ความคิดเห็นที่ 1 " อ้าาา อย่านะๆ บอกแล้วๆ  " ...ได้ผลหมอนั่นกลัวจนลนลาน  แล้วชี้ไปทางเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึง " เอมิจัง " ... O_O  ผมเอ่ยชื่อออกมาอย่างลืมตัวเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนทำ...เอมิจังคนเป็นคนเดียวในห้องที่ยอมพูดคุยกับผม ถึงเธอจะไม่เคยช่วยออกหน้าปกป้องผมเหมือนยูมิจังแต่เธอก็ไม่เคยเเสดงท่าทางรังเกียจผมเลย นึกไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะทำแบบนี้กับผมได้น้ำตามันจะไหลออกมาอีกแล้วทำยังไงดีนะ T_T " ใช่ชั้นเอง ชั้นทำแล้วจะทำไมนายจะชกชั้นเหมือนที่ชกคนอื่นหรือเปล่าละ " " ไม่หรอกน่า อัจฉริยะคนนี้ไม่ชอบลงมือกับผู้หญิงหรอกน่า " ...เอมิจังท้าทายเคตะอย่างไม่เกรงกลัว  เคตะบอกไม่ลงมือกับผู้หญิงมิน่าละตอนนั้นถึงยอมตามใจยูมิ นี่อาจจะเป็นจุดอ่อนของเคตะก็ได้ " ว้ายยนี่จะทำอะไรนะเอาคืนมานะ " " หุบปากแล้วดูเฉยๆ " ...เคตะเดินเข้าไปยกโต๊ะของเอมิจังขึ้นมา  แน่นอนว่าเอมิจะต้องไม่ยอม o_O แต่เมื่อเจอเคตะทำหน้าเครียดใส่เธอก็กลัวจนไม่กล้าทำอะไรอีก " เอาละเรียบร้อย " ...เคตะไม่ทำอะไร เอมิจัง จริงๆด้วย แต่เขาเอาโต๊ะของผมไปสับเปลี่ยนกับของเธอ เอมิจังได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก  ครั้นจะโวยวายเคตะก็ชิงขู่ก่อน เจ๋งจริง 0_O " ถ้ายังไม่พอใจจะช่วยเขียนเก้าอี้ให้อีกเอามั้ย จะได้เข้าชุดกับโต๊ะไง " ...เขาพูดแบบนี้ละครับ  ด้วยเหตุนี้ผมจึงมีโต๊ะที่ใหม่สะอาดมาใช้แทนตัวเก่าที่เลอะเทอะ ว่าแต่แบบนี้ผู้หญิงก็ไม่ใช่จุดอ่อนของเคตะนะสิ ^_^ " ถ้าใครยังบังอาจแกล้งลิ่วล้อของชั้นอีกละก็น่าดู จำไว้นะ " ...เคตะเจ๋งไปเลย  วันนี้ไม่มีใครมาก่อกวนผมอีก  เป็นวันแรกที่เรียนได้อย่างสบายใจที่สุดเยี่ยมไปเลย ^_^ แต่ผมเสียใจเรื่องเอมิจังมาก  คนอุตส่าห์ไว้ใจเชื่อใจทำไมถึงทำกันได้อย่างนี้นะ  หวังว่ายูมิจังคงไม่เป็นแบบนี้นะ T_T " เอมิจัง เอมิจังอยู่มั้ย " ...หลังเลิกเรียนของวันนั้นผมได้ไปหายูมิจังที่บ้านของเธอ  ผมตะโกนเรียกเธอจากหน้าบ้าน ใจจริงก็อยากจะเข้าไปหาเธอที่ห้อง  แต่เกรงใจเธอและพ่อแม่เธอจึงไม่ได้เข้าไป " อ้าวโทชิคุงเหรอ รอเดี๋ยวนะ " ...เธอโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างชั้น สอง ซึ่งเป็นห้องของเธอ  เมื่อรู้ว่าเป็นผมเธอก็เดินลงมาหา เธอน่ารักชะมัดเลย  เสื้อยืดเเขนสั้นสีชมพู   กระโปรงสีชมพูลายดอกไม้สีขาว ช่างเข้ากับเธอเสียนี่กระไร ^_^ บุญตาจริงๆ " รู้มั้ยวันนี้เราไปเจออะไรมาบ้าง " " เจออะไรเหรอยิ้มแย้มแบบนี้ต้องเป็นเรื่องดีแน่ๆเลย " " วันวนันนี้เอ่อ " " เป็นอะไรไปหน้าแดงเลยไม่สบายเหรอไง " ...ยูมิเอียงคอแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆผม  ทำเอาใจผมเต้นโครมครามจนต้องรีบถอยหลังออกมา พูดจาเริ่มไม่เป็นภาษา  จนต้องไปยืนทำใจซักพักจึงกลับมาเล่าต่อได้ " เปล่าหรอกอย่าไปสนใจเรื่องหน้าดีกว่า วันนี้ตอนเช้าเราได้เจอ นายคนนั้นด้วยนะ เขาชื่อเคตะ " " จริงเหรอ ดีจังเลย แล้วยังไงต่อ " " อืมก็พอดีไปเจอเขากำลัง มีเรื่องกับพวก ปี 3  อยู่นะ  เขาเค่คนเดียวแแต่จัดการพวก  ปี 3 ซะเรียบเลย แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่ง  เขาจะโดนรุ่นพี่คนหนึ่งลอบเข้าทางด้านหลังและจะเอาไม้เบสบอลฟาดเขา  จังหวะนั้นเราก็ออกไปตะโกนบอกเคตะคุง ทำให้เขารอดพ้นจากอันตราย  จากนั้นพอการต่อสู้จบลงเคตะคุงก็ซาบซึ้งใจจึงมาขอผมเป็นเพื่อน " " อ๋อจ๊ะเรื่องเป็นแบบนี้เองเหรอ " ...ดูเธอจะสนใจเรื่องนี้เนพิเศษทำไมกันนะเพราะเป็นห่วงผมหรือสนใจเคตะคุงกันนะ ผมเล่าเรื่องจริงปนแต่งให้ตัวเองดูดี   แหมก็อยากดูดีในสายตายูมิจังบ้างนี่นา นานๆทีจะมีเรื่องมาเล่าให้ยูมิจังฟังขอเท่ห์ซักทีเถอะเคตะคุงอย่าว่ากันเลยนะหุๆ " และวันนี้ตอนเข้าเรียนก็โดนแกล้งเหมือนปกติละนะ แต่ว่าวนนี้เคตะคุงโผล่ออกมาช่วย ตวาดทีเดียวทั้งห้องเงียบกริบเลย และจากนั้นก็มีคนมาหาเรื่อง แต่เคตะคุงก็ชกหมัดเดียวจนสลบไปเลย เก่งชะมัดเลย เท่ห์อีกต่างหาก " " แล้วโทชิคุงไม่อยากเก่งแบบเคตะคุงมั่งหรือไงจ๊ะ " " นั่นสิ แต่ผมคงไม่ไหวหรอก เพราะร่างกายอ่อนแอขนาดนี้แรงก็ไม่ค่อยจะมี " " ไม่ลองไม่รู้หรอกลองขอให้เคตะคุงช่วยสอนสิจ๊ะ " ...ยูมิจังนอกจากจะสวยน่ารักแล้วยังจะฉลาดอีกด้วย...จริงด้วยสิที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดที่จะปรับปรุงตัวเองเลยนี่ มัวแต่คิดโทษตัวเองที่เกิดมาหน้าตาอัปลักษณ์ *_* " คิดแต่ว่าคนอย่างเราเหมาะสมแล้วที่จะโดนแกล้ง ดีละแบบนี้ต้องเปลี่ยนความคิดตัวเองใหม่ซะแล้ว " อื้อแล้วจะลองทำตามที่ยูมิจังบอกดูนะ พรุ่งนี้จะไปขอร้องเคตะคุงให้ช่วยฝึกแน่นอน แต่ไม่รู้เคตะคุงจะยอมสอนหรือเปล่านะสิ " " ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพรุ่งนี้ ตอนพักกลางวัน โทชิคุงไปรอ ที่โรงอาหารนะ แล้วเราจะออกไปหาเคตะคุงด้วยกัน " " อืมได้เลย งั้นเรากลับบ้านก่อนนะ " " จ๊ะบายๆ " ...ระหว่างทาง ผมเดินผ่านร้านกาแห่งหนึ่ง ร้านนี้ได้ข่าวว่าพนักงานหญิงล้วนการต้อนรับดีเยี่ยม เอาละวันนี้ต้องลองเข้าดูซะหน่อย...อ่าวันนี้อารมณ์ดีขอนั่งโต๊ะติดกระจกดีกว่าอยากดูวิว ^_^ " อะไรนะครับ มีคนจองไว้แล้วเหรอ อืมๆไม่เป็นอะไรครับ " ...แอะชักยังไงๆแล้วโต๊ะไม่เห็นจะมีอะไรบ่งบอกเลยว่ามีคนจองแล้ว -_-' และยังน้ำเสียงของพนักงานอีกฟังดูทะแม่งๆชอบกล " งั้นผมเอาโต๊ะนี่แล้วกันครับ " ...ผมเดินไปเลือกนั่งโต๊ะตรงกลางแต่ก็ยังไม่ว่างอีก " ไม่มีค่ะเหลือที่เดียวตรงโน่นค่ะจะนั่งไหมค่ะ " ...อะไรกันเนี่ยพนักงานสาวสวยก็จริงแต่ไหงน้ำเสียงที่เธอพูดดูรำคาญยังงี้เนี่ย และนั่นโอ้โหที่นั่งตรงนั้นทำไมมันถึงได้หลบมุมอย่างนี้เนี่ยแสงไฟก็ส่องไม่ถึง -_-"แถมยังมีถังขยะวางเต็มไปหมด " ว่าไงค่ะ " " ครับๆตกลงได้ครับ " ...เสียงดุชะมัดยังดีที่มีคำว่าค่ะมาด้วย >o< แต่นี่หรือวิธีการต้อนรับแขก  แต่เอาเถอะไหนๆก็มาแล้วนั่งก็ได้ " ขอเมนูด้วยครับ " " ค่ะเดี๋ยวเอาไปให้ค่ะ " ...ผ่านไป 15 นาที ยังไม่มีคนเอาเมนูมาให้ผมจึงเรียกพนักงานเสริฟให้เอาเมนูมาให้ " ขอเมนูด้วยครับ " " ค่ะเดี๋ยวค่ะ " ...ผ่านไปครึ่งชั่วโมงยังเหมือนเดิม   พนักงานสาวสวยคนเดิมบอกให้รอไปอีกด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอมีงานออะไรนักหนานะ  ทั้งๆที่ในร้านก็ไม่ค่อยมีคนแท้ๆ " ขอเค้กกาแฟกับกาแฟที่หนึ่งนะครับ " ...มันอะไรกันนี่  รอแล้วรออีกยังไม่ผมจึงตัดสินไปไปสั่งเองที่เคา  เฮ้อนี่เหรอการต้อนรับที่ดีเยี่ยม สงสัยเป็นแค่ข่าวลือละมั้ง ~_~ " เชิญค่ะ นั่งที่ไหนดีค่ะ อ๋อได้ค่ะ " ...