ความคิดเห็นที่ 1 กลยุทธ์พิชิตใจชาย... อนงค์มองเจ้าหนังสือเล่มนั้นอีกครั้งหลังจากที่ตรวจการบ้านนักเรียนเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวถอนหายใจ เก็บการบ้าน รวมทั้งล้างจานที่ยังคงปรากฏซากของบะหมี่ที่เหลืออยู่ในชามบ้าง จากนั้นก็หยิบหนังสือที่วางเด่นเป็นสง่าบนชั้นนั้นมาเปิดออกอ่าน หญิงสาวไม่ใช่สาวน้อยที่จะไม่รู้ว่า ‘ความรู้สึกประหลาด’ ที่เกิดขึ้นนั้นคืออะไร และอนงค์ก็ไม่คิดจะฟูมฟายเมื่อค้นพบว่าตนเองมีอารมณ์ดังกล่าวเกิดขึ้น หล่อนค่อยๆชั่งความรู้สึกของตนเอง และคิดทบทวนว่าตนเองควรจะทำอย่างไรต่อไปดี จะเดินหน้า หรือถอยหลัง แล้วหล่อนก็ได้คำตอบแล้วด้วยสิ เจ้าหนังสือเล่มนี้จึงได้มาประดับอยู่ที่นี่อย่างไรเล่า... อนงค์อ่านเกริ่นนำของหนังสือแล้ว ก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอื๊อก หล่อนไม่คิดเลยว่าการที่ผู้หญิงจะใช้มนต์เนรมิตให้ผู้ชายรักผู้ชายหลงนี่จะเป็นเรื่องที่จู้จี้จุกจิกถึงขนาดนี้ หญิงสาวกวาดสายตาไปเรื่อยๆในส่วนของคำนำเมื่อผู้เขียนแฉสันดานของผู้หญิงที่ไร้คนเคียงคู่เสียไม่มีเหลือ แล้วจากนั้นก็เข้าสู่กรรมวิธีจัดการตนเองเสียใหม่ด้วย อีกทั้งยังกล่าวข้อเตือนใจอย่างหนึ่งที่อนงค์อ่านแล้ว...มึน... ‘การจะหาผู้ชายสักคนหนึ่งมาเดินเคียงข้างคุณไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นฟรีๆ เปรียบเหมือนการทำธุรกิจอย่างหนึ่ง จะให้ได้ผลกำไรผลตอบแทน มันก็ต้องมีการลงทุนกันบ้าง ’ จะหาผอสระอั๋ว ก็อย่ากลัวเสียตังค์ ว่าอย่างนั้นเถอะ ‘...เสียเงินที่เห็นเป็นรูปธรรมที่สุดก็คือ การที่คุณยอมเสียเงินซื้อหนังสือเล่มนี้มาอ่านไง...’ อนงค์พยักหน้าหงึกหงักอยู่คนเดียวราวกับคนบ้า หล่อนเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง และเมื่อเปิดบทถัดๆไป หล่อนก็ได้แต่คิดถึงเรื่องเงินที่จะต้องโบยบินออกจากกระเป๋าเงินไป ยกตัวอย่างเช่น หนังสือประเภท ‘แต่งหน้าให้สวยใสไฮโซ’ หรือไม่ก็พวก ‘หุ่นดีมาจากสุขภาพที่ดี’ รวมทั้ง ‘ช้อปอย่างไรไม่ให้กระเป๋าฉีก’ อะไรประเภทนี้ แถมเป็นหนังสือประเภทอนงค์ไม่คิดจะซื้อหามาประดับบ้านไว้เสียด้วยสิ... พอหล่อนปิดหนังสือลง ก็ได้แต่นึกปลงเล็กน้อยว่าหล่อนจะต้องทำอะไรประเภทนี้จริงๆหรือนี่... เอาเถอะน่า...อย่างน้อยหล่อนก็มีประสบการณ์มากพอสมควร คงจะทำได้ไม่ยากนักหรอก... อ๋อ...