PANTIP.COM : W3558916 >>> ก๋วยเตี๋ยวราดหน้า & มาม่าหมูสับ <<< ตอนที่ 2 [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 3

ในอาทิตย์นี้อนงค์มักจะอยู่เย็นเป็นเพื่อนน่านน้ำ และเป็นเรื่องแปลกอีกอย่างที่คนที่มารับเป็นคุณน้าของเด็กหญิงทุกวัน ไม่ใช่บิดามารดาของน่านน้ำอย่างที่หล่อนต้องการ หญิงสาวคิดว่าควรจะได้มีโอกาสพูดกับผู้ปกครองตัวจริงของเด็กหญิงบ้าง จะได้เข้าใจปัญหากันมากขึ้น ในช่วงที่ผ่านมาน่านน้ำมีการบ้านมาส่งทุกครั้งโดยไม่มีสิ่งใดผิดเพี้ยนไปจากตอนที่เด็กหญิงเข้าเรียนใหม่ๆเลย หากหล่อนไม่ได้รู้จากคมกล้า หล่อนก็คงไม่รู้ว่าเด็กหญิงมีปัญหาอะไรด้วยซ้ำ อีกทั้งเริ่มมีเพื่อนไปไหนมาไหนเป็นกลุ่มๆด้วยแล้ว แต่จะมีแค่ ‘ครูกบ’ เท่านั้นที่เด็กหญิงพูดถึงสิ่งที่ตนเองชอบได้อย่างสนิทใจ

“ถ้าหลานครูกบสร้างเมืองไม่เก่ง ลองเล่นแบบนุ่มดูก็ได้ค่ะ”

น่านน้ำแนะนำวิธีการเล่นให้หล่อนในวันหนึ่งขณะที่นั่งรอรถยนต์คันสีเทาอยู่บนม้านั่งตัวเดิม และเป็นอีกวันหนึ่งของอาทิตย์นี้ที่ฝนมักจะตกในช่วงเวลาเย็นทั้งๆที่ในตอนเช้าแดดออกเปรี้ยง หลังจากได้ยินคำพูดนั้น หญิงสาวจึงถาม แสดงอากัปกิริยาสนใจอย่างโจ่งแจ้งว่า

“แล้วน่านน้ำทำอย่างไรล่ะ...?”

“หนูจะเลือกแบบที่ตัวเกมสร้างเมืองสำเร็จเอาไว้ให้อยู่แล้ว เราจะได้ไม่ต้องเสียเงินค่าสร้างนู่นนี่มากมาย แล้วเราก็สร้างต่อจากเมืองนั้นต่อได้เลย เพียงแต่เมืองที่เขาให้มาอาจมีปัญหาอะไรบางอย่างให้เราต้องแก้เหมือนกัน” เมื่อเห็นว่าครูประจำชั้นยังทำหน้าไม่เข้าใจจึงขยายความว่า

“คือเมืองที่เขาสร้างมาให้อยู่แล้วจะทำไม่ค่อยดี บางทีก็จะมีปัญหาถนนน้อย รถติด หรือขโมยเยอะเพราะสถานีตำรวจไม่พอ หรือบางทีสถานีดับเพลิงน้อยไฟก็ไหม้บ่อย เมืองพวกนี้ฝึกให้เราแก้ปัญหาไงคะ เราก็แก้ไปด้วยแล้วก็ขยายเมืองไปด้วยเลย”

ของสำเร็จที่ได้มามักจะมีปัญหาพ่วงตามมาด้วย...

อนงค์คิดในใจ แล้วพยักหน้าอย่างมองเห็นภาพ หญิงสาวเห็นลูกศิษย์ทำท่ากระตือรือร้นที่จะบรรยายการแก้ไขปัญหาที่ตนเองทำเอาไว้ เล่าตัวอย่างเมืองที่ตนเองแก้ไขจนเจริญรุ่งเรืองแล้วก็มี แต่น่านน้ำก็บ่นบ้างว่า

“แต่เล่นไปๆพอเมืองเจริญแล้วก็น่าเบื่อค่ะ มีอยู่ครั้งหนึ่งนุ่มเกิดนึกสนุกก็เลยทำลายเมืองทิ้งหมดเลย แต่ทีนี้เมืองมันกว้างมากจนใช้เวลานานเหมือนกันกว่าจะทำลายได้หมด ทำให้เกิดแผ่นดินไหว้บ้าง พายุเข้าบ้าง ภูเขาไฟระเบิดบ้าง หรือทุบทิ้งเองก็มีค่ะ นุ่มว่ามันก็สนุกไปอีกแบบ แต่ก็ไม่ได้เซฟไว้หรอกนะคะ เสียดาย เมืองอุตส่าห์สร้างเองกับมือ ตอนนั้นแค่เบื่อๆเฉยๆค่ะ”

คนพูดๆไปหัวเราะไปโดยที่ไม่ได้รับรู้เลยว่าคนที่ฟังจะขนลุกเกรียวแค่ไหน

เออหนอ...เมืองแบบที่เขาให้มาฟรีๆแล้วตัวเองก็เล่นสานต่อจนเจริญแต่พอเบื่อก็ไม่เห็นค่า ทุบมันทิ้งเสียอย่างนั้น นี่อาจจะทำได้เพราะทุกคนคิดว่ามันเป็นแค่เกม แต่ถ้าเกิดนี่เป็นบ้านเมืองขึ้นมาจริงๆ จะฝากอนาคตของชาติได้มากแค่ไหนในอุ้งมือเล็กๆของเด็กสมัยนี้ ไม่รู้ว่าเด็กพวกนี้คิดอะไรอยู่ หล่อนไม่เข้าใจเสียจริง...

ไม่ว่าความในใจของหล่อนจะล้นปรี่เพียงใดก็ตาม แต่มันก็ถูกกดทับอยู่ในใบหน้ากระจ่างยิ้มที่มีแววเข้าอกเข้าใจอย่างแนบเนียน หล่อนนิ่งไปนิดหนึ่งจึงเอ่ยถามเด็กหญิงว่า

“แล้วน่านน้ำเคยเล่นแบบสร้างเมืองตั้งแต่เริ่มต้นเองไหม...?”

“ไม่ล่ะค่ะ...”

น่านน้ำส่ายหน้า ผมเปียสองข้างของเด็กหญิงแกว่งไปมาก่อนเสริมต่อว่า

“เสียเวลาไปทำไมคะ เมืองเขาก็มีสร้างไว้ให้อยู่แล้ว สะดวกดีออก แล้วเราก็ค่อยเล่นต่อจากนั้นเลย ถ้าไม่ชอบก็ทุบทิ้งสร้างใหม่ ถ้าหมดเงินก็รอหน่อยเดี๋ยวครบปีก็ได้ภาษี...”

อนงค์ยิ่งกลืนน้ำลายมากขึ้น หญิงสาวจึงแกล้งบ่นให้เด็กหญิงฟังบ้าง

“เล่นแบบนั้นครูว่าน่าเบื่อออก สร้างเมืองต่อยอดของเขาจะไปสนุกอะไรกัน เล่นกับเมืองที่เขาให้มาสำเร็จอยู่แล้วสู้สร้างเมืองด้วยตัวเองดีกว่าไม่ได้หรอก น่าภูมิใจกว่าตั้งเยอะ แล้วก็วัดฝีมือได้มากกว่าว่าใครเก่งไม่เก่ง...”

พอฟังคำพูดนั้นน่านน้ำก็หูผึ่ง เด็กหญิงหงุดหงิดเล็กน้อยที่ได้ยินครูประจำชั้นพูดเหมือนสบประมาทอย่างนี้ ถึงครูกบอาจไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ...กะแค่สร้างเมืองด้วยตัวเองทำไมเธอจะทำไม่ได้...เด็กหญิงมาดหมาในใจ ส่วนตัวอนงค์เองก็มองแววตาวาววามนั้นด้วยอาการพออกพอใจ อย่างน้อยหล่อนก็วางเชื้อบางอย่างให้กับลูกศิษย์ตัวเองได้บ้างแล้ว จากนั้นหญิงสาวก็เปิดไพ่ขึ้นอีกใบ...

“แต่ถึงสร้างเมืองเจริญได้ แต่ถ้าการเรียนตกก็ถือว่าไม่ค่อยแน่จริงเท่าไร ครูว่าถ้าทำได้ดีทั้งสองอย่างถึงจะน่าภูมิใจ...”

