ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 3 สถานการณ์เกี่ยวกับน่านน้ำเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมาก เด็กหญิงมีการบ้านมาส่งเรียบร้อยทุกวัน สอบกลางภาคก็สามารถผ่านไปได้ด้วยดี แม้ว่าจะไม่ใช่อันดับสูงที่สุด แต่ก็อยู่ในเกณฑ์ที่น่าพอใจมาก คมกล้าบอกว่าพอกลับถึงบ้าน ทุกครั้งน่านน้ำก็ทำการบ้านจนกว่าจะเสร็จแล้วค่อยเล่นเกมไปตามเรื่องตามราว พอสามทุ่มครึ่งก็เข้านอน เด็กหญิงทำเช่นนี้ทุกๆวัน “ผมก็พยายามดูแลอยู่ห่างๆ แต่ไม่อยากเข้าไปยุ่งมากนัก เพราะเด็กเองก็คงอยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง พอไม่เข้มงวดกับแกนัก ยายนุ่มก็ดูจะดูแลตัวเองได้...” อนงค์พยักหน้าด้วยความรู้สึกยินดีอย่างจริงใจ เชือกจะขึงตึงนักก็ไม่ดี จะหย่อนนักก็ไม่ได้ ยังเป็นโชคดีของน่านน้ำที่มีผู้ใหญ่ในครอบครัวเป็นห่วงเป็นใยโดยแท้จริง อีกทั้งยังพร้อมที่จะเข้าใจและช่วยแก้ปัญหา สำหรับตัวหญิงสาวเองก็รู้สึกแปลกดีที่ตัวเองกระโดดเข้ามาร่วมวงในเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นเทอม จนเมื่อสอบกลางภาคผ่านไป ใกล้สอบปลายภาคเต็มที หล่อนยังไม่เคยพบกับพ่อแม่ของน่านน้ำเลยสักครั้ง หญิงสาวเองก็เคยลองเลียบเคียงถามคมกล้าอยู่เหมือนกัน ชายหนุ่มกล่าวอย่างอารมณ์ดีว่า “ก็อย่างที่ผมบอกไงครับ จากที่ทำงานของผมมารับหลานสะดวกกว่าให้พ่อแม่เขามารับ ที่ถามแบบนี้เบื่อหน้าผมแล้วหรือ?” น้ำเสียงตอนท้ายชวนให้ตะหงิดๆหู แต่หญิงสาวก็ไม่ได้คิดอะไร ด้วยเพราะหล่อนเป็นพี่สาวคนโตของบ้าน ก็เลยเคยชินกับ ‘ลูกอ้อน’ ของน้องแท้ๆของตนเองทั้งลูกพี่ลูกน้อง จนไม่ได้สนใจอะไรนอกจากว่าเมื่ออยู่กับชายหนุ่มผู้นี้แล้ว หล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองมีน้องชายตัวโตๆ เท่านั้นเอง อนงค์เคยถามเขาตอนที่หล่อนเล่าเรื่องของครอบครัวตัวเองให้เขาฟังคร่าวๆ “คุณเป็นน้องคนเล็กหรือเปล่าคะ?” “ทำไมหรือครับ?” ชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ดื่มกาแฟในร้านที่เขาเคยพาหล่อนมาครั้งหนึ่งในช่วงแรกๆที่ได้พบกันเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ “ท่าทางของคุณบอกอย่างนั้นค่ะ” หญิงสาวให้เหตุผลยิ้มๆในขณะที่ในมือกางหนังสือ ‘คู่มือจับโกหก’ แล้วยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม อนงค์ไม่กล้าดื่มเจ้าชาเขียวปั่นรสชาติพิลึกพิลั่นนั้นอีก แต่หล่อนก็ไม่อยากดื่มกาแฟแก้วหนึ่งแพงหูฉี่ จนอยากจะกลับไปหน้าปากซอยซื้อโอเลี้ยงมาดูดแทนสักสิบถุง ดังนั้นหล่อนจึงเลือกอะไรกลางๆที่ตัวเองพอใจ และราคาไม่สูงเท่าเจ้ากาแฟแพงระยับนั่น และหญิงสาวก็รู้ว่าเครื่องดื่มของหล่อนคงไม่แคล้วเขาเป็นคนจ่าย เดาได้จากความพยายามหลายครั้งที่จะควักสตางค์เอง แต่ไม่เคยสำเร็จเพราะคมกล้ามักมีข้ออ้างและเหตุผลที่ทำให้อนงค์ใจอ่อนได้ทุกทีสิน่า... ‘ผมอยากหาคนนั่งเป็นเพื่อน กินกาแฟคนเดียวมันเหงา ครูกบอุตส่าห์มานั่งเป็นเพื่อนด้วย ขืนให้ครูกบควักเงินจ่ายเอง ผมคงรู้สึกผิดจนนอนไม่หลับแน่ๆ’ คำออดอ้อนคล้ายเด็กนั้นไม่เคยทำให้หญิงสาวขัดขืนได้เลย หญิงสาวได้แต่ถอนใจแล้วยิ้มย่างเอ็นดู เขาทำให้หล่อนนึกถึงน้องชายที่อยู่ที่ต่างจังหวัด และหล่อนกำลังส่งเสียให้เรียนอยู่ แต่ต่างกันนิดหน่อยตรงที่น้องชายของหล่อนพอโตขึ้นแล้วก็ไม่ได้อ้อนแบบนี้อีกเลย ในตอนนี้ในความรู้สึกของอนงค์ คมกล้าเป็นน้องชายตัวใหญ่ที่มาเกาะหนึบมากกว่าเป็นชายหนุ่มที่ดูแล้วมีอายุมากกว่าหล่อนพอสมควร ชีวิตในกรุงเทพฯโดยที่ติดต่อกับเพื่อนฝูงและครอบครัวน้อยครั้งก็ทำให้เหงาได้เหมือนกัน หากแต่หล่อนทดแทนมันด้วยหนังสือ จนทำให้หล่อนลืมความว้าเหว่นั้นไปได้ พอชีวิตของหล่อนเริ่มมีลูกศิษย์อย่างน่านน้ำให้ต้องเอาใจใส่เป็นพิเศษนอกเหนือจากเด็กในชั้นเรียนคนอื่นๆ และยังมีน้าของเด็กหญิงที่เริ่มสนิทสนมกัน ทำให้อนงค์เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองสะสมความเปล่าเปลี่ยวนั้นมานานเพียงใด... เดี๋ยวนี้การนั่งรถมากับน่านน้ำและมีคมกล้าเลยมาส่งที่หอพักเริ่มเป็นสิ่งที่หล่อนเคยชินเสียแล้ว จนนับได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของหล่อน อนงค์คุยกับคมกล้า และฟังเขาคุยได้เรื่อยๆโดยไม่รู้สึกเบื่อแต่อย่างใด บางครั้งเขาก็เอ่ยเตือนหล่อนตรงๆเมื่อเขาเดินไปซื้อของใช้เป็นเพื่อนหล่อนในซุปเปอร์มาร์เกตชั้นล่างของห้างสรรพสินค้าในอาทิตย์หนึ่ง คมกล้านิ่วหน้าเมื่อเห็นหล่อนใส่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่หล่อนโปรดปรานเป็นอย่างยิ่งลงในตะกร้ารถเข็นหลายห่อ... “คุณกินเจ้าพวกนี้เยอะอย่างนี้เลยหรือ...?” “ก็ทุกวันล่ะค่ะ” อนงค์ตอบอย่างไม่เอาใจใส่พลางคิดวาหล่อนมีสิ่งใดให้ซื้อเป็นรายการต่อไป จริงๆแล้วก็น้อยลงไปเยอะแล้วเพราะคมกล้ามักจะหาเรื่องพาหล่อนไปทานข้าวด้วยกันอยู่เรื่อยๆ พอกลับถึงห้องท้องก็อิ่มแล้วจนไม่มีที่เหลือสำหรับของโปรดของหล่อนอีก... “ผมว่าในซอยหอคุณก็มีของกินขายเยอะนี่ หน้าหอพักของคุณยังมีร้านตามสั่งเลย” “มันไม่ค่อยสะดวกเท่าบะหมี่นี้น่ะค่ะ” หญิงสาวตอบง่ายๆ “ของบางอย่างมันสะดวก แต่มันก็ไม่ค่อยมีประโยชน์กับร่างกายนักหรอกคุณ” อนงค์ไม่ได้ตอบอะไรอีกและคมกล้าก็ไม่ได้บ่นต่อ เขาพูดเตือนก็จริง แต่ก็ไม่ได้หยิบบะหมี่ซองไปเก็บไว้ที่เดิม ในบางเรื่องที่เป็นเรื่องส่วนตัวของหญิงสาว คมกล้าก็ไม่ได้ก้าวก่ายจนเกินเลย หรือเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตของหล่อน เขาเคารพความคิดของหล่อน และสิ่งนี้เป็นสิ่งที่อนงค์สบายใจเมื่ออยู่กับเขา... อนงค์พบกับชายหนุ่มเกือบทุกวัน นอกจากพบที่โรงเรียนแล้ว ยังพบกับเขาที่ร้านหนังสือในวันเสาร์โดยไม่ได้นัดหมาย แต่ถึงจะเจอเกือบทุกวัน หล่อนก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญแต่อย่างใด บางทีพบกันในร้านก็จริง แต่ต่างฝ่ายต่างก็อยู่คนละมุมของร้านยืนอ่านหนังสือกันไป แต่หลายครั้งที่เมื่อหล่อนเงยหน้าจากหนังสือก็ไม่พบเขาอยู่ที่เดิมแล้ว อนงค์แปลกใจบ้างว่าเขากลับไปโดยไม่บอกกล่าว หล่อนแค่แปลกใจเท่านั้นแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรจนเมื่อชายหนุ่มมาทักอีกที อนงค์ก็งงๆ “เมื่อครู่ดิฉันไม่เห็นคุณยืนที่เดิมแล้ว นึกว่าจะกลับไปเสียอีกค่ะ” “พอดีผมไปดูหนังสืออีกมุมหนึ่งมาน่ะ” คมกล้าหัวเราะน้อยๆ บางทีถ้าเขาชวนหล่อนไปนั่งในร้านกาแฟ ต่างคนต่างก็หอบหิ้วหนังสือที่ตัวเองซื้อมาไปนั่งอ่านในร้านเงียบๆ ไม่มีบทสนทนาใดๆ จะมีก็เพียงแต่เสียงพลิกกระดาษ เสียงแก้วกระทบจานรอง หรือเสียงพูดคุยกันจากโต๊ะอื่น และเสียงโทรศัพท์มือถือของเขา... คมกล้าไม่ได้ขอตัวไปคุยที่อื่นแต่อย่างใด ชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงข้ามหล่อนแล้วก็คุยโทรศัพท์ไป อนงค์ได้ยินเสียงคุยแว่วๆแต่ไม่ได้ใส่ใจ คิดว่าน้ำเสียงนั้นค่อนข้างจริงจัง อาจเป็นเรื่องงานของเขา อนงค์คิดอยู่แวบเดียวเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วจมดิ่งลงกับหนังสือที่เพิ่งซื้อมา... ‘ทำอย่างไรไม่เข้าใจวัยรุ่น’ จัดว่าหนังสือเล่มนี้แหวกแนวจากแบบที่หล่อนเคยอ่านอยู่บ้าง อนงค์คิดว่ามันก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจไปอีกแบบ หญิงสาวเองก็เรียนเกี่ยวกับจิตวิทยาเด็กมาบ้าง