เมื่อผมกลับมานั่งที่ตัวเองได้ซักพักก็มีผู้ชายหน้าตาดีคนนึงเดินเข้ามาในร้าน  พนักงานหลายคนกรูเข้าไปต้อนรับ ผมแอบได้ยินเขาถามว่าที่ไหนว่างมั่ง  พวกเธอรีบพาไปที่โต๊ะติดกระจกทันที  o_O  ไหนบอกว่ามีคนจองแล้วไงแบบนี้หลอกกันนี่นา แล้วนั่นอะไรกัน...ทำไมเขาไม่ต้องรอเมนูแบบผมละ  T_T'  แถมพนักงานสาวๆยังไปยืนข้างๆเพื่อรอเขาสั่งอาหารอีก ทำไมต่างกันแบบนี้...อยากร้องให้จังไปเข้าห้องน้ำดีกว่า  +_+  ล้างหน้าล้างตาเผื่อจะได้สดชื่นขึ้นมาบ้าง ผมเดินเข้าห้องน้ำไปหันไปมองกระจกที่ติดอยู่ตรงอ่างล้างหน้า  ใช่สินะก็เรามันคนขี้เหร่นี่นา หน้าตาอัปลักษณ์อย่างนี้  บ้าที่สุดฮือๆ  น้ำตาไหลออกออกมาอีกแล้วบ้าที่สุดเจ็บใจนัก ใครเขาจะมาสนใจ  แบบนี้เค้กที่สั่งไว้ก็คงไม่มีใครเอามาให้สินะ  แล้วจะอยู่ต่อไปทำไม เป็นอย่างที่คิดไม่มีพนักงานคนไหนมาเสริฟเค้กให้ผม  หึหึหึนี่เหรอชะตาชีวิตของคนอัปลักษณ์อย่างเรา ผมเดินออกจากร้านไปทันที  ไม่มีคำขอบคุณไม่มีคำว่าโอกาศหน้าเชิญใหม่นะค่ะ มีเพียงแต่สายตารังเกียจ...คำนินทา...ก็เหมาะสมแล้วสำหรับคนอย่างผม " พ่อครับแม่ครับกลับมาแล้วครับ " ...เมื่อกลับมาถึงแมนชั่นของตัวเอง...ผมก็ตรงดิ่งเข้าห้องตัวเองทันที...สิ่งแรกที่ทำคือตรงเข้าไปเล่นกับนกกระจอกน้อย วันนี้นกกระจอกน้อยแข็งแรงขึ้นมากแล้ว...แบบนี้อีกไม่นานมันก็คงจะหาย ผมคงเล่นกับมันได้อีกไม่นาน...เพราะถ้ามันหายผมคงจะต้องปล่อยมันกลับไปสู่โลกภายนอกอีกครั้ง " เอาละขอบใจนะเจ้านกกระจอกน้อยวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันเจ้าไปนอนเถอะนะเราก็จะนอนเหมือนกันแล้ว " ...พูดกับนกกระจอกใครเห็นต้องว่าผมบ้าแน่ๆ...แต่ช่างมันปะไรคุยกับสัตว์พวกนี้ยังจะดีกว่าคุยกับคนบางคนซะอีก รีบนอนดีกว่าจะได้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ...จะได้เจอกับยูมิจังนางฟ้าในใจของเราเร็วๆ...แค่คิดก็มีความสุขแล้ววยะฮู้ " ยูมิจังทางนี้ๆ " ...ตอนพักกลางวันผมไปรอยูมิจังที่โรงอาหาร...เมื่อเห็นเธอผมไม่รอช้ารีบเรียกเธอทันที โต๊ะสำหรับสิบคนมีเพียงผมนั่งอยู่คนเดียวในขณะที่โต๊ะอื่นต้องนั่งกันอย่างเบียดๆ ^_^ ที่ว่างเพราะไม่มีใครอยากจะมานั่งกับผมนี่ก็ถือเป็นข้อดีนะเนี่ย...ทั้งโต๊ะตอนนี้เลยมีแต่ยูมิจังกับผม " เป็นไงมั่งจ๊ะ วันนี้ โดนใครรังแกอีกหรือเปล่า " " อ๋อไม่มีหรอก ตั้งแต่เคตะคุงไปอาละวาดวันนั้นก็ไม่มีใครมาแกล้งอีกเลยสงสัยกลัวเคตะคุงกันหมดนะ " " เป็นแบบนั้นก็ดีไปเลยสิจ๊ะ " " นั่นสิต้องยกความดีให้เคตะคุงเลยละ " " เฮ้ยดูนั่นสิว่ะ  นางฟ้ากับปีศาจว่ะ " " อะไรกันเนี่ย ทำไมผู้หญิงน่ารักๆอย่างนั้นไปนั่งกับคนหน้าตาอัปลักษณ์แบบนั้นได้นะ " " ถ้าเราเป็นผู้หญิงคนนั้นคงกินข้าวหน้าหมูจานนี้ไม่ลงแน่ๆ " " เห็นโต๊ะนั้นแล้วหมดอารมณ์กินราเม็งเลย " ... >_<  เอาเข้าไปสารพัดคำนินทามาอีกแล้ว...ยิ่งนั่งอยู่กันแค่สองคนเเเบนี้ยิ่งเด่นเข้าไปใหญ่ ทำยังไงดีนะรีบๆไปหาเคตะคุงเลยดีไหมนะ...แต่เรายังอยากอยู่กับยูมิจังนี่นา แต่เสียงนินทามันเยอะเหลือเกินทำไงดีนะ จากคุณ : miraculous (miraculous) - [ วันสุนทรภู่ 22:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 " เอาละเราไปหาเคตะคุงกันเถอะนะ  เขาอยู่ห้อง C ใช่มั้ย " " อ๋ออืมใช่ ก็เคตะเคยบอกเอาไว้แต่เขาบอกว่า  เขาไม่ค่อยอยู่ห้องนักหรอกนะ เคตะคุงบอกว่า เวลาพักกลางวัน  จะแว่บไปกิน โอโคโนมิยากิ  กับทาโกะยากิ ที่สวนสาธรณะ แถวนี้ประจำเลยละ " " ยังไงก็ต้องลองไปดูนะ  ถ้าไม่เจอก็รอจนกว่าเค้าจะกลับมาเลยแล้วกัน เราเอาข้าวกล่องไปกินกันที่หน้าห้องเค้าดีกว่านะ  วันนี้ทำข้าวกล่องมาด้วย " ... o_O  โอ้ว ข้าวกล่องฝีมือยูมิจัง จำได้ว่ามันอร่อยสุดๆไปเลยนี่นา ^o^ โย่ว โชคดีชะมัดเลย  ^o^  เป็นบุญปากอีกแล้ว " " สวัสดีจ๊ะ ห้องนี้ ปี 1 ห้อง  c  ใช่มั้ยจ๊ะ " " ครับใช่ครับ อ่ายูมิจัง มาถึง  ห้อง c  นี่มีอะไรให้ช่วยเหรอครับ " " อ๋อมาหาคนหน่อยนะจ๊ะ  ว่าแต่เธอทำไมถึงรู้จักชื่อเราเหรอ ??? " " แหะๆก็ยูมิจัง  เป็นดาวคนนึงของมหาลัยเลยนี่นา  ผู้ชายน้อยคนที่จะไม่รู้จักนะ " " เหรอ  ว่าแต่เคตะคุงอยู่มั้ยจ๊ะ " " คะๆเคตะนะเหรอ ทำไมคนอย่างยูมิจังถึงมาถามหาเคตะได้ละ  ไม่รู้เหรอหมอนั่นนะ มันเป็นนักเลงหัวไม้นะ " " ไม่นะ  เคตะคุงไม่ได้เป็นคนแบบนั้นหรอก ถ้าเค้าเป็นจริงๆ  เธอมานินทาแบบนี้ไม่กลัวเค้าได้ยินเหรอ " " เฮ้ เปล่าๆนะผมไมได้นินทานะ  พอดีเคตะคุงไม่อยู่พักกลางวันเค้าก็หายออกไปอย่างนี้แหละบางที ก็กลับมาเรียนต่อบางทีก็ไม่กลับมาเรียนต่อ " ...ยูมิจังคุยอะไรกันอยู่นะนานจริงๆ  -_-'  อยู่ตรงนี้ไม่ได้ยินอะไรเลย  อ๋อพอดียูมิจังให้ผมมานั่งแอบหลังพุ่มไม้นะครับ ไม่ใช่อะไรหรอกครับกลัวเด็กผู้ชายห้อง  c  มาเขม่นผม จนไม่ได้คุยเรื่องเคตะคุงนะ+_+' ไม่เป็นไรนั่งกินข้าวกล่องก็ได้ โอ้โห ^0^ นี่มัน ซูชินี่นา  มีทั้งไข่ปลา  ไข่ม้วน  หน้ากุ้ง  หอยเม่น  ^_^  โชคดีจัง อร่อยด้วย " เฮ้ย ทำอะไรอยู่นะโทชิคุงงง " " อ๊ะ..อุบซ์ อ่อกกก   ค่อกกแค่ก " " อะไรแค่นี้ถึงกับตกใจติดคอเลยเหรอ ไงห๊ะ " " ค่อกกแค่กก  นะน้ำๆ " " เอ้าเอาไป แค่นี้ก็ตกใจใจเสาะซะจริง " " ซู้ดดดด แฮ่กๆ  เกือบไปแล้ว เคตะคุงเล่นอะไรกันเนี่ย " ...ในตอนที่ผมกำลังกินข้าวกล่องฝีมือยูมิจังอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น เคตะคุงก็โผ่ลออกมาจากไหนไม่รู้ เล่นเอาซะผมติดคอเกือบตายแล้วไหมละ  -_-'  เล่นอะไรบ้าๆแบบนี้คงมีแต่เคตะเท่านั้นละมั้ง " เคตะคุงอยู่นี่เอง " " ยูมิจังมาพอดีเลย  เคตะคุงพึ่งมาอยู่นี่เมื่อกี้เอง " " แหมแล้วนี่ไปไหนมาละ  พอดีไปหาที่ห้องแล้วไม่เจอนะ " " หาชั้น หาทำไมละ ??? " " พอดีมีเรื่องอยากจะขอร้องหน่อยนะจ๊ะ  มีแต่เคตะคุงเท่านั้นที่ช่วยได้นะ  จ็อกกกครืดดด " " อาราย  มองหน้าแบบนี้ไม่เคยเห็นคนหิวข้าวหรือไง " ...เสียงร้องของเคตะดังโครกครากเลยทีเดียว ดูนั่นสิเคตะทำหน้าแดงอีกแล้วตลกจริงๆเลย อยากจะหัวเราะจริงๆเลย แต่ขืนหัวเราะออกไปนะสิ  -_-'  มีหวังโดนชกแน่ " นี่จ๊ะ ทำมาเผื่อส่วนของเคตะคุงด้วยนะ  โชคดีจังเลยที่ยังไมได้กินอะไรมาก่อน " " หืมทำไมอยู่ๆถึงทำข้าวกล่องมาให้ละ  คิดจะใช้ให้ไปจัดการใครหรือไง " " ไม่ใช่ซะหน่อย อยากให้ช่วยคนต่างหากละ " " อ๋อให้ช่วยอัดใครละบอกมาเลย ว่าแต่ขอกินข้าวกล่องก่อนนะ  เซ็งชะมัด  วันนี้ร้าน  โอโคโนะมิยากิ  กับร้านทาโกะยากิดันปิดซะนี่ เลยว่าจะมาหาข้าวกินที่โรงอาหารซะหน่อย " " แหมเคตะคุงนี่ละก็ เอะอะก็จะท้าตีท้าต่อยลูกเดียวเลย เเต่เอาเถอะกินข้าวก่อนก็ได้จ๊ะ " ...