พอหงายไพ่ไปแล้ว หญิงสาวก็ติดตามผล และเห็นท่าจะไม่ผิดหวังเพราะเมื่อจบคำพูดของหล่อน เด็กหญิงก็มองหน้าหญิงสาวทันที

“ครูกบว่าอย่างนั้นหรือคะ...?”

“ก็อย่างนั้นสิ เอาง่ายๆ...ถ้าในเกมเมืองที่เราสร้างเจริญดี แต่ว่าในชีวิตจริงเรากลับทำการเรียนตก แบบนี้มันน่าภูมิใจแล้วหรือ...? พลเมืองของตัวเองในเกมอยู่ดีกินดี แต่คนที่อยู่รอบข้างเราในโลกจริงๆเขาไม่ได้สบายใจกับการกระทำของเรา หนำซ้ำยังทำให้เขาเป็นห่วงด้วย แล้วอยากให้เป็นแบบนั้นจริงๆหรือ...? การรู้จักแบ่งเวลาเรียนเป็นเรียน เล่นเป็นเล่นเป็นสิ่งสำคัญมากนะ...”

เหมือนรู้กันกับอนงค์ เสียงโทรศัพท์ของน่านน้ำดังขึ้นเหมือนระฆังหมดยกก็ไม่ปาน ฝ่ายตรงข้ามโดนหมัด แย็บของหล่อนไปหลายทีแล้ว กำลังมึนๆยังไม่ทันมีจังหวะโต้กลับก็ดันหมดยกเสียก่อน ดังนั้นรับประกันได้เลยว่าคำพูดของหล่อนเข้าสู่สมองของน่านน้ำทุกคำ…!

“น้ากล้ามาแล้วค่ะ”

เมื่อขึ้นรถ น่านน้ำที่เคยเป็นฝ่ายยึดครองบทสนทนาไว้หมดกลับเงียบราวกับไม่มีเด็กหญิงที่ช่างพูดคนนั้นนั่งมาในรถเลย จนคนที่ขับรถอยู่ชักเป็นห่วงกับอาการเงียบจนผิดปกตินี้ จึงเอ่ยถามด้วยอย่างห่วงใย แต่เด็กหญิงส่ายหน้า เมื่อคมกล้าเห็นน่านน้ำลับไปในบ้านหลังใหญ่ จึงหันมาถามอนงค์ทันที

“วันนี้ยายนุ่มเป็นอะไรไปหรือครับ...?”

อนงค์จึงเล่าบทสนทนาวันนี้ให้ฟังในขณะที่เขากำลังขับรถไปส่งหล่อนที่หอพัก เขายิ้มน้อยๆ เมื่อฟังเรื่องจนจบ คมกล้าก็เอ่ยปากพูดอย่างครุ่นคิด

“คุณแน่ใจหรือว่าแกจะไม่ยิ่งดันทุรังโหมเล่นเพราะอยากเอาชนะมากขึ้นกว่าเดิม...?”

“ไม่แน่ใจหรอกค่ะ ก็ต้องลองเสี่ยงเอา ปัญหาจริงๆไม่ใช่อยู่ที่ตัวเกมหรอกนะคะ แต่เป็นเรื่องที่แกแบ่งเวลาไม่เป็นมากกว่า เด็กจะยุคไหนสมัยไหนก็ชอบเล่น ก็เหมือนพวกเราตอนเด็กๆละค่ะ เพียงแต่รูปแบบการเล่นของแกกับของเราๆมันต่างกัน ถ้าห้ามไม่ให้แกเลิกเล่นเกม ก็เหมือนมีคนห้ามไม่ให้เราไปเล่นกับเพื่อนๆ เราเองก็เคยเป็นเด็กกันมาน่าจะเข้าใจความรู้สึกของแกดี ดังนั้นดิฉันก็เลยอยากให้แกเล่นผ่อนคลาย แต่ก็ต้องรู้จักเวลาเหมือนกัน ที่ดิฉันสะกิดแกในวันนี้ก็แค่ลองๆดู ถ้าแกเข้าใจก็ถือว่าดีไป ถ้ายังไม่เข้าใจก็คงต้องหาวิธีใหม่ แต่ในความรู้สึกของดิฉันแล้ว น่านน้ำเป็นเด็กฉลาด คิดว่าแกคงปรับตัวได้ในเร็ววันนี้...”

“ก็คงต้องดูๆไปก่อน จนป่านนี้แล้วผมยังไม่ได้คุยกับพี่สาวผมเลย ไม่รู้ว่าจะว่าอย่างไรดี...”

