ความคิดเห็นที่ 1 แล้วหลังจากนั้นฉันก็จะมีชื่อเรียก ฉันจะชื่ออะไรดีล่ะ เพราะฉันเป็นผู้หญิง ชื่อนิดเหรอ เพราะตัวของฉันมันเล็กนิดเดียว เอาชื่อนี้แล้วกันมันน่ารักดี เด็กหญิงนิดตอนอายุ 3 เดือน ถูกป้อนด้วยนมขวด อายุ 6 เดือน ถูกป้อนด้วยภาชนะแข็งๆ ของพี่เลี้ยง แม่หายไปไหนแล้ว พอฉันอายุ 1 ขวบ ฉันเดินเตาะแตะไปหาพ่อที่อ้าแขนรับฉัน พ่อจับฉันอุ้ม แล้วพ่อก็ชี้ให้ฉันดูรถที่ผ่านไปมาแถวสวนหน้าบ้าน มีสีแดง สีเขียว สีดำ แต่ฉันก็ยังไม่รู้ในสิ่งที่ฉันเห็น แล้วก็ยังพูดไม่ได้อยู่ดี ตอนอายุ 3 ขวบ พ่อพาฉันไปรู้จักเสาสูงๆ มีผ้าปลิวบนยอดเสาชะลูด ฉันต้องยืนทำความเคารพทุกเช้า ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม เพื่อนๆของฉันเล่นซะเป็นส่วนใหญ่ขณะที่ยืนเฝ้าเสาชะลูด กลัวขโมยจะเอามันไป จนฉันอายุ 6 ขวบ ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ในตอนที่ครูไก่เล่าถึงความหมายธงชาติ ฉันไม่ได้สนใจหรอก มัวแต่เล่นกับเพื่อนๆ เพราะในที่สุดครูประถมที่ชื่อครูแจงก็อธิบายให้ฉันอยู่ดี สีแดงหมายถึงชาติ สีขาวหมายถึงศาสนา สีน้ำเงินหมายถึงพระมหากษัตริย์ อันเป็นที่เคารพบูชาของคนทั้งแผ่นดินว่าเป็นพ่อหลวงของไทย ฉันเคยเขียนบทความวันพ่อส่งประกวด ได้แค่รางวัลชมเชย ตอนนั้นฉันอยู่ชั้น ป. 4 ฉันอ่านบทความที่ฉันเขียนให้พ่อฟังด้วย ว่าพ่อคือฮีโร่ ปรามปรามโจรเวลาที่มีผู้ร้ายมารังแก พ่อคืออินเตอร์เน็ต อยากรู้อะไรก็ถามพ่อ และบางทีพ่อก็คือ ตู้ ATM (ที่เบิกได้แม้เงินในบัญชีจะหมดเกลี้ยง) พ่อคือปลาทองที่ไม่เคยว่ายอยู่กับที่ พ่อชอบใส่เสื้อสีส้มอยู่เรื่อย เพื่อนเห็นพ่อก็หัวเราะทุกที และสุดท้าย พ่อคือต้นโพธิ์ที่ไม่มีวันตาย ใครจะมาหลบฝนหลบแดดเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ที่แย่ก็คือพ่อเป็นต้นไม้ที่โดดเดี่ยวเสมอเพราะแม่ตายไปแล้ว ทุกครั้งที่ถึงวันแม่ ฉันจึงไม่เคยเขียนบทความใดๆเลย พอฉันเริ่มโตเป็นสาว ก้าวสู่ชั้นมัธยม ฉันมีคำว่านางสาวนำหน้า ฉันชื่อ นางสาวกุลธิดา แต่เพื่อนชอบเรียกฉันว่า กุน(นะ)ธิดา เพราะฉันเกิดปีกุน พวกผู้ชายชอบแซวฉันอยู่เรื่อย ถึงฉันจะอ้วนก็เถอะ อย่างน้อยฉันก็มีแฟน 3 คนนะ จะบอกให้ คนแรก ชื่อตี๋ เป็นเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าฉัน 2 เดือน ชอบใส่แว่นหนาเตอะแล้วก็ชมว่าฉันสวยอยู่เป็นประจำ เพราะเขาไม่ได้ตัดแว่นร้านท็อปเจริญ แน่ล่ะสิ! เพราะนายท็อปก็แอบหลีฉันเหมือนกันนี่ พ่อเป็นคนขายแว่น แต่นายท็อปไม่ชอบใส่ กลัวจะไม่หล่อ เขาชอบหลีฉันตอนฉันเดินเข้าห้องน้ำ ตอนเดินเข้าโรงอาหาร ตอนเดินไปชวนเพื่อนตีแบด หรือแม้แต่ตอนเดินเข้าไปในห้องสอบ นายท็อปชอบนั่งข้างๆฉัน ชะเง้อคอยาวดูว่าฉันเขียนอะไรไปบ้าง แน่ล่ะ ฉันไม่ได้เขียนถึงเขาแน่ๆ แต่คนที่ฉันปิ๊งมากที่สุด ชื่อ นายเลิศ เป็นหนึ่งซะหมดทุกเรื่อง ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกีฬา เรื่องเที่ยว เรื่องคุย หรือแม้แต่เรื่องจีบหญิง ผู้หญิงหลายคนตกอยู่ในอวนของเขาเป็นกิโล รวมไปถึงฉันด้วย ฉันต้องคอยตอนปลาตัวผอมบางที่ถือว่าตัวเองหุ่นดีนักทีละตัว ทีละตัว จนสุดท้ายก็เหลือแต่ฉันคนเดียว มีเลิศอยู่ที่ไหน มีนิดอยู่ที่นั่น เพื่อนๆ พากันแซวฉันสนุกปาก ฉันวาดหวังเอาไว้ถึงตอนแต่งงานทีเดียว เมื่อเรียนถึงชั้น ม.ปลาย ฉันก็เรียนอยู่ที่โรงเรียนเดิม แต่สภาพแวดล้อมเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ฉันมองความรักด้วยทัศนะคติที่แปรเปลี่ยน มันเหมือนสีทาตึกที่ตอนแรกก็สดใสอยู่หรอก แต่นานๆ สีก็เริ่มหลุดร่อนเพราะไม่ได้เคลือบน้ำยากันความชื้น ชีวิตของฉันเริ่มไร้น้ำยาทุกที มีแต่ความชื้นตามบ่อน้ำตา จนสุดท้ายเลิศก็บอกเลิกไปมีกิ๊กที่ชื่อกุ๊กไก่ หลังจากนั้นมาฉันก็บ้าเรียนลูกเดียว ต้องลืมเขาให้ได้ ลืมจนได้ดี รู้สึกตัวอีกทีก็เอ็นท์ติดซะแล้ว แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 48 10:29:09 จากคุณ : รัตน์ดา - [ 30 มิ.ย. 48 13:00:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันได้เป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยริมทะเล คณะขีดๆ เขียนๆ วันวันฉันขลุกอยู่แต่ในห้องวาดลูกเดียว จะทำให้ได้ถึงเกียรตินิยม แต่มันทำให้ฉันพลอยเกลียดขี้หน้านายนิยมที่เอาเงินฉันที่อุตส่าห์หาได้อย่างยากเย็นตั้งหลายร้อย แล้วไม่ยอมคืน ทวงไปทวงมา ฉันก็เลยพลอยทวงรักไปด้วย จากเกลียดเป็นชอบอีกแล้ว เขาเป็นคนบ้าๆ บอๆ แต่งตัวก็ไม่ถูกระเบียบ ผมก็เซอร์ๆแต่เรียนสาขาด้านบัญชี (เป็นไปได้ไง) เขาเป็นที่รักของเพื่อนคณะขีดๆ เขียนๆ ของเรา ผู้หญิงหลายคนในคณะชอบเขา ตอนแรกฉันก็เมินอยู่หรอก แต่พอเขาคืนตังค์ฉัน ตอนนั้นฉันอยู่ปี 3 แล้ว เขาให้เงินแบงค์ร้อย 5 ใบ พร้อมดอกกุหลาบสีชมพู 5 ดอก แล้วบอก Happy Birthday หัวใจฉันมันพองโต เยิ้มด้วยสีชมพูที่จืดชืดมานาน อีก 4 ปีต่อมา ฉันก็ได้แต่งงานกับเขา ฉันได้ฟังเสียงเจ้าภาพกล่าวอวยพรคู่บ่าวสาว ก็คือฉันกับเขา พ่อได้แต่หลบเช็ดน้ำตาอยู่ในห้องน้ำ ในที่สุดก็ขายลูกสาวได้เสียที หลังจากที่เหนื่อยกับลูกสาวคนนี้มานานถึง 24 ปีเต็ม วันนั้นเป็นวันที่ฉันประทับใจที่สุดเลย เป็นเจ้าสาวในชุดราตรีสีขาวผ่อง กับจิตใจอันผุดผ่อง บริสุทธิ์ ปีต่อมาฉันก็มีเจ้าตัวน้อย วันนั้นสามีของฉันจูงมือฉันไปยังตึงแห่งหนึ่ง เป็นตึกสูงตระหง่านเสียดฟ้า แทบจะมองไม่เห็นยอดตึก ฉันก้าวเข้าไปในตึกนั้นอย่างลำบากยากเย็น ในขณะที่ฉันก้าวเข้าไป ฉันก็สังเกตสิ่งรอบข้างไปด้วย คนข้างๆฉันคนนึงเดินหน้าหงุดๆเข้าไปในตึก ชนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาตั้งหลายคนแล้วก็ไม่ยอมขอโทษเลยสักคำ เสียมารยาทเป็นที่สุด ถึงแม้จะรวยก็เถอะ ต่อมาฉันก็รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของตึกแห่งนี้ แล้วก็เป็นหัวหน้าทำวิจัย (อะไรสักอย่าง) กว่าฉันจะรู้ก็ตอนที่ฉันเห็นผลงานนี่แหละ แต่ว่าตอนนี้ ฉันยังไม่รู้ว่าสามีของฉันพาฉันชมตึกสูงๆทำไม ที่กรุงเทพก็มีเป็นร้อยจนนับแทบไม่ไหวอยู่แล้ว ฉันได้แต่ยืนก้มดูเท้าตัวเองขณะที่เดินขึ้นลิฟต์ ซึ่งตึกสูงแห่งนี้มีถึง 13 ตัว ฉันเงยหน้ามองตัวเลขเป็นครั้งคราวแล้วก็รู้สึกหวิวๆ คล้ายจะเป็นลม เพราะฉันกลัวความสูง มันถึงชั้น 74 แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าสายพานของลิฟต์ตัวนี้เกิดขาดขึ้นมา สักพักก็ได้ยินเสียงดัง กึก ภายในลิฟต์สั่นเล็กน้อยเพราะหยุดกะทันหัน ฉันมองหน้าสามีอย่างขวัญเสีย เขาได้แต่หัวเราะหึๆ แล้วก็ขออนุญาตคนข้างหน้าที่ยืนเบียดเสียด ขอทางเดินออกไป เขาจับมือฉัน มือของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ แผ่นหลังของเขาเปื้อนเป็นสีเทาดำตัดกับเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม เขาก้าวเดินออกไป จูงมือฉันไปด้วย ฉันได้แต่คิดในใจ ใครกันแน่ที่ใจฟ่อ สักพักก็มีเจ้าพนักงานชาย แต่งชุดคลุมตีวสีขาวคล้ายเสื้อของหมอมาแนะนำตัวด้วยสีหน้าและท่าทีที่กระตือรือล้น แล้วก็สาธยายถึงสิ่งทีเรากำลังเผชิญ เขาบอกเราว่าเราเป็นชาวเอเชียคู่แรกที่จะได้เห็นผลงานของพวกเขา (หรือเราทั้งสองคน) เมื่อฉันเดินก้าวเข้าผ่านห้องจัดแสดงงาน ฉันรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัว พนักงานชุดขาวเดินเข้าไปยังห้องทำงานอย่างมาดมั่น แต่เราทั้งสองคนได้แต่เดินจับมือใจมันฟ่อๆยังไงพิกล เราทั้งสองจะเป็นสามีภรรยาคู่แรกที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีแบบใหม่ล่าสุด ชนิดต้องบันทึกเป็นหนึ่งในประวัติศาสตร์อันน่าทึ่งและอัศจรรย์ใจ เทคโนโลยีชิ้นนี้ ช่วยชีวิตของหญิงสาวได้อย่างมากมาย เพราะลดอัตราความเสี่ยง อีกทั้งยังลดความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมานที่สืบทอดจากบรรพบุรุษแก่สตรีผู้เสียสละ นับจากวันนี้ ถ้ามันสำเร็จ คนทั่วโลกจะร่วมยินดีกับเรา แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 48 10:29:53 จากคุณ : รัตน์ดา - [ 30 มิ.ย. 48 13:00:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันส่งยิ้มอย่างปรีดาให้กับผลงานชิ้นนั้น ฉันยืนต่อหน้าสิ่งนั้น สิ่งมีชีวิตในโหลแก้ว สิ่งมีชีวิตที่มีคุณค่ามากที่สุด ต่อฉัน และชาวโลกทุกคน ฉันเอื้อมมือสัมผัส ไอเย็นๆ ที่กระทบกับกระจกทรงกระบอกแทรกซึมผ่านไปยังรูขุมขน เส้นประสาท สมอง และหัวใจของฉัน สิ่งมีชีวิตสิ่งนั้นยื่นส่วนอวัยวะร่างกายอันเล็ก และบอบบาง มาจับมือฉัน หากเพียงมีกระจกนั้นเป็นฉากกั้น ฉันสัมผัสมือของสิ่งนั้น ความอบอุ่นเข้ามาเหลือล้นหัวใจ ฉันมองสิ่งนั้นที่มีชีวิตอยู่ในของเหลว ในแก้วทรงกระบอกนั้น สายตาฉันจับจ้องมองดูผลงานทางวิทยาศาสตร์ แต่ในหลักทฤษฎีแห่งหัวใจ ฉันเรียกสิ่งนั้นว่า ลูก ทารกน้อยในโหลแก้วนั้นคือลูกของฉัน ลูกแม่ มือของฉันสัมผัสมือของเขา เขาก็สัมผัสมือของฉัน เมื่อครบกำหนด ลูกของฉันก็จะออกมาจากโหลแก้ว ถึงฉันจะไม่ได้คลอดเขาด้วยตัวฉันเอง แต่เขาก็เป็นลูกของฉัน โดยสมบูรณ์แบบ สิ่งนี้เป็นโครงการลับสุดยอด แต่อีกไม่นานก็จะสำเร็จ พร้อมๆกับชีวิตใหม่ที่ถือกำเนิดขึ้นมา ทารก ที่เกิดได้โดยไม่ต้องผ่านครรภ์ของมารดา ฉันแตะมือเขา สายสัมพันธ์ของเราทั้งสองยิ่งแนบแน่นยิ่งขึ้น ทารกจับมือมารดา รับรู้ความรู้สึกผ่านมือนั้น **************************************************** อีก 3 เดือนต่อมา เด็กน้อยคนนี้จะถูกป้อนอาหารโดยขวดนม พออายุ 6 เดือนก็จะถูกป้อนด้วยภาชนะแข็งๆของพี่เลี้ยง เมื่อเด็กน้อยอายุครบ 1 ขวบ ก็หัดเดินต้วมเตี้ยมหาพ่อ เด็กน้อยจะถูกพ่ออุ้ม พ่อของเด็กชี้รถที่ผ่านไปมาแถวสวนหน้าบ้าน เด็กน้อยพูดอ้อแอ้ตาม แม่ของเด็กไม่มีโอกาสได้เห็นฉากนี้ เธอจากโลกนี้ไปเมื่อลูกอายุได้ 4 เดือน พ่อของเธอคิดถึงเธอมาก จึงเรียกเด็กน้อยคนนั้นว่า นิด พอนิดอายุ 3 ขวบ พ่อก็พาให้เธอรู้จักเสาสูงๆ มีผ้าปลิว เป็นแถบ 3 สี บนยอดเสานั้น ชีวิตของเด็กคนนี้ดำเนินต่อไปเหมือนเด็กคนอื่นๆ นิด เด็กน้อยที่เกิดบนโลกใบใหญ่ ถึงแม้จะยิ่งใหญ่ แต่เด็กน้อยก็ตัวเล็กนิดเดียว เป็นเด็กปรกติ ที่เฝ้าถามหาแม่ทุกวันเมื่อพ่อมารับเธอที่หน้าโรงเรียน แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 48 10:30:46 จากคุณ : รัตน์ดา - [ 30 มิ.ย. 48 13:01:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คราวนี้เขียนแนวไซไฟ ไม่รู้ว่ามันจะใช้ได้รึเปล่า ช่วยออกความเห็นกันหน่อยนะคะ จากคุณ : รัตน์ดา - [ 30 มิ.ย. 48 13:03:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^_________________^ หนูยีว่า..  หนูยีชอบเกิดในท้องแม่มากกว่าเป็นเด็กหลอดแก้วอะ จากคุณ : หนูยี - [ 30 มิ.ย. 48 15:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วสรุปว่าใช้ได้นะ  เพียงแต่ย่อหน้าสุดท้ายไม่น่าจะต่อเติมมา  เพราะตั้งแต่ เริ่มต้นนั้นใช้วิธีดำเนินเรื่องผ่านมุมมองของ ‘ฉัน’ มาตลอด  เมื่อมีย่อหน้าสุดท้าย จะทำให้อ่านแล้วสะดุดและสับสนว่าต้องการสื่อถึงอะไรกันแน่ อ่านแล้วคาดว่าเรื่องราวยังไม่จบ  จึงขอถอยกลับไปรออ่านตอนต่อไป จากคุณ : พิรุณพฤจิก์ - [ 30 มิ.ย. 48 16:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตาลาย จากคุณ : มาดาม เค - [ 30 มิ.ย. 48 17:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืม อ่านยาก งงช่วงท้ายนิดหน่อย ย้อนอดีตหรอ นึกว่าอนาคต? จากคุณ : scottie - [ 1 ก.ค. 48 00:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ลูปเหรอ ? มาลงชื่ออ่านครับ จากคุณ : the'tect (the_architect) - [ 1 ก.ค. 48 06:38:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อืม...ค่ะ อาจจะเป็นความผิดพลาดนิดหน่อย พูดถึงตอนจบหลายคนอาจจะงง ว่าแม่กับลูกนี่เป็นคนละคน หรือว่าคนเดียวกันแน่ แต่ตามชื่อเรื่องน่ะค่ะ ชีวิตหนึ่ง หนึ่งชีวิต คือตัวเองตั้งใจให้มันจบแบบนั้นเอง วิธีจบแบบนี้รัตน์ดาได้แรงบันดาลใจมาจากนายปราบดา หยุ่น ที่เล่าเรื่องมาจนจบแล้วก็ย้อนกลับไปจุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง (ให้คนอ่านงงเล่น ตีโจทย์กันไปเอง) สรุปคือ แล้วแต่คุณจะคิดค่ะ ว่านิดเป็นใคร (งงไหมคะ) จบแบบงงๆ อ่านะ เอาเป็นว่าจะแก้ตัวเรื่องหน้าแล้วกัน แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 48 10:41:44 จากคุณ : รัตน์ดา - [ 1 ก.ค. 48 10:37:57 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ้อ! แก้ไขเรื่องให้อ่านง่ายขึ้นแล้วนะคะ ขอโทษค่ะที่ลงเรื่องแล้วไม่ได้ตรวจแก้ ปวดตาแย่เลย (สงสารคนอ่าน) ขอโทษจริงๆ ค่ะ จากคุณ : รัตน์ดา - [ 1 ก.ค. 48 10:40:29 ]