ความคิดเห็นที่ 1 กระทู้นี้คำตอบมีอยู่ว่า เราอยากเขียน หรือเรารักการเขียน ถ้าอยากเขียน มันก็มีสองด้านว่า สมหวังหรือผิดหวัง ถ้าทำได้ดังที่หวังก็ดีใจภูมิใจ ถ้าไม่ได้ดังหวังก็เสียใจหรือท้อถอย แต่ถ้ารักที่จะเขียนนั้น เมื่อได้เขียนก็สมหวังแล้ว ถ้าไม่ได้อะไรมากกว่านั้นก็ไม่ผิดหวัง ถ้าได้เงินหรือชื่อเสียงก็เป็นของแถมครับ สมัยก่อนเขียนแล้วไม่รู้จะเสนอผู้อ่านทางไหน ถ้าไม่ได้พิมพ์ สมัยนี้ดีกว่ามาก คนอ่านในเนตเยอะแยะไปครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 21 มิ.ย. 48 06:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาสนับสนุนคุณเจียวต้าย จริงๆแล้วเขียนเพราะอยากเขียนคะ ...อย่างตัวเองกว่าจะ ขายได้เล่มแรก  ไม่ได้หมายความว่าเพิ่งจะเขียน แล้ว ขายได้เลยเสียเมื่อไหร่  ที่เป็นเศษกระดาษเพราะเขียนไม่ จบมีอยู่กองพะเนินขายเจ๊กไปก็หลายร้อย (คิดเอาเถอะคะ ว่ามากขนาดไหน)   เอามาลงเนต  ก็เพราะคิดว่ามีคนอ่าน  ที่สำคัญ  คนอ่าน จะเป็นแรงกระตุ้นเพื่อให้เราเขียนต่อ  แค่คนอ่านคนเดียว ก็มีความหมายมากสำหรับเราแล้วคะ   ทำไมถึงเขียน... เพราะการเขียนเป็นการฝึกฝนการใช้ ภาษา และสร้างสรรค์ ที่สำคัญ เป็นการฝนความคิด ของ เราได้เป็นอย่างดี  ยิ่งเขียนมาก  คุณจะรู้สึกว่า ความคิด ของคุณ คมชัดมากขึ้น  แล้วจะยิ่งทำให้คุณมีมุมมองใน ชีวิตที่ดีขึ้น  อันนี้ ตัวเองเป็นคะ  แล้วรู้สึกได้พัฒนาตัวเอง ไปกับงานเขียนด้วยเหมือนกัน การขายงานได้มันเป็นปัจจัยสนับสนุน  แต่ในความคิด ของเราแล้ว...ขายงานก็ขึ้นกับกลไกของตลาดด้วย  แต่ ถ้าคุณผูกติดกับตลาดมากเกินไป  งานเขียนของคุณจะ ติดกับรูปแบบตามความต้องการของตลาด   ฝีมือการ เขียนงานของคุณอาจจะติดอยู่กับรูปแบบเดิมๆ  เราคิด ว่า  เราใช้คำในงานเขียน(เช่นนิยาย)ไม่น่าจะเกิน  แสน คำ  แล้วเขียนวนไปวนมาผูกจนเป็นเรื่อง  นักเขียนคน หนึ่งก็จะติดอยู่กับแสนคำที่เขาใช้นั่นแลหะ    ถ้าหากนัก เขียนยังติดอยู่กับรูปแบบของงานที่ตามตลาดอีก  แสน คำนั้นมันก็เพมือนงานที่ออกมาจากโรงงาน  เป็นจาน ชาม รูปทรงแบบเดิมๆ  สีสันไม่เปลี่ยนแปลง    แล้วคิด ว่าตลาดไม่อิ่มตัว  คนอ่านไม่เบื่อหรือคะ    มันต้องอิ่ม ตัวเข้าสักวัน  แล้วคนเขียนงาน ก็ขายงานไม่ได้   ตายแล้ว  พูดอะไรออกมาอย่าเพิ่งเบื่อนะคะ   จริงๆที่ เขียนมานี่  ก็เพื่ออยากจะบอกว่า  เขียนงาน  อย่าไปยึด ติดว่า ตลาดเขาต้องการอะไรให้มากจนเกินไปนัก   เพราะจะทำให้ตีกรอบคนเขียนจนเกินไป   เท่านั้นละคะ     ตัวเองก็ไม่เคยคิดว่าจะขายได้อีกตลอดชีวิต  แต่ที่เขียน ลงถนนฯนี้  เพราะรู้สึกดีๆกับคนอ่าน  โดยเฉพาะคนอ่าน ที่ไม่ได้อยู่เมืองไทย  หาหนังสือไทยอ่านยาก  จะได้อ่าน และได้พูดคุยกัน  การขายงานได้ในความรู้สึกของตัวเอง มันเป็นกำไรเท่านั้น  จะไปยึดติดอะไรไม่ได้     สิ่งที่ทำ อยู่ทุกวันนี้ คือ ฝึกฝนและลับคมความคิดในสมองของเรา กลั่นออกมาเป็นตัวหนังสือ สื่อสารกับคนอ่านเท่านั้นคะ   จริงๆ แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 07:56:27 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 07:55:53 จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 21 มิ.ย. 48 07:51:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถึงไม่ได้รวมเล่มก็จะเขียนค่ะ อย่างน้อยก็เขียนเพราะมีคนอ่าน คนแรกคือตัวเราเอง คนที่สองคือ...(เมื่อก่อน) น้องแอบอ่าน ก็เขียนไปเรื่อยๆ ไม่รู้สิ เริ่มเขียนมาตั้งแต่จำความได้แล้วล่ะค่ะ ก็เขียนตั้งแต่ ตอนอยู่ ป.2 เริ่มทำนิทาน เป็นตุเป็นตะ อยากแต่งนิยายตอนอยู่ ป.4 แล้วก็เลยเอาโครงเรื่องมาเขียนใหม่ ตอนโตขึ้นมาอีกที แล้วก็เขียนเก็บไปเรื่อยๆ ไม่รู้นะ สำหรับความคิดของเรา แค่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในพันทิป ช่วยแวะเข้ามาอ่าน มาให้กำลังใจ แค่นี้เราก็เขียนต่อไปแล้วล่ะ จากคุณ : เม-ดา - [ 21 มิ.