วันนี้ฝนตก..
หนักมาก..นานมาก
ถนนเฉอะแฉะ..อากาศเย็นชื่น
สายลมพัดโชยกลิ่นหอมของละอองน้ำ..ฉ่ำ..สด..ให้โปร่งปอด
พระจันทร์ที่หลีกหนีก้อนเมฆหัวซุน..โผล่พ้นขอบตึกมาจนได้
สายน้ำยังไหลริน..ล้อแสงจันทร์และแสงไฟริมฝั่งน้ำ
นาฬิกาเดินติ๊ก ๆ
เท้าคาง..เหม่อมอง..
แสงจันทร์ฉาบหน้า..ตกพื้นเป็นเงาเข้ม
สะกิดเงาเพียงแผ่ว..
ดีเนาะ..เราอยู่เป็นเพื่อนกัน..
จะได้ไม่เหงานักไง
.........

น่าแปลก..ยุงกลัวฝน?
เมื่อก่อน..มืดเป็นไม่ได้..บินหวือราวเครื่องบินกามิกาเซ่
ดับเครื่องชนลูกเดียว
วันนี้เลยไม่ได้คุยกับยุง..คุยไปฆ่าไปเหมือนเก่า
คุยกับเงา..เงาที่เป็นผู้ฟังที่ดี..ไม่เคยเถียงไม่เคยว่า..ฟังอย่างเดียว
วันนี้ก็เช่นกัน..
.....

มีคำสามคำ..เจ้ารู้ไหมว่าอะไร?
เงาส่ายหน้า
โง่จัง!
เงาหน้าเบ้..ทำคอตก
คำสามคำนี้..ใคร ๆ ก็อยากได้ยิน ใคร ๆ ก็อยากพูด
เงาเอียงคอฟังอย่างตั้งใจ
ตั้งแต่ฉันจำความได้..ฉันพูดคำสามคำนี้ไปกี่ครั้งนะ?
เงาทำตาถลน..มันคงไม่รู้
จำไม่ได้แฮะ..แต่ไม่มากหรอก
เงาทำหน้าไม่เชื่อ
เชื่อน่า..ฉันพูดกับคนที่ฉันอยากพูดเท่านั้น ไม่เคยพร่ำเพรื่อกับใคร
เงาเปลี่ยนสีหน้า..คงกลัวโดนเตะ
โดยเฉพาะครั้งสุดท้ายที่ฉันพูดกับเธอ..เป็นคำที่ฉันคิดว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะพูดกับใคร
ก็"ฉันรักเธอ" จริง ๆ ฉันจะไม่รักใครอีกแล้ว
แต่เสียดายนะ..
เงารีบเงยหน้า..คงอยากรู้ว่าเสียดายอะไร
เสียดายที่..เธอไม่รู้ค่า..
เธอปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว..
เงาประท้วง
ช่าย..เธอเปล่อยให้ฉันอยู่กับเจ้า..
เหงาแทบตาย..
.........

วันนี้ฉันได้คุยกับเธอด้วยนะ
เงาตบมือดีใจไปด้วย
ฉันก็ดีใจ..เธอโทรฯ มา..บอกว่าไม่ว่าง
เงาอ้าปากหวอ..
นั่นสิ..เมื่อก่อนโทรฯ มาบอกว่าจะได้เจอกันกี่โมง เดี๋ยวนี้โทรฯมาบอกว่ามาเจอไม่ได้
เงาหน้าเสีย
อย่าเสียใจเลย..เธอคงไม่ว่างจริง ๆ
สีหน้าไม่เชื่อเกิดขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าของเงา
เอาน่า..เชื่อเธอหน่อยเหอะ..ก็เธอบอกไม่ว่าง..เจ้าจะให้ฉันทำยังไง?
เป็นใครใครก็ต้องเชื่อ
ถ้าไม่เชื่อก็ต้องช้ำใจ
ฉันเบื่อความช้ำใจ เบื่อความเสียใจ
มันเจ็บ มันปวด มันทรมาน
ฉันจึงยอมเชื่อเธอ..เชื่อทุกอย่างที่เธอบอก
ก็หวังว่า..เธอจะโกหกฉัน..ให้ฉันรู้สึกดี ๆ กับเหตุผลของเธอ
ได้ตลอดไป..
เงาลูบหลังเบา ๆ
ราวสายลมที่โอบปลอบ
........

นิ้วห้านิ้ว..ถูกยกขึ้นมาบังแสงจันทร์
เงาเลียนแบบมั่ง..มันก็ยกขึ้นชูเหมือนกัน
ห้าปีเชียวนะ..ที่ฉันกับเธอรักกัน
เงาหดนิ้วอื่นจนเหลือนิ้วโป้งนิ้วเดียว
ช่าย..สุดยอด..เราคบกันได้นานเหลือเกิน
ตลอดเวลาห้าปีนั้น..โหย..พูดได้คำเดียวว่าสุขสุด ๆ
เธอมีฉัน ฉันมีเธอ เรามีกัน..ตลอดเวลา
ฮั่นแน่..อิจฉาล่ะสิ..
เงาทำหน้าเอียงอาย
ใครก็ต้องอิจฉา ก็เรารักกันจะตาย
เขายกให้เป็นคู่สวีทแห่งศตวรรษเลยนะนั่น
ฉันล่ะภูมิใจนัก..
........

สายลมหยุดพัด..ฝนหยุดตก..
ใบไม้สลดน้ำ..
ฝูงบินกามิกาเซ่..ออกจากฐาน
ดับเครื่องชน..เจ็บจี๊ด..คันจ๊าด
ปฏิบัติการการุณฆาตจึงเกิดขึ้น
เงาเกาหัว..คงไม่เข้าใจคำนี้
ฆ่าเพื่อสุขไงล่ะ
ฉันฆ่ายุง..ให้มันสิ้นอายุไขยลงเสียโดยเร็ว..
มันจะอยู่ไปต่อไปอีกทำไมให้ลำบาก
กลางวันซุ่มนิ่ง..รอพระอาทิตย์ตก..จึงออกหาเหยื่อ
กิน..ผสมพันธุ์..แพร่พันธุ์..กิน..และก็ตาย
แค่เจ็ดวัน..ช่าย..แค่เจ็ดวันเอง..มันก็ต้องตาย
ตายซะตอนนี้เลยดีกว่า..จะได้ไม่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วต้องหลบพระอาทิตย์..จะได้ไม่ต้องออกหาเหยื่อแล้วต้องเสี่ยงกับยาฆ่ายุง
โดนมือฉันตบนี่แหละ..ยังไม่ทันเจ็บหรอก..ตายแระ
เงาเห็นด้วย..ช่วยตบเปาะแปะ
บางทีนะ..
เงาหยุดตบยุง..หันมาเลิกคิ้วถาม
เธอน่าจะปฏิบัติการการุณฆาตกับฉันมั่ง..
ฉันจะได้หมดทุกข์เสียทีไงล่ะ..
ฉันจะได้เลิกเหงา
ฉันจะได้เลิกคุยกับเจ้า
เสียที..
..........










เงาพยักหน้าเห็นด้วยหัวแถมหลุด!!