เปล่า... หล่อนไม่ได้หมายความถึงประสบการณ์ทำจริตใส่ผู้ชายหรอก ประสบการณ์ที่ว่ามาจากการอ่านหนังสือ ‘ศาลาคนเศร้า’ ต่างหาก จริตผู้หญิงมันก็ต้องสะสมกันมาบ้างละน่า แถมของหล่อนนี่อ่านมาตั้งแต่เยาว์วัยเสียด้วย... อนงค์ฝากคำชมคนเขียนไปตามกระแสลม กระแสของอากาศว่าคนเขียนคนนี้เอาสมองส่วนไหนคิดได้ เกิดมาอนงค์ยังไม่เคยคิดเลยว่าคนเรามันจะมีประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้มากเสียจนบอกกรรมวิธีได้เป็นขั้นเป็นตอนถึงเพียงนี้ เออ...ชมจากใจจริงๆนะ สาบานว่าไม่ได้ประชด... อนงค์นั่งคิดไตร่ตรองอยู่อีกครู่หนึ่ง ก็ค่อยๆกระดึ๊บตัวเองอย่างช้าๆไปยังโทรศัพท์ที่วางอย่างสงบในมุมอับของห้อง มุมที่หล่อนแลไปเห็นน้อยครั้งมากประหนึ่งว่าหากหล่อนทำให้เกิดเสียงขึ้น โทรศัพท์เครื่องนั้นจะถอยหนีไปได้ หล่อนคว้าตัวเครื่องเอาไว้ได้ ก่อนจะกดหมายเลขที่คุ้นเคยทันที รอสัญญาณจนเมื่ออีกฝั่งหนึ่งรับสาย หญิงสาวก็กรอกเสียงพูดลงไป “มีเรื่องอยากให้ช่วย ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม?” จากคุณ : peiNing - [ 5 ก.ค. 48 22:47:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ชั้นล่ะอยากเห็นหน้าตาคนที่มีป้ายแขวนอยู่ที่หน้าผาก ‘บุรุษที่ซวยที่สุดในจักรวาล’ คนนั้นเสียจริง” หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผิวสองสี นัยน์ตาเรียวคมราวกับตาแมว และผมตัดสั้นเข้ากับศีรษะทุยสวยของหล่อน ทำให้ร่างผอมนั้นดูปราดเปรียวทะมัดทะแมง กล่าวคำทักทายแรกที่เจอหน้ากันด้วยคำพูดอันแหลมคมสมชื่อ “คมคำ” ท่าทางของเจ้าหล่อนอยากจะหัวเราะเสียเต็มประดา หลังจากที่อนงค์เล่าเรื่องบางส่วนที่เกิดขึ้นให้ฟังทางโทรศัพท์... แต่ที่หล่อนไม่หลุดหัวเราะพรืดออกมาเป็นเพราะผู้หญิงผิวขาว รูปร่างไม่ได้บางอย่างสมัยนิยม แต่ก็ดูอิ่มเอิบน่ามองในชุดกระโปรงติดกันสีชมพูสดใส ดวงหน้าของหล่อนมนหวาน ผมยาวสยายเต็มแผ่นหลังได้จับแขนเป็นเชิงปรามความปากไวของเพื่อน แต่ดูเอาสิ...เจ้าหล่อนทำหน้าเรียบร้อยก็จริง แต่ลองไปมองนัยน์ตาหวานๆนั่นเถอะ รอยแย้มหัวชัดเจนแจ่มแจ๋ว ! อนงค์มองหน้าเพื่อนทั้งสองคนในร้านอาหารแห่งหนึ่งแถวๆมหาวิทยาลัยที่ทั้งสามคนเรียนจบมา หล่อนไม่ได้เจอหน้าพวกมันสองคนนี้มานานแล้ว มาตอนนี้อนงค์เพิ่งจะเห็นแจ้งในสิ่งที่อะไรไม่รู้บังตาหล่อนมาตลอดเกือบสิบปีที่คบกันมา และหล่อนก็หลุดความเห็นแจ้งนั้นออกมาเป็นคำพูดให้เพื่อนทั้งสองได้ฟัง “ฉันเพิ่งรู้ก็ตอนนี้เอง...พวกแกหน้าตาดีนี่หว่า” อนงค์กล่าวโดยไม่สนใจคำทักแรกของคมคำเลย คำพูดนั้นทำให้เพื่อนๆที่นั่งอยู่ฟากตรงข้ามอ้าปากค้างราวกับได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลก พวกมันมองหน้ากันอย่างรวดเร็วราวกับนัดหมาย ก่อนที่กลีบซ่อนกลิ่นค่อยๆเลียบเคียงถามเบาๆว่า “กบ...