ความคิดเห็นที่ 1 . โทสะของดีดี          ดีดีกำลังนั่งบันทึกรายละเอียดการออกเช็คลงในสมุดเช็คหลุยส์วิตต็อง อยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือสไตล์พระเจ้าหลุยส์ที่สิบห้า          “คุณลืมปาร์ตี้ของแมดจ์ใช่มะ”          “นี่ผมแทบจะเหาะมาเลยนะ”          “อีกครึ่งชั่วโมงก็เริ่มแล้ว”          “เราก็จะไปสายไง  เก็บแรงเก็บกรงเล็บคุณไว้เถอะ พ่อคุณตะกุยผมซะกระจุยมาทั้งวันแล้ว”          “คุณพรีเซ้นต์โปรเจ็กต์ให้อะดอระเบิ้ลรึเปล่า”          “เปล่า  พ่อคุณพรีเซ้นต์เอง”          “ทำไมล่ะ”          “คุณตะหากที่น่าจะบอกผมว่าทำไม”          “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร”          “พ่อคุณโกรธมาก ดีดี   โกรธฉิบหายวายป่วงเลย”          เงียบ          “คุณรู้อยู่แล้วนี่ว่าทำไม”          ดีดีก้มลงมองสมุดเช็ค          บีชชั่มรุกต่อ  “แกโกรธเพราะเมื่อคืนลูกสาวสุดที่รักโทรไปกลางดึก บอกว่าผมเป็นไอ้สารเลว”          “ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่าง...”          “อย่ามาแก้ตัว”          “ฉันเป็นห่วงนะ บีชชั่ม  มันเที่ยงคืนกว่าแล้ว  ฉันโทรไปที่คลับ แล้วก็โทรหาแซมกับแจ๊ค  ฉัน... ตกใจ  ฉันคิดว่าป๊าอาจจะรู้ว่าคุณอยู่ไหน”          “อ๋อ แน่อยู่แล้ว  เจ้าหนูบีชชั่มไม่เคย ถ่อ ไปไหนโดยไม่รายงานท่านพ่อผู้ยิ่งใหญ่ร้อก”          “อย่าเรียกป๊าอย่างนั้นนะ”          “คิดว่าผมกลัวงั้นเหรอ  ผมไม่ต้องขออนุญาตแกหายใจนี่นะ  ผมไม่จำเป็นต้องพึ่งแกในเรื่องห่าเหวอะไรทั้งนั้น”          “งั้นเหรอ  ป๊าได้ยินเข้าคงสนุกพิลึก”          เงียบ          “เราโทรบอกป๊าตอนนี้เลยดีมะ”          “ดีดี...”          “ให้ฉันโทร หรือคุณจะโทรเอง”          “ดีดี... ผมขอโทษ  ผมเหนื่อย  วันนี้มันทุเรศมากๆ เลย”          “ฉันก็ว่างั้นแหละ”  เธอเยื้องกรายไปที่กระจกในห้องโถง แล้วตรวจแต่งใบหน้าเป็นครั้งสุดท้าย  “แล้วแม่มิสอะไรนั่นเป็นไงบ้าง”          “ใครนะ”          “เลขาฯ ป๊า... ความสุขเล็กๆ น้อยๆ หลังเลิกงานของคุณน่ะ”          “อย่ามาล้อเล่นน่า”          “ฉันไม่ได้ล้อเล่น”          “แมรี่แอน ซิงเกิลตันน่ะนะ”          “นั่นชื่อเธอเหรอ  ฟังดูพิกลนะ”          “ปัดโธ่  ผมแทบไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ”          “แต่นั่นก็ไม่เคยเป็นปัญหามาก่อนเลยนี่นะ”          “เธอเป็นเลขาฯ พ่อคุณนะ”          “และก็ไม่ถือว่าอัปลักษณ์”          “ไม่ใช่ความผิดของผมนี่ หรือคุณว่าใช่”          ดีดีจู๋ปากเพื่อซับลิปสติก  เธอมองสามี  “นี่... ฉันเหลือจะทนแล้วนะ  อยู่ดีๆ คุณก็หายหัวไปไหนก็ไม่รู้เมื่อคืนนี้”          “บอกแล้วไง ผมอยู่ที่คลับ”          “แหม ช่างประจวบเหมาะซะจริงนะ  เมื่อพุธที่แล้วตอนฉันนั่งคอยคุณไปงานที่บ้านเดอยัง คุณก็อยู่ที่คลับ  แล้วยังศุกร์ที่แล้วตอนที่เราพลาดปาร์ตี้ของเทลแฟร์ที่จะไปดู ‘บีชแบลงเก็ตบาบิลอน’ อีก”          “เราดูมาห้าครั้งแล้วนะ”          “นั่นมันไม่ใช่ประเด็น”          บีชชั่มหัวเราะขมๆ  “คุณนี่เหลือเกินจริงๆ... พับผ่าสิ  อยากรู้ชิบเป๋งว่าคุณไปขุดเอาความคิดนี้มาจากไหน”          “ฉันตาไม่บอดนะ บีชชั่ม”          “ที่ไหน เมื่อไหร่”          “อาทิตย์ที่แล้ว   ฉันไปช้อปปิ้งกับบิงกี้ที่ร้าน ‘ลาเรอมิสดูโซเลย’ ”          “เปรี้ยวมากเลยนะ”          “คุณกำลังข้ามถนนกับหล่อน”          “แมรี่แอนเหรอ”          “นั่นแหละ”          “นี่มันกล่าวหากันชัดๆ”          “ตอนพักเที่ยง และท่าทางคุณสองคนก็สนิทสนมกันซะ”          “แหม คุณพลาดฉากเด็ด  น่าจะไปเร็วกว่านั้นอีกนิด จะได้เห็นตอนที่ผมพร่าความสาวของเธอในดงเร้ดวูดหลังปิระมิดทรานส์อเมริกาด้วย”          “คุณไม่มีทางเล่นมุขเอาตัวรอดได้แน่คราวนี้ บีชชั่ม”          “ผมไม่ได้คิดจะลองด้วยซ้ำ”  เขาฉวยกุญแจรถพอร์ชจากโต๊ะในห้องโถง  “ผมเลิกลองกับคุณมานานแล้ว”          “ยังกับฉันไม่รู้งั้นแหละ”  ดีดีตามเขาออกประตูไป (เพื่อประหยัด คคห ปิดท้ายด้วย ปิระมิดทรานส์อเมริกา ครับ วงแดงๆ นั่นผมเดาเอาเองว่าเป็นดงเร้ดวูดนะครับ ส่วนรูปข้างๆ นั่นไม่ได้มาจากดงนี้หรอก ผมไปหารูปเร้ดวูดมาจากที่อื่นน่ะ เอามาดูกันว่าหน้าตาบรรยากาศน่าเสียตัวมากน้อยเพียงใด ฮ่าๆๆ) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 08:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . อาหารค่ำกับเจ้าของบ้านเช่า          แมรี่แอนแวะที่ห้องโมนาระหว่างทางลงไปกินข้าวเย็นกับมิสซิสมาร์ดิกรัล          “เข้ามาชิวหน่อยมะ”          “ก็แล้วแต่มีอะไร”          “โค้ก”          “ตอนนี้ไดเอ็ตอยู่  มีแท็บหรือเฟรสก้ามั้ย”          “บ้า  ไม่อยากจะเชื่อเธอจริงๆ”  โมนาวางกระจกมีด้ามถือลงบนโต๊ะแกนสายเคเบิ้ลของเธอ  “ถึงเป็นเธอก็ต้องเคยดู ‘พอร์กี้กับเบส’ ล่ะน่า”          “แล้วไง”  แมรี่แอนตอบเสียงแตกพร่า  โมนากำลังตักผงสีขาวจากขวดแก้วใสสำหรับใส่ยาด้วยช้อนเงินคันจิ๋ว  ด้ามช้อนสลักเป็นรูปสัญลักษณ์ทางนิเวศวิทยา          “สปอร์ติ้งไลฟ์”  โมนาบอก  “ผงสุขสันต์...  ไอ้นี่มันเป็นสถาบันหนึ่งของสังคมอเมริกันเชียวนะ”  เธอเกลี่ยผงบนกระจกให้เป็นเส้นตรง  “ดาราหนังเงียบโม่กันทั้งนั้นแหละ  ไม่งั้นจะเป็นอย่างนี้กันหมดเหรอ”  เธอขยับหัวกับแขนแบบชักกระตุกเลียนแบบชาร์ลีแชปลิ้น          “แล้วทีนี้ เราก็ต้องการแค่ฟู้ดแสตมป์สารพัดประโยชน์ธรรมด๊าธรรมดา”  เธอโบกฟู้ดแสตมป์มูลค่าสิบดอลล่าร์ราวกับนักมายากล พลิกหน้าพลิกหลังให้แมรี่แอนตรวจสอบ          “เธอได้ฟู้ดแสตมป์ด้วยเหรอ”  แมรี่แอนถาม  เลขานุการสาวนึกในใจว่าเพื่อนได้เงินเดือนมากเป็นสี่เท่าของเธอด้วยซ้ำ          โมนาไม่ตอบ มัวแต่จดจ่ออยู่กับปฏิบัติการ  เธอม้วนฟู้ดแสตมป์เป็นหลอดเล็กๆ แล้วยัดเข้าไปในรูจมูกข้างซ้าย  “น่าทึ่งใช่ม้า... เซ็กซี่มากกกก...”          เธอก้มหน้าสูดไปตามเส้นสีขาวที่เตรียมไว้ราวกับตัวกินมดตกมัน  แมรี่แอนรู้สึกสยดสยอง  “โมนา นั่นมัน...”          “ตาเธอล่ะ”          “ไม่ดีกว่า ขอบใจจ้ะ”          “น่า... เอาโลด  ดีเยี่ยมสำหรับการไปสังสันทน์นะ”          “แค่นี้ฉันก็ประสาทจะกินอยู่แล้ว”          “นี่มันไม่ทำให้เธอประสาทกินหรอกนะจ๊ะ เพื่อนรัก  มัน...”          