ผิดคาดแฮะO_o เคตะคุงกินข้าวเรียบร้อยมากเลย  เขาเดินไปนั่งลงข้างหลังพุ่มไม้ ตรงนั้นเป็นทางตันมีเพียงต้นไม้และพุ่มไม้ขึ้นเพียงไม่กี่ต้นเท่านั้นเอง จากนั้นก็ค่อยๆคีบซูชิที่ยูมิจังทำกินทีละคำๆอย่างช้าๆ และพักกินน้ำที่ตัวเองซื้อมาแก้วใหญ่นั่นเป็นพักๆ  ว่าแต่น้ำนั่นที่ผมกินมันเป็นน้ำผลไม้นี่นา  -_-' ช่างไม่เข้ากับบุคลิกของเคตะคุงเอาซะเลย -_-'  ตกลงเคตะคุงชอบทะเลาะวิวาทหรือชอบความสงบกันแน่เนี่ย  ???  งงไปหมดแล้ว " เอาละ กินเสร็จแล้ว มีเรื่องอะไรว่ามา " " ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากให้เคตะคุงช่วยฝึก โทชิคุงให้ดูเป็นผู้ชายที่เข็มแข็งขึ้นหน่อยนะ " " ไม่รู้ว่าเคตะคุงจะยอมช่วยหรือเปล่านะสิ ว่าไงละจ๊ะเคตะคุง " " อืมมันก็ได้หรอกนะแต่ค่าจ้างแพงหน่อยนะ " " ค่าจ้าง ??? ค่าจ้างอะไรกันเคตะคุง " " ก็เธอจะต้องทำข้าวกล่องมาให้ฉันกินทุกจนกว่าเจ้าหมอนั่นจะดูเข้มเเข็งขึ้นไงละ พูดตามตรงชั้นติดใจอาหารฝีมือเธอแล้วละ " " อ๋อ เรื่องแค่นี้เองสบายมากก เดี๋ยวยูมิจังจะทำมาให้ทานทุกวันเลยดีมั้ยค่ะ " ... อ็าาาอะไรกันเนี่ยเคตะคุง ขอกันง่ายๆแบบนี้เลยเรอะ  -_-'  แล้วยังยูมิจังอีกทำไมไปรับปากเขาง่ายๆแบบนั้นละ แอะ O_o หรือว่ายอมรับปากเพื่อเรา  ^O^  ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลย  ยูมิจังน่ารักที่สุดเลย อ็าาาแบบนี้ไม่รักไม่ได้แล้ว ดีละ เดือนหน้าก็จะ  วาเลนไทน์ เราต้องเป็นผู้ชายที่เข้มเเข็ง ให้ทันเดือนหน้าแล้วสารภาพรักยูมิจังเลยดีกว่า  ยะฮู้ว เพื่อวันนั้นเราต้องอดทน ^_^ " ยิ้มอะไรอยู่ได้คนเดียวนะ นายนะ เตรียมตัวเตรียมใจไว้นะ จะเริ่มฝึกตั้งแต่พรุ่งนี้เลยนะ " " อืมได้สิ เราจะพยายามนะ " " สู้เค้านะ ทั้ง 2 คนเลย " " ฝากโทชิคุงด้วยนะเคตะคุง " " ได้เล้ยย วางใจอัจฉริยะคนนี้เถอะ  ว่าเเต่เธออย่าลืมข้อตกลงของเราก็แล้วกันละ " " จ๊ะจะทำให้อร่อยๆ  ทุกวันเลย รับรองได้ " ...วันรุ่งขึ้นยูมิจังก็ทำข้าวกล่องมาให้ตามสัญญา  แถมยังทำมาเผื่อผมซะด้วย  ^o^  ว้าวแบบนี้ผมก็พลอยได้กิน ข้าวกล่องฝีมือยูมิจังทุกวันด้วยสิ  วันนี้ยูมิจัง  ทำข้าวโคร๊กแกะมา อร่อยชะมัดเลย  แถมยังกินได้อย่างไร้เสียงนินทาด้วย ^o^ ทำไมนะเหรอ ก็มีเคตุคุงมานั่งด้วยนะสิ  ตอนนี้เคตะพิชิตพวกรุ่นพี่ที่โรงเรียนเรียบร้อยทุกแก็งค์   ได้ฉายาว่าสายฟ้าแดงด้วย เท่ห์ซะไม่มี