คมกล้าถอนใจ

“ที่จริงดิฉันก็อยากเจอพ่อแม่ของน่านน้ำนะคะ ถ้าได้คุยรับรู้ปัญหากันบ้างก็ดี เพราะอย่างไรเสียเขาก็เป็นผู้ปกครอง อะไรหลายๆอย่างน่าจะดีขึ้น เห็นน่านน้ำบอกว่าคุณจะมารับเฉพาะวันอังคารกับพฤหัสนี่คะ ดิฉันรอเป็นเพื่อนน่านน้ำอาทิตย์นี้แต่ยังไม่เคยพบพ่อแม่ของแกเลย วันนี้ก็วันศุกร์แล้วด้วย...”

หญิงสาวพูดตามประสาซื่อ ไม่ได้คิดอะไร แต่สะดุดไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินวาจาของคนที่กำลังขับรถอยู่…

“ผมเป็นคนบอกพี่เองว่าจะมารับแกให้เพราะที่ทำงานไม่ได้ไกลเลย แล้วก็อยากคุยอะไรกับคุณกบด้วย เห็นคุณอยู่เป็นเพื่อนหลานผมทุกวัน ผมก็นึกว่าคุณจะมีอะไรคุยกับผมเหมือนกัน แต่รู้สึกว่าผมจะเข้าใจผิดนะ คุณรอเจอพี่สาวกับพี่เขยของผมนี่เอง...”

คนที่พูดอยู่หันข้างให้ในทิศทางที่หล่อนไม่อาจเห็นหน้าเขาได้ชัดเจนนัก ทำให้หล่อนไม่แน่ใจสีหน้ากับน้ำเสียงของเขา จึงตัดสินใจปล่อยให้มันผ่านไป ตอบเรียบๆว่า

“ดิฉันเพียงแค่คิดว่าถ้าได้คุยกับพ่อแม่ของแกบ้าง ก็อาจจะได้ทราบปัญหาของน่านน้ำเพิ่มเติมด้วยเท่านั้นเองค่ะ”

ไม่มีเสียงตอบใดๆอีก บรรยากาศภายในรถเงียบเป็นเป่าสาก ได้ยินเสียงเฉพาะเสียงฝนที่กระทบกับกระจกหน้ารถ จนอนงค์เริ่มงงๆกับคนที่นั่งขับรถด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยสมาธิ หญิงสาวจึงเฉยๆไม่ว่าอะไรอีก เข้าใจว่าฝนที่ตกหนักขึ้นทำให้ชายหนุ่มต้องเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น ปล่อยให้เขาพาไปส่งปากซอย และถึงแม้ว่าหญิงสาวจะยืนกรานคำเดิมไม่ให้เขาเข้าไปส่ง แต่ชายหนุ่มก็ไม่สนใจฟัง เขาจอดรถไว้ที่เดิม คว้าร่มที่อยู่เบาะหลัง แล้วเดินตามมาส่งหล่อนอยู่ดีด้วยสีหน้าเรียบๆ…

เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องแล้ว หญิงสาวก็จัดการธุระส่วนตัวตามปกติ คว้าหนังสือ ‘กลยุทธ์จัดการหนี้บัตรเครดิต’ ขึ้นมาอ่าน ที่ซื้อมานี่ใช่ว่าหล่อนจะมีหนี้แต่อย่างใด แม้แต่บัตรเครดิตสักใบหล่อนยังไม่มีด้วยซ้ำไป แต่อย่างน้อยมันก็เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆที่จะได้รู้ในสิ่งที่หล่อนไม่มีโอกาสได้ประสบ หญิงสาวอ่านเพลิดเพลินจนลืมทุกอย่างแม้กระทั่งเวลา เมื่อผงกศีรษะขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นว่าดึกมากแล้ว แต่นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ หล่อนจึงนอนแช่อ่านต่อไปจนถึงดึก...

