ความคิดเห็นที่ 1 ณ. จุดเล็กๆท่ามกลางกองฟางแห่งความเลวร้าย ต้นรักต้นน้อยซ่อนเร้นกายาภายใน หม่นหมอง โดดเดี่ยว เขาและหล่อนคือสายลมละไม หอบไออุ่นเติมไอรักเต็มหัวใจแสนอ้างว้างให้กันและกัน ความรักของเราสองจักยั่งยืนตลอดกาล “เจ้านาย เจ้านายคุณอยู่ที่ไหนเนี่ย พลอยหาจนเหนื่อยแล้วน้า” มือบางควานทั่วเปะปะ “ไม่มี ไม่มี นี่ก็ไม่มี” ใต้พรมเปอร์เซียว่างเปล่า โอ๊ย!ยัยพลอย ถ้าหล่อนหาไม่เจอ คนเขาจะต้องรู้กันทั้งบริษัทแน่ๆ” หญิงสาวครางหงิงขณะที่มือ2ข้างยังไม่เลิกซอกซอนตามพื้น ใต้โต๊ะ ตู้ เก้าอี้ สุดท้ายในถังขยะ.. “ไม่มี ไม่มี ” เศษกระดาษกระจุยกระจายท่ามกลางร่างซึ่งทิ้งตัวลงนั่งหมดอาลัย รอยรื้นน้อยๆแล่นเกาะขอบตา ถ้าคนอื่นรู้ หล่อนจะมีหน้าอยู่ที่นี่ต่อได้อย่างไร คนที่ไม่มีอะไรดีอย่างหล่อนบังอาจหมายปองเจ้านายหนุ่มรูปงาม ไม่ประมาณตัวเอาซะเลย หยาดน้ำหยดหนึ่งหลั่งรดความรักที่มองไม่เห็นทาง ก่อนจะพรั่งพรุออกมาเป็นสาย ‘ใช่! ลาออก ต้องลาออก ถ้าหล่อนออกจากที่นี่หล่อนก็พ้นจากสายตาเหยียดหยามพวกนั้น’ ไวเท่าที่ใจคิด ร่างบางเช็ดน้ำตาปนน้ำมูก ลุกวิ่งปราดเดียวถึงประตูบานไม้ปิดสนิท และมันก็ปิดสนิทจริงๆ เพราะถึงหล่อนจะออกแรงทั้งหมดที่มีในการกระชาก มันก็ไม่ได้ช่วยให้ร่างบางก้าวออกไปจากห้องนี้ได้ “เปิด! เปิดเดี๋ยวนี้นะ ใครอยู่ข้างนอกเปิดเดี๋ยวนี้นะ ฉันยังอยู่ข้างใน ช่วยด้วย ช่วยด้วย” เสียงโหวกเหวกโวยวาย พร้อมเนื้อหนังกระแทกประตูปึงปัง “เปิดสิเปิด ฉันบอกให้เปิดไงเล่า” ร่างบางทุบกระแทกเกิดเสียงดัง แต่ไม่มีท่าว่าบานไม้สี่เหลี่ยมจะเขยื้อน จนในที่สุดอาการตื่นตระหนกก็สงบลงด้วยหมดแรงหรือคิดวิธีบางอย่างได้ เพราะมัวแต่ขะมักเขม้นอยู่กับวิธีสะเดาะกุญแจตามแบบหนังละครตอนเย็น จึงไม่ได้สังเกตว่าคนในรูปใบน้อยที่หล่อนค้นหาได้มายืนสิงสถิตแสยะยิ้มอยู่เบื้องหลังนั่น พอถอดกิ๊บดำอีกตัวตั้งท่าจะงัดแงะ เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากก็ดังขึ้นอย่างกลั้นไม่อยู่ “ขำอะไร!” เสียงแหวตะวาดขึ้น พร้อมกับใบหน้าเปื้อนรอยน้ำตาซึ่งชายหนุ่มเห็นได้ชัดเจนจนไม่ต้องสังเกต “โอ้โห ดุจัง” ชายผู้ใช้ห้องมาก่อนขำกิ๊ก “เจ้านาย!” วงหน้านวลหันขวับ ใบหน้าที่เคยดูร้อนรนบัดเดียวกลายเป็นซีดเผือด ม่านตาขยายกว้าง “ฮะ ผมเอง มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ เจ้าหญิงขี้แย” “คือ พลอย พลอยขอโทษนะคะที่เมื่อกี้ขึ้นเสียงกับเจ้านาย คือ..คือ คือว่า พลอยไม่ทราบน่ะค่ะว่าเป็นเจ้านาย คือ ” ร่างบางเสียงสั่น นัยน์ตาใสฉายแววหวาดกลัว “ไม่เป็นไรหรอกน่า ผมเองก็ยังไม่ได้ว่าคุณสักคำ”...”แล้วทำไมคุณต้องมองหน้าผมแบบนั้นด้วย มีอะไรแปลกรึไง” “เปล่าค่ะเปล่า แค่พลอยสงสัยว่าเจ้านายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...แค่นั้นเอง” ปลายเสียงแผ่ว “ผมน่ะอยู่ที่ไหนมันก็ไม่แปลกหรอก ก็นี่มันบริษัทของผมนี่นา ” ถ้าบอกว่ามาแอบหลับคงจะเสียฟอร์มไม่น้อย ร่างโตปั้นหน้าขรึม ”ว่าแต่คุณเถอะ เลยเวลาเลิกงานมานานมากแล้ว ทำไมถึงไม่ยอมกลับบ้าน เอ รึว่าคุณจะมาขโมยข้อมูลลับของบริษัท ” “ไม่ใช่นะคะไม่ใช่ พลอยแค่จะมาหารูปที่ทำหล่นไว้ ไม่ได้มาขโมยอะไรจริงๆนะคะ จริงๆ” มือบางโบกปัดยุ่งเหยิงวุ่นวาย หยาดน้ำน้อยจับจองแพขนตางอน ให้ตายเหอะตั้งแต่ทำงานมาหล่อนยังไม่เคยคิดจะทรยศบริษัทสักครั้ง “โอ๊ะโอ ผมทำให้คุณร้องไห้ซะแล้ว เอาล่ะๆผมเชื่อคุณเก๊าะได๊ แต่เมื่อกี้ผมได้ยินคุณพูดถึงรูป รูปอะไร” ชายหนุ่มแสยะยิ้มโชว์เขี้ยวงาม ก่อนจะสาวเท้าเข้าใกล้จนร่างบางผงะติดโต๊ะกลม “รูป-อะ-ไร-หรือ-จ๊ะ” เสียงทอดเนิบช้าแผกแต่หนักแน่น แววตาคมจับจ้องราวกับจะล้วงไปให้ถึงความลับที่แอบซ่อนไว้ให้ได้ “อะเอ่อ รูป รูป รูปพี่ชายน่ะค่ะ แฮะๆๆ รูปพี่ชายของพลอย” ร่างบางยิ้มเจื่อน แค่คนอื่นจะรู้ว่าหล่อนแอบพกรูปเขาไว้ในกระเป๋าสตางค์ก็แย่พอแล้ว ขืนให้เจ้าตัวมารู้ด้วยอีกคน งานนี้หล่อนคงจะไม่มีหน้าสู้ใครได้อีก “อ๋อเหรอ ไม่ยักรู้ว่าคุณก็มีพี่ชายกะเขาด้วย อย่ามาหลอกกันดีกว่านะ ” นัยน์ตากร้าวจ้องจับผิด ร่างบางได้แต่ส่ายหัววุ่นวาย “รูปพี่ชายจริงๆค่ะ รูปพี่ชายจริงๆ พลอยไม่ได้หลอก” หญิงสาวยืนยันสุดชีวิต “เอาเถอะผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะพูดจริงรึเปล่า แต่ตอนนี้มันดึกมากแล้ว คุณกะผมควรจะกลับบ้านกันสักที” ร่างโตยักไหล่ปั้นปากเบ้ ‘โกหก! รูปพี่ชงพี่ชายที่ไหนกัน’ ชายหนุ่มเดินเข้าใกล้ประตู ทิ้งให้เจ้าของเสียงใสยืนหงออยู่เบื้องหลัง บิดลูกบิด ซ้าย ขวา “ล็อคแล้วนี่ ” ชายตามองใบหน้าซึมนิดนึง ก่อนที่จะล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่แล้วเหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะจบมันกลับไม่จบเมื่อกุญแจที่มีอยู่ไม่สามารถไขผ่านประตูไปได้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา “เหมือนมีอะไรไปค้างอยู่ข้างในเลย ดูสิพลอยลูกกุญแจมันไขเข้าไปได้ไม่สุด” คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือก “คงจะเป็นเพราะเจ้านี่มั้งคะเจ้านาย” กิ๊บหักครึ่งท่อนถูกยกขึ้น ฝ่ายตรงข้ามหน้าแหย “คุณกำลังจะบอกผมว่า คุณใช้กิ๊บสะเดาะกลอน แล้วมันก็หักคาอยู่ในนั้น ใช่มั้ย” หล่อนพยักหน้า “โฮ่ งั้นเราก็คงจะต้องอยู่ในนี้จนกว่าจะหมดช่วงวันหยุดสิ้นปีแน่ล่ะคุณ จะเรียกยามให้มาช่วยก็คงไม่ทัน.. ป่านนี้เขาจับรถกลับบ้านกลับเมืองกันไปหมดแล้ว” ไวเท่าที่ได้ยินใบหน้านวลพลันตระหนก “แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะคะ ทำยังไงกันดี” วิตกจริตสุดขีด ร่างบางปั้นหน้าแย่ราวจะโดนฆ่า “พวกเราจะต้องตายอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ พลอยยังไม่อยากตายนะคะ ” เสียงกระซิกแหวกอากาศ ร่างบางเขย่าแขนแกร่งเว้าวอน นัยน์ตาใสทอแสงพิสุทธิ์จนหัวใจเจ้าของแกว่งสั่นวูบไหว “ไม่เป็นไรหรอกน่า ผมน่ะเจ้าของบริษัทนะ โดนขังอยู่ที่นี่ออกบ่อย ไม่ตายหรอก ”คนปลอบนัยน์ตาแย้ม เหมือนจะประกาศว่าความลับที่เฝ้าแอบซ่อนไว้เนิ่นนาน มันจวนได้เวลาเปิดเผยสักที นี่ถ้ารู้มาก่อนว่าหล่อนจะมาขโมยดวงใจ เขาหรือจะปล่อยให้ช้านาน ก่อนที่หญิงสาวจะได้รับการอนุมัติให้เข้ามาทำงานที่สำนักงานใหญ่แห่งนี้ “ไหนว่าเจ้านายมีวิธีจะพาพลอยออกไปไงคะ” ร่างตรงมุมห้องด้านหนึ่งตะโกนข้ามฝาก “เก๊าะมี แต่วันนี้ ผมนึกไม่ออก” เสียงเรียบเอ่ยหน้าตาเฉยแผกกับอีกฝ่ายที่ดูร้อนร้นกระวนกระวาย “แล้วทำไมเราจะต้องนั่งห่างกันขนาดนี้ด้วย มืดๆอย่างนี้ไม่กลัวผีรึไงคุณ” ไม่มีคำตอบ แว่วแต่เสียงสะอึดฮึกฮักในลำคอ “พลอย คุณร้องไห้อีกแล้วน้า เฮ้อ! ผมชักจะไม่เข้าใจผู้หญิงซะแล้วซี่” เจ้าของเสียงเหนื่อยหน่ายแต่ยังไม่วายสะท้อนแววห่วงใย “คิดถึงคนที่บ้านหรือคุณ ..โทรไปบอกเขาสิ อ่ะนี่ผมให้ยืมโทรศัพท์” ร่างโตเดินเลาะตามผนังก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้าง หญิงสาวขยับออกห่างแต่ช้าไป ข้อมือบางถูกรั้งไว้พร้อมกับเครื่องมือสื่อสารขนาดจิ๋วที่เจ้าของจงใจยัดเยียดลงในอุ้งมือนิ่ม “โทรเถอะฮะไม่ต้องเกรงใจ อ่อ.. แล้วอีกอย่างคุณไม่ต้องกลัวผมหรอกนะ ผมน่ะไม่คิดอะไรนอกลู่นอกทางหรอก ไว้ใจได้” ร่างโตยิ้มจริงใจที่สุด ท่ามกลางแสงจันทร์นวลกระจ่างซึ่งเล็ดลอดผ่านบานกระจกกว้าง ไออุ่นละไมแผ่ซ่านเข้าจับจองทุกอณูของจิตใจ และทันทีที่มือกร้านแตะต้องไหล่บางห่วงใย เจ้าของก็ปล่อยโฮออกมาอย่างอดไม่ได้ “ที่บ้านไม่มีใครแล้วค่ะ ไม่มีแล้ว รถของพ่อกับแม่ของพลอยคว่ำ ท่านทิ้งพลอยไปแล้ว” เสียงโฮฮึกฮักปนเปกับคำพูดแทบจะแยกกันไม่ออก แต่ถึงกระนั้นร่างสูงก็ยังตั้งใจฟังด้วยความรู้สึกสะท้อนใจยิ่งนัก “ไม่เอาน่า เด็กขี้แย อย่าคิดแบบนั้นสิ ท่านไม่ได้จากเราไปไหนหรอก เพียงแต่ท่านออกเดินไปก่อนเท่านั้นเอง ตอนนี้ท่านคงจะนั่งรอและเฝ้ามองเราจากข้างบนนั้น ไม่ช้านานจะต้องได้กลับมาเจอกันอีกแน่นอน เชื่อผมนะ หยุดร้อง หยุดร้องนะจ๊ะคนดี” นัยน์ตาคมเพ่งมองไปยังหมู่ดาวบนฟากฟ้า ใช่แล้ว! พ่อแม่ที่รักยิ่งของเขาก็คงจะนั่งรออยู่ที่นั่นเช่นกัน วงแขนแกร่งประคองกอดร่างที่ยังสั่นเทาในอ้อมอก มือกร้านลูบปอยผมเอ็นดู ก่อนจะไหวตัวไปมาแผ่วเบา เสียงนุ่มพร่ำบ่นปลอบโยนไม่ขาดสายจนกระทั่งเสียงสะอื้นสุดท้ายจางหายไป ดวงตาแห่งวันใหม่กำลังจะลับ ณ.