PANTIP.COM : W3581669 หนุ่มขี้เหงาสาวเกเร [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

"ไปอะเร็น เป็นอะไรหรือพี่เกตุ หน้าบูดมาเชียว เอ๊ะ...หรือวันนั้นของเดือน" ลูกน้องคนสนิททักเมื่อเห็นลูกพี่เดินหน้าเป็นม้าหมากรุกเข้าอู่

"เฮ้ย ตาขวางเหมือนหมาบ้าเลยว่ะ" อี๊ดหันไปคุยกับต่อที่เป็นช่างยนต์เหมือนๆ กับตน

"หุบปากไปเลย ไอ้ต่อ ไอ้อี๊ด เรื่องของคนหมาไม่เกี่ยว " น้ำเสียงของลูกพี่เริ่มเขียว

"อ้าว" เสียงอุทานของลูกน้องทั้งสองทำให้บรรดาเพื่อนร่วมงานหัวเราะลั่นอู่

"เสียหมาเลยเรา" ไอ้อี๊ดฉายาปากหมาประจำหมู่บ้านบ่นพึมพำ แต่เสียงพึมพำของมันก็เรียกเสียงฮาจากเพื่อนๆ อีกครั้ง

เกวดีอารมณ์ไม่ดีมาจากบ้านเจอลูกน้องปากหม_ เหมือนสติจะควบคุมไม่อยู่ เธอเตะลังเครื่องมือที่วางข้างๆเท้า ลังปลิวกระเด็นไปติดข้างฝาดังโครม...ลั่นอู่ ในขณะที่ลูกน้องอีกหลายคนหลบอาวุธลับที่ออกมาจากลัง ไม่ว่าจะเป็น น็อต ไขควง ประแจ คีม แทบไม่ทัน

"คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่ เดียวมีแจกน้ำแดง" หญิงสาวบ่นอย่างหงุดหงิด กระแทกตัวลงนั่งบนม้าหินอ่อนที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำมันบางส่วน

"ลูกพี่เป็นไรไปวะ" ต่อกระซิบถามนพ กรมข่าวประจำอู่

"กำลังจะขึ้นเขียง โดนจับแต่งงาน" นพอธิบายสั้นๆ พลางเอาตัวหลบไปใต้ท้องรถ เพราะกลัวพายุอารมณ์จะระเบิดอีกรอบ

"ลูกพี่จะแต่งงาน" เล็ดที่ตัวไม่เล็กสมชื่อร้องลั่นอู่ ในขณะที่ตัวต้นข่าวห้ามไม่ทัน เล็กพึ่งมาอยู่จึงยังไม่รู้ว่ากับลูกพี่คุยได้ทุกเรื่อง ยกเว้น เรื่องแต่งงานเท่านั้น...ห้ามพูดเด็ดขาด

"ลูกพี่เราขายออกแล้วโว้ย" เสียงโห่ร้องอย่างดีใจลั่นอู่ซ่อมรถ แต่ต้องรีบเบรคตัวโกงเมื่อม้าหมากรุกหันมาตะโกนใส่ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

"ดีใจหาลูกของปู่เอ็งเรอะ เรื่องแบบนี้มันน่ายินดีตรงไหน" ก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง "เหมือนเข้าสู่หลักประหารชัดๆ "

"ผมว่าคนที่เข้าสู่หลักประหารน่าจะเป็นฝ่ายชายมากกว่านะลูกพี่" คนหูไวยังอุตส่าห์ได้ยิน

"เอ๊ะ...ไอ้นี่ ปั๊ด ! เดี๋ยวยันโครมติดลังเครื่องมือซะเลย" หญิงสาวยกเท้าขวาขึ้น บรรดาลูกน้องวิ่งหนีกระเจิง ไม่อยากเป็นเหมือนลังเครื่องมือเมื่อครู่ เพราะรู้ดีว่าบาทาลูกพี่หนักขนาดไหน

