เสียงกระหืดกระหอบเหมือนกำลังวิ่ง...วิ่งหนีอะไรสักอย่าง...
เสียงส้นรองเท้ากระทบบันได ดังก้องไปทั่วบริเวณ...
ทั้งๆที่พยายามจะทำให้มันเบาลง เพราะไม่อยากให้ผู้ติดตามที่ไม่รู้ว่าซ่อนตัวอยู่ตรงไหน พบเจอเข้า แต่อยากเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะให้พ้นจากตัวตึกและบันไดวกวนนั้น...

มือที่โหนราวบันไดเพื่อส่งตัวเองให้วิ่งขึ้นไปชั้นบนเร็วขึ้น ..แต่เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า แล้วเมื่อขึ้นไปถึงบนนั้นแล้ว จะหนีไปไหนต่อหละ...
ฝีเท้าที่เร่งมาแต่แรกเริ่มแผ่วลง มองหาหนทางที่จะซุกซ่อนตัวที่แนบเนียนที่สุด เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนใบหน้า ถึงแม้ว่าจะคอยปาดมันทิ้งอยู่ตลอดเวลา...

ฉันกำลังหนีอะไร...

พลันสายตาสะดุดกับบรรดากล่องมากมายเต็มไปหมดเรียงซ้อนกัน ฉันชะงักฝีเท้า ..มันมากแล้วก็สูงพอที่จะปิดบังร่างเล็กของฉันได้แน่นอน...
แต่ฉันก็วิ่งผ่านมันไป ขึ้นบันไดไปแต่ละขั้น ละชั้น ก็พบกับบรรดาห้องหับมากมาย หากฉันเปิดประตูเข้าไป อาจจะยังพอมีที่ซุกซ่อนได้ แต่ฉัน
เลือกที่จะวิ่งขึ้นไปอีก...จุดหมายคือดาดฟ้า

เห็นแล้วประตูบานเชื่อมกับดาดฟ้า โชคดีที่มันไม่ได้ ล็อคไว้ ฉันเปิดมันผลัวะออกไป ผลักประตูปิดเข้าเต็มแรง แล้วล็อคจากด้านนอก...ด้วยกุญแจที่คล้องไว้ฝั่งทางบันได
อย่างน้อยก็ยังป้องกันการติดตามได้ส่วนหนึ่ง

ฉันสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ลมพักมาวูบนึง ช่วยทำให้ฉันหายใจคล่องขึ้น และสบายขึ้น เหลียวมองไปรอบๆ อาณาบริเวณ พบเพียงราวแขวนผ้า และผ้าสีขาวที่เหมือนซักใหม่ๆ โบกสะบัดไปตามลม
พร้อมเพรียงกัน...

ฉันจะทำอย่างไรดี???

"แก๊ง ๆ กึก กึก กึก .."

ฉันสะดุ้งสุดตัว ...เสียงๆหนึ่งกำลังก้องขึ้นมาบนบันไดที่ฉันเพิ่งวิ่งผ่านมาเมื่อครู่..ฉันกลั้นหายใจฟังเสียงนั้น แต่ก็ได้ยินเพียงแค่นั้นจริงๆ แล้วมันก็เงียบไป

ฉันรีบวิ่งสำรวจอาณาบริเวณนั้น แต่ก็ไม่มีส่วนที่จะให้ฉันซุกซ่อนตัวได้ นอกจาก..บันไดหนีไฟ...ที่พาดอยู่ระหว่างชั้นของตึก ไวเท่าความคิด ฉันโหนตัวที่กั้นดาดฟ้า แล้วลงไปปีนบันไดหนีไฟ
เพื่อจะหนีจากตรงนั้น อย่างน้อยเพื่อให้พ้นสายตาผู้ติดตาม...

"แคร่กๆๆๆ ตึง!!!" ฉันเพิ่งจะปีนได้ถึงชั้นที่วิ่งผ่านมาเท่านั้น ...หากกวาดตาลงมาเบื้องล่างจะพบกับฉันที่กำลังปีนอยู่ และนี่...เป็นชั้น 17... หากกระโดดลงไป ไม่คิดว่าจะมีอะไรหลงเหลือ
แม้กระทั่งชีวิตของฉัน

สายตาฉันบังเอิญพบช่องลม ใหญ่พอที่จะลอดตัวเข้าไปได้ ฉันตัดสินใจทำเช่นนั้นทันที ก่อนที่มันจะสายไป

ตุ้บ...

ฉันมาโผล่ชั้นที่ฉันกำลังคิดว่า จะซ่อนตัวดีไหม ชั้นที่มีกล่อง

ในที่สุดฉันก็หมดทางไป เพราะไม่รู้ว่า ใต้บันได ยังมีผู้ตามล่าคนอื่นหรือเปล่า แต่อย่างน้อย ฉันก็ต้องถ่วงเวลาไว้บ้าง...
ฉันพยายามเลือกกล่องใบที่เหมาะกับตัวฉันมากที่สุด และต้องเป็นใบเล็กที่สุด เพื่อที่ว่า จะได้ไม่มีใครสังเกตว่ามีคนอยู่ในนั้น

แล้วฉันก็ซ่อนตัว...

"กึก กึก กึก เคร้ง เคร้ง เคร้ง!!..." เสียงฝีเท้าเดิน ลงมายังชั้นล่าง ฉันกลั้นหายใจอีกครั้ง เงี่ยหูฟังว่ามันจะเดินผ่านไปหรือไม่...
นี่ฉันกำลังกลัวอะไร และกำลังหนีใครกันนี่???? ฉันไม่เข้าใจ

"กึก กึก กึก กึก..." เสียงเดินนั้น วนไปมารอบบริเวณกล่อง...เหมือนกับตัดสินใจอะไรอยู่
"ผัวะ!!! แคว่ก..." เสียงเหมือนของมีคมกระทบกล่องแล้วขาดออกเป็นสองส่วน ด้านข้างกล่องที่ฉันซุกซ่อนอยู่ ฉันสะดุ้งเฮือก แต่ก็ยังนิ่งพอที่จะไม่ส่งเสียงและขยับตัว
เหงื่อเม็ดโต เริ่มทยอยผุดขึ้นตามใบหน้าฉันเต็มไปหมด...

เสียงเช่นเดิมกับกล่องหลายๆ ใบ ในนั้น ดังครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันเฝ้าสวดภาวนาอย่าให้มาถึงคิวกล่องของฉัน...

เสียงเงียบลงไป พร้อมกับเสียงเดินจากไป
เดินลงไป หรือขึ้นไป ฉันก็ไม่สามารถรู้ได้ รู้แต่ว่า ฉันรออยู่เป็นระยะเวลานาน จนฉันหลับไปในกล่องนั้น...

ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพร้อมความง่วงงุน..เมื่อยขบ ฉันขลุกขลักอยู่ในกล่องนั้น
ฉันเงี่ยหูฟังเสียงด้านนอก ไม่มีเสียงใดๆ มีแค่เสียงลมหายใจของฉันเท่านั้น

ฉันค่อยๆแง้มกล่องดูด้านนอก เห็นเศษกล่องกระจัดกระจายเต็มไปหมด ฉันปิดกล่อง แล้วสูดลมหายใจลึกๆ ด้วยความอึดอัด..ก่อนที่จะเปิดอีกครั้งแล้วแทรกตัวออกมา

สิ่งที่พบเบื้องหน้าก็ยังเป็นเศษกล่องเช่นเดิม แต่ฉันสงสัยว่า ทำไม ยังคงหลงเหลือกล่องอยู่อีกใบหนึ่ง นอกเหนือจากกล่องที่ฉันซ่อนตัวอยู่ ทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่า กล่องที่พังยับไปนั้น
ล้วนแล้วแต่เป็นกล่องที่ใบใหญ่กว่าที่ฉันเลือกทั้งนั้น... นับเป็นความโชคดีอย่างร้ายกาจของฉัน

แต่ทำไมกล่องใบใหญ่ใบนั้น ไม่ได้รับการตรวจสอบ...ยังคงตั้งตระหง่านเหมือนเดิม...

ด้วยความสงสัย ฉันจึงโหย่งตัวสูงขึ้น แล้วค่อยๆแง้มเปิดฝากล่อง ..มองลอดลงไปในนั้น สิ่งที่ฉันเห็นทำให้ฉันร้องขึ้นสุดเสียงในความมืดนั้น........

สิ่งที่ฉันเห็น.....



มันคือร่างของฉัน ที่มีมีดปักอยู่ที่หน้าอก เลือดไหลริน นอนขดตัวอยู่ภายในกล่องนั้น...

ในความเงียบนั้น ฉันเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะของรัตติกาล....




===========================
เป็นเรื่องที่ฝันเมื่อเช้าตรู่ของวันนี้..รู้สึกไม่สบายใจ เลยเขียนเก็บไว้ และดัดแปลงให้เป็นเรื่องราว ...

ขอบคุณคะ