เส้นขอบฟ้า แสงทองทอแสงน้อยเล็ดลอดเข้าสู่คลองจักษุที่กำลังจะแง้มกว้างภายในไม่กี่วินาที มุ่นไหมกลิ่นหอมแผ่สยายล้อมวงหน้านวล ครั้นเมื่อปอยหนึ่งพริ้วไหวคลอเคลียแก้มนิ่ม ผู้เฝ้าใฝ่ฝันก็พลันต้องมนต์สะกดจนเกือบลืมหายใจ ริมฝีปากบางราวกลีบกุหลาบพันธุ์ดีเผยอแย้มเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากปลายนิ้วแผ่วเบา ไม่ช้านานหญิงสาวก็พลันคลายจากคำสาปแห่งความเหนื่อยอ่อน “ตื่นได้แล้วหรือจ๊ะแม่ทูนหัว นึกว่าจะต้องรอให้เจ้าชายรูปหล่อคนนี้ไปจูจุ๊บซะก่อนเสียอีก” “บ้า!” เจ้าของใบหน้าแดงก่ำถวายค้อน ยื่นสูทหนาที่ได้มาแบบไม่รู้สึกตัวคืนให้อย่างกระชากกระชั้น ร่างโตเหล่ตามองนิดเดียว “สวมไว้ก่อนเถอะ ฝนกำลังจะตก เดี๋ยวจะหนาว อะนี่..นม ผมหามาได้จากชั้นกาแฟด้านนู้น ดื่มซะ จะได้ไม่หิว” มือกร้านยื่นให้แต่ร่างบางยังลังเลด้วยความเกรงใจ “พลอยไม่หิวหรอกค่ะ เจ้านายทานเถอะ” “ไม่หิวอะไรกันเห็นนอนน้ำลายยืด ไม่ได้ฝันถึงของกินหรอกเหรอ รึว่าฝันถึงผม ผมยอมให้กินก็ได้นะ” ร่างโตยิ้มกริ่ม ส่วนจำเลยนั่งม้วนหน้าแดงด้วยจำนนในข้อหา “เอาไปเถอะ ไม่ต้องห่วงผม ” กล่องสี่เหลี่ยมถูกยัดเยียดเปลี่ยนมือ “ออกไปจากนี่แล้ว พลอยต้องดื่มนมเยอะๆนะรู้มั้ย จะได้สูงเหมือนคนอื่นเขาสักที” เสียงเอิ๊กอ๊ากเริ่มก้องในลำคอ “ใช่สิ! ใครเขาจะไปสูงฉลูดเหมือนเจ้านายล่ะ” คนถูกแซวหันหน้าขวับ แต่ก็ด้วยเหตุนี้ที่ทำให้หล่อนเหลือบเห็นทางรอด “เจ้านาย! หน้าต่างค่ะ หน้าต่างมันเปิดได้” ตะโกนพลางลุกพรวด “เปิดได้แล้วไง” นั่นสิเปิดได้แล้วไง ก็เขาเนี่ยแหละคนเปิด “พวกเราก็ปีนออกทางหน้าต่างได้ไงคะ ไม่ตายแล้ว รอดแล้วค่ะเจ้านาย” กระโดดร้องด้วยความดีใจ แต่ไม่ถึงวินาทีที่หล่อนชะเง้อหน้าหาหนทางปีนป่าย ความหวังสุดท้ายก็พังทลายลงเมื่อพบว่า ตัวอาคารด้านนอกนั้นไม่มีระเบียงหรือแม้กระทั่งที่ยึดเกาะให้เคลื่อนไหว สายพิรุณเริ่มหลั่งหยาดพรั่งพร้อมกับรอยรื้นน้อยที่ค่อยๆทิ้งตัวลงเจิ่งนอง2แก้ม ชายหนุ่มลอบถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่บอกยาก ไม่ชอบผู้หญิงขี้แย เคยบอกตัวเองอย่างนั้นเสมอมา แต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าสายตาสองคู่ของเขานั้นสะท้อนแววของหล่อนอยู่ทุกวินาที “ไม่เอาน่า ไม่เห็นต้องร้องเลย อยู่กับผมมันแย่นักเหรอ” ร่างสูงเลื่อนตัวเข้าใกล้ ค่อยๆเอื้อมปิดบานหน้าต่างไม่ให้ฝนสาด ก่อนที่จะกระชับเสื้อสูทให้พอดีร่างบาง “ผมว่า คุณน่าจะดีใจถึงจะถูกนะ” “ดีใจ?” หญิงสาวปั้นหน้าฉงนในขณะที่ปลายนิ้วกร้านทาบซับรอยน้ำตาแผ่วเบา น้ำเลือดที่เคยคืบคลานแช่มช้าบัดเดียวไหลเวียนพลุกพล่านจนเจ้าของสัมผัสได้ถึงไอร้อน “เก๊าะ คุณชอบผมไม่ใช่เหรอ .ชอบแล้วไม่ดีใจที่จะได้อยู่ใกล้กันรึไง” ดวงตาคมฉายแววกรุ้มกริ่ม ร่างบางสะดุ้งเฮือก “เจ้านาย! พะพลอย พลอย ไม่ได้ ” รู้มาจากไหนรู้ได้อย่างไร ใครบอก วงหน้านวลหลุบต่ำพลางสั่นงันหงก หัวใจเต้นระรัวราวจะโดดออกมานอกอก “ไม่ได้อะไรจ๊ะ แม่ทูนหัว ก็คนในรูปที่คุณกำลังหาอยู่น่ะมันผมชัดๆเลย แล้วผมก็จำไม่ได้ด้วยว่าเคยมีน้องสาว” ไม่รู้ว่าเขามั่นใจในตัวเองมากไปรึเปล่า แต่ถึงยังไงตอนนี้ก็คงไม่มีสิ่งใดสามารถหยุดยั้งความรู้สึกที่มันคับแน่นอยู่ในอกไปได้ ภายใต้วงหน้าเรียบคม หัวใจเต้นโครมๆไม่เป็นจังหวะ จากคุณ : LiLy oF tHe VaLLeY - [ 22 มิ.ย. 48 21:40:23 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้านายเห็น ” คนถูกถามพยักหน้า “ผมเก็บได้ ” มือกร้านล้วงหยิบรูปภาพเจ้ากรรมจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตเนื้อนุ่ม “แย่มาก” เสียงลอดผ่านริมฝีปากหยัก พลางกุมมือที่กำลังสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวเข้ามาใกล้อก “ขอโทษค่ะ พะพลอยขอโทษ ขอโทษจริงๆ ” คิ้วโก่งขมวดเป็นโบ น้ำตาเอ่อเต็มเบ้า ใช่! แย่ แย่ที่สุด ไม่เจียมตัว เคยชะโงกมองเงาตัวเองบ้างรึเปล่า เจ้านายเป็นใคร หล่อนมันก็แค่พนักงานต๊อกต๋อยที่วันๆได้แต่เฝ้ารอเงินเดือนปะทังปากท้อง จะเทียบอะไรได้กับเจ้าของธุรกิจพันล้าน