ความคิดเห็นที่ 1 "วันเด็ก มานั่งนี่เอง" วันเด็กคือชื่อของฉัน ที่ตั้งตามวันเกิดที่ตรงกับวันเด็กในวันนั้น 13 มกราคม ฉันหันไปตามเสียงเรียกของมายด์เพื่อนสนิทของฉัน "อืม มายด์มานานหรือยัง" "เพิ่งมาร้อนชะมัดเลย ทรายมาหรือยังหรอ" "ยัง กำลังจะมา"ฉันบอกมายด์พร้อมกับเบนสายตาไปมองเขาอีก เขาอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้น "มองอะไรวันเด็ก ที่แท้มองพี่โบว์ ฮุฮุ "มายด์แซวฉัน "ก็แค่มองหรอกน่า ไม่อยากแย่งทราย "เขารักของเขาฉันอธิบายเหตุผล ก็ฉันแค่ปลื้มแค่นั้น "ที่จริงทรายมันก็หน้าตาดีนะวันเด็ก ถ้ามันกล้ากว่านี้ พี่เขาก็อาจจะชอบมันก็ได้"มายด์บอก "ฉันคงสู้อะไรรุ่นพี่เค้าไม่ได้หรอก คนสวยๆเยอะแยะมาชอบเขา"ทรายมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้นั่งลงที่โต๊ะพร้อมขนมที่หอบมาฝากเพื่อน ฉันทดลองชิมบ้าง "ปอดชะมัดไม่ทันสู้จะไปรู้อะไร"มายด์พูดแต่ว่าทรายกับเฉย กินขนมไปฉันมองหน้าเพื่อนที่ดูนิสัยต่างกัน ทรายเป็นสาวแนวหวานสวยน่ารัก มายด์ก็สวย แต่ทำตัวค่อนข้างตลกเฮฮาไปวันๆและไม่ห่วงสวยเลยสักนิด เทียบกับฉันหน้าตาธรรมดาๆไม่มีอะไรโดดเด่นและยังต๊องๆนิสัยเด็กๆเหมือนชื่อ "ถ้าพามาจะกล้าคุยไหม"มายด์แกล้งหยั่งเชิงทราย "ถ้ามายด์พามา ทรายก็กล้าคุย"ทรายบอกไม่กลัวเกรงเช่นกันฉันถอนใจ ถ้าเขาเข้ามาคุยกับฉันคงเป็นอะไรที่แปลกประหลาดมาก +++++++++++++++++++++ และแล้วมายด์ก็ทำอย่างที่พูดได้จริงเมื่อพาพี่โบว์มาให้ทรายรู้จักจนได้ รู้สึกว่ารู้จักกันเพราะว่ามายด์ได้รู้จักกับกลุ่มเพื่อนพี่โบว์ จึงไม่เป็นการยากเลยที่จะชวนพี่โบว์พร้อมเพื่อนเขามานั่งด้วย ดูท่าจะมีสองคู่ พี่โต๊ส เป็นเพื่อนพี่โบว์มองมายด์ด้วยแววตาเปิดเผย ทรายก็มองพี่โบว์ด้วยตาเป็นประกายพี่โต๊สนั่งเก้าอี้ติดกันกับฉัน เบียดแทบจะตก ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาไม่ว่าแต่ทำกิริยาอย่างนี้ก็เกินไป ฉันได้แต่เก็บอารมณ์ไว้เงียบๆ "เพื่อนมายด์ค่ะ นี่ทราย นี่วันเด็ก"มายด์ภูมิใจเสนอ ชี้มายังทรายและฉันฉันยิ้มเจื่อนๆให้ พี่โต๊สมองทรายแหงล่ะ ส่วนพี่โบว์มองทรายและหันมามองฉัน มองทำไมกันฉันกำลังจะกลายเป็นอากาศไปแล้ว ไม่ต้องมาสนใจหรอก "ตัวเล็กๆ น่ารักดี เหมาะกับชื่อนะ วันเด็ก เด็กๆ น่ารักดี"พี่โบว์ยิ้มส่วนพี่โต๊สมองฉันก็หัวเราะ ที่จริงเขาพูดเฉยๆไม่ได้น่าโกรธอะไร แต่ความอาย และความรู้สึกแปลกๆเมื่ออยู่ใกล้เขาทำให้ฉันทำกิริยาแย่ๆไป "ก็แค่ชื่อ เท่านั้นแหละ ล้อปมด้อยคนอื่น มันน่าสนุกนักเหรอ" ฉันลุกพรวดมาจากที่นั่ง ลุกเดินมาได้ครู่ก็นึกละอายใจ ไม่กล้ากลับไปมองเพื่อนเธอและพี่โบว์ที่จะทำสีหน้าอย่างไรเมื่อเธอเดินจากมา เฮ้อ จู่ๆเธอก็หาเรื่องให้เขาเกลียดซะแล้ว "เฮ้ยวันเด็กเป็นอะไร"มายด์ออกเดินมาตามฉันที่เดินมาด้วยแรงโกรธเมื่อครู่ ฉันส่ายหน้าเบาๆ "เปล่า คุยกันไปเถอะ เดี๋ยวไงวันเด็กไปรอที่ห้องนะ"ฉันพูดจนมายด์เข้าใจฉันกลับไปตรงนั้นไม่ได้ ความอายมันมากกว่าคนตัวเล็กๆอย่างฉัน ไม่มีใครเค้าสนใจอะไรมากหรอกน่าเดี๋ยวเขาคงลืม ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดผิด "โกรธพี่หรอ" พี่โบว์เอ่ยคำขอโทษจริงจังด้วยหน้าตาที่ฉันรู้สึกแย่ที่พูดอะไรออกไปไม่คิดไปเมื่อวาน เขามายืนเหมือนรอว่าฉันจะเดินผ่าน ฉันคงคิดไปเอง เขาอาจจะบังเอิญเดินผ่านมา และติดใจเลยขอโทษเท่านั้นฉันก็อยากเคลียร์ๆว่าไม่ได้โกรธอะไรเขามากมายนักหรอก "เปล่าหรอกค่ะ วันเด็กขอโทษนะคะที่แสดงกิริยาไม่ดีๆไป คือไม่ทันคิด ก็เด็กจริงนั่นแหละค่ะ" พี่โบว์ยิ้มเมื่อได้ยินคำขอโทษของฉัน เขายิ้มแบบน่ารักเช่นเคยเหมือนที่เห็นไกลๆ แต่ระยะใกล้อาจทำให้ใจอาจกองไปอยู่ที่พื้นไม่รู้ตัว "พี่ดีใจนะ ที่วันเด็กไม่โกรธ พี่ไม่ค่อยสบายใจไงไม่รู้ที่พูดไปวันนั้น" ฉันมองเขา ชาตินี้เขาคงไม่ทำให้ใครโกรธเลยมั้ง ถ้าทำเขาคงทุกข์ทรมานน่าดูที่ได้ทำไปและคงพยายามมาขอโทษเหมือนที่ทำกับเธอในวันนี้ นั่นแสดงว่าเขานิสัยดีจริงๆ ไม่ได้แกล้งทำฉันก็เลยอดยิ้มให้ไม่ได้ ยิ้มตามเพราะเขาเป็นคนดีจริงๆ เราเดินกันมาตามทางเดินโดยเดินคู่กันไป โดยที่ฉันไม่รู้ตัวว่าเขาตามมา ในตอนแรกฉันคิดว่าเขาพบบังเอิญเจอแล้วเขาก็จะเดินแยกเลยไป แต่เมื่อฉันเดินเพลินๆบางทีหยุดมองหญ้าข้างทาง หัวเราะกับนักบอลที่เล่นกันกลางสนาม หรือแม้แต่ฮัมเพลงเบาๆ มารู้อีกทีก็เกือบสะดุดล้มเพราะความซุ่มซ่ามก็มีมือมาช้อนตัวด้านหลังด้วยความระวัง "พี่โบว์"ฉันตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นเขา เขาปล่อยมือยิ้มเจื่อนๆให้ "พี่โบว์เดินตามมานานหรอคะ"ฉันพูดตามสิ่งที่ตัวเองสงสัย "อืมก็เดินตามวันเด็กมาตลอดแหละ พอดีจะไปที่โรงอาหาร ไปทางเดียวกันใช่ไหม" "อ้าวแล้วก็ไม่บอกนี่คะ จะได้เดินคุยกันมา"ฉันนึกอาย ทำอะไรเปิ่นๆไปตลอดทางไม่รู้ตัว พี่โบว์คงนึกขำแย่ "ก็เดินไปเฉยๆนี่แหละ ไม่ได้คุยอะไร แต่แปลกนะ พี่รู้สึกผ่อนคลายดี ดูวันเด็กหยุดดูโน่นดูนี่ มองตามที่วันเด็กมอง ก็เพลินๆดีนะ ปรกติอยู่กับคนอื่นที่ไม่รู้จักเดินเงียบๆจะอึดอัด แต่กับวันเด็กพี่เดินได้สบายๆ" ฉันมองพี่เขา สรุปก็คืออยู่กับเราสบายใจ เขาคงมองเราเหมือนมองดูเด็กวิ่งเล่นตามสนามหญ้ามั้ง เด็กอีกแล้วหรอ เราควรจะพูดอะไรดี ว่าดีใจที่เขาคิดอย่างงั้นหรอ มันอึ้งๆพูดอะไรไม่ออก "งั้นเราไปโรงอาหารด้วยกันนะ"ฉันพูดตามที่นึกได้ "อืม พี่เลี้ยงข้าวเอาไหม"เห ฉันแปลกใจอีก แต่ของฟรีน่าลองจะตาย มันก็อร่อย ก็ธรรมดา แปลกนะ ฉันไม่เกร็งแล้วรู้สึกสบายๆที่คุยกับพี่โบว์เหมือนพี่ชายที่บ้านเลย พี่โบว์กินจุ เขากินจุพอๆกับฉัน