ความคิดเห็นที่ 1 . (16) สตรีผู้เป็นใหญ่          พอเอ็ดการ์กลับถึงบ้านตอนห้าทุ่มสิบห้านาที เขาก็เห็นได้ทันทีว่าแฟรนนี่นั่งดื่มมาตลอดค่ำ          “ไงคะ  ที่คลับเป็นไงมั่งล่ะ  เฮฮากันน่าดูเลยสิ”          เธอนั่งโหย่งอยู่บนโซฟาตรงระเบียงรับแดด  ขาสองข้างพับเพียบเก็บอยู่ใต้ชุดมูมูผ้าไหมไทย  วิกของเธอบิดไปข้างหนึ่ง  เนื้อตัวมีกลิ่นเหล้ารัมกับเครื่องดื่มไหมไทยผสมสำเร็จของเทรดเดอร์วิค          “หวัดดี แฟรนนี่”          “ประชุมนานชะมัดยาดเลยนะ”          “เรากำลังเตรียม ‘โกรฟเพลย์’ กันอยู่น่ะ”  เขาพยายามให้ฟังดูเหมือนไม่มีอะไรสลักสำคัญ ทั้งที่แฟรนนี่ไปไกลจนเกินว่าจะมามัวชื่นชมความพยายามของเขาแล้ว          “ต้องเตรียมกันเยอะสิท่า”          “ดื่มกันต่อนิดหน่อยด้วยน่ะ  คุณก็รู้นี่ ว่าของพวกนี้มันเป็นยังไง”          แฟรนนี่พยักหน้า กลั้นสะอึก  เธอรู้ดีว่าของพวกนี้มันเป็นยังไง          เขาเปลี่ยนเรื่อง  “แล้วคุณล่ะ  สนุกมั้ยวันนี้”  เขาใช้น้ำเสียงแบบที่พ่อใจดีคุยกับลูกเล็กๆ  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับสาวน้อยแรกรุ่นที่ออกงานเดบูตองต์เมื่อครั้งกระนู้น คนที่ครั้งหนึ่งเคยดูเหมือนกับเวโรนิก้า เลคนะ          “ฉันกินเที่ยงกับเฮเลนและก็แกลดิสที่เดอะพาวิลเลี่ยน... ร้านที่ดูกระจุ๋มกระจิ๋มน่ารักตรงโพล์คสตรีทน่ะ  แล้วก็ไปซื้อเป็ดเซรามิกมาตัวนึง น่าเอ็นดู๊  เอ๊ะรึห่านก็ไม่รู้สิคะ  ฉันว่าเขาตั้งใจจะให้ใช้ใส่ซุปนะ แต่ฉันว่าถ้าใช้ใส่ต้นไอวี่หรืออะไรเนี่ยแหละ แล้วตั้งไว้ในห้องพักผ่อนคงดูน่ารักดี”          “ดีนี่”          “และก้อออ...  ฉันไปประชุมที่สมาคมนักโอเปร่าเมื่อตอนบ่ายนะ แล้วฉันก็ค้นพบเรื่องที่วิเศษเยี่ยมยอดที่สุดเลย  ทายสิคะว่าฉันไปรู้อะไรมา”          “ผมไม่รู้หรอก”  พระเจ้าช่วย เขาเกลียดเกมนี้เสียจริงเชียว          “หน่อยน่า... ลองเดาดูสิคะ นี้ดดด... เดียวเองน้า...”          “แฟรนนี่  ผมเหนื่อยมาทั้งวัน...”          “คุมม่ายยักฉันเหนอ...”          “ให้ตายสิ!”          “โอ๊ย ก็ได้ ค่ะ  ถ้าคุณจำเพาะจะต้องเป็นตาแก่ขี้บ่นให้ได้ล่ะก็...  ทายสิคะ ว่าใครเข้ามาในเมือง”          “ก็ใครล่ะ”          แฟรนนี่ยืดเวลาเฉลยให้นานเท่าที่จะทำได้ โดยขยับตัวอยู่บนโซฟา แล้วก็จัดวิกให้เข้าที่  เอ็ดการ์บอกตัวเองว่าเธอต้องการความใส่ใจ ซึ่งเขาไม่ได้หยิบยื่นให้แก่เธอเลย          “พวกฮักซเทเบิลค่ะ”  แฟรนนี่เอ่ยในที่สุด          “พวกไหนนะ”          “จริงๆ เลยเอ็ดการ์  ไนเจล ฮักซเทเบิล ที่เป็นวาทยากรไงคะ  ภรรยาเขาคือนอร่า คันนิ่งแฮมไงล่ะ”          “อ้อ  ผมเริ่มพอจะนึกออกล่ะ”          “คุณนั่งหลับตอนเราไปดูพวกเขาแสดง ‘อาอิดะ’ กันไงคะ”          “อื้อ  เป็นค่ำคืนที่วิเศษมาก”          “พวกเขาเข้าเมืองมาช่วยงานการกุศลให้เคิร์ท แอดเล่อร์น่ะค่ะ  แทบจะ ไม่มีใคร รู้ว่าพวกเขาพักที่เดอะมาร์คเลยนะคะ...  แล้วเราก็จะจัดปาร์ตี้เป็นเกียรติให้พวกเขาด้วย”          “เราเหรอ”          “คุณไม่ตื่นเต้นเหรอคะ”          “เราเพิ่งจัดปาร์ตี้ไปเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง แฟรนนี่”          “แต่นี่มันจะเขย่าวงการเลยนะ เอ็ดการ์  พวกฟาร์นสเวิร์ธต้องตาร้อนผ่าวจนแทบดิ้นแน่  ยัยวิโอล่าโม้ไม่เลิกมาสองเดือนแล้ว ตั้งแต่ตอนที่หล่อนเลี้ยงบาร์บีคิวให้แบริชนิคอฟน่ะ”          “ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำ”          “ได้สิคะ  หล่อนจ้างเด็กเสิร์ฟชาวรัสเซียน่าขยะแขยงพวกนั้นมาจากที่ไหนซักแห่งแถวถนนเคลเมนต์ แล้วก็เสิร์ฟน้ำสลัดแบบรัสเซีย แล้วก็ชารัสเซีย  แถมยังให้ออร์แกนเล่นเพลง ‘ลาร่าส์ธีม’ ตอนที่แบริชนิคอฟเดินเข้ามาในงานอีก  น่าสยดสยองซะจนฉันพูดไม่ออกเชียว”          “คุณเพิ่งพูดไปหยกๆ แล้วก็พูดได้ไม่เลวเลยด้วย”          “เอ็ดการ์...  เทียบกับฮักซเทเบิลแล้ว แบรินิคอฟก็เหมือนกับ... บาร์นี่ กูเกิ้ลเท่านั้นเอง  ฉัน รู้ ว่าฉันเชิญพวกเขามาได้แน่ ที่รัก”          “แฟรนนี่  ผมเพียงแต่ไม่คิดว่า...”          “นะคะที่รัก... ฉันไม่ได้บ่นซักคำตอนที่คุณไม่ให้ฉันจัดงานให้ทรูแมน คาโปต หรือจิอานคาร์โล จิอานนินี่นะคะ”          เอ็ดการ์หันหน้าหนี  เขาทนดูภรรยาทำหน้าเศร้าแบบเอ็มเม็ต เคลลี่ไม่ไหว  “งั้นก็ได้  แต่อย่าให้มันสิ้นเปลืองนักนะคุณ”          เอ็มม่าอุ่นคิชที่เหลืออยู่ให้  เขานั่งกินในห้องทำงาน ระหว่างที่พลิกดูหนังสือที่เพิ่งสั่งมาใหม่ ’ความตาย – ความเป็นจริงแห่งชีวิต’          “อ่านไรอยู่คะที่รัก”  แฟรนนี่ชะแง้อยู่ที่กรอบประตู          เขาปิดหนังสือ  “งานวิจัยผู้บริโภคน่ะ  น่าเบื่อจะแย่”          “จะเข้านอนรึยังคะ”          “อีกแป๊บเดียว แฟรนนี่”          กว่าเขาจะไปถึงเตียง เธอก็กรนครอกไปเรียบร้อยแล้ว (ปิดท้ายตอน ด้วยรูปคิช ที่คุณสาวใช้อุ่นให้เอดการ์เป็นมือค่ำครับ  --  แบบว่าขนมาประชันคุณไอ้ตัวยุ่ง และยั่วน้ำลายคุณมาดามเคครับ ฮ่าๆๆ) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:16:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . (17) คนแปลกหน้าในสวน          เอ็ดการ์สั่งแมรี่แอนทางอินเตอร์คอม  “ฉันต้องการสคริปต์ของอะดอระเบิลด่วนที่สุด  รู้สึกว่าบีชชั่มจะมีนะ”          “ตอนนี้เขาไม่อยู่ค่ะ มิสเตอร์ฮัลเซียน”          “งั้นดูที่โมนาซิ”          “ฉันว่าเธอคงไม่...”          “ถามดูซี้ ปั๊ดโธ่  อยู่ที่ใครซักคนนั่นแหละ”          พอแมรี่แอนคล้อยหลังไป เอ็ดการ์ก็กดหมายเลขโทรศัพท์ของแจ็ค คินเคด          “สำนักงานของหมอคินเคดค่ะ”          “เขาอยู่รึเปล่า”          “ให้บอกมั้ยคะ ว่าใครต้องการพูดด้วย”          “ช่างเถอะน่า!”          “สักครู่นะคะ มิสเตอร์ฮัลเซียน”          น้ำเสียงของคินเคดติดจะรื่นเริงเกินไปไม่น้อยเลย  “หวัดดีเอ็ดการ์ เกมถุงน่องของแกเป็นไงมั่งแล้วล่ะ”          “แกเจอฉันได้เมื่อไหร่”          “เรื่องอะไร”          “ก็เทสต์น่ะสิ  ฉันจะเทสต์ใหม่”          “เอ็ดการ์  ทำไปก็ไม่ต่างอะไร...”          “ฉันจ่ายค่าเทสต์นะโว้ย  ให้ตายสิ”          “เอ็ดการ์...”          “ทีเมื่อตอนทำให้แอดดิสัน บรานช์ ผลมันยังผิดเลย  แกบอกฉันเอง”          “นั่นมันไม่เหมือนกัน  อาการของเขาไม่ได้เด่นชัดขนาดนี้”          “อาการมันเปลี่ยนกันได้  นี่มันตั้งสามเดือนแล้วนะเว้ย”          “ฟังนะ เอ็ดการ์...  