ยัยกระจอก “ใครเป็นคนถ่าย แย่จริงๆ ว่ามั้ย ความจริงผมหล่อกว่าในรูปตั้งเยอะ” ต้นเสียงลอบยิ้ม “รึพลอยว่าไม่จริง นี่ รูปเนี่ยอ่ะนะมันไม่คมชัดเท่าตัวจริงหรอก แค่พลอยพูดว่าอยากได้” มือบางถูกวางให้ประทับอกซ้าย “รับปากผมว่า จะดูแลมันเป็นอย่างดี มันจะเป็นของพลอย ว่าไงอยากได้มั้ย”นัยน์ตากร้านฉายแววหวานซึ้ง หญิงสาวอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อว่าโบอิ้ง747จะหล่นทับหมาหงอยอย่างหล่อน จนเสียงนุ่มทวงถามอีกครั้ง “พลอยจ๊ะ คือว่า ผมกำลัง เอ่อ บอกรักอยู่นะ ” ทั้งๆที่อากาศภายในเย็นชื้นด้วยละอองน้ำฟ้าแต่หญิงสาวกลับรู้สึกร้อนรุ่มจวนเจียนจะระเบิด ใบหน้าแดงก่ำราวลูกตำลึงสุกสั่นขึ้นลงเนิบช้า “เจ้านายไม่ได้แกล้งพลอยเล่นนะคะ”. “โธ่! ใครจะแกล้งแม่ทูนหัวได้ลงคอล่ะจ๊ะ เดี๋ยวพอผมแกล้ง พลอยก็จะได้ร้องไห้อีก กลัวจมบ่อน้ำตาตายจะแย่” มือหนาเชยคางมนแผ่วเบา “พลอยรับปากแล้วนะว่าจะทะนุถนอมผม รักผมให้เท่ากับที่ผมรักพลอยนะฮะ” ใบหน้าคมเขยิบเข้าใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจชึ่งกันและกัน มันคงจะหวานล้ำดุจคาราเมล หรืออมเปรี้ยวคล้ายสตอเบอรี่ผลฉ่ำ ระยะห่างสั้นลงเรื่อยๆ หญิงสาวหลับตาปี๋ เหมือนพร้อมจะยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่กี่วินาทีข้างหน้า แต่จะดีเหรอ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่ “ไม่ค่ะเจ้านาย ไม่” ไวเท่าที่รู้สึกตัว ท่อนแขนบางดันร่างหนาออกห่าง “ไม่อะไร ผมก็แค่จะเอาขนตาที่ติดอยู่ออกให้เฉยๆ รึว่าพลอยคิดว่าผมจะ ทะลึ่ง!” “บ้า พลอยไม่ได้คิดอย่างนั้นซะหน่อย” “ไม่ได้คิดแล้วทำไมจะต้องหน้าแดงด้วย ทะลึ่งจริงๆนั่นแหละ กิ๊วๆผู้หญิงลามก” บทสนทนาฉ่ำหวานดำเนินเรื่อยจนกระทั่งเงียบหายไปพร้อมเวลารัตติกาล ดวงตากลมโตหลับพริ้ม ศีรษะบางทิ้งน้ำหนักลงบนไหล่หนา ภายใต้แสงแดดที่กำลังแผดเผาทุกชีวีเบื้องนอก ไออุ่นแห่งความเข้าใจจะเป็นเกราะป้องกันให้ต้นรักงอกงามอย่างไม่มีวันโรยรา อาการขยับตัวด้วยความเมื่อยล้าของร่างบางปลุกให้ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นย่างอดไม่ได้ 2แขนแกร่งค่อยประคองให้หญิงสาวผู้เป็นที่รักลงนอนแนบตัก นัยน์ตาคมฉายแววอ่อนหวานรัญจวน หลังจากนี้ต่อไปเส้นทางของชีวิตที่ก้าวเดินมาโดดเดี่ยวคงจะไม่อ้างว้าง เมื่อเขาได้พบยังจุดหมายที่เฝ้าคอยมานานแสนนาน มือกร้านไล้ปอยผมนุ่มด้วยความเอ็นดู ไวเท่าที่ได้ยินเสียงระเบิด ร่างบางก็พลันหลุดจากความฝันแสนหวาน “ตกใจเหรอ เขาจุดพลุน่ะ ดูสิ” ดวงตาคมมองร่างที่ยังงัวเงียแสนรัก มือกร้านชี้ชวนให้เชยชม “สวยจังนะคะ” พูดพลางเคลื่อนกายเข้าติดกรอบกระจกโดยมีร่างหนาตามเข้ายืนเคียง “เพิ่งจะรู้นะว่าพลอยก็ตัวหนักเหมือนกัน สงสัยก่อนที่จะอุ้มเข้าหอ ผมคงต้องไปยกเวดซะหน่อยแล้ว” สาวเจ้างันขวับ ปั้นหน้าขู่ฟ่อ กำปั้นน้อยยกเตรียมทุบแต่พอจะลงแรงเข้าจริงก็ถูกกักไว้ด้วยอุ้งมือหนา “พลอยไม่อยากให้ผมอุ้มเหรอจ๊ะ หรือพลอยจะอุ้มผมเแทน ได้นะผมยอมทุกอย่างเลย” นัยน์ตาคมสะท้อนแววสุกใส ทำเอาใบหน้านวลแดงก่ำจนซ่อนไว้ไม่มิด “บ้า! ใครจะอุ้มคุณไหว ตัวโตยังกะช้าง” “ไม่ใช่ช้างสักหน่อย” ชายหนุ่มกุมมือเรียวขึ้นลูบจมูกโด่ง “เห็นมั้ย จมูกผมไม่ยาวเหมือนงวง หูก็ยังไม่กางด้วย” มือนิ่มเลื่อนไปตามคำพูด “กะล่อน!” พูดพลางออกแรงบิด “โอ๊ย!” มือลูบใบหูป้อยๆ “โธ่ ผมก็ทำแบบนี้เฉพาะพลอยคนเดียวนะจ๊ะ” “ขอให้เป็นอย่างที่พูดตลอดไปนะคะ นอกจากพลอยแล้วอย่าไปสนใจใครอีก” “อืม ขี้หวงอย่างนี้ ชักจะลังเลซะแล้วสิ” คนฟังหน้ามุ่ยแต่สักพักก็อมยิ้มเป็นสุขเมื่อถูกดึงเข้าไปสวมกอด “ลังเลแล้วจะมากอดพลอยทำไม” ร่างบางแกล้งดิ้นขลุกขลัก “โธ่! พลอยจ๋า ผมล้อเล่นนิดเดียวเอง ใครจะไปนอกใจได้ลงคอล่ะจ๊ะ ก็แม่ทูนหัวของผมออกจะน่ารักขนาดนี้” “อืม พลอยเลิกเรียกผมว่าเจ้านายดีกว่านะ ฟังดูห่างเหินจัง” “แล้วจะให้พลอยเรียกเจ้านายว่าอะไรดีล่ะคะ” รอยแย้มน่ารัก หล่อนไม่ปฏิเสธเลยว่ารอคอยวันคืนแบบนี้มานานแสนนาน หลังจากที่ได้แต่เฝ้าอย่าไม่มีหวัง และแล้ววันนี้มันก็เกิดขึ้นจริง “อืม