จากคุณ : peiNing - [ 21 มิ.ย. 48 23:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4

แต่ต่อให้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ หรือวันหยุดนักขัตฤกษ์ก็ตามที อนงค์ก็ยังตื่นเช้าเหมือนเดิม เมื่อคืนกว่าหล่อนจะอ่านจบ ก็ล่วงเข้าวันใหม่ไปเล็กน้อย หล่อนตื่นตามความเคยชินแท้ๆ อยากจะนอนต่ออีกสักหน่อยแต่ก็หลับไม่ลงเสียแล้ว ก็เลยต้องจำใจลุกขึ้นมาจัดการกับเสื้อผ้า ห้องหับของตนเอง ทำความสะอาดห้องจนเหงื่อไหลไคลย้อยเต็มที่แล้ว หล่อนก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะออกไปข้างนอก หญิงสาวคว้าร่มติดตัวไปด้วยเพราะเห็นว่าในช่วงนี้เริ่มเข้าหน้าฝนแล้ว ฝนตกทุกเย็นไม่เว้นแต่ละวัน...

ที่ๆหล่อนไปก็เห็นจะหนีไม่พ้นห้างสรรพสินค้าที่อยู่แถวบ้าน เป้าหมายแรกของการเดินทางไม่ใช่ร้านหนังสือหรอก แต่เป็นธนาคารต่างหาก เงินเดือนของหล่อนเพิ่งออก หญิงสาวจึงตั้งใจจะนำไปฝากรวมทั้งโอนเงินผ่านธนาคารไปให้ที่บ้านที่อยู่ต่างจังหวัดด้วย ก่อนหน้านี้หล่อนชอบใช้ธนาณัติมากกว่า แต่หล่อนก็ไม่มีเวลาไปไปรษณีย์หรอก ก็ในเมื่อเวลาทำการไปรษณีย์กับเวลาทำงานของหล่อนดันตรงกันอีก แต่ถึงไปรษณีย์ก็เปิดวันเสาร์ด้วย แต่หล่อนก็คิดว่าธนาคารที่เปิดในห้างสะดวกสบายกว่า เพราะหล่อนจะได้ฝากธนาคารด้วยเลย ทำธุระได้ที่เดียวโดยไม่ต้องไปหลายๆที่ จะแย่หน่อยก็ตรงที่ต้องรอคิวยาวเป็นหางว่าว เนื่องจากไม่ใช่แค่หล่อนคนเดียวที่คิดเช่นนี้...

เมื่อจัดการเรื่องเงินๆทองๆเรียบร้อยแล้ว ที่ๆหล่อนไปก็คือที่ๆหล่อนไปสิงสถิตราวกับผีบ้านผีเรือนได้ทุกอาทิตย์...ร้านหนังสือร้านใหญ่ที่สุดของห้างนี้เป็นเป้าหมายถัดไปของหล่อน...

อนงค์เดินดูหนังสือที่เพิ่งออกใหม่ก่อนเป็นอันดับแรก กวาดตาคร่าวๆก็เป็นหนังสือนวนิยาย หรือเรื่องสั้นออกใหม่ และหนังสือ How to ประเภทที่หล่อนไม่ได้สนใจ เช่น แต่งอย่างไรให้สวย ช็อปสบายกระเป๋าเงิน สูตรเด็ดลดความอ้วน อะไรเทือกๆนี้ อนงค์รู้สึกว่าหนังสือจำพวกนี้เป็นเรื่องไร้สาระ และไม่ใช่ความจำเป็นในชีวิตเลยสักนิด หล่อนมองผ่านไป ไม่คิดแม้แต่จะลองเปิดพลิกดู จากนั้นก็เดินเข้าไปภายในร้านหนังสือ สายตาก็ไปปะทะกับร่างผู้ชายคนหนึ่งที่บัดนี้หล่อนเริ่มคุ้นตามากขึ้น เขากำลังยืนอ่านหนังสืออยู่ด้านหนึ่งที่อนงค์จำไม่ได้ว่าหนังสือบริเวณนั้นเกี่ยวกับอะไรทั้งๆที่หล่อนเข้ามาร้านนี้บ่อยมากถึงมากที่สุด ในเมื่อส่วนใหญ่หล่อนมาถึงที่นี่ ก็ไม่คิดจะเหลียวไปทางไหน มีแต่เดินตรงไปยังมุมหนังสือที่หล่อนชอบเท่านั้นเอง ไม่ได้เคยสำรวจเลยว่าหนังสือในร้านนี้มีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง...

