ความคิดเห็นที่ 1 ....... เทพยุทธเหนือแผ่นดิน ตอน " ศึกชิงหยกเงาฟ้า " .............................................. ..บทที่ 5.... ที่แท้ไม่ไกลจากธารน้ำตกตรงนั้นมีบ้านเล็กๆอยู่หลังหนึ่ง บ้านน้อยปลูกเร้นกลางป่าเขา..หลีกหลบสายตาผู้คนอยู่หลังดงหิน  หากมิใช่ตั้งใจมาเยือน ก็แทบค้นหาที่นี่ไม่เจอ ไป่ชิวฮุ้นเดินตามเอี้ยเฟยอย่างเงียบงัน  ด้วยสายตาหัวหน้าตึกจันทราแห่งรัชทายาท พอดูออกว่ารอบบ้านหลังนี้ยังจัดวางค่ายกลชนิดหนึ่ง เป็นค่ายกลเจ็ดภูผา หนึ่งในยอดวิชาเร้นลับในอดีตที่หายสาปสูญไปนาน ค่ายกลเจ็ดภูผาสร้างขึ้นโดยใช้หลักประตูฟ้าประตูดินเสริมผสานกับวิชาห้าธาตุ ก่อเป็นม่านพรางตาและด่านสะกัดกั้นเจ็ดชั้น  ในอดีตประมุขสำนักเนตรสวรรค์ได้ใช้พลังเคลื่อนย้ายก้อนหินขนาดใหญ่เจ็ดก้อน จัดเรียงด้วยหลักวิชาค่ายกลนี้  สะกัดขวางกองทัพทหารฝ่ายกบฏกว่าสองหมื่นไว้ได้ถึงสองวันสองคืน ความจริงไป่ชิวฮุ้นไม่ได้ศึกษามาทางวิชาค่ายกล   หากแต่เพราะมักถูกน้องร่วมสาบานเซียวหยูเซินแห่งตึกสายฟ้า ขอช่วยให้มาทดสอบวิชาค่ายกลให้มันอยู่หลายครั้ง  จึงเคยเห็นการจัดค่ายกลแบบนี้นี้มาก่อน..ทั้งยังพอรับรู้ความร้ายกาจของวิชาค่ายกลชนิดนี้มาพอสมควร ไม่อยากเชื่อ.. ตระกูลเอี้ยก็รู้จักวิชานี้ด้วย เพียงแต่ดูเหมือนค่ายกลเจ็ดภูผาเบื้องหน้า..  จัดวางอย่างคร่าวๆไม่ค่อยรัดกุมนัก  อาจบางทีเป็นเพราะผู้จัดวางเพียงเรียนรู้มาอย่างผิวเผินเท่านั้น   แต่กระนั้น.. คนที่เดินนำหน้าไปยังมิวายหันมากำชับเสียงเข้ม "  เดินตามข้านะชิวน้อย.. อย่าออกนอกเส้นทาง.." "  ทราบแล้วน่า..." เมื่อผ่านดงหิน พ้นจากเขตค่ายกลเจ็ดภูผา..บ้านหลังนั้นค่อยปรากฏให้เห็นอยู่ข้างหน้า รอบบ้านกั้นด้วยรั้วพฤกษาเตี้ยๆ ลานบ้านถูกกวาดไว้สะอาดสะอ้าน ข้าวของเครื่องเรือนทุกอย่างถูกจัดไว้เป็นที่ทางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย  ในเสียงกรุ่งกริ่งของกระพรวนน้อยๆหลายสิบอันที่แขวนอยู่บนขอบหน้าต่างและขอบประตู  ยังแว่วเสียงน้ำไหลผ่านซอกหินอยู่ไม่ไกลให้ความรู้สึกเย็นสดชื่นแก่ผู้ได้ยลยิน ไป่ชิวฮุ้นช่วยผลักประตูเปิดให้เอี้ยเฟยอุ้มพาสตรีชุดขาวเข้าไปข้างใน  ระหว่างที่อีกฝ่ายประคองร่างบอบบางนั้นวางลงบนเตียง  ไป่ชิวฮุ้นก็ลอบสำรวจสภาพภายในห้องอย่างรวดเร็ว นี่เป็นห้องที่ถูกจัดปัดกวาดอย่างสะอาดเรียบร้อย  ข้าวของเครื่องเรือนเรียบง่ายสมถะ แต่สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาของเขาจนอึ้งไปเล็กน้อย  นั่นคือเปลเด็กทารกที่ถูกจัดวางอยู่มุมห้อง บนเปลถูกคลุมไว้ด้วยผ้ามุ้งบางเบา เห็นเงาร่างน้อยๆกำลังนอนหลับสนิทนิ่งอยู่ในเปล มีเด็กทารกอยู่นห้องนี้ด้วย ? เป็นลูกของนางใช่หรือไม่ ? " ชิวน้อย..." เสียงเรียกของเอี้ยเฟย ทำให้เขารีบดึงสายตาและความสนใจกลับมาที่โฉมสะคราญชุดขาวบนเตียงอย่างรวดเร็ว "  อีกนานไหม กว่านางจะฟื้น ? " "  วิชาเข็มสะกัดจุดของข้า จะทำให้นางหลับไปประมาณครึ่งชั่วยาม  " " เจ้าต้องตรวจร่างกายนางอีกไหม ? " ไป่ชิวฮุ้นถอนใจยาวๆ จับจ้องหน้าคนถาม ก่อนจะตอบช้าๆ "  ข้าตรวจร่างกายนางแล้ว.. เพียงแต่ปัญหาของนางไม่ได้อยู่ที่ร่างกาย หากอยู่ที่จิตใจ .. หากท่านต้องการให้ข้ารักษานางจริงๆ ก็คงต้องให้ข้าได้ตรวจจิตใจของนางด้วย..." " ความหมายของท่านคือ... " "  ถ้าหากข้าพอจะรู้ว่า.. สาเหตุอะไรที่ทำให้นางต้องกลายเป็นเช่นนี้  บางทีการรับรู้ต้นเหตุ จะทำให้การรักษามีประสิทธิผลมากยิ่งขึ้น..  เพียงแต่.. ท่านจะยินยอมบอกเล่าให้ข้าฟังได้ไหม ? " สีหน้าเอี้ยเฟยทอแววหนักอึ้งขึ้น หรี่ตาก้มมองร่างบอบบางที่นอนทอดกายอยู่บนเตียง ขบริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ภายใต้แววตาลังเลและตริตรอง  ไป่ชิวฮุ้นยังพบเห็นรอยเจ็บปวดรวดร้าวที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกรันทดเวทนาชนิดหนึ่งในดวงตาคู่นั้น   ตอนที่เอี้ยเฟยมองดูภรรยาสาวซึ่งถูกพิษปลิดวิญญาณทำร้ายจนหมดสติแทบไร้หนทางรักษา มันก็ใช้สายตาเช่นนี้มองดูเถียนอี้เอี๋ยน.. เพียงแต่ความปวดร้าวที่ระเหยออกมาจากร่างของมัน.. ไม่ได้รุนแรงขนาดนี้เลย ที่แท้.. เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับสตรีนางนี้หรือ ? ไป่ชิวฮุ้นหันไปมองทารกในเปลแว่บหนึ่งอย่างกริ่งเกรง  กล่าวเบาๆ "   เราออกไปสนทนากันข้างนอกเถอะ... คุยกันเสียงดังประเดี๋ยวทารกจะตื่น " เอี้ยเฟยเลิกคิ้วน้อยๆ  เหลือบมองไปทางเปลเด็กที่มุมห้องจากนั้นพลันเปล่งเสียงหัวร่อออกมา สีหน้าคล้ายกับได้ยินได้ฟังเรื่องตลกขบขัน หากเสียงหัวร่อ.. กลับแปร่งปร่า..ราวขมขื่นสุดกล้ำกลืน "  ก็จริงนะ.. ประเดี๋ยวทารกตื่น  งั้นเราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ..." พูดจบหมุนกายผละจากหน้าเตียง ก้าวยาวๆออกไปคนแรก... ไป่ชิวฮุ้นกลับยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ..ในใจบังเกิดความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย  หากสายตาของเขาไม่ฝาดดูพลาดผิด ..