อันที่จริงเขากินสมตัวก็สูงใหญ่ แต่ฉันต่างหากที่กินมากผิดปรกติ "แปลกนะ กินเท่าไรก็ตัวเท่าเดิม" "อืมค่ะ ตั้งใจว่าจะอ้วนกว่านี้สักหน่อย แค่นี้ก็ดูเป็นเด็กจะแย่ หลานสาวอายุ 13 จะโตทันแล้ว" พี่โบว์ยิ้ม เขายิ้มอย่างอารมณ์ดีไม่ได้ยิ้มเยาะฉันเลยไม่โกรธเขาเท่าไร พอกินข้าวเสร็จพี่โบว์ก็ขอตัวไปฉันก็เดินขึ้นห้องเรียนไปรอเพื่อนๆ แล้วก็นึก เจอกันวันเดียว วันรุ่งขึ้นไปกินข้าว ทำไมเร็วอย่างนี้ แต่แปลกนะรู้สึกคุ้นเคยกับพี่โบว์จัง ++++++++++++++++++++ จากคุณ : นันทนีย์ - [ 3 ก.ค. 48 13:26:48 A:202.44.130.22 X: TicketID:103865 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "ไปกินข้าวกับพี่โบว์มาหรอ"ทรายถามมายด์ก็สนใจอีกคน "ก็ใช่ เขาเอ็นดูเราเหมือนน้องสาว ไม่มีไรหรอก พี่โบว์เขาก็นิสัยดีนะ"มายด์กับทรายมองหน้ากันงงๆ "มีอะไรหรอ"ฉันถามไปเมื่อเห็นเพื่อนคุยอะไรกันก็ไม่รู้สองคน "ก็มีคนเขาลือกันว่าพี่โบว์มีแฟน ไปกินข้าวกันใครก็ไม่รู้สองต่อสอง เพราะพี่เขาไม่เคยทำอย่างนั้นกับใคร ที่แท้คนเขาลือกันก็วันเด็กนี่เอง"มายด์บอกทำเอาฉันตกใจ เออใช่ลืมไปว่าพี่โบว์เป็นคนดังของที่นี่ ในชีวิตที่ธรรมดาของฉันไม่รู้นี่ว่าการทำอย่างนี้จะตกเป็นข่าว มันจะเป็นไปได้ยังไง กับคนธรรมดาๆอย่างฉันนี่นะ พี่โบว์เขาจะทำให้คนทั้งมหาลัยรู้จักฉันหรือเปล่าเนี่ย ฉันหัวเราะแบบฝืนๆกับเพื่อนบอกว่าไม่มีอะไรหรอกมันบังเอิญ โอกาสแบบนั้นมันมีแค่ครั้งเดียว ไม่มีทางมีครั้งที่สองสามแน่ๆ และฉันก็คิดผิดอีกครั้ง ในห้องสมุด ฉันกำลังอ่านหนังสือเพลินๆ ฆ่าเวลาก่อนเรียนได้ดีที่สุด และมันไม่ใช่หนังสือเรียนด้วยมันทำให้ฉันอยู่กับตัวหนังสือได้เป็นวันๆ "ระวังนะหนังสือจะหล่นมาทับตาย ขนมากองซะท่วมเลย"ฉันเงยหน้าไปมองพี่โบว์เขายิ้มให้ฉันแถมเลือกๆอ่านหนังสือที่ฉันขนมาอ่าน "หัวใจในกรงแก้ว รักนี้สีชมพู ทำไมหนังสือนิยายชอบลงท้ายด้วยคำว่ารักนะ ช่างฝันจังเลยนะเรา"เขาส่ายหน้าเหมือนระอาในความเด็กของฉันอีก ฉันอยากเอาหนังสือทุ่มกบาลจริง ถ้าไม่ติดว่าฉันกับเขายังไม่สนิทขนาดนั้น "ก็ชอบอ่าน ไม่ได้บังคับพี่โบว์มาอ่านด้วยนี่คะ แล้วอีกอย่างถ้าไม่มีคำว่ารัก เราจะรู้ไหมคะว่าหนังสือเป็นแนวไหน" "เหมือนน้องสาวพี่เลย รายนั้นน่ะซื้อมาจนเต็มห้อง"อ่ะพี่โบว์เล่าถึงน้องสาวจะหน้าตาดีเหมือนเขาไหม นะ เขาเล่าเรื่องๆวีรกรรมต่างๆ เขาดูผ่อนคลายเมื่อเล่าถึงน้อง "คิดถึงน่ะ ยัยบีไปเรียนที่อังกฤษกว่าจะกลับก็ซัมเมอร์นั่นแหละ"ข้อมูลอีกอย่างที่พี่โบว์เล่า อ๋อเข้าใจแล้ว เขามาหาเราเพราะคิดถึงน้องสาว น้องสาวเขาจะหน้าตาเหมือนเราไหมนะ คราวนี้พี่โบว์ชวนไปกินข้าวแต่ฉันปฎิเสธว่ากินแล้วเพราะไม่อยากเป็นข่าวอีก เดี๋ยวนี้เริ่มมีคนมองฉันมากขึ้นกว่าเดิมทั้งที่ฉันเป็นเหมือนเดิม