ย. 48 07:58:51 A:202.133.176.50 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 สู้ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : หนอนหนังสือมาเองค่ะ (sweettimeonline) - [ 21 มิ.ย. 48 09:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เราเลิกเขียนนานแล้วค่ะ เพราะคิดว่าถึงจุดหนึ่งเราก็คงต้องหลีกทางให้คนใหม่ๆขึ้นมา แล้วสิ่งที่ได้เรียนรู้และสะสมมาก็ใช้ไปกับงานจนร่อยหรอแล้ว ไม่มีสิ่งใหม่ๆให้อีกต่อไป แล้วก็ตามคนใหม่ๆไม่ทัน ยิ่งในโลกของไซเบอร์พวกนี้ยิ่งแล้วใหญ่ สมัยก่อน งานของเราจะสื่อถึงคนอื่นๆ(ผู้อ่าน)ก็โดยทางหน้ากระดาษเท่านั้น ไม่มีหนทางอื่น เราก็เลยต้องหาทางพิมพ์ออกมาให้ได้ แน่นอนว่าไม่มีใครทำงานออกมาเพื่อเก็บไว้ในลิ้นชักหรืออ่านคนเดียว เสียดายของ ไปซะไกล เอาเป็นว่าครั้งหนึ่งเราเคยพิมพ์งานของเราเป็นพ็อคเก็ตบุคเอง เพราะไม่อยากง้อสนพ. ก็โอเค ทำได้นะ สบายๆด้วย ไม่ต้องใช้เงินมากมาย จริงๆแทบจะไม่ต้องใช้เลยก็ทำได้ วางแผงทั่วประเทศเหมือนกัน ผลตอบรับก็น่าพอใจ เราใช้คำว่า หนังสือทำเอง (ต่างจากทำมือ เพราะเป็นระดับอาชีพกว่า) อยากเล่าให้ฟังเหมือนกันว่าทำได้ยังไง แต่คงว่ากันยาว ถ้าคุณเจ้าของกระทู้สนใจวิธีการ จะลองเมล์มาคุยกันก็ได้ จากคุณ : คนเก่า - [ 21 มิ.ย. 48 10:21:07 A:58.11.166.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณคุณทางเดินแห่งรักครับ ที่ตั้งกระทู้ถามให้เพื่อนๆ แลกเปลี่ยนกัน แป๊บเดียวก็มาคุยกันหลายคนแล้ว อ่านแล้วได้อะไรมากเลย ของผมไม่ถือว่าตัวเองเป็น "นักเขียน" เพราะเขียนเล่นจริงๆ ที่เริ่มเขียนเพราะตัวเองเป็น "คนอ่าน" มาก่อน ก็เลยอยากเป็น "คนเขียน" บ้าง เพราะอยากมีเรื่องของตัวเอง แบบที่ตัวเองต้องการ สารภาพว่าไม่ใส่ใจตลาดเลย และเรื่องที่ตัวเองเขียน ก็คาดคงไม่มีสำนักพิมพ์มาซื้อ เพราะเขียนตามใจตัวเองซะขนาดนั้น ฮ่าๆๆ แต่พอมาลงเรื่องที่ถนนฯ แห่งนี้ แล้วก็รู้สึกติดครับ รู้สึกดีที่มีคนอ่านงานของเราบ้าง มีคนชอบงานของเรานิดๆ หน่อยๆ ก็เป็นแรงใจให้เราเขียนต่อแล้ว และเพื่อนที่นี่ก็ใจกว้างเหลือเกิน แบบเขียนตามใจตัวเองแค่ไหนก็ไม่ว่าซักคำ แฮ่ๆๆ ปัจจุบันนี้ก็เขียนไปเรื่อยๆ กะว่าถ้ามีโอกาสรวมเล่ม (ทั้งงานเขียนและงานเพลง) ก็จะรวม ถ้ามันออกมาเป็นรูปเล่มจริงๆ ก็คงรู้สึกดีเหมือนกัน แต่กว่าจะถึงวันนั้นคงยังอีกไกล และถ้าไม่มีสำนักพิมพ์สนใจ ไว้แก่ๆ เก็บตังค์ได้ แล้วค่อยพิมพ์เอง ฮ่าๆๆ ไม่รีบครับ  ตอนนี้ก็ยังตั้งหน้าตั้งตาเขียนอยู่ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 10:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากเขียนค่ะ กลัวไม่มีคนเข้ามาอ่าน จากคุณ : ผู้หญิงลืมยาก - [ 21 มิ.ย. 48 10:53:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขออนุญาตคุณทางเดินแห่งรัก(เจ้าของกระทู้) ผมอยากขอร้องให้คุณคนเก่า ช่วยเขียนเรื่องจากประสบการณ์ในการเขียน การพิมพ์ และการขาย ให้เพื่อนในถนนฯนี้ทราบ เป็นวิทยาทาน จะได้ไหมครับ? จากคุณ : เจียวต้าย - [ 21 มิ.ย. 48 11:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่เป็นไรเลยคุณเจียวดาย   ถือซะว่า  คุยกันรวมๆกันในกระทู้เดียวกันนี่แหละ   อยากทราบเหมือนกันนะค่ะคุณคนเก่า   หรือถ้าขัดข้องอย่างไร  ก็ช่วยโพสต์อีเมลล์มาแปะใว้ในกระทู้นี้ได้มั้ยค่ะ  จะได้ติดต่อ   สำหรับคนที่อยากจะทำหนังสือทำเองบ้าง  อิอิ   รู้สึกว่าหนังสือทำเองนี้  จะคล้ายๆกับพวกเพลงอินดี้ที่แต่งขายกันเองรึเปล่า   เราว่าดีกว่าพึ่งค่าย  พึ่งสำนักพิมพ์อีก   อ่านแล้วรู้สึกจริงใจดี  55   อันนี้เป็นความรู้สึกตอนที่ได้ยินเพลงทำเองขายเองครั้งแรกนะ     แล้วใครคนอื่นๆ  มีความเห็นยังไงกันบ้างก็ตอบกันมานะค่ะ   อย่างที่บอกไว้ต้นกระทู้คือ  อยากทราบมาก    บางครั้งรู้สึกว่า   เวลาประกวดอะไรแล้วพลาดเนี่ยะ  มันจะให้ฉุกคิดว่า  เราทำอะไรอยู่ตั้งนานเนี๊ยะ  รางวัลก็ไม่ได้   ถึงแม้  เราจะรู้ดีว่า  เราได้ประสบการณ์   ได้ความรู้เพิ่มเติมในการเขียนหนังสือ   แต่มันก็อดคิดไม่ได้เลยว่า   แล้วเราต้องฝึกเขียนอีกนานเท่าไหร่กันนะ . แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 11:48:20 จากคุณ : ทางเดินแห่งรัก - [ 21 มิ.ย. 48 11:46:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถึงยังไงก็คงเขียนต่อไปเรื่อยๆ นั่นแหละค่ะ ก่อนที่จะเอาผลงานมาลงตามเว็บไซด์ ก็เขียนอยู่แล้ว การที่ได้มีเพื่อนๆ มาช่วยอ่านทำให้รู้สึกดีมากๆ ดีกว่าไปดองในไหอ่านเองคนเดียวตั้งแยะ ^-^ ถึงไม่ได้พิมพ์เป็นรูปเล่มก็ไม่ผิดหวังอะไรค่ะ เพราะตอนเริ่มเขียนครั้งแรกก็ไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้วนอกจากอยากให้เพื่อนๆ ช่วยเข้ามอ่านกันเยอะๆ เห็นด้วยกับคุณพีทคุงค่ะ รวยแล้วจะพิมพ์รวมเล่มเอง 555 จากคุณ : wayo - [ 21 มิ.ย. 48 13:36:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนนี้ก้อกะลังเขียนเอามันอยู่ 555+ นี่เราก็กะลังคิดว่าจาทำหนังสือทำมือนะ 555 จากคุณ : i_tua_yung - [ 21 มิ.ย. 48 14:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อันนี้มาถามอย่างเปิดอกเลยนะ   เป็นเพราะปวดใจจาก การประกาศรางวัลนายอินทร์อวอร์ดหรือเปล่า เพราะประกาศผู้เข้ารอบมาหนนี้    วรรณกรรมเยาวชน และ  นิยาย  ไม่มีแม้แต่คนเข้ารอบ  "อะไรกันนี่"  ตอน แรกที่เห็นประกาศรายชื่อยังตกใจเลยคะ   ว่า  คนเขียน นิยายและวรรณกรรมเยาวชนของเรา  มือไม่ภึงขนาด เขียนไม่รู้เรื่องเลยเชียวหรือ  ทั้งๆที่อ่านใน ถนนฯ  ก็ว่า สนุกๆ  และคิดว่ามีคนในถนนฯไปส่งกันเยอะ     แต่ไม่ ทราบรายละเอียดคะ   เพาระตัวเองก็ไม่ได้ส่ง  เพราะกฎ เขาห้ามแต่แรกว่านิยายลงเวบ เขาห้ามแต่แรกแล้ว   ถ้า ยังไงไม่ต้องเสียใจนะคะ   หรือใครที่พลาด ไม่ต้องเสียใจ คะ    เรามานั่งคุยกันได้  ว่าเรื่องของเราควรปรับอะไร อย่างไร  คนในนี้นักคอมเม้นท์หลายคนคะ  แต่การจะ ให้คนคอมเม้นท์งานอนัแรกเลย คนเขียนต้องทำใจก่อน ว่า  จะเปิดกว้างรับฟังความเห็นได้  และคนมาให้ความ เห็นก็ต้องทำเพื่อให้นักเขียนพัฒนาชิ้นงาน  ไม่ใช่ทำลาย เนื้อหางานของเขา การวิจารณ์ก็จะเป็นไปในแนวทางที่ สร้างสรรค์นะคะ เรื่องหนังสือทำเอง คาดว่าจะเหนื่อยนะคะ  เพราะโรง พิมพ์ก็เรียกกำไรไปแล้วส่วนหนึ่ง  หากส่งสายส่งถูกหัก อีก25 % ของราคาหนังสือ กำไรก็หมดไปอีกส่วนหนึ่ง ที่สำคัญ  หนังสือทำเอง ไม่มีเปอร์เซนต์จ่ายตามร้าน มีขายก็จริง แต่ถูกวางไว้ตามหลืบ มุม ไม่ใช่วางโชว์ บนชั้น  แล้วจะขายดีสะดุดตาคนซื้อได้อย่างไรคะ   ก็น่าคิดนะ หรือคุณคนเก่า   มีประสบการณ์อย่างไรบ้าง   ก็แลกเปลี่ยนแนะนำด้วยคะ อยากส่งเสริมให้คนเขียนงานดีๆเกิดจากกระทู้ดีๆอย่างนี้ คะ จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 21 มิ.ย. 48 14:20:00 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โตมิโต   กูโชว์ดะ  ค่ะ   เราไม่ได้ไปประกวดรางวัลนาอินทร์อวอร์ดอ่าจ่ะ เราประกวดเรียงความ   ไม่ถึงกระดาษเอ4ด้วยซ้ำ   555  บอกแล้วว่าเราไม่เก่งเรยอ่าทางด้านนี้    เราแค่คิดว่า   มันคงต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าที่เราเคยพยายามไปเป็น100เท่าได้มั้ง   ก็เลยไม่รู้ว่าเราไม่ได้รักทางนี้อย่างสุดซึ้ง  หรือเราไม่เหมาะกับการเป็นนักเขียนที่สามารถมีนิยายเป็นของตัวเองได้กันแน่  เราก็ไม่ได้คิดว่าเราจะทำหนังสือหรอกนา  ที่เราถามก็ถามเผื่อเพื่อนคนอื่นๆอ่าจ่ะ  เพราะ  หลายๆคนคงจาสนใจ  ส่วนเราอ่า  ม่ายเอาอ่า  ไม่รู้จะเขียนได้ดีวันหนาย   ก็ชื่นชมนะคนที่เค้าพยายามไขว่คว่าทำอะไรได้เองอ่ะ   มันก็เป็นความภูมิใจนี่นา  ขายไม่ได้ก็เอาไว้เป็นที่ระลึกได้ 5555555.... จากคุณ : ทางเดินแห่งรัก - [ 21 มิ.