แต่มันเป็นทฤษฏีที่มีคำพูดสวยหรูเสียมากกว่า แต่ไม่สามารถนำไปใช้ได้จริง หนังสือเล่มที่หล่อนอ่านก็เกี่ยวกับจิตวิทยาเช่นกัน แต่คนเขียนนำมาเรียบเรียงให้อ่านง่ายขึ้น บอกวิธีที่ควรทำ รวมทั้งตัวอย่างที่วาดให้เห็นภาพอีกด้วย... เมื่อเงยหน้าขึ้นจากหนังสืออีกครั้ง ก็พบว่าคมกล้าที่นั่งอยู่ตรงข้ามนั่งจ้องเป๋งมายังหล่อน เขาไม่ได้หลบเมื่อเห็นว่าหล่อนประสานสายตากับเขา และอนงค์ก็ไม่ได้หลบเช่นกัน หญิงสาวทำตาปริบๆแล้วเอียงคอมองเป็นเชิงถาม กิริยานั้นทำให้ชายหนุ่มยิ้ม นัยน์ตาเขาแสดงความพอใจที่หล่อนไม่อาจทราบความหมายได้ ชายหนุ่มพูดว่า “ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าน่าจะสนับสนุนให้ยายนุ่มอ่านหนังสือดีกว่าไหม ให้ติดหนังสือคงจะดีกว่าติดเกม คุณพอจะมีคำแนะนำเกี่ยวกับหนังสือบ้างหรือเปล่า?” อนงค์กระพริบตา ก่อนจะค่อยๆลำดับคำพูดให้เขาฟังอย่างระมัดระวัง “ถ้าเป็นเด็กหรือคนที่เริ่มอ่านหนังสือ ส่วนใหญ่เขาจะแนะนำหนังสือภาพที่มีตัวหนังสือน้อยๆแต่ภาพมากๆ จะได้จูงใจคนให้อยากอ่านค่ะ เดี๋ยวนี้หนังสือออกใหม่จะทำได้ค่อนข้างน่าอ่าน กระดาษสีสวย ปกก็มีสีสัน แล้วราคาก็แพงขึ้นตามความสวยของมัน” ประโยคท้ายหญิงสาวหน้าเมื่อย ทำให้คมกล้าหัวเราะเบาๆ “ผมว่าก็เป็นการส่งเสริมให้คนอ่านหนังสือเพิ่มดีออก จำได้ว่าเมื่อก่อนร้านหนังสือยังไม่เยอะเท่านี้เลย คนเข้าร้านก็ไม่ได้มากมาย แต่พอเดี๋ยวนี้ร้านเต็มไปหมด หนังสือก็ออกมากขึ้นด้วย อาจจะแพงหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีใครเหลียวแลหนังสือเลย...” “แปลกดีนะคะ ตอนหนังสือราคาถูก กลับไม่มีคนสนใจ แต่พอหนังสือแพงขึ้นก็ซื้อกันจัง แล้วหนังสือแต่ละเล่มที่ออกมาก็เป็นพวกไร้สาระเสียส่วนมาก ขายดีอีกด้วย แต่หนังสือดีๆแทบไม่มีคนหยิบ” คมกล้ายิ่งยิ้มมากขึ้น นานๆทีเขาจะได้ยินอนงค์บ่น ปกติเขาจะเห็นหญิงสาวพูดในสิ่งที่มีสาระ และไม่ค่อยแสดงอารมณ์มากนัก แต่พอพูดเรื่องหนังสือที ทั้งบ่นทั้งทำหน้าอย่างที่เขาไม่เห็นหล่อนทำมากนัก ขนาดบ่นเรื่องราคาของหนังสือ แต่เขาก็เห็นหล่อนซื้ออยู่แทบทุกอาทิตย์อยู่ดี “หนังสือทุกเล่ม หนังทุกเรื่องต่างมีประโยชน์ทั้งนั้นล่ะครับ ขึ้นอยู่กับว่าคนอ่านจะหาสาระของมันได้หรือเปล่า” อนงค์ไม่ได้พูดอะไรอีก ชายหนุ่มเห็นหล่อนแปลงกายเป็นหนอนหนังสือที่ไม่สนใจใครรอบข้างอีกครั้ง เงียบกันไปอีกพักหนึ่ง อนงค์ก็หยิบแก้วน้ำผลไม้มาดื่มอีกครั้ง หล่อนได้ยินเสียงคมกล้าพูดอะไรแว่วๆอีก จึงเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเขามองมาราวกับกำลังรอคำตอบ แต่พอเห็นสีหน้าเด๋อด๋าของหล่อนจึงสงเคราะห์ทวนคำถามให้อีกครั้ง “ตอนแรกเลยคุณเริ่มอ่านหนังสือประเภทไหนหรือครับ?” หญิงสาวยิ้มกริ่มอย่างอมภูมิก่อนจะส่ายศีรษะ “ความลับค่ะ” ‘ศาลาคนเศร้า’ ไง จะให้หล่อนบอกได้อย่างไรกันล่ะ! “เผื่อผมจะให้หลานผมอ่านไง” คนไม่รู้ความในใจหล่อนพูดต่อ จะบ้าเรอะ...น่านน้ำได้แก่แดดตายเลย “ขายหัวเราะค่ะ...พอดีดิฉันอยู่ต่างจังหวัด ตอนนั้นไม่ได้มีร้านหนังสือมากมายหรอก จะเป็นแค่แผงหนังสือพิมพ์ นิตยสารอะไรจำพวกนี้ ตอนเด็กๆก็จะไปซื้อขายหัวเราะมาอ่าน บางทีก็อ่านเรื่องสั้นในนั้น แล้วก็พัฒนาเป็นพวกนิตยสาร” รวมทั้งเรื่องย่อละครเล่มละ 25 บาทด้วย...