แมรี่แอนลุกขึ้น  “ฉันต้องไปแล้วล่ะ โมนา  สายแล้ว”          “พระเจ้าช่วย”          “อะไรเหรอ”          “เธอทำให้ฉันรู้สึกยังกับ... คนติดยาแน่ะ”          มิสซิสมาร์ดิกรัลดูเกือบจะหรูหราในชุดเสื้อกางเกงนอนผ้าซาตินสีดำกับหมวกโคลชเข้าชุดกัน          “อ้อ แมรี่แอน  ฉันกำลังโม่ซุปกัสปาโชอยู่จ้ะ  หนูลองออเดิฟไปพลางนะ  เดี๋ยวแกะแกว่งหางสองทีฉันกลับมาจ้ะ”          ‘ออเดิฟ’ ที่ว่าถูกจัดไว้อย่างสมมาตรในจานสองใบ  ใบหนึ่งมีเห็ดยัดไส้อยู่หลายโหล  ส่วนอีกใบ มีมวนกัญชาอยู่ครึ่งโหล          แมรี่แอนเลือกเห็ดยัดไส้ แล้วกวาดตาเก็บรายละเอียดของห้อง          รูปปั้นหินอ่อนค่อนข้างเทอะทะประดับสองข้างเตาผิง  เด็กผู้ชายมีหนามตำเท้า กับผู้หญิงถือเหยือก  ชายผ้าไหมแขวนกรุยกรายอยู่แทบทุกที่  ตั้งแต่โคมไฟ ผ้าคลุมเตียง ผ้าม่าน  ขอบบนของหน้าต่าง เรื่อยไปจนถึงทางเดินเพดานโค้งระหว่างห้องโถงกับหน้าประตู  ภาพถ่ายใบเดียวที่มีอยู่เป็นรูปของงาน ‘ปานามา-แปซิฟิก เอ๊กซ์โป’ ปี 1915          “ไงจ๊ะ  หนูว่ากระท่อมน้อยฉันเป็นไงบ้าง”  มิสซิสมาร์ดิกรัลวาดแขนวางท่าเหมือนนางแบบอยู่ใต้กรอบโค้งทางเดิน          “มัน... น่ารักมากค่ะ”          “อย่ามาล้อเล่นหน่อยเลยจ้ะ  มันวิกลจริตตะหาก”          แมรี่แอนหัวเราะ  “คุณตั้งใจจะให้เป็นอย่างนั้นเหรอคะ”          “แน่นอนสิจ๊ะ  หนูหยิบกัญชาตามสบายเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องคอยห่วงเรื่องส่งต่อด้วย  ฉันล่ะเกลียดจิตสำนึกรวมหมู่ชุ่มน้ำลายนักเชียว  หมายถึงว่า... แหม ถ้าเราจะทำตัวตกต่ำ อย่างน้อยก็ตกต่ำให้มันเป็นกุลสตรีซักนิด  หนูว่ามั้ยจ๊ะ”          มีแขกคนอื่นอีกสองคน  คนแรกเป็นกวีเคราแดงอายุราวห้าสิบมาจากนอร์ธบีช ชื่อโจอาควิน ชวาร์ตซ์  (มิสซิสมาร์ดิกรัลแอบกระซิบบอกแมรี่แอนว่า “น่ารักเชียวแหละ แต่แหม ถ้าหัดใช้ตัวอักษรตัวใหญ่ซักหน่อยจะดีมากเลย”)  อีกคนเป็นผู้หญิงชื่อลอเรล ทำงานอยู่ที่คลินิกฟรีไฮท์-แอชเบอรี่  เธอไม่ได้โกนขนใต้วงแขน          ทั้งโจอาควินและลอเรลใช้เวลาตลอดช่วงอาหารค่ำรำพันถึงปีทองในอดีต  โจอาควินรักและเชื่อมั่นในปี 1957  ส่วนลอเรลคิดว่า 1967 เป็น... หรือเคยเป็นปีที่ดีที่สุด          “เราน่าจะผลักดันมันต่อไปนะคะตอนนั้น”  เธอว่า  “ฉันหมายถึงว่า มันมีชีวิตชีวาในตัวเอง จริงมั้ย  เราแบ่งปันกัน ทุกอย่าง... ทั้งยาแอลเอสดี  ดนตรี  เซ็กส์  บาร์เดอะอวาลอน  วงเดอะแฟมิลี่ด็อก  วงฮิวแมนบีอิน  แล้วแฟล็ตอันนั้นที่ถนนโอ๊คสตรีทน่ะ มีพวกเพี้ยนๆ อยู่ตั้งสิบสี่คน... คนเพี้ยนสิบสี่ ถุงนอนหก  มันช่างงดงามเป็นบ้า เพราะมันเป็น... เหมือนกับประวัติศาสตร์...  พวกเรา นี่แหละ คือประวัติศาสตร์  พวกเรานี่แหละ ที่ขึ้นปกไอ้เจ้าไทมส์แม็กกาซีนเชียวนะ”          มิสซิสมาร์ดิกรัลเอ่ยอย่างสุภาพ  “แล้วคุณว่ามันเกิดอะไรขึ้นหรือจ๊ะ”          “พวกเขาฆ่ามันน่ะสิคะ  ไม่ใช่พวกตำรวจซื่อบื้อหรอกนะ  พวกสื่อตะหาก”          “ฆ่าอะไรจ๊ะ”          “ฆ่าปี 1967 ไงคะ”          “อ้อ จ้ะ”          “นิกสัน  วอเตอร์เกต  แพตตี้เอากับเฮิร์สต์  ครบรอบสองศตวรรษ  พวกสื่อน่ะเบื่อปี 1967 ก็เลยกวาดมันทิ้งซะ  ที่จริงมันอาจจะรอดมาซักพักนะคะ เพราะส่วนนึงก็หนีไปที่เมนโดชิโน... แต่พวกสื่อก็รู้จนได้ แล้วก็ตามไปกวาดล้างจนราบคาบอีก  โธ่เอ๊ย... ฉันหมายถึงว่า แล้วจะมีอะไรเหลืออีก  ไม่มีที่ห่าเหวที่ไหนซักแห่งแล้วที่ยังมีปี 1967 เหลืออยู่”          มิสซิสมาร์ดิกรัลขยิบตาให้แมรี่แอน  “หนูนั่งเงียบเชียว”          “ฉันไม่แน่ใจค่ะว่า...”          “แล้วหนูรักปีไหนมากที่สุดล่ะจ๊ะ”          “ฉันว่าฉันคงไม่มีหรอกค่ะ”          “ของฉันน่ะปี 1987 จ้ะ”  มิสซิสมาร์ดิกรัลว่า  “ฉันจะอายุได้ซักหกสิบห้า... ฉันจะได้เงินประกันสังคม แล้วก็เริ่มหยอดกระปุกไว้ซื้อเกาะกรีกเล็กๆ ซักเกาะ”  เธอหมุนปอยผมเล่นรอบนิ้วชี้ยิ้มจางๆ  “ที่จริงแค่กรีกเล็กๆ ซักคนฉันก็พอใจแล้วล่ะ”          หลังอาหาร ระหว่างทางไปห้องน้ำ แมรี่แอนหยุดอ้อยอิ่งอยู่ในห้องนอนของเจ้าของบ้านสตรี  มีภาพถ่ายในกรอบเงินวางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง          เป็นภาพของทหารหนุ่ม ยืนอยู่ข้างรถรุ่นทศวรรษ 1940  หล่อเหลาทีเดียว แม้จะดูอิหลักอิเหลื่อกับเครื่องแบบทหารไปบ้าง          “หนูคงเห็นแล้ว  สาวแก่ก็มีอดีตเหมือนกัน”          มิสซิสมาร์ดิกรัลยืนอยู่ตรงปากประตู          “อุ๊ย... ฉันขอโทษที่ละลาบละล้วงค่ะ”          มิสซิสมาร์ดิกรัลยิ้ม  “ฉันอยากจะคิดว่าเป็นเพราะเราเป็นเพื่อนกันแล้วมากกว่า”          “ฉัน...”  แมรี่แอนหันกลับไปที่ภาพถ่าย รู้สึกอาย  “เขาหล่อมากเลยค่ะ  นั่นมิสเตอร์มาร์ดิกรัลรึคะ”          เจ้าของบ้านสตรีส่ายหน้า  “ไม่เคยมีมิสเตอร์มาร์ดิกรัลหรอกจ้ะ”          “ฉันเข้าใจค่ะ”          “ไม่หรอกจ้ะ  หนูจะเข้าใจได้ยังไง  มาร์ดิกรัลเป็น... ชื่อปลอม เหมือนอย่างที่เขามีกันในหนังมาเฟียนั่นแหละ  ฉันล้างมือเมื่อสิบกว่าปีก่อน และชื่อเดิมของฉันก็ถูกล้างไปเป็นอันดับต้นๆ เลย”          “ชื่ออะไรคะ”          “จุ๊ๆๆ เดี๋ยวตีเลย  ถ้าฉันตั้งใจจะให้หนูรู้แล้วฉันจะเปลี่ยนมันไปทำไมล่ะจ๊ะ”          “แต่...”          “ทำไมต้องมิสซิสน่ะเหรอ”          “ค่ะ”          “แม่ม่ายไม่ค่อยโดน... โมนาใช้คำว่าอะไรนะ... รังควานน่ะจ้ะ  เราไม่โดนรังควานมากอย่างพวกสาวโสด   ป่านนี้หนูก็คงรู้ซึ้งดีแล้ว”          “ใครโดนรังควานกันคะ  หนูยังไม่เคยได้รับโทรศัพท์ลามกเลยนะคะตั้งแต่มาอยู่ซานฟรานนี่  ที่จริงโดนรังควานซักนิดก็คงไม่เลวนักหรอกค่ะ”          “เมืองนี้มีหนุ่มเสน์ห์แรงเต็มไปหมดนะจ๊ะ”          “เสน์ห์แรงสำหรับกันและกันสิคะ”          มิสซิสมาร์ดิกรัลหัวเราะในลำคอ  “นั่นก็กำลังระบาดอยู่เหมือนกันแหละจ้ะ”          “คุณพูดซะฟังดูเหมือนไข้หวัดใหญ่เลยค่ะ  หนูว่ามันชวนหดหู่มากเลยนะคะ”          “เหลวไหลจ้ะ  ถือซะว่าเป็นความท้าทายนะ  เวลาผู้หญิงมีชัยในเมืองนี้น่ะ เธอ ‘มีชัย’ จริงๆ เลยนะ  หนูน่ะจะไปได้สวยจ้ะไม่ต้องกลัว  แค่ให้เวลามันซักหน่อยเท่านั้นเอง”          “คุณคิดว่างั้นเหรอคะ”          “ฉันรู้ตะหากล่ะจ๊ะ”  เจ้าของบ้านสตรีขยิบตา โอบแขนลงบนไหล่ของแมรี่แอน  “มาเถอะ ไปหาพวกคนน่าเบื่อพวกนั้นกัน” (ปิดท้ายตอนนี้ด้วยเมนูอาหารของมิสซิสมาร์ดิกรัลครับ คนอ่านจะได้มีกำลังใจอ่านต่อ จริงมะคุณไอ้ตัวยุ่งและหนูกานต์  ทางซ้ายคือเห็ดยัดไส้ที่เป็นออเดิฟ ส่วนทางขวาคือซุปกัสปาโชอันสุดแสนจะเรียกยากครับ) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 08:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . นัดพบรูบี้          บ้านของรูบี้ มิลเลอร์อยู่ที่ถนนออร์ทีก้าในเขตซันเซ็ต เป็นบังกะโลฉาบปูนสีเขียว มีสนามหญ้าที่แต่งเล็มไว้อย่างดี และก็มีชามใส่ดอกกุหลาบพลาสติกแขวนไว้ที่หน้าต่างเดี่ยวบานใหญ่ที่ใช้ชมทัศนียภาพภายนอก  บนทางเข้าบ้านมีรถแรมเบลอร์จอดอยู่คันหนึ่ง ตรงกันชนมีสติ๊กเกอร์ติดข้อความว่า “บีบแตรถ้าคุณรักพระเยซู”          เอ็ดการ์จอดเมอร์ซีเดสไว้ฝั่งตรงข้าม  เขากำลังล็อคประตูตอนที่เห็นมิสซิสมิลเลอร์โบกมือมาจากหน้าต่าง          เขาโบกมือตอบ  พระเจ้าช่วยด้วยเถอะ เขารู้สึกอย่างกับเซลส์แมนขายรองเท้ากลับบ้านมาหาภรรยาอย่างนั้นแหละ          มิสซิสมิลเลอร์เปิดไฟระเบียงหน้าบ้าน ถอดผ้ากันเปื้อน แล้ววุ่นวายอยู่กับการพยายามจัดปอยผมสีเทาให้เข้าที่  “ดีใจจริงๆ เลยค่ะ ที่ได้เห็นคุณ  แหม... ฉันไม่ค่อยเรียบร้อยเลยนะคะ ขอโทษด้วย... ฉันไม่คิดว่า...”          “ต้องขอโทษด้วยนะครับ  ผมหวังว่าคงไม่ลำบากคุณจนเกินไป”          “พูดอะไรอย่างนั้นคะ  ฉันนึกสนุกออกจะแย่แล้ว”  เธอตบหลังมือเขาเบาๆ และนำเข้าไปในบ้าน  “เออร์นี่... ดูซิว่าใครมา”          สามีของเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้แบบเดนิชโมเดิร์นตรงหน้าชุดโทรทัศน์  แขนของเขามีสีและรูปร่างเหมือนกับชีสโพรโวโลน          “หวัดดีครับ มิสเตอร์ฮัลเซียน”  เขาไม่ได้ลุกขึ้นมาทัก มัวแต่จมจ่อมอยู่กับกล่องสี่เหลี่ยมตรงหน้า          “เป็นไงบ้าง เออร์นี่”          “บ๊อบ บาร์เกอร์เพิ่งจะทำให้นายทหารนาวิกโยธินคนนึงได้กลับมาอยู่กับคนรักอีกน่ะสิครับ”          “อะไรนะ...”          “ ‘สัจจะกับปลายทาง’ น่ะครับ  พวกเขาเอาตัวนายทหารที่ว่านี้กลับมาจากโอกินาวา แล้วก็พาไปหาคู่หมั้น  หล่อนแต่งตัวยังกับกบแน่ะ  พวกเขาให้นายนี่จูบหล่อน... แบบเอาผ้าปิดตาเอาไว้น่ะครับ”          มิสซิสมิลเลอร์คว้าแขนของเอ็ดการ์  “น่ารักดีนะคะ  ฉันว่าคุณคงไม่ค่อยได้ดูทีวีแน่ๆ”          “ไม่ได้ดูเลยครับ”          “ทักกันพอแล้วค่ะ เริ่มงานเลยดีกว่า  หาอะไรรองท้องก่อนนะคะ  ไฮซีมั้ยคะ ฟริโตสมั้ย”          “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ”  นาทีสุดท้ายก่อนออกมา ด้วยความตื่นเต้นเป็นกังวล เขาสวาปามตับไก่จากที่คลับเข้าไปเต็มที่  “ผมพร้อมแล้วครับ คุณสะดวกเมื่อไหร่ก็ได้เลย”          “งั้นเราออกไปที่โรงรถกันดีกว่าค่ะ  เออร์นี่ อย่าเปิดทีวีดังนักนะ ได้ยินมั้ย”  สามีของเธอคำรามตอบรับในลำคอ          มิสซิสมิลเลอร์นำเอ็ดการ์ออกไปทางห้องครัว  “ตาเออร์นี่กับทีวีนี่ เฮ้อ...  แหม มันคงจะช่วยผ่อนคลายเขากระมังคะ...  แถมหนังโรงสมัยนี้ยังไม่ค่อยเหมาะกับคริสเตียนเท่าไหร่... แหม อย่างที่รู้ๆ กันน่ะค่ะ... เรื่องน่าเกลียดๆ พวกนั้น”          “อืม...” เขาส่งเสียงรับไปอย่างนั้น พยายามให้ดูสุภาพแต่เหมือนไม่สนอกสนใจ  บางทีมิสซิสมิลเลอร์ก็สามารถพร่ำพูดอยู่คนเดียวราวกับคนขับแท็กซี่ในนิวยอร์คหรือช่างตัดผมชาวอิตาเลียนไม่มีผิด  เอ็ดการ์ไม่อยากจะใช้เวลาช่วงนี้ฟังคำบ่นเรื่องฉากโป๊ในภาพยนตร์สักเท่าไหร่นัก          ในความสลัวรางของโรงรถ เธอเริ่มปฏิบัติภารกิจของเธอ  ขนย้ายบรรดาเครื่องมือทำสวนออกจากโต๊ะปิงปอง  แซะขี้ผึ้งเทียนออกจากกระป๋องกาแฟเอ็มเจบีเก่าๆ  สุดท้ายเธอฮัมเพลงเบาๆ กับตัวเองขณะสวมเสื้อคลุมยาวตัวสีม่วงที่คุ้นตาทำด้วยฝ้ายเลียนแบบกำมะหยี่          “คุณรู้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้างมั้ยคะ”          “ในโรงรถเหรอครับ”          มิสซิสมิลเลอร์หัวเราะในลำคอ  “ในตัวคุณต่างหากล่ะคะ  ครั้งนี้คุณมาเป็นครั้งที่ห้าแล้วนะ คุณน่าจะรู้สึกถึง... ความเปลี่ยนแปลงนะคะ”          “ไม่รู้สิครับ  บางทีผมอาจจะ...”          “ไม่เป็นไรค่ะอย่าฝืน  ถึงเวลาก็มาเองแหละ”          “ผมอยากจะมั่นใจอย่างคุณบ้างจังครับ”          “ ‘ศรัทธา’ ค่ะ มิสเตอร์ฮัลเซียน”          “ครับ”          “ความศรัทธาต่างจากความมั่นใจนะคะ”          เขาเริ่มรู้สึกรำคาญขึ้นมาตะหงิดๆ  “มิสซิสมิลเลอร์ครับ... อีกไม่นานภรรยาผมคงจะรอผมกลับบ้าน  ถ้าจะกรุณา...”          “แน่นอนค่ะ”  เธอดูเป็นงานเป็นการขึ้นมาทันที  เธอทำเป็นปัดฝุ่นละอองจากเสื้อคลุมและหักนิ้วอยู่ครู่หนึ่ง  “อยู่ในท่าเตรียมพร้อมได้เลยค่ะ”          เอ็ดการ์ปลดเน็คไทและปีนขึ้นไปบนโต๊ะปิงปอง  เขานอนหงายหลัง  มิสซิสมิลเลอร์จุดเทียนและวางบนโต๊ะใกล้กับศีรษะของเอ็ดการ์          “มิสเตอร์ฮัลเซียนคะ”          “อะไรครับ”          “ขอโทษนะคะ ฉันเพียงแต่สงสัยว่า... คุณพูดถึงมิสซิสฮัลเซียน...ฉันสงสัยว่าคุณเล่าให้เธอฟังหรือเปล่า”          “เปล่าครับ”          “ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากพูดถึงมัน... แต่บางทีมันก็ช่วยได้นะคะ ถ้าคนที่รักมาร่วมด้วยและก็...”          “ครอบครัวของผมเป็นคาธอลิกครับ มิสซิสมิลเลอร์”          เธออึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด  “โอ... ฉันเสียใจค่ะ”          “ช่างมันเถอะครับ”  เขาตัดบท          “ฉันไม่ได้หมายความว่าฉันเสียใจที่คุณเป็นคาธอลิก  ฉันหมายถึงว่า...”          “ผมทราบครับ  มิสซิสมิลเลอร์”          “พระเยซูทรงรักพวกคาธอลิกเหมือนกันนะคะ”          “ครับ”          เธอกดนิ้วลงบนขมับของเอ็ดการ์และนวดเป็นวงเล็กๆ  “พระเยซูจะทรงช่วยเยียวยาคุณค่ะ มิสเตอร์ฮัลเซียน แต่คุณต้องเชื่อในพระองค์นะคะ  คุณต้องกลับเป็นเด็กอีกครั้ง และพักพิงในพระอุระของพระองค์”          เสียงรถจักรยานยนต์เร่งเครื่องดังก้องไปตามถนนออร์ทีก้าอย่างไม่แยแสยำเกรงต่อความศักดิ์สิทธิ์ ขณะที่รูบี้ มิลเลอร์เริ่มร่ายคาถาที่ถึงตอนนี้เอ็ดการ์ ฮัลเซียนก็จดจำได้ขึ้นใจแล้ว          “ข้าแต่พระเยซูเจ้า ได้โปรดเยียวยาชายผู้นี้ ผู้รับใช้ของพระองค์ เอ็ดการ์ ฮัลเซียน ได้โปรดรักษาไตที่กำลังเจ็บป่วยของเขาและทำให้เขากลับสมบูรณ์อีกครั้ง  ข้าแต่พระเยซูเจ้า ได้โปรดเยียวยาชายผู้นี้  ผู้รับใช้ของพระองค์...” (ตอนนี้ปิดท้ายด้วยเสื้อคลุมยาว ทำด้วยฝ้ายเลียนแบบกำมะหยี่ครับ มาจากภาษาอังกฤษว่า velveteen นะ  รูปนี้ต้นฉบับเป็นเสื้อคลุมสีดำบุแดงครับ ผมก็เลยเสกให้เป็นสีม่วงซะ จะได้เข้ากับเนื้อเรื่องซะหน่อย อุๆๆ) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 08:40:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . หนุ่มหน้าบ้าน          แมรี่แอนออกจากห้องมิสซิสมาร์ดิกรัลตอนสี่ทุ่มพอดี  พอกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของตัวเองแล้ว เธอก็นั่งลงยกขาพาดโต๊ะ จิบแท็บ แล้วก็แกะจดหมายออกดู          มีโน้ตสั้นๆ โศกๆ จากแม่ของเธอ  มีการ์ดร่วมสมัยส่งมาจากคอนนี่ ส่อนัยยะของการตัดพ้อที่ถูกทอดทิ้ง  แล้วก็มีกล่องจากธนาคารไฮเบอร์เนียใส่สมุดเช็คซึ่งเป็นรูปทิวทัศน์ซานฟรานซิสโกของเธอ          ข้อความที่ให้ลูกค้าเลือกตกแต่งเช็คได้เขียนว่า “ขอให้ท่านโชคดี”          ถึงระดับรายได้ของเธอจะน่าสมเพช แต่การเลือกใช้ธนาคารก็เป็นปัจจัยสำคัญต่อการสร้างภาพลักษณ์ของเธอในเมืองนี้          ทีแรกเธอโอนเอนระหว่างธนาคารชาร์เติร์ดแบงค์ออฟลอนดอนกับเวลส์ฟาร์โก  แห่งแรกมีดีที่ชื่อหรูหราดูคลาสสิกกับเตาผิงในห้องโถงธนาคาร แต่ทั้งเมืองมีอยู่แค่สาขาเดียวเท่านั้น  ส่วนแห่งหลังฟังดูออกแนวคาวบอยเวสเทิร์นดี แถมยังมีสาขามากมาย          แต่เธอก็ไม่เห็นว่าเดล โรเบิร์ตสันจะหล่อเหลาอะไรนักหนามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว          สุดท้าย เธอก็ปลงใจกับไฮเบอร์เนีย          เพลงโฆษณาของที่นี่สัญญาว่าพวกเขาจะจำชื่อของลูกค้าให้ได้          ใครบางคนเคาะประตู          เขาคือไบรอัน ฮอว์กิ้นส์ อยู่ห้องตรงข้ามนี่เอง  เป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่ที่ร้านเพอรี่ส์  เคยคุยกันสักครั้งหรือสองครั้งก่อนหน้านี้  ชั่วโมงทำงานของเขาไม่เป็นเวล่ำเวลาอย่างแรง          “เฮ้”  เขาทัก  “มิสซิสมาร์ดิกรัลมาหาผมตะกี๊”          “เหรอคะ”          “มีอะไรเหรอครับ  เฟอร์นิเจอร์เหรอ”          “อะไรนะ ไบรอัน  ฉันไม่...”          “แกบอกว่าคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรซักอย่างนี่แหละ”          “ฉันนึกไม่ออกจริงๆ ว่า...”  แล้วความเข้าใจก็สว่างวาบขึ้นมา  แมรี่แอนหัวเราะพลางสั่นหัว แล้วพิศดูผมหยักศกสีเชสต์นัทและตาสีเขียวของชายหนุ่มอีกครั้ง  ถึงมิสซิสมาร์ดิกรัลจะเจ้ากี้เจ้าการไปหน่อยในคราวนี้ แต่ถือได้ว่ารสนิยมของแกไม่เลวเลย          ไบรอันดูไม่สบอารมณ์เล็กน้อย  “บอกหน่อยสิครับว่าขำอะไร”          “ฉันว่ามิสซิสมาร์ดิกรัลกำลังเล่นเกมแม่สื่อแม่ชักน่ะสิคะ”          “ตกลงคุณ ไม่ได้ จะย้ายเฟอร์นิเจอร์เหรอ”          “มันออกจะน่าอายนะคะ  คือ... ฉันเพิ่งบอกแกไปว่าที่ซานฟรานฯ นี่ ไม่ค่อยมีผู้ชายธรรมดาๆ ที่ไม่เป็นเกย์ซักเท่าไหร่”          เขายิ้มออกมาได้  “นั่นสิครับ  เจ๋งไปเลยใช่มะ”          “โอ๊ย ไบรอัน... ขอโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่าคุณเป็น...”          “ใจเย็นครับ ใจเย็น  ผมไม่ได้เป็นเกย์หรอกน่า  ผมแค่ไม่ชอบ การแข่งขัน เท่านั้นเอง”          เขาชวนเธอไปดื่มก่อนนอนที่ห้อง ครัวขนาดจิ๋วของเขาตกแต่งด้วยขวดชิอานติหลายใบและโปสเตอร์ของเซียร่าคลับหลายภาพ  ซากต้นพิกกี้แบ็คที่ถูกทอดทิ้งเหี่ยวแห้งแหงแก๋ห้อยจากกระถางที่แขวนอยู่เหนือกรอบหน้าต่าง          “ฉันชอบเตาคุณจังค่ะ”  แมรี่แอนว่า          “โจ๋ดีใช่มะครับ  ถ้าเป็นที่อื่นเขาเรียกว่าซอมซ่อ แต่ที่ซานฟรานฯ นี่ ถือเป็นเสน่ห์ของโลกเก่านะ”          “มากับห้องหรือเปล่าคะ”          “คุณล้อผมเล่นรึเปล่าเนี่ย  แค่ชุดสเตริโอกับกระดานซิตอัพแค่นั้นแหละที่เป็นของผม  นอกนั้นก็ของนางพญามังกรทั้งนั้นแหละ”          “มิสซิสมาร์ดิกรัลเหรอคะ”          เขาพยักหน้า มองเธอจนทั่วตัว  “แกพยายามจับคู่เรางั้นสิครับ”  ยิ้มของเขาชักจะออกแนวกะลิ้มกะเหลี่ยขึ้นทุกที          แมรี่แอนตัดสินใจทำไม่รู้ไม่ชี้  “แกออกจะแปลกๆ แต่ฉันว่าแกหวังดีน่ะค่ะ”          “แหงครับ”          “แกอยู่ที่นี่มาตลอดเหรอคะ”          เขาสั่นหัว  “รู้สึกว่าแกจะเคยมีร้านหนังสืออยู่แถวนอร์ธบีชนะ”          “แกเป็นคนที่นี่เหรอคะ”          “ไม่มีใครเป็น คนที่นี่ หรอก”  เขารินไวน์ปิโนต์นัวร์ของอัลมาเดนเติมให้เธอ  “คุณมาจากคลีฟแลนด์หนิ ใช่มั้ยครับ”          “ใช่เลยค่ะ รู้ได้ไงเนี่ย”          “โมนาบอก”  ตาสีเขียวร้อนแรงคู่นั้นทะลวงลึกเข้ามาในตาของเธอ          เธอก้มลองมองแก้วไวน์  “แหม ไม่มีความลับ เอาซะเลย นะคะ”          “อย่าเผลอเชื่อหยั่งงั้นไปจริงๆ นะครับ”          “อะไรนะคะ”          “ทุกคน มีความลับกันทั้งนั้นแหละครับในเมืองนี้  เพียงแต่ต้องขุดลงไปลึกอีกนิดถึงจะเจอนะ”          เธอรู้สึกว่าเขากำลังทำตัวลึกลับ เพราะเขาคิดว่ามันดูเซ็กซี่  เธอตกลงใจว่าได้เวลากลับเสียที          “เอาล่ะค่ะ” เธอลุกยืนขึ้น  “พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน  ขอบคุณสำหรับไวน์นะคะ... แล้วก็การนำชมบ้านด้วยค่ะ”          “ได้เสมอทุกเวลาครับ”          เธอแน่ใจว่าเขาหมายความอย่างที่พูดทุกคำ (ปิดท้ายตอนนี้ด้วยภาพ กระดานซิตอัพ หนึ่งในสมบัติสองอย่างที่เป็นของหนุ่มหล่อไบรอันนะครับ  ส่วนนายแบบในภาพจำได้ไหมเอ่ยว่าใคร  ล่ำซะขนาดนั้น  เอื๊อก...) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 08:45:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จบคราวนี้ 4 ตอนตามปกติคร้าบบบ... ว่าแต่คราวนี้ผมแทรกบางรูปไว้ในเนื้อหาบ้าง เพราะรูปมันชักจะเยอะขึ้นทุกที ขนาดแอบใส่ไปสี่แล้ว ยังเหลืออีกมหาศาล (นี่ขนาดบางรูปผมเอามารวมไว้เป็นรูปเดียวแล้วนะเนี่ย) สงสัยถ้าพิมพ์ออกมาเป็นเล่มเมื่อไหร่ ส่วนของข้อมูลและรูปภาพที่เป็นเชิงอรรถนี่จะหนากว่าเนื้อหาซะอีก เผลอๆ ต้องพิมพ์แยกอีกเล่มหนึ่ง แล้วตั้งชื่อว่า The Reader's Companion to... หรือคู่มือประกอบการอ่านซะก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ ตอนแรกไม่ค่อยมีอะไรครับ นอกจากปิระมิดที่ให้ดูไปแล้ว ก็มีอันนี้อันเดียว Beach Blanket Babylon แบล็งเก็ตบีชบาบิลอน เป็นละครเพลง (Musical) แบบเดียวกับบรอดเวย์ในนิวยอร์คน่ะครับ ที่ถือว่าฮิตและเล่นมายาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์การละคร (เขาอ้างของเขาว่างั้นครับ) เขียนโดย Steve Silver ออกเล่นครั้งแรกในปี 1974 ที่ซานฟรานฯ นี่แหละครับ ในรูปจะเห็นปิระมิดทรานส์อเมริกาอยู่ด้วย (แต่ไม่ยักมีดงเร้ดวูดแฮะ) แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 09:04:12 จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 09:03:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ส่วนตอนที่ไปเยี่ยมบ้านมาดาม (มิสซิสมาร์ดิกรัล) นี่ เพียบทั้งรูปและข้อมูล