ที่รักดีมั้ย” “บ้า!” “ไม่เห็นจะบ้าตรงไหนเลย ผมว่าน่ารักดีออก” เครื่องประดับท้องนภาฉบับเฉพาะกิจมอดลงไปแล้ว เหลือไว้แต่แสงทองกระจ่างแห่งศศิธร อาคารบ้านเรือนเบื้องล่างดูแสนสับสนวุ่นวาย ผู้คนต่างแก่งแย่งแข่งขันเพื่อให้ได้มายังสิ่งที่ต้องการ จนบางครั้งลืมไปว่าชีวิตซึ่งพรั่งพร้อมด้วยทรัพย์สฤงคารมหาศาลก็หาได้มีความสุขเหนือผู้ที่ถูกโอบอุ้มไปด้วยอ้อมกอดแห่งความรักและความเข้าใจไม่ “นะครับ พูดให้ชื่นใจหน่อย” ใบหน้าแดงงุดต่ำพร่ำคำงึมงำ จนต้องย้ำหลายครั้งเพราะร่างหนาทวงถาม “เจ้านายได้กลิ่นไหม้เหมือนที่พลอยได้กลิ่นรึเปล่าคะ” หญิงสาวทำจมูกฟุดฟิดก่อนจะถอนตัวออกจากอ้อมกอดอุ่น สีหน้าตระหนกเริ่มปรากฎบนวงหน้ากร้านเมื่อเปลวเพลิงโหมหนักผุดให้เห็นได้จากกรอบหน้าต่าง หายนะเริ่มต้นจากเศษที่ยังคุกรุ่นของดอกไม้ไฟซึ่งบังเอิญตกลงที่ชั้นบนสุดของตัวอาคารและกำลังโหมหนักอย่างยั้งไม่อยู่ เจ้าของนัยน์ตาคมประคองทั้งสติและหญิงสาวให้อยู่ในอาการปรกติ ก่อนที่จะเทน้ำหลายขวดจนชุ่มสูทตัวเก่ง สวมทับร่างบางอย่างรีบร้อน “ไฟไหม้เหรอคะ” เจ้าของเสียงรับรู้ได้ด้วยสัณชาตญาณ “ใช่จ่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะพาคุณออกไปเอง” มือกร้านจับไหล่บางมั่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนหล่อนคงจะร้องโวยวายเสียสติ แต่ตอนนี้มันผิดกัน ตราบใดที่ยังมีไออุ่นจากเขาช่วยประคับประคอง หญิงสาวก็ไม่คิดกลัวสิ่งใดอีก แรงดึงฉุดร่างบางออกจากห้องผ่านทางประตูเล็กด้านหลัง ซึ่งถ้าไม่ใช่คนที่ทำงานกับบริษัทนี้มานานก็คงไม่มีทางรู้ว่าเจ้าของบริษัทมาดขรึมแอบทำประตูกลซ่อนเอาไว้ด้วยความซนส่วนตัว แต่ตอนนี้ใครจะมีกะใจไปคิดได้ “กรี๊ดดด” เสียงใสแผดดังก่อนที่จะแปรเป็นอาการตระหนกเมื่อแผ่นหลังหนาโผตัวเข้ารับวัตถุที่ตกมาจากเพดานแทนหล่อน “เจ้านาย! เจ้านายเป็นอย่างไรบ้างคะ” “ไม่เป็นไรๆ ไปต่อกันนะพลอย ไม่ต้องกลัวเราต้องรอด” 2ฝีเท้าก้าวหนีความตายอย่างไม่ลดละ “ทางหนีไฟอยู่ทางนี้ค่ะเจ้านาย” ไวเท่าที่ได้ยินก็พากันมายังทางรอดสุดท้าย แต่เหมือนโชคจะไม่เข้า ข้างประตูทางหนีไฟปิดล็อคแน่นหนาด้วยแม่กุญแจตัวใหญ่ “ยามคงจะมาล็อคไว้น่ะ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะหาอะไรมาทุบออก” เจ้าของวงหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาคว้าแขนแกร่งแหนหวง “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว เห็นท่อนเหล็กตรงนั้นมั้ย ผมแค่เดินไปเอา ไม่นานเลย เชื่อใจผมนะพลอย” ไออุ่นแตะไหล่เบาบางก่อนที่เจ้าของจะถลาเข้าหยิบแท่งโลหะอย่างที่คิดไว้ ซึ่งนั่นเป็นขณะเดียวกับที่นักดับเพลิง2นายพังประตูเจ้ากรรมเข้ามาได้ “เฮ้ย! เร็ว ตรงนี้มีผู้หญิงติดอยู่ด้วย ช่วยเธอออกไป” ร่างที่เริ่มจะมึนด้วยควันไฟถูกพยุงขึ้นมาอย่างทุลักทุเล “ช่วยเจ้านายด้วยนะคะ เจ้านายอยู่ข้างในนั้น ช่วยเขาด้วย” ทันทีที่ได้สติหล่อนก็ส่งเสียงโวยวายอย่างคนที่ไม่มีทางออก “เจ้านายที่ไหนกันคุณ ละเมอรึเปล่า ไปเร็ว! อย่ามัวชักช้า” ประโยคท้ายตวาดใส่ลูกน้องด้วยความร้อนรน “ไม่นะ ไม่ เจ้านายยังไม่ออกมา พลอยไม่ไปไหนทั้งนั้น” ร่างบางสะบัดหวังให้หลุดจากมือกร้านซึ่งกึ่งลากกึ่งพยุงหล่อนอยู่ แต่อีกฝ่ายหาได้ละวางจากหล่อนไปไม่ ยิ่งดิ้นคีมเหล็กหนายิ่งบีบต้นแขนแรงขึ้นจนแว่วเสียงจากกองเพลิงเบื้องหลัง ร่างในเครื่องแบบจึงลดกำลังลง “พลอย! พลอยอยู่ไหน ผมได้ท่อนเหล็กมาแล้ว” “พลอยอยู่ตรงหน้าประตูนี่ค่ะ เจ้านายวิ่งมาที่นี่นะคะ มีคนมาช่วยพวกเราแล้ว เร็วๆเข้า” เสียงใสตะโกนกลับ ไม่ถึงเสี้ยววินาทีภาพชายที่คุ้นเคยก็วิ่งเข้ามาใกล้ ก่อนที่เสียงกรีดร้องจะแผดสุดแรงเมื่อตู้ไม้ใหญ่ล้มทับร่างนั่นต่อหน้าต่อตา “พาเธอออกไปก่อน เดี๋ยวทางนี้ผมช่วยเอง” เสียงเข้มพูดกับนายที่พยุงหล่อนไว้ “ไม่! พลอยไม่มีทางทิ้งเจ้านาย ไม่มีทาง ไม่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฉันจะไปหาเขา ปล่อย!” หญิงสาวสะบัดอย่างไม่คิดชีวิต แต่แม้จะแสนทุลักทุเลและน่าปวดหัวขนาดไหนพนักงานดับเพลิงร่างบึกก็ยังสามารถกระชากหล่อนให้ลงมาจากตัวตึกจนได้ กองเพลิงแดงฉานขนาดยักษ์ไม่มีวี่แววว่าจะมอดลง ทุกเสียงปะทุที่ดังมาจากตัวอาคารราวกับจะฉีกร่างหล่อนให้กลายเป็นชิ้นๆ 2ขาที่เคยดื้อดึงจะย้อนกลับไปทรุดฮวบลงเมื่อตัวตึกชั้นบนพังถล่มลงมา เสียงร้องโวยวายรอบข้างคล้ายดั่งเสียงโหยหวนของวิญญาณร้ายที่กำลังคลืบคลานเข้ามาควักหัวใจหล่อนทั้งเป็น หญิงสาวทิ้งตัวลงกองกับพื้นด้วยน้ำตาที่แทบจะไหลเป็นสายเลือด แต่ณ.