อนงค์เลือกจะไม่เดินเข้าไปทักทายเขาเมื่อเห็นว่าคมกล้ากำลังอ่านหนังสือนั่นด้วยความตั้งใจ หล่อนเลี่ยงไปยังมุมสถิตของตัวเองคว้าหนังสืออ่านไปตามเรื่องตามราว

วิธีคิดให้ชีวิตรื่นรมย์...หนังสือที่หญิงสาวเลือกหยิบขึ้นมาอ่านดู

ตามวิธีการอ่านของอนงค์ หญิงสาวจะชอบอ่านด้านหลังปกก่อน หล่อนนิ่วหน้าอย่างไม่สบอารมณ์นักเมื่อเห็นว่าหนังสือเล่มนี้เป็นคำนิยมของคนมีชื่อเสียงทั้งหลาย อ่านไปแล้วก็ไม่รู้ว่าหนังสือเล่มนี้เกี่ยวกับอะไรบ้าง ส่วนมากที่เขาใช้คำนิยมเหล่านี้ก็เพื่อให้หนังสือขายได้ด้วยเหตุผลที่ว่าคนดังๆยังอ่าน มากกว่าเนื้อหาของหนังสือ ที่หล่อนต้องการคือรายละเอียดเกี่ยวกับหนังสือนี้ต่างหาก หล่อนไม่ได้อยากอ่านความคิดคนเหล่านั้นสักหน่อย หญิงสาวจึงต้องเปิดไปที่คำนำ และยิ่งย่นจมูกเมื่อเป็นคำชื่นชมในตัวคนเขียนและงานเก่าๆของเขา อนงค์ยืนยันความต้องการเดิมว่าหล่อนอยากทราบเนื้อหาหนังสือเล่มนี้ ไม่ใช่งานเก่าของเขา จะดังแค่ไหนก็ช่าง เพราะไม่ได้หมายความว่างานชิ้นนี้ของเขาจะเป็นเหมือนงานชิ้นเก่านั่น สุดท้ายหญิงสาวต้องเปิดไปมองคร่าวๆที่สารบัญกว่าจะรู้เรื่อง...

บ่อยครั้งที่อนงค์รู้ดีว่าถ้าเปิดดูสารบัญเลยก็จะได้รู้เรื่องเนื้อหาสิ้นเรื่องสิ้นราวไป แต่หล่อนก็อดไม่ได้ที่จะเปิดไปตามขั้นตอนของความเคยชินนี้ ในเมื่อเปลี่ยนไม่ได้ หล่อนเองก็ต้องเผชิญกับเรื่องน่ารำคาญเหล่านี้ต่อไป สิ่งที่นอกเหนือจากที่หล่อนว่าไปแล้ว ก็ยังมีประเภทที่ว่าให้คนมีชื่อเสียงมาเขียนความนำให้ แต่พอเปิดเนื้อหาข้างในแล้ว ฟันธงได้ว่าคนที่เขียนคำนำนั่นไม่ได้เปิดอ่านหนังสือเล่มนั้นมาก่อนเลย...

ในระหว่างที่หล่อนเปิดหนังสือดูเนื้อในด้วยอาการหงุดหงิดเล็กน้อย หญิงสาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีคนมายืนอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไร จนเมื่อเสียงคุ้นหูดังขึ้นนั่นแหละ...

“คุณเสียสุขภาพจิตก่อนจะเปิดหนังสือเล่มนั้น หรือว่าคุณอ่านแล้วค่อยเสียสุขภาพจิตน่ะ...?”

อนงค์หันหลังไปมองอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังหลบหางม้าของหล่อนไม่ทัน เขาอุทานตกใจเล็กน้อย ถอยหลังไปก้าวแล้วป้องปากไว้ อนงค์เห็นดังนั้นจึงรีบละล่ำละลักขอโทษขอโพยเขาทันที

“ไม่เป็นไรครับ ถือว่าลงโทษผมก็แล้วกัน”

อนงค์ทำหน้าแหยๆ หล่อนวางหนังสือเล่มนั้นลงบนชั้นแล้วพูดกับเขาว่า

“คุณมายืนอยู่ที่นี่นานแล้วหรือคะ...?”

