขบวน 9.00 นาฬิกา…………………


แก้ไขคำผิดคะ

แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 48 00:28:57

แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 48 00:22:07