วันแล้ววันเล่า...ที่ผมได้แต่เฝ้ามองเธออยู่เงียบๆ และไม่อาจละสายตาจากเธอไปได้...
เธอ...ผู้เปล่งประกายสดใสในยามกลางวัน และสง่างามในยามค่ำคืน
เธอ...ผู้ขับขานบทกวีอันแสนไพเราะอยู่ทุกโมงยาม..
แล้วความรัก..ก็เริ่มก่อตัวจากการเฝ้ามองเธอ..ผู้อยู่เบื้องหน้าผม..
การเฝ้ามองเธอได้มอบความสุขให้กับผม และการเฝ้ามองก็ได้มอบความทุกข์ให้กับผมเช่นกัน..
เธอผู้อยู่เบื้องหน้าผมเสมอ..ใกล้แสนใกล้..แต่ผมไม่อาจสัมผัสเธอได้..
ความรู้สึกมากมายที่ผมมี..ไม่อาจส่งไปถึงเธอ..
ความรักอันเจ็บปวดได้กัดกร่อนจิตใจของผมลงอย่างช้าช้า
ทุกวัน..ผ่านไปอย่างทรมาน..ที่ทำได้แค่เฝ้ามองเธอ...
จนวันหนึ่ง...เมื่อจิตใจไม่อาจแบกรับความเจ็บปวดต่อไปได้ ..
ตัวผม..ค่อยๆ สลายลงอย่างช้าช้า..ทุกครั้งที่มองดูเธอ
ตัวผม..ที่ไม่ได้เข้มแข็งดังเช่นภายนอก ค่อยๆ สลายกลายเป็นฝุ่นผงอันไร้ค่า..
ทีละเล็ก..ทีละน้อย..ที่ฝุ่นผงรอบตัวผมเพิ่มขึ้น...
ตัวผม..ค่อยๆ เล็กลงทุกที..ทุกที..
ห้วงคำนึงสุดท้ายของผม..ยังคงเป็นเธอ..
เธอ..ผู้อยู่เบื้องหน้าผมเสมอ...ทะเลของผม
จากคุณ :
ลูกไก่
- [
2 ก.ค. 48 02:45:22
A:58.10.132.152 X:
]
เรื่องเล่าของ...เขาและเธอ