ย. 48 14:44:15 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ๋อ คะ  ถ้าเช่นนั้นมารับทราบคะ   อือม์  สำหรับคนอยากพิมพ์งานเอง  คงต้องรอท่านอื่นที่มี ประสบการณ์มาเล่าให้ฟังนะคะ  ก็รอดูอยู่เหมือนกัน แต่เท่าที่รู้อย่างว่านะคะ  เส้นทางสายนี้  อุปสรรคมีมาก กว่าความสำเร็จ  ก็ต้องอดทนสูง   ตอนนี้ก็มีคนมาเร่งให้ตัว เองเปิด สนพ. เหมือนกัน  แต่รู้ดีว่าไม่มีความสามารถคะ แง่ม จากคุณ : โตมิโต ล๊อคเอ้าท์ (โตมิโต กูโชว์ดะ) - [ 21 มิ.ย. 48 16:31:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เราเริ่มที่ชอบอ่านมากๆแล้วก็ชอบเขียนมากๆตามมา เริ่มแต่งนิยายตั้งแต่เข้ามหาลัย จนจบมหาลัยก็มีนิยาย4เรื่อง เขียนใส่สมุดเล็กเชอร์ไว้อ่านเอง ถ้ามีเพื่อนคนไหนอยากอ่านบ้างก็เอาให้อ่าน แค่นั้น แต่น้องสาวเราเอาเรื่องที่เราเขียนมาลงในถนน และมีคนอ่าน มันเป็นอะไรที่มีความสุขไปอีกแบบ เอามาโพสต์แต่ละตอน ได้อ่านคอมเม้นท์ของแต่ละคน แล้วมันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก พอโพสต์จบเรื่องปุ๊บถึงกับเหงา เหมือนจะปิดเทอม จะไม่ได้เจอเพื่อนอีกแล้ว อะไรทำนองนั้น สำหรับเรา เรื่องจะได้ตีพิมพ์หรือไม่ ไม่สำคัญค่ะ สำคัญที่เขียนแล้วมีคนอ่าน เขียนแล้วมีความสุข แค่นี้ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เขียนต่อไปแล้วค่ะ จะเขียน...จนกว่าไม่มีอะไรจะเขียน... จากคุณ : พิมลพัทธ์ - [ 21 มิ.ย. 48 19:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จะเขียนจนกว่าวันที่ท้อจริงๆค่ะ มันก็ไม่พ้นเรื่องสายตาน่ะค่ะ บอดเมื่อไรคงเลิก ^^" จากคุณ : NIS (NiS*Za) - [ 21 มิ.ย. 48 19:49:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ถ้าถามส่วนตัวแล้ว ที่มาเขียนเป็นเพราะว่าเป็นคนอ่านมาก่อน บางครั้งรู้สึกว่าตอนนี้ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย น่าจะเป็นแบบนี้มากกว่า ก็เลยเอาความคิดแปลกๆของตัวเองมาแต่งซะเลย - - " การที่มีคนมาอ่านเรื่องที่เราแต่งไว้ ก็มีความสุขดีนะ เหมือนได้เพื่อนใหม่ๆมากมาย + มิตรภาพที่มองไม่เห็น ส่วนที่ถามว่าจะแต่งอีกนานมั้ย ก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าอยากแต่งก็แต่ง ไม่คิดยึดเป็นอาชีพอะไรหรอก แค่อดิเรกพอว่า     บางครั้งเราก็ต้องแยกระหว่าอาชีพกับงานอดิเรก ถ้าเอางานอดิเรกเป็นอาชีพคงอดตาย T T     ส่วนงานที่เขียนอยู่บอกตรงๆว่าไม่เคยเสนอสำนักพิมพ์หรอก เพราะยังแต่งไม่จบ เลยไม่ได้คิดว่าการได้รับการตีพิมพ์เป็นไง haha แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 20:19:31 จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 21 มิ.ย. 48 20:15:41 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอให้ได้เขียน ไม่อ่านไม่ว่ากัน... (ว่าแต่เราเองก็ยังไม่ได้เขียนอะไรจริงๆ จังในถนนฯนี้เลยนี่นา) จากคุณ : waidhaya - [ 21 มิ.ย. 48 21:41:08 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สำหรับผม ผมคงจะเขียนจนกว่าจะหมดไฟครับ เรื่องการได้ตีพิมพ์หรือไม่นั้น ถ้าถามตรงๆก็คือ...อยากให้ได้ตีพิมพ์อ่ะครับ (ผมว่านักเขียนทุกคนก็คงอยากเห็นเรื่องที่ตนเขียนเป็น"หนังสือจริงๆ"สักที) แต่ในตอนนี้ยังไม่กล้าคิดเลยเถิดไปถึงขั้นนั้นเลยครับ เพียงแค่ทุกวันนี้มีนักอ่านในถนนฯคอยติดตามเป็นกำลังใจให้แค่นี้ก็ดีเพียงพอแล้วครับ มันรู้สึกดีจริงๆที่รู้ว่าอย่างน้อยก็มีคนคอยอ่านเรื่องที่เราเขียนอยู่ครับ ...ผมว่า เสน่ห์ของการเป็นนักเขียนคงจะอยู่ตรงนี้กระมัง จากคุณ : silverqueen - [ 21 มิ.ย. 48 22:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สำหรับผมชอบเขียนพวกเรื่องสั้น มันเป็นทางออก งานที่ทำประจำบางทีมันก็เครียด หาหนทางออกไม่ได้ จะระบายในงานที่ทำก็ไม่ได้อีก และก็ไม่ได้หวังให้มันพิมพ์ออกมาเป็นเล่ม เพราะรู้ว่าฝีมือไม่ดี ทีเขียนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะใจรักอ่านะ จากคุณ : CyberLink - [ 21 มิ.ย. 48 22:57:26 A:203.113.51.137 X:203.151.140.117 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เขียนค่ะ สนุกดี เขียนในเว็บนี่ล่ะ มันเป็นการสื่อสารกับคนอ่านที่สนุกค่ะ ไม่ได้สนใจว่าพิมพ์เป็นเล่มไหม แต่ที่ผ่านมา งานที่เขียนลงในเว็บก็ได้พิมพ์รวมเล่มค่ะ ทั้งในนิตยสารด้วยค่ะ แต่แรกเลยไม่คิดว่าต้องรวมพิมพ์หรือตีพิมพ์ในนิตยสารค่ะ เพราะอย่างที่ทราบเดี๋ยวนี้พื้นที่ในนิตยสารไม่ค่อยมีพื้นที่ให้นักเขียนใหม่เท่าไร เลยไม่คิด มาคิดหลังจากเขียนจบในเว็บแล้วค่ะ ส่งไปก็ผ่านทุกที่ค่ะ จากคุณ : คนเขียน (ดนยา) - [ 21 มิ.ย. 48 23:28:05 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมเริ่มต้นด้วยการเขียนบันทึก ปัจจุบันนี้มีกองสมุดเก่าๆ วางสูงเป็นตั้ง ก่อนหยิบอ่านต้องหาผ้ามาปิดจมูก(เป็นคนแพ้หนังสือเก่ากระดาษเก่า) นั่นคือแรงบันดาลใจให้เริ่มเขียนหนังสือ เพราะเมื่อเราอ่านบันทึกของตัวเองเมื่อสักสิบกว่าปีที่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์เล็กน้อยจิ๊บจ้อยเพียงใด ก็ยังรู้สึกว่าสนุก ได้หัวเราะ ร้องไห้ สมหวังและดีใจไปกับตัวของเราเองในอดีต แล้ววันหนึ่ง ผมก็เลยคิดมาได้ว่า ทำไมเราไม่ลองเขียนอะไรขึ้นมาจริงๆ เสียทีล่ะ ก่อนเขียนนิยาย ผมเริ่มจากบทความครับ ใช้ประสบการณ์ความรู้เท่าที่พอมี ศึกษาเพิ่มเติมเท่าที่หัวพอไหว แล้วนำเสนอสนพ. ซึ่งก็ปรากฏว่าได้ นิตยสารเล่มแรกซื้อมาตุนไว้เยอะเชียว กะอวดเพื่อนๆ ด้วยไงครับ เคยทำนิตยสารเองกับเพื่อนด้วยเหมือนกัน ไม่ต้องใช้เงินมากอย่างที่คุณคนเก่าว่าไว้จริงๆ เพราะใช้วิธีหาสปอนเซอร์ ขายโฆษณาก่อนหนังสือตีพิมพ์ ถ้ารู้จักกับโรงพิมพ์ได้ก็จะยิ่งเป็นการดีเพราะเครดิตได้ระยะหนึ่ง(ค่าโฆษณานั้นก็เครดิตเหมือนกัน) จำได้ว่าตัวผมเองเป็นทั้งบก. นักเขียน(เขียนทุกเรื่อง ทั้งข่าวทั้งบทความ ทั้งวิจารณ์)  เป็นตากล้อง เป็นนักข่าวไปสัมภาษณ์คนนู้นคนนี้ และเป็นเซลส์ขายโฆษณาอีกต่างหาก แต่แล้วก็เหนื่อย เพราะการเขียนโดยมีระเบียบเวลามากำหนดนั้นไม่น่าสนุกนัก แถมยังต้องเอนเอียงเอาใจตลาดให้มากเข้าไว้เพราะไม่งั้นเราจะไม่ได้สปอนเซอร์ สุดท้ายก็โบกมือลา แต่ก็ยังเก็บห้วงเวลานั้นไว้ในความทรงจำมิรู้ลืม ปัจจุบันก็เขียนนิยาย ลงในถนนนักเขียนนี้แหละครับ สนุกดี แถมยังได้มิตรไมตรีมากมายอีกทั้งความรู้หลากหลายจากนักเขียนนักอ่านท่านอื่นๆ อนาคตก็คงยังต้องเขียนต่อไป อย่างน้อยก็เก็บไว้อ่านเองหากไม่ได้ตีพิมพ์ ใครที่เริ่มจับปากกาขึ้นมาร้อยเรื่องราวชีวิต.. คนนั้นก็เป็นนักเขียนแล้วครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 21 มิ.ย. 48 23:34:33 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผมคอยจะให้คุณคนเก่า มาเล่าเรื่องพิมพ์หนังสือขายเอง หรือจะเปิดกระทู้ใหม่ก็ดีครับ ส่วนผมรู้สึกว่านักเขียนส่วนใหญ่ในถนนฯนี้ ยังเป็นนักศึกษาอยู่นะครับ อยากจะบอกว่า เมื่อจบแล้วก็หาอาชีพที่ยั่งยืนทำ ให้มีรายได้เลี้ยงตัวและครอบครัวเสียก่อน เอาความอยากเขียนเก็บไว้ในใจ เมื่อสามารถจะมีชีวิตอยู่ได้พอควรแล้ว ถ้ายังมีความอยากเขียนเหลืออยู่ และมีเวลาว่าง ก็ลงมือเขียนเถิดครับ คราวนี้จะรู้สึกว่าเขียนได้สบายไม่มีกังวล อย่าลืมนะครับว่า ผู้ที่ประสบความสำเร็จในการเป็นนักเขียน ที่แต่ก่อนเรียกว่านักประพันธ์นั้น มีน้อยกว่าคนที่ไม่ได้ผุดได้เกิด หรือดังเรื่องเดียว มากมายครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 22 มิ.ย. 48 07:07:08 A:61.90.14.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 พิมพ์เองเลย (ถ้าเราคิดว่าไม่รองใคร) จากคุณ : นินจาคาถา - [ 22 มิ.