ฉันจะบอกแกในฐานะเพื่อนนะ  เลิกฝืนมันซะเถอะ  แกกำลังเอาหัวโขกกำแพงชัดๆ  มันไม่ยุติธรรมทั้งกับตัวเองและก็คนที่รักแกด้วยนะเว้ย”          “แล้วมันเกี่ยวห่าอะไรกับความยุติธรรมด้วยวะ”          “ยอมรับมันซะเอ็ดการ์  แกต้องรับมันให้ได้  บอกครอบครัวแกซะ  ซื้อเรือย็อทซักลำแล้วพาแฟรนนี่ไปเที่ยวรอบโลก  ห่าเอ๊ย... เช่าปราสาทในสเปนซักหลัง หรือแอบหนีไปกับกะหรี่ซักคน  หรือถ้าแกยังมีความสุขกับการเป็นยักษ์ใหญ่อยู่แจ็กสันสแควร์ก็ทำต่อไป  แต่ยอมรับมันให้ได้  เห็นแก่พระเจ้า... ไม่ใช่สิ เห็นแก่ตัวแกเองบ้าง... ทำหกเดือนที่เหลืออยู่ให้มีค่าสิโว้ย”          พอแมรี่แอนกลับมาถึง เขากำลังยืนรออยู่ที่โต๊ะของเธอ  “ฉันจะออกไปข้างนอก ถ้าใครถามหาบอกว่าไปกินข้าวเที่ยงกับลูกค้า”          “ที่โดโร่ส์เหรอคะ”          “ที่ไหนก็ช่างเถอะ  แค่บอกว่าฉันไม่อยู่”          เขาก้าวพรวดๆ ออกจากตึก  โมโหไอ้เจ้าสัญญาชีวิตเฮงซวยที่ดันมีผลบังคับใช้อยู่ดี ถึงแม้เขาจะไม่ได้ตกลงยอมเซ็นเลยสักนิดก็ตาม          บอกแฟรนนี่น่ะรึ พระเจ้าช่วย  สงสัยนักว่าถ้าเรื่องนี้ไปโผล่อยู่ในหน้าข่าวสังคม แฟรนนี่จะหาทางสร้างความฮือฮาจากมันได้ยังไงบ้าง                              แฟรนนี่ ฮัลเซียน เจ้าภาพฝ่ายหญิงผู้เลอเลิศแห่งฮิลส์เบอเรอะ                              ประกาศชัยชนะอีกครั้งในคืนวันศุกร์ที่ผ่านมา                              เมื่อเธอจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำเล็กๆ แต่เป็นกันเองให้แก่นอร่า คันนิ่งแฮม                              และไนเจล ฮักซเทเบิล สองผู้ยิ่งใหญ่แห่งวงการโอเปร่า                                แฟรนนี่ผู้ซึ่งเพิ่งไปชม ‘เอคอรัสไลน์’ ที่นิวยอร์ค (“ชอบมากที่สุดเลยค่ะ”)                              ปรนเปรอต่อมรับรสอันสูงศักดิ์ ด้วยรสชาติของบีฟรูเลดและพัฟมันฝรั่ง                                ส่วนคุณพ่อบ้านเอ็ดการ์ (ยักษ์ใหญ่ในวงการโฆษณา) ทำให้แขกตกตะลึง                              ด้วยการประกาศแจ้งมรณกรรมที่กำลังจะมาเยือน...          เขามุ่งหน้าออกจากแจ็คสันสแควร์ ขึ้นไปตามถนนโคลัมบัส เข้าไปยังใจกลางนอร์ธบีชอันพลุกพล่าน  หลอดไฟตรงหัวนมบนรูปของแครอล โดด้ากะพริบเย้ยเขาอย่างเสียดแทงใจ โอ้อวดการปฏิวัติทางสังคมที่เขาไม่เคยได้มีส่วนร่วมเลยแม้สักครั้ง          หน้า ‘สวนแห่งอีเดน’ คนจรจัดตาปูดโปนคนหนึ่งตะโกนก้อง  “มันจบสิ้นกันแล้ว ถึงเวลาคืนดีกับพระเจ้าแล้ว ถึงเวลากลับไปหาพระเยซูแล้ว”          เขาต้องการที่เงียบๆ สำหรับพักสมอง          และต้องการให้เวลากับมันเสียที  เวลาที่มีค่าเป็นอย่างยิ่ง          เขานั่งลงบนม้านั่งตรงวอชิงตันสแควร์  ถัดเขาไปมีผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกันนั่งอยู่ เธอใส่กางเกงขายาวผ้าขนสัตว์ และเสื้อคลุมสำหรับทำงานลายเพสลี่ กำลังนั่งอ่านภควัตคีตา          เธอยิ้มให้เขา          “มีคำตอบอยู่ในนั้นเหรอครับ”  เอดการ์ถาม พยักหน้าไปที่หนังสือ          “คำถามว่าไงล่ะคะ”  เธอย้อนถามกลับ          เอดการ์ฉีกยิ้ม  “เกอร์ทรูด สไตน์”          “ฉันว่าเธอไม่ได้พูดประโยคนี้หรอกค่ะ หรือคุณว่าไงคะ  คนกำลังจะตายไม่ฉลาดขนาดนั้นหรอก”          เอาอีกแล้ว          เขารู้สึกกระวนกระวายขึ้นมากะทันหัน  “แล้วถ้าเป็นคุณจะพูดว่าไงล่ะ”          “พูดเรื่องอะไรคะ”          “จุดจบ  คำสั่งเสีย  ถ้าคุณเลือกได้น่ะครับ”          สตรีคนนั้นพินิจใบหน้าของเขาอยู่ชั่วครู่ แล้วก็บอกว่า “ถ้างั้น... ‘ตาเถร’ เป็นไงมั่งคะ”          เขาระเบิดหัวเราะออกมาจนน้ำตาเล็ด ฟังคล้ายกับเสียงร้องครางของสัตว์บาดเจ็บ  สตรีคนนั้นจับตาดูเขาอย่างกรุณา  ปล่อยวางแต่ก็อ่อนโยน          เกือบจะเหมือนกับว่าเธอรู้          “แซนวิชสักอันมั้ยคะ”  เธอถามเมื่อเขาหยุดหัวเราะ  “ทำจากขนมปังฟอกคัชเชียนะ”          เอดการ์ตอบรับ ตื้นตันในน้ำใจของเธอ  รู้สึกดีที่มีคนดูแลเขาแม้สักครั้ง  “ผมเอดการ์ ฮัลเซียนครับ” เขาบอก          “ดีจังค่ะ” เธอตอบ  “ฉันแอนนา แมดริกัล” (สงสัยคนแปะจะหิวข้าว  ทำไมมองไปมีแต่รูปอาหารการกินล่ะเนี่ย  เอิ๊ก...  อันนี้เป็นฟอคคัชเชีย Foccaccia ขนมปังแบบอิตาเลี่ยน แซนวิชของมิสซิสแมดฯ น่ะครับ" จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:21:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . (18) สัมพันธ์ยามเที่ยง          ย้อนกลับมาที่สำนักงาน แมรี่แอนกำลังเติมลิปกลอสอยู่ ตอนที่บีชชั่มย่องเข้ามาเงียบๆ          “ยักษ์ใจร้ายออกไปกินข้าวเที่ยงรึยังเนี่ย”          “อ้อ... บีชชั่ม...”  เธอหย่อนลิปกลอสลงในกระเป๋าถือหวายถักที่เธอประดับประดาด้วยภาพตัดแปะรูปกบกับเห็ด  “ท่าน... ออกไปซักชั่วโมงได้แล้วล่ะค่ะ  รู้สึกจะหัวเสียอะไรซักอย่างนี่แหละ”          “ไม่เห็นแปลกเลย”          “แต่คราวนี้ไม่เหมือนทุกทีนะ”          “สงสัยพวกนั้นขอให้เขาเล่นละครเป็นนางไม้ใน ‘โกรฟเพลย์’ ล่ะมั้ง”          “อะไรนะคะ”          “เปล่าหรอก  วันนี้เรามีนัดไปกินข้าวกัน จำได้เปล่า”          “เอ้อ... จริงสิคะ”          ที่จริงเธอไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลยตลอดทั้งเช้า          ที่สวนสาธารณะแม็คอาเธอร์ ทั้งสองคนสั่งสลัด  แมรี่แอนเขี่ยอาหารจานของเธอแบบไม่ค่อยมีแก่ใจนัก รู้สึกแย่ทั้งกับนกที่ถูกขังไว้ในกรง และกับบรรยากาศลอยตัวห่างเหินของร้าน  บีชชั่มรู้สึกได้ถึงความอึดอัดของเธอ          “คุณเหงื่อตกใช่มั้ยเนี่ย”          “ฉัน... ยังไงคะ”          “ก็นี่ไง เราสองคน อย่างเนี้ย”          “ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะคะ”          “อ้า.. เอ่อ...  คุณตอบมาก่อนสิ”          เธอเอาส้อมไล่จิ้มอะโวคาโดฆ่าเวลา  “มันออกจะ... แปลกใหม่น่ะค่ะ ฉันว่านะ”          “กินข้าวเที่ยงกับผู้ชายที่แต่งงานแล้วน่ะเหรอครับ”          เธอพยักหน้า พยายามหลบตาสีฟ้าสดอย่างกับสีรถแข่งฝรั่งเศสของเขา  “ขอน้ำเย็นหน่อยได้มั้ยคะ บีชชั่ม”          เขาเรียกพนักงานเสิร์ฟโดยไม่ละสายตาจากเธอ  “คุณไม่น่าจะต้องกลัวอะไรเลยรู้มั้ย  คุณเป็นฝ่ายที่ไม่มีพันธะ  ข้อดีมากมายนับนิ้วไม่ถ้วนเชียวแหละ”          “ไม่มีพันธะ?”          “โสดไง”          “อ้อ... ใช่ค่ะ”          “คนที่โสดน่ะ เป็นฝ่ายชี้นิ้วนะ”          พนักงานเสิร์ฟโผล่มาพอดี  “คุณสุภาพสตรีอยากได้น้ำเย็นซักหน่อยนะ” บีชชั่มเอ่ย แล้วหันมายิ้มให้แมรี่แอน  “คุณไม่รังเกียจที่ถูกเรียกว่าคุณสุภาพสตรีใช่มั้ย”  เธอสั่นหน้า  พนักงานเสิร์ฟแสยะยิ้มนิดนึงก่อนไป          “รู้อะไรมั้ยคะ”  แมรี่แอนถาม          “อะไรครับ”  ตอนนี้ตาคู่นั้นสบตาของเธอนิ่ง          “ฉันเคยออกเสียงชื่อคุณว่า ‘โบชอมป์’ แทนที่จะเป็น ‘บีชชั่ม’ “          “ใครๆ เขาก็ทำกันทั้งนั้นแหละ”          “ฉันรู้สึกเปิ่นเต็มทีเลยค่ะ  สุดท้ายมิลเดรดก็แก้ให้ฉัน  เป็นชื่ออังกฤษใช่มั้ยคะ”          เขาพยักหน้า  “พ่อแม่ผมดัดจริตแบบไม่อายฟ้าดินน่ะสิ”          “ฉันว่าเพราะดีออกค่ะ  ตอนที่ฉันเรียกผิดคุณน่าจะแก้ให้นะ”          เขายักไหล่  “ไม่เป็นไรหรอก”          “ตอนมาใหม่ๆ ฉันเรียกถนนกรีนิชผิดด้วยซ้ำ”          “ผมเรียก ‘เคอร์นี่’ ว่า ’เคียร์นี่’ “          “จริงอ้ะ”          “ผมเรียก ‘เกียราเดลลิ’ ว่า ‘เจียราเดลลิ’ แล้ว... ที่สุดแห่งการดูหมิ่นดูแคลนเลยนะ... ผมเคยเรียกรถรางว่า ‘ทรอลลี่’ “          แมรี่แอนหัวเราะกิ๊ก  “ฉัน ยัง เรียกอย่างนั้นอยู่เลยนะ”          “เห็นมั้ยครับ  ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตซะหน่อย  ถ้าคนอื่นเขาทนฟังแค่นี้ไม่ได้ ก็ช่างหัวแม่งเลย”          เธอหัวเราะใหญ่ หวังว่าจะกลบเกลื่อนความขวยอายของเธอได้          “เราทุกคนต่างก็เป็นเด็กน้อยในป่าใหญ่กันทั้งนั้น” บีชชั่มว่า  “ไม่เวลาใดก็เวลาหนึ่งแหละ  ใช้มันให้เป็นประโยชน์  ความไร้เดียงสามันมีเสน่ห์เย้ายวนมากนะ”  เขาหยิบขนมปังกรอบในสลัดขึ้นมาชิ้นหนึ่ง แล้วโยนเข้าปาก  “อย่างน้อยก็สำหรับผมล่ะ”          พนักงานเสิร์ฟกลับมาพร้อมกับน้ำเย็น  เธอเอ่ยขอบคุณและก้มลงจิบ  พยายามนึกหาหัวเรื่องใหม่ขึ้นมาคุย  บีชชั่มตัดหน้าเธอไปเสียก่อน          “คุณเคยเจอภรรยาผมรึยังนะ”          “อื้อ... ครั้งนึงค่ะ ตอนแข่งซอฟต์บอล”          “เอ้อ จริงสิ  แล้วคุณคิดว่าไงมั่ง”          “เธอน่ารักดีนะคะ”          เขายิ้มแห้งๆ  “นั่นสิ... น่ารักมาก”          “ฉันอ่านเรื่องคุณสองคนตั้งเยอะค่ะ”          “อื้อ  นั่นสินะ”          เธอเริ่มขยับตัวอย่างอึดอัด  “บีชชั่ม... ฉันว่ามิสเตอร์ฮัลเซียนคงจะกลับมา...”          “คุณอยากฟังสกู๊ปที่หาไม่ได้ในหน้าข่าวสังคมมั้ยล่ะ”          “ฉันไม่อยากคุยถึงภรรยาคุณค่ะ”          “นั่นสิ ผมไม่โทษคุณหรอก”          เธอยกผ้าเช็ดปากขึ้นมาซับ  “ขอบคุณนะคะที่...”          “เราไม่ได้นอนด้วยกันตั้งแต่งาน ‘โฟลเดอโรล‘ “          เธอตัดสินใจไม่ถามว่างาน ‘โฟลเดอโรล‘ คืออะไร  “ฉันว่าเราไปกันดีกว่าค่ะ บีชชั่ม”          “ดีดีกับผมไม่ได้เป็น เพื่อน กันซะด้วยซ้ำ แมรี่แอน  เราไม่ได้คุยกันอย่างที่คุณคุยกับผม  เราไม่ได้ สัมพันธ์กัน...”          “บีชชั่มคะ...”          “นี่ผมกำลังพยายามบอกอะไรคุณบางอย่างนะ ให้ตายเถอะ  คุณจะช่วยหยุดทำตัวเป็น... มิดเดิลอเมริกันซักสิบนาทีจะได้มั้ยฮึ”  เขานั่งคอตก ใช้ปลายนิ้วนวดถูหน้าผากไปมา  “ผมขอโทษนะ... พระเจ้าช่วย...  ได้โปรดเถอะ คุณช่วยผมหน่อยได้มั้ย”          เธอเอื้อมข้ามโต๊ะไปบีบมือเขาไว้  เขากำลังร้องไห้          “ให้ฉันช่วยยังไงคะ บีชชั่ม”          “ผมไม่รู้  อย่าเพิ่งไปนะ... ได้โปรด อยู่คุยกับผมก่อน”          “บีชชั่มคะ  ที่นี่มันไม่เหมาะ...”          “ผมรู้ เราต้องการเวลา”          “ไปหาอะไรดื่มกันหลังเลิกงานก็ได้นะคะ”          “เสาร์อาทิตย์นี้เป็นไงครับ”          “ฉันว่ามันไม่...”          “ผมรู้จักที่นึงในเมนโดชิโน” (โอ้โน่... ตอนนี้ไม่มีรูปแปะเร้ย... ทำอย่างไรดี  เอารูปของกินอีกดีกว่า  ทรมานตัวเองเล่นซะงั้น  อันนี้คือ Beef Roulade กับ Potato Puff ที่ฮัลเซียนรำพึงถึง ตอนจินตนาการข่าวสังคม จากตอนที่แล้วครับ) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:24:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . (19) เสี้ยวอดีตของแอนนา          แดดในสวนสาธารณะเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว และนกก็เริ่มร้องเพลงอย่างร่าเริงมากขึ้นด้วย          อย่างน้อยก็ในความรู้สึกของเอดการ์          “แมดริกัลเหรอครับ ชื่อเพราะเหลือเกิน  มีคนสกุลแมดริกัลในฟิลาเดลเฟียด้วยนี่ครับ”          แอนนายักไหล่  “คนนี้มาจากวินนะมัคค่า”          “อ้อ...  ผมไม่ค่อยรู้จักเนวาด้าเท่าไหร่”          “คุณน่าจะเคยไปวินนะมัคค่าอย่างน้อยก็ครั้งนึงแหละค่ะ  อาจจะตอนคุณอายุสิบแปดก็ได้”          เขาหัวเราะ  “ยี่สิบครับ  ครอบครัวผมโตกันช้า”          “คุณไปเจ้าไหนล่ะคะ”          “โอ้โห นั่นคุณกำลังพูดถึงยุคก่อนประวัติศาสตร์เลยนะนั่น  ผมจำอะไรอย่างนั้นไม่ได้แล้วล่ะป่านนี้”          “ครั้งแรกของคุณใช่มั้ยคะ”          “ครับ”          “ถ้างั้นคุณก็จำมันได้แหละค่ะ  ใครๆ ก็จำครั้งแรกของตัวเองได้กันทั้งนั้น” เธอกะพริบตาคะยั้นคะยอ แบบเดียวกับที่ครูใช้ตะล่อมให้นักเรียนขี้อายค่อยๆ คายสูตรคูณออกมาก  “ปีไหนนะคะ... ซัก 1935 ได้มั้ย”          “ผมว่า... ปี 1937 น่ะ ตอนนั้นผมเป็นจูเนียร์อยู่ที่สแตนฟอร์ด”          “แล้วไปยังไงล่ะคะ”          “คุณเอ๊ย... รถโอลด์แบบเศษเหล็กวิ่งได้เลย  เราขับกันทั้งคืนจนถึงบ้านก่อด้วยอิฐขี้เถ้าหน้าตาชวนผิดหวังมาก ตั้งโด่เด่อยู่กลางทะเลทราย”  เขาหัวเราะในลำคอกับตัวเอง  “ผมว่าเราคงฝันอยากจะให้มันเหมือนกับในเรื่องอาหรับราตรี หรืออย่างน้อยก็เป็นแบบเดียวกับพวกร้านที่มีไฟสีกับกำมะหยี่แดงพวกนั้น”          “คนซานฟรานซิสโกนี่ เคยตัวเสียจนกู่ไม่กลับเลยนะคะ”          เขาหัวเราะ  “แหม ผมรู้สึกว่าพวกเราน่าจะเจอที่ดีกว่านั้นน่ะสิครับ  ตัวบ้านก็ดูเรียบร้อยเสียจนน่าขำ  ถึงขนาดมีรูปแฟรงคลินกับเอเลนอร์แขวนในห้องโถงเชียวนะครับ”          “ใครๆ ก็ต้องรักษาหน้าตาด้วยกันทั้งนั้นนี่คะ  แล้วนึกชื่อที่นั่นออกรึยังคะเนี่ย”          เอดการ์เลิกคิ้วตาโต  “นึกออกแล้วครับ... บลูมูนลอดจ์  นี่ผมไม่ได้นึกถึงมันมาเป็นปีแล้วนะครับ”          “แล้วชื่อของสาวคนนั้นล่ะคะ”          “ไม่ค่อยสาวล่ะครับ  น่าจะซักสี่สิบห้าแล้ว”          “นั่นก็ยังสาวอยู่ค่ะ เชื่อเถอะ”          “ขอโทษครับ”          “เธอชื่ออะไรคะ”          “โอ๊ย ไม่ไหวหรอกครับ... อันนี้ยังไงก็นึกไม่ออกแน่”          “มาร์กาเร็ตรึเปล่าคะ”          “ใช่ครับ!  คุณรู้ได้...”          “เธออ่านเรื่องวินนี่หมีพูห์ให้ฉันฟังทุกเล่มเลย”          “อะไรนะ”          “แน่ใจเหรอคะว่าอยากรู้ต่อ”          “เดี๋ยวครับ ถ้าผม...”          “แม่ของฉันเป็นเจ้าของบลูมูนลอดจ์  นั่นบ้านฉันเองค่ะ  ฉันโตที่นั่น”          “คุณไม่ได้แต่งเรื่องมาล้อผมเล่นใช่มั้ยครับ”          “เปล่าเลยค่ะ”          “พระเจ้าช่วย”          “แล้วก็ห้ามขอโทษเด็ดขาดเลยด้วย  ถ้าคุณขอโทษนะ พับผ่าสิ ฉันจะเก็บแซนวิชหนีกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”          “แล้วทำไมคุณปล่อยให้ผมพล่ามอยู่ได้”          “ฉันอยากให้คุณนึกออกว่าตอนนั้นคุณเป็นใครน่ะสิคะ  คุณดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่กับที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้”          เอดการ์จ้องเธอเป๋ง  “ผมดูไม่มีความสุขเหรอครับ”          “ไม่เลยค่ะ”          เขากัดแซนวิชของเขา  ปัจจุบันของเขาทำให้เขารู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ มากเสียยิ่งกว่าอดีตที่น่าเคลือบแคลงของผู้หญิงคนนี้เสียอีก  เขาเปลี่ยนประเด็น “คุณเคยทำ... เอ่อ... งานอย่างว่ามั้ยครับ”          เธอยิ้ม  “แล้วคุณคิดว่าไงล่ะคะ”          “โกงนี่ครับ”          “ก็ได้ค่ะ แหม  ฉันหนีออกจากบ้านตั้งแต่ตอนอายุสิบหก  ก่อนคุณไปอุดหนุนบลูมูนตั้งหลายปีแน่ะ  ฉันไม่เคยทำงานให้แม่หรอก”          “อ้อ ครับ”          “แต่ตอนนี้ฉันเปิดบ้านของฉันเองค่ะ”          “ที่นี่เหรอครับ”          “ที่ 28 ซอยบาร์บารี่เลน ซานฟรานซิสโก 94109 ค่ะ”          “รัสเชี่ยนฮิลเหรอครับ”          เธอยอมแพ้เลิกแกล้ง  “ฉันเป็นเจ้าของบ้านเช่าแบบมีสวนน่ะค่ะ มิสเตอร์ฮัลเซียน”          “อ้อ”          “ผิดหวังรึเปล่าคะเนี่ย”          “เปล่าเลยครับ”          “ดีค่ะ  งั้นพรุ่งนี้... ตา คุณ เลี้ยงมื้อกลางวันนะคะ” (ส่วนตอนนี้ หมดปัญญาหาของกินมาล่อใคร  เอาเป็นรูปรถโอลด์ส เศษเหล็กวิ่งได้ ที่พาหนุ่มน้อยเอดการ์วัย 18 ขวบไปหาความสำราญที่บลูมูนแทนนะครับ) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:26:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 . (20) รูมเมตคนใหม่ของโมนา          เสียงโทรศัพท์อันแสนจะไม่ ‘จักรวาล’ ทำให้การเข้าฌานท่องบ่นมนตราของโมนาสะดุดคว่ำลง          “โหล”          “เฮ้  นี่ไมเคิลนะเว้ย”          “ตาหนู  ต๊าย  ฉันนึกว่าแกถูกซีไอเอลักพาตัวไปแล้วซะอีก”          “นานชาติเลยเนอะ”          “สามเดือน”          “น่านเดะ  ปกติฉันก็ประมาณนั้นแหละ”          “อ้าว... แกโดนเคียะกระเด็นอีกแล้วเหรอ”          “ก้อ... จากกันด้วยดีพอใช้  เขาสุภาพกับฉันจะแย่  แล้วฉันก็ไปนั่งร้องไห้ในสวนลาฟาแย็ตตลอดทั้งเช้าเลย...  เออว่ะ ฉันโดนเคียะ”          “เสียใจด้วยว่ะ ตาหนู  ฉันนึกว่าคราวนี้แกจะไปรอดแล้วนะ  ฉันยังออกจะชอบเขาเลย... ชื่ออะไรนะ โรเบิร์ตใช่มั้ย”          “น่านดิ ฉันก็ออกจะชอบเขาเหมือนกันว่ะ”  ชายหนุ่มหัวเราะ  “เขาเคยอยู่ฝ่ายระดมพลนาวิกโยธินนะ  ฉันเคยบอกแกเปล่าวะ  เขาเคยให้พวงกุญแจฉันอันนึง ห้อยเหรียญตราเขียนว่า ‘นาวิกโยธินกำลังมองหาชายชาตรีจำนวนหนึ่ง’ “          “น่ารักตาย”          “เราเคยจ๊อกกิ้งที่สวนโกลเด้นเกตทุกเช้า... ตรงที่ติดทะเลเลยนะ  โรเบิร์ตใส่เสื้อกล้ามมารีนสีแดง แล้วพวกลุงๆ ป้าๆ เฉิ่มๆ เชยๆ ก็จะหยุดเรียกเราแล้วก็บอกว่าดีจังที่รู้ว่ายังมีคนหนุ่มๆ ดีๆ ที่อุทิศตนหลงเหลืออยู่ในโลก  แกเอ๊ย... เราสองคนหัวเราะซะไม่มีดี... ส่วนใหญ่ตอนอยู่บนเตียงแล้วอะนะ”          “แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเหรอ”          “ใครจะรู้ล่ะแกเอ๋ย  สงสัยเขาคงแตกตื่นซะล่ะมั้ง  เรากำลังซื้อเฟอร์นิเจอร์ด้วยกัน... เอ่อ... ก็ไม่เชิง ด้วยกัน ซะทีเดียวหรอกนะ  เขาซื้อโซฟา ฉันก็ซื้อเก้าอี้ให้เข้าชุดกัน  คนเราก็ต้องเผื่อใจไว้ตอนเลิกกันมั่งใช่มะ...  ถึงงั้นก็เหอะ มันก็เป็นป้ายหลักกิโลเหมือนกันนะ  ฉันไม่เคยมาถึงขั้นชอปปิ้งเฟอร์นิเจอร์กับใครมาก่อนเลยนะเว้ย”          “อื้อ ใช่ ถ้าถึงขั้นนี้มันก็อะนะ”          “นั่นล่ะ... แล้วฉันก็ไม่เคยฟังใครอ่านบทกวีเยอรมันให้ฉันฟังบนเตียงมาก่อนด้วย  อ่านออกเสียงเป็นภาษาเยอรมันอีกต่างหาก”          “เปรี้ยวว่ะ”          “เขาเป่าฮาร์โมนิก้าด้วยนะ โมนา  บางทีตอนเราเดินไปด้วยกันตามถนนน่ะ ฉันโคตรภูมิใจเลยว่ะที่อยู่ข้างๆ เขานะ”          “แล้วพูดมั่งมั้ย”          “อะไรเหรอ”          “เขาพูดเป็นมั่งรึเปล่า หรือเอาแต่เป่าฮาร์โมนิก้าลูกเดียว”          “เขาเป็นคนดีนะ โมนา”          “ก็เลยทิ้งแกงั้นสิ”          “เขาไม่ได้ทิ้งฉัน”          “ก็แกเพิ่งบอกไปหยกๆ”          “มันแค่... ยังไม่ใช่ ก็เท่านั้นเอง”          “ไอ้ตอแหล  แกมันโรแมนติกจนไม่ได้เรื่อง”          “ขอบใจที่ปลอบว่ะ”          “ฉันรู้แต่ว่าไม่เห็นหัวแกมาสามเดือนเท่านั้นแหละ  ในโลกนี้ยังมีคนอื่นอีกนอกจาก ‘มิสเตอร์ไรท์’ นะโว้ย... แล้วคนอื่นที่ว่านั่นก็รักแกด้วย”          “ฉันรู้ โมนา  ฉันเสียใจ”          “ตาหนู...?”          “ฉันเสียใจจริงๆ  ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ...”          “ตาหนูไมเคิล ถ้าแกกล้าร้องไห้ใส่ฉันนะ  ฉันจะไม่ไปดิ้นกับแกอีกชั่วชีวิต”          “ฉันเปล่าร้องซะหน่อย แค่รำพึงรำพันเท่านั้นเองหรอก”          “ฉันให้เวลาแกสิบวินาที เลิกบ้าซะที  ให้ตายโหงสิเอ้า ตาหนู ไอ้ผู้ชายฝ่ายระดมพลนาวิกโยธินน่ะ มันวิ่งจ๊อกกิ้งกันเต็มบ้านเต็มเมือง  ฉันล่ะเซ็งแกกับตาหนุ่มใสซื่อจากชนบทของแกจริงๆ  พนันกันก็ได้ ไอ้เฮงซวยนั่นมันมีเสื้อลัมเบอร์แจ๊คเต็มตู้เลยใช่มั้ย”          “เงียบน่า”          “ป่านนี้มันคงอยู่ที่โทดฮอล ใส่แจ็กเก็ตนักบินไนล่อนสีน้ำเงิน ย่ำโครมๆ เอานิ้วหัวแม่โป้งเกี่ยวลีวายส์ อีกข้างก็กำขวดเบียร์แอคมี่แล้ว”          “แกมันใจหินจริงๆ”          “แกถึงได้ติดฉันนักไง  นี่ฟังนะ... ถ้าฉันเรียนบทกวีเยอรมันนิดๆ หน่อยๆ แกจะมาอยู่กับฉันจนกว่าจะหาบ้านได้มั้ยวะ  ยุ้งฉันออกกว้างขวาง  มิสซิสแมดริกัลไม่ว่าไรหรอก”          “ไม่รู้สิ”          “แกไม่มีที่ซุกหัวนอนใช่มะ  มีเงินติดตัวบ้างรึเปล่า”          “ก็สองสามพันได้  ออมสินน่ะแก”          “เอาล่ะ ฉันเบื่อจะเล่นเป็นเอ็ดน่า เซนต์วินเซนต์ มิลเลย์แล้วล่ะ  แกมาได้จังหวะพอดี  มาอยู่นี่กับฉันจนกว่าจะหาห้องได้... หรือจนกว่าจะหานักเป่าฮาร์โมนิก้าได้ซักคน  แล้วแต่ว่าแกหาอะไรได้ก่อน”          “มัน ไม่รอด หรอกแก”          “ก็แล้วทำไมล่ะโว้ย”          “ก็แกชอบทีเอ็ม ส่วนฉันชอบอีเอสที ยังไงก็ไม่รอดแน่”          คืนนั้น เขาย้ายสมบัติประดามีเข้ามาในอพาร์ตเมนต์ของโมนา อันได้แก่...          งานเขียนของแมรี่ เรอโนลท์และอะเดล เดวิส  รองเท้าบู๊ตทำงานนานาชนิด เอี๊ยมติดกับกางเกง แล้วก็กางเกงยีนส์จากร้านคัพลันอาร์มี่เซอร์พลัสที่ถนนมาร์เก็ตสตรีท  โคมไฟแบบอาร์เดโครูปนางไม้เขย่งขาข้างเดียว  เปลือกหอยรูปร่างต่างๆ  เสื้อยืดพิมพ์คำว่า “เต้น 10 หน้าตา 3”  คีมห้ามเลือดที่เอามาใช้หนีบก้นกัญชา  ล้อมือจับสำหรับออกกำลังกาย  รูปถ่ายพร้อมลายเซ็นของ ‘ลาแบล’          “เฟอร์นิเจอร์อยู่ที่บ้านโรเบิร์ต”  เขาอธิบาย          “ช่างหัวมัน” โมนาว่า  “แกมีรูมเมตใหม่แล้ว”          ไมเคิลกอดเธอ  “แกช่วยชีวิตฉันอีกแล้วว่ะ”          “ช่างมันเถอะ  เบบี้เค้กส์  แต่เรามาทบทวนข้อตกลงเบื้องต้นกันก่อนดีกว่า โอเคมั้ย”          “ฉันบีบยาสีฟันทางก้นหลอดนะ”          “แกรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร ตาหนู”          “ง่า ก็... เรามีห้องนอนกันคนละห้อง”          “และห้องนั่งเล่นนี่เป็นเขตปลอด ‘เหยื่อ’ ”          “แน่อยู่แล้ว”          “และถ้าฉันพาเสือไบที่ไหนกลับมาล่ะก็ แกห้ามแตะ เข้าใจมั้ย”          “แกคิดว่าฉันเป็นคนยังไงกันวะ”          “แล้วคนสวนชาวบาสก์เมื่อหน้าร้อนปีที่แล้วล่ะว่าไง”          “เออจริง” ไมเคิลยิ้ม  “ตานั่นก็ไม่เลวใช่มั้ยฮึ”          โมนาแลบลิ้นใส่เพื่อนหนุ่ม (ปิดท้ายด้วยรูปนี้ครับ ถ้าใครดูรูปของกินมาหลายตอนแล้วน้ำลายยังไม่หก จะหกตอนนี้ก็ไม่ว่ากัน เอิ๊ก...  