เรียกว่าอุดมไปด้วยเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยครับ เริ่มด้วยบรรดาเครื่องดื่มและของขบเคี้ยว มี Tab กับ Fresca ที่แมรี่แอนพูดถึงตอนโผล่เข้าไปหาโมนา ผมขอรวบ Hi-C กับ Fritos ที่รูบี้ มิลเลอร์เสนอให้เอ็ดการ์ ฮัลเซียนของตอนต่อไปไว้ด้วยเลย พร้อมทั้งกระป๋องกาแฟ MJB เพื่อประหยัด คคห และทำให้รูปมันเล็กลงด้วยครับ จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 09:13:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ส่วน โค้ก ที่โมนาเสนอ (และโม่ให้ดู) หลายคนคงเดาได้แล้วจากในเรื่อง สำหรับคนที่ไม่เค้ยๆ ไม่เคยได้ยินมาก่อน ก็จะแอบกระซิบว่า มันคือชื่อเล่นของ โคเคน - cocaine นั่นเองครับ Porgy and Bess อันนี้เป็นหนังโอเปร่าครับ ปี 1959 เขียนโดย Gershwin สำหรับการแสดงบนเวทีปี 1935 เป็นเรื่องของ เบส ซึ่งพยายามหนีจากสามีที่ทำร้ายร่างกายเธอและโดนจับไปด้วข้อหาฆ่าคนตาย ด้วยประวัติที่ไม่ค่อยโสภานัก ทำให้คนในชุมชนไม่ยอมรับเธอเท่าไหร่ มีแต่ พอร์กี้ ที่เห็นอกเห็นใจและดูแล แต่ความสงบสุขชั่ววูบก็โดนสั่นคลอน เมื่อสามีเธอทำท่าจะหวนกลับมา แถมยังมีนักค้ายา ชื่อ สปอร์ติ้งไลฟ์ เข้ามาทำให้เรื่องยุ่งไปอีก (โมนากล่าวถึงชื่อนี้ตอนคุยกับแมรี่แอนครับ) ครอบครัวของ Gershwin คนเขียนไม่ยอมรับเวอร์ชั่นที่เป็นหนังนี่ครับ แบบว่ามันฮอลลีวู้ดจ๋าไปหน่อย สุดท้ายก็เลยถูกถอดตลอดกาลไปเมื่อปี 1974 ผมเดาว่าโมนาน่าจะหมายถึงเวอร์ชั่นที่เป็นหนังนี้มากกว่าครับ ในรูปนี่เป็นพอร์กี้กับเบสครับ จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 09:25:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Foodstamp ฟู้ดแสตมป์ อุปกรณ์ธรรมด๊าธรรมดา ที่โมนาใช้สูดน้องโค้กเหมือนตัวกินมดตกมันไงครับ มันคือคูปองที่ใช้แลกอาหาร ออกโดยรัฐบาล ให้กับคนตกงาน เป็นสวัสดิการสังคมน่ะครับ มันคงจะเรียบและไม่ยับง่ายมั้ง หนูโมนาถึงใช้เป็นเครื่องมือสุขสันต์ พอดีกำลังอ่านนิยาย (อันนี้ร่วมสมัย) เกี่ยวกับหนุ่มสาวในลอนดอนอยู่พร้อมๆ กัน ที่นั่นเขาใช้แบ๊งค์ 20 ปอนด์ครับ ในเรื่องหนูโมนาใช้ฉบับ 10 ดอลล่าร์ แต่ในรูปนี่ ดอลเดียวครับ ว่าด้วยปี 1967 ไหนๆ ก็พูดเรื่องยาฯ แล้ว ก็ขอใช้ช่องนี้เสริมเรื่องปี 1967 ที่แม่สาวคนนั้นเพ้อถึงหน่อยครับ (ไม่งั้นช่องสุดท้ายของตอนจะยาวมั่กๆ) ยาแอลเอสดี (lysergic acid diethylamide) เป็นยาประเภทหลอนประสาทครับ (เรียกถูกมั้ยเนี่ย คือเป็น hallucinogen น่ะครับ) เรียกชื่อเล่นภาษาอังกฤษว่า acid พอดีผมไม่รู้จริงๆ ว่าชื่อเล่นภาษาไทยว่าไร แหะๆ (ใครรู้บอกทีจิครับ) ส่วนเรื่องที่ว่า ปี 1967 ถูกฆ่าโดย "สื่อ" น่ะ หมายถึงอย่างนี้ครับ พอสื่อเบื่อกับข่าวอื่นๆ ที่แม่สาวคนนี้จาระไนมาแล้ว ก็หันมาขุดคุ้ยไอ้เรื่อง "ใต้ดิน" ที่ว่าออกมาตีแผ่กันเป็นที่สนุกสนาน ทีนี้เรื่องที่ควรจะลับ มันกลายเป็นไม่ลับ เสน่หายาใจก็ค่อยๆ จางหายไป แม้จะหนีไปหลบซ่อนที่เมืองอื่นแล้ว สื่อก็ยังตามไปทำสกู๊ปอีก (เกาะหนึบมาก) สุดท้ายก็เลยไม่มีอะไรเหลืออีก ตายหมดเลยครับ จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 09:35:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาถึงบ้านช่องของมิสซิสมาร์ดิกรัลครับ Panama-Pacific Expo 1915 เป็นงานเอ๊กซ์โปที่ยิ่งใหญ่ที่สุด (เขาอ้างว่างั้นอีกแล้วครับ) จัดที่ซานฟรานฯ ครับ จิตสำนึกรวมหมู่ชุ่มน้ำลาย อันนี้ผมแปลเอาเองครับ จาก "those soggy communal business" แต่อธิบายนิดนึง ปกติกัญชามันหาได้ยากครับ แล้วก็ถือว่ามีค่ามาก แทนที่จะจุดสูบ (มักยัดไส้บุหรี่) แล้วระหว่างอัดควันก็ปล่อยให้เผาทิ้งไปเฉยๆ เขาก็จะ "ส่งต่อ" (pass it around) ให้คนอื่นๆ สูบต่อไงครับ ทีนี้มิสซิสมาร์ดิกรัลแกเลยบอกว่า ไหนๆ ก็จะตกต่ำ (สูบกัญชา) ทั้งที ก็ให้มันเป็นกุลสตรีหน่อย ไม่ใช่วนกันจนเปียกแฉะ ไม่รู้น้ำลายใครต่อน้ำลายใครน่ะครับ (นึกตามแล้วสยอง แหะๆๆ) cloche หมวกโคลช ที่มิสซิสมาร์ดิกรัลใส่กับชุดอยู่บ้าน (ซึ่งหน้าตาเหมือนชุดนอนแหละครับ) หน้าตางี้ครับ  คุ้นๆ ใช่มั้ยเอ่ย จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 09:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านมาถึงครั้งนี้ คนที่ยังไม่เข้าใจตอน สวรรค์รักนักช็อป ที่แมรี่แอนรู้สึกแปลกแยกระคนเครียด ตอนที่เจอหนุ่ม "โรเบิร์ต" (ไม่ใช่ร้อบ หรือบ๊อบ) กับรูมเมต "ไมเคิล" ตอนอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ตเซฟเวย์ ป่านนี้คงจะเข้าใจมากขึ้นแล้วนะครับ เรื่องของเรื่องก็คือ สองหนุ่มนั่น ไม่ใช่ "รูมเมต" ธรรมดาๆ น่ะสิ แต่เขา "อยู่ด้วยกัน" ฉันคนรักน่ะครับ แมรี่แอนก็เลยเครียด ว่าเมืองนี้จะมีผู้ชายดีๆ ที่เป็นผู้ชายจริงๆ ชอบผู้หญิง หลงเหลือไว้ทำพันธุ์บ้างหรือเปล่า เหอๆๆ archway กรอบโค้งทางเดิน ตรงที่มิสซิสมาร์ดิกรัลวาดแขนกรีดกราย อวดห้องอัน "วิกลจริต" ให้แมรี่แอนดูน่ะครับ พยายามหารูปแบบตึกเก่าๆ ให้เข้ากับเรื่อง แต่หาไม่ได้แฮะ ส่วนใหญ่เป็นรูปประตูโค้งกลางแจ้งทั้งนั้นเลย ดูอันนี้แก้ขัดไปก่อนแล้วกันนะครับ (แบบจินตนาการผนังอิฐทะมึนๆ ประกอบเองนะ ฮ่าๆๆ) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 09:49:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ส่วนการดอดไปหารูบี้ มิลเลอร์ของตาเอ็ดการ์ ไม่ค่อยซับซ้อนครับ มีแต่รูปมาอวดเป็นส่วนใหญ่ บังกะโลฉาบปูนสีเขียว เขาใช้คำว่า stucco คือฉาบปูนแบบมี texture ขรุขระซักหน่อยอ้ะครับ หารูปสีเขียวไม่ได้ เลยเอารูปสีแดงที่หาได้ มาเสกสีใส่ซะ อุๆๆ จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 09:53:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รถแรมเบลอร์ Rambler ที่ติดสติ๊กเกอร์รักพระเยซูครับ (สงสัยจัง ว่ารถของบ้านมิลเลอร์จะสีชมพูแบบนี้ด้วยอ๊ะเปล่า) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 09:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 Picture Window ศัพท์นี้เจ๋งดี เลยคว้ามาฝากครับ มันคือหน้าต่างกระจกบานโตๆ ที่ใช้มองวิวนอกบ้านน่ะครับ ถ้าเป็นบ้านสมัยใหม่ มักจะกินพื้นที่ผนังด้านนึงเลย แล้วก็ยาวเหยียด พื้นจรดเพดาน (เคยเห็นแบบมีประตูกระจกเปิดออกไปที่ระเบียงเรียกว่า French Window) แต่ในเรื่องนี้ น่าจะเก่าหน่อย  ผมเลยเลือกรูปที่เข้ากับตึกแบบโบฯ มาฝากครับ จินตนาการรูบี้ มิลเลอร์โบกมือมาจากหลังหน้าต่างนี้นะ จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 09:58:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 Provolone Cheese ชีสโพรโวโลน ที่ว่าแขนของเออร์นี่มีรูปร่างและสีเหมือนกับชีสนี้ไงครับ (ผมดูรูปแล้วรู้สึกน่ากลัวมากกว่าน่ากินว่ะ ฮ่าๆๆ) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 10:00:11 ]