ย. 48 09:53:54 A:192.168.16.166 X:202.57.136.227 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เรียน ท่านเจ้าของกระทู้ ในส่วนตัวกระผม เขียน เพราะอยากเขียน ขอรับ ต่อมา ก็มีสิ่งที่เราจำเป็นที่จักต้องเรียนรู้อีกมาก ในโลกของวรรณกรรม นี้ ก็เรียนรู้สิ คราวนี้ จากประสบการณ์แล้ว หาใช่จากทฤษฎีไม่ แล้วก็แสวงหา ต่อไป เพราะเรา.....เรียนเรื่องนี้... ยังไม่จบเลย... จนป่านนี้แหละ...ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ - [ 22 มิ.ย. 48 15:10:46 A:61.91.79.176 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 แวะกลับมาอ่านรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ นึกได้ว่าครั้งหลังๆ ไม่ได้ลงชื่ออ่านไว้ คราวนี้เลยลงชื่ออ่านครับ แง่ม... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 22 มิ.ย. 48 18:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ต้องขออนุญาตคุณทางเดินแห่งรักตอบยาวหน่อยนะคะ เพราะเห็นเพื่อนๆหลายคนในนี้เขียนได้ดีแล้วรู้สึกอยากเล่าประสบการณ์ของตัวเองบ้าง (ถือเป็นการแลกเปลี่ยน) โดยส่วนตัวแล้วไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือ จะติดพวกการ์ตูนญี่ปุ่นมากกว่า แต่มาในระยะหลังรู้สึกจะรับไม่ได้กับเนื้อหาที่มุ่งเน้นขายเซ็กส์ซะเป็นส่วนใหญ่ ส่วนการ์ตูนที่หลายเล่มจบก็จะซื้อเฉพาะเรื่องที่ออกมาจบแล้ว เพราะขี้เกียจตามซื้อทีละเล่ม ตอนนี้มีอยู่เล่มหนึ่งตามซื้อมา ห้าปีแล้วยังไม่จบเลย และก็เริ่มหันมาอ่านนิยายช่วงนี้  แหล่ะ เพราะรู้สึกเหงา เริ่มจากนิยายตามกองที่ขาย สามเล่มยี่สิบก่อน (ด้วยความงก) จากนั้นค่อยกระเถิบมาอ่านเรื่องยาวตามนามปากกาที่เคยได้ยิน แต่ก็รู้สึกเสียดายเงินเป็นอย่างมาก บางเรื่องทนอ่านได้ไม่กี่บท ก็ต้องเปิดข้ามไปอ่านตอนจบให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไป สุดท้ายก็มานั่งเขียนเองด้วยความโมโหที่เสียเงินไปตั้งหลายพันแล้ว แต่ยังหาเรื่องที่เราชอบไม่ได้ซักที ครั้งแรกเขียนเรื่องสั้นส่งขายหัวเราะ แต่โดนตีกลับมาทุกเรื่อง เขียนอยู่ประมาณสิบกว่าเรื่องได้มั้ง ถึงรู้ว่าตัวเองคงเขียนเรื่องสั้นไม่เอาไหน จึงหันมาเขียนนิยายเรื่องสั้นแบบ สิบสองบาทแทน ทว่าชีวิตคนๆหนึ่งไม่ได้สั้นแบบนิยายเล่มละสิบสองบาทหรอก เขียนไปเขียนมาก็เลยปาเข้าไปสามร้อยกว่าหน้า ใช้เวลาประมาณสามปีกว่า แต่ตอนนั้นเขียนควบอยู่สองเรื่อง (เพราะรู้สึกเซ็งที่ต้องจดจ่ออยู่กับเรื่องใดเรื่องหนึ่งเป็นเวลานานๆ) หลังจากที่ทบทวนอีกหลายรอบ และมั่นใจว่าต้องผ่านแน่ๆ คิดไปอย่างนั้นทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าจะต้องเริ่มจากจุดไหนหรือสนพ.ไหน สุดท้ายก็คิดโทรถามตามสนพ.ต่างๆแบบหว่านแห โดยเริ่มจากสนพ.จากนิยายที่เรามีอยู่ในมือเป็นที่แรก แต่ก็ต้องสะอึกกับคำพูดห้วนๆของหญิงวัยทอง(มั้ง)ว่า “ ที่นี่ไม่รับพิมพ์งานให้นักเขียนโนเนม ” แล้วก็วางสายไป ตอนนั้นจำได้ว่าตัวเองนั่งร้องไห้  แต่จำไม่ได้ว่าร้องเพราะอะไร มันเบลอๆไปหมด แล้วก็นั่งซึมอยู่เกือบอาทิตย์ ก่อนจะตัดสินใจลองโทรไปสนพ.อื่นต่อ เพราะรู้สึกเสียดายเวลากับความตั้งใจที่เราเสียไป แต่คราวนี้สนพ.นี้เขาก็พูดดีนะ ถามแค่ว่าเราเขียนแนวไหนเท่านั้นเอง จากนั้นก็ให้เราลองส่งไปให้เขาพิจารณา แต่ก็โดนตีกลับ เพราะเหตุผลที่ว่า “ นักเขียนหน้าใหม่จะต้องเป็นเรื่องที่โดดเด่นมากๆ ” แต่เขาก็ยังอุตส่าห์ชมนะว่า เรื่องเราสนุก (เราก็ปลื้มนิดๆกับคำชมพร้อมสับสนว่า สรุปแล้วจะเอาไงกับชีวิตตูฟะ สนุกแต่ไม่เอา) ถึงแม้เรื่องไม่ผ่าน แต่ความรู้สึกของเราเริ่มดีขึ้นมาก เลยหันมาเขียนอีกเรื่องที่ค้างไว้ต่อ แต่เรื่องแรกก็ยังเก็บไว้ มีอารมณ์แล้วค่อยแก้ไขใหม่ กว่าเรื่องที่สองจะเสร็จใช้เวลาประมาณสองปี แล้วก็ส่งไปสนพ.แห่งใหม่อีก คอยประมาณครึ่งเดือนบก.โทรมาหาเราว่าขออ่านส่วนที่เหลือ  (เพราะส่งไปเพียงครึ่งเดียว)เราเริ่มมีความหวังมากขึ้น รีบส่ง EMS ไปเลย แล้วก็แทบกรี๊ดลั่นบ้าน เมื่ออีกสองอาทิตย์ต่อมาบก.