โลกธรรมดาของฉันจะถูกสั่นคลอนหรือเปล่านะ ฉันไม่ค่อยชอบเวลาคนมองเท่าไรเลย ไม่มั่นใจไงก็ไม่รู้ แปลกจริงๆเลย ฉันไปอยู่ที่ไหน พี่โบว์เขาก็หาฉันเจอทุกครั้ง บางทีก็มาคุยกับเพื่อนๆฉัน ยัยทรายและมายด์ที่โต๊ะ หัวข้อที่คุยคือเรื่องความเปิ่นของฉันให้เพื่อนๆฟัง และเพื่อนๆก็ได้ทีเผาวีรกรรมที่พี่โบว์ฟังแล้วอึ้ง จะให้ฉันทำยังไงได้แต่แก้ตัวไปข้างๆคูๆ เราเริ่มสนิทกัน คงงั้นนะถ้าจะเรียกอย่างนั้น ทุกทีก็จะเจอเขาทัก ฉันก็ทักเขาบ้าง และคุยกัน ฉันเพิ่งรู้สึกว่าเขาคุยเก่งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อก่อนที่แอบมองเขา เขาก็ดูสุขุมลุ่มลึกสาวๆหลง เอเขาเปลี่ยนไปเพราะใครกันนะ "เธอน่ะเป็นแฟนพี่โบว์หรอ"รุ่นพี่ต่างคณะมาถามฉัน ฉันเหวอไปเลยกับคำถามนี้ "เปล่า ไม่ได้เป็น" "แล้วทำไมเธอทำตัวติดพี่โบว์เป็นตังเม เธอไม่รู้หรอกว่า เจนนี่กับพี่โบว์เป็นแฟนกัน"อันนี้ฉันเพิ่งรู้ งั้นหรอ ไม่เคยเห็นพี่โบว์หรือใครพูดถึงสักแอ่ะ "ก็ไม่ได้เป็นจริงๆนี่"ฉันลุกหนีไม่รู้ว่ามันเสียมารยาทต่อหน้ารุ่นพี่หรือเปล่า แต่ช่างเถอะ รักษาน้ำใจคนมากก็ไม่ดี ฉันรู้สึกยังไงกับพี่โบว์น่ะหรอ ก็ไม่ได้ชอบแบบหวานอะไรเลย แค่เพลินๆเวลาเขามาคุยด้วย เหมือนกับว่ามีเขาอยู่แล้วมีความสุขมากขึ้น เขาก็คงคิดอย่างนั้นว่าอยู่ด้วยแล้วคุยสนุกดี และฉันก็คิดผิดอีกครั้ง "จริงหรือเปล่าคะ ที่พี่บอกว่า ชอบวันเด็ก"ทรายถาม ซึ่งตอนนี้ทรายไม่ได้ชอบพี่โบว์แล้วทรายมีแฟนอยู่ที่อื่น ฉันจะเดินมานั่งที่โต๊ะตัวเดิมก็ชะงัก ฟังเขาพูดเรื่อยๆ "ก็ตอนแรกคิดว่าเขาตลกๆ ดูน่าสนใจดี พอคุยก็รู้สึกว่า อืม คนนี้แหละ ให้คุยทั้งชีวิตก็ไม่เบื่อ เป็นคนที่ใช่แบบทีละนิดน่ะ"พี่โบว์พูด ฉันใจหายวาบ เดาไม่ออกว่ามันอยู่ระหว่ากลัวหรือดีใจมากกว่ากัน "แต่วันเด็กค่อนข้างเด็ก ไม่รู้ว่าจะคิดยังไง เมื่อก่อนเขาก็ดูท่าจะชอบพี่โบว์นะแต่มาหลังๆ มายด์ไม่ค่อยแน่ใจ" "ก็ถึงให้มันเป็นไปเรื่อยๆไง สักวัน วันเด็กคงรู้ตัว สักวันเขาอาจจะชอบพี่ก็ได้"พี่โบว์พูด ฉันเดินไปที่ห้องสมุด ที่เดิม หายใจแรงๆระหว่างทาง ความรู้สึกตอนนี้มันอึ้งในหัว มันรับไม่ทันนะ ความรู้สึกเหมือนเพิ่งรู้ว่าถูกลอตเตอรี่ 10000 ล้านบาทโดยไม่ตั้งตัว ฉันบอกกับตัวเองไว้ว่าจะทำตัวปรกติไว้ก่อน แล้วค่อยเอาเรื่องพี่โบว์เก็บไปคิดวันหลัง พระจันทร์จะเดินมายังโลกเพื่อให้กระต่ายขึ้นหรอ ? และฉันก็ทำเหมือนเดิมไม่ได้ กลายเป็นเงียบไป พอเขาแซวก็เฉยๆ "เป็นอะไรไปวันเด็กดูเงียบๆนะ" "เปล่าค่ะ"ฉันตอบไปเมื่อเขาถามประโยคต่างๆมาอีกหลายครั้ง เขาคงแปลกใจ เพื่อนฉันก็แปลกใจ ฉันก็แปลกใจตัวเองพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน นี่ฉันรักเขาหรือเปล่านะ? เมื่อก่อนเขาเคยถามว่า ชายในฝันของฉันคือนิยายเล่มไหนฉันจำได้ว่าตอบเขาไปว่า