“ก็ตั้งแต่ก่อนที่คุณเข้ามาในร้านหนังสือ ผมคิดว่าคุณเห็นผมแล้วเสียอีก”

ฟังวาจาของเขาแล้วอนงค์ก็ทำตาปริบๆ หล่อนคิดว่าบรรยากาศของหล่อนและคมกล้ามันแปลกๆอย่างไรพิกล มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว ตอนที่เขาเดินไปส่งที่หอพักของหล่อนโดยไม่มีคำโอภาปราศรัยเหมือนทุกที มาวันนี้เขาไม่ได้เงียบแบบนั้นก็จริง แต่มันก็เปลี่ยนไป อนงค์ไม่สามารถหาคำพูดมาจำกัดความบรรยากาศเช่นนี้ได้เลย

ธรรมดาหญิงสาวได้ชื่อว่าเป็นคนที่ความรู้สึกช้าที่สุดแล้ว ทั้งคมคำและกลีบซ่อนกลิ่นร่วมแรงร่วมใจกัน ‘เฉ่ง’ หล่อนเนื่องจากที่ปล่อยให้เพื่อนที่อยู่ในมหาวิทยาลัยแขวะเอาอยู่ได้ และหล่อนก็ปล่อยให้ฝ่ายนั้นทำไปเรื่อยๆจนเพื่อนสนิทสองคนที่ไม่ได้เป็น ‘เหยื่อ’ แทบเต้นแทนเพราะความไม่รู้เรื่องราวของหล่อน...

‘นี่กบ...ก่อนหน้าที่ฉันจะรู้แกโดนยายนั่นจิกมากี่ครั้งแล้ว...?’

คมคำเท้าสะเอวถาม

‘ใครมาจิกอะไรฉัน...?’

หล่อนงง

‘วีอย่าไปถามกบเลย ให้ลิงมันทำลูกท้อตกก่อน ตอนนั้นกบเขาคงรู้เรื่องน่ะ’

กลีบซ่อนกลิ่นประชดหน้าซื่อตอบเสียงใสให้หล่อนแทน

‘ทำไมลิงต้องทำลูกท้อตก...?’

อนงค์ยิ่งงง หล่อนปิดหนังสือที่อ่านลงอย่างไม่เข้าใจ

‘โอ๊ย...ก็ยาหม่องตราลิงถือลูกท้อไง ไม่รู้จักอีกสิ…! น้องป๊อกเขาหมายความว่าถ้าแกเป็นพวกความรู้สึกเร็ว ตอนนั้นลิงมันคงได้ทำลูกท้อตกไปแล้ว ทำไมไม่ทันมุขอะไรบ้างเลยเนี่ย’

คมคำเฉลยมุขให้

‘นี่วี...แกโกรธอะไรของแกกันนี่...?’

อนงค์ยังจับต้นสายปลายเหตุไม่ได้

‘ก็ที่แกปล่อยให้ยายนั่นมาจิกทึ้งแขวะอยู่นี่ไง เพิ่งเจอวันนี้ ฉันงี้ร่ำๆจะเข้าไปตบปาก คนอะไรขี้อิจฉาแล้วยังพาล แกก็ด้วย...เจอแบบนี้แล้วทำไมไม่บอกฉัน...?’

เพื่อนปากกล้าของหล่อนกางปีกปกป้องหล่อนเต็มที่ ในขณะที่หญิงสาวก็ยังนั่งงงอยู่นั่นเอง

‘คนนั้นเขาชอบพี่คนที่มาเกาะแกะกบได้พักหนึ่งไง พี่เขาก็ไม่ได้มายุ่งกับกบนานแล้วเพราะหันไปชอบคนอื่น แต่ไม่ยักไม่วีนผู้หญิงคนนั้น มาตามราวีกบทำไมก็ไม่รู้’

คำพูดอธิบายอย่างใจเย็นของกลีบซ่อนกลิ่นทำให้เพื่อนที่ยืนจังก้าอยู่พยักหน้าพออกพอใจในคำอธิบายนั่น แต่แล้วคุณเธอแทบร้องกรี๊ดเมื่อได้ยินคำพูดของยายเพื่อนที่นั่งหน้าเด๋ออยู่นั่น...