เสี้ยววินาทีที่ความหวังสลายไปนั่นเอง หัวใจของหล่อนก็มีเหตุให้พองโตขึ้นด้วยความปิติที่สุดในชีวิต “เจ้านาย!” ม่านตาขยายกว้างเมื่อเห็นร่างหนาถูกพยุงออกมาจากเงื้อมมือมัจจุราช หญิงสาวหอบสังขารที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงวิ่งถลาเข้ากอดชายซึ่งนอนสลบไม่ได้สติ “ขอบคุณนะคะที่ช่วยเจ้านายเอาไว้ ขอบคุณมาก” พูดกับผู้มีพระคุณพลางประคองกอดร่างที่เต็มไปด้วยรอยไหม้แนบชิด คณะผู้เชี่ยวชาญเริ่มเข้าพยุงร่างหนาขึ้นรถ ระหว่างทางสู่โรงพยาบาลที่แสนจะเร่งรีบ เจ้าของวงหน้านวลสัมผัสได้ถึงแรงบีบจากมือที่เกาะกุมประสานตลอดเวลา ช่วงหนึ่งเปลือกตาหนักลืมตื่น ส่งสัญญาณให้เจ้าของตาหวานเข้าใกล้ “ตอนนี้พลอยคงจะต้องอุ้มผมจริงๆแล้วนะ” เสียงเบาได้ยินเฉพาะ2คน “อุ้มแน่ค่ะ จะอุ้มไปตลอดเลย แต่ตอนนี้คนป่วยนอนเฉยๆก่อนนะคะ ใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว” “คุยกันนิดนึง คุณพยาบาลไม่ว่าอะไรหรอก” วงหน้ากร้านเหล่มองตามที่เอ่ย “ใช่มั้ยฮะ” “เห็นมั้ยคุณพยาบาลเขายังไม่ว่าอะไรเลย” หญิงวัยกลางคนในเครื่องแบบขาวคนอมยิ้ม “ดีค่ะ พลอยก็อยากจะคุยอยากจะถามเจ้านายอยู่เหมือนกัน ทำไมเจ้านายถึงไม่พาพลอยออกมาจากห้องประชุมตั้งแต่วันแรกคะ พลอยรู้นะว่าเจ้านายน่ะโกหกที่บอกว่านึกไม่ออก” “โอ๊ะ!” “โอ๊ะ เอ๊ะ อะไรกันคะ บอกมานะห้ามโกหกอีก ไม่งั้นพลอยจะโกธรเจ้านายไปตลอดชาติเลย” “โธ่ ไม่โกธรกันนะจ๊ะคนดี ผมบอกก็ได้ เก๊าะถ้าผมพาพลอยออกมาตั้งแต่ตอนนั้น ผมก็ไม่ได้รู้สิฮะว่า พลอยน่ะรักผม ” ส่งแววตาออดอ้อนสุดชีวิต มือ2ขนาดประสานกันมั่น เปรียบดุจความรักที่จะถักทอเหนียวแน่นไม่พรากจากกันตลอดไป จากคุณ : LiLy oF tHe VaLLeY - [ 22 มิ.ย. 48 21:42:01 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีรูป LILY OF THE VALLEY มาให้เบิ่งด้วยค่ะ ดอกไม้ดอกนี้เป็นดอกไม้ประจำเดือนเกิดของเพื่อนๆที่เกิดเดือนพฤษภานะคะ จากคุณ : LiLy oF tHe VaLLeY (บุหงา กาหลง) - [ 22 มิ.ย. 48 22:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มีอีกๆ จากคุณ : บุหงา กาหลง - [ 22 มิ.ย. 48 22:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้กำลังบ้าเห่อเลยค่ะ สวยดีเนาะ จากคุณ : บุหงา กาหลง - [ 22 มิ.ย. 48 22:46:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6  รูปสวยดีค่ะ ดอกไม้นี้มีชื่อไทยมั้ยคะ เรื่องนี้แต่งได้น่ารักดีเนอะ แต่ไม่ขอวิจารณ์อะไรมากนะ เพราะว่ายังไม่เชี่ยวชาญขนาดนั้น แค่เป็นคนที่ชอบอ่านอ่ะ อยากเข้ามาให้กำลังใจ  (ขอเก็บประสบการณ์ก่อน  รอท่านผู้รู้คนอื่นๆนะ)     จากคุณ : burin piggypink - [ 22 มิ.ย. 48 23:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหะๆ อ่านแล้วงงน่ะค่ะ แต่ก็พอเห็นภาพรวมนะ จากคุณ : scottie - [ 23 มิ.ย. 48 00:25:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ แต่ประโยคบางตอนยังสับสน แล้วก็เปลี่ยนฉากค่อนข้างเร็วไปนิดค่ะ บางทีอ่านตามไม่ทัน ต้องอ่านซ้ำทำความเข้าใจ เขียนบ่อยๆ ค่ะ พัฒนาการเขียน ได้ดีที่สุด แต่ยืนยันเนื้อเรื่องน่ารักคะ ^^ อยากปลูกลิลลี่พันธุ์นี้ในเมืองไทยได้มั่งจัง (หรือปลูกได้ที่ไหนแล้วเราไม่รู้) รู้สึกจะออกดอกช่วงฤดูใบไม้ผลิของยุโรปนะคะ จากคุณ : wayo - [ 23 มิ.ย. 48 03:34:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แอบเห็นด้วยกับคุณวาโย.. เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ ดอกไม้สวยมาก เขียนมาอีกนะค้า (ที่บอกนี่คือว่า...มาพยายามด้วยกันน้า..^^") จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 23 มิ.