เมื่อห้าพันปีก่อนสมัยที่นครดนตรีและ โลกแห่งความจริงยังรวมกันเป็นหนึ่ง ในนครอันเด็ดแถบตะวันตกเฉียงเหนือของศูนย์กลางการปกครองของนครดนตรี
อันเด็ด ประเทศที่ได้ชื่อว่าผลิตมนต์ดำได้มากที่สุดในประเทศแยกของนครดนตรี และโลกแห่งความจริง พ่อมด แม่มดที่เก่งกาจ มักมาจากที่นั่น และสัตว์พันธุ์ประหลาดทั้งหลายแหล่ อันเป็นเหตุให้เป็นต้นกำเนิดของกล่องเพลงศักดิ์สิทธิ์ ซิเรน่า
ด้วยพลังของพ่อมด และแม่มดดำที่เก่งกาจที่สุดในอันเด็ดทั้งเจ็ดคน อันได้แก่ โดจิเร เฮวาน พ่อมดผู้เชี่ยวชาญศาสตร์มืด เรทาเรีย เซอเรฟ แม่มดผู้ฉลาดดั่งเหยี่ยว มีเลียม เอเบอวา พ่อมดผู้แข็งแกร่ง ฟาราส เมนเนล ผู้มีความรับผิดชอบสูง ซอลเทีย เมอเนน ลูกครึ่งมนุษย์และหมาป่า
ลาจีน่า เออลิเจีย ธิดาของเทพแห่งวารี ทีเรียส เกลบีเวอร์ นักสู้ผู้แข็งแกร่ง รวดเร็วกว่าสายลม ได้ลงมนต์ไว้ในกล่องเพลง ด้วยอักขระโน้ตสีทอง อักขระ แห่งความตาย
เพลงมรณะ ท่วงทำนองเพลงที่อยู่ในกล่องเพลงซิเรน่า ซึ่งไม่มีใครได้ฟัง ว่ากันว่าผู้ใดได้ฟังจะถูกขโมยหัวใจในทันที หรือที่เรียกกันว่าเป็นอมตะ
อมตะที่น่ากลัว เพราะไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถที่จะตายได้ ต้องทนเห็นคนที่เรารักคนแล้ว คนเล่า จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
แต่วิธีเดียวที่จะขอหัวใจคืนจากกล่องเพลงซิเรน่า ก็คือต้องตามหาผู้ถูกเลือกที่กล่องเพลงได้เลือกเอาไว้แล้ว โดยมีมนต์ดนตรีรัตติกาลสถิตอยู่ในกาย นั่นหมายถึงสัญลักษณ์ของผู้เปิดผนึกพลังแห่งความมืด ผู้ความคุมพลังของกล่องเพลงนี้ได้
กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว พ่อมดและแม่มดทั้งเจ็ดได้ทำความผิดพลาดครั้งใหญ่ ที่ไม่อาจหวนเวลากลับไปแก้ได้ พวกเขาต้องเป็นอมตะ ไม่มีวันตาย ความเจ็บปวดทรมาน ที่ทำให้พวกเขาต้องรีบตามล่าหาตัวผู้เปิดผนึกของกล่องเพลงโดยเร็ว
แต่จนแล้วจนรอด ร้อยปีผ่านไป สองร้อยปีผ่านไป พวกเขาก็หมดกำลังใจและท้อถอย ได้แต่รอคอยว่าสักวันหนึ่งผู้กุมพลังนั้นจะมาปลดปล่อยพวกเขาออกจากความปวดร้าวนี้
ทีเรียส หนึ่งในเจ็ดผู้ผนึกมนต์ดำกล่องเพลงซิเรน่าไม่ต้องการให้ลบล้างคำสาปของกล่องเพลงซิเรน่าจึงนำกล่องเพลงไปเก็บไว้ที่ใต้ปราสาทเอฟีเรียในนครดนตรี จนกระทั่ง...


สิบสี่ปีก่อนปัจจุบัน...

การประชุมเศรษฐกิจ...

ของทั้งสิบแปดประเทศในนครดนตรี...

“หายนะ” เสียงแหบพร่าของชายคนหนึ่งดังขึ้น

“ภัยวิบัติ”

“กำลังจะบังเกิด”

“ท่านว่าอย่างไรนะ กษัตริย์บิลลี” กษัตริย์แห่งเอฟีเรียตรัสถาม

“ธิดาของกษัตริย์แห่งเอฟีเรีย”

“จะเป็นผู้ปลดปล่อยพลังความมืดของกล่องเพลงซิเรน่า”

“ท่านพูดอะไรหนะ รู้ตัวบ้างรึเปล่า”

“กษัตริย์บิลลี!!!” กษัตริย์แคลวินตรัสอย่างเกรี้ยวกราด

“นางคือตัวอันตราย”

“ต้องสังหาร”

ถ้อยคำดำรัสของกษัตริย์แห่งเลบินาที่เกือบจะทำให้ ความอดกลั้นทั้งหมดของกษัตริย์แคลวินขาดสะบั้น ด้วยที่ว่า พระธิดาของตนจะต้องถูกสังหาร


“เปิดข้าสิ”

“ทุกสิ่งที่ใจเจ้าปรารถนา....”

