โดย... ชายเล็ก บดินทร์ bordin_i2000@yahoo.com

เรื่อง “เมโลดี้ของหัวใจ”

เมโลดี้แห่งบทเพลงไหลลื่นลอยพริ้วในบรรยากาศของห้องทำงาน ขณะที่สายตาหลายคู่จดจ่อกับเอกสารตรงหน้าและจอคอมพิวเตอร์ เสียงระรัวแป้นพิมพ์ดูเหมือนจะเป็นคู่แข่งรายเดียวของบทเพลงนั้น แต่ท่วงทำนองช่างจริงจังและดูเร่งรีบเกินไป ต่างจากบทเพลงที่เคลื่อนไหวอ่อนโยน ปราณีต และมีจังหวะน่าสดับตรับฟังกว่า

เฉกเช่นเมโลดี้ความรักที่มีโทนเสียงละเอียดอ่อน ละเมียดละไม และเป็นหนึ่งเดียว หากเมโลดี้ใดไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน อาจสูญเสียอรรถรสในการฟังได้ ดั่งคนที่รักกันต้องประสานใจเป็นหนึ่งเดียว

แต่เมโลดี้ความรักของฉันกับเขา บรรเลงในท่อนสุดท้ายด้วยเสียงผิดเพี้ยน
‘เอก’ คือคนรักของฉัน เราทำงานที่บริษัทเดียวกัน แต่อยู่คนละฝ่าย คนละอาคาร ความรักก่อรูปผนึกแน่นอย่างนี้เป็นเวลา 3 ปีแล้ว

ต่อมาเกิดปรากฏการณ์ที่ไม่คาดคิดระหว่างเราสองคน จึงก่อรูปความขัดแย้งขึ้น และเลิกราต่อกันในที่สุดเอ๊ะ เลิกราหรือ...

ฉันชักไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่าเลิกราได้อย่างเป็นรูปธรรมหรือไม่ เพราะหัวใจฉันยังเรียกร้องให้ไออุ่นของเอกมาอิงแอบอยู่ใกล้ ๆ

ขณะความคิดล่องลอย บทเพลงในวิทยุสงบลงชั่วครู่ เนื่องจากดีเจ.กำลังต่อเพลงที่ 2 นิ้วมือของฉันที่ขยับเคาะแป้นพิมพ์ก็หยุดลงเช่นกัน เป็นการพักยกด้วยกันทั้งสองฝ่าย

ครู่ต่อมานาทีระทึกก็เริ่มอีกครั้ง เสียงระรัวเคาะแป้นพิมพ์พร้อม ๆ กับอินโทรเมโลดี้ใหม่ของบทเพลงที่ 2 ก็เริ่มบรรเลงคู่กัน ดุจการประชันวงมโหรี

แว้บหนึ่งขณะพิมพ์งาน ฉันครุ่นคิดถึงเขาอีกแล้ว

ฉันกับคนรักนัดแนะกันล่วงหน้าเป็นอาทิตย์ ๆ แล้วว่า วันนี้เราจะไปเยี่ยมเพื่อนพนักงานของเราที่นอนป่วยอยู่ในห้องผู้ป่วยที่โรงพยาบาลกัน

เมื่อถึงวันนัดหมาย ก่อนเลิกงาน คนรักเดินปรี่เข้ามาถึงโต๊ะทำงานของฉัน พร่ำบอกด้วยน้ำเสียงละล่ำละลักว่าไม่สามารถไปเยี่ยมเพื่อนรักที่โรงพยาบาลได้ ด้วยเพราะติดภารกิจด่วนที่บ้าน
ฉันสัมผัสได้ถึงแววตาอ่อนโยนของเขา ดูช่างออดอ้อนน่ารักนัก จึงบอกว่าไม่เป็นไร วันนี้ฉันไปกับเพื่อนพนักงานคนอื่นก็ได้ แล้วเอกก็เร่งรีบลาจากฉันไปทันที
ที่โรงพยาบาลนั้น เพื่อนพนักงานบริษัทเดียวกันมาเยี่ยมเพื่อนรักด้วยกันหลายคน คนป่วยนอนยิ้มร่าเพราะได้กำลังใจเพียบ ท่ามกลางสายน้ำเกลือและอะไรต่อมิอะไรระโยงระยางเต็มไปหมด
ก่อนกลับบ้าน ฉันปรี่ไปทำธุระในห้องน้ำเพราะอั้นมานาน ด้วยความเร่งรีบทำให้เดินชนกับใครคนหนึ่ง