"แต่ผมว่า ไม่บ้า...เจ้าหมอนี้...ก็ต้องเมาชัวร์ ถึงกล้ามาขอลูกพี่แต่งงาน" เมื่อเวลาผ่านไปซักพักจนแน่ใจแล้วว่าลูกพี่คงไม่ยันใครไปติดข้างฝาแน่นอน เจ้าอี๊ดเลยมาหาเรื่องชวนคุยต่อ...และก็ได้เรื่องเสียด้วย

"ทำไม ฉันไม่ดีตรงไหน คนปกติเขาถึงไม่มาขอแต่งงาน" เธอเริ่มยั๊วะเมื่อเห็นลูกน้องสงสาร ' เจ้าหมอนี่ ' มากกว่าเธอที่เป็นนาย

"โธ่...ไอ้อี๊ดไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ลูกพี่ก็...คิดมากไปได้" ต่อปลอบใจก่อนจะสาธยายประโยคถัดไป "ไอ้อี๊ดแค่สงสารว่าที่เจ้าบ่าวของลูกพี่ต้องโดนเมียหาเลี้ยงด้วยลำแข้ง เข่า ศอก หมัด ก็เท่านั้นเอง" พูดจบเจ้าตัวก็วิ่งปรู๊ดให้พ้นวิถีบาทาเบอร์เจ็ด

"อ๋อ... นี่พวกเอ็ง เอ็ง เอ็ง และเอ็ง รวมทั้งเอ็งด้วยไม่ต้องหลบ พวกเอ็งหมายความว่าข้าชอบใช้กำลังอย่างนั้นหรือ" หญิงสาวชี้หน้าเรียงตัว ก่อนจะชี้ไปที่นพลูกน้องอีกคนที่พยายามคลานกระดื๊บๆ กลับไปใต้ท้องรถแต่ก็หารอดพ้นสายตาไม่

บรรดาลูกน้องยิ้มหน้าระรื่นก่อนตอบว่า "ใช่" เป็นเสียงเดียว แล้ววิ่งตามนายต่อออกไป เพราะได้เวลาพักเที่ยงพอดี

"ฮื้อ ไอ้พวกนี้" หญิงสาวเกาหัวด้วยความขัดใจมากกว่าจะโกรธ เพราะอยู่ด้วยกันมานานจนรู้นิสัยดี พวกนี้ถึงจะปากเสียไปบ้าง ทโมนไปหน่อยแต่ก็เป็นเด็กดีแทบทุกคน ไม่เคยก่อความลำบากหรือความยุ่งยากใจให้เธอแม้แต่ครั้งเดียว

และบรรดาทโมนทั้งหลายก็เคารพลูกพี่ที่ช่วยสั่งสอนวิชาความรู้ ให้ความช่วยเหลือเมื่อคราวลำบาก ทุกคนในที่นี้จึงเคารพเธอเหมือนแม่ เอ่อ...เอาแค่พี่สาวดีกว่า ถ้าไม่มีเธอ...วันนี้พวกเขาก็คงเป็นแค่เด็กไร้ค่าอาจจะเผลอไปติดยาเสพติด หลงเข้าไปในวงจรอุบาทว์ก็เป็นได้ ถึงจะชอบแหย่ชอบหยอก แต่ที่ทำไปเพราะรักและเคารพ

เหล่าทโมนทั้งหลายคิดไปไกลถึงขนาดถ้าลูกพี่ของตนได้แต่งงานไป อาจจะมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้น จะได้ห้าวและโหดน้อยลงกว่านี้ (หวังว่านะ - -" )
แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 48 03:57:22

จากคุณ : ช่อผกา (สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ) - [ 3 ก.ค. 48 03:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8

มาแปะต่อแว้ว...