ใครคนนั้น ที่ฉันฝันเอาไว้ ไม่ใช่ใครที่ดีที่สุด เขาเป็นแค่คนธรรมดาๆคนนึง ที่ฉันรัก และรักฉัน เขาไม่ต้องรวย เขาไม่ต้องหล่อ ไม่ต้องเทคแคร์เก่ง ไม่ต้องพูดหวาน แต่พูดหนึ่งคำ คำสั้นๆที่จริงใจ การกระทำ ที่ย้ำชัดว่าที่ทำลงไปนั้น มั่นคงแค่ไหน และสามารถคิดถึงได้ทุกเวลา แค่คิดถึงก็จะอบอุ่นใจ ทำให้ใจที่เหงาหรือกลุ้มใจหายทันที ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าคนคนนั้นจะมีไหม? ตอนนั้นเขายิ้มให้ฉันพร้อมเอามือแตะไหล่ฉันเบาๆ "มีแน่นอนแหละ วันเด็ก" ก็ฉันขอแค่นั้น ฉันไม่รู้ว่ามีคนมาหลงรักฉันผู้หญิงธรรมดา ฉันไม่ได้อยากได้ขนาดนี้ ฉันลืมคิดไปว่าความรัก ไม่มีคำว่าคู่ควร เหมาะสม เพราะรักแล้ว มันไม่สามารถเลือกได้ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร ความรักไม่มีเหตุผล แล้วเขาก็หายไปจากชีวิตฉันเมื่อฉันมาที่มหาลัยตรงเวลาเรียนและกลับบ้านเลยเมื่อเรียนเสร็จ ไม่แวะไปไหนไม่ว่าห้องสมุดโรงอาหาร หรือแม้แต่สนามฟุตบอลที่ฉันชอบผ่าน ฉันไม่รู้ว่าทำไปทำไม แต่มันได้ผล เขาหายไปจริงๆ เพื่อนฉันไม่ปริปากถามอะไรสักคำ "พี่โบว์เค้าจบปีนี้แล้วนี่ เค้าว่าจะเป็นเรียนต่อที่อังกฤษน่ะ"ฉันใจหายลึกๆเพราะว่าระยะหลังที่ผ่านมา ฉันทำตัวปรกติเหมือนทุกวัน แต่ที่ไม่เหมือนก็คือ ความรู้สึกเหมือนก่อน ดูหนังไม่รู้เรื่อง คิดแต่เรื่องที่คุยกับพี่โบว์ คิดว่า นี่เขาชอบ นี่เขาเคยพูดถึง มันไม่เหมือนกับการแค่มองเมื่อก่อนที่มอง และไปฝันลมๆแล้งๆ ประเภทเจ็บเองช้ำเอง แต่นี่เพราะฉันทำ ทำตัวเอง "ก็ดีนะ เค้าอยากไปนี่ น้องสาวเค้าอยู่ที่นั่น" "วันเด็ก ไม่ไปหาเขาหรอ? นี่ฉันไม่อยากถามหรอกนะที่เธอทำอย่างนั้นกับพี่เขา หนีเขาไปน่ะ เขาก็เสียใจพอแล้ว แต่นี่เขาจะไปเรียนต่อ"มายด์พูด "มายด์"ฉันพูด น้ำตาของฉันร่วงลงสมุด ฉันรู้สึกผิดมากๆ "วันเด็กเขาไม่รู้นะมายด์ ว่าพี่เค้าคิดยังไงกับวันเด็ก วันเด็กก็เป็นอย่างนี้"ทรายปลอบฉัน ฉันมองเพื่อน สีหน้ากระอ่วนใจตลอดเรื่องนี้หรอ ฉันนี่โง่มาก "ฉันรู้เรื่องแล้ว ฉันก็เลยทำอย่างนี้ หนี มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่มันแย่คือฉันเพิ่งรู้ว่าชอบพี่เขามากขนาดไหนแล้ว น้ำมันกำลังนิ่งนะมายด์ ฉันไม่อยากกวนน้ำให้ขุ่น ฉันกับเขา คงไม่เหมาะกันหรอก" ฉันร้องให้ เพื่อนๆปลอบฉัน ฉันตั้งใจว่าจะร้องครั้งสุดท้าย ค่อยร้องต่อที่บ้าน ฉันเดินกลับบ้านตาบวมๆแทบมองเห็นทางไม่ถนัด เฮ้อความรักนี่ยามจากไปเหมือนเอาหัวใจเราไปด้วย เวลารักไม่รู้สึก รักเกิดขึ้นง่ายๆเหลือเกินฉันกำลังจะขึ้นรถเมล์ก็มีมือมาดึงเอาไว้ ฉันพยามยามเหลือบตามองทั้งบวมๆ "พี่โบว์" ฉันนั่งเอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ของเขาชุบน้ำแข็งประคบตา ซึ่งเขาเป็นผู้ชายที่พกผ้าเช็ดหน้า