บอกว่า เรื่องเราผ่าน ยอมรับว่าทั้งดีใจแล้วก็ตื่นเต้นมาก ยิ้มแก้มแทบปริเลย หลังจากที่ตั้งสติได้ เราก็มานั่งทบทวน ว่าเราคิดว่าเรื่องแรกสนุกกว่าเรื่องที่สองอีกแต่ทำไมไม่ได้รับการพิจารณา ทำให้เดาได้ว่าบรรทัดฐานของแต่ละสนพ.นั้นต่างกัน เพราะตราบใดที่บก.ยังเป็นมนุษย์ ความคิดเห็นย่อมแตกต่างกันอยู่แล้ว แต่นั่นเป็นอารมณ์ ที่มีคำว่า ธุรกิจ ควบคู่ไปด้วย แล้วเราไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกของผู้อ่านได้โดยตรงว่ารู้สึกอย่างไร นั่นเป็นประสบการณ์คร่าวๆสำหรับการได้พิมพ์เป็นรูปเล่ม แต่สำหรับในโลกไซเบอร์ ที่เพิ่งเข้ามาสัมผัส และเพิ่งรู้ถึงมิตรภาพของคนแปลกหน้า ยอมรับว่ามีความสุขไปอีกระดับหนึ่ง คำพูดเล็กๆน้อยๆที่ตอบสนองมานั้น สามารถทำลายความเครียดที่มีอยู่ในตัวเราได้เหมือนกัน ส่วนจะเขียนไปนานแค่ไหนนั้น คงตอบไม่ได้ เพราะอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน ซักวันอาจมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราไม่สามารถเขียนเรื่องต่อไปก็ได้ ส่วนเรื่องประกวดไม่เคยคิด เพราะมันเป็นสิ่งกดดันมาก ไม่อยากเขียนเรื่องที่มีความกดดันมาเป็นแรกผลักดันน่ะ แต่ทุกวันนี้พยายามปรับปรุงไม่ให้เขียนผิดเพราะถือเป็นการให้เกียรติคนอ่าน(แต่ก็มีผิดจนได้) แล้วนิยายเรื่องยาวตอนนี้ก็เลิกซื้ออ่านแล้ว ยกเว้น สามเล่มยี่สิบ กับโฉบมาอ่านตามเวปเท่านั้น แฮ่ จากคุณ : มาดาม เค - [ 23 มิ.ย. 48 09:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ต่อข้อถาม.. 1. จะเขียนไปจนกว่าจะลืมภาษาไทยจนหมดสิ้น 2. หากเขียนจนอายุครบร้อยแล้วยังไม่ได้รวมเล่ม ก็จะจัดแจงรวมเล่มเสียเอง เพื่อเก็บเตรียมไว้เป็นหนังสือไว้แจกให้คนที่มางานเป็นที่ระลึกในการเดินทางไกลของ เจ้าของงาน (จะงานไหนก็แล้วแต่.. ไม่บอก) จากคุณ : NvR' - [ 23 มิ.ย. 48 14:12:06 A:144.137.2.134 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 อยากเป็นนักเขียนมาก ๆ ครับ ผมว่าเป็นตัวของตัวเองดี เขียนในสิ่งที่เราอยากสื่อให้สังคมได้รับรู้ร่วมกับเรา ผมว่านักเขียนสุดยอดไปเลย กระผมเองพึ่งเข้ามาเจอกระทู้นี้นะขอรับ เพียงแค่เริ่มหัดใช้net เอ ออ ไม่ทราบว่าผมจะรบกวนให้ท่านผู้อาวุโส (ด้านแวดวการเขีน)ช่วยชี้แนะแนวทางให้ข้าน้อยหน่อยได้ไหม ค์อข้อน้อยหมายถึงกระบวนการในการฝึกวิทยายุทธทางการเขียน ข้าน้อยจะศึกษาที่ไดได้บ้าง รบกวนท่านเสียเวลาชี้แนะข้าด้วย อาริกาโตะ โกซาอิมาสึ (ขอบคุณหลาย ๆ เด้อ) จากคุณ : จอมมารหัวโต - [ 23 มิ.ย. 48 16:41:38 A:10.10.3.138 X:202.29.57.3 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอโทษทีพิมพ์ผิดแต่คงพออ่านออกนะขอรับ วันหลังผมจะกลับมาอ่านอีก ขอบคุณล่วงหน้านะครับท่านผู้อาวุโสย็าาาาก ........วิชาปากกาทลายความต่ำทรามของสังคม.....อยากฝึกวิชานี้ให้สำเร็จ นะ ย๊ากกกกกกก แฮะ แฮะ แฮะ จากคุณ : จอมมารหัวโต - [ 23 มิ.ย. 48 16:47:10 A:10.10.3.138 X:202.29.57.3 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาปรบมือ ให้กับความเป็นเลือดนักสู้ของคุณมาดามเค คะ  ยอดจริงๆ   หญิงแกร่งคนนี้   โตมิฯยอมรับนะคะการพิมพ์หนังสือเล่มหนึ่ง  น้องๆที่ได้ พิมพ์งานกับ สนพ.ง่ายๆ  ช่วยดูเป็นตัวอย่างของคุณมาดาม เค ด้วยเถอะคะ  ว่ายังมีคนที่เขาพยายามที่จะเขียนงานให้ ได้รับการตีพิมพ์อยู่อีกมากที่ไม่ได้รับการมองจากสนพ.   ดังนั้น เอาตัวอย่างของคุณมาดามเค เป็นแรงใจ  พยายาม เขียนงานที่มีคุณภาพกันขึ้นไปนะคะ  ทำงานเรามีคุณภาพ เพื่อสนพ.จะได้ยอมรับชิ้นงานของเราต่อไปอีกเรื่อยๆ   อย่าไปท้อ  หรืออย่าหยุดเขียนเสียก่อน    เอาใจช่วยนัก เขียนหัวใจสู้ทุกคนบนถนนฯแห่งนี้คะ จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 23 มิ.ย. 48 19:09:54 ]