นี่คือเสื้อกล้ามมารีน ที่กระทาชายนายโรเบิร์ตสวมวิ่งจ๊อกกิ้งริมทะเลครับ  ในเรื่องมันสีแดงนะ ผมพยายามเสกให้มันแดงเหมือนที่คราวก่อนเสกเสื้อคลุมของรูบี้ มิลเลอร์ ปรากฏว่าไม่สำเร็จ  เอาแบบเทาๆ ไปดูแล้วกันครับ แหะๆๆ) จากคุณ : พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:31:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอาล่ะคร้าบบบ... ได้เวลาที่หลายคนรอคอย คือเชิงอรรถแบบไม่มีตัวเลขของผมนั่นเอง อุๆๆๆ Muumuu เสื้อแบบมูมูที่คุณเจ๊แฟรนนี่ใส่นั่งยงโย่ยงหยก (ไม่กลัวตกโซฟา) นะครับ ชื่อแปลกประหลาด แต่หน้าตาคุ้นหูเหลือเกินอีกแล้วครับท่าน จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Grove Play โกรฟเพลย์ อันว่าโกรฟเพลย์นั้นหรือคืออะไร ถามไปถามมา (ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว) แถมค้นกุเกินก็แล้ว ได้เว็บมาล้านเจ็ด ไม่มีซักเว็บบอกว่ามันคืออะไร (เครียด) ถามคนใกล้ตัว ก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกันฟุ้ย สงสัยเป็นวัฒนธรรมเมกัน เช้านี้ลองอีกที อ่านไปอ่านมา ก็รู้มากขึ้นอีกนิดนึง อันว่าโกรฟเพลย์นี่ คนจัดส่วนใหญ่จะเป็นคลับครับ บ่แม่นโรงละครอาชีพ แล้วบทผู้หญิงในเรื่องก็จะเล่นโดยผู้ชายทั้งหมด นึกสภาพเอดการ์เล่นเป็นนางไม้แล้ว... หัวร่อมิออก ร่ำไห้มิได้  เอิ๊ก Veronica Lake แฟรนนี่สมัยเพิ่งออกงานเดบูตองต์ใหม่ๆ น่ารักน่าจีบประมาณนี้ครับ แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 48 11:41:28 จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:40:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Lara's Theme เป็นเพลงประกอบหนังเรื่อง ดอกเตอร์ชิวาโก้ (Docter Zhivago) ครับ ฟังแรกๆ อาจจะไม่คุ้นหู  อดใจรอแป๊บ รับรองคุ้นแน่นอน ไฟล์เสียง จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:43:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Barney Google มะช่ายเจ้าของเว็บกุเกินนะครับ โฮ่ๆๆ ที่แฟรนนี่บอกว่า เทียบกับฮักซเทเบิลผู้ยิ่งใหญ่แล้ว ตาแบริชคอฟ ก็แค่บาร์นี่กูเกิ้ลแค่นั้นเอง ที่แท้แล้วตานี่เป็นตัวการ์ตูนครับ ข่าวว่าเป็นตัวการ์ตูนที่อายุยืนยาวที่สุด (อีกแล้ว) สร้างโดย Billy DeBeck ในปี 1919 เขียนไปจนเสียชีวิต แล้วก็เปลี่ยนคนใหม่มารับช่วงต่อ ตอนนี้เป็นคนที่สามแล้ว โด่งดังตรง ตาที่ปูดโปน ครับ เขาเรียกว่า googly eyes อะไรเทือกนั้น หน้าตาแบบนี้ครับ (รูปนี้ได้รับเกียรติ พิมพ์เป้นแสตมป์เมกันด้วยนะครับ) จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:49:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Emmett Kelly เจ๊แฟรนนี่แกพิชิตใจเฮียเอดการ์ จนยอมให้จัดงานเลี้ยง ด้วยหน้าตาแบบนี้เองครับ (เอ็มเม็ต เคลลี่เป็นดาวตลกครับ) จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 Carol Doda ตอนเอดการ์เดินผ่าเข้าไปในนอร์ธบีช ก็เห็นป้ายโฆษณารูปเธอคนนี้ครับ แบบว่าหลอดไฟกะพริบปิ๊งๆ เข้าตาเลย เธอเป็นนักระบำเปลื้องผ้า (Stripper) ครับ ท่าทางดังระเบิด ส่วน Garden of Eden ก็เป็นคลับเปลื้องผ้านั่นเอง ตอนนี้ก็ยังเปิดทำการอยู่ที่ซานฟรานฯ สงสัยว่าฉากในรูปก็อาจจะเป็นที่นี่นะ (เลือกรูปขณะคุณโดด้าทำงานมาให้ดูครับ จะได้นึกภาพออก) จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 11:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอแทรกตรงนี้นิดนึงนะครับ คุณพีทขอโต้ดๆๆๆ มากๆๆ (โขกหัวหนึ่งที) (ยังไม่พอมั้งคุณพีท นี่แน่ะช่วยทำโทษให้ ) คือตั้งแต่ต้นเรื่องมา คุณพีทอ่านชื่อ Mrs. Madrigal ผิดมาตลอดครับ คืออ่านเป็น มาร์ดิกรัล ซึ่งที่ถูกต้องเป็น แมดริกัล นะครับ (ไม่รู้ไปเอา "ร์" มาจากไหน แบบตาเหล่จริงๆ คนใกล้ตัวเพิ่งแก้ให้มะคืนเอง) ส่วนเครื่องแต่งตัว ชุดคลุมทำสวน กับลายเพสลี่ เคยลงรูปไปแล้วนะครับ คราวนี้เลยไม่ลงซ้ำนะ Gertrude Stein เป็นนักเขียนสตรี ยุคต้นๆ ศตวรรษที่ 20 ครับ ในเว็บบอกว่ายิ่งใหญ่มากๆๆๆ มีประโยคคำคมฮิตฮ็อตอยู่ 4 ประโยคได้ "What's the question?" เป็นประโยคที่ว่ากันว่า เธอพูดตอนนอนรอความตายอยู่บนเตียงครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 12:01:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอาล่ะครับ คคห นี้ จะยาวววว มากเลยนะ เพราะตอนที่ 18 ที่หนูแมรี่แอนนั่งสัมพันธ์กับตาบีชชั่มเนี่ย มันมะมีรูปประกอบเลย แต่มีเรื่องพึงอธิบายและเอ่ยถึงเพียบ pocketbook อันนี้เป็นเกร็ดครับ ผมล่ะขำตัวเองเกือบตาย ตอนที่แมรี่แอนทาลิปกลอสแล้วบีชชั่มสุดหล่อโผล่มา แมรี่แอนเอาลิปหย่อนลงไปใน pocketbook ครับ  เล่นเอาผมตาตั้งเลย ดูคำแวดล้อมแล้ว ยังไงก็นึกไม่ออกว่าหนังสือหวายถักมันจะหน้าตาเป็นไง แล้วจะเอาลิปไปหนีบไว้ตรงไหน ฮ่าๆๆ สาธุจริงๆ โชคดีที่ไม่ประมาท เปิดดิกฯ เช็ค   ปรากฎว่ามันแปลว่ากระเป๋าถือของผู้หญิงได้ด้วย  จ๊าก... French Racing Blue eyes นี่แหละครับ ไอ้เจ้า "สีฟ้าสดอย่างกับสีรถแข่งฝรั่งเศส" ของผม ที่จริงมีรูปรถสีฟ้าแบบที่ว่าด้วยนะ  แต่ผมเห็นแล้วหมดอารมณ์เลย แบบว่าเอาตาของนายบีชชั่มอันสุดแสนจะเซ็กซี่ไปเปรียบเทียบกับรถได้ไงฟุ้ย เลยไม่ยอมเอามาให้ดูครับ  กร๊าก... Beauchamp เป็นชื่ออังกฤษครับ อ่านออกเสียงว่า "บีชชั่ม" เจ้าตัวถึงเปรยๆ ว่า พ่อแม่ออกจะ "ดัดจริต" ซักหน่อย เพราะมัน "อังกริ๊ดอังกฤษ" จ๋าน่ะสิครับ (เขาเป็นอเมริกันอะนะ) แล้วถ้าดัดจริตให้มันสาหัสยิ่งขึ้นไปอีก ก็ต้องนี่เลยครับ ออกเสียงแบบภาษาฝรั่งเศสว่า "โบชอง" ผมเข้าใจว่าไม่ออกเสียง p ใช่หรือเปล่าครับ เพื่อนๆ ที่รู้ภาษาฝรั่งเศสช่วยด้วย ถ้าของจริงไม่มี p หนูแมรี่แอนเธอก็ออกเสียงแบบครึ่งๆ กลางๆ แหละครับ เพราะเธอเล่นซะเต็มยศ bo-shomp เลย อุๆๆ Greenwich นี่คือถนนกรีนิช ที่หนูแมรี่แอนเคยออกเสียงผิด เข้าใจว่าน่าจะเป็น "กรีนวิช" ตามระเบียบครับ คนไทยเดี๋ยวน่าจะคุ้นคำนี้มากขึ้น เป็นชื่อตำบลในอังกฤษที่สมมุติให้เส้นแวง (longitude) 0 องศาลากผ่านไงครับ ที่เรารู้จักกันในคำว่า Greenwich Mean Time (GMT) นั่นเอง Ghirardelli เป็นชื่อภาษาอิตาเลี่ยนครับ และเป็นยี่ห้องช็อกโกแล็ตนะ ต้องอ่านด้วยเสียง ก.ไก่ เป็น "เกีย" แต่คนอ่านผิดเป็น "เจีย" กันจม จนสป็อตโฆษณาเขาต้องออกมาสอนอ่านแล้วกันน่ะ คิดดู  กร๊ากกก Trolley คำนี้เมื่อก่อนมันก็แปลว่ารถรางแหละครับ แต่ให้นึกภาพโบราณๆ หน่อย ดารานักร้องชื่อดัง Judy Garland ที่เล่นเป็นโดโรธีในเรื่องพ่อมดออซ ราวปี 1939 ตั้งแต่เธออายุได้ซัก 14 ปีเท่านั้นเอง ถ้าจำไม่ผิด เพลงประกอบเรื่องนี้คือ Somewhere Over the Rainbow ดังเป็นพลุแตก (รวมถึงเธอด้วย กลายเป็น gay icon คลาสสิกคนนึงไปเลย) เพลงนึงที่เธอร้อง (ประกอบหนังที่เธอเล่นทั้งน้นแหละครับ) ก็คือเพลง The Trolley Song ครับ น่ารักมากๆ ดังมากๆ ด้วย แต่เดี๋ยวนี้ (ตั้งแต่สมัยในเรื่องแล้วล่ะที่จริง) คำว่า trolley มันใช้เรียกรถเข็นในซุปเปอร์อ้ะครับ การที่สองหนุ่มสาวยังเรียกรถรางว่าทรอลลี่อยู่ก็เลยถือว่า เชยแบบระเบิดเถิดเทิงเลยทีเดียว Middle American สำนวนนี้ ยังหาคำแปลถูกใจไม่ได้เลยครับ ขอทับศัพท์ไปก่อนนะ หมายถึงคนอเมริกันโดยเฉลี่ยทั่วๆ ไป ที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ ทำตัวน่าเบื่อ เหมือนๆ กันไปหมด อะไรอย่างนั้นครับ หมดตอนที่ 18 เท่านี้ เลยเอารูปตอนที่ 19 มาแปะดีกว่า ประหยัด คคห  ฮ่าๆๆ รูปบรรยากาศร้านที่มี "ไฟสีกับกำมะหยี่แดง" ที่เอดการ์อุตส่าห์คาดหวังจากสำนักนางโลมแถววินนะมัคค่าครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 12:25:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แล้วก็มาถึงตอนสุดท้าย "รูมเมตคนใหม่ของโมนา" มีใครคุ้นๆ ชื่อกันบ้างมั้ยครับ หลายคนน่าจะอ๋อไปพร้อมๆ กับผมแล้ว แต่ถ้ายังไม่อ๋อล่ะก็... ตอน "สวรรค์รักนักช็อป" แมรี่แอนเจอกับหนุ่มนามว่าโรเบิร์ต (ไม่ใช่ร้อบ หรือบ๊อบ) และก็ "รูมเมต" นามว่า "ไมเคิล"   แล้วตอนนั้นแมรี่แอนก็ "อ๋อ" ปน "เหวอ" เมื่อตระหนักว่า ที่แท้นั้นไซร้ "รูมเมต" มันแปลว่าเตียงเดียวกันนั่นเอง คุ้นๆ แล้วใช่มะครับ อะไรโลกมันจะกลมงี้เนอะ เหอๆๆ ตอนนี้มีเรื่องต้องอธิบายนิดหน่อยเหมือนกันครับ ตอนที่หนูโมนาโวยใส่ความ "โรแมนติกจนไม่ได้เรื่อง" ทำเป็นใสซื่อไม่ประสีประสาในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของตาหนูไมเคิล หนูโมนา บอกว่างี้ครับ "...