ซึ่งฉันไม่มี ฉันยกมันลงเมื่อรู้ว่าค่อยยังชั่ว "ที่แท้ก็รู้มาตลอด เลยหนี"พี่โบว์ เขวี้ยงหินลงบนสระที่ข้างสนามในมหาลัยเขาเริ่มคำสนทนาน่าสนใจดีทำเอาฉันร้อนหน้าวาบเลยด้วยความละอาย "ก็ไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านี้นี่คะ เราไม่คู่ควร ไม่เหมาะกับผู้หญิงธรรมดาๆ" "อ๋อ อยากได้เหมือนที่บอก พี่ต้องทำศัลยกรรมหน้าไหม ให้ดูธรรมดา เอาเงินไปบริจาคให้หมดบ้าน จะได้จนๆ" "ก็ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นนี่คะ ก็ "ฉันกำลังจะอธิบายซึ่งไม่รู้จะยังไงต่อพี่โบว์ก็เคาะหัวเบาๆด้วยความหมันใส้ "เด็กเท่านั้นที่คิดอย่างนี้ สัญญาได้ไหมว่าต่อไปจะไม่หนี ไม่ทำตัวเด็กๆ ไม่ทำเรื่องของความรักเป็นของเล่น" "ไม่ได้ทำเป็นของเล่น"พี่โบว์ทำหน้าบึ้ง "ไม่ได้คุยกับเรา มันทรมารขนาดไหน วันเด็กไม่เข้าใจหรอก"พี่โบว์หันหน้าไปทางอื่น ฉันรู้สึกว่าเขารู้สึกแย่ขนาดไหน คงไม่ต่างกับฉันมั้ง ฉันลูบหลังปะเหลาะเขา "เข้าใจสิก็คิดเหมือนกัน ไม่งั้นจะร้องให้หรอกคะ วันเด็กขอโทษอีกครั้งที่ทำอะไรแย่ๆ แต่มันก็เป็นการดีที่ทำให้วันเด็กรู้ใจตัวเองซะที ว่าวันเด็กก็รักพี่โบว์ค่ะ" พี่โบวหันมามองฉันจากนั้นเขาก็ค่อยๆโอบกอดฉันและกดหน้าของเขาลงบนหัวของฉันพร้อมกับกอดฉันแน่นขึ้น แล้วเขาก็กระซิบด้วยเสียงเบาๆว่า "พี่ก็รักวันเด็กนะ " เท่านี้ล่ะ ไม่ต้องพูดมาก คำธรรมดา ที่จริงใจจากหัวใจที่อยากฟังและรอมาตลอดใครจะคิดว่ามาจากปากคนๆนี้ ที่ฉันเคยคิดว่าไม่มีทางหรอก และฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาและรักเธอ..เช่นกัน จากคุณ : นันทนีย์ - [ 3 ก.ค. 48 13:27:14 A:202.44.130.22 X: TicketID:103865 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพิ่งเข้ามาหลังจากหายไปเพิ่งรู้ว่าที่นี่มีการลอครหัสผ่าน แต่ก็ดีนะคะเห็นด้วย ++++++++++ แต่งเรื่องใหม่เลยทดลองมาลง ค่ะ เขียนรวดเดียวจนจบเลย ยังไงก็รบกวนขอคำเม้นด้วยนะคะ ถ้าไม่อยากเม้นขอเป็นชื่อว่ามาอ่านก็พอใจแล้วค่ะ ^^ จากคุณ : นันทนีย์(piramit14@hotmail.com - [ 3 ก.ค. 48 13:30:15 A:202.44.130.22 X: TicketID:103865 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอคอมเม้นท์ก็แล้วกันนะ เอาจริงจังด้วย สำหรับเรื่องพื้นฐานที่เรื่องควรจะมีก็จัดว่ามีนะ แล้วก็ทำได้ดีเสียด้วย ทั้งการดำเนินเรื่อง การใช้สรรพนาม "ฉัน" ก็เหมาะเจาะกับเนื้อหา ชื่อของนางเอกก็เข้ากันดีกับเนื้อเรื่อง มีจุดที่ทำให้นางเอกตัดสินใจ มีบทสรุปที่เข้ากันดีกับชื่อเรื่องและเนื้อหา แต่ทั้งๆที่ทุกอย่างดูครบถ้วนกระบวนความแล้ว แต่ก็ยังดู strong ไม่พอ อาจเป็นไปได้ที่ผูกเรื่องอ่อนเกินไปสักหน่อย มี "รุ่นพี่" กับ "เจนนี่" โผล่มาหนึ่งแวบให้นางเอกสำรวจตัวเองหนึ่งแวบแล้วก็จากไป