ความคิดเห็นที่ 32 แวะมาอ่านอีกรอบ แล้วก็ขำ คุณจอมมารหัวโต ภาษาเปรี้ยวได้ใจเหลือเกิน อุๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 23 มิ.ย. 48 21:56:14 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ชอบเขียนตั้งแต่เด็ก ๆ ครับ แต่โตขึ้นอะไรหลาย ๆ อย่างมันก็ทำให้เราลืม ๆ ไป พอกลับมานึกขึ้นได้ ก็กลับมาเขียน หาคนอ่าน ไม่หวังว่าจะต้องได้รับการตีพิมพ์หรอกครับ เสียดายพล็อต เพราะมีบางช่วงที่คิดโน่นคิดนี่ แต่ก็ไม่เคยเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือเลย แล้วก็เลือน ๆ ไปเสียเฉย ๆ จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 24 มิ.ย. 48 07:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ส่วนตัวเองที่เขียนนิยายก็ไม่ใช่เพราะอยากเป็นนักเขียนหรอกค่ะ แต่อยากอ่านในสิ่งที่เราชอบ แต่ไม่ค่อยมีใครเขียนเลย ก็เลยต้องเขียนเอง ทั้งที่รู้ว่าแนวของเรามันยากในการที่จะหาสำนักพิมพ์ แต่ก็อยากเขียนมันไปเรื่อยๆ จนมีคนหลงกลเข้ามาอ่านของเราแล้วบอกว่าชอบ ก็เลยได้เพื่อนนักอ่านที่มีความคิดเหมือนกัน ได้มิตรภาพจากคนที่เราไม่รู้จักแต่เขาก็รออ่านงานของเราอยู่เสมอ ตรงนี้ล่ะค่ะที่ทำให้เรามีความสุข ไม่ต้องเครียดหรอกค่ะเรื่องได้พิมพ์หรือไม่ได้พิมพ์ เขียนในสิ่งที่เป็นตัวเองจะดีที่สุดค่อยๆพัฒนาไปเรื่อยๆ อย่าเพิ่งท้อก็พอค่ะ จากคุณ : ต้นข้าว - [ 24 มิ.ย. 48 14:16:48 A:203.188.26.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 เขียนเพราะอยากเขียน ไม่หวังมากนักกับการตีพิมพ์รวมเล่ม เพราะรู้ดีว่าฝีมือคงไม่ถึง รึไม่ก็ยังไม่เก่งกาจมากนัก ทุกวันนี้ชีวิตยุ่งเหยิงมากกับการทำงาน เลยหาเวลามานั่งเขียนต้นฉบับเก่าที่ค้างไว้ยากมาก แต่ต่อไปจะพยายามเขียนให้มากขึ้นกว่านี้ (ก็เพราะอ่านกระทู้นี้ล่ะหนา....) แล้วสักวันเราทุกคนคงได้อ่านผลงานของกันและกันนะคะ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 25 มิ.ย. 48 09:12:37 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เราก็ตกใจกับการประกาศผลนายอินทร์อะวอร์ดรอบแรกเหมือนกันนะคะ   ตัวเราส่งประกวดเรื่องยาวเข้าไป  แต่ต้องขอถอนเรื่องออกกะทันหันเพราะมีเหตุสุดวิสัยบางอย่าง   ก็ยังลุ้นอยู่เหมือนกันว่าเรื่องไหนหนอที่จะได้รางวัลปีนี้  ปรากฏว่าไม่มี  อึ้งไปเลยค่ะ   แต่เรากลับเห็นว่าดีนะคะ  หากมาตรฐานไม่ถึงกับยอมรับให้ผ่านได้  ก็ไม่ควรที่จะทู่ซี้ดันเรื่องที่ดีที่สุดแต่เกณฑ์ต่ำกว่าที่ตั้งไว้เข้าไปชิงรางวัลต่อ   การประกวดมันก็กดดันค่ะ  แต่มันจะมีมาตรฐานที่แน่นอน   ไม่เหมือนกับการส่งเรื่องไปให้สนพ.พิจารณา  ที่เรากลับคิดว่ากดดันกว่า  เพราะนอกจากจะไม่รู้ว่าเขาจะพิจารณาให้เราเมื่อไหร่  ยังไม่แน่ใจได้เลยว่าเขาได้อ่านเรื่องของเรารึเปล่าอีกด้วย   ถ้าจะถามว่ากดดันไหมหากว่าเขียนหนังสือไปแล้วไม่ได้ตีพิมพ์  เราคิดว่าทุกๆคนก็ต้องหวังที่จะได้ตีพิมพ์ทั้งนั้นแหละค่ะ   ไม่ว่าคุณจะก้าวเข้ามาเขียนเรื่องครั้งแรกเพราะใจรักหรืออะไรก็ตามที   แต่ก็อยากให้คิดเผื่อใจไว้บ้างก็ดีค่ะ   หากว่ามันไม่ได้เป็นไปตามที่เราหวัง  ก็ขอให้ใช้จุดหมายแรกในการที่คุณก้าวเข้ามาเขียนเป็นจุดกำลังใจดีกว่า  ว่าคุณเขียนเรื่องมาเพราะอะไร  เพราะคุณสนุกที่จะทำมันใช่ไหม  ถ้าคุณสนุก  คุณก็ทำต่อไปเถอะค่ะ   และสู้ๆนะคะสำหรับทุกๆคนที่ยังค้นหาความฝันของตัวเองต่อไป  สักวัน...ไกลเชื่อว่าหากมีความมุ่งมั่น  พยายามจริงๆ  วันที่คุณจะมีหนังสือตีพิมพ์สักเล่มมันต้องมาหาคุณแน่ๆค่ะ จากคุณ : ไกลนั้น - [ 25 มิ.ย. 48 22:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เราโชคดีมาก ๆ เขียนเรื่องแรกก็ได้ตีพิมพ์แล้ว ต้องพยายามรักษามาตรฐานที่ดีของตัวเองไว้ แล้วพัฒนาส่วนที่อ่อนด้อยต่อไป จากคุณ : tiara - [ 8 มี.ค. 49 10:21:06 ]