เขาคิดว่าเขาเห็นน้ำตาในดวงตาของร่างที่เดินเฉียดผ่านไปโดยเร็วผู้นั้น ความเจ็บปวดใดหนอที่ทำให้บุรุษเหล็กอย่างเอี้ยเฟยถึงกับแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ? ขณะจะหันกายเดินตามออกไป  แต่แล้ว..อากัปกริยาก็ชะงักค้างวูบ  ขบคิดเล็กน้อย.. ค่อยก้าวเบาๆไปที่ข้างเปลของทารกน้อย   ร่างในเปลดูนิ่งเงียบเกินไป.. เงียบจนเขาสะกิดใจ  จึงอดยื่นมือออกไปเลิกมุ้งบางๆที่คลุมเปลขึ้นดูมิได้  แล้วพริบตาที่เห็นร่างในเปลน้อยชัดตา  หัวใจของไป่ชิวฮุ้นก็รู้สึกชาวูบไปทันที  ยืนนิ่งตะลึงค้างอยู่กับที่ตรงนั้น ร่างในเปลไหนเลยเป็นทารกมีชีวิต.. หากแต่เป็นตุ๊กตาทารกตัวหนึ่ง แล้วทารกของนางเล่า ? หรือว่า.... นี่เองคือสาเหตุทำให้นางต้องกลายเป็นเช่นนี้ ? ......................................... เมื่อไป่ชิวฮุ้นออกมาข้างนอก ก็เห็นเอี้ยเฟยกำลังคุกเข่าอยู่หน้าบ้าน หันหน้าเข้าหาทิศบูรพา ท้องฟ้าสว่างแล้ว... อาทิตย์อุทัยลอยสูงพ้นเหลี่ยมเขา  ทอแสงทะลุไอหมอกสีขาว เห็นเป็นลำลอดผ่านช่องค่าคบไม้ ส่องลงมาต้องร่างที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น เบื้องหน้าเอี้ยเฟยจุดเทียนไขสองเล่มและธูปสามดอก  อีกทั้งยังวางจอกสุราอีกสองจอก    เมื่อไป่ชิวฮุ้นเดินเข้ามาเอี้ยเฟยค่อยใช้มีดสั้นกรีดเลือดจากปลายนิ้วของตนเอง รินหยดใส่ในจอกสุราทั้งสอง   จากนั้นยกจอกหนึ่งราดรดไปบนพื้น จากนั้นชูอีกจอกขึ้นกล่าวด้วยเสียงชัดกังวาน "  ฟ้าและดินโปรดเป็นสักขีพยาน  ตระกูลชอก่อความผิดฉกรรจ์ คิดร้ายต่อบัลลังก์มังกร มีโทษสมควรตาย  ข้าเข้าใจในเรื่องราวทั้งหมดทุกประการ และไม่เคยแค้นเคืองใดใดต่อราชสำนัก ทั้งยังขอสาบานจะไม่ล้างแค้นต่อผู้นำทำการล้างประหารหมู่ในครั้งนั้น.. แต่จะหาหนทางประกอบคุณความดีเพื่อชดใช้ความผิดของบรรพชนผู้ล่วงลับ  หวังสักวันจะมีโอกาสได้รับการอภัย.. หากข้าทวนคำสาบานนี้.. หากข้ามีจิตใจไม่ซื่อสัตย์ต่อแผ่นดิน ก็ขอให้ตกตายภายใต้คมอาวุธอย่างอนาถ " กล่าวจบค่อยยกสุราโลหิตในมือกระดกดื่มลงคอไป ไป่ชิวฮุ้นฝืนยิ้ม พึมพำ "  ท่านไยต้องจริงจังปานนี้.. แต่ก็เอาเถอะ..เพื่อความสบายใจ..." ขาดคำค่อยคุกเข่าลงข้างๆอีกฝ่าย   งอนิ้วโป้งและนิ้วก้อยของมือขวาชูสามนิ้วที่เหลือขึ้น กล่าวดังๆบ้าง "   ฟ้าดินโปรดเป็นพยาน.. ข้าชิวอี้ไป่ขอให้สัญญาสาบานว่า  สิ่งที่ข้ารับรู้ สิ่งที่ได้ยินได้เห็นในวันนี้ ข้าจะขอปกปิดทุกอย่างเป็นความลับ  จะไม่แพร่งพรายต่อบุคคลที่สาม ไม่ว่าใครเป็นอันขาด  ถ้าหากข้าผิดคำสาบาน ทรยศต่อสหายอย่างพี่เอี้ยเฟย ก็ขอให้ฟ้าดินลงโทษ อย่าได้ตายดี  " กล่าวจบค่อยหันมาฝืนยิ้มแหยๆ  ลดเสียงแผ่วเบาราวเกรงสวรรค์จะได้ยิน "  ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นหมอ แต่ข้าก็กลัวเลือดตัวเองเป็นที่สุด  ขอแค่สาบานเฉยๆ.. ไม่ต้องกรีดเลือดจะได้รึเปล่า ? " เอี้ยเฟยยิ้มออกมาอย่างปลาบปลื้มตื้นตัน  ยื่นมือตบไหล่เขาเบาๆ " ขอบใจมากชิวน้อย.. ขอบใจเจ้าจริงๆ  " ........................................ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 02:30:49 จากคุณ : หลานหลิง - [ 30 มิ.ย. 48 02:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ... ข้างบ้านมีศาลาไม้ไผ่หลังหนึ่ง... สร้างยื่นเข้าไปกลางลำธาร ขณะอยู่บนศาลาจะได้เสียงน้ำไหลผ่านซอกหินอยู่เบื้องล่าง เป็นเสียงที่เสนาะไพเราะ ราวเสียงทิพย์ดุริยางค์แห่งป่าเขาก็มิปาน เอี้ยเฟยยืนริมระเบียงศาลา มองดูหมู่มัจฉาที่กำลังแหวกว่ายอยู่เบื้องล่าง  ครู่หนึ่งค่อยเอ่ยขึ้นช้าๆ "  ตอนข้าอายุได้หกขวบข้าก็ล้มป่วยหนัก พ่อจึงส่งข้าไปรักษาตัวอยู่กับซินแสท่านหนึ่ง   ดังนั้น..ข้าจึงไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่บ้านเลย  หลังจากราชโองการถูกประกาศออกมา  ตระกูลชอเก้าชั่วคนถูกจับกุมส่งเข้าลานประหาร.. เวลานั้น..เพื่อรักษาสายเลือดสุดท้ายของตระกูลชอไว้  ซินแสท่านนั้นจึงโกหกพวกทหารว่า ข้าได้เสียชีวิตไปแล้วด้วยอาการป่วย  จากนั้น..ก็ลอบส่งข้าให้หลบหนีไปยังตระกูลเอี้ย.. และจากนั้นข้า..ก็เปลี่ยนชื่อมาเป็นเอี้ยเฟยนับตั้งแต่บัดนั้น..." เรื่องราวถูกเล่าอย่างรวบรัดยิ่ง ..แต่ก็กระจ่างชัดเจนอย่างยิ่ง ไปชิวฮุ้นรับฟังจนอ้าปากค้าง.. ตะลึงลานกับที่   ! แม้เขาจะสงสัยว่า เอี้ยเฟยจะต้องเกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลชอ.. แต่ก็คาดคิดไม่ถึงว่าที่แท้อีกฝ่ายจะเป็นทายาทตระกูลชอ ที่หลงเหลือรอดอยู่คนสุดท้าย  ! "  หมาย..หมายความว่า...ประมุขหมู่ตึกเมฆขาวในอดีตผู้นั้นเป็น..เป็น..." "  ใช่.. ชอเลี่ยงฮง.. เป็นบิดาของข้าเอง   !  " ไป่ชิวฮุ้นสลัดศีรษะเบาๆ  เขาไม่ได้รู้สึกมึนงง.. หากแต่กำลังตื่นเต้นจนรู้สึกสมองเริ่มเบลอ  แทบควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ เรื่องนี้เขาก็พอล่วงรู้มาบ้าง...ยุทธภพลือกันว่า ชอเลี่ยงฮงประมุขหมู่ตึกเมฆขาวมีธิดาที่งามสุดโสภาปานเทพธิดาหยาดฟ้าอยู่นางหนึ่ง นามว่า ชอยู่ลั้ง ความงามของนางสร้างความหลงไหลแก่บุรุษหนุ่มมากมาย  หนึ่งในนั้นคือศิษย์พี่ของนาง หลี่ฮ้วงหลง ซึ่งต่อมาเนื่องเพราะครอบครองสมบัติวิเศษของสำนักเนตรสวรรค์ จึงถูกคนอิจฉาใส่ร้ายว่าเป็นคนพรรคเทพอสูร จนถูกชาวยุทธรุมสังหารเพราะเข้าใจผิด  แต่มลทินเมื่อถูกชะล้าง ความจริงค่อยได้รับการเปิดเผย  ที่แท้หลี่ฮ้วงหลงคือองค์ชายใหญ่ผู้หายสาปสูญ  และก็คือพระเชษฐาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันนั่นเอง ความจริงไป่จื้อหวินบิดาของเขาก็เป็นหนึ่งในบุรุษนั้นด้วย  แต่..