กบไม่สบายหรือเปล่า? คนนั้นเขาทำให้กบเพี้ยนไปได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ?” “เปล่านี่น้องป๊อก ไม่ดีหรือ...อุตส่าห์ชมว่าสวย?” อนงค์เลิกคิ้ว “ก็...มันรู้สึกแปลกๆที่ได้ยินจากปากกบน่ะ” ‘น้องป๊อก’ หรือกลีบซ่อนกลิ่นตอบ ยังไม่คลายจากอาการตะลึงงัน “หรือว่าความรักมันไม่ได้ทำให้ใครตาบอดอย่างที่เขาว่ากันหว่า ชั้นว่ามันดันแกออกจากฝาครอบนะ” คมคำออกความเห็นบ้าง ทั้งสามคนเงียบลงสักพักหนึ่งเมื่ออาหารที่สั่งมาแล้ว กับข้าวทั้งหมดไม่มีจานไหนเผ็ดเลยเพราะคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะไม่มีใครทานเผ็ดได้เลยสักคน บางจานก็เป็นผัดผัก แต่ก็เป็นผักชนิดที่อนงค์ทานได้ บางจานไม่มีอาหารทะเลอยู่เลย เพราะกลีบซ่อนกลิ่นแพ้อาหารทะเล ด้วยความที่คบกันมานานพอควรทำให้แต่ละคนสั่งอาหารแบบชนิดที่ทุกคนทานได้โดยอัตโนมัติ ไม่ต้องมีการถามไถ่แต่อย่างใด... จนเมื่อพนักงานคนนั้นไปแล้ว คมคำก็หรี่เสียงดังแปดหลอดของเจ้าหล่อนลง กระซิบถามอนงค์ว่า “ว่าแต่กบ...สรุปชั้นก็ฟังคร่าวๆเกี่ยวกับตา ‘มิสเตอร์เอ’ นี่มาบ้าง ถามจริงเหอะ...หน้าตาเขาเป็นยังไงถึงทำให้แกตกหลุมสิเหน่ห์พี่แกได้ เขาหล่อล่ำขนาดนั้นเลยหรือ...?” ‘เจ้าวี’ ตั้งชื่อให้ชายหนุ่มหน้าตาเฉย คำถามนี้ทำให้กลีบซ่อนกลิ่นละจากการตักข้าวใส่จานของทุกคนมามองหล่อนเหมือนกันด้วยสีหน้าอาการอยากรู้อยากเห็นอยู่เต็มพิกัด ในขณะที่คนถูกถามทำหน้าตาครุ่นคิดอย่างหนัก “ไม่รู้จะพูดไงดีน่ะ ไอ้ฉันมันก็ไม่ค่อยสนใจหน้าตาเขาเสียด้วยสิ หล่อหรือเปล่าฉันก็ดูไม่เป็น...” ก่อนที่อนงค์จะสาธยายความไม่รู้ของตนเองที่แสนจะน่าขัดจิตให้เพื่อนทั้งสองฟัง คมคำที่เพิ่งนึกขึ้นได้ถึงอาการไม่สนใจใครของเพื่อนก็รีบตัดบทถามคำถามใหม่ทันที “ไม่ต้องบอกก็ได้หล่อไม่หล่อ ลักษณะคร่าวๆเป็นยังไงก็ได้ สูง ต่ำ ดำ ผอม เตี้ย อ้วน อะไรทำนองนี้น่ะ” คราวนี้อนงค์ทำหน้าคิดต่อ ปล่อยให้เพื่อนสองคนลุ้นระทึกจนลืมอาหารหอมฉุยที่อยู่ตรงหน้าเสียสนิท อนงค์พยายามหลับตานึกภาพของคมกล้าอย่างยากลำบาก ถ้าหล่อนเห็นชายหนุ่ม ไม่ว่าจะใกล้หรือไกลหล่อนก็รู้แต่ว่า ‘นี่คือคมกล้า’ แต่ถ้าให้แยกออกเป็นชิ้นส่วนบรรยายให้เพื่อนฟัง ก็เป็นสิ่งที่หนักหนาเหมือนกันในความรู้สึกของหล่อน ในที่สุดความพยายามของอนงค์ก็หลุดมาได้เท่านี้ “ก็...คล้ำๆ ผอมๆ หน้าตอบๆ รูปร่างสันทัด...” “He แกติดยาหรือเปล่าวะนั่น...?”   คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าใครพูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา กลีบซ่อนกลิ่นหัวเราะอย่างไม่อาจจะทานไหวกับจินตนาการอันแสนบรรