ความคิดเห็นที่ 1 “นายได้ชุดแล้ว งั้นชั้นไปนอนล่ะนะ” ทีรพัตรพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเดินออกมาจากห้องของ พีรพัตร แต่แทนที่เค้าจะเดินตรงไปยังห้องนอนของตนเองที่อยู่ถัดจากห้องของพีรพัตรน้องชาย เค้าเลือกที่จะเดินตรงไปยังบันได ก้าวลงบันไดอย่างช้า ๆ ท่าทางกำลังครุ่นคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง ทีรพัตรเดินเหม่อลอยไปยังสวนหลังบ้าน ระหว่างทางเค้ามองไปยังรั้วบ้านที่มองแทบจะไม่เห็นรอยปูนโบกทับ เนื่องจากยามค่ำคืนอากาศโดยรอบค่อนข้างมืด มีเพียงแสงไฟสลัว ๆ จากโคมไปตรงทางเดินที่เรียงรายอยู่สองสามดวงเท่านั้นและเสียงไฟจากตัวบ้านอีกเล็กน้อยที่เล็ดลอดผ่านต้นไม้หลายต้นรอบ ๆ ตัวบ้านมาได้ ทีรพัตรเดินมาหยุดอยู่ที่ลานกว้างข้างบ้านสถานที่ที่เค้า พีรพัตรและอารยา ใช้เป็นสนามเด็กเล่นเมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว ทีรพัตรยิ้มกับภาพที่เค้าสามคนเล่นกันอย่างสนุกสนานที่ผุดขึ้นมาในความคิด เค้าเดินตรงไปยังรั้วบ้านใช้มือลูบรอบ ๆ บริเวณที่เคยเป็นรูโหว่ ประตูที่เป็นทางผ่านของเด็กสองบ้านนี้ ทีรพัตรปล่อยให้ตัวเองคิดถึงเรื่องราวตอนเป็นเด็กตรงรั้วบ้านอยู่พักใหญ่ ๆ ก่อนจะลุกขึ้นและก้าวเท้าเดินตรงไปทางประตู เมื่อเดินไปได้ครึ่งทางทีรพัตรหยุดเดินและหันหลังหลับตามองไปยังบ้านหลังใหญ่สวยที่อยู่ติดกัน เนื่องจากเค้ารู้สึกเหมือนกำลังถูกมองอยู่นั่นเอง ทีรพัตรยิ้มอย่างพอใจเมื่อหันไปทางบ้านหลังใหญ่และพบว่ามีห้องหนึ่งเปิดไปสว่างอยู่และมีเงา ๆ หนึ่งซึ่งเค้าคุ้นตาในสมัยเด็กแต่ทว่าตอนนี้เงานั้นไม่ใช่เงาของเด็กอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นเงาของหญิงสาว ซึ่งเค้ายังไม่คุ้นตา ณ ปัจจุบัน และร่างของเจ้าของเงานั้นต่างจากสมัยเด็กมาก จากเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กลับกลายมาเป็นสาวสวย บานสะพรั่ง เนื้อตัวเปล่งปลั่งไปหมด และแล้วภาพใบหน้ารูปไข่เรียวสวยที่เค้าจดจำได้ติดตาก็ผุดขึ้นมาในความคิด แม้ว่าเค้าจะเพิ่งเจอเธอเพียงครั้งเดียวก็ตามหลังจากที่เธอกลับมาจากเมืองนอก ทีรพัตรจงใจจ้องเขม็งไปที่เจ้าของเงานั้น ซึ่งเจ้าของเงาทำท่าดึงผ้าม่านมาปิดบังตัวเอง แต่ก็ยังไม่วายที่จะชะเง้อมองตอบกลับมา อารยาคงรู้ตัวแล้วว่าเค้าเห็นเธอ เธอจึงลังเลว่าจะมองตอบเค้าดีหรือว่าจะหลบไปให้พ้นจากรัศมีสายตาเค้ากันแน่ ทีรพัตรจึงโบกมือให้กับเจ้าของเงานั้น และคราวนี้เจ้าของเงายืนนิ่งก่อนจะเดินหันหลังและหายไป เธอคงจะเดินไปให้พ้น ๆ จากรัศมีสายตาที่เค้าพอจะมองเห็นได้ อารยาจะรู้มั้ยนะว่าคนที่กำลังมองเธอจากสวนของอีกบ้านนี้เป็นเค้าไม่ใช่พีรพัตรน้องชายฝาแฝดของเค้า ทีรพัตรนึกก่อนจะเดินตรงเข้าบ้านไป “ยาอยากไปเที่ยวไหนครับ” พีรพัตรเอ่ยถามอารยาทันทีที่กำลังเปิดประตูรถให้เธอ อารยาเข้าไปนั่งในรถและรอให้พีรพัตรเดินมาขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว จึงตอบคำถามชายหนุ่ม “เอ แล้วแต่ไกด์ดีกว่าค่ะ ยาคงบอกไม่ถูกว่าที่ไหนดี” อารยาหันไปยิ้มหวานตอบทีรพัตร รอยยิ้มพิมพ์ใจของหญิงสาวทำเอาพีรพัตรตกตะลึง “พี่พีคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ” เมื่อเห็นพีรพัตรจับจ้องที่ใบหน้าเธอย่างเนิ่นนาน อารยาจึงสะกิดเรียก “ขะ ..ครับ” พีรพัตรตอบอารยาไปอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะขับรถออกไป อารยาขำกับท่าทางของพีรพัตร เธอไม่นึกว่าพีรพัตรจะขัดเขินกับเธอได้มากถึงเพียงนี้ แต่เธอกลับไม่รู้สึกเขินอายกลับเค้าเลย อาจเป็นเพราะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคิดกับเค้าอย่างพี่ชาย แม้บางทีอาจมีบ้างที่ทำให้หัวใจเธอกระตุกบ้าง แต่นั่นเป็นเพราะสาเหตุใดเธอก็ไม่อาจรู้ได้ พีรพัตรขับรถพาอารยาไปเที่ยวรอบกรุงเทพ เค้าพาเธอไปสำรวจสถานที่ท่องเที่ยวในกรุงเทพทุกหาแห่ง เมื่อเห็นว่าเย็นมากแล้ว และกลัวว่าอารยาจะเหน็ดเหนื่อย เค้าจึงเอ่ยชักชวนเธอแวะทานข้าวที่ร้านอาหารสุดหรูข้างลำน้ำเจ้าพระยา “ยาครับ ยาหิวรึยังครับ เดี๋ยวเราแวะทานข้าวกันก่อนมั้ย” “ดีค่ะ ยาเริ่มหิวแล้วเหมือนกัน ว่าแต่พี่พีมีร้านอาหารอร่อย ๆ แนะนำมั้ยคะ” อารยาถามพีรพัตรเสียงใส “รับรองครับ เดี๋ยวพี่จะพายาไปทานข้าวในร้านที่อร่อยที่สุด” พีรพัตรพูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่าหญิงสาวจะต้องพึงพอใจร้านอาหารที่เค้าจะพาไปอย่างแน่นอน อารยายิ้มตอบชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน “อื้ม อร่อยจัง อร่อยทุกอย่างเลย” เมื่อชิมอาหารได้ครบทุกชนิดที่พีรพัตรสั่งมาให้แทบจะล้นโต๊ะอาหารนั้น อารยาจึงเอ่ยชมถึงรสชาดอาหารที่แสนจะอร่อย “อร่อยก็ทานเยอะ ๆ นะ” พีรพัตรยิ้มอย่างดีใจที่เค้าเลือกร้านอาหารที่ทำให้อารยาพึงพอใจ “ยาจะทานให้เยอะ ๆ เลย สมกับที่ไม่ค่อยได้ทานอาหารไทยตอนที่อยู่อเมริกา” อารยาพูดขึ้นก่อนจะตักอาหารเข้าปากและทานอย่างเอร็ดอร่อย “เอ..