แน่นอน.. ท่านพ่อของเขาย่อมไม่ได้ใช้ชื่อแซ่ฐานะแท้จริงตอนแฝงตัวเข้าสู่หมู่ตึกเมฆขาว  ดังนั้นจึงไม่มีชื่อของท่านแม่ทัพไป่จื้อหวินที่เข้าพิธีแต่งงานกับนาง  ..หากมีแต่แม่ทัพไป่ที่คุมกำลังทหารบุกเข้าโจมตีหมู่ตึกเมฆขาว เพราะชื่อเสียงและความงดงามของชอยู่ลั้ง.. จึงแทบไม่มีใครสนใจว่าชอเลี่ยงฮงยังมีทายาทคนอื่นอีกหรือไม่  บ้างก็ว่าตระกูลชออาภัพไร้ทายาทชาย  บ้างก็ว่าชอเลี่ยงฮงเพิ่งได้ลูกชายตอนอายุสูงวัย  แต่โชคร้ายเด็กคนนั้นสุภาพอ่อนแอ  สุดท้ายล้มป่วยเสียชีวิตไปก่อนที่ตระกูลชอจะถูกล้มล้างจนล่มสลาย คิดไม่ถึง.. ตระกูลชอยังมีทายาทหลงเหลืออยู่.. มิหนำซ้ำกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาในขณะนี้   ! หากเรื่องที่ทำให้ไป่ชิวฮุ้นรู้สึกตื่นเต้น ตึงเครียด..จนเส้นประสาทแทบชาไปหมดทุกเส้น มิใช่เพียงแค่เรื่องที่ทายาทตระกูลชอยังหลงเหลืออยู่เท่านั้น แต่เป็นเพราะเขากำลังเชื่อมโยงเรื่องทั้งหมดเข้ามาด้วยกันได้แล้ว เอี้ยเฟยเมื่อเป็นบุตรชายที่ทุกคนเข้าใจว่าตายไปแล้วของชอเลี่ยงฮง. ถ้าเช่นนั้น..  โฉมสะคราญชุดขาวที่เอี้ยเฟยเรียกหาว่า "พี่ใหญ่"  หรือว่านางก็คือพี่สาวของมัน ..คือบุตรีของชอเลี่ยงฮง.. คือ ชอยู่ลั้ง คือท่านแม่ของเขาหรือ ? ...................................... เอี้ยเฟยยังคงไม่เบือนหน้ากลับมา และโชคดีที่มันไม่เบือนหน้ามา.. จึงไม่ได้สังเกตเห็นว่าคนที่กำลังยืนรับฟังอยู่เบื้องหลังของมันนั้น.. กำลังหลั่งเหงื่อจนชุ่มโชก เอี้ยเฟยกล่าวต่อไปอย่างช้าๆ "  นางเป็นพี่สาวคนเดียวของข้าเอง  ชื่อของนางคือ ชอ..ยู่ลั้ง   ข้าได้พบกับนางอีกครั้ง  หลังจากที่บ้านเกิดเรื่องได้หนึ่งปี .. ตอนนั้น.. นางยังสติดีทุกประการ .. นางมิเพียงช่วยเหลือข้า  เสาะหาสมุนไพรรักษาข้าจนสุขภาพแข็งแรงขึ้น  ทั้งยังช่วยอยู่ดูแลข้า สั่งสอนถ่ายทอดวิชาให้ข้าอยู่ถึงห้าปี  จนกระทั่ง.. ข้าได้ถูกส่งถึงตระกูลเอี้ยอย่างปลอดภัย นางจึงค่อยจากไป.. แล้วก็หายไปเกือบปี  วันที่นางกลับมาอีกครั้ง..ก็พกพาร่างที่บาดเจ็บสาหัส.. นางสลบไสลไปสามวันสามคืน  เมื่อฟื้นขึ้นมาก็เอาแต่ร่ำไห้.. ร่ำไห้จนสติวิปลาสไป..และกลายเป็นแบบนี้..." ไป่ชิวฮุ้นพยายามควบคุมตนเองอย่างสุดความสามารถ  ระงับความพลุ่งพล่านข้างใน ถามด้วยสุ้มเสียงที่พยายามไม่ให้สั่นพร่า "  นางเศร้าเสียใจเรื่องใด ? " เอี้ยเฟยส่ายหน้า "  ข้าไม่รู้แน่ชัด.. ได้แต่คาดเดา..ฟังว่าก่อนที่หมู่ตึกเมฆขาวจะเกิดเรื่องขึ้นนั้น  นางได้แต่งงานกับมือกระบี่หนุ่มนาม ซิมไท่กุน จนกระทั่งมีทายาทชายด้วยกันผู้หนึ่ง และคืนที่ทารกผู้นั้นคลอด ก็เป็นคืนเดียวกับที่แม่ทัพไป่จื้อหวิน รับราชโองการมาล้มล้างหมู่ตึกเมฆขาว   ความอลหม่าน.. ทำให้นางพลัดพรากกับลูกชายในคืนนั้น  ตอนที่ข้าได้พบกับนาง.. นางมักจมอยู่ในอาการเศร้าซึม  เบื้องนอกลือกันว่าเด็กคนนั้นตายในกองเพลิงแล้ว  แต่นางเชื่อว่าไม่  นางแอบบอกกับข้าว่า ไป่จื้อหวินเอาลูกของนางไป  นางมีความเชื่ออยู่ตลอดเวลา.. ว่าเด็กคนนั้นยังไม่ตาย..." ใช่.. เด็กคนนั้นยังไม่ตาย ไป่ชิวฮุ้นขานรับคำนั้นอยู่ในใจ...อย่างสะทกสะท้อนหดหู่ มันมิเพียงยังไม่ตาย.. มิหนำซ้ำยังยืนอยู่ตรงนี้ โอ..หรือนี่คือลิขิตของสวรรค์.. ดลบันดาลให้เขาได้มารับทราบกับความลับอันยิ่งใหญ่เหล่านี้ และได้พบกับท่านแม่....! "  จวบจนพี่ใหญ่เห็นข้าปลอดภัย... นางจึงบอกกับข้า ว่าถึงเวลาแล้ว ที่นางจะไปทวงลูกชายนางคืน " "  นางเจอลูกชายนางหรือไม่ ? " เอี้ยเฟยส่ายหน้า กล่าวอย่างหดหู่ "  ตอนที่นางกลับมาอีกครั้ง  พอฟื้นขึ้นมาก็พูดได้แค่สามคำ..." "  สามคำใด ? " " มันตายแล้ว..." " นางหมายถึงใคร ? " "  ข้าก็ถามนางเช่นนั้น แต่นางก็เอาแต่ร่ำไห้ .. จากนั้น..พอเห็นเด็กทารก  ก็ต้องแย่งชิงมาอุ้มไว้ไม่ยอมปล่อย ... สุดท้าย.. ข้าจึงได้แต่หาตุ๊กตาตัวหนึ่งมาให้นาง ก็คือเด็กที่อยู่ในเปลภายในห้องผู้นั้น... นางอุ้มมัน.. ยึดมันเป็นตัวแทนของลูกชายของนางมาสิบกว่าปีแล้ว..." ไป่ชิวฮุ้นนิ่งซึมไปกับที่  เบือนหน้าไปทางห้องหลังน้อยที่ท่านแม่นอนหลับไหลอยู่ด้วยความรู้สึกพลุ่งพล่านสงสารอย่างสุดซึ้ง  พริบตานั้น.. อยากจะวิ่งเข้าไปหา  อยากจะเรียกหา " ท่านแม่" บอกความจริงต่อนาง  "ข้าอยู่นี่...." แต่พอขยับกายก็ต้องชะงักร่างไว้  หยุดยั้งตนเองมิให้กระทำตามที่ใจต้องการ ตอนนี้.. เขายังเปิดเผยฐานะแท้จริงออกไปไม่ได้ ไม่เพียงเปิดเผยต่อเอี้ยเฟยไม่ได้.. ทั้งยังเปิดเผยต่อวังรัชทายาท..ยิ่งทำไม่ได้   ! ................................................... แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 17:07:31 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 02:48:36 จากคุณ : หลานหลิง - [ 30 มิ.