ความคิดเห็นที่ 15 Dale Robertson ดาราหนังคาวบอยตะวันตก ที่แมรี่แอนนึกถึง ตอนที่นั่งพิจารณาเลือกธนาคารครับ จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 10:01:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ถึงเวลาเปิดตัวหนุ่มหล่อเสียที เหอๆๆ Chestnut เชสต์นัท ที่จริงมันแปลว่าลูกเกาลัดครับ ฝรั่งใช้เรียกเป็นชื่อสีผมที่ออกน้ำตาล (ที่จริงหลายเฉดมาก ตั้งแต่อ่อนๆ ไปจนถึงอมแดง) จะแปลว่าผมสีลูกเกาลัด คงฟังดูน่ากินมากกว่าน่ากอด เลยทับศัพท์ดีกว่านะ ฟังดูไฮโซขึ้นอีกหน่อย เอารูปมาให้ดูทั้งลูกเกาลัดของจริง และสีผมครับ แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 10:06:01 จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 10:04:37 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แว้ก ขอแวะกลับไปบ้านรูบี้ มิลเลอร์อีกทีครับ ตกไปหน่อย Danish Modern Chair เก้าอี้เดนิชโมเดิร์น ที่นายเออร์นี่ตัวสีเหมือนชีสนั่งจมกล่องทีวีอยู่ครับ เหมือนเดิมเลย ฟังชื่อแล้วหูไม่กระดิก แต่ดูรูปแล้วร้องอ๋อ จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 10:08:36 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แล้วก็เลี้ยวกลับมาชมห้องของหนุ่มหล่อกัน Chianti Bottles ขวดชิอานติ มันเป็นไวน์หรืออะไรซักอย่างเนี่ยครับ ขวดมันหน้าตาสวยๆ อย่างนี้ จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 10:09:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 Sierra Club เซียร่าคลับ เป็นชมรมประเภทพิทักษ์สิ่งแวดล้อมนะครับ ตั้งมานานเหลือเกิน เว็บไซต์สวยดีเหมือนกัน จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 10:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 Piggybank ต้นพิกกี้แบ๊งค์ผู้น่าสงสาร ไม่รู้เมืองไทยมันมีหรือเปล่า ผมดูไม่ออกครับ รู้แต่ว่าถ้าถึงมือผมก็ตายแหงแก๋เฉกเดียวกัน (ผมเป็นนักฆ่าต้นไม้ครับ) เลือกรูปแบบแขวนๆ มาให้เหมือนในเรื่อง แต่ไม่ได้เสกสีน้ำตาลใส่นะครับ แบบว่าฉงฉานอ้ะ แหะๆๆ จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 10:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สุดท้ายแล้วคร้าบบบ ถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยแกมโล่งอก คราวนี้รูปเยอะจัง  ผมพยายามทำให้มันเล็กๆ นะครับ จะได้ไม่เสียเวลาโหลดมาก  Pinot Noir ไวน์ปิโนต์นัวร์ มาชวนกันเมาซะแระ  เอิ๊ก   ปกติชื่อไวน์ที่เขาเรียกกันจะมีสองส่วนครับ ชื่อสำคัญคือชื่อขององุ่นที่เอามาใช้ทำ อย่างปิโนต์นัวร์นี่ ก็เป็นชื่อพันธุ์องุ่นครับ พอเห็นชื่อองุ่น คนกินไวน์ก็จะรู้ว่า เป็นไวน์ขาวหรือแดง (หรือชมพู) แล้วก็มันควรจะมีรสชาติออกไปแนวไหน ไวน์สมัยใหม่บางทีจะผสมองุ่นสองสามพันธุ์เข้าด้วยกัน เพื่อให้ได้รสชาติกลมกล่อมขึ้นครับ ชื่อองุ่นนี่ ส่วนใหญ่จะเป็นภาษาฝรั่งเศสครับ (ก็แหล่งกำเนิดมันมาจากทางนั้นนี่เนอะ) ส่วนอีกชื่อนึง ซึ่งสำคัญน้อยกว่า ก็คือชื่อไร่ที่เป็นแหล่งปลูกองุ่นครับ ก็เป็นชื่อยี่ห้อนั่นเอง  บางยี่ห้ออาจจะเป็นที่รู้จักหรือดังมากๆ แต่ก็มีหลายไร่ที่ไม่ใหญ่โต ไม่ดัง แต่ก็ผลิตไวน์คุณภาพดี เวลาคนเลือกก็จะดูสองชื่อประกอบกับที่ตั้งของไร่ (ดูชื่อเสียงและภูมิอากาศ ลักษณะดิน) อะไรเงี้ยครับ รูปนี้ให้ดูทั้งองุ่น ทั้งขวดไวน์ (แต่ไม่ใช่ยี่ห้อในเรื่องครับ หาบ่เจอเจ๊า) จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 21 มิ.ย. 48 10:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อู้งานมาดูรูปก่อนจะอ่านเนื้อเรื่อง หุ หุ ไม่มีเวลาอ่านจ๊ะ เดี๋ยวค่ำๆกลับบ้านแล้วจะกลับมาเม้นต์อีกรอบ หลังจากอ่านจบ ไม่ใช่อะไรหรอกแค่อยากจะบอกว่าผมสีเชสนัทนี่น่ะหนา ใกล้เคียงกับสีผมบนหัวปาล์มอย่างยิ่ง แต่ของปาล์มเป็นสีบลอนด์ช็อคกะแล็ต 5 5 5 5 มันเป็นฝีมือของลอรีอัล...คุณค่าที่คู่ควรกับอะดั๊น แต่สีเชสนัทนี่สวยดีจังค่ะ เอาไว้งวดหน้าจะไปเปลี่ยนเป็นสีนี้ดีกว่า เผื่อจะไฮโซขึ้น อิ อิ จากคุณ : ปาล์มมี่ มะล่ายล็อคอิน - [ 21 มิ.ย. 48 10:33:15 A:192.168.3.13 X:202.28.25.200 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ลืมบอกอีกข้อ (ที่จริงแล้วไซร้มาช่วยปั่นกระทู้ 5 5 5) นามปากกาเพราะมากค่ะ พีธภัค แปลงมาจาก PeterPuck เจ๋งเป้งมากกกกกกก นึกถึง Allan - อรัญ Mark - มรรค งามภาษาและสัมผัสคำ ฝากชื่นชมคุณก็อตตี้ด้วยค่ะ ว่างๆจะให้ช่วยหานามปากกาให้บ้าง อุ อุ ไปทำงานดีกว่า (อู้มานานล่ะ เริ่มมีคนมาด้อมๆมองๆอย่างไม่น่าวางใจ อะจึ๋ย) ^^ จากคุณ : ปาล์มมี่อู้งาน แอบนินทาเพื่อนๆ - [ 21 มิ.ย. 48 10:38:40 A:192.168.3.13 X:202.28.25.200 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ก่อนอื่นต้องยินดีด้วยที่ได้นามปากกาแล้ว ชื่อเพราะดีค่ะ ยิ่งพอมาเทียบกับชื่อPeterPuck แล้วได้ใจมากค่ะ อ่านแล้วแอบขำปนเห็นด้วยค่ะ ว่าเร้ดวูด (จากที่เห็นในรูป) มันดูน่าเสียตัวแค่ไหน เอื๊อก..กกกก^^ จากคุณ : sushii (Sushii) - [ 21 มิ.ย. 48 11:31:48 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ยินดีด้วยที่ได้ชื่อใหม่แล้วนะคะ Magic of Azure อุสส่าห์แอบอู้งานมาแสดงความยินดี ปลื้มไหมคะ ?  555 ข้อมูลเยอะเหมือนเดิม หาเก่งจังเลยค่ะ ไม่ยักรู้ว่าคุณพีทเป็นแฟน Arnold ตกลงชอบล่ำๆ ล่ะซินี่ ฮิๆ เป็นอันแดชของเราหมดสิทธิ์  555 จากคุณ : Magic of Azure - [ 21 มิ.ย. 48 13:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 26 พีธภัค --> PeterPuck ?? กร๊ากกกกกก 55555+ กะว่าจาดูดไปเก็บไว้อ่านก่อนซะหน่อย แต่พอเลื่อนลงมาๆ เห็นชื่อเรา (ชะงักเลย) มีอ้างอิงด้วยถึงเราด้วย ไม่ยอมเรามต้องไปขุดรูปมาแข่ง (เกี่ยวไรกันหว่า) จากคุณ : i_tua_yung - [ 21 มิ.ย. 48 14:16:36 ]

