วันหนึ่งขณะที่ตากผ้า เสื้อตัวหนึ่งหลุดออกมาจากไม้แขวนขณะที่ผมตากมัน ทำให้ผมนึกขำอยู่คนเดียว สาเหตุที่มันหลุดจากไม้แขวนเพราะคอของมันยืด มันยาน มันกว้างใหญ่เกินพิกัดของไม้แขวน ที่จริงมันน่าจะเป็นผ้าขี้ริ้วแล้วล่ะ แต่…

ตอนเป็นเด็ก กว่าที่จะมีเสื้อใหม่กะเขาแต่ละตัว โอ้โฮ! ไม่ต้องพูดถึง ต้องเก็บเงินเองครับ ไปหาขุดมันสำปะหลังมาทำเป็นมันแห้งไปขาย อย่าให้บรรยายเลยเดี๋ยวคุณจะเศร้า…ดังนั้นเองต้องใส่ให้คุ้ม ใส่จนมันไม่เป็นเสื้อนั่นแหละจึงจะทิ้ง ไม่ทิ้งไม่ได้

พอโตขึ้นมาสถานการณ์ก็เปลี่ยน ไม่แน่ใจว่าเพราะวัยหรือยุคสมัย (อาจจะทั้งสอง) ผมมีเสื้อมากมาย ไม่ได้มากกว่าใครเขาหรอกครับ แต่มากกว่าตัวเองเมื่อตอนเป็นเด็ก ถ้าเทียบกับคนในวัยเดียวกันก็คงอยู่แถวหลัง …

เสื้อบางตัวสีตก ไม่ชอบเลย เวลาซักต้องแยกซัก ไม่งั้นมันจะเลอะและไปทำร้ายเสื้อตัวอื่น บางตัวก็ตัดใจทิ้ง ไม่ได้ทิ้งไปไหนหรอกครับ ทิ้งไว้ในตู้เสื้อผ้า ไว้ฝากกลับบ้านให้ใครก็ได้ใส่ทำไร่ ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ครับ ก็ไปซื้อมาโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์นี่นา แต่ในกรณีเดียวกันนี้บางตัวก็ไม่ให้ใครหรอกครับ ชอบ ก็เลยยอมทนที่ระมัดระวังเวลาซัก

มีตัว…ดูเหมือนมันจะโหลๆ นะครับ แต่ผมใส่เกือบทุกงาน “กิน นอน เที่ยว ชุดเดียวกัน” อะไรประมาณนั้น เป็นเสื้อในรอบปี (ตอนนั้น…ปีนึงจะได้ซื้อเสื้อสักตัว) ผมชอบมันมาก วันหนึ่งผมตัดสินใจหยุดใส่มันเพราะผมพามันไปจะเอ๋กับคู่แฝดของมัน ผมไม่ชอบครับ ไม่อยากให้ใครทักผมเป็นคนอื่นเพราะเสื้อ

ที่พูดมาเป็นเสื้อยืดครับ ผมใส่เสื้อเชิ้ตเป็นจริงเป็นจังก็ตอนเข้าโบสถ์ เหตุผลที่รับมาจากผู้ใหญ่ก็คือว่า เสื้อเชิ้ตมันเรียบร้อยกว่าเสื้อยืด ผู้ใหญ่ว่าไงก็ว่างั้นแหละครับ ถึงแม้จะชอบเสื้อยืดมากกว่าก็พอทำใจได้ครับ แค่วันอาทิตย์และงานพิเศษนานๆ ทีเอง เสื้อเชิ้ตที่ชอบก็มีหลายตัวนะครับ

มีตัว…ที่ชอบมากเพราะ…ประการหนึ่งเป็นของขวัญ(ตัวแรก)จากพี่คนหนึ่งในโบสถ์ ประการหนึ่งมันเป็นสีฟ้าที่ผมชอบ อีกประการหนึ่งผมใส่มันแล้ว มันทำให้บุคลิกผมดูดี (บุคลิกดีๆ นี้ นานๆ คนอื่นจะมีโอกาสเห็นที จะว่าเผลอก็ไม่น่าจะใช่)

หลังจากได้ตัวแรกเป็นของขวัญแล้วก็ได้อีกหลายๆตัวจากหลาย ๆ คน ให้มาเป็นของขวัญวันพิเศษต่าง ๆ (ยังกะนัดกันมาว่าต้องให้เสื้อ)
ผมรู้สึก… เออ! ไม่ใช่รู้สึกซิ! เป็นความจริงเลยล่ะ! เกือบทุกตัวที่คนอื่นให้จะมียี่ห้อกว่าที่ซื้อเอง สำคัญมั้ยเนี่ย! สำหรับผมไม่สำคัญ คุณค่ามันไม่ได้อยู่ที่ยี่ห้อ (เข้าใจว่าคนให้ก็อยากให้สิ่งที่ดีที่สุด)

หลายตัว(ที่คนอื่นให้)ยังไม่ทันได้ใส่เลย ชอบมันเหมือนกันแต่เห็นความจำเป็นของบางคนที่จะต้องใช้มัน มันก็ทำให้ผมเรียนรู้ที่จะรักและแบ่งปันผู้อื่น ก็เหมือนที่คนอื่นที่เขาเอามาให้ผมนั่นแหละ และที่สำคัญกว่า พระเยซูสอนให้เรารักคนอื่นเหมือนรักตนเอง

มีตัว…สวยมาก ดีมาก แต่มันก็ใช้ได้เฉพาะงานที่หรูๆ มีระดับเท่านั้น เสื้อแต่ละตัวก็เหมาะแต่ละสถานการณ์ เหมือนโฆษณายาสระผมยี่ห้อหนึ่งที่บอกว่า “ถ้าคุณสวมเสื้อขาวก็ไม่เห็นรังแค”ผมก็เลยยังไม่ได้ใช้มัน ผมชอบมันนะครับ แต่ไม่ชอบคุณสมบัติของมัน ค่อนข้างจำกัด ผมไม่ได้ซื้อมันหรอกครับ มีท่านผู้ใจดีให้มา(ระดับด๊อกเตอร์เชียวนา) ท่านบอกว่าผมอาจต้องใช้มัน ใช่ ผมก็คิดว่าผมต้องได้ใช้มันแน่ๆ (แต่กว่าจะได้ใช้ไม่รู้มันยังจะอยู่ในสภาพที่ใช้ได้หรือเปล่า)

ถ้าให้เลือกระหว่างตัวที่สวยมาก ดีมาก แต่ไม่มีโอกาสได้ใช้กับตัวโหลๆ ดูไม่ดีเท่าไหร่ แต่ใช้ได้เกือบทุกงาน ผมเลือกอย่างหลังมากกว่า
และอย่างหลังนี่แหละที่อยู่กับผมจนตกจากไม้แขวนเสื้อ ผมไม่อยากเปลี่ยนสภาพของมันมาเป็นผ้าขี้ริ้ว ถึงแม้หลายๆ คนจะแนะนำก็ตาม บางคนอาจจะไม่อยากเห็นผมใส่มัน แต่ผมก็ไม่อยากทิ้งมันลงขยะ ถ้าถึงที่สุดของที่สุดแล้ว… ถ้าเลือกได้ผมอยากพับมันเก็บไว้ แต่ถ้า…สถานการณ์มันบังคับ ผมกับมันจำต้องแยกจากกัน ไม่จำเป็นต้องสัญญากับมัน แต่ผมสัญญากับตัวเองว่าจะเก็บมันไว้ในใจนานที่สุด