‘ฉันมีพี่ที่ไหนมายุ่งตั้งแต่เมื่อไรกัน ไม่เห็นมีใครสักคน’

เพื่อนสองคนมองหน้ากันอย่างอ่อนใจ สุดท้ายกลีบซ่อนกลิ่นสาวหวานประจำกลุ่มก็เอ่ยเหมือนรำพึง

‘เขารู้กันเกือบทั้งรุ่นแล้วมั้ง เป็นกบนี่ก็ดีนะ ไม่มีเรื่องอะไรทำให้ร้อนหูร้อนใจได้เลย’

‘ก็บอกแล้วว่ามันเป็น ‘กบในฝาครอบ’ นอกจากสิ่งที่มันสนใจแล้ว อย่างอื่นอยู่นอกสายตาหมด’

ถ้ามาวันนี้เพื่อนสนิทของหล่อนทั้งสองคนรู้ว่าหล่อนสามารถจับบรรยากาศทะแม่งๆของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ได้ พวกมันคงตกใจยิ่งกว่าได้เจอสิ่งมหัศจรรย์ทั้ง 7 ของโลกอีกละมั้ง แล้วก็คงจะบอกว่า เรื่องนี้มีความเป็นไปได้อยู่สองประการ อย่างแรกคือหล่อนมีพัฒนาการ และอีกอย่างก็คือชายหนุ่มผู้นี้จงใจปล่อยรัศมีแบบเข้มข้นจนหล่อนสัมผัสได้...

“ดิฉันเห็นคุณแล้วค่ะ แต่เห็นคุณอ่านหน้าตาคร่ำเคร่ง เกรงว่าจะรบกวนก็เลยไม่ได้เข้าไปทัก”

คมกล้าไม่ได้พูดอะไรอีก แต่สีหน้าของเขาดีขึ้นหน่อย...หน่อยเดียวจริงๆ แล้วก็บอกหล่อนว่า

“ผมดูหนังสือคอมพิวเตอร์อยู่ตรงนั้น ดูเกมที่หลานผมสนใจอยู่”

อนงค์มองหน้าเขาพร้อมกับยิ้มให้เป็นรางวัลของความพยายาม และความจริงจังที่ต้องการจะช่วยเหลือหลานตนเอง หญิงสาวบอกกับเขาว่า

“คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ถึงรู้กฎกติกาของเกมไปก็ใช่ว่าจะช่วยอะไรได้ แค่เพียงคุณพยายามทำความเข้าใจในตัวแก ไม่ได้คิดจับผิดหรือระแวงอะไร ถ้าคนรอบข้างไว้ใจแก แกก็จะไว้ใจพวกคุณเอง”

สีหน้าของคมกล้าอ่อนโยนลง บรรยากาศที่ทำให้อนงค์รู้สึกเมื่อครู่จางหายไป เขาถามหล่อนด้วยน้ำเสียงปานสีหน้า

“ครูกบทานข้าวกลางวันหรือยังครับ ถ้ายังผมขอเลี้ยงเอง ค่าความห่วงใยของคุณที่ให้หลานผม”

ค่าอะไรประหลาดๆ...อนงค์งง

หญิงสาวลังเล ถึงจะยังไม่ได้ทานอะไรก็จริง แต่มันก็คงไม่ดีถ้าตอบรับ และยิ่งไม่ดีถ้าจะปฏิเสธเพราะคมกล้าเล่นพูดรวบรัดเอาดื้อๆแบบนี้ สิ่งที่หล่อนทำได้ก็คือการพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบรับ คมกล้ายิ้ม เขาแตะศอกหล่อนอย่างสุภาพเป็นเชิงให้เดินออกจากร้านไปด้วยกัน เขาถามคนที่ยืนเดินอยู่ข้างกายว่า

“คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า...? ข้างบนมีร้านอาหารเวียดนาม อร่อยใช้ได้เหมือนกัน”

อนงค์ชะงักกับคำแนะนำนั้นทันที หญิงสาวหน้าจืดลง และรู้ด้วยว่าสีหน้าหล่อนมันชัดแจ้งเสียจนคมกล้าจับความผิดปกติได้โดยไม่ต้องพยายาม แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจะถามอะไร หล่อนก็รีบชิงตอบก่อนว่า

“คือ...ไม่ได้รังเกียจอะไรนะคะ เพียงแต่...เอ่อ”

หญิงสาวพูดไม่ออกเอาดื้อๆ หล่อนเงียบยู่ครู่หนึ่ง มองหน้าคมกล้าที่รอฟังอยู่ แล้วพูดด้วยสีหน้าเหยเกว่า

“คือ...ดิฉันไม่ค่อยชอบทานผัก”

จากคุณ : peiNing - [ 21 มิ.ย. 48 23:25:04 ]