“จะได้มาเพียงแค่ปลายนิ้ว”

“นั่นใคร” เสียงของเด็กสาวเอ่ยขึ้น

“พูดอะไรหนะ”

“เปิดข้า ผู้ถูกเลือก”

“เจ้าจะได้สิ่งที่เจ้าต้องการ...”

“ข้าจะเชื่อเจ้ายังไง” เด็กสาวยังคงระแวง นัยน์ตาสีฟ้ากวาดมองรอบห้อง พยายามหาต้นตอของเสียงลึกลับนี้

“เชื่อข้าสิ”

“ข้าทำให้แม่เจ้าฟื้นได้”

“ข้าจะเชื่อเจ้าได้ยังไง”

“เปิดข้า”

“ใช้พลังของข้า”

“ไม่มีสิ่งที่ทำให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้” เด็กสาวแย้ง

“แต่พลังของข้า ทำให้แม้เจ้าฟื้นขึ้นได้”

“ไม่ ข้าไม่เชื่อ”

“เจ้าเป็นใคร”

จู่ๆแสงสีขาวก็สว่างวาบขึ้นจนทำให้ มือบางต้องยกขึ้นมาบังตา แสงได้สงบลง

ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าคือทุ่งดอกไม้สีขาวโพลน

อะไร

คำถามในใจคำแรกที่บังเกิดขึ้นในใจของเด็กสาว

สายลมพัดมาวูบใหญ่ นำพากลิ่นหอมหวนจากดอกไม้และละอองเกสรให้โชยแตะปลายจมูก

“เรอา” เสียงหวานๆจากหญิงสาวนางหนึ่งดังขึ้น

นัยน์ตาสีฟ้าเบิกกว้าง ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างไม่แทบไม่เชื่อสายตา

“ท่านแม่”



“ท่านแม่” เรอาเอ่ยขึ้น

“ข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าข้าทำให้แม่เจ้าฟื้นขึ้นได้”

“นั่นท่านแม่เหรอเพคะ” เด็กสาวยังคงไม่แน่ใจ

“แม่เอง เรอา” หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยแล้วยิ้มรับ พลางยื่นแขนออกมาราวกับจะรอรับร่างของเด็กสาวที่โถมเข้าไปกอด

นัยน์ตาสีฟ้าใสจับจ้องไปยังร่างของหญิงสาวเบื้องหน้า

“แม่กลับมาแล้วเรอา”

“แม่เอง”

“แต่...ท่านแม่”

“แม่กลับมาหาลูกไงเรอา ลูกจะได้ไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่เดียวดาย”

ถึงแม้หน้าตา รูปร่าง และเสียง จะเหมือนคนที่เธอเคยเรียกว่าแม่เมื่อ แปดปีก่อน แต่อะไรบางอย่างมันบอกเธอว่าคนคนนี้ไม่ใช่แม่ของเธอ

“มาหาแม่สิ เรอา”

“เข้าไปสิ”

“เข้าไปหาแม่ของเจ้า” เสียงลึกลับนั้นกำลังยั่วยุเด็กสาวให้เข้าไปหา คนที่ตนคิดถึงนานแสนนาน

นัยน์ตาสีฟ้ายังคงฉายแววลังเลอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉับพลันก็ฉายแววตาแห่งความมุ่งมั่นออกมา

“ไม่!” น้ำเสียงของเด็กสาวแข็งกร้าว

“นั่นแม่ของเจ้าเรียกนะ”

“มาหาแม่เรอา มาหาแม่”

จู่ๆ ดาบสีเงินเรียวยาวก็ปรากฏขึ้นที่มือของเด็กสาวก่อนจะปักไปที่ร่างของหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า แค่เพียงชั่วอึดใจ

“ม่ายยยยยยยย”

นัยน์เนตรของราชินีแห่งเอฟีเรียเบิกกว้าง พร้อมๆกับคำพูดที่เอ่ยออกมาอย่างเพิ่งตื่นจากฝัน แต่เสียดแทงเข้าไปในใจของผู้พูดอย่างจัง

“ท่านแม่เป็นเพียงอดีตต่างหากหละ”

เธอจะไม่จมปลักอยู่ในอดีต เพราะว่าบัดนี้เธออยู่ในโลกแห่งความจริง ความจริงที่เธอต้องทำใจยอมรับ ว่าท่านแม่จากไปแล้ว อย่างไม่มีวันหวนกลับ

เพราะความตายคือสัจจะธรรมแห่งชีวิตที่ไม่มีใครอาจเลี่ยงได้

แม้จะสวดอ้อนวอนเพียงใดก็ตาม

ทุกอย่างเป็นไปตามที่ชะตาชีวิตเป็นผู้กำหนด

ความสุข ความทุกข์ ความโกรธ ความปวดร้าว ความแค้น ความโลภ อำนาจอันชั่วร้ายที่ไม่มีวันสิ้นสุด ซึ่งเกิดจากสิ่งของหรือจิตใจคนกันแน่

กล่องเพลงซิเรน่า....

