กลรัก...ร้อยเล่ห์ ตอนที่ 3
ว่าไงล่ะ? จะบอกผมดีๆ หรือว่าต้องให้บังคับ หืม? ธนพัทธ์ถามเสียงเข้มด้วยแววตาเป็นประกาย พร้อมกับค่อยๆโน้มตัวลงมา ไม่ต้องให้บอกแพรวาก็รู้ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไร หญิงสาวจึงได้แต่อ้อมแอ้มตอบไปว่า
แพรวา เสียงตอบนั้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน จนชายหนุ่มต้องย้ำว่า
พูดดังๆสิคุณ ผมไม่ได้ยิน หยิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนตะโกนตอบไปว่า
แพรวา! ได้ยินหรือยังคะ!
คู้ณ พูดเบาๆก็ได้ ไม่เห็นต้องตะโกนเลยนี่ ผมหูแทบแตก!
สมน้ำหน้า! คราวนี้อ้อมกอดของชายหนุ่มที่คลายออกเล็กน้อยกลับกระชับขึ้นมาอีกครั้ง
คุณว่าผมเหรอ! อย่างนี้ต้องโดนทำโทษรู้ไหม? ธนพัทธ์ก้มลงมาใกล้แพรวามากขึ้นๆ จนหญิงสาวมองเห็นดวงตาสีดำจัดราวกับท้องทะเลลึกในวันที่คลื่นสงบอย่างชัดเจน ดวงตาคู่นั้นทำให้หญิงสาวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ
.ไม่ไหวแล้ว ยัยแพร ผลักเขาออกไปเลยสิ จะมัวนิ่งอยู่ทำไมเล่า
.เสียงร่ำร้องภายในใจสั่งให้เธอผลักผู้ชายตรงหน้าออกไป แต่ร่างกายนี่สิกลับไม่ฟังคำสั่งเจ้าของเลยแม้แต่น้อย ร่างทั้งร่างยังคงยืนสงบนิ่งอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้น วินาทีนั้นเองที่ริมฝีปากอุ่นจัดประทับลงบนริมฝีปากบางของเธออย่างนุ่มนวล อ่อนหวาน และหากไม่มีอ้อมกอดของเขาช่วยพยุงตัวเธอไว้แล้วล่ะก็ แพรวาคงเข่าอ่อนจนทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว นานเท่าไหร่ก็สุดรู้ที่หญิงสาวอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เธอรู้แต่เพียงว่ารอยจูบนั้นช่างอ่อนหวานจนประทับและติดตรึงอยู่ในหัวใจดวงน้อยๆของเธอเสียแล้ว
ธนพัทธ์ค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าผู้ที่อยู่ในอ้อมกอดเขานั้นตัวสั่นน้อยๆ ราวกับว่ายังไม่เคยพบเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน แต่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะผู้หญิงแบบนี้คงเคยจูบกับผู้ชายหลายคนแล้วเป็นแน่ ก็แล้วทำไมร่างบางที่ยืนตรงหน้าเขาถึงได้สั่นราวกับลูกนกอย่างนี้เล่า
นี่คุณ เป็นอะไรหรือเปล่า ธนพัทธ์ถามเมื่อเห็นแพรวายังคงยืนหลับตาพริ้มอยู่เป็นนาน เสียงห้าวๆนั้นทำให้แพรวาตื่นจากภวังค์ทันที พลางมองหน้าเขาด้วยแววตาโกรธระคนเขินอาย ก่อนที่จะผลักอกชายหนุ่มออก แล้วสะบัดฝ่ามือเล็กๆนั้นลงมาบนหน้าเขาเต็มแรง
คนบ้า! คนลามก! หญิงสาวตะโกนด่าชายหนุ่มก่อนวิ่งออกไปจากผับแห่งนั้นทันที
อ้าว! แพรวา! จะไปไหนน่ะ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ธนพัทธ์กุมใบหน้าที่โดนตบจนเป็นรอยแดงพลางวิ่งตามแพรวาไป แต่ไม่ทันเสียแล้ว ด้วยพอเขาออกมานอกผับแห่งนั้นชายหนุ่มก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่เห็นแม้แต่เงาของแพรวาเลยแม้แต่น้อย เขาลูบใบหน้าซีกที่โดนตบเบาๆ มือก็เล็กแค่นั้น ทำไมมือหนักจังวะ เจ็บชะมัด! เขาคิดในใจก่อนเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกมาโดยไม่เห็นว่าที่มุมมืดใกล้ผับแห่งนั้น แพรวาได้เดินออกมาพร้อมกับถูปากตัวเองอย่างแรง ก่อนพึมพำออกมาเบาๆว่า
คนบ้า! เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นทั้งพี่ทั้งน้องเลย! หญิงสาวว่าธนพัทธ์แล้วก็โมโหตัวเองยิ่งนัก
.แล้วเราทำไมยืนเฉยให้เขาจูบอยู่ได้ล่ะ! ยัยแพรบ้า!