พนันกันก็ได้ ไอ้เฮงซวยนั่นมันมีเสื้อลัมเบอร์แจ๊คเต็มตู้เลยใช่มั้ย” ไอ้เสื้อลัมเบอร์แจ๊คที่ว่า หน้าตามันก็อย่างในรูปแหละครับ แบบหนุ่มชนบทที่ต้องทำงานในป่า (เมื่อก่อนก็พวกลากซุงอะไรเงี้ย) หรือทำฟาร์มเขาใส่กัน ถ้าเป็นผู้ชายทำงานจริงๆ เขาก็มีกันตัวเดียวสองตัวอะนะ แต่ถ้ามีเต็มตู้ก็แปลว่า ตานี่ใส่เป็นแฟชั่น ใส่ให้ตัวเองดูดี ดูแมน ดูดิบๆ ซะมากกว่า ก็แปลว่า นายโรเบิร์ตนี่ ไม่ใช่หนุ่มบ้านนาใสซื่อแบบที่ตาหนูไมเคิลจินตนาการ หรือยัดเยียดให้เป็นในจินตนาการ แล้วไอ้คำบรรยายเสื้อนักบิน ฯลฯ นั่น ก็บ่งบอกว่า ในความคิดของโมนา ป่านนี้นายโรเบิร์ตนั่น คงกำลังยืนทำหล่อล่าเหยื่อเรียบร้อยแล้ว (จะไปมัวอาวรณ์ทำไม) อะไรงั้นน่ะครับ อันนี้รูปเสื้อ lumberjack กับแจ๊กเก็ตนักบินครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 12:34:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อธิบายยาวๆ ติดๆ กันแล้ว อย่าว่าแต่คนอ่านเลย คนเขียนก็มึนเหมือนกันครับ พักกันด้วยบรรดาสมบัติที่ตาหนูติดตัวมาด้วยดีกว่า เริ่มจากชุดเอี๊ยม จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 12:37:39 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามด้วยโคมไฟรูปนางไม้เขย่ง ในเรื่องมีนางเดียวครับ แต่รูปที่หาได้พอดีมีสองนางแหละ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 12:38:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อันนี้ล้อออกกำลังของตาหนู จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 12:40:29 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตามด้วย Patty La Belle เป็นนักร้องครับ เรียกว่าเป็นระดับ Diva ทีเดียว คือดังระเบิด และสง่างามอลังการมาก จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 12:42:01 ]

ความคิดเห็นที่ 19 “และห้องนั่งเล่นนี่เป็นเขตปลอด ‘เหยื่อ’ ” อ่านไปก็ยิ้มไป อิอิ ดีหน่อยคราวนี้ไม่กลิ้งตกเก้าอี้   นรกของชีวิตเวลามีรูมเมท หึหึ  หากไม่มีสองห้องนอน คริ คริ... ยอมรับเรื่องที่คุณพีทแปลเรื่องนี้ ส่งอิทธิพลให้หนูจันทร์ต้องไปรื้อความทรงจำแสนเปรี้ยวของยุคเจ็ดศูนย์แปดศูนย์ มาเขย่าจิตใจ อิอิ ตอนนี้ซีดีรอบตัวเป็นเพลงยุคนั้นหมดแร้วววว จากคุณ : Tethys - [ 28 มิ.ย. 48 12:47:37 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ว่าด้วย TM กับ est เจอสองตัวย่อนี้เข้าไป อึ้งกิมกี่ ไปเรย ค้นเน็ตอยู่เป็นนาน ความหมายแต่ละคำเป็นล้าน เอ๊ย เป็นโหล แหะๆๆ เอาไปเสนอคนใกล้ตัว ก็เกาหัวแกรกๆ เหมือนกัน ผมเลยลองเสนอทฤษฏีดู คนใกล้ตัวบอกว่าน่าจะเป็นไปได้มาก  ทฤษฏีผมเป็นงี้ครับ TM = Transcendental Meditation เป็นการนั่งสมาธิแบบหนึ่ง คนใกล้ตัวบอกว่า "บิ๊ก" มากๆ ในยุคนั้น (ต้องขอความช่วยเหลือจากคุณหนูจันทร์แล้ว อิๆๆ) ผมเลือกตัวนี้มาเสนอ เพราะตอนเปิดฉากมา หนูโมนาเธอนั่ง "ท่องบ่นมนตรา" อยู่เลยไงครับ เข้ากั๊น เข้ากันเป็นที่สุด และโดยบุคลิกของหนูโมนาตั้งแต่แรกโผล่ ก็ดูเธอจะสนอกสนใจเรื่อง "จักรวาลๆ" อยู่มากถึงมากที่สุดทีเดียว พอผมเลือก TM ได้ ผมก็เลือกตัวนี้ให้ est ครับ (ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมอันนึงตัวใหญ่ อันนึงตัวเล็ก) est = electroshock therapy คือการรักษาโดยการช็อคด้วยกระแสไฟฟ้า  ฟังดูซาดิสต์เล็กน้อยนะครับ ผมว่ามันคนละขั้วกับ TM ดีนะ   เหมือนกับว่าตาหนูเนี่ย ไม่สนอกสนใจเรื่องสมาท้งสมาธิหรอก ถ้าจะให้หายจากอะไรซักอย่าง ก็ต้องเจออะไรแรงๆ ถึงจะหายบ้า (ไม่ใช่โดนไฟช็อตจริงๆ น่อ แค่เปรียบเทียบ) ฟังดูเข้ากั๊นเข้ากัน กับลักษณะการใช้ชีวิตของเกย์เมืองนั้น สมัยนั้นดีอีกเหมือนกัน คนใกล้ตัวฟังข้อเสนอแล้วเห็นว่าน่าจะเป็นไปได้มากครับ ผมก็ทิ้งเอาไว้เป็นขอเสนอตรงนี้ละกัน ยังไม่กล้าสรุปนะครับ (แต่ส่วนตัวก็ชอบอย่างนี้ ฮ่าๆๆ) Babycakes เป็นคำใช้เรียกที่รักน่ะครับ เหมือน darling, baby อะไรทำนองนี้ แต่ผมไม่แปลขอทับศัพท์ เพราะในซีรี่ส์นี้ มีอยู่เล่มหนึ่งชื่อเล่มว่า Babycakes พอดี เลยรู้สึกว่า ทิ้งไว้เป็นคำเฉพาะเก๋ๆ ดีกว่าครับ  Edna St Vincent Millay สตรีผู้มีชื่อเสียงอีกคนครับ  คนนี้เป็นกวี ที่หนูโมนาบอกว่า เบื่อจะเล่นเป็นคุณเอ็ดน่าเต็มทีแล้วเนี่ย ก็มีเหตุครับ แบบผมค้นเว็บมากมาย ก็ไม่รู้หรอกนะ เพราะประวัติมันยาว ไม่รู้จะหยิบตรงไหนมาดู เลยถามคนใกล้ตัวว่าได้ยินชื่อนี้แล้วนึกถึงอะไร  พอได้คำตอบปั๊บก็ร้องอ๋อเลยครับ คือคุณเอ็ดน่าแกเป็นสาวโสดที่เก็บเนื้อเก็บตัวเหมือนฤๅษี อยู่คนเดียวชั่วชีวิตจนตายน่ะครับ ได้ภาพแล้วใช่มั้ยครับ เหอๆๆ เอาล่ะครับ ครั้งนี้ก็หมดข้อมูลและภาพประกอบแต่เพียงเท่านี้ วันนี้แปะเกือบสองชั่วโมงอีกแล้ว เพราะคำอธิบายมันเยอะน่ะเอง (ไม่นับช่วงเกา เอ๊ย เกลา กับหารูปแต่งรูปยามเช้า) ขอตัวไปพักผ่อนด้วยการเดินถนนนะคร้าบบบ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 28 มิ.ย. 48 12:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แง๊ว ขออภัย นึกว่าจบแล้วนะนั่น อิอิ กลายเป็นไปเบรคช่วงเลย แหมมแถมจุดธูปเรียก  อย่างกะรู้เลยนะว่าหนูจันทร์กำลังอ่านกระทู้คุณพีทอยู่... ประโยคที่อ่านก็สะดุดอยู่เหมือนกันค่ะ แต่อย่างว่าเรื่องนี้ใช้ศัพท์แสลงเยอะ เดายากอ่ะ... TM อาจพอเดาได้...   น่าจะเป็นการนั่งสมาธิ  คนตะวันตกเพิ่งจะมาตื่นตัวฮือฮากัน ไปพร้อม ๆ กับเสพยานั่นแหละ ประมาณเชื่อว่าสัมผัสใกล้ชิด ยกระดับจิตวิญญาณได้มากขึ้น นักบวช โยคี กูรูทั้งหลายทั้งปวง เลยประสบความสำเร็จหากินในต่างประเทศ  มีลัทธิใหม่ ๆ เกิดขึ้นเยอะ เกิดเป็นการ ทอราพี บำบัดทางจิตให้หมอและนักวิทยาศาสตร์ยอมรับกันมากขึ้น นึกถึงภาพนั่งขัดสมาธิ หลับตา ทำมือ แล้วออกเสียงฮ้มมมมมมม ไปเรื่อย ๆ เหอะ เหอะ ทั้ง ๆ ที่ พวกชนพื้นเมืองอย่างอินเดียแดง หรือ พวกอินคา หรือพวกไอริช แม่มดของยุโรป ก็ฝึกปฏิบัติจิตกันมาเนิ่นนานไม่เห็นสนใจ.... แต่ EST จนด้วยเกล้า... แต่หากวิเคราะห์จากทฤษฎีคุณพีทก็น่าจะเข้าเค้านะคะ การรักษาคนป่วยทางจิต ทางฝั่งตะวันตกนิยมการช็อคกระตุ้นเส้นประสาทด้วยไฟฟ้า  จากไม่บ้าก็กลายเป็นบ้า หรือตายไปเลย... การบำบัดด้วยการนั่งสมาธิจึงเป็นวิธีการใหม่ที่จะช่วยสลายความเครียด อ่อน ๆ  และปรับปรุงระบบประสาท ด้วยวิธีธรรมชาติของตนเองรักษาตนเอง อาจเป็นคำเปรียบเทียบคนละขั้วที่แตกต่างกันก็ได้ค่ะ เหมือนความนุ่มนวล กับ ความรุนแรง ... แหะ แหะ อันนี้วิเคราะห์ต่อเนื่องส่วนตัว อิอิ จากคุณ : Tethys - [ 28 มิ.ย. 48 13:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เยอะจัง อ่านห้าวันจะจบไหมเนี้ย (- -") แต่เพลงเพราะดีคะ ชอบ //อู๊ด จากคุณ : หมูหยอง - [ 28 มิ.