ความคิดเห็นที่ 1        เพราะเป็นนัดสำคัญวสาจึงรีบตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ แต่กว่าจะได้ชุดถูกใจที่เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ารูป กับกระโปรงลายดอกไม้เล็กๆ ดูกระจุ๋มกระจิ๋มสีชมพู เสื้อผ้าเกือบจะหมดทั้งตู้ก็ถูกหยิบออกมาลองแล้วลองอีกอยู่นานสองนาน จากนั้นก็รีบขับรถออกไปยังจุดนัดหมายซึ่งเป็นสวนสาธารณะใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพฯ ทันที             ถึงแม้จะไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกว่ามิตรภาพ แต่เธอก็ยังอดตื่นเต้นที่จะได้เจอคนเพื่อนใหม่ที่แสนดีไม่ได้         "โบว์มาถึงแล้วนะคะ คุณโจล่ะมาถึงแล้วรึยัง" เสียงใสๆ ของหญิงสาวดังผ่านโทรศัพท์เคลื่อนที่ไปยังปลายสายที่ยืนรออยู่ตรงงจุดนัดหมายริมสระกว้าง         "ผมก็มารอคุณได้สักพักแล้วครับ" ชายหนุ่มกรอกเสียงทุ้มนุ่มนวลกลับไปหาเจ้าของเสียงใส         "โบว์มาช้ารึเปล่าค่ะคุณโจ" วสาพูดพร้อมกับก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ "ก็ไม่นี่นา โบว์ว่าโบว์มาตรงเวลานะคะ คุณโจนั่นแหละมาก่อนเอง"         "ครับ...ผมมาก่อนเวลาเอง ผมตื่นเต้นแทบแย่ที่วันนี้ผมจะได้พบคุณ" ชายหนุ่มยอดคำหวาน         "คุณโจคะ แล้วโบว์จะรู้ได้ยังไงว่าคุณโจคือคนไหน"          "คุณเดินมาที่ริมสระน้ำ ตรงนี้ไม่มีใครนอกจากผมคนเดียว และวันนี้ผมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำนะ คุณมาถึงคุณก็จะเห็นทันทีเลย"          "ค่ะ ส่วนโบว์ใส่ "          "ไม่ต้องครับ...คุณไม่ต้องบอกผมว่าคุณแต่งตัวยังไง ผมอยากเห็นคุณเลยมากกว่า"          เมื่อวางสายชายหนุ่มก็นั่งลงตรงเก้าอี้ใต้ต้นไม้ใหญ่ ดวงตาเรียวสีเข้มภายใต้แว่นตากันแดดจับจ้องไปยังผิวน้ำเบื้องหน้า คิ้วเข้มขมวดชิดบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง          "คุณโจคะ" เสียงใสของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากผิวน้ำ มือหนาดึงแว่นตากันแดดออก และค่อยๆ หันหน้ากลับมามองเธอ          "แต๊ก!!! " ดวงตาหวานเบิกโตด้วยความตกใจ แต่เสียงอุทานนั้นแทบจะไม่เล็ดลอดออกมาจากลำคอของเธอเลย "แล้วคุณโจ เอ่อ...นี่มันอะไรกันโบว์สับสนไปหมดแล้ว"           "ทำไมทำหน้าเหมือนผีหลอกตอนกลางวันอย่างนั้นล่ะโบว์ ตกใจมากเหรอที่เจอเรา" ธีร์ทัศน์หรือแต๊ก ด้วยพูดเสียงนุ่มกลั้วกับเสียงหัวเราะน้อยในลำคอ รอยยิ้มของเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลงในความรู้สึกของหญิงสาว เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม         "ไม่...แต่โบว์งง แต๊กกับคุณโจ คือ...คนเดียวกันงั้นเหรอ"             "ใช่" คนตอบยิ้มกว้างจนตาหยี "คนเดียวกัน"         "ถ้าอย่างนั้นข้อความในเว๊บบอร์ดและก็อีเมล์..."         "ก็ใช่อีก ทั้งหมดนั้นเราส่งไปเอง ถึงแม้โบว์จะไม่บอกชื่อตัวเองในเว๊บบอร์ด แต่เรารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า หญิงใจร้ายคนนั้นก็คือโบว์ และเขาคนนั้นในเว๊บก็คือตัวเรา"          คำตอบนั้นทำเอาใบหน้าหวานเปื้อนรอยยิ้มสดใส มือเล็กค่อยๆ เอื้อมไปจับมือชายหนุ่มตรงหน้าเอาไว้แน่น         "แต๊ก! งั้นก็แสดงว่าแต๊กหายโกรธโบว์แล้วใช่มั้ย ดีใจที่สุดเลยรู้มั้ย โบว์คิดว่าแต๊กจะไม่ให้อภัยโบว์อีกแล้วซะอีก แต่ทำไมแต๊กไม่บอกโบว์ล่ะว่าคุณโจคือแต๊กเอง แหมหลอกกันได้ตั้งนานนะ ที่แท้มีเซอร์ไพรส์นี่เอง"          "เซอร์ไพรส์เหรอ...ท่าจะมากเลยล่ะโบว์ เพราะเรารอให้ถึงวันนี้มานาน"          "แต๊กยังรักโบว์อยู่ใช่มั้ย แต๊กถึงยังรอโบว์ โบว์เองก็รอแต๊กมาตลอด และจะบอกแต๊กว่า โบว์ก็ระ..."          "รักเหรอ!!!" ธีร์ทัศน์สะบัดมือเธอออก ดวงตาและรอยยิ้มที่ความอบอุ่นเมื่อกี้เลือนหายไป มีแต่แววตาที่ดุดันและโกรธแค้นฉายขึ้นมาแทนที่          "เอ่อ..." วสาตกใจจนใบหน้าซีดขาว และเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเจน          "ยังกล้าใช้คำว่ารักกับเราอีกเหรอ โบว์ทำเราเจ็บปวดมากรู้มั้ย โบว์ก็รู้ว่าตอนนั้นเรารักโบว์มาก แต่โบว์ก็ยังหลอกเราได้ลงคอ ทำไมไม่บอกกันตรงๆ ว่าไม่ได้คิดอะไรตั้งแต่แรก มาให้ความหวัง ให้เรารอโบว์เป็นปีๆ ทำไม ทำอย่างนั้นทำไมกันโบว์!!!"           "...." ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากลำคอได้ เหตุการณ์ตรงหน้ามันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจบวสาตั้งตัวไม่ทัน ความดีใจที่เจอธีรทัศน์เมื่อกี้แปรเปลี่ยนมาเป็นความตกใจและเสียใจขึ้นมาแทน             "โบว์รู้มั้ยคำพูดอันร้ายกาจของโบว์วันนั้นมันทำให้เราคิดทำร้ายตัวเอง แต่โชคดีที่มีคนมาเจอเสียก่อน เราก็เลยไม่ต้องเจ็บตัวเพราะผู้หญิงเห็นแก่ตัวอย่างโบว์!!!" ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เจ็บปวด ร่างบางของวสาสั่นสะท้านด้วยความเสียใจ น้ำใสๆ เริ่มเอ่อร้นออกมาจากดวงตาคู่สวย             "เราต้องลาออกจากมหาวิทยาลัย ทิ้งความฝันที่จะเป็นวิศวกร ทิ้งครอบครัว พ่อ แม่ และน้อง เพื่อหนีไปทำใจที่แคนาดา รู้มั้ยว่าที่นั่นเราลำบากแค่ไหน เราต้องเรียนให้หนักและทำงานให้มากเพื่อลืมเรื่องราวร้ายๆ และไม่นานเราก็คิดได้ว่าเสียเวลาเปล่าๆ ที่เราจะมาต้องนั่งเสียใจกับเรื่องของผู้หญิงไม่มีหัวใจคนนึง"            "แต๊ก!...โบว์ขอโทษ ตอนนั้นโบว์ผิด โบว์ไม่น่าจะทำแบบนั้น โบว์รู้ว่าเห็นแก่ตัว แต่โบว์ก็ได้บอกความในใจให้แต๊กฟังทั้งหมดแล้ว ว่าโบว์เสียใจและก็ทุกข์ทรมานมากแค่ไหนตอนที่แต๊กไม่อยู่" หญิงสาวพยายามอธิบายพร้อมๆ กับน้ำตาแห่งความเสียใจที่ไหลอาบทั้งสองแก้มใส            "เล่าตอนที่เราอยู่ในคราบของไอ้ผู้ชายชื่อโจน่ะเหรอ คิดว่าเราจะเชื่อ.... ไม่มีทาง เราจะไม่ยอมเป็นไอ้โง่ให้โบว์หลอกใช้อีกแล้ว"             "แล้วแต๊กทำทั้งหมดทำไม! ทั้งอีเมล์ อี-การ์ด และคำพูดให้กำลังใจทั้งหมด แต๊กทำไปทำไม! บอกโบว์สิ! บอกโบว์มาเดี๋ยวนี้!!!" วสาถามกลับไปอย่างสุดกลั้น             "อยากรู้มากใช้มั้ยโบว์! อยากรู้มากใช่มั้ย" มือหนาของธีรทัศน์จับบ่าบางเล็กเขย่าอย่างแรง             "เราจะบอกให้ก็ได้ เราอยากแก้แค้นไง เราคิดหาวิธีแก้แค้นโบว์มาตลอด 8 ปี และแล้วโชคก็เข้าข้างเรา ที่ทำให้เราไปเจอเรื่องของโบว์ในอินเตอร์เน็ต เราก็เลยคิดแผนพยายามพูดให้โบว์รู้สึกว่ายังไงไอ้แต๊กหน้าโง่นั่น มันต้องรักยังรอโบว์อยู่ และโบว์จะได้เฝ้ารอมัน คอยมันจนไม่เป็นอันต้องทำอะไร เป็นไง! ผิดหวังใช่มั้ยที่เรื่องทั้งหมดมันไม่เป็นตามที่โบว์คิด แล้วที่นี้รู้รึล่ะยังว่าความเจ็บปวดจากคนที่รัก มันทุกทรมานแค่ไหน"              ทั้งที่แสงแดดในยามบ่ายแก่กำลังสาดส่อง ผู้คนรอบข้างกำลังสนุกสนานกับกิจกรรมในสวน แต่วสากลับเห็นว่ารอบข้างตัวเธอช่างมืดมิด และอ้างว้าง แม้สายลมจะพัดผ่านร่างบางที่กำลังไหวน้อยๆ เพียงเบาๆ แต่ถึงกระนั้นมันกลับทำให้เธอรู้สึกเหน็บหนาวไปถึง...หัวใจ             "โบว์ยอมที่จะเล่าเรื่องราวของตัวเองลงในเว๊บ...เพื่อหวังว่าสักวันแต๊กจะมาอ่านเจอ และเมื่อแต๊กรู้เรื่องทั้งหมด แต๊กจะได้เข้าใจโบว์ ให้อภัยโบว์..."             ธีรทัศน์ส่ายหน้ากลับคำพูดของวสา ความเจ็บปวดจากความรักที่กลายเป็นความแค้นกับเรื่องราวในอดีต ทำให้เขาไม่มีทางเชื่อคำพูดของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีกแล้ว             "อย่ามาโกหกเราเลย เรารู้โบว์ทำไปทำไม มันไม่ใช่เพราะเรา แต่โบว์เขียนเรื่องทั้งหมดก็เพื่ออยากให้ไอ้พวกผู้ชายโง่ๆ ทั้งหลายมาอ่านเจอ พวกมันจะได้สงสาร เห็นใจ และทีนี้โบว์ก็หลอกใช้พวกมันเหมือนอย่างที่เคยหลอกใช้เรา"             "...."             "ทำไม มันแทงใจดำดังฉึกจนพูดอะไรไม่ออกเลยใช่มะ"             "มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ แต๊กกำลังเข้าใจโบว์ผิด"             "เราไม่เชื่อ!" ธีรทัศน์ตอบเสียงกร้าว             "แต๊ก! สิ่งที่ทำไปทั้งโบว์ทำด้วยความบริสุทธิ์ใจ"                      คนได้ฟังส่ายหน้าอย่างระอาเป็นคำตอบ           "โบว์รักแต๊กจริงๆ นะ" น้ำเสียงสุดท้ายแผ่วเบาเหมือนกับว่าคนพูดกำลังจะสิ้นแรง แต่มันก็สามารถทำให้ชายหนุ่มชะงักไปกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา         "คำว่ารักของคุณมันไม่มีค่าสำหรับผมมาตั้งนานแล้ว คุณเก็บคำโกหกพวกนี้เอาไว้ใช้เวลาที่เจอผู้ชายหน้าโง่คนอื่นจะดีกว่า"         วสามองธีทัศน์ด้วยสายตาตัดพ้อและผิดหวัง ริมฝีปากบางสั่นระริกด้วยความเสียใจ และหยาดน้ำตา ไหลรินออกมาจากดวงตาเป็นสาย ร่างบางค่อยๆ ทรุดลงนั่งที่พื้นอย่างอ่อนแรง ความหวังในรักซ่อนอยู่ลึกๆ ในใจกำลังแหลกสลายไปกับคำพูดของชายหนุ่มที่เฝ้ารอมานานแสนนาน               ...แค่เพียงหยดเดียว ที่ไหลมาจากตา          ก็อยากจะขอโทษเธอสักล้านคำ          ที่ทำให้เธอต้องช้ำ ต้องเสียน้ำตาให้กัน          มันเกลียดตัวเองที่เผลอทำอย่างนั้น          ทำคนที่รักฉันได้ยังไง          อยากบอกว่าฉันเสียใจ...อภัยได้มั้ยคนดี*              (ล้านคำขอโทษ/ แอน ฐิติมา) แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 22:52:44 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 22:48:29 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 22:29:12 จากคุณ : ตลาลี - [ 21 มิ.ย. 48 22:16:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2           "แล้วแกก็รีบวิ่งหนีไอ้แต๊กนั่นกลับมาเลยใช่มั้ย" ผึ้งรีบยิงคำถามกลับทันที หลังจากที่เพื่อนสาวเล่าเรื่องราวที่เพิ่งประสบมาหมาดๆ จบไปพร้อมน้ำตาที่ชุ่มหมอน                        "ฉันทำแบบนั้นไม่ไหวหรอก ขามันไม่มีแรงไปหมดเลย" วสาตอบเสียงเครือ 8 ปีที่รอคอยชายหนุ่มมันไม่ไร้ค่า ไม่เพียงแต่เค้าจะเลิกรักเธอแล้ว เขายังโกรธแค้น และไม่ยอมให้อภัยเธออีกด้วย            "แกหมดแรงจนทรุดลงไปนั่งกับพื้นแบบนั้นแล้วไอ้แต๊กมันทำยังไง มันไม่ช่วยเลยเหรอ"            "เขาก็เดินหันหลังกลับไปอย่างที่เคยทำเมื่อแปดปีที่แล้วไง" พูดจบร่างบางก็สะอื้นตัวโยนจนเพื่อนสาวต้องรีบเข้ามากอดเอาไว้             "รู้อย่างนี้ฉันไปเป็นเพื่อนแกดีกว่า จะได้ต่อยหน้ามันสักเปรี้ยงสองเปรี้ยง แต่แหม...เมื่อก่อนไอ้บ้าแต๊กมันเป็นคนดีดี๊ดี แล้วมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ทำไม๊...ทำไมกาลเวลามันทำให้คนเราเปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนี้นะ คอยดูนะถ้ามีโอกาสได้เจอมันเมื่อไหร่ ฉันจะเข้าไปอัดมันและด่ามันให้กระเจิงเลย"              "อย่าทำแบบนั้นเลยผึ้งเลย... ทุกอย่างมันเป็นความผิดของฉัน ฉันปล่อยให้เขารอ ฉันก็เฝ้าต้องรอเขา ฉันพูดไม่ดีกับเขา ทำร้ายจิตใจเขา พอฉันได้พบเขา เขาก็ทำตอบ มันก็สมควรแล้ว กรรมมันคงตามสนองฉันแล้ว "            "โบว์..."            "แต๊กเขาเจ็บเพราะรักมานานเพราะฉัน แล้วทำไมฉันจะเจ็บบ้างไม่ได้ แต่... ฉันไม่คิดว่าเขาจะแค้นมากขนาดนี้ นี่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก ฉันจะตอบตกลงเป็นแฟนกับแต๊กตั้งแต่วันแรกที่เขาเดินเข้ามาหา ถึงแม้ว่าเราจะยังเด็กกันทั้งคู่ ฉันจะทำทุกอย่างไม่ให้แต๊กต้องเสียใจและเจ็บแค้นฉันแบบนี้..."            "แต่นาฬิกามันเดินถอยหลังไม่ได้นะโบว์ แกต้องอยู่กับปัจจุบัน และวันพรุ่งนี้" ผึ้งพยายามให้ข้อคิดแก่เพื่อน "ยังมีอีกหลายคนที่รักแก แม่แก และก็ฉันด้วย แกต้องเข้มแข็งนะ"            "ฉะ ฉันขอเวลาทำใจ..."                            "หลังจากนั้นแล้วแกจะเอายังไงต่อไป" ผึ้งถามพลางลูบเรือนผมของเพื่อนสาวเบาๆ              "ฉันคงต้องตัดใจ... มันคงเป็นหนทางเดียวที่ฉันจะทำได้ใน .ในเมื่อเขาไม่รักฉัน แล้วฉันยังจะมีหน้าไปอ้อนวอนขอให้เขากลับมารักได้ยังไง"               "ดีแล้วแหละโบว์ เราจะต้องอยู่ได้ และอยู่ต่อไป ถือว่าเจ๊ากันไป ผลัดกันทำให้เจ็บคนละที ตอนนี้ก็หายกัน" แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 22:37:31 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 22:29:51 จากคุณ : ตลาลี - [ 21 มิ.ย. 48 22:27:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต๊กโหดร้ายจัง ฮือเอาคืนคนที่เคยรักได้ลงคอ จากคุณ : รียา - [ 21 มิ.ย. 48 22:31:37 A:203.172.104.223 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เออ...มาขัดจังหวะหรือเปล่าหว่า... ตอนนี้ผู้ชายแก้แค้นแสนสาหัส..