ย. 48 02:33:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .......... ชอยู่ลั้งนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวในบ้าน  โอบอุ้ม "ทารกของนาง" โยกไกวไปมาช้าๆ ยิ้มหัวเราะหยอกล้อกับทารกน้อยในวงแขน " หลับนะจ๊ะคนดี.. อย่ากวนนะ... มารดาจะร้องเพลงให้เจ้าฟัง  โอโอ๋.. เด็กเอยตัวเจ้าเล็กนิดน้อย.. หลับเถิดหนา  พอตื่นขึ้นมา แล้วจะพาเจ้าโบยบินสู่ปุยเมฆขาว  ล่องลอยบนท้องฟ้า สอยดวงดารามาให้เจ้าเล่น  สายลมโบกพัดมาเย็นๆ พาเจ้าวิ่งเล่นให้สำราญใจ...." เอี้ยเฟยผลักประตูเดินเข้าไปในบ้าน  นางพลันเงยหน้าขึ้นมา ยกนิ้วขึ้นจุ๊ปากเบาๆ " ชู่.. น้องเล็ก.. เงียบๆหน่อยซี  หลานเพิ่งหลับนะ..." เอี้ยเฟยยิ้มฝืน  เปลี่ยนจากเดิน..เป็นค่อยๆย่องเบาๆ เข้าไปหานาง " พี่ใหญ่.. ข้าต้องกลับแล้ว.. ไว้ค่อยมาเยี่ยมท่านใหม่นะ..." "  อืม..." "  ต่อไปท่านอย่าออกไปเดินเพ่นพ่านข้างนอกเหมือนเมื่อเช้านี้อีก เข้าใจไหม  " นางพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ  ขบคิดเล็กน้อย เงยใบหน้างามขึ้นถามอย่างข้องใจ "  แล้วถ้าเล้งยี้อยากจะทานปลาล่ะ..จะทำอย่างไร ? " "  ไว้ข้าค่อยจับปลามาให้เอง... บอกมันรอได้ไหม ? " นางจึงค่อยหัวร่อคิกออกมา  ก้มลงกล่าวกับบุตรน้อยในวงแขน " เล้งยี้.. เจ้าเห็นหรือไม่.. น้าเล็กของเจ้าน่ารักยิ่ง เจ้าบอกว่าอยากทานปลา..น้าเล็กก็บอกจะจับปลาตัวใหญ่ๆมาให้เจ้าทาน  ดีไหมลูก ? " ไป่ชิวฮุ้นยืนแอบมองอยู่หลังประตู  ฝืนยิ้มให้กับตนเองอย่างหดหู่..  ที่แท้ท่านแม่เรียกเขาว่า เล้งยี้.. เสียงของท่านแม่ยามเรียกหาเขาช่างอ่อนโยนนัก สีหน้าและประกายตาของท่านแม่อบอุ่นและเปี่ยมด้วยประกายแห่งความรัก  ..ไม่อยากจะเชื่อ.. ว่าสตรีเบื้องหน้าผู้นั้นคือท่านแม่ของเขาเอง ท่านแม่.. ที่ถูกท่านปู่เรียกหาเป็น.. นางมาร นางร้ายตรงไหน.. เป็นนางมารตรงไหน ? เพียงแค่นางเป็นคนตระกูลชอ... ยุติธรรมแล้วหรือ ที่นางจะต้องถูกประนามเช่นนั้น ? เขารีบปาดน้ำตาที่รินไหลลงมาเช็ดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว.. เพื่อเตรียมใบหน้ายิ้ม..รับเอี้ยเฟยที่กำลังเดินกลับออกมา "  พวกเรากลับบ้านดารารายกันก่อน.. แล้วค่อยปรึกษาเรื่องหาวิธีช่วยนางเถอะ..." "  ก็ดี...  " ไป่ชิวฮุ้นพยักหน้าสนับสนุน  แม้ว่าเขาอยากจะอยู่ดูหน้าท่านแม่อีกนานๆ แต่มันคงไม่ดีแน่..หากท่านแม่เห็นหน้าเขาแล้วเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมา ....................... กลับถึงห้องพัก..ไป่ชิวฮุ้นก็ทิ้งกายลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า   ล้าร่างกายที่อดนอนมาทั้งคืน อีกทั้งอ่อนล้าจิตใจหลังจากได้รับทราบเรื่องราวต่างๆมามากมาย แต่ครั้นพอเขาหลับตาลง  ภาพของท่านแม่ที่โอบอุ้มตุ๊กตาตัวนั้นร้องเพลงเห่กล่อมไปมาก็ผุดขึ้นในมโนสำนึก ขณะที่เขากำลังเคลิบเคลิ้ม จินตนาการว่าตนเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของท่านแม่นั้น   พริบตานั้นใบหน้างามของนางก็เปลี่ยนเป็นถลึงดุร้าย จ้องมองเขาอย่างอาฆาตแค้น  สะบัดผ้าแพรยาวจู่โจมใส่เขาอย่างหักโหม หมายปลิดชีวิตเขาให้แหลกลาญคามือ “ ไม่นะ ” ไป่ชิวฮุ้นสะท้อนตัวลุกขึ้นนั่ง  ยกมือกุมหน้าอกตนเองหอบหายใจ บ้าชะมัด.. นี่เขาถึงกับเก็บเอามาฝันร้ายเชียวหรือ ? เสียงเคาะประตูทำให้ชายหนุ่มรีบถอนตัวเองออกจากภวังค์เจ็บปวดรันทด  ลุกออกมาเปิดประตู “ อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณชาย.. ท่านตื่นรึยังคะนี่ ? “ เตียมยี้นั่นเอง.. นางทักทายเขาด้วยรอยยิ้มแจ่มใส “  มีอะไร ?.. มาหาข้าแต่เช้าเชียว ? “ “  เช้าหรือ ?..  นี่มันสายจนเกือบจะเที่ยงแล้วนะคะ “ “  อ้อ เออจริงด้วยนะ..” “  แต่ท่าทางคุณชายเหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืนเลยนะ งั้น ข้าไม่รบกวนคุณชายก็ได้ ” นางทำท่าจะหมุนกายผละไป  เขารีบคว้าแขนนางไว้ “  เดี๋ยวซี่.. เจ้ายังไม่บอกข้าเลย ว่ามาหาข้ามีธุระอะไร ? “ “  คือข้า ” “  มีอะไรก็บอกมาสิ .” เตียมยี้บิดนิ้วไปมาอย่างเคอะเขิน “ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ  คือ.. วันก่อนที่คุณชายบ่นว่าอยากจะทานข้าวต้มเม็ดบัว เมื่อเช้า..ข้าไปตลาดเห็นแม่ค้า เอาเม็ดบัวเม็ดโตน่าทานมาขาย  ข้านึกถึงคุณชาย..เลยทำข้าวต้มเม็ดบัวให้ท่าน  แต่สายแล้วไม่เห็นท่านออกมา ก็เลยมาตาม.. แต่.. ไม่รู้สินะ ตอนนี้ท่านอาจจะไม่นึกอยากกินแล้วก็ได้.. คุณชายดูเพลียๆ.. นอนดีกว่านะ ” ไป่ชิวฮุ้นส่งเสียงอืมในลำคออย่างครุ่นคิด มองสองแก้มแดงระเรื่อและท่าทีเอียงอายของนางแล้วแอบอมยิ้ม “  ใช่.. ข้ารู้สึกเพลีย ” เขาบอกเสียงขรึมๆ  หญิงสาวพอฟังต้องก้มหน้ามองพื้น..หน้าเจื่อนลง “  แต่คนเพลียต้องยิ่งบำรุงร่างกายเยอะๆด้วยของกิน..  แย่จริง.. คนกำลังจะนอน กลับเอาของกินมายั่ว  ไปเร็วไป  ข้าวต้มอยู่ไหน..เห็นทีต้องลงโทษให้ตักมาสองชามแล้วมั้ง..” เตียมยี้ค่อยรู้ว่าเขาแกล้ง ต้องเงยหน้าขึ้นหัวเราะคิกออกมา  รีบกล่าวอย่างเอาใจ “ งั้นคุณชายไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะคะ  เดี๋ยวข้าจะไปตักมาให้ อย่างรวดเร็วด่วนจี๋เลย..” นางพูดจบก็วิ่งออกไปอย่างร่าเริง ไป่ชิวฮุ้นมองร่างบางที่วิ่งจากไปแล้วอดยิ้มออกมามิได้ อย่างแทบไม่รู้ตัว..