อนงค์นึกต่อในใจ “ครับ แต่เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยเห็นเด็กสมัยนี้อ่านการ์ตูนไทยเลย การ์ตูนญี่ปุ่นครองเมืองไปหมด” ชายหนุ่มถอนใจนิดหนึ่งก่อนจะร้องขอว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณขึ้นไปร้านหนังสือเป็นเพื่อนผมอีกทีได้ไหมครับ จะได้ไปช่วยกันเลือก” แต่คำตอบที่คมกล้าได้รับคืออาการคิดนิดหนึ่งของหญิงสาวก่อนที่เจ้าตัวจะส่ายหน้า “ดิฉันว่าคุณพาน่านน้ำไปที่ร้านหนังสือเลยจะดีกว่านะคะ ให้แกเข้าไปเดินเล่นดูอะไรในนั้น ตอนแรกแกอาจจะเบื่อแล้วรบเร้าให้คุณออกไป หรืออาจมาขอออกไปเดินเล่นที่อื่น ตอนนั้นดิฉันอยากให้คุณยืนกรานให้แกอยู่ในร้านหนังสือนั้นไม่ให้ไปไหน เดี๋ยวพอแกเบื่อ เห็นคุณอ่านหนังสือที เห็นลูกค้าคนอื่นอ่านหนังสือที เดี๋ยวไม่แคล้วแกก็หยิบมาอ่านบ้าง แล้วทีนี้จะกลายเป็นตัวของแกเองล่ะค่ะที่ไม่อยากจะไปไหนอีกเพราะไม่อยากวางหนังสือเล่มนั้น” น้ำเสียงทีท่าของหล่อนเชื่อมั่นอย่างจริงจังจนคมกล้ายิ้มออกมา แล้วแกล้งแหย่หล่อนว่า “คุณมั่นใจขนาดนั้นเชียว?” “ค่ะ ดิฉันเชื่อว่าคนเราจะมีสัญชาตญาณเลือกสิ่งที่ดี และเหมาะสมกับตัวเองที่สุดในแวบแรกที่เห็นสิ่งนั้นจนรู้สึกสนใจ อยากรู้จัก แล้วก็เชื่อว่าหนังสือมีมนตร์ขลังที่ทำให้คนจับมันอยากจะอ่านต่อจนไม่อยากวาง...” อนงค์ตั้งหน้าอธิบายจริงจัง ไม่สนใจกับนัยน์ตาวาววับของคนที่นั่งยิ้มอยู่ตรงข้ามกับหล่อน เขาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้และเห็นด้วยกับคำพูดของหล่อน “ผมเชื่อทฤษฏีของคุณนะ ผมว่าผมเข้าใจดีด้วย รู้สึกเหมือนกับตัวเองก็ประสบอยู่เหมือนกัน” คมกล้าพูดเพียงแค่นั้น ไม่ได้ขยายความเพิ่มเติมแต่อย่างใด อนงค์กลับมาอ่านหนังสือต่อ แล้วก็พลิกอ่านไปตามเรื่องตามราวอย่างมีสมาธิ ดำดิ่งลงสู่ตัวหนังสือโดยไม่ได้สนใจใครรอบข้างอีกนอกจากเนื้อหาเกี่ยวกับปัญหาวัยรุ่น และหน้าที่หล่อนกำลังเปิดอยู่นี้ก็คือหัวข้อหนึ่งในนั้น รักในวัยเรียน... จากคุณ : peiNing - [ 29 มิ.ย. 48 13:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในอาทิตย์ถัดๆมาเป็นช่วงที่อนงค์ได้พบปัญหาอีกอย่างของนักเรียนในชั้นเรียนของหล่อนนอกเหนือจากน่านน้ำ หญิงสาวเองก็พูดไม่ถูกเหมือนกันว่าควรจะจัดเป็นปัญหาใหญ่ดีหรือไม่ นั่นคือ เด็กนักเรียนของหล่อนคนหนึ่งที่ชื่อ ‘ปัญญา’ ซึ่งเป็นคนที่ทำโจทย์เลขที่ให้เป็นการบ้านได้ถูกต้องทั้งหมด แต่ทว่าวิธีที่ทำให้ได้คำตอบมาเป็นคนละสูตรกับที่หล่อนหรือหนังสือเรียนสอนให้ทำ... “คิดแบบนี้ก็ได้คำตอบไม่ใช่หรือครับ?” “มันก็ใช่อยู่ แต่ครูอยากให้เธอทำแบบที่ครูสอนมากกว่า” “ทำไมล่ะครับ?” “ก็มันสะดวกกว่า แล้วก็ง่ายกว่า” “ผมว่าแบบที่ผมคิดง่ายกว่านี่ครับ” เด็กชายปัญญาตอบอย่างไม่เข้าใจนักว่าทำไม ‘ครูกบ’ ถึงบอกว่าในหนังสือง่ายกว่า ส่วนอนงค์เองเมื่อได้ยินดังนั้นก็ไม่รู้จะว่าอะไรดี มันก็จริงอย่างที่ลูกศิษย์คนนี้ของหล่อนว่า บางทีนักเรียนของหล่อนอาจจะสะดวกใช้อีกวิธีหนึ่งก็ได้ โจทย์เลขเดียวกันไม่ได้หมายความว่ามีวิธีแก้โจทย์เพียงแค่วิธีเดียว ไม่ได้มีสูตรเดียวตายตัวถึงเพียงนั้น หากแต่ว่าหนังสือเรียนพยายามให้ใช้วิธีทำที่ง่ายและเหมาะสมกับเด็กที่สุดก็เท่านั้นเอง... หลังจากพยายามที่จะชักจูงให้เด็กชายทำในสิ่งที่เหมาะควรอยู่นาน แต่ก็ไม่เป็นผล จนสุดท้ายอนงค์ก็ได้แต่พยักหน้าให้นักเรียนของหล่อนกลับห้องเรียนได้ แล้วก็กาเครื่องหมายถูกลงในการบ้านในที่สุดในขณะที่ในความรู้สึกของหล่อนเหมือนมีตะกอนให้สะกิดไม่ให้หล่อนยอมรับมันได้เต็มร้อย... ในวันเสาร์เป็นอีกวันที่อนงค์ได้พบกับคมกล้า ณ ที่เดิม เวลาเดิม แต่วันนี้มีบางอย่างที่แปลกไปกว่าปกติก็คือ เมื่อมาถึงที่ร้านหนังสือ อนงค์เป็นฝ่ายกวาดตามองหาเขาก่อนเลย ที่ต้องกวาดตาไม่ใช่เพราะอะไรหรอก คมกล้าสนใจหนังสืออยู่หลายประเภท อาทิตย์หนึ่งๆไม่ค่อยเห็นชายหนุ่มอยู่ในมุมเดิมเท่าใดนัก ไม่เหมือนหล่อนที่ไม่ต้องกวาดตามองหาให้เสียเวลา เพราะมีมุมสถิตอยู่ประจำ ไม่คิดจะอพยพย้ายถิ่นไปที่ใดทั้งสิ้น... วันนี้คมกล้ามาถึงก่อน อนงค์จึงเดินเข้าไปทักทายเขา และพบว่ามุมที่เขาอยู่เป็นหนังสือจำพวกบ้านและสวน เขากำลังยืนอ่านหนังสือภาพตกแต่งบ้านอยู่ การที่หล่อนเข้าไปทักทายเขาก่อนทำให้ความแปลกใจของเขาโจ่งแจ้งอย่างไม่อาจปิดบังได้ ชายหนุ่มยิ้มอ่อนๆให้เป็นการทักทายแล้ววางหนังสือลงที่เดิม... “วันนี้น่านน้ำไม่ได้มาด้วยหรือคะ...