ความคิดเห็นที่ 27 จาดูดเรื่องไปเก็บก่อนนะค้า จากคุณ : i_tua_yung - [ 21 มิ.ย. 48 14:17:49 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ยังไม่ได้อ่าน และไม่รู้ว่าจะว่างอ่านได้เมื่อไหร่ แต่พอเห็นนามปากกาของเจ้าของกระทู้แล้ว ขอป่วนหน่อยเหอะ กร๊ากกกกกก พีธภัค ดูแล้วยังกะชื่อ ภัตตาคาร  ฮี่ ฮี่ ฮี่ จากคุณ : Canossa - [ 21 มิ.ย. 48 14:55:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ชื่นชมเชิงอรรถด้วยเหมือนเคย แปลสำนวนได้เด็ดสะระตี่มาก แล้วก็ขอบคุณที่ยกความดีความชอบให้ ทั้งๆ ตัวเองก็หามาเองแท้ๆ น้อ แต่เมื่อยกให้เราก็จะรับ อิอิ ไอ้เจ้าร้าน ‘ลาเรอมิสดูโซเลย’ เนี่ย ต้นฉบับเขียนยังไง โม่ซุป .... หมายถึงปั่นหรือบดซุปหรือเปล่า หรือใช้เครื่องโม่จริงๆ รังควาญ .. เข้าใจว่า ญ นะ จากคุณ : scottie - [ 21 มิ.ย. 48 17:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตามมาอ่าน รออยู่ตั้งหลายวัน แปลสำนวนได้สนุกตามเคยค่ะ และขอชมเชิงอรรถอีกที ช่วยสร้างเสริมจินตนาการมากค่ะ ป.ล. ไปตามหาซื้อหนังสือต้นฉบับมาได้แล้วที่ร้านขายหนังสือครึ่งราคา แบบปกอ่อน 5 เหรียญกว่าๆเท่านั้น มีปกแข็งด้วยนะคะ ราคา 5.98 แพงกว่า 50 เซ็นต์ แต่เราชองอ่านปกอ่อน เพราะมันไม่หนักดี แหะๆ  แต่ยังไงก็จะขอตามอ่านฉบับแปลต่อไปค่ะ อ่านสนุกได้อรรถรสดี จากคุณ : ปอมปอมเกิร์ล - [ 21 มิ.ย. 48 21:48:18 ]

ความคิดเห็นที่ 31 หวัดดียามเช้าคร้าบบบ... นี่ลุกมาจากเตียง ล้างหน้าแปรงฟัน แล้วก็ปรี่มาเลยนะเนี่ย แบบเห่อกระทู้ตัวเอง ฮ่าๆๆ คุณปาล์มมี่ ราชินีอู้ เปลี่ยนตำแหน่งไปเรื่อยๆ นะคุณปาล์มนะ ฮ่าๆๆ ยังไม่มีเวลาอ่านก็ไม่เป็นไรครับ ฤดูเลกเชอร์นี่นา (แต่ห้ามไม่มีเวลาเขียนนะ คิดถึงโอทัส อุๆๆ) แวะมาคุยเล่นกันก่อนน่ะดีครับ ผมจะได้ไม่เหงาไง อันว่ารูปสีผมสวยที่เอามาแปะนั้นไซร์ ผมก็เดาว่าคงเป็นรูปข้างกล่องของผลิตภัณฑ์ยี่ห้อใดยี่ห้อหนึ่งแหละครับ แหะๆๆ แบบใช้กูเกิ้ลค้นดูอะนะ  ที่จริงได้มาหลายเฉดมากจนงง แต่เลือกสีนี้เพราะดูสวยกว่าเฉดอื่น เวลาคุณปาล์มเดินหาลอรีอัล (เพราะดิฉันคู่ควร) ก็ดูสีข้างกล่องให้ชัวร์ๆ นะครับ เดี๋ยวเกิดเป็นสีลูกเกาลัดข้างใน ไม่ใช่สีเปลือก เลยต้องมานั่งทำใหม่เลย ฮ่าๆๆ ขอบคุณครับ ผมก็ว่านามปากกาผมเพราะเนอะ (น่าน... เผลอเป็นไม่ได้เชียว ชมตัวเองอยู่ได้) อันว่าชื่อ PeterPuck นั้นไซร์ (อีกแล้ว) ที่จริงมันก็แผลงมาจากชื่อไทยไปรอบนึงแล้วล่ะครับ เรียกว่าแผลงกันไป แผลงกันมา วนอยู่แถวนี้เอง แหะๆๆ คุณก๊อตตี้ มารับคำชื่นชมด้วยคร้าบบบ ช่วยคุณปาล์มหานามปากกาเสร็จแล้ว อย่าลืมมาจ่ายค่าโฆษณา/นายหน้าให้ป๋มด้วยนะ  เอิ๊ก ป.ล.คุณปาล์ม มีคนมาด้อมๆ มองๆ มากๆ ตีหัวลากเข้าถนนซะเลยครับ แล้วถ้าคนไหนหล่อ ขอเบอร์ให้ผมด้วย กร๊าก คุณซูชิ มาแล้วคร้าบบบ... มาแปะใกล้ๆ กันเลยนะ  สงสัยรสนิยมเดียวกัน (เร้ดวูด ฮ่าๆๆ) ขอบคุณครับ ดีใจที่นามปากกาผมได้ใจนะ หามานานเหลือเกิน แถมนั่งปรึกษาคุณก๊อตตี้อยู่ตั้งนานอีก กว่าจะลงตัว ส่วนเร้ดวูดเนี่ย... สนใจจะขอยืมเป็นฉากให้พี่อ้วนกับเจ้าดำบ้างมะครับ กร๊ากกก... คุณเมจิก ปลื้มมั่กๆ คร้าบ ขอบคุณคร้าบ ว่าแต่วันนี้ เพื่อนๆ อู้งานมากันใหญ่เลย  นี่ผมจะโดนบรรดาหัวหน้าทั้งหลายทุบหัวเอามั้ยเนี่ย (นี่แน่ะๆ คุณพีท  bad influence นักนะนาย...)  แว้ก... ข้อมูลคราวนี้น้อยลงแล้วครับ แต่รูปตะหากเยอะขึ้น   แบบเห็นอะไรแปลกหูแปลกตา (พ่อ) เก็บหมด   -"-  ฮ่าๆๆ รีบแก้ข่าวโดยด่วน  มะช่ายคร้าบบบ มะช่าย ผมมะใช่แฟนอาร์โนลด์นะ  (ตาบึ้กนี่ติดมากับรูปกระดานตะหาก) แล้วก็ไม่ได้ชอบล่ำขนาดนี้ด้วย  (น่ากัวมากกว่าน่ากิน) ผมชอบแบบแดชตะหาก  (แบบมัดมือชกเลย ฮ่าๆๆ) คุณไอ้ตัวยุ่ง แหงะ มาหัวเราะชื่อเค้า  ชื่อเค้าเพราะนะตัวเอง (ไม่เชื่อถามเพื่อนๆ ที่อู้งานมาจิ อิๆๆ) โห ตาดีมั่กๆ เลยครับ  อุตส่าห์แอบไปอ้างถึงไว้กลางเรื่องแล้ว ยังอุตส่าห์เห็น แหะๆๆ เก๊าะจำได้ว่าชอบนี่นา  เลยแปะเป็นกำลังจาย อิๆๆ จานหลังแบบยั่วน้ำลายมั่กๆ  แต่ไอ้จานแรกเล็กจิ๋วนี่มันอารายอ้ะครับ  แหะๆๆ คุณคานอสซ่า แหมๆๆ เพื่อนเก่า เราแวะมาป่วน  อย่างนี้ต้องต้อน... เอ๊ย ต้อนรับหน่อยแระ เห็นชื่อเราเป็นภัตตาคารไปได้  อย่ากระนั้นเลย ต้องทำโทษซะ นี่ๆๆ สวัสดีค่ะคุณน้า รับอะไรดีคะ เริ่มจากเครื่องดื่ม   ตามด้วยของคาว   //meawjo   ปิดท้ายด้วยของหวาน ตบด้วย เอ๊ะ หรือคุณน้าจะรับ ดีครับ เอิ๊ก คุณครูก๊อตตี้ ขอบคุณคร้าบบบ... รับไปเถอะครับ ความดีความชอบ ก็ช่วยกันเลือกนี่นา ว่าแต่มีลูกค้าแล้ว อย่าลืมค่าโฆษณากับค่านายหน้าละกันนะ อุๆๆ ที่จริงแอบตอบกันไปรอบนึงแล้ว แต่เขียนไว้ตรงนี้อีกทีดีกว่า เผื่อคนอื่นอยากเห็นด้วย ชื่อร้านที่ว่ามาจากนี่ครับ  "La Remise du Soleil" ตัว R มันควรจะออกเสียงกลั้วคอแบบฝรั่งเศสอย่างที่คุณก๊อตตี้ว่าครับ แต่ผมมะรู้จะเขียนไง เลยลงเป็น "ร.เรือ" ไว้ครับ แหะๆ โม่ซุปนี่ ต้นฉบับใช้ "grind" ครับ  ผมนึกภาพบ้านมิสซิสมาร์ดิกรัลแล้ว จินตนาการเห็นโม่หินแบบหมุนด้วยมือครับ มันคง "ฮิป" กว่าใช้เครื่องบด ฮ่าๆๆ ส่วน "รังควาน" เราไปเช็กกันแล้ว ตกลงเป็น "น.หนู" เนอะครับ คุณสาวน้อยปอมปอม แหะๆๆ  มาแล้วคร้าบ  ขอโทษที่ทำให้รอหลายวัน ข้าน้อยรับผิดแต่โดยด่วน (นี่แน่ะๆๆ ช่วยทำโทษอีกที  อยากได้นักใช่มั้ย โทษน่ะ) ขอบคุณสำหรับคำชมครับ นี่คนแปลปลื้มจนแก้มปริแล้วเนี่ย อิๆๆ ดีจังครับ ที่ได้ฉบับภาษาอังกฤษมาแล้ว  ลองอ่านดูนะครับ  รับรอง "มันหยด" เขียนอ่านง่ายด้วย คุณปอมปอมอ่านเร็วกว่าผมลงฉบับแปลแน่ ฮ่าๆๆ (แล้วเวลาแอบรู้ความลับอะไรมา ห้ามมาเฉลยก่อนนะ  เรื่องนี้ความลับเยอะ อุๆ) ว่าแต่เหรียญที่ว่านี่ เป็นเหรียญชาติใดครับ  แพงเปล่า (แต่หนังสือราคาประมาณนี้ถือว่าโอเคใช่มั้ยครับ) หนังสือของ Armistead Maupin ในชุดนี้มี 6 ภาคครับ ลองอ่านภาคนี้ดูก่อนนะ เผลอๆ อาจจะติดใจ ไล่ล่ามาจนครบก็ได้นะครับ เอิ๊ก ปิดท้ายด้วยรูปน่ารักๆ ของคนแปล อิๆๆ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 22 มิ.ย. 48 06:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 32 นึกถึงพวกสูตรอาหารต่างๆ ที่ให้ grind ถ้าเป็นของเหลว เราว่าอย่างดีก็ใช้พวกครกน้อยๆ นะ คงไม่ถึงขั้นเครื่องโม่แป้งแบบบ้านเรา หรือเรารู้จักเครื่องโม่แบบเดียวเองซะก็ไม่รู้ แล้วฝรั่ง อะไรๆ ก็มูลิเน็กซ์ทั้งนั้นแหละจ้ะ ไม่ว่าจะเครื่องปั่น หรือเครื่องตีแป้ง หลายที่เขาใช้เครื่องตีแป้งกับมูลิเน็กซ์แทนกันในบางอย่างน่ะ จากคุณ : scottie - [ 22 มิ.ย. 48 10:10:07 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ชะแว๊บมาตอบ อันแรกเป็งพวกยำอ่ะค่ะ ไม่รู้ว่ายำอารายเหมือนกาน จำไม่ได้ ดูจิมีทั้ง salad ทั้ง main course ทั้ง dessert เกือบได้ทั้ง course เลย เดี๊ยววันดีคืนดี post มันทั้ง appitize, salad, soup, main course, dessert เลย จากคุณ : i_tua_yung - [ 22 มิ.ย. 48 12:00:51 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ยินดีด้วยอีกคนสำหรับคุณพีทจอมเจ้าชู้(อันนี้แอบกัดไว้ในกระทู้ของชาวบ้าน)ที่ได้นามปากกาแล้ว...เหอๆ แต่แหม! เห็นรูปอาหารแล้วท้องไส้ชักปั่นป่วนแฮะ...แบบนี้มันเหมือนแกล้งเลยง่ะ...ง่ำๆๆๆๆ จากคุณ : มาดาม เค - [ 22 มิ.ย. 48 15:54:45 ]