ย. 48 05:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกะความเห็นข้างบนค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักดี แต่รู้สึกว่า จะใช้คำว่า ร่างบาง มากเกินไปหน่อยรึเปล่าคะ ตัวเองก็ไม่มีฝีมือหรอกค่ะ วิจารณ์ก็ไม่เป็น อย่างไรก็พยายามเข้านะคะ สำหรับเรื่องต่อไป จากคุณ : coolning - [ 23 มิ.ย. 48 09:04:37 A:70.246.50.75 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 หวานซ้า... ^___________________________________^ จากคุณ : เม-ดา - [ 23 มิ.ย. 48 12:33:32 A:202.133.176.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องน่ารักดีนะคะ ณ ไม่ต้องมี . มังคะ จากคุณ : nongwin - [ 23 มิ.ย. 48 12:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จะดีใจหรือเสียใจดีคะเนี่ยตึกไฟไหม้หมดเลย >< ดอกไม้สวยจังค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 23 มิ.ย. 48 13:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ติดอยู่หลายวัน คงหิวน่าดูนะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 23 มิ.ย. 48 15:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาอ่านเพราะเป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบ Lily of the Valley เนื่อเรื่องโดยรวมน่ารักดีค่ะ แต่คิดว่าน่าจะเขียนเป็นเรื่องยาวได้นะคะ เพราะดูท่าทางทั้งพระเอกและนางเอกมีความหลังด้วยกันทั้งสิ้น อีกเรื่องคือรู้สึกว่ายังวกวนอยู่นะคะ ปรับอีกนิดก็จะอ่านง่ายขึ้น แต่เนื้อเรื่องโดยรวมชอบมากๆ เลยค่ะ น่ารักดี ยิ่งตอนต้นๆ เรื่องเปิดเรื่องได้น่ารักเชียวค่ะ ชอบนะคะ เขียนมาให้อ่านบ่อยๆ นะคะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 23 มิ.ย. 48 17:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สนุกดีนะ น่าจะแต่งเป็นนิยาย ยาวๆหน่อย เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : a - [ 23 มิ.ย. 48 17:37:58 A:203.146.6.86 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ แล้วดอกไม้ก็สวยด้วยนะคะ จากคุณ : พราวตะวัน (พราวตะวัน) - [ 23 มิ.ย. 48 17:49:29 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คงจะติดอยู่หลายวันนี่เอง..ร่างจึงบาง เรื่องพาฝัน โรแมนติกดี น่าอ่าน แต่ต้องใช้สมาธิหน่อย จึงจะอ่านจบ จากคุณ : NvR' - [ 23 มิ.ย. 48 18:05:13 A:144.137.2.134 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณทุกคนมากๆเลยค่าาาาาาา เรื่องเนี้ยะปูแก้ไปแก้มาตั้ง4-5รอบแนะ เรื่องมีความยาวแค่6หน้ากระดาษเองค่ะเพื่อนปูเป็นคนบอกให้ลองแต่งโดยให้ความยาวเท่านี้ ตอนแรกจบเกือบไม่ได้แนะคะ พอจบแล้วก็เหมือนไปตัดมาจากตอนของเรื่องยาว บางส่วนเขียนแล้วแปลสื่อความไม่ได้ แก้แล้วก็ยังเป็นอยู่555.......เพื่อนของปูอีกคนบอกว่าให้ลองแต่งแบบใช้บุรุษที่1น่าจะดีกว่า ปูมาคิดดูมันก็ดีกว่าจริงๆ เพราะมันไม่ต้องบรรยายให้ยาวเหมือนเรื่องที่แต่งมาแบบนี้ แหะๆ ยังไงปูจะพยายามต่อไปนะคะ ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆทุกคนมากเลยค่ะที่เข้ามาเป็นกำลังใจให้ เจอกันอีกปลายเดือนตุลานะคะ(ถึงตอนนั้นอย่าลืมเรื่องสั้นตอนเดียวจบขอลปูไปล่ะ เจอLiLy oF tHe VaLLeY นี่ไหนเข้ามาทักเข้ามาให้ติชมกันนะคะ) คำแนะนำของท่าน ขอปูเถอะครับ....อิอิอิ ชื่อไทยของlilyValley ปูยังหาไม่ได้เลยค่ะ มีแต่ข้อมูลภาษาอังกิดนิดห่อย ชื่อวิด Convallaria majalis L. Flower bell-shaped,white(แต่เคยแอบเห็นสีชมพูนะคะ);may-june,Europe(เหมือนที่คุณวาโยบอกเลยค่ะ) แล้วก็มีคุณสมบัติทางยาและก็เป็นtoxicในตัวเดียวกันด้วยค่ะ ออกฤิทธิ์ที่หัวใจแต่รายละเอียดลึกกว่านี้ คงต้องขอเวลาไปนั่งจ้องหนังสืออีกสักพักนะคะ จากคุณ : LiLy oF tHe VaLLeY (บุหงา กาหลง) - [ 23 มิ.ย. 48 19:04:56 ]