ดิฉันนึกว่าแกจะมาร้านหนังสือนี่กับคุณเสียอีก” ยิ้มของคมกล้าเจื่อนลงอย่างรวดเร็วเมื่อเจอคำทักทายประโยคแรกของหล่อน ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วบอกหล่อนว่า “ผมโอนหน้าที่นี้ให้พ่อแม่ยายนุ่มไปแล้วล่ะครับ” “พ่อแม่ของน่านน้ำรู้เรื่องนี้แล้วหรือคะ?” อนงค์ถามด้วยความเป็นห่วง และไม่สบายใจนัก “ครับ เมื่อเช้านี้ผมกะว่าจะไปรับแกสักหน่อย พอดีทั้งคู่อยู่บ้านพอดี ผมก็เลยคุยด้วยยาวเลย...” คมกล้าหยุดไปนิดหนึ่ง จากนั้นก็แตะต้นแขนหล่อนอย่างสุภาพให้เดินออกไปข้างนอกพลางบอกหญิงสาวว่า “เรื่องมันยาวหน่อย ผมหิวแล้วด้วย ทานไปคุยไปก็แล้วกัน” อนงค์อ้าปากค้าง หล่อนยังไม่ทันไปมุม ‘ลูกรัก’ ของหล่อนเลยนะ! อนงค์เริ่มชินกับวิธีมัดมือชกของเขาแบบนี้ ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เจอไม้นี้ของคมกล้า แต่ปกติหล่อนไม่โดนลากออกไปข้างนอกเร็วขนาดนี้นี่นา แต่หล่อนก็ต้องสงบปากไม่โวยวายออกไปเพราะต้องยอมรับกับตนเองว่าหล่อนยากรู้ความเป็นไปของน่านน้ำ รวมทั้งยังมีปัญหาที่อยากปรึกษาเขาอีกด้วย ปัญหาที่หล่อนคอยคิดมาตลอดเกือบทั้งสัปดาห์นี้ทั้งๆที่หล่อนจะไม่เคยนำเรื่องที่เกิดในที่ทำงานมาคิดให้รกสมองเมื่อย่างก้าวเข้าห้องพักของตนเอง มาในวันนี้ให้ถามใจจริงของหล่อน อนงค์เองก็ไม่ได้มีกะจิตกะใจจะอ่านหนังสือนัก ความตั้งใจจริงๆคือคิดว่าถ้ามาที่ร้านหนังสือนี้ก็เพราะอยากพบคมกล้านี่แหละ... อนงค์ไม่เคยเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นมากก่อนเลย แต่เท่าที่ดูปริมาณคนแล้วคงเป็นที่นิยมไม่เบาทีเดียว คมกล้าเอาใจใส่ถามไถ่หล่อนเป็นอย่างดีว่าหล่อนอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือไม่ หญิงสาวส่ายหน้าหวือ ตอบเขาไปตามตรงว่า “ดิฉันไม่เคยทานอาหารญี่ปุ่นเลยค่ะ คุณเลือกก็แล้วกัน” เหมือนเดิม...คมกล้าไม่มีทีท่าประหลาดใจว่าหล่อนมัวแต่ไปงมโข่งที่ไหนจึงไม่เคยล้อมอาหารยอดนิยมในขณะนี้ เขาเพียงแต่ถามว่า “คุณกล้าทานปลาดิบไหม...?” “อย่าเลยค่ะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธ แค่นึกว่าจะต้องทานอะไรดิบๆก็สยองแล้ว จะมีพยาธิหรือเปล่าก็ไม่รู้... จากนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เขาสั่งอาหารหลายอย่าง และที่แน่ๆอาหารเหล่านั้นไม่มีผักเลย ! อนงค์เปิดรายการอาหารเล่น แต่เมื่อเห็นราคาและภาพประกอบ ตาของหล่อนก็แทบถลน เงยหน้ามองคนสั่งอย่างเกรงใจเพราะเชื่อเถอะว่ามื้อนี้เขาก็เป็นฝ่ายควักกระเป๋าแน่ๆ อาหารบ้าอะไร...ชิ้นกระจึ๋งหนึ่งมีแค่ 2 ชิ้นอีกต่างหาก ราคาก็เหยียบร้อยเข้าไปแล้ว แถมเท่าที่ฟังๆเขาสั่งเมื่อครู่ก็หลายอย่างเต็มทน เผลอๆอาหารมื้อนี้มื้อเดียวหล่อนมีชีวิตอยู่ได้กว่าอาทิตย์เลยละมั้ง... หญิงสาวไม่รู้ว่าเขาเห็นสีหน้าที่ไม่ทันระวังตัวของหล่อนเมื่อครู่หรือไม่ ถ้าเห็นก็จัดว่าเขาเก็บอารมณ์ได้แนบเนียนมากเพราะอนงค์เห็นเขายิ้มปกติดีอยู่ ชายหนุ่มค่อยเริ่มเล่าหลังจากที่บริกรนำชาเขียวร้อนจนลวกลิ้นพองได้ง่ายๆมา 2 แก้ว “อย่างที่บอกไปละครับ เมื่อเช้าผมว่าจะไปรับยายนุ่มออกมาเหมือนกัน พอดีเห็นว่าพี่เขยกับพี่สาวของผมไม่ได้ไปทำงานทั้งคู่ ผมก็เลยคุยกับเขาเรื่องนี้ สารภาพเลยนะครับว่าผมเองก็งงไปเหมือนกันว่าเขาทั้งสองคนรู้เรื่องนี้แล้ว ที่ว่ายายนุ่มยังคงเล่นเกมนั่นอยู่ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะยายนุ่มเองก็ไม่ได้ทำตัวเกเรเหมือนตอนที่อยู่โรงเรียนเก่า เขาก็เลยปล่อยๆไป แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นบ้าง ทีนี้คุยๆกันอยู่ยายนุ่มดันเดินลงมาได้ยินพอดี น้ำหูน้ำตาร่วงใหญ่เลย พอสงบลงได้ผมบอกจะพานุ่มออกไปข้างนอกแต่เห็นพ่อแม่เขาบอกวันนี้จะพาไปเอง ผมก็เลยรีบชิ่งออกมาก่อน ไม่อยากไปขัดบรรยากาศครอบครัวเขา นานๆทีจะได้เห็นภาพแบบนั้น...” คมกล้าพูดสถานการณ์ยืดยาวจนเมื่อจบนั่นเอง เขาจึงยกน้ำชานั้นจิบอย่างรวดเร็ว อนงค์ยังหวาดอยู่เลยว่าน้ำร้อนนั่นจะลวกลิ้นเขาหรือไม่ แต่ท่าทางเขาจะโชคดีอยู่บ้างที่ว่าน้ำชานั่นคงเย็นลงแล้ว หญิงสาวยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นว่าอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับน่านน้ำคงจะเริ่มคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น เมื่อต้องทนอาหารชืดๆที่บริกรนำมาให้ไปได้พอสมควรแล้ว อนงค์จึงเล่าเรื่องเกี่ยวกับเรื่องของเด็กชายปัญญา ซึ่งเป็นเด็กนักเรียนในชั้นของหล่อนกับวิธีแก้โจทย์เลขของเขา คมกล้าคีบอาหารใส่จานของหล่อนอย่างเอาใจใส่ในขณะที่มีทีท่าตั้งอกตั้งใจฟังเป็นอย่างดี จนกระทั่งอนงค์ตบท้ายว่า “ดิฉันก็พยายามตะล่อมให้แกทำตามอยู่นาน แต่แกไม่สนใจฟัง มันก็แล้วแต่คนจะถนัดเหมือนกัน ก็เลยไม่รู้จะทำอย่างไรดี ดิฉันให้แกถูกไปล่ะค่ะ แต่ทีนี้มันยังเหมือนมีอะไรสะกิดให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจอย่างไรไม่ทราบ” คมกล้าฟังจบก็ยิ้มตามแบบฉบับของเขา แล้วก็ออกความเห็นว่า “ผมว่าคุณไม่เห็นต้องตะขิดตะขวงใจตรงไหนเลย คุณทำถูกแล้วล่ะ บางทีวิธีใครวิธีมัน แต่ได้ผลลัพธ์ที่ถูกต้องก็ดีแล้ว สิ่งที่คุณสอนหรือหนังสือสอนก็เป็นเพียงทางเลือกหนึ่ง แต่เจ้าตัวจะใช้หรือไม่ก็เป็นสิ่งที่เขาตัดสินใจเอง ถ้าเขามีวิถีทางของตัวเองไม่ได้แปลว่าเขาผิด หรือเป็นความผิดของคุณสักหน่อย...” จากนั้นเขาก็เรียกบริกรให้มาเติมน้ำชาให้หล่อนเมื่อเห็นว่าในแก้วพร่องไปมากแล้ว กระทั่งน้ำชาในแก้วของหล่อนเต็มอีกครั้ง จู่ๆคมกล้าก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆพลางอธิบายว่า “ได้ยินเรื่องของเด็กคนนี้ก็นึกถึงตัวผมเองตอนเด็กๆ ตอนนั้นพวกผู้ใหญ่เขาอยากให้ลูกตัวเองเรียนสายวิทย์-คณิตกัน จะได้สอบเข้าคณะดีๆอย่างพวกหมอ วิศวกร อะไรประมาณนี้ ผมก็เรียนให้พ่อแม่ผมนะ จนเข้าคณะวิศวฯได้นี่ล่ะ...” คมกล้าเล่าไปเรื่อยๆพลางสังเกตทีท่าของหญิงสาว และมีแววผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มเฉย ไม่มีท่าทีอย่างที่เขาต้องการเลย อนงค์ตอนนั้นกำลังคิดในใจอยู่ว่า หล่อนเจอเขามาก็นานแล้วแต่ไม่เคยสนใจอาชีพของเขามาก่อนเลย จำได้เลาๆว่ามันมีอยู่ในนามบัตรของเขา แต่ตอนนั้นอนงค์ไม่ได้สนใจสักเท่าไร “ตอนนี้คุณเป็นวิศวกรอยู่ที่ไหนหรือคะ...?” “ผมเปิดร้านอาหารอยู่ครับ” เขาตอบอย่างไม่ประหลาดใจว่าทำไมอนงค์จึงไม่รู้ว่าเขาทำอาชีพอะไรทั้งๆที่นามบัตรที่เขาให้หล่อนไปบอกอย่างโจ่งแจ้งถึงอาชีพของเขาแล้ว และคำตอบเรียบๆของคมกล้าทำเอาอนงค์ชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเขาก็เห็นเขามองยิ้มๆอยู่ แต่ยากที่จะเดาว่าเขากำลังคิดอะไร “ผมเรียนจบวิศวฯมาก็จริง แต่ไม่ได้คิดจะเป็นหรอก อย่างที่ผมบอก...