จิตใจอันหดหู่ของเขา  นับว่าได้รับการปลอบประโลมจากรอยยิ้มอันสดใสของนางจนสร่างซาลงกว่าครึ่ง สตรีนางนี้ไฉนจึงมีอำนาจอย่างประหลาดต่อเขาได้ถึงขนาดนี้หนอ ? (โปรดติดตามตอนต่อไป) . แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 04:28:33 จากคุณ : หลานหลิง - [ 30 มิ.ย. 48 02:43:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ๊ว เตียมยี้  น่ารักที่ซู้ดดด... นี่ผมเชยไปรึเปล่าครับเนี่ย เพิ่งรู้ว่าที่แท้ คุณหลานหลิงคือพี่จูนน่ะเอง  เอิ๊ก (ไปหลบอยู่ที่ไหนมาเนี่ย มะได้รู้เรื่องกะเค้าเล้ย ฮ่าๆๆ) ยินดีด้วยที่ดีขึ้นนะครับ โอ๋ๆ อย่างน้อยก็ยังเห็นหน้าคนส่งพิซซ่านะ อิๆๆ ป.ล. จะถามสองสามครั้งแล้วครับ ตอนศึกชิงหยกเงาฟ้านี่ เป็นตอนที่เท่าไหร่อ้ะครับ มีตอนก่อนหน้านี้อ๊ะเป่า จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 30 มิ.ย. 48 10:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาติดตามอ่านด้วยคน ไม่นึกว่าจะมีผู้หญิงสนใจเรื่องกำลังภายในเหมือนกัน จนถึงกะแต่งเป็นนิยายออกมา เหอๆ แต่งได้ดีครับ ขอชม ปกติก็ชอบอ่านกำลังภายในเหมือนกันแต่อ่านจากหนังสือแปลของโกวเล้ง ของกิมย้ง น.นพรัตน์ จำลอง พิศนาคะ ฯลฯ  แต่ในเว็บไม่ค่อยได้อ่าน มีตามอ่านก็ ฉิกจับอิด ของทีมแต่งนิยาย แต่งไปแต่งมาตอนนี้เหลือแต่งอยู่คนเดียว ลูกทีมคนอื่นๆรู้สึกจะไม่ว่าง อิอิ จากคุณ : ลูนาติก - [ 30 มิ.ย. 48 11:06:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชมเสียมากมาย เดซี่เป็นปลื้มค่ะ ฮิๆ ส่วนตอนใหม่ของพี่ มีตัวละครใหม่ๆ อืม ตระกูลชอ ทำให้นึกถึงชอลิ้วเฮียง อิอิ มะเห็นเกี่ยวเลยเนอะ เรื่องนี้น่ามีตัวละครวัยรุ่นๆ มั่ง แหะๆ ขอมากไปเปล่า แบบชอบตัวละครองค์ชายน้อยในเรื่องเก่าของพี่มากๆ เห็นด้วยกับพี่พีท เตียมยี้น่ารัก ^ ^ กำลังสนุกเลยจบซะแล้วสิ ขอไวๆ นะพี่จ๋า จากคุณ : เดซี่น้อย - [ 30 มิ.ย. 48 11:40:28 A:61.90.250.17 X: TicketID:103666 ]

ความคิดเห็นที่ 7 . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 30 มิ.ย. 48 14:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แหม..มีบทหวานด้วย กรี๊ดดดดดด คุณชายกับสาวใช้...รักต่างฐานะนะคะแบบนี้ กรี๊ดดดดดดด ปล. ไหนว่าค่ายกลเจ็ดภูผาสาบสูญไปแล้วไงคะ  ถ้าสาบสูญ ไม่น่าจะรู้จักนะคะ  ถ้ามีเขียนในตำรา ก็ไม่น่าเรียกว่าสาบสูญไม่ใช่หรอคะพี่หลานหลิง จากคุณ : หนูยี - [ 30 มิ.ย. 48 16:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาคุยก่อนค่ะ.. ตอบบางส่วนของคำถาม ประเดี๋ยวคำตอบที่อยากจะตอบ จะหายไปกับสายลม ^^  1. ตอนศึกชิงหยกเงาฟ้านี่ เป็นตอนที่เท่าไหร่.. .มีตอนก่อนหน้านี้อ๊ะเป่า ตอบ  ศึกชิงหยกเงาฟ้า เป็นตอนแรกของเรื่องเทพยุทธเหนือแผ่นดินเลยค่ะ  อ่านแล้วอาจจะรู้สึกเหมือนมีตอนก่อนหน้านี้ใช่ไหม เหตุเพราะมันมีเนื้อเรื่อง ที่เท้าความไปยังอดีตน่ะค่ะ  ตัวละครและเรื่องราวหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นสมบัติวิเศษสำนักเนตรสวรรค์  พรรคเทพอสูร องค์ชายใหญ่ผู้หายสาปสูญหลี่ฮ้วงหลง  ไปจื้อหวิน จะเป็นเรื่องราวและตัวละครสำคัญที่จะมีกล่าวถึงในช่วงหลังอีกครั้งอย่างแน่นอน ว่าไปแล้ว ตอนที่เขียนออกมาครั้งแรก  มันไม่ได้มีรายละเอียดถึงเพียงนี้ แต่โชคดีที่เรื่องนี้ได้เขียนไว้จนจบแล้ว ดังนั้นการมาเขียนเพิ่มรายละเอียดเพื่อให้เรื่องดูแน่นขึ้นตอนรีไรท์ จึงทำให้ง่ายหน่อย  ความซับซ้อนของเรื่อง บวกกับช่วงเวลาของเหตุการณ์ เล่นเอาเขียนไปต้องพึ่งเครื่องคิดเลข มาบวกลบคูณหารไป เหมือนกัน เพราะกลัวหลุด เรื่องช่วงเวลาและอายุคนน่ะค่ะ อิอิ  2.  เรื่องนี้น่ามีตัวละครวัยรุ่นๆ มั่ง  แบบตัวละครองค์ชายน้อยในเรื่องเก่าของพี่ ตอบ ...เอ่อ.. หมายถึงเซี่ยวม้อ ในเรื่องมังกรเจ้าปฐพีรึเปล่าคะ  เด็กนั่นน่ะ อายุแปดเก้าขวบเองนะคะ ... วัยรุ่นเหรอ ?   อิอิ   ว่าแต่..วัยรุ่นในเรื่องนี้ จะเป็นอี้เหวินไทจือได้รึเปล่าคะ  เพราะอายุ 17-18 ปีเอง แต่ว่าอาจจะแก่แดด  ( หมายถึงความคิดอ่านความรู้สึกอาจจะแก่กว่าอายุ)  เพราะโดนแดดมาเยอะ.. เอ๊ย..ไม่ใช่ เพราะผ่านเรื่องราวและประสบการณ์มาเยอะ  องค์รัชทายาทผู้นี้ในเรื่อง จึงอาจจะเดี๋ยวเด็กเดี๋ยวผู้ใหญ่ ..ไม่ก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายไปหน่อยนะ ..(บอกไว้ล่วงหน้าจะได้ทำใจ  -_-' )   ยังมีองค์หญิงเอียนหยง กับนางกำนัลน้อยคู่พระทัย  ก็วัยสิบเจ็ดสิบแปดดาวน์ เหมือนกัน  เดี๋ยวโผล่เมื่อไหร่ คงมีอะไรมาป่วนให้พวกเหล่าท่านขุนพลวังรัชทายาทปวดหัวเล่น แต่ถ้าชอบตัวละครแบบเซี่ยวม้อ  อยากจะบอกว่าในเรื่องนี้ก็มี ตัวละครเด็กหลายคนค่ะ  หนึ่งในนั้นขวัญใจคนเขียน คือ ปอยี้   สายเลือดแห่งมังกรที่พลัดหลงไปอยู่ในความเลี้ยงดูของคนพรรคมาร  แต่เรื่องราวของปอยี้จะมีในตอนถัดจากนี้นะคะ   ขอดูเสียงคนอ่านก่อนว่าอยากจะอ่านต่อรึเปล่า  เพราะอาจจะพิมพ์แค่จบตอน ศึกชิงหยกเงาฟ้า ไว้ก่อน (แค่ตอนนี้ ก็กะประมาณว่าไม่ต่ำกว่า 20 บทแล้วล่ะค่ะ) เนื่องจากมีอีกหลายเรื่องที่พิมพ์ค้างไว้อยู่  เดี๋ยวตัวละครเรื่องอื่นจะน้อยใจเอา   ^^''  3. ไหนว่าค่ายกลเจ็ดภูผาสาบสูญไปแล้วไงคะ  ถ้าสาบสูญ ไม่น่าจะรู้จักนะคะ  ถ้ามีเขียนในตำรา ก็ไม่น่าเรียกว่าสาบสูญ ตอบ  มันก็จริงในทางทฤษฏี แต่ในทางปฏิบัติอาจจะไม่ใช่.... เอ๊ย..