ความคิดเห็นที่ 20 รูปนี้ไม่เกี่ยวหรอกค่ะแค่เป็นLily of pu's heart แค่นั้นเอง อิอิอิ (เสี่ยวแต่จริงใจนะเนี่ย) จากคุณ : บุหงา กาหลง - [ 23 มิ.ย. 48 19:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อูย... ใจหายใจคว่ำครับ ขึ้นต้นมาหวานปนขำ (เหมือนอ่านการ์ตูน) นึกว่าจะโดนหักหลังกลายเป็นเรื่องเศร้าซะแล้ว โชคดี คนเขียนยังใจดีนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ในเมื่อน้องปูเปิดช่องแล้ว ผมก็ขอลุยล่ะนะครับ เตรียมตัวให้ดีนะ ฮ่าๆๆ "อย่างกระชากกระชั้น" กระชาก - ให้ภาพของการฉุดเข้าหาตัว กระชั้น - เร่งรัด ในคำว่ากระชั้นชิด ตรงที่น้องปูใช้ ผมเดาว่าอาจจะหมายถึง "อย่างกระแทกกระทั้น" หรือเปล่าครับ "สูงฉลูด" พจนานุกรมผมบ่มี "ฉลูด" แหละครับ มี ฉลู - แปลว่าปีวัว กับ ชะลูด - แปลว่าเรียวยาวขึ้นไป สตอเบอรี่ - สตรอเบอรี่ "ภายใต้แสงแดดที่กำลังแผดเผาทุกชีวีเบื้องนอก" อืม ตอนอ่านผมว่าช่วงนี้มันเป็นเวลาค่ำนี่นา พระอาทิตย์เพิ่งตก สาวน้อยเพิ่งตื่น แถมมีพลุ และ "ศศิธร" อีก ทำไม แสงแดดมันถึง "กำลัง" แผดเผาหว่า งง แหะๆๆ "ทรัพย์สฤงคาร"  - ศฤงคาร ครับ เรื่องภาษา มันกระโดดๆ นิดหน่อยนะครับ บางช่วงบรรยายภาษาวัยรุ่นมาก เกือบจะเป็นภาษาพูดอยู่แล้ว แต่บางช่วงมี "ศศิธร" บ้าง "คำสาปแห่งความเหนื่อยอ่อน" บ้าง แล้วก็คำค่อนข้างหรูหราในบางย่อหน้า ส่วนตัวผมว่าเราสามารถใช้คำที่ "พิเศษ" กว่าบทบรรยายปกติ มาสร้างภาพอบอุ่นนุ่มนวล หรือตัดช่วงฉากได้นะ แต่อาจต้องเกลาให้สำนวนมันสละสลวย และอารมณ์ต่อเนื่องนิดนึง ไม่งั้นอาจเหมือนกระโดดไปอ่านเรื่องอื่น ก่อนกลับมาที่เดิมน่ะครับ เรื่องนี้ลงในหมวดเรื่องสั้นก็โอเคมั้งครับ (ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องประเภทงานเขียนเท่าไหร่) จุดเด่นของเรื่องนี้อยู่ที่บุคลิกของตัวละครทั้งสองตัว หนูพะๆๆๆ พลอย ที่โก๊ะจนอดหลงเสน่ห์ไม่ได้ แล้วก็เจ้านาย ที่ร้ายนิ่มๆ ตัวเนื้อเรื่องยังพัฒนาได้อีก อย่างที่เพื่อนหลายคนบอกว่า เอาภูมิหลังมาเขียนต่อเป็นเรื่องยาวได้เลยนะนั่น ไม่รู้ว่าคุณน้องปูจะสนใจข้อเสนอเพื่อนๆ ข้อนี้หรือเปล่า (มีคนลงชื่อรอเพียบเลย) ป.ล.รูปดอกไม้สวยครับ ส่วนพระเอกของน้องปูก็หล่อมั่กๆ  เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 23 มิ.ย. 48 21:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สงสัยตึกจะสร้างผิดแบบ ถล่มง่ายเหลือเกิน จากคุณ : mrs_ricken - [ 23 มิ.ย. 48 21:35:12 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาอ่านนะคะ SA-NooK Mak Ka จากคุณ : ning_nk - [ 24 มิ.ย. 48 00:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เข้ามาดูความหวานค่ะ แหมพระเอกอะไรจะขี้เล่นอย่างนี้นะ จากคุณ : รียา - [ 25 มิ.ย. 48 01:54:54 A:203.172.104.190 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 อืม...งึมงำๆ ? จากคุณ : มาดาม เค - [ 25 มิ.ย. 48 12:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เห็นด้วยกะคุณพีทคุงค่ะ ภาษายังกระโดดๆ อยู่ ช่วงแรกๆ นึกว่า จะออกเป็นเรื่องประมาณผู้วิเศษ แม่มดนิดๆ แต่โดยโครงเรื่องก็โอเคค่ะ พยายามมากๆ นะคะ จากคุณ : เลขาตัวซน - [ 25 มิ.ย. 48 21:41:09 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ไม่เชี่ยวชาญเรื่องการเขียนไม่ขอวิจารณ์เรื่องภาษาดีกว่านะคะ พูดถึงเนื้อเรื่องก็แล้วกัน น่ารักจังเลยค่ะ ตอนแรกๆอ่านแล้วชอบมากๆ แอบอิจฉานางเอกจริงๆ ว้าว เจอคนใจตรงกันแบบนี้ เป็นเราคงแทบร้องกรี๊ดออกมาดังๆ แม้ตอนหลังมีสะดุดไปบ้างแต่ถือว่าโอเคค่ะ รวมๆแล้วชอบค่ะ :) แล้วภาพดอกไม้ก็สวยมากด้วยค่ะ ดอกไม้ชนิดนี้เคยอ่านในการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องนึง คนแปลเขาเรียกว่า "ลิลลี่ภูเขา" ค่ะ ไม่รู้ว่านั่นคือชื่อภาษาไทยหรือเปล่า น่ารักมากเลยนะคะ เพิ่งจะได้เห็นภาพของจริงก็คราวนี้ ถ้าได้เห็นของจริงคงจะยิ่งดี จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 30 มิ.ย. 48 05:17:36 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ...ภาษาสวยงามค่ะ บางคำอ่านแล้วงง แต่มันกระโดดไป เพราะพยายาม เล่นคำ เนื้อเรื่องรวมๆ น่ารักดีค่ะ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 3 ก.ค. 48 16:16:42 ]