ผมเรียนให้ผู้ใหญ่ แล้วอีกอย่างตอนช่วงนั้นเป็นช่วงที่เศรษฐกิจล่มพอดี พวกวิศวกรตกงานกันเยอะแยะ ผมก็เลยเลือกทำในสิ่งที่ผมชอบ เลยไปหาทำเลเอาแถวๆใจกลางเมือง แล้วเปิดร้านอาหารที่นั่น ช่วงแรกๆก็ล้มลุกคลุกคลานอยู่บ้างเพราะคู่แข่งเยอะมาก แต่ก็คงดีกว่าเป็นวิศวกรที่ถูกเขาลอยแพในช่วงนั้น...” อนงค์ได้แต่นึกทึ่งความคิดของคนที่อยู่ตรงข้าม... หญิงสาวเรียนรู้มาตลอดที่จะดำเนินชีวิตตามครรลองของเส้นทาง หล่อนไม่เคยกล้าที่จะหักเหเส้นทางการเดินของหล่อนตั้งแต่เล็กมาแล้ว ทุกอย่างจะเป็นไปตามลำดับขั้นตอนที่ควรจะเป็นทั้งสิ้น อนงค์เลือกจะเรียนครุศาสตร์ จบออกมาแล้วหล่อนก็มายึดอาชีพครู ไม่ได้คิดจะเบนเข็มของตนเองออกไปนอกจากเส้นทางที่กำหนด ในชั่วชีวิตของหล่อน หญิงสาวไม่เคยคิดว่าจะมีใครที่สามารถตัดสินใจหักเลี้ยวออกจากเส้นทางที่ควรจะเป็นได้ถึงขนาดชายหนุ่มผู้นี้ เขาไม่ใช่แค่เลี้ยวธรรมดา แต่เขาถึงขนาดเบนเข็มตนเองเกือบ 180 องศาทีเดียว ออกจากเส้นทางที่ใครสักคนขีดไว้ให้เขาเพื่อก้าวไปสู่เส้นทางที่ใจของเขาปรารถนา... ทันใดนั้นอนงค์ก็รู้สึกราวกับมีลำแสงบางอย่างพุ่งมาสู่หัวใจของหล่อนให้สว่างขาวโพลนไปหมด หญิงสาวตะลึงค้างอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองอย่างกะทันหันนั่น จนกระทั่งรู้สึกตัวอีกครั้งหนึ่ง แสงทุกอย่างก็จางไป ปรากฏภาพๆใหม่ที่หล่อนไม่เคยคิดฝันมาก่อน... คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามที่อนงค์เห็นว่าเป็น ‘น้องชาย’ ตัวโตมาตลอด มาบัดนี้หล่อนกลับไม่รู้สึกว่าเขาเป็นน้องชายอีกต่อไป... เขาคือชิ้นส่วนชิ้นที่สี่ที่หล่อนเฝ้าค้นหามานานต่างหาก... ชิ้นส่วนชิ้นสุดท้ายที่สามารถเติมชีวิตของหล่อนให้เต็มได้นิรันดร์กาล...! ใจของอนงค์เต้นแรงกับความรู้สึกใหม่ที่เกิดขึ้นสายฟ้าแลบนี้... หญิงสาวไม่รู้ว่าตนเองกำลังมองจ้องหน้าเขาค้างอยู่อย่างนั้น จนเมื่อชายหนุ่มขยับตัวเล็กน้อย คีบอาหารใส่จานของหล่อน อนงค์ถึงได้รู้สึกตัว หล่อนขอบคุณเขาเบาๆ ไม่กล้าประสานสายตากับเขาอีกต่อไป หล่อนแสร้งตั้งหน้าตั้งตายัดอาหารที่หล่อนก็ไม่รู้เรียกว่าอะไรเข้าไป ไม่นำพาใดๆต่อความจืดชืดของมันอีกแล้ว จากนั้นหล่อนก็เข้าสู่ภวังค์ของความเงียบ รับรู้ถึงความแปลกใจของคมกล้าได้เป็นอย่างดี แต่หล่อนไม่มีกะใจจะอ้าปากสนทนาอะไรกับเขาอีก และเมื่อไม่เห็นหล่อนจะพูดอะไรอีก คมกล้าก็ความรู้สึกไวใจหาย เพราะเขาก็ไม่ได้ชวนอนงค์คุยอีกเลย ต่างคนต่างทานกันไปเงียบๆ อนงค์แอบผ่อนลมหายใจเบาๆเพื่อบรรเทาความอึดอัดที่อยู่ในอก ริมฝีปากของหล่อนเม้มแน่น นัยน์ตานั้นครุ่นคิด บางทีนะ... หล่อนต้องทำอะไรสักอย่างกับเจ้าความรู้สึกแปลกๆนี้เสียแล้ว... แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 48 00:36:55 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 48 16:39:40 จากคุณ : peiNing - [ 29 มิ.ย. 48 13:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จบแล้วค้าบ ตอนนี้สั้นกว่าปกติเนอะ ว่ามั้ย? กะจะใช้ชื่อ "หนิง" อยู่หรอก แต่พันทิปเค้าจะให้ล็อคนิ เอ้า ล็อคก็ได้ เลยต้องใช้ชื่อล็อคแทน คุยแค่นี้แหละค่ะ วิ่งจู๊ดมาแปะ แล้วต้องวิ่งจู๊ดกลับไป เดี๋ยวค่ำๆหน่อยค่อยแวะมาดู ^^ จากคุณ : หนิง (peiNing) - [ 29 มิ.ย. 48 13:39:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาเกาะขอบ จากคุณ : Bangkokian - [ 29 มิ.ย. 48 14:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหม...ครูกบนี่ท่าจะความรู้สึกช้าเหมือนกันนะคะเนี่ย โดนเขาตามจีบมาเป็นเดือนแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ว่าแต่น้องนุ่มได้ยินคุณน้ากับคุณพ่อคุณแม่แล้วร้องไห้ เพราะอะไรคะ เสียใจที่ผู้ใหญ่ไม่ไว้ใจ หรือว่าดีใจที่ คนที่บ้านยังรักยังห่วง จากคุณ : Bralee - [ 29 มิ.