“อ้าว หมวยนั่นเอง เอ๊ะ วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ” ฉันทัก เพราะเห็นเธอไม่ได้ใส่ชุดฟอร์มพนักงาน
หมวยมีท่าทีตกใจพอสมควร เงอะงะ ลนลาน “แป้ง !” เธออุทานชื่อฉัน

“เป็นอะไร ทำไมต้องหน้าซีดด้วย ป่วยเป็นอะไรถึงได้มาโรงพยาบาลเชียวเหรอ”
“อ่า...คือ...ปวดท้องจ้ะ” หมวยตอบอย่างไม่เต็มใจนัก แต่แล้วน้ำเสียงคุ้น ๆ ดังขึ้นเหมือนคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ

“หมวยจ้ะ อ้ะ...นี่ยาแก้แพ้ท้อง”

เราสามคนเผชิญหน้ากัน พร้อม ๆ กับโลกหยุดหมุนชั่วขณะ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนป่วยที่ถูกสาปให้ทุกข์ทรมานมายาวนาน แล้วมรสุมก็ปั่นป่วนอยู่ในหัวของฉันตลอดหลายเดือนต่อมา

สายฝนหยดแหมะอย่างเอื่อยเฉื่อยที่ผนังกระจกใสของออฟฟิศ ฟ้าสีเทาอ่อนดูช่างหม่นหมองเหลือเกิน เหมือนหัวใจของฉัน หรือว่า...เป็นน้ำตาฟ้าที่ตกลงมาเพราะสงสารคนอย่างฉัน ยามนี้เมโลดี้ในหัวใจฉันบรรเลงเพลงเศร้าได้ไพเราะยิ่งนัก

ไม่กี่อึดใจ สายน้ำแห่งความหมองเศร้าในดวงตาฉันเอ่อขึ้นปริ่มขอบตา ก่อนไหลพรากลงอาบแก้มพร้อม ๆ กับสายฝนกระหน่ำลงมาทันทีทันใด

บางทีถ้าฉันลบภาพฉันกับเขาที่ถ่ายรูปคู่กันออกไปจากภาพพักหน้าจอคอมพิวเตอร์ อาจทำให้อะไร ๆ ดีขึ้นบ้าง คิดได้ดังนั้นจึงขยับเมาท์ของคอมพิวเตอร์

ฉันขยับนิ้วลากเม้าท์ทีละนิดเพื่อเปลี่ยนภาพ มองปุ่ม OK ก่อนคลิกเปลี่ยนภาพอย่างใจเลื่อนลอย

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันสะดุ้งเล็กน้อย

ไม่กี่วินาทีต่อมา เพื่อนพนักงานคนหนึ่งแอบเห็นรอยยิ้มฉายแววปรากฏบนใบหน้าฉัน ฉันละมือจากปุ่ม OK ทิ้งภาพพักหน้าจอคอมพิวเตอร์นั้นไว้คงเดิม ก่อนบอกน้องคนหนึ่งว่า

“แก้มแดง เอาภาพที่พวกเราไปเที่ยวทะเลใส่พักหน้าจอไว้ที่เครื่องพี่ได้นะ”

แล้วฉันก็ออกไปดินเนอร์กับคนพิเศษคนใหม่ (ที่แอบชอบฉันมานาน) อย่างมีความสุข พร้อม ๆ กับเสียงเมโลดี้ในหัวใจฉันเต้นจังหวะชะชะช่าอีกครั้ง

.................................................................