.เฮ้อ! ทำอะไรลงไปวะไอ้พัทธ์! ไปจูบผู้หญิงคนนั้นทำไมกัน ?.... ชายหนุ่มถามตัวเองซ้ำซากระหว่างทางที่ขับรถกลับบ้าน แต่ไม่ว่าจะถามตัวเองไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้อยู่ดี ว่าเขาจูบผู้หญิงคนนั้นทำไม ชายหนุ่มรู้เพียงว่าในตอนนั้นเขาอยากลองลิ้มรสริมฝีปากบางที่มักบึ้งตึงอยู่เสมอเวลาเจอหน้าเขาเท่านั้นเอง แต่พอได้ลิ้มรสความอ่อนหวานนั้นแล้วชายหนุ่มกลับรู้สึกแปลกในหัวใจ มันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ว่ากับผู้หญิงคนไหนก็ตาม เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ธนพัทธ์ขับรถกลับบ้านด้วยความสงสัยเต็มหัวใจ
ทันทีที่ถึงบ้านชายหนุ่มพบว่าธันวามายืนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว แววตาที่มองมานั้นดูโกรธเกรี้ยว มือใหญ่กำแล้วคลายอยู่หลายครั้งอย่างพยามระงับความโกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นมาเมื่อเห็นหน้าผู้เป็นพี่ชาย
มีอะไรจะพูดกับพี่งั้นเหรอ ธนพัทธ์ถามเรียบๆพร้อมกับประสานสายตากับธันวาแน่วนิ่ง
ทำไมพี่พัทธ์ทำอย่างนี้! น้ำเสียงดูกราดเกรี้ยวไม่แพ้ดวงหน้าที่บึ้งตึงนั้นเลย
พี่ทำอะไร?
ก็ขัดขวางผมกับคุณแพรไงล่ะครับ ยัยลดาบอกผมหมดแล้วล่ะ ตอนแรกก็หลอกให้ผมขับรถไปนู่นเกือบจะออกนอกจังหวัดเสียด้วยซ้ำ ดีที่ผมขู่เข็ญความจริงมาได้ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่รู้หรอกว่าพี่พัทธ์คิดจะทำอะไร
พี่แค่ไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนั้นเท่านั้นเอง ธนพัทธ์พยายามชี้แจงเหตุผลแต่กลับถูกขัดขึ้นมาว่า
ทำไมล่ะครับ! ทำไมพี่พัทธ์ถึงไม่ไว้ใจคุณแพร
เขาดูจงใจสนิทสนมกับนายมากเกินไป พบกันแค่วันเดียวเขาก็มาหานายถึงที่บริษัทแล้ว มันน่าสงสัยนะนายธัน
พี่พัทธ์ก็คิดมากเกินไป! ผมว่าไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้หรอกมั้งครับที่ทำให้พี่พัทธ์ขัดขวางผมกับคุณแพร ผมว่า
ธันวาลากเสียงยาวก่อนหันมาจ้องหน้าผู้เป็นพี่ด้วยแววตาแข็งกร้าว
พี่พัทธ์อยากเก็บคุณแพรไว้ซะเองมากกว่า! คำพูดนั้นทำให้ธนพัทธ์สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนเอ็ดผู้เป็นน้องชายว่า
จะบ้าเหรอ ธัน! ทำไมคิดอะไรอย่างนั้น!
ผมรู้จักพี่พัทธ์ดี! แค่มองตาผมก็รู้แล้วว่าพี่พัทธ์คิดอะไรอยู่ ตอนนี้พี่พัทธ์อาจยังไม่รู้ใจตัวเอง แต่ผมบอกไว้ก่อนเลยว่า ผมไม่มีวันปล่อยแพรวาให้หลุดมือแน่! เพราะคนนี้ผมจริงจัง! จำไว้นะพี่พัทธ์! พูดจบชายหนุ่มก็เดินเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ผู้เป็นพี่ยืนนิ่งอย่างครุ่นคิดถึงคำพูดของน้องชาย
จริงหรือที่ธันวาบอกว่าเขานั้นยังไม่รู้ใจตัวเอง ทุกสิ่งที่เขาทำไปเป็นเพราะ
.ชายหนุ่มรีบปัดความคิดนั้นออกจากตัวทันทีก่อนค้านในใจว่า
ไม่มีทางหรอก เขาไม่มีทางคิดแบบนั้นกับแพรวาแน่ๆ
.แม้จะบอกตัวเองอย่างนั้นแต่คิ้วที่ขมวดมุ่นยังคงไม่คลายออกเลยแม้แต่น้อย
..
ภายในซุปเปอร์มาร์เกตของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง นฤบดีกำลังเลือกซื้อผักและของสดเพื่อเอาไว้สำหรับทำอาหารของร้านเรือนแสงจันทร์ เนื่องด้วยร้านนี้เปิดบริการตั้งแต่สิบเอ็ดโมง ชายหนุ่มจึงมีเวลามาซื้อของในตอนเช้า อันที่จริงแล้วแพรวาบอกให้ลูกจ้างเป็นคนมาซื้อแต่ตัวเขาเองอยากมาซื้อด้วยตัวเองมากกว่า ชายหนุ่มมองเห็นเนื้ออกไก่ที่เขาต้องการวางอยู่เพียงแค่ห่อเดียว และกำลังเอื้อมมือไปหยิบแต่แล้วก็มีมือเล็กๆของใครบางวางมือลงมาพร้อมๆกับเขา ชายหนุ่มจึงหันไปมองใครคนนั้นอย่างรวดเร็วแล้วพบว่า ผู้ที่หมายตาเนื้ออกไก่ห่อเดียวกับเขานั้นคือหญิงสาวร่างเล็ก ใส่เสื้อลายดอกกับกระโปรงยีนส์สีน้ำตาลยาวแค่เข่า ริมฝีปากอิ่มเคลือบไว้ด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนๆ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีทองจ้องมองเขานิ่งๆ แล้วริมฝีปากอิ่มนั้นก็เอ่ยออกมาว่า
ฉันหยิบก่อนนะคุณ! เสียงใสๆนั้นทำให้ชายหนุ่มฉุนกึกขึ้นมาทันที
อะไรกันคุณ! ผมหยิบก่อนคุณแท้ๆนะ ได้ยินดังนั้น ลดา จิรัตฐิติการ
ผู้ไม่เคยยอมใครมาตั้งแต่เด็กจึงเอ่ยตอบโต้ไปว่า
ฉันก่อน! ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอหยิบก่อน มันก็ต้องเป็นของเธอสิ
นี่คุณ! จะหาเรื่องผมเหรอ!คราวนี้เสียงที่เริ่มดังทำให้คนหลายคนหันมามองอย่างสนใจ
เบาๆหน่อยสิคุณ คนเขาหันมามองกันหมดแล้ว ไม่อายบ้างหรือไงนะ แล้วเนื้อนี่ฉันเป็นคนหยิบก่อนมันก็ต้องเป็นของฉัน! ลดาหยิบเนื้อนั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปจ่ายเงินทันที ทิ้งให้นฤบดียืนคว้างอยู่ตรงนั้นพลางคิดในใจอย่างแค้นๆว่า
ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยตัวแสบ!
.
ประตูเหล็กค่อนข้างเก่าเปิดออกช้าๆเมื่อเห็นรถกลางเก่ากลางใหม่คุ้นตาจอดรออยู่หน้าบ้าน รถคันนั้นขับเข้าไปจอดในโรงจอดรถก่อนที่หญิงสาวผู้เป็นคนขับจะลงจากรถแล้วเอ่ยกับคนสวนว่า
แม่ผาดอยู่ในครัวหรือเปล่าจ๊ะ แม่ผาด คือ แม่บ้านที่ทำงานอยู่กับพ่อของลดาตั้งแต่หญิงสาวยังเด็กๆอยู่
อยู่ครับผม ลดาพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงรับรู้ก่อนเอ่ยต่อว่า
นายสน ช่วยขนของท้ายรถไปให้แม่ผาดในครัวด้วยนะ
ครับผม นายสนรับคำอย่างแข็งขัน เมื่อหญิงสาวดูแลให้นายสนนำของทั้งหมดไปให้แม่ผาดแล้วหญิงสาวจึงเดินเข้าไปในตัวบ้านก่อนจะเปลี่ยนชุดแล้วออกไปทำงานที่บริษัท ธยุตติดีไซน์ ซึ่งเป็นบริษัทรับตกแต่งภายในของพ่อเธอเอง วันนี้เป็นวันเกิดของมนตรี
พ่อของหญิงสาว เธอจึงอาสาออกไปซื้อของสำหรับอาหารเย็นวันนี้ด้วยตัวเอง เธอบอกคุณมนตรีไว้แล้วว่าอาจไปทำงานสายหน่อย แหม
ขอสายสักวันหน่อยเถอะก็เพราะเมื่อคืนนั่นแหละเสียแรงทะเลาะกับธันวาเป็นชั่วโมงๆ กว่าจะกลับมาถึงบ้านได้ก็เกือบตีสาม สายสักวันคงไม่เสียหายอะไรหรอกน่า
. หญิงสาวหวนนึกถึงชายหนุ่มที่เธอพบเมื่อเช้า
ทำหน้าทำตาโมโหอย่างกับเธอทำผิดร้ายแรงอย่างนั้นแหละ ก็แค่แย่งเนื้ออกไก่แค่นั้นเอง ทำไมต้องทำหน้าจริงจังอย่างนั้นก็ไม่รู้
. คิดแล้วลดาก็ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนขับรถออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว
แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 48 10:36:05
จากคุณ :
พราวตะวัน 
- [
วันสุนทรภู่ 08:42:31
]
กลรัก...ร้อยเล่ห์ ตอนที่ 3