* * *

เสียงนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มตรง หญิงสาวเงยหน้าจากงานมองรอบอู่ที่บัดนี้เงียบเชียบเพราะลูกน้องกลับกันหมดแล้ว หญิงสาววางประแจลงในลังเครื่องมือ

เสียงท้องร้องราวกับกับฟ้าผ่า เธอเอามือลูบท้อง… เมื่อเที่ยงก็ไม่ได้กลับไปทานข้าวที่บ้านเพราะไม่อยากคุยกับมารดาที่พยายามเหลือเกินที่จะจับเธอแต่งงานเสียให้ได้

“แม่นะแม่… อยู่แบบนี้ก็สบายดีอยู่แล้ว” เกวดีมองไปทางบ้านเกิดอาการงอนผู้เป็นแม่ขึ้นมาดื้อๆ …’ หรือแม่จะไม่รักเราแล้วเลยอยากจะผลักไสให้เราไปอยู่ไกลๆ ‘
เกวดีเห็นเงาตะคุ่มเดินมาจากทางบ้าน เงานั้นไม่ใช่แม่แน่นอนและไม่ใช่บรรดาลูกน้องเธอด้วย กะด้วยสายตาแล้วสูงราวหกฟุตกว่าๆ ซึ่งลูกน้องของเธอสูงไม่เกิน 180 เซนติเมตรสักคน

“ใครกัน” เงานั้นเดินตรงมายังที่หญิงสาวยืน เกวดีไม่หลบเพราะอยากรู้ว่าใคร…และเธอก็เชื่อฝีมือตัวเองที่เป็นนักกีฬาคาราเต้โดสายดำเมื่อครั้งเรียนอยู่ปวส. ยังไงเธอก็น่าจะล้มเจ้าของเงายักษ์นั้นได้ไม่ยากแน่นอน

เมื่อร่างสูงต้องแสงไฟ เกวดีถึงกับอุทานในใจ ‘ หล่อเหลือร้าย ’ ก่อนที่จะตั้งสติหุบปากที่อ้างค้างไว้ทันควัน
“โทษนะ อู่ปิดแล้ว…” หญิงสาวก้มหน้าเก็บน็อต สกรูใส่ในลังต่างหาก เธอคว้าประแจที่อยู่อีกลังไปยังลานล้าง แยกประแจที่สกปรกมากจุ่มลงในน้ำมันโซล่า ส่วนที่สกปรกน้อยก็ใช้ผ้าเช็ด… ไม่สนใจผู้มาเยือน

“เปล่า ผมไม่ได้เอารถมาซ่อม แต่น้าก้อยให้มาตามคุณไปทานข้าว” เขาชี้แจงเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าทีไม่สนใจ

เกวดีมองหน้าชายแปลกหน้าที่ตนไม่รู้จัก… เขาเป็นญาติฝ่ายไหนของแม่นะ…ทำไมไม่เคยเห็น

“งั้น… ขอเวลาอีก 15 นาทีแล้วกัน คุณกับแม่ทานไปก่อนก็ได้ ฉันขอเก็บอุปกรณ์ทำมาหากินก่อน” หญิงสาวชูคีมถ่างที่กำลังเช็ดทำความสะอาดต่อจากประแจ

ในขณะที่ชายหนุ่มมองใบหน้าที่มอมไปด้วยคราบน้ำมันและฝุ่น เหงื่อ… มีผู้หญิงกี่คนหนอที่ปล่อยให้ตัวเองมอมแมมโดยไม่ห่วงสวย แต่เขากลับคิดว่า…ถึงเธอจะมอมกว่านี้ก็ยังสวย

“ไม่เป็นไร ผมคอย” เขาเดินไปที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนหน้าอู่ที่จัดเตรียมไว้ให้ลูกค้านั่ง เกวดียักไหล่ก่อนจะหันไปทำความสะอาดเครื่องมือหากินต่อ ‘รอได้ก็รอไป’…
โดยที่เจ้าตัวเองไม่รู้ว่ากริยาท่าทางของเธออยู่ภายใต้สายตาคมตลอดเวลา

* * *

“อ้าวมากันพอดี แม่ว่าจะไปตามอยู่พอดี ปล่อยให้แขกรอนานมันเสียมารยาทรู้ไหม” ผู้เป็นมารดามองลูกสาวหัวจรดเท้า เฮ้อ…หาความสวยไม่เจอเลยลูกสาวฉัน แบบนี้เล่าหนุ่มๆ ถึงได้เผ่นหมด แต่ลูกสาวเธอกลับมากับคุณเรแบบไม่ออกฤทธิ์แบบนี้ก็แสดงว่า…พอมีหวังที่จะเห็นลูกสาวชุดแต่งงานสีขาวฟูฟ่อง