ย. 48 18:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ใช่ค่ะ โฮลวีท พริกไทยดำน่ะ นั่นสิ ครูรู้สึกช้าจัง อิอิ จากคุณ : scottie - [ 29 มิ.ย. 48 18:46:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แวบมาแล้วค่ะ (เพิ่งเลิกเมื่อทุ่มกว่าๆ นี่ไปกินข้าวเย็นมา) **Bangkokian** ตอนนี้จบแค่นี้แหละค้าบ น้อยมั้ย ตอนหน้าคงยาวกว่านี้^^ **Bralee** อย่างที่เพื่อนเขาเคยแขวะค่ะ ถ้าลูกท้อในมือลิงตกเมื่อไร ตอนนั้นถึงได้รู้เรื่องกะเขาบ้าง ^^" ส่วนเรื่องของน้องนุ่มก็ต้องแล้วแต่ความคิดเห็นค่ะ คนเขียนขอไม่พูดถึงละกันนะ **scottie** แฮ่ สงสัยคงต้องไปลองดูแฮะ น่าสนๆ ^^ จากคุณ : หนิง (peiNing) - [ 29 มิ.ย. 48 20:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Sign name Ka .... ;D จากคุณ : Ning NO.2 (ning_nk) - [ 30 มิ.ย. 48 01:50:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ลุ้นอยู่ค่ะว่าเมื่อไรครูอนงค์จะสนอย่างอื่นนอกเหนือจากหนังสือซะที ในที่สุดครูก็ยูเรกา รู้ซะทีว่าสิ่งที่ขาดไปอย่างหนึ่งของชีวิตมาอยู่ตรงหน้านี่แล้ว อิอิ จากคุณ : nongwin - [ 30 มิ.ย. 48 04:19:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอ่อ.....เค้ามาจีบตั้งนาน  คุณครูเพิ่งจะรู้สึกเหรอเนี่ย???? อืมๆๆๆๆๆ จากคุณ : namtanzay - [ 30 มิ.ย. 48 13:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โผล่มาตอบอีกแล้วค่ะ (เดี๋ยวไปนอนแล้ว พรุ่งนี้ตื่นเช้า) **Ning NO.2** ขอบคุณที่มาแปะให้ค่ะ (สรุปว่าชื่อหนิงจริงๆหรือคะ หรือว่านิ้ง?) **nongwin** อนงค์เอ๋อมาจนถึงตอนที่สามแล้ว -_-" (มีอยู่ 7 ตอนเนี่ยนะ) **namtanzay** คุณครูเห็นแต่หลานนี่คะ ^^ ไปนอนแล้วค่ะ ฝันดีทุกคน จากคุณ : peiNing - [ 30 มิ.ย. 48 22:40:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นว่าชื่อ เหมือนกัน เลยเข้ามาอ่าน แล้วเลยติดกับดัก ต้องกลับไปย้อนอ่านตอนก่อนหน้า ชอบค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักดี คำบรรยายดี แล้วมุขผู้ชายขี้อ้อนนี่ก็ยังคงใช้ได้ผลดี (มั้ง?) เพราะนางเอกเริ่มรู้ตัวแล้ว ถึงแม้จะความรู้สึกช้า (มากกกกกกก) อย่างที่ว่า ขนาดพระเอกรุกสุด ๆ แล้ว ดีนะคะที่ยังไม่ล่าถอยไปซะก่อน อยากเจอผู้ชายดี ๆ (ดีจริงรึเปล่า?) แบบนี้บ้าง คิดในทางที่ดีว่า ที่ไม่รู้ตัวเพราะนางเอกเป็นคนที่ไม่คิดเข้าข้างตัวเอง ต้องมีคำเฉลยที่แน่นอนแบบสูตรคณิต ที่ตัวเองเรียนมา ถึงจะเชื่อมั้ง ? +_____+ จากคุณ : coolning - [ 1 ก.ค. 48 06:41:09 A:70.246.50.75 X: TicketID:103738 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ว๊าว รู้สึกแบบนี้แล้วจะทำไงดีนะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 1 ก.ค. 48 10:58:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้ มาทักทายเป็นวันที่สามแหล่ว ตอบกระทู้ๆดีก่า **coolning** สวัสดีค่ะ เจอคนชื่อเดียวกันอีกแล้ว ^^ ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์ ข้อสันนิษฐาน ฯลฯ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น คงต้องรอจนถึงจบแหละเนอะ ถึงจะรู้คำตอบทั้งหมด **อาราเร่** นั่นสิเนอะ ทำไงดีหว่า อิ อิ จากคุณ : peiNing - [ 1 ก.ค. 48 23:44:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 13 ก.ค. 48 22:59:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 27 ก.ค. 48 17:20:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3587591/W3587591.html จากคุณ : Janer - [ 8 ส.ค. 48 17:37:01 ]