ย. 48 15:21:02 A:202.133.139.227 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 จากคุณ : กริชครับผม - [ 28 มิ.ย. 48 19:51:13 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เอ่อ...หลงเข้ามา...... หาทางออกไม่เจอ...มะ..มะ ...มึน จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 28 มิ.ย. 48 20:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า..เดี๋ยวจะหลงทางตามคุณโตไปอีกหนึ่งคน ^^ 1.'นั่งโหย่ง'...ปาล์มสนใจว่าภาษาปะกิดว่าอย่างไรหรือคะ เป็นadv.ที่น่าสนใจดี เลยขอถามประดับความรู้ 2.วินนี่หมีพูห์...แนะนำว่า ใช้เป็น วินนี่เดอะพูห์ไปเลยดีกว่าค่ะ 3. เสียงโทรศัพท์อันแสนจะไม่ 'จักรวาล'...มันแปลว่ายะหยัง..ข้าเจ้าอ่านแล้ว มึนนนนน 4.โดนเคียะ...ประโยคนี้ถูกใจมากมาก อ่านแล้ว ฮื้มมมม ช่างหาศัพท์มาจริ๊งจริงคุณพีท อ่านแล้วช้อบชอบจ๊ะ 5.ยุ้งฉันออกกว้างขวาง...ยุ้ง...barn? granary? แปลกดีน่ะค่ะ ไม่ค่อยเจอใครบอกว่ายุ้งกว้างขวาง อิ อิ ปกติเห็นเปรียบเทียบเป็นรังหรือห้องอะไรเทือกนี้มากกว่า 6.เสื้อมูมู เป็นเสื้อของชาวฮาวายค่า ^^ 7.โกรฟเพลย์..น่าจะแปลความประมาณละครนอกของไทยมั๊งคะ มีนายเอกและมีพระเอก ปาล์มก็มีเพื่อนสนิทที่มีความสัมพันธ์คล้ายๆกะไมเคิลกับโมนาเหมือนกัน แต่ยังไม่เปรี้ยวเท่าสองคนนี้ อ่านแล้วหน้าของเพื่อนสนิทลอยขึ้นมาทีเดียว ยิ่งตอนที่เธออกหักจากโปรเจ็คส์ล่าสุดที่เธอยืนยันนักหนาว่าเป็นมิสเตอร์ไรท์ หุ หุ แต่เพื่อนปาล์มเขาใช้คำว่า...ปีกอีกข้างหนึ่งของชั้น... ตอนนั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ ร้องห่มร้องไห้จนปาล์มเหนื่อยด้วย สักพัก ก็แค่สองอาทิตย์ เธอก็เจอปีกอีกข้างคนใหม่ - -"" ส่งท้ายด้วยวินนี่เดอะพูห์...หมีน้อยที่มีนักจิตวิทยาประสาท(เสีย)บางท่าน วิเคราะห์ว่า เป็นหมีที่ depressed และมีแนวโน้ม homosexual... แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 48 21:01:19 จากคุณ : ปาล์ม. - [ 28 มิ.ย. 48 21:00:20 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แหงมๆ  พอเป็นเรื่องของกินก้อมีพาดพิงมาถึงเราเชียวนะ ยั่งงี้ยอมม่ะได้ แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 48 16:39:33 จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 มิ.ย. 48 21:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มุดไปขุดใน my pic จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 มิ.ย. 48 21:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขุดๆๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 มิ.ย. 48 21:17:50 ]

ความคิดเห็นที่ 29 cake the series จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 มิ.ย. 48 21:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แหงมๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 มิ.ย. 48 21:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ไปดีก่า  ก่อนที่จากลายเป็นกระทู้ของกิน จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 มิ.ย. 48 21:20:59 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ชะแว๊บบบ ไปละนะคุงทวดพีท ชะแว๊บบบบบ จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 มิ.ย. 48 21:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ทิ้งระเบิดเค้กไว้อีก 1 ก้อน จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 มิ.ย. 48 21:22:38 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ช่วยแปะของกินด้วย ตอนนี้กำลังหม่ำอยู่ในปากเลย อ้ำ อาหย่อย จากคุณ : ปาล์ม. - [ 28 มิ.ย. 48 21:23:01 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ... กลับมาใหม่ ลืมบอกไปว่ารูปหนุ่มในเสื้อกล้ามไม่ทำให้น้ำยายเราหก โฮะๆๆ เพราะว่าเขาใส่เสื้อ คุงทวดพีทช่วยเสกให้เขาถอดเสื้อหน่อยได้ป่ะคะ แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 48 16:43:52 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 48 16:37:11 จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 มิ.ย. 48 21:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มาจองที่ทักทายคุณพีทก่อนนะคะ ตอนนี้กำลังอ่านนิยายไทยติดพัน เข้ามาเช็คว่าเรื่องนี้มาหรือยัง แล้วเด๋วจะแวะกลับมาอ่านใหม่ค่ะ จากคุณ : ปอมปอมเกิร์ล - [ 28 มิ.ย. 48 22:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เห .. เรากลับรู้สึกว่า middle american หมายถึงคนที่มาจากส่วนกลางของทวีปแฮะ เก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ฟรีเท่าไหร่ จากคุณ : scottie - [ 28 มิ.ย. 48 23:28:40 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ชอบจัง อ่านสนุกแล้วได้ความรู้ด้วย แถมกระทู้นี้มีขนมอื้อ...โอ๊ะ หิว จากคุณ : นารูมิ - [ 29 มิ.ย. 48 09:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ทำไมของกินเยอะอ่ะเฮีย กรั่ก ๆๆ เปลี่ยนเป็นแปะรูปของกินกันเหอะ... จากคุณ : เปียร์รุส - [ 29 มิ.ย. 48 09:29:53 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อืม..คุณเจ้าของกระทู้ไปไหนเนี่ย ปกติจะมาเม้าท์ทุกวัน เอ...หรือว่างอนที่ไม่แบ่งขนมให้นะ ^^ เอ้า ถ้างั้นแบ่งให้หนึ่งชิ้นก็ได้ มันเหลือมาจากเมื่อวานจ๊ะ อิ อิ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 30 มิ.ย. 48 00:52:27 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านไปๆ ทำไมได้กลิ่นอะไรหอมๆ พาลากๆ ลงมาก็เจอ.. โอ้ อาหารเยอะนะกระทู้นี้ อิอิ จากคุณ : เดซี่น้อย - [ 30 มิ.ย. 48 02:10:53 A:61.90.250.17 X: TicketID:103666 ]

ความคิดเห็นที่ 42 แว้ก ไรเนี่ย  เมื่อวานหายไปวันเดียว โดนคุณปาล์มจุดธูปเรียก เอ๊ย เอาขนมมาล่อเลย แถมพอมาถึง  กระทู้เต็มไปด้วยอาหารการกินอีก เอิ๊ก   ไปหาของมากินมั่งดีกว่า  เด๋วนั่งตอบๆ ทู้ไปแล้วจะเป็นลมเป็น "แร้ง" ไปซะ ฮ่าๆๆ คุณหนูจันทร์ กร๊าก ขำ  ผมเปล่าจุดธูปเรียกซะหน่อยนะ (แบบธูปที่บ้านหมด) คุณหนูจันทร์แหละ อ่านไป เผาพริกเผาเกลือไปหรือเปล่า ผมเลยแสบๆ นึกถึงคุณหนูจันทร์ขึ้นมาตะหงิดๆ คุณหนูจันทร์จ๋า เวลามีรูมเมต ถ้าไม่มีสองห้องนอนนี่ อย่างน้อยควรจะมีสองเตียงนะ ไม่งั้นเด๋วจะเป็นรูมเมตแบบไมเคิลกับโรเบิร์ตไปน่ะสิ อุๆๆ ขอบคุณที่มาช่วยอธิบายศัพท์ยากนะครับ คือผมมันได้แต่อ่านกับฟังจริงๆ ไม่ได้มีประสบการณ์ร่วม หลายอย่างก็เลยต้องอาศัยจุดธูป เอ๊ย พาดพิง ให้คุณหนูจันทร์วิ่งมาช่วยนะ แหะๆๆ ป.ล. ผมมะได้ตั้งใจส่งอิทธิพลนะคร้าบ ขอยกความดีทั้งหลายทั้งปวงให้นาย Armistead Maupin ไป เห็นเว็บแวบๆ ดูเหมือนจะมีแฟนๆ อยู่อุ่นหนาฝาคั่งไม่น้อยเหมือนกัน อุๆๆ คุณหมูหยอง แหะๆๆ ค่อยๆ อ่านไปก็ได้ครับ แหม ผมไม่ลงบ่อยหรอก  สัปดาห์ละครั้งเอง เวลาถมถืด ที่ลงอย่างนี้ ส่วนนึงมันจะได้ประหยัดกระทู้น่ะครับ   ถ้าลงวันละตอน มันจะหลายกระทู้ไปไง  แล้วยังไม่ทันรู้เรื่องรู้ราวเลย ค้างคาอีกต่างหากนะ ป.