เกริ่น ... กันเล็กน้อย
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นโดยไม่เกี่ยวพันกับบุคคล สถานที่ หรือหน่วยงานใดๆ
-- ---------------------------------------------------- ----
Mr.Lemon's Love
-- 1 --
วันนี้อชิยารู้สึกแปลกหูแปลกตาชอบกล ก็บรรยากาศในคณะของเธอวันนี้ดูวุ่นวายไม่เหมือนทุกวัน เหล่านักศึกษาสาวก็ดูสดใสผิดปกติ จนกระทั่งเรไรเพื่อนสนิทเดินมาเจอกับเธอเข้า
อ้าว ชีย่า มาแล้วเหรอไหนว่าวันนี้จะไม่เข้าเช้าไง เรไรร้องทักพลางก้าวเท้ามาทางเธอ
ก็เครื่องคอมฯที่บ้านมันด๊องน่ะสิ เลยว่าจะมาใช้ของคณะทำงานสักหน่อย ว่าแต่ยัยเรวันนี้จะมีอะไรพิเศษๆงั้นหรือ ถึงได้ดูแปลกๆกันไปหมด อชิยาถามแล้วหันมองไปรอบกาย พอวกกลับมาที่ใบหน้าขาวของเรไรก็เจอกับรอยยิ้มสดใสไม่ต่างกับเหล่านักศึกษาสาวคนอื่นเลย
อะไร มีอะไรดีๆแน่เลยใช่ม้า หรือว่าวันนี้จะจัดคอนเสิร์ตที่มหาลัยน่ะ อชิยาคาดเดาไปเรื่อยๆ
ยิ่งกว่าอีกย่ะ จะมีนักร้องดังจากต่างประเทศมาเรียนกับเราจ้ะ เป็นนักศึกษาโครงการแลกเปลี่ยนน่ะ เรไรเล่าอย่างยินดี จนคนฟังรู้สึกตื่นเต้นไปด้วย
เหรอๆ ใครอะ?
ทว่าเรไรกลับส่ายหน้าไปมา ยังอุบไม่ยอมบอก
ทายมาสิ
เอ๊ ยัยเร ฉันเดาไม่ถูกหรอกน่า ไบ้หน่อย คนอยากรู้อ้อนวอน
อืม
ก็ได้ เขาคนนี้มาจากไต้หวันล่ะ
พอฟังแล้วอชิยาก็ครุ่นคิด เริ่มไล่เดา แต่ก็ไม่ถูกสักคน ก่อนจะโอดออกมา
เห้อ นี่แกบอกฉันมาดีๆเหอะนะ นี่ฉันก็เดามาหมดแทบจะทุกคนแล้วนะ
เรไรทำหน้าระอา ต่อว่าน้ำเสียงไม่จริงจังนัก
แหม แกไล่มาซะขนาดนี้ก็ดันไล่ไม่หมดเนี่ยนะ
มันยังมีอีกคนที่แกไม่ได้พูดถึงย่ะ
เอ๋?
อีกคนเหรอ อชิยาย่นคิ้ว ทำท่าคิด แต่ว่า
ก็นึกไม่ออก จนกระทั่งคนอยากรู้เริ่มแบะปาก ส่ายหน้าไปมา
ไม่ใช่หรอกมั้ง?
คงไม่ใช่หรอกน่า
แต่ว่า หรือจะเป็นเขาหว่า
??
อยากจะถามก็กลัวคำตอบจะเป็นใช่ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นชีวิตเธอต้องวุ่นวายแน่ๆ
ก็แหมอุตสาห์หนีมาตั้งไกล ถ้าเจอกันอีก
มีหวัง
ในขณะที่อชิยากำลังลังเลใจในความคิดตัวเอง เสียงเกรียวกราวของเหล่านักศึกษาที่แทบทั้งหมดจะเป็นหญิงสาวก็ดังขึ้น กว่าอชิยาจะเข้าใจและรับรู้ ร่างบางๆก็ถูกเพื่อนสาวลากไปสมทบกับคนเหล่านั้นแล้ว
นี่ ยัยเร เดี๋ยว ฉันวิ่งไม่ไหวนะ อชิยาร้องบอกเรไร ทว่าเสียงของคนรอบข้างมันดังกลบเสียงของเธอไปหมด อชิยารู้สึกไม่ค่อยสะดวกกับการวิ่งก็เพราะวันนี้รองเท้าของเธอมันสูงและส้นก็แหลมมากด้วย
เร! ว้าย!! อชิยาที่ถูกลากมานั้นเบรกไม่ทัน ทำให้ตัวเล็กของเธอล้มแหวกฝ่าฝูงมหาชนไปทางด้านหน้า ก่อนจะล้มแผละลงกับพื้นซีเมนต์แข็งๆ ร่างเล็กรู้สึกเจ็บไปทั้งแขนและข้อเท้าที่พลิกเพราะหกล้ม อชิยาค่อยๆยันตัวขึ้นนั่ง ระบมไปทั่วกายจนต้องร้องออกมา
เจ็บ
นี่อชิยา เธอไม่เป็นอะไรนะ อาจารย์หนุ่มนาม รพิชญ์ ที่ยืนอยู่ไม่ห่างและเห็นเหตุการณ์ รีบวิ่งมาถามอย่างเป็นห่วงเพราะอชิยาเป็นนักศึกษาที่เรียนดีจึงเป็นที่รู้จักมักคุ้นของอาจารย์ผู้สอน รวมทั้งอาจารย์หนุ่มวัยไม่ห่างจากเธอนักท่านนี้ด้วย
มะ..ไม่ค่ะ เธอยิ้มแหยๆ และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าตัวเองล้มออกมาหน้าผู้คนที่หันเหไปสนใจอะไรบางอย่าง รวมทั้งเรไรเพื่อนซี้ของเธอด้วย อชิยาพยายามมองไปยังจุดที่ทุกคนสนใจ
มีรถยนต์คันสีขาวคันโตจอดอยู่ แลเห็นร่างสูงๆก้าวลงจากรถ ทันใดที่อชิยามองเห็นเต็มตาว่าเขาคือใคร ก็ร้องออกมาเสียดัง!!