ซึ่งจะโผล่มาทำไมก็ไม่รู้ จัดว่าค่อนข้างสิ้นเปลืองตัวละครไปสักหน่อย ไหนๆก็ใช้ "ฉัน" ทั้งที คนเขียนสามารถใช้จุดนี้ทำให้ตัวเองได้เปรียบได้ง่าย จะให้ตัวละครเกิดความคิดไปทางไหนก็ได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้ตัวละครภายนอกเกินจำเป็น (โดยเฉพาะการตั้งชื่อเสียงเรียงนามให้กับตัวละคร จัดว่าเป็นการให้ความสำคัญอย่างหนึ่ง คนอ่านจะตั้งความหวังเอาไว้ว่าตัวละครตัวนั้นน่าจะโผล่มาอีก แต่แล้วคนเขียนก็ปล่อยเธอผ่านเลยไป ทิ้งให้คนอ่านอารมณ์ค้างเสียอย่างนั้น) อาจทำได้โดยสมมติให้มีจดหมายลึกลับ หรือพี่ฝากเพื่อนมาบอกนางเอก หรือวิธีการใดก็ได้ที่ไม่ต้องให้มีเครื่องหมายอัญประกาศโผล่มา หรือถ้าชอบแบบเดิม ก็ทำได้ แต่ได้โปรดว่าอย่าให้โผล่ชื่อใครออกมา อาจจะเป็นแค่ว่า "เธอน่ะเป็นแฟนพี่โบว์หรอ"รุ่นพี่ต่างคณะมาถามฉัน ฉันเหวอไปเลยกับคำถามนี้ "เปล่า ไม่ได้เป็น" "แล้วทำไมเธอทำตัวติดพี่โบว์เป็นตังเม *เธอไม่รู้หรือว่าพี่โบว์มีแฟนแล้ว*"อันนี้ฉันเพิ่งรู้ งั้นหรอ ไม่เคยเห็นพี่โบว์หรือใครพูดถึงสักแอ่ะ (อย่างนี้คนอ่านจะได้ไม่คาดหวังว่าอาจจะได้เจอฉากเจนนี่มาตบหน้านางเอกของเรา) ตอนนี้ขอเม้นท์เท่านี้ก่อนก็แล้วกัน ต้องออกไปข้างนอกแล้ว แล้วเดี๋ยวกลางคืนแวบเข้ามาอ่านอีกรอบ เผื่อมีอะไรให้เม้นท์อีก แต่ถ้ารู้สึกไม่ค่อยดีก็บอกกันได้นะคะจะไม่โกรธด้วย จะหุบปากทันทีเลย ^^" --------------- มาแหล่ว แต่ยังคงไม่รู้จะเม้นท์อะไรต่ออ่ะ ลืมแล้ว เอาเป็นว่าลองดูๆแนวของตัวเองไปนะคะ ถ้าเนื้อเรื่องเข้มข้นกว่านี้จะน่าสนใจยิ่งขึ้นค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ ^^ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 48 21:23:03 จากคุณ : peiNing - [ 3 ก.ค. 48 14:37:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดูฝันๆ ดีจัง ชีวิตจริงจะมีอย่างนี้ไหม ......... จากคุณ : ฌาฎา - [ 3 ก.ค. 48 14:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ...มีคำผิดหลายคำ ช่วงเว้นวรรคหรือประโยคมีขัดๆบ้าง ทำให้คนอ่านต้องหยุดคิดเอาเอง ทำให้การอ่านไม่ลื่นไหล เห็นด้วยกับความเห็นที่สี่ว่า ใช้ตัวละครเปลืองเกินไป ทั้งที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากนัก แล้วก็อยากจะเสริมว่า เน้นบทไดอล็อกมากไปค่ะ น่าจะเสริมให้มีบทบรรยายมากขึ้น เช่นความคิดคำนึง ความนึกคิด ของ 'ฉัน' จากคุณ : อนงค์นาง - [ 3 ก.ค. 48 15:26:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ  ...     อาจจะโดนบ่น  อิอิ  สู้ๆ  เพื่อ  นักเขียนฝีมือดีให้ได้  หุหุ จากคุณ : ทางเดินแห่งรัก - [ 3 ก.ค. 48 18:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาอ่าน และ เข้ามายิ้ม ^__________________^ ค่ะ (เนื้อเรื่องหวานดีจัง ) เป็นกำลังใจให้นะคะ :P ป.