ล. ถ้าเขาพูดถึงเพลงอะไรอีกจะหามาฝากอีกนะครับผม  (อู๊ดด้วย) กริชครับผม ยิ้มหน้าบานงี้ แปลว่า... ยังไม่ได้อ่านชัวร์  ฮ่าๆๆ มะเป็นราย  เข้ามาทักกันก็ดีใจแล้วน้อง (แต่เริ่มมีเวลาเมื่อไหร่ขอแนะนำว่าควรตาม ไม่งั้นจะเสียใจ) คุณโตมิโต กร๊าก  หลงตามอะไรเข้ามาล่ะครับ หาทางออกมะเจอเหรอ  มามะ ช่วยๆๆ โอ๋ๆๆ อย่าตกใจครับ  ตอนนี้ออกไม่ยากซะหน่อย  ตอนที่แล้วสิ มีป่าเร้ดวูดด้วย เข้าแล้วอาจออกไม่ได้นะ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมคร้าบ คุณปาล์ม ราชินีหมอผี (วันนี้จุดธูปเรียกโผมมมม) 1. "นั่งโหย่ง" ผมแปลมาจาก "She was perched on the sofa..." ครับ    แปลถูกมั้ยเนี่ย บอกด้วย อุๆๆ    (คือบางทีผมแปลด้วยภาพน่ะครับ อ่านแล้วสร้างภาพ แล้วแปลจากภาพอีกที ไม่รู้ทำภาษาเขาวิบัติหรือเปล่านิ แหะๆๆ) 2. แก้ต้นฉบับเป็น "วินนี่เดอะพูห์" ครับ ขอบคุณครับ 3. เสียงโทรศัพท์อันแสนจะไม่ "จักรวาล" มันแปลว่าหยัง ข้าน่อยก็บ่ฮู้เจ๊า  แบบอ่านแล้วก็มึนพอกัน    ก็เลยแปล "cosmic" มันเป็น "จักรวาล" ดื้อๆ ซะงั้น แบบว่า แบ่งความมึนไปให้ทั่วถึงนะ (ใจดีบ๊อ ฮ่าๆๆ) 4. "โดนเคียะ" นี่ก็มากับภาพเหมือนกันครับ เอิ๊ก  ดีใจที่ถูกใจ  (อย่าไปเคียะใครเข้าล่ะ เหอๆๆ) 5. "ยุ้งฉันออกกว้างขวาง" นี่มาจาก "There's plenty of room in this barn." ครับ    ตะแรกว่าจะแปลเป็นห้อง  แต่นึกๆ ดู กลัวไม่ได้อารมณ์ของโมนา เลยซัด "ยุ้ง" ซะเลย  ฟังดูแหม่งๆ เนอะ 6. ขอบคุณคำอธิบายเรื่องเสื้อ มู้หมู ครับ  (อ่านในเรื่องทีแรกนึกว่าเสื้อลายวัว...) 7. เรื่องโกรฟเพลย์นี่ ผมหาข้อมูลมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆ ครับ  คืออ่านแล้วยังไม่เจอที่เขาอธิบายว่าคืออะไร    มีแต่แบบกล่าวถึง  ตอนแรกคิดถึงคำว่า "ละครนอก" เหมือนคุณปาล์มเลย    แต่ที่ตัดสินใจไม่ใช้เพราะไม่แน่ใจหนึ่ง กับอีกอันนึงคือมันให้นัยยะคนละแบบ    ละครนอก เป็นละครชาวบ้าน สมัยนั้นผู้หญิงออกมาเต้นแร้งเต้นกามันไม่งาม เลยจำเป็นต้องให้ผู้ชายเล่น    แต่ "โกรฟเพลย์" นี่ ผมสงสัย (เดาเอานะครับ ไม่ชัวร์) ว่ามันเป็นอะไรบางอย่างของพวก gentlemen's club    เหมือนเป็นฮ็อบบี้หรืออะไรขำๆ ในวงสังคมชั้นสูง  ก็เลยคิดว่าติดทับศัพท์ไว้ก่อนดีกว่าน่ะครับ เพื่อนคุณปาล์มใช้ภาษาสวยมากครับ "ปีกอีกข้างหนึ่งของฉัน" แต่ผมว่าเพื่อนคุณปาล์มพลาดไปอย่างแรง  (ไม่น่าพลาดได้เล้ย...)  คำว่า "ปีก" นี่ ส่อนัยยะไม่เป็นมงคลครับ ขอแนะนำให้เปลี่ยนคำเรียกซะใหม่ ฮ่าๆๆ (ว่าแต่ทำไมเจอได้เร็วจัง แนะนำเทคนิคมั่งจิ โฮ่ๆๆ) แว้ก... ใครมาว่าน้องหมีพูห์ depressed  ผมมะเคยอ่านนะ แต่หน้าตาออกจะยิ้มแย้ม เด็กติดกันเกรียว ส่วนที่ว่าเป็นโฮโมฯ นี่ เพราะในเรื่องไม่มีหมีผู้หญิงปะครับ  (ดูรูปแล้วรู้สึกว่า เพื่อนผู้ชายทุกคนเลยนิ) ป.ล. คุณปาล์มใจร้ายมั่กๆ  หม่ำอยู่ในปากแล้วยังมาอวดอีก  ผมชอบนะรูปนั้น งือ (ที่นี่อาหารญี่ปุ่นแพงมาก ไม่ต้องคิดเลยครับ แง้)  คุณไอ้ตัวยุ่ง แว้ก นึกว่าใครมาถล่มกระทู้เรา  ที่แท้ก็คู่หูชวนกันกินนี่เอง  เอิ๊กๆๆ วันนี้คอนเส็ปต์เบเกอรี่เหรอคร้าบ  ยกมาทั้งร้านเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ไม่อ้วนวันนี้แล้วจะไปอ้วนวันไหน (ผมชอบอันที่ 28 นะ มันจิ้มลิ้มน่ารักดีครับ  เอ๊ะ 31 ก็ดีนะ ชอบช็อคข้นๆ นุ่มๆ เอื๊อก) เห็นรูปแล้วอยากหัดทำ ป.ล. ไม่ใช่ทวดนะเฟ้ย ป.ล.สอง เสกให้หนุ่มบึ้กถอดเสื้อได้ไงครับ  ก็จะให้ดูเสื้อในเรื่องอ้ะ แหม อิๆๆ    (สังเกตหรือเปล่า ข้างหลังตัว S ในคำว่า Marines น่ะ มีปุ่มเล็กๆ อยู่  เอิ๊ก... ซวบ...) คุณปอมปอมครับ ดีใจที่เห็นเข้ามาเช็คครับ แถมทักกันอีก ปลื้มๆๆ มะเป็นรายใจเย็นๆ ค่อยๆ อ่านนิยายไทยที่ติดหนึบไปนะครับ   ผมก็หนึบหลายเรื่องเหมือนกัน ฮ่าๆๆ คุณครูสก๊อตตี้ เราไม่รู้หรอกจ้า แหะๆๆ เด๋วจะไปถามคนใกล้ตัวนะ ว่า Middle American นี่ มันบอกนัยยะทางภูมิศาสตร์ด้วยเปล่า รวมถึงเรื่องเก็บเนื้อเก็บตัวกับไม่ฟรีด้วย ขอบคุณหลายๆ ที่บอกให้ฟัง คุณนารูมิ อะจ๊าก คุณนารูมิเพื่อนเก่าเข้ามาด้วย หวัดดีคร้าบ  ขอบคุณ และดีใจที่ชอบนะ ส่วนขนมทู้นี้ อภินันทนาการจากคุณไอ้ตัวยุ่งและคุณหมอปาล์มราชินีหมอผี  อิๆๆ หนูนัทเปียรุส นั่นจิ เรื่องนี้อุดมของกินมาสองสามตอนแล้วล่ะ แบบในเรื่องก็ช่างสรรหาอะไรแปลกๆ มากินกัน  คนแปลก็เลยเลยต้องหารูปมาอวด แล้วคนอ่านก็เลยต้องหามาแข่ง ฮ่าๆๆ กว่าจะอ่านจบ ตอบกระทู้จบ  อ้วนกันไปข้างนึงแน่ น้องซี่น้อย มัวแต่ตามกลิ่นลงมาหาขนม แล้วจะอ่านจบมั้ยเนี่ย หรือมัวแต่นั่งเพลิดเพลินกับขนมซะก็ไม่รู้ฮ่าๆๆ เสียดายน้องซี่น้อยไม่มีอมนะจ๊ะ ไม่งั้นจะได้มาแปะของกินสู้กัน เอิ๊กๆๆ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 30 มิ.ย. 48 09:07:17 ]

ความคิดเห็นที่ 43 แวะเข้ามาหาของกินในนี้ครับผม...เอื๊อก จากคุณ : มาดาม เค - [ 30 มิ.ย. 48 10:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คุณมาดามเค แน่ะๆๆ  แวะเข้ามากินอย่างเดียวไม่ยอมนะคร้าบ ฮ่าๆๆ ต้องเอาของกินมาแบ่งกันบ้าง เอ๊ย มาดูรูปหนุ่มหล่อของผมบ้างตะหาก   เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 1 ก.ค. 48 08:29:39 ]

ความคิดเห็นที่ 45 จ๊อก..จ๊อก..กกกกก ของกินเต็มไปหมดเยย ทั้งเค็ก ขนมปัง ซูชิ อู๊ย..ยั่วน้ำลายจนแทบอดใจไม่อยู่ สนุกเหมือนเดิมเลยค่ะ ติดใจกับเสียงโทรศัพท์อันแสนจะไม่ "จักรวาล" เหมือนกันว่ามันหมายถึงอะไรได้บ้างหนอ.. ปล. เชิงอรรถยังคงอัดแน่นข้อมูลสมกับที่รอคอย ช่วยให้เข้าใจความหมายได้เยอะขึ้นมั่กมากเลยค่ะ^^ จากคุณ : Sushii - [ 1 ก.ค. 48 11:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 46 คนโสดเป็นฝ่ายชี้นิ้วจริงๆ หรือค่ะ ฮิๆๆ   จดจุด /คำสั่งเสีย ทำไมกลายเป็น ตาเถรล่ะนี่ 55 มีแต่รูปของกินอ่านแล้วหิว คุณพีทต้องรับผิดชอบนะ โทษฐานทำให้ผู้อ่านหิวข้าว จากคุณ : Magic of Azure - [ 1 ก.ค. 48 22:36:33 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คุณซูชิ โอ๊ะโอ อย่ามัวแต่น้ำลายหกครับ พี่อ้วนล่ะ พี่อ้วน  หลายวันแล้วนะ  กร๊าก... ไอ้เสียงโทรศัพท์อันแสนจะไม่ "จักรวาล" นี่ สงสัยต้องช่วยกันจินตนาการแล้วล่ะครับ เหอๆๆ ว่าแต่ คิดถึงนะ ไม่เห็นเจ้าดำหลายๆ วันเนี่ย  เอิ๊ก คุณเมจิก นั่นสิครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าคนโสดเป็นฝ่ายชี้นิ้วจริงเปล่า ดูท่าทางสาวน้อยแมรี่แอนก็ไม่ค่อยเชื่อนะครับ ไม่รู้เป็นแค่ลมปากหนุ่มหล่อรึเปล่าน่ะสิ ส่วน "ตาเถร" นั่น เป็นภาคสุภาพสตรีครับ ถ้าเป็นภาคบุรุษ (ไม่ค่อยสุภาพ) อาจ "สั่งเสีย" ว่า "ตายห่า..."   เอิ๊ก ได้เลยครับ จะให้ผมรับผิดชอบเหรอ มาเล้ย เดี๋ยวทำกับข้าวเลี้ยง  อุๆๆ กล้าเป่าหรอก จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 2 ก.ค. 48 19:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ครั้งที่ 6 คลอดแล้วคร้าบ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3586790/W3586790.html จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 5 ก.ค. 48 15:56:10 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ...หิว... จากคุณ : อุณากรรณ - [ 5 ก.ค. 48 16:26:34 ]