ไม่นะ!
ภาพสะท้อนในดวงตาของอชิยากำลังสะท้อน
สะท้อนภาพชายหนุ่ม ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสีเดียวกัน กำลังหันมองไปทางด้านตัวตึกเรียน ซึ่งที่อชิยาอยู่คือ ห่างจากรถที่จอดอยู่ประมาณสามเมตรกว่าได้ เธอจึงเห็นเพียงแค่กายสูงๆกับผมยาวประบ่าสีน้ำตาลเปลือกไม้ แต่ว่า
ถึงจะเห็นเพียงแค่นั้น อชิยาก็รู้ว่าเขาคือใคร!!
อชิยา เสียงของอาจารย์หนุ่มทำให้อชิยาละสายตามาจากร่างของนักร้องหนุ่มไต้หวันผู้นั้น หากใบ
หน้ายังไม่คลายความรู้สึกตกใจลงเลย
ไม่เป็นอะไรนะ
หนูไม่เป็นไรค่ะอาจารย์
อชิยาส่ายหน้าไปมา เหงื่อเม็ดโตผุดพรายออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
จริงสิ ผู้ชายคนนั้นเป็นนักร้องดังใช่ไหม แปลกนะทำไมถึงได้เลือกมาเรียนที่เรา แปลกจริงๆ อาจารย์รพิชญ์พูดอย่างสงสัย
น..นั่นสิคะ นั่นสิๆ
จะมาทำไม มาทำไมกัน หรือว่าจะรู้ว่าเธออยู่ที่นี่น่ะ!!
อชิยาหนาวๆร้อนๆจริงๆ
เธอล่ะดีใจเหมือนกับเพื่อนๆไหม อาจารย์หนุ่มถามยิ้มๆ อชิยานึกอยากจะเบะหน้าใส่เสียจริง
ดีใจหรือ? ความซวยกำลังจะมาเยือนล่ะสิไม่ว่า ..
ว่าไง เสียงห้าวถามอีกครั้ง อชิยายิ้มแหยๆ
ไม่รู้เหมือนกันค่ะ
อ้าว นั่นเป็นอะไรไปน่ะอชิยา!! ทันใดนั้นเอง หนึ่งในอาจารย์ที่มาต้อนรับนักร้องจากต่างแดนก็ร้องออกมาเมื่อหันมาเห็นนักศึกษาอย่างอชิยาที่นั่งพังพาบอยู่บนพื้นถนน โดยมีอาจารย์หนุ่มนั่งยองๆอยู่ข้างๆ
และนั่นทำให้ร่างสูงโปร่งขวัญใจสาวๆได้ยินชื่อของเธอ หันดวงตามหาเสน่ห์มองมาทางเธอ ดวงตาสองดวงสบกันอย่างตั้งใจ!!
อชิยา
ริมฝีปากบางเฉียบที่รับได้รูปกับโครงหน้าราวกับวาดปั้นแต่งขึ้นขยับขึ้นลงเบาๆ
อชิยาเริ่มหนาวไปทั่วร่าง ร้อนไปทั่วหัวใจ หันไปหาที่พึ่งสุดท้ายก่อนที่วันโลกาพินาศจะมาเกิดกับเธอ!!
อาจารย์คะ หนูปวด
.เอ้อ ปวดขามากเลยค่ะ หนูขอไปห้องพยาบาลก่อนนะคะ อชิยาว่าเสร็จก็รีบลุกขึ้น แม้ว่าขาจะกระเผลกสักเพียงไหน เธอก็ไม่สนใจ
ขอแค่มีขาที่ทำให้เธอหนีไปจากที่ที่มีเขาอยู่ก็พอแล้ว!!
โดยหารู้ไม่ว่า มีสายตาคู่หนึ่งมองตามร่างเล็กไปจวบจนมีคนมาทักให้ร่างสูงโปร่งจำต้องละสายตาจากเป้าหมาย
แต่ไม่เป็นไรหรอก
พบแล้วนี่
ร่างสูงโปร่งกระตุกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ
อชิยา เธอคิดหรือว่าจะหนีฉันไปได้น่ะ คิดหรือ
หึหึ ไม่มีทาง!!
มีต่อค่ะ (แป๊บนึง)
จากคุณ :
พุงโล
- [
1 ก.ค. 48 22:06:39
A:210.86.215.98 X: TicketID:077125
]
\(=o=)/ ....Mr. Lemon's Love ++ รักพิลึกของนายตัวแสบ.... <(-__-)> - 1 -
มาเป็นกำลังใจให้นะค้าบบบบบบ