รู้สึกว่าคำว่าสายฟ้า  เป็นเพราะการออกหมัดและลูกแตะ  ที่รวดเร็วปานสายฟ้าแล็บของเคตะคุงนะ อืมมมส่วน แดงนั่นละก็  -__-'  คงไม่ต้องเดาให้เมื่อยสมอง  ก็ผมสีแดงสด  ของเคตะคุงยังไงละ  ทั้งโรงเรียนคนที่ผมสีแดงก็มีคนเดียวซะด้วย หุๆๆ สบายใจจริงๆกินข้าวกับยูมิจัง  โดยไม่มีเสียงนินทา  แอะๆ *_* " กับยูมิจังสองคนไม่ได้สิ  ก็เคตะคุงนะนั่งฝั่งเดียวกันกับยูมิจังนี่นา แถมนั่งใกล้ๆกันด้วย  ส่วนผมนั่งตรงกันข้ามอยู่คนเดียว  แถมยังคุยกันแค่สองคนเหมือนผมไมได้นั่งอยู่ด้วยแนะ +_+ ชักยังไงๆ  แต่ไม่เป็นไรหรอก  ยูมิจังต้องชอบเราสิ ก็ทำอะไรเพื่อเราตั้งมากมาย ช่ายๆ ที่ยูมิจังทำตัวสนิทสนมกับเคตะคุงเพราะอยากให้ช่วยเราอืม  ^_^  แบบนี้เรายิ่งต้องตั้งใจสิ จะได้ไม่ทำให้เธอผิดหวัง " ยิ้มอะไรคนเดียวอีกละ  เฮ้ยบ้าปล่าแกนะ  หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว  กลับเข้าห้องไปได้แล้ว  แล้วตอนเย็นเจอกัน ถ้าสายมีเจ็บตัว " " ไมได้นะเคตะคุงไปขู่แบบนั้น  โทชิคุงก็กลัวหมดสิ  ต้องพูดดีๆนะ  รู้มั้ยที่หลัง ต้องพูดดีๆนะ " " -_-' อะไรแล้วทำไมชั้นต้องเชื่อเธอด้วยห๊ะ " " ก็เพราะคำพูดของเคตะคุงมันไม่ได้เรื่องเลยนะสิ  ที่สำคัญยูมิไม่ชอบ เข้าใจมั้ย " " -_-'  เอาเป็นว่าจะรับฟังไว้ละกันนะ " " ดีมากจ๊ะ  นี้ฝาก  โทชิคุงด้วยนะจ๊ะ " " อะ อืมๆ " ...^_^ วันนี้ผมกลับบ้านอย่างมีความสุข ทำไมนะเหรอ ก็ได้รู้จักเคตะคุงทำให้ไม่มีใครมากแกล้งผมอีกนะสิ แถมยังจะได้กินกับข้าวฝีมือยูมิจังบ่อยๆด้วยนะสิ  อิๆ  ความสุข 2 ต่อเลยนะเนี่ยโย่ววว และแล้ววันนี้ก็จบตอนที่  2  ใครผ่านเข้ามาอ่านก็ช่วยออกความเห็นด้วยนะครับว่าสนุกหรือไม่ดียังไง ขอบคุณครับ จากคุณ : miraculous (miraculous) - [ วันสุนทรภู่ 22:25:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้ว หิวทันทีเลยอ้ะ แง้วววว อยากกิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ชอบเคตะคุงจังเยย จากคุณ : view - [ วันสุนทรภู่ 22:46:43 A:210.213.43.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม อยากกินเค้กเหมือนกันอ่ะ มะวิจารณ์เพราะว่า ตามมาอ่านอย่างเดียว จากคุณ : oreocream - [ 27 มิ.ย. 48 20:50:06 ]