ความคิดเห็นที่ 35 มาตอบคุณพีทภัค (เรียกตามนามปากกาใหม่ซะ) เหรียญสหรัฐค่ะ หนังสือที่ซื้อมาเป็นหนังสือมือสองค่ะ เขาขายครึ่งราคาจากราคาปก สภาพดีเลยค่ะ จริงๆแล้วดูราคาผิดด้วย ราคา 5.98 USD เท่ากับปกแข็งเลย แต่อย่างที่บอกว่าชอบอ่านปกอ่อนมากกว่า เห็นที่ร้านเขามีภาคต่อขายด้วยค่ะ ชื่อ  More Tales of the City รออ่านเล่มนี้จบก่อนแล้วค่อยไปดูเล่มต่อ รีบซื้อมากองๆไว้เด๋วเจ้านายที่บ้านมองตาเขียว โทษฐานใช้ตังค์เปลือง อิอิ แต่จะตามอ่านบทแปลของคุณพีทภัคเรื่อยๆนะคะ แปลได้สนุก และกระจ่างดีค่ะ จากคุณ : ปอมปอมเกิร์ล - [ 22 มิ.ย. 48 22:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เขียน Soda Ice Diary เสร็จไปอีกหนึ่งบท ดีใจๆ แวะเข้ามาป่วนกระทู้ตัวเองอีก ฮ่าๆๆ คุณครูก๊อตตี้ เนอะๆๆ ครับ  อุปกรณ์ทำครัวไฟฟ้า ช่างมีมากมายมหาศาล ขนาดที่บ้านยังมีเครื่องอะไรไม่รู้เยอะแยะ (หาใช่ว่า "คนใกล้ตัว" ทำครัวไม่) บางอย่างก็มีอยู่เดิม บางอย่างก็ซื้อให้คุณแม่บ้านใช้ ตอนประจำการภาคสนาม เนี่ย พอครัวเสร็จนะ ว่าจะขุดมาลองเล่นซะให้หมด ตั้งทิ้งไว้เฉยๆ เสียของง่ะ ว่ามะ  เหอๆๆ คุณไอ้ตัวยุ่ง เอาๆๆ ครับ  มาช่วยกันแปะให้ครบคอร์สเลยนะ ฮ่าๆๆ แต่เอารูปใหญ่ๆ นิดนึงแบบข้าวเหนียวมะม่วงนะครับ น้องสลัดมัน เล้กกก... ไปหน่อย แบบเพ่งแล้วยังมองไม่ค่อยเห็น แหะๆๆ (ขอแก้ตัวนิด  จอมันละเอียดครับ มะช่ายคนเพ่งแก่นะ เอิ๊ก) คุณมาดามเค ขอบคุณคร้าบ แต่... แว้ก... รู้ได้ไงว่าผมเป็นจอมเจ้าชู้ล่ะเนี่ย... งือ... ไม่เคยบอกใครเลยนะ (แต่หัวงูโผล่ประจำ เหอๆๆๆ) ว่าแต่ที่ง่ำๆๆๆ น่ะ งับอาหารหรืองับคุณ ไอ้ตัวยุ่ง กันเนี่ย ฮ่าๆๆๆ คุณสาวน้อยปอมปอม อุ๊ย แหะๆๆ  ผมยังไม่ค่อยชินกับนามปากกาตัวเองเรย เรียกผมเหรอครับ แหะๆๆ ผมก็ชอบปกอ่อนเหมือนกันครับ เวลาอ่านบนเตียงก็สบาย แบกไปไหนมาไหนก็ง่าย ภาคต่อมีอีกหลายเล่มครับ ลองอ่านเล่มนี้ดูก่อนนะ ดีใจที่คุณปอมปอมจะยังติดตามกันครับ ปลื้มมาก จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 23 มิ.ย. 48 13:58:16 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านเสร็จแล้ววว มาเม้นแล้วจ้า ว๊า red wood เป็นป่าเลยเหรอ  ไม่ไหวง่ะยั่งงั้นน่ะ -_-" ไดเอ็ต น่าจะใช้เป็นลดฝามอ้วนไปเลยเนอะ ตกต่ำให้มันเป็นกุลสตรี ... จะให้นั่งพับเพียบสูบกัญชาเหรอ :D ช่วงประโยคนี้ต้องเติมคำเปล่าคะ "... ทั้งยาแอลเอสดี  ดนตรี  เซ็กส์ (ใน) บาร์เดอะอวาลอน (กับสมาชิก) วงเดอะแฟมิลี่ด็อก (และ) วงฮิวแมนบีอิน ..." เปล่าคะ วนกัญชาไม่เคยเห็น เคยเห็นแต่วนอมยิ้มต้อนรับน้อง น่าแหวะเหมือนกัน อืม ... เกาลัดอร่อยดี ชอบๆ เอาไปคั่วมาให้คนอ่านด้วยซิคะ Chianti Bottles ... น่าจะเป็นไวน์นะคะ (เหมือนเคยเรียนในวิชา hotel 1 น๊าเรา) อยากกินองุ่นไม่มีเม็ดอ่ะ แงมๆ แต่ถ้าเป็นไวน์อยากกินไวน์ขาวอ่ะ   ปล. คุงพีทแก่  คุงพีธภัคแก่ 555+ จากคุณ : i_tua_yung - [ 25 มิ.ย. 48 15:32:25 ]

ความคิดเห็นที่ 38 คุณไอ้ตัวยุ่ง แว้ก ไม่แก่ครับ ไม่แก่เร้ยยย แค่มองจอนานไปหน่อยเท่านั้นเอง ตาเลยพร่า เพ่งไม่ไหว แหะๆๆ ขอบคุณสำหรับข้อแนะนำนะครับ ใจดีจริงๆ อ่านแล้วมาช่วยกันดูด้วย ผมจะโน้ตไว้ไปทบทวนในต้นฉบับที่เป็นไฟล์เวิร์ดน้า ไอ้เรื่องนั่งพับเพียบสูบกัญชานี่ คิดได้ไงครับ เห็นภาพเลย ฮ่าๆๆ แบบว่าถ้าเห็นนั่งสูบท่านี้แล้วยังไม่เชื่อว่าเป็นกุลสตรีล่ะก็ ออกจะใจร้ายไปมากเลยนะ อุๆๆ ส่วนไอ้ประโยค  "... ทั้งยาแอลเอสดี  ดนตรี  เซ็กส์ (ใน) บาร์เดอะอวาลอน (กับสมาชิก) วงเดอะแฟมิลี่ด็อก (และ) วงฮิวแมนบีอิน ..." เนี่ย ต้นฉบับมันไม่ได้มีคำพวกนี้มาให้นะ แต่ผมเห็นด้วยมากๆ เลย ว่าพอเติมแล้ว ได้ใจความขึ้นเยอะเลย เอิ๊ก (อ่านแล้วอยากกลับไปปีนั้นมั่ง  เล่นยกวงเลยเหรอ เหอๆๆ) เกาลัดกับองุ่นต้องมาเอาที่นี่นะครับ ส่วนไวน์ ปกติชอบไวน์ขาวมากกว่าเหมือนกันเลย แต่ถ้าตอนไหนอารมณ์เปรี้ยว ก็สลับด้วยแดงมั่งเหมือนกัน นี่วันอาทิตย์แล้ว นัดหน้าวันอังคารนะคร้าบ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ วันสุนทรภู่ 15:41:38 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อาทิตย์นี้ยุ่งมาก ๆ หงือ หงือ กว่าจะได้เข้ามาอ่าน ดีใจกับนามปากกาที่สวย เก๋ เท่ มาก ๆ เลย อิอิ เดี๋ยวขอเวลาอ่านแป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวมาคุยต่อ จากคุณ : Tethys - [ วันสุนทรภู่ 19:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เหอะ เหอะ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกตัวเองแก่ไปทุกที แง แง ฉันจะได้เงินประกันสังคม แล้วก็เริ่มหยอดกระปุกไว้ซื้อเกาะกรีกเล็กๆ ซักเกาะ” เมืองไทยจะเก็บได้ถึงแบบนี้หรือเปล่าหนอ หึหึหึหึ ว่าไปแล้ว ที่สนุกมาก ๆ จริง ๆ เห็นจะเป็นตรงเกร็ดท้ายเรื่องนี่อ่ะนะคะ คิด ๆ ไป อยากย้อนอดีตกลับไปเหมือนกัน เฮ้ออออ จากคุณ : Tethys - [ วันสุนทรภู่ 19:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 41 คุณหนูจันทร์คร้าบบบ มาช้าไม่เป็นไรคร้าบบบ งานยุ่ง เข้าใจๆ (แต่ถ้าไม่ยุ่งแล้วไม่มานะ มีเรื่อง ฮ่าๆๆ) ขอบคุณครับ (เรื่องนามปากกา) และถึงช่วงนี้จะงานยุ่ง ก็ขอให้หาเวลาปั่นงานออกมาได้สม่ำเสมอนะครับ เจอกันตอนหน้า อิๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 27 มิ.ย. 48 13:59:20 ]

ความคิดเห็นที่ 42 หุหุ มาช้ากว่าเพื่อนเลยเรา ก็เค้าเพิ่งเห็นอ่ะ ยินดีที่ได้นามปากกา ครีเอทมั่กๆ ขอบอก เห็นด้วยกับคุณTethys นะ เรื่องนี้เด็ดสุดก็ตรงเชิงอรรถนี่แหละ จากคุณ : ณัฐกร (ไม่ได้ล็อกอิน) - [ 28 มิ.ย. 48 02:08:22 A:61.90.250.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 ณัฐกรเพื่อนเก่า มาช้ามากๆ เลยนาย แต่ทันขึ้นตอนใหม่ไปนิดเดียว ไม่งั้นตามอ่านสองตอน อาจตายได้ (ไอ้กริชครับผมมันบ่นว่ายาว ฮ่าๆๆ) นี่ก็หลงรักเชิงอรรถอีกคน เด๋วเขียนแต่เชิงอรรถให้อ่านซะเรย นี่แน่ะ ลิ้งก์ตอนต่อไปครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3572059/W3572059.html จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:36:28 ]