สิ่งที่กำหนดชะตาชีวิตของผู้คนในเพอลิลัซ

“คาลิน่า” เสียงเรียกห้าวๆที่ทำให้เจ้าของชื่อหันไปมอง

“พี่มาเธริส” คาลิน่าเอ่ยพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

“มองรัย” มาเธอริสว่า ก่อนจะกำมือแล้วต่อยไปที่แขนของเด็กสาวอย่างหยอกๆ

“โอ๊ย! ก็ปกติไม่เคยเห็นมาเช้านิ”

“เจ็บนะ” คาลิน่าบ่นพลางยกมือลูบแขน

“ก็ต่อยให้เจ็บ” เด็กหนุ่มว่าพลางทำหน้ากวนใส่ ทำเอาเด็กสาวหน้าเบ้ แต่ในใจของเธอไม่ว่าเค้าผู้นี้จะแกล้งอย่างไรเธอก็ไม่รู้สึกโกรธ รุ่นพี่คนนี้กลับดูน่ารักในสายตาของเธอเสมอ คิดแล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้

ปัก เด็กสาวยกมือขึ้นต่อยมาเธริสบ้าง

“เฮ้ย เฮ้ย ลามปามแล้วคาลิน่า พี่แก่กว่าเธอตั้งสองปีเชียวนะ” ว่าจบเด็กหนุ่มก็กำมือแล้วต่อยเข้าไปที่ต้นแขนของเด็กสาวอย่างเบาๆ คาลิน่าก็เลยเอาบ้าง

มือบางนั้นยกขึ้นเหนือศีรษะก่อนจะตบลงไปตามหลังรุ่นพี่หนุ่มเต็มแรง

“โอ๊ย!!!” มาเธริสร้องลั่น

“หนอย... คาลิน่า” เขาพูก่อนจะเข้าไปรัดตัวเด็กสาวไว้ แล้วเขกหัวคนในอ้อมแขนไปสองสามที

“เจ็บ เจ็บ”

“พี่มาเธริส เค้ายอมแล้ว”

“ยอมเหรอ มะกี้มันเจ็บนะเฟ้ย เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย” พอมาเธริสกำลังเงื้อมมือขึ้น เตรียมจะเขกหัวแม่ตัวแสบอีก เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“โอ๊ย...จีบกันอีกแล้วไอ้คู่นี้”

เจ้าของเสียงคือเด็กสาวผิวขาว เรือนผมสีม่วงเข้มและนัยน์ตาที่รับกับสีผม รุ่นพี่ม.6 ราเซล บลูกรี

“จะบ้าเรอะ”

“ไม่ใช่นะ” ทั้งคู่ประสานเสียงพร้อมกัน

“แหม ถ้าไม่ใช่ทำไมต้องหน้าแดงด้วยหละจ๊ะ แล้วมาเธริสจะกอดคาลิน่าอีกนานมั้ยนั่น” ราเซลเอ่ยยิ้มๆ ทำเอาคนถูกแซวต้องรีบผละออกจากกันแทบจะในทันที

“ไม่ใช่อย่างนั้น ก็คาลิน่าเนี่ย ชักลามปามใหญ่คิดเทียบรุ่นกับผม ก็เท่านั้น”

“แหมๆ แก้ตัวน้ำไหลไฟดับเชียวนะ พี่มาเธริส” น้ำเสียงเรียบๆ แต่ฟังดูกวนบาทาชอบกลแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เครเซน อาซาร์ เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาชอบทำหน้ากวนตลอดเวลา เป็นเหตุให้สำลี แอลกอฮอลล์ ผ้าพันแผลที่วงโยฯหมดเป็นแถบๆ

“แก้ตัวอะไร ห๊ะ เครเซน” มาเธริสว่าอย่างกึ่งยั่วะ กึ่งล้อเล่น ก่อนจะเดินเข้าไปคว้าคอเสื้อของเจ้ารุ่นน้องตัวแสบแล้วลากกลับเข้าวง ปล่อยให้ราเซลต้องมองหน้าเด็กสาวผู้ต้องคดีอีกคนอย่างขำๆ ก่อนที่คาลิน่าจะรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในวง ตามมาเธริสและเครเซนไป

“จะรู้มั้ยน้า... ว่าพูดแบบนี้ทีไร ลงเอยกันทุกราย” ราเซลพึมพำ