ล. เข้ามาทวงเรื่องเก่าๆ ด้วย 555+ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 3 ก.ค. 48 20:00:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วสบายใจค่ะ เครียดๆอยู่ก้อผ่อนคลายได้ค่ะ ชอบค่ะ จากคุณ : ต่าย - [ 3 ก.ค. 48 20:49:23 A:61.90.121.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบจมก่อนน้า อิอิมีคนมาเม้นด้วยแหละ >>>คุณ peiNing ขอบคุณนะคะที่เข้ามาติชมเรื่องให้ ไม่โกรธค่ะ ค่อนข้างจะเป็นคำติที่ดูแล้วสบายใจดี ดีใจที่มีคนสนใจเรื่องที่เราเขียนมากขนาดนี้ด้วย อิอิ เรื่องใช้ตัวละครฟุ่มเฟือย จริงค่ะ แต่ที่เรายกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่า พี่โบว์เนื้อหอม แล้วมีคนมาชอบเยอะ ที่จริงกะจะผูกเรื่องให้ยาวแบบตามที่คุณบอกนะคะแต่ว่าต้องการการให้จบเลย ก็เลยดูห้วนๆ แต่ได้รับคำเม้นนี้ ดีใจสุดๆเลยค่ะ และแอบมาเม้นอีกรอบด้วย ทำให้เราภูมิใจมากๆเลย ยังไงถ้าเขียนเรื่องหน้าฝากติดตามอีกนะคะ >>>คุณฌาฎา อาจจะดูฝันๆใช่ค่ะ(แบบคนเขียนข่างฝัน) คือถนัดแนวนี้ ค่อนข้างชอบและเขียนออกมาแล้วดูดีกว่าทุกๆแนวค่ะ ถ้าเรื่องจริงเกิดอย่างนี้คงน่ารักดีนะคะ ถ้าจริงคงเป็นชื่อตัวละครน่ะค่ะ ยืมชื่อเพื่อนๆมา ชื่อวันเด็กที่ฟังแลเวสะดุด เลยเขียนออกมายาวเลย^^ >>>คุณอนงค์นาง เรื่องบทบรรยาย รู้ตัวเลยค่ะว่าเป็นคนขี้เกียจเขียนอะไรยาวๆ ชอบนึกได้ก็เขียนๆ ใช่ค่ะบ้างครั้งมันดูขัดๆหลังจากอ่านเรื่องนี้อีกรอบ จะปรับปรุงตัวแก้ไขต่อค่ะ^^ >>>คุณทางเดินแห่งรัก หุหุ สู้ๆเหมือนกันค่ะจะสู้ต่อไป ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่านเรื่องของเรา^^ >>>คุณแมวเหมียวสีขาว หุหุ มาทวง ค่ะ จะพยายาม พอดีเรื่องนี้มันแว้บในหัวก่อนอ่ะ ดีใจที่มาตามอ่านเรื่องนี้อีกเรื่องค่ะ ดีใจมากๆเลย >>>คุณต่าย ขอบคุณค่ะ คลายเคลียดได้ อิอิ จะแต่งมาให้อ่านบ่อยๆค่ะ ขอบคุณนะคะ >>>ของคุณ OREOCREAM อืม เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ เราก็คิดอย่างนั้นนะ แค่มองก็พอแล้วเนอะ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ วันนี้มีความสุขมากๆเลย จากคุณ : นันทนีย์ - [ 4 ก.ค. 48 16:35:17 A:192.168.176.5 X:127.0.0.1, 202.44.130.22 TicketID:103865 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ช่วงจบรวบรัดไปนิดด้วยค่ะ จากคุณ : scottie - [ 4 ก.ค. 48 19:46:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ สก๊อตตี้ อืมค่ะ จะปรับปรุงคราวหน้านะคะ ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่านค่ะ จากคุณ : นันทนีย์ - [ 6 ก.ค. 48 08:20:14 A:202.44.130.22 X: TicketID:103865 ]