โดยหารู้ไม่…คุณเรยังไม่ได้บอกหญิงสาวว่าเขาเป็นใคร และเธอก็นึกว่าเขาเป็นญาติของแม่…จึงไม่ได้สำแดงอิทธฤทธิ์ใดๆ ออกมา

“แม่จ๋า… เกตุต้องทำงานน่ะแม่ ถ้าแม่กับแขกหิวก็กินไปก่อนสิ” หญิงสาวมองหน้าแขกด้วยสายตาไม่ชอบใจที่เขาทำให้เธอถูกตำหนิทั้งๆ ที่เธอก็บอกแล้ว…ให้ทานไปก่อนไม่ต้องรอ

“บ๊ะ…ว่าแล้วยังจะมาเถียงอีก ไปๆ ไปอาบน้ำอาบท่าซะจะได้มาทานข้าวกัน” มารดาไม่อยากทะเลาะกับลูกต่อหน้าคุณเร กลัวลูกคะแนนตก…และอยากให้คุณเรเห็นนางเงาะเวลาถอดรูป

“โอ้ย…ไม่เอาล่ะแม่ หนูหิวจะตายอยู่แล้ว ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้ทานเลย ขอแค่ล้างมือกับล้างก็พอนะจ๊ะแม่จ๋า” หญิงสาวประจบแม่ก่อนหันไปทางเขาพูดเสียงห้วนราวกับหน้ามือหลังเท้า “เหม็นน้ำมันเครื่องหน่อยทนได้ไหมคุณ”

“ไม่เห็นเหม็นเลย หอมเสียด้วยซ้ำ” เขายักคิ้วให้เธอ หญิงสาวถึงกับขมวดคิ้ว เอ๊ะ…อีตาคนนี้พูดประชดหรือเปล่า แถมมายักคิ้วใส่เธอ…อยากให้แม่เห็นเหลือเกิน เสียดายที่มารดาเดินไปเอาโถข้าวในครัว

‘ คนไม่มีมารยาท ’ ขวานฟ้าหน้าดำตำหนิเขาในใจ ก่อนจะเดินหายไปทางห้องน้ำหลังบ้านล้างหน้าล้างมือลวกๆ เพราะไม่อยากให้แขกรอนาน รีบกินจะได้รีบกลับ…

เธอไม่ชอบสายตาแปลกๆ ของเขาที่มองมายังเธอเลย มันเห็นแล้วหงุดหงิดอยากเอาหมัดไปประทับบนใบหน้าหล่อนั้นเหลือเกิน ถือว่าหล่อ…โปรยเสน่ห์ไม่เลือกแม้กับญาติตัวเอง…คนแบบนี้เกวดีเกลียดที่สุด

หญิงสาวยังคงเข้าใจผิดนึกว่าเขาเป็นญาติฝ่ายแม่ จึงไม่อยากหาเรื่องทะเลาะ… ถ้าเธอรู้ความจริง ไม่อยากจะนึกสภาพของชายหนุ่มคนนั้นเลย

“เกตุ เอ้ย…เสร็จหรือยัง คุณเรเขารอนานแล้วนะ” น่าน…วันนี้แม่ของเธอพูดหวานเป็นพิเศษ แต่…เอ๊ะ เมื่อกี้แม่บอกว่าคุณเร… คุณเรชื่อคุ้นๆ หญิงสาวขมวดคิ้ว ดวงตาที่โตอยู่แล้วขยายขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อนึกออก

“ตานั่น…ตานั่น โอ้ย…นี่กล้ามาเหยียบถึงถิ่นเลยรึ รู้จักไอ้เกตุน้อยไปซะแล้ว” หญิงสาวกำผ้าเช็ดหน้าแน่น หายใจแรงเหมือนคนเป็นหอบ เมื่อรู้ว่าอีตานั่นไม่ใช่ญาติ…แต่เป็นว่าที่เจ้าบ่าว

(ฮื่อ...ฮื่อ...ร้องเพลงเบ๊) T^T

จากคุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ - [ 3 ก.ค. 48 22:42:17 ]