หุหุ.. เดี๋ยวได้รู้กันว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง  รอ ค่ะ.. คุณตลาลีเอามาลงทุกวันแบบนี้ไม่มีใครว่าอะไรหรอกค่ะ ถ้าไม่เอามาลงกระทู้ติดกันเป็นพรืดละก็ ^^ ที่เห็นส่วนใหญ่ เว้นระยะห่างในการลงอาจเป็นเพราะว่า เขียนไม่ทัน   ไม่มีเวลาเอามาลง หรืออาจจะกลัวว่า คนอ่านตามอ่านมะทันก็ได้ ^^ ปล. มีคำผิดบ้างนะคะ อ่านแล้วรู้สึกสะดุดไปเหมือนกัน หนูยีเป็นกำลังใจให้กับการเขียนต่อไปนะคะ  ^^ จากคุณ : หนูยี - [ 21 มิ.ย. 48 22:31:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยกับหนูยี ห่างเพราะเขียนไม่ทัน คุคุ รออ่านอยู่นะ ให้นางเอกมีแฟนใหม่ไปโลด ให้รู้สำนึกเลย เปลี่ยนข้างแล้ว เพราะว่าพระเอกใจร้าย แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 48 21:10:28 จากคุณ : mrs_ricken - [ 22 มิ.ย. 48 06:21:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ห่างเพราะเขียนไม่ทันด้วย ฮ่าๆๆ ที่จริงก็อยากจะเข้าใจแต๊กอยู่บ้างนะ กับอะไรๆ ที่ผ่านมา (เข้าข้างผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย) แต่สิ่งที่แต๊กทำมันไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยอย่างแรง เห็นด้วยกับผึ้งที่ว่า ทำไมคนเรามันเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้ แต่ก็แหละนะ ลุ้นครับว่าต่อไปจะเป็นไง จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 22 มิ.ย. 48 08:10:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตัวเองก็ขาดสติเองด้วย โทษคนอื่นอย่างเดียวไม่ถูกนา จากคุณ : scottie - [ 22 มิ.ย. 48 10:45:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ถือว่าเค้าเอาคืนละกัน ทำใจๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 22 มิ.ย. 48 11:52:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาอ่าน แล้วตอนต่อไปจะมาเมื่อไหร่อะคะเนี่ย ลุ้น.. จากคุณ : Bangkokian - [ 22 มิ.ย. 48 14:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฮ้า... ทำไมแต๊กทำตัวแบบนี้ล่ะ โธ่... เราก็อุตส่าห์หลงรักแต๊ก ไม่น่าเลย... ขอให้แต๊กเข้าใจโบว์เร็วนะคะ รอลุ้นนะ จากคุณ : tick - [ 22 มิ.ย. 48 21:00:23 A:203.156.34.185 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาช้าไปนิด(ส์) เลยต้องตามหาอ่านเลย ใจร้ายจัง เฮ้ย ยังอุตส่าห์กลับมาเพื่อจะแก้แค้นอีก เฮ้ยยยย เศร้าจังเลยค่ะ จากคุณ : oreocream - [ 22 มิ.ย. 48 21:53:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เศร้าจังเลยนะคะ หวังว่าจะมีความสุขนะคะ มาเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : Koch - [ 23 มิ.ย. 48 01:33:39 A:203.156.22.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านทีเดียวสามตอนรวดเลยค่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : พราวตะวัน - [ 23 มิ.ย. 48 18:04:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เเวะมาให้ความเห็นนะจ๊ะ ดีขึ้นกว่าตอนที่อ่านครั้งเเรกอีก รีไลท์ใช้//ฟักทองได้เลย พยายามเข้านะจะเอาใจช่วย จากคุณ : พายกรอบ ( PieKrob ) - [ 23 มิ.ย. 48 19:28:55 A:127.0.0.1 X:203.130.158.178 ]