พูดผิด.. คือมันก็จริงในทางความหมายของคำน่ะค่ะ  แต่โดยความหมายของเรื่องราวในบู๊ลิ้มมันไม่ใช่ คำว่าสาปสูญ.. หมายถึง การเงียบหายไปจากการใช้น่ะค่ะ   มันอาจจะเคยโด่งดังมีการกล่าวขวัญถึงในอดีต แต่ต่อมาก็เงียบไป ไม่มีการใช้ค่ายกลนี้ในการต่อสู้ หรือ ในสถานที่ของยุทธภพ  ไม่มีคนเห็นมันอีกเลย หรืออาจจะเป็นคัมภีร์ที่บันทึก..หายไปไม่มีปรากฏ วังรัชทายาทในเรื่องนี้ ไม่ได้หมายถึงเพียงแค่วังที่ประทับขององค์รัชทายาท แต่เปรียบเสมือนค่ายสำนักหนึ่งน่ะค่ะ  เบื้องหลังค่อนข้างจะลึกลับซับซ้อน และด้วยเหตุผลบางประการ  อี้เหวินไทจือ ตลอดจนขุนพลทั้งสิบ ยามปรากฏกายในบู๊ลิ้มจะใช้หน้ากาก ไม่ก็ผ้าคลุมปิดหน้า ไม่เคยเผยโฉมต่อผู้ใดมาก่อน  ...ซึ่งรายละเอียดขอค่อยๆเอ่ยถึงในนิยายดีกว่า  เพราะในเรื่องนี้อาจจะมีพาดพิงถึงวิชาเทพวิชามาร  มีเซียนมีผู้วิเศษ มีปาฏิหาริย์ ที่จะนำมาผสมผสานกับวิทยายุทธ   จึงเป็นการต่อสู้กับระหว่างฝ่ายเทพและมาร   โดยวังรัชทายาทคือตัวแทนแห่งฝ่ายเทพ และพรรคเทพอสูรคือตัวแทนแห่งฝ่ายมาร  ด้วยเหตุนี้.. ตระกูลชอ ซึ่งทำงานให้พรรคเทพอสูร จึงถูกเคียดแค้นชิงชังจากราชสำนัก พูดไปไกล.. เพื่อโยงมาบอกว่า  วิชาค่ายกลเจ็ดภูผา ถูกกล่าวว่าเป็น "หนึ่งในยอดวิชาเร้นลับในอดีตที่หายสาปสูญไปนาน"  ซึ่งหมายถึง มันเป็นยอดวิชาเร้นลับของสำนักเนตรสวรรค์  เมื่อก่อนถูกใช้ออกมาแค่ครั้งเดียว ก็ปรากฏชื่อเสียงโด่งดังมาก แต่ต่อมาก็ไม่มีการเห็นใครเอามาใช้  แต่สำหรับไป่ชิวฮุ้นที่รู้จักวิชานี้ เพราะมักถูกน้องร่วมสาบานเชิญมาเป็นหนูทดลองวิชาอยู่บ่อยๆ   ไป่ชิวฮุ้นกับเซียวหยูเซินจะสนิทกันค่ะ  เซียวหยูเซินจะชอบศึกษาวิชาค่ายกลด้วย  และเมื่อเป็นถึงคนของวังรัชทายาท.. ในวังย่อมเก็บสะสมคัมภีร์เร้นลับที่หายสาปสูญ (ไปจากยุทธภพ) ไว้หลายเล่มอยู่แล้ว โอ้ย..เล่าซะยาว  spoil ไปก็เยอะนะนั่น... อย่าเพิ่งหลับค่ะ ..อย่าเพิ่งหลับ  หุหุ เดี๋ยวจะเอาบทความที่เคยเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ กับตัวละครบางตัวมาโพสต์ให้อ่านกันนะ ยาวหน่อย..อ่านเล่นๆ ไม่ต้องซีเรียสนะคะ..  ^^'' จากคุณ : หลานหลิง - [ 30 มิ.ย. 48 18:05:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เบื้องหลังเรื่องเทพยุทธเหนือแผ่นดิน จำได้ว่าตอนที่จรดปลายปากกาเขียนเรื่องนี้ครั้งแรกตอนปิดเทอม ม.2  ตอนนั้น เป็นการเขียนนิยายที่มีความสุขมาก ทั้งที่มีคนอ่านเพียงแค่ 2 คน คือน้องสาว กับพี่เลี้ยงน้อง (คนเล็ก) ที่บ้าน ตอนนั้นทุกคนกำลังบ้าหนังจีนค่ะ พูดให้ถูกอีกหน่อย คือบ้าพระเอกหนังจีนน่ะค่ะ ดังนั้นพอเขียนไปก็จะจัดคนแสดงให้กับตัวละครเอกในเรื่อง ว่าให้ใครแสดงเป็นใคร เขียนไปก็นึกหน้าไป..อ่านไป ก็นึกหน้าพระเอกคนนั้นไป..วู้ย..มีฟามสุขขขขข ^^ ดังนั้นคนเขียนก็มัน คนอ่านก็มัน อ่านจบก็บางทีก็มานั่งคุยกัน จ้อกันยังกับเรื่องนี้ฉายอยู่ในทีวีจริงๆ พ่อกับแม่ไม่รู้เรื่องนี้หรอก บางทีท่านก็งงๆว่ามันคุยอะไรกันฟะ หรือไม่ก็คงเข้าใจว่ากำลังคุยเรื่องหนังทีวีอยู่ก็เลยไม่สนใจ เราจะใช้เวลาหลังทำการบ้านเสร็จ ราวๆสี่ห้าทุ่ม นั่งเขียนนิยายต่อจนถึงราวๆตีหนึ่งค่อยเข้านอน บางทีก็ตื่นเช้ามาสักตีห้ากว่าๆ หุงข้าวเสร็จก็ขึ้นไปนั่งเขียนต่อสักหน้าครึ่งหน้า ก่อนจะอาบน้ำไปโรงเรียน แล้วก็เอาสมุดนิยายสอดเอาไว้ใต้หมอน พี่เลี้ยงน้องทำงานบ้านเสร็จ ก็จะเข้ามาในห้องเรา และเป็นที่รู้กันว่า เราวางสมุดนิยายไว้ตรงไหน เธอก็หยิบสมุดนิยายจากใต้หมอนไปอ่าน พอเรากลับมาจากโรงเรียน เค้าก็ยิ้มให้เราแบบเป็นที่รู้ๆกันว่า อ่านจบแล้วน้า...ทำไมสั้นนักล่ะ.. ทิ้งไว้จบตอนกำลังลุ้นพอดี.. หลังอาหารเย็นบางทีก็รีบสั่ง ไปอาบน้ำเข้าห้องเร็วๆ ทำการบ้านเร็วๆนะ แล้วเขียนต่อนะ ... เหตุการณ์เช่นนี้ดำเนินผ่านไปทุกวันเป็นปี... มันเป็นความสุขเล็กๆในชีวิตตอนวัยเยาว์ ทั้งคนเขียนและคนอ่าน ไม่ต้องมาเข้าเล่นเนต ไม่ต้องมารอคอยความเห็นว่าโพสต์ไปแล้ว ใครจะมาอ่านของเราบ้าง ใครจะมาแสดงความเห็นอะไรกับนิยายเราบ้าง ใครจะชอบมั้ยนะ ใครจะติติงตรงไหนมาบ้างนะ แล้วเราก็มีความสุขกับกิจกรรมเกี่ยวกับนิยายที่ทำร่วมกัน... อยากรู้มั้ยว่าคืออะไร ? ............................. กิจกรรมเกี่ยวกับนิยายที่เราทำกันมี ดังนี้ คือการจัดคนแสดงให้นิยายที่เขียน ให้คนอ่านทายว่า อ่านตัวละครนี้แล้วนึกถึงใคร อยากให้ใครมาแสดงบทนี้ดี ถกกันยังกับว่าจะสร้างหนังขึ้นมาจริงๆยังไงยังงั้น เมื่อเราได้คนแสดงบทนั้นแล้ว ก็จะไปหารูปคนนั้นแล้วมาทำเป็นหนังสืออัลบั้มแกลอรี่ของตัวละครนี้ (โอ้ย..อยากรู้จริงๆ เด็กสมัยนี้มีใครทำแบบเราแบบนี้บ้างเนี่ย คิดว่าน่าจะมีนะ... แต่ตอนนั้นไม่กล้าบอกใครหรอกค่ะ กลัวคนเค้าหาว่าบ้า อ่ะ แหะๆๆ) ตัวละครที่เด่นที่สุด เป็นที่ชื่นชอบของผู้อ่านที่สุดในเรื่องนี้ คือ ไป่ชิวฮุ้น ความจริงไม่ได้ตั้งใจเขียนให้เป็นพระเอกหรอกนะคะ แต่ว่าคนอ่านเค้าชอบ เลยโดนบังคับให้เพิ่มบทนายคนนี้อย่างปฏิเสธไม่ได้ (ขืนไม่ตามใจ เดี๋ยวเจ๊ขู่ว่า ไม่อ่านซะนี่...) จากตอนแรกที่ตั้งใจเขียนให้อี้เหวินไทจือเป็นพระเอก...หมอนี่ก็เลยเข้ามางาบตำแหน่งนี้ซะ จนคนเขียนได้แต่ทำตาปริบๆปฏิเสธไม่ได้ แต่ในช่วงหลัง (ถ้าหากนิยายเรื่องนี้ยังมีโอกาสนำเสนอต่อไป เพราะยังมีคนอ่านนะ) ก็จะมีพระเอกผุดขึ้นมาอีกหลายคน แล้วอี้เหวินไทจือของเรา (พระเอกของคนเขียน) ก็จะได้ผุดได้เกิดกับเขาซะที อิอิ.. ( "อ้าวเจ๊...ไหงพูดแปลกๆงั้นล่ะ " :: อี้เหวินไทจือ -_-') มาคุยกันดีกว่าว่า.. ในความคิดของเรา คิดว่า ใครน่าจะรับบทไหนนะ เผื่อคนอ่านจะได้นึกคาแรคเตอร์ตัวละครออก ............................................. จากคุณ : หลานหลิง - [ 30 มิ.ย. 48 18:09:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11  ไป่ชิวฮุ้น นายถือว่าเป็นพระเอกของตอน "ศึกชิงหยกเงาฟ้า" เลยก็ว่าได้ สมัยนั้นมันนานมาแล้ว ( แหะๆๆ พูดแบบนี้คงคำนวณอายุขัยของคนแต่งได้อ่ะสิ ) สมัยเด็กๆนั้น "กู้กวนจง"   ในบท  " ฮุ้นปวยเอี๊ยง"  ดังมากจากเรื่อง "กระบี่ไร้เทียมทาน" แล้วก็แสดงอีกหลายเรื่อง จนกลายมาเป็นพระเอกที่พี่เลี้ยงน้อง(ที่อ่านนิยาย) กรี๊ดมากเลย และเพราะชอบฮุ้นปวยเอี๊ยง เราก็เลยสร้างตัวละครไปชิวฮุ้นขึ้นมา แล้วก็บอกว่าจะให้ กู้กวนจงรับบท "ไป่ชิวฮุ้น" ก็แล้วกัน ...เก๊าะเลยโดนเจ๊แก บังคับ บอกว่า งั้นต้องเขียนให้ไป่ชิวฮุ้น เป็นพระเอกนะ บทพระเอกเลยเสร็จ ไป่ชิวฮุ้น เพราะตำนานความเป็นมาดังฉะนี้แล -_-' วันเวลามันผ่านไป ถือว่าการนำเสนอครั้งนี้ เป็นการสร้างครั้งที่สองของนิยายเรื่องนี้ คงหมดยุคกู้กวนจง มาแสดงได้แล้ว และเราก็ได้ค้นพบคนแสดง ที่คิดว่าน่าจะแสดงบทนี้ได้ดี และเหมาะกับคาแรคเตอร์ของตัวละครตัวนี้ คนๆนั้นก็คือ  "กู่เทียนเล่อ"  ตอนแสดงเป็นเอี้ยก้วย เรื่อง มังกรหยกภาค 2 (โอ้..แซ่คล้ายกันอย่างบังเอิญเลยเชียวนะ ) ไป่ชิวฮุ้น  หรือ ชิวน้อย เป็นตัวละครที่ซับซ้อน บุคคลภายนอกร่าเริงมีเสน่ห์ บางทีก็ดื้อรั้นกวนประสาทนิดหน่อยเหมือนกัน ทั้งนี้พราะมีอดีตวัยเด็กที่ขมขื่น ญาติผู้ใหญ่ไม่ยอมรับ ถึงแม้แท้จริงชาติตระกูลจะสูงส่ง แต่ก็อยู่เหมือนกาฝากที่ไม่มีใครต้องการ จนกระทั่งสุดท้ายได้มาอยู่กับอี้เหวินไทจือ ได้รับความรักสนิทสนมดั่งพี่น้องคลานตามมา เขาจึงจงรักภักดีต่ออี้เหวินไทจือมาก ในวังรัชทายาท ไป่ชิวฮุ้น มีตำแหน่งอันดับสองในสิบขุนพลวังรัชทายาท เป็นหัวหน้าตึกจันทรา ปกครองดูแลกององครักษ์ชุดเหลือง และรับผิดชอบทางด้านการแพทย์การรักษา ว่าไปตามฝีมือไปชิวฮุ้นไม่นับว่าเก่งกาจมาก แต่วิชาแพทย์ของเขา ถือว่าถึงขั้นมือเทวดา ... เจ้าของคาแรคเตอร์ไป่ชิวฮุ้นของข้าพเจ้าเลยล่ะค่ะคนนี้    ^^ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 19:09:06 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 19:07:51 จากคุณ : หลานหลิง - [ 30 มิ.ย. 48 18:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12   เอี้ยเฟย เอี้ยเฟยก็ถือเป็นตัวเอกของตอนนี้ ว่าไปแล้วเราชอบตัวละครตัวนี้นะ เขาเป็นคนที่เท่ห์ดี เป็นคนที่จริงใจต่อเพื่อน และสตรีที่เขารัก เอี้ยเฟยเป็นคนที่มีเบื้องหลังลึกลับ ไม่สามารถเปิดเผยให้โลกรู้ได้ แต่เขาเป็นคนดี เป็นจอมยุทธที่เปี่ยมด้วยคุณธรรม เราชอบที่เอี้ยเฟยเป็นคนที่คิดดี เขายอมรับต่อความผิดพลาดของบรรพชนที่กระทำเรื่องชั่วร้ายมาก่อน ดังนั้นจึงไม่คิดแค้นอาฆาตคนที่ทำร้ายครอบครัวของเขา กลับมีความปรารถนาที่จะกระทำความดี เพื่อไถ่ถอนต่อความผิดดังกล่าวของชนรุ่นก่อน ในใจของเอี้ยเฟยมีเรื่องปวดร้าวมากมาย แต่เขาก็ไม่เคยนึกท้อแท้ เขามองโลกในแง่ดี ยิ้มกว้างให้ผู้อื่นด้วยไมตรี หัวร่อดังๆอย่างห้าวหาญ คบหามิตรสหายโดยไม่เลือกชนชั้นวรรณะ ดังนั้นเอี้ยเฟยจึงมักเป็นที่รักของคนหลายคน ที่ได้รู้จักเขา เมื่อก่อน..เรายกคาร์เรคเตอร์นี้ ให้ "เจิ้นเส้าชิว" รับบทของ "เอี้ยเฟย" เพราะเราคุ้นชินกับภาพความงามสง่าของ ชอลิ้วเฮียง ที่เขาแสดงมาก เอี้ยเฟยจึงนับว่าเป็นตัวละครที่ได้รับแรงบันดาลใจมาจากบุคลิกของ ชอลิ้วเฮียง เพียงแต่ เอี้ยเฟยของเราไม่เจ้าชู้ และจะไม่มอง ไม่สนใจผู้หญิงคนไหน นอกจากภรรยาของตนเอง แต่บัดนี้พอหนังเรื่องนี้จะมาสร้างใหม่ เจิ้นเส้าชิว คงแก่เกินไปแล้วเนอะ แหะๆๆ เราจึงกำลังมองหาอยู่.. บอกตรงๆว่ายังหาใครถูกใจยังไม่ได้เลยนะ เพราะยังไม่ถูกใจใครที่สุด   ถ้าผู้อ่านเห็นว่า..บุคลิกของเอี้ยเฟย เหมาะสมกับดาราคนไหน ก็ลองเสนอมาร่วมสนุกดูได้นะ    ^^ ตอนนี้หาใครไม่ได้... ขอคนนี้ก่อนนะ  จำชื่อไม่ได้ แต่ชอบในบุคลิกของเขา ซึ่งใกล้เคียงกับเอี้ยเฟยในมโนภาพ  (เอี้ยเฟย เริ่มต้นเรื่อง อายุประมาณ 29 ปี  แก่กว่าไป่ชิวฮุ้นประมาณ 6 ปี .. ในเรื่องยังไม่แก่น้า..... หุหุ ) แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 18:30:11 จากคุณ : หลานหลิง - [ 30 มิ.ย. 48 18:29:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13  อิงยู่เฟย หัวหน้าตึกสุริยัน อิงยู่เฟย.. พี่ใหญ่แห่งสิบขุนพลพิทักษ์ไทจือค่ะ   ในตอนศึกชิงหยกเงาฟ้า อาจจะไม่ค่อยมีบทบาท นายคนนี้สักเท่าไหร่  อาจโผล่หน้าออกมาบัญชาการแทนอี้เหวินไทจือเป็นช่วงๆนิดหน่อย  แต่ในตอนหลังๆ บทเขาจะเด่นมากๆ เรียกว่าเป็นพระเอกในตอนที่เขียนถึงเขาโดยเฉพาะเลยทีเดียว ชอบอิงยู่เฟยในบทจอมยุทธเข้มแข็งทระนง และเป็นพี่ชายที่อบอุ่นมากๆ หล่อ ขรึม สุขุมและสุภาพอ่อนโยน หน้าตาบุคลิกแบบนี้ แบบนี้ จากคุณ : หลานหลิง - [ 30 มิ.ย. 48 18:37:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14  เถียนอิงอิง นางกำนัลน้อยน่ารักและแสนซน บทของเธอเดียวคงจะโผล่มาตอนหน้าค่ะ.. เป็นน้องสาวของแม่ทัพเถียนตงเหมี๋ยนและเถียนอี้เอี๋ยน และเป็นนางกำนัลคนสนิทขององค์หญิงเอียนหยางค่ะ   จะน่ารักแบบซนๆ เฮี้ยวๆไม่ค่อยกลัวใคร เป็นนางเอกอีกคนหนึ่ง ที่จะเอามาปะทะบทบาทกับไปชิวฮุ้น  แต่ดูเหมือนพระเอกของเรา(ในตอนนี้) ยังไม่ค่อยมองเธอสักเท่าไหร่  ช่วงนี้จึงเป็น "คู่กัด"  กันไปก่อนนะคะ คนนี้แหล่ะ.. เถียนอิงอิงในมโนภาพคนเขียนเลย ไม่รู้จักคนแสดง  เห็นแต่ภาพและรอยยิ้ม..ก็ปิ๊งล่ะ จากคุณ : หลานหลิง - [ 30 มิ.ย. 48 18:44:18 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอามาโชว์แค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวจะเอียน เบื่อกันไปซะก่อน ไว้วันหลังค่อยเอาตัวละครคนอื่นๆ มาโชว์ให้ดูกันอีก ^______^ จากคุณ : หลานหลิง - [ 30 มิ.ย. 48 18:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านแล้วประทับใจ/ สะเทือนใจ  และทำเอาอึ่งหน้าจอไปเลย คุณหลานหลิงเขียนได้ยอดมากครับ และที่สำคัญคือ คนเขียนยังเห็นความสำคัญของคุณธรรมน้ำมิตรและสายไยแห่งมิตรภาพ..เรื่องนี้(สำหรับผม)จะไม่น่าอ่านเลยถ้าให้ไป่ชิวฮุ้นและเอี้ยเฟยอยู่คนละฟากกัน..และหักล้างกันในโอกาสต่อไป  สายไยแห่งมิตรภาพของคนทั้งคู่แม้จะไม่ยืดยาวมาแล้วหลายๆตอนแต่เท่าที่ผ่านมาก็พอแล้วเนอะสำหรับการวัดใจสองคนนี้ แบบว่าผมอ่านแล้วอินน่ะครับ แฮ่ะๆ บางทีอินจนเกินเลย ในตอนนี้ ไป่ชิวฮุ้น  บทบาทเยอะ และดูเหมือนจะกำบทสำคัญเอาไว้ตลอด จนด฿ไปคล้ายตัวเอก หรือพระเอกไปเลยก็ว่าได้ แต่สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยคือ เอี้ยเฟย แม้บทออกมาหน้าเวทีอาจน้อยกว่า แต่อิทธิพลความมีตัวตนแบบไร้ลักษณ์ของเขากลับมีความเข้มข้นกว่า ซึ่งชดเชยกับการที่ออกมาหน้าเวทีน้อยกว่าไป่ชิวฮุ้น แต่คนอ่านจะรู้ถึงความมีตัวตนและบทบาท รวมถึงความสำคัญของเอี้ยเฟยตลอดเวลา ไม่ว่าจะอยู่ในฉากใด ผมว่าบทแบบนี้ของเอี้ยเฟย ลึก และเด่นแบบพิเสษไม่น้อยกว่าไป่ชิวฮุ้น เลย เพียงแต่คนละแบบเท่านั้น ไป่ชิวฮุ้น เหมือนโลกแล่นตามบทบาทที่เชื่อมโยงไปยังเอี้ยเฟยซึ่งมีอิทธิพลต่อคนดูอยู่เบื้องหลังฉาก ซึ่งคนดูจะรู้สึกถึงเขา(เอี้ยเฟย)แทบตลอดเวลา และมาถึงตอนล่าสุดนี้บทเขาก็ไม่น้อยแล้ว เรียกว่าประกบขวัญใจสาวๆอย่างไป่ชิวฮุ้น ได้อย่างเหมาะสมที่สุด อิอิ มานั่งคิดเล่นๆครับ เพราะอ่านแล้วสนุกจนอยากมีส่วนร่วมเล็กๆน้อยๆ ^______^....... แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 21:56:00 จากคุณ : Psycho man - [ 30 มิ.ย. 48 21:53:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แต่งเรื่องนี้ตอน ม.2 ตอนนั้นคิดพล็อตได้ขนาดนี้ก็ได้แต่นับถือๆ แล้วล่ะ ตอนนี้ผมกำลังติด เทพมารสะท้านภพอยู่ครับ ไม่ทราบว่าอ่านหรือยัง จากคุณ : ณัฐกร - [ 30 มิ.ย. 48 23:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 รักษาสุขภาพดีๆ นะคะพี่ รักษาคนอื่นแล้ว ปล่อยให้ไม่สบายได้ไงเนี่ย เอ อย่างนี้ชิวน้อยเป็นคนสกุลไป่จริงอะ (เจิ้นเส้าชิวยังไงก็ยังหล่อ เพิ่งเห็นโฆษณาชอลิ้วเฮียง หระเอกหล่อสู้คนเก่าไม่ได้เลย) จากคุณ : scottie - [ 30 มิ.ย. 48 23:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โอ๊ว ผมมันคนยุคเก่า ดาราใหม่ๆ ไม่รู้จัก อ่านเรื่อง ดูรูปแล้ว ขอปักใจให้กู้กวนจงกับเจิ้นเส้าชิวนะครับ แหะๆๆ ขอบคุณพี่จูนที่ตอบคำถามด้วยครับ กระจ่างๆ แต่จบตอนนี้แล้วห้ามหยุดลง ต้องเอาตอนต่อไปมาลงด้วย โฮ่ๆๆ ป.ล.ขอให้แบ่งเวลาเขียนได้อย่างใจนะครับ เพราะอีกเรื่องผมก็รออยู่ ฮ่าๆๆ (แว้ก ว่าจะไม่ทวงแล้ว ป่วยอยู่นี่นา แหะๆๆ) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 1 ก.ค. 48 08:17:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นด้วยกะคุณรักษ์ครับ พระเอกชอลิ้วเฮียงคนใหม่ นี่สู้คนเก่าไม่ได้เลย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 1 ก.ค. 48 10:38:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 นักอ่านหน้าใหม่มาตามอ่านครับ กำลังอยากอ่านนิยายแนวจีน+กำลังภายในพอดี จากคุณ : zeromaster - [ 1 ก.ค. 48 22:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ทีแรกนึกว่ารัชทายาท จะเป็นพระอก เหมือนกัน อ่ะ เอาแบบนั้นดีกว่านะ ชอบแบบ พวก ลึกลับๆ เก่งๆ ขรึมๆ มากกว่า อ่ะ จากคุณ : new.. - [ 19 ก.พ. 49 20:48:34 A:58.8.100.164 X: ]