พี่พีคะ” อารยาเอ่ยถามทีรพัตรด้วยท่าทีลังเลว่าจะพูดต่อหรือว่าจะหยุดคำพูดไว้แค่นั้น “ครับ ยามีอะไรรึเปล่า” พีรพัตรเงยหน้ามองอารยาอย่างใจจดใจจ่อ รอฟังว่าอารยาจะพูดอะไรต่อไป “เมื่อคืนนี้พี่พีลงมาเดินเล่นที่สวนรึเปล่าคะ” อารยาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยมั่นใจกับคำถามมากนัก เธอไม่แน่ใจว่าเธอควรจะถามคำถามนี้ขึ้นมาหรือเปล่า แต่การที่ได้ถามพีรพัตรไปมันจะช่วยทำให้เธอมั่นใจในการแยกแยะบุคลิกท่าทางระหว่างทีรพัตรกับพีรพัตรได้ มันก็คุ้มค่าอยู่เหมือนกัน ..เธอแน่ใจว่าคนที่เธอเห็นเมื่อคืนนี้คือทีรพัตร และการได้รับการยืนยันจากพีรพัตรจะทำให้เธอมั่นใจว่าเธอสามารถแยกแยะแฝดสองหนุ่มนี้ได้ “อืม ..เมื่อคืนพี่ไม่ได้ลงไปเดินที่สวนเลยนะ เอ .น่าจะเป็นนายทีนะ ขานั้นเค้าชอบไปนั่งเล่นที่สวนยามค่ำคืนน่ะ อารมณ์ศิลปินก็งี้แหละ” เมื่อได้รับคำตอบยืนยันจากพีรพัตร อารยาก็ยิ้มรับกับคำตอบนั้น เธอกระหยิ่มในใจกับความสามารถที่เธอสามารถแยกแยะทีรพัตรและพีรพัตรได้ แม้เธอจะมองเค้าจากระยะไกล แม้ในเวลาที่มืดไร้ซึ่งแสงสว่าง มีเพียงแสงสว่างเพียงพอมองเห็นได้อย่างสลัวเท่านั้น เธอยังรู้ว่าใครเป็นใคร สองหนุ่มสาวทานอาหารจนพร่องไปมากเหมือนกัน เพราะพีรพัตรสั่งอาหารมาเยอะมาก เมื่อพีรพัตรเห็นว่าอารยาคงทานอาหารอิ่มแล้วและก็ดึกมากแล้ว พีรพัตรจึงชวนอารยากลับบ้าน และช่วงเวลานี้เค้าควรจะทำตัวให้คุณสุนทรและคุณจันทนาเชื่อมั่นและไว้ใจในตัวเค้า เค้าจึงจะสามารถพาอารยาไปไหนมาไหนด้วยอีก จากคุณ : mscs - [ 30 มิ.ย. 48 15:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เย้ เย้ เน้ เข้ามาคนแรก ดีใจจังเลย ผมขอเก็บไปอ่านก่อนนะฮับ จากคุณ : an_an_ant - [ 30 มิ.ย. 48 20:30:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว่าจะถามก็ลืม อายุห่างกัน 3 ปี ทำไมจะเรียนจบใกล้ๆ กันล่ะ จากคุณ : scottie - [ 1 ก.ค. 48 00:32:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ู^__________^ จากคุณ : namtanzay - [ 1 ก.ค. 48 10:52:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 1 ก.ค. 48 14:46:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหมพี่ชายต้องเสียสละหรือไง จากคุณ : รียา - [ 3 ก.ค. 48 23:33:12 A:203.172.104.158 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3570309/W3570309.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3570336/W3570336.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3572561/W3572561.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3574909/W3574909.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3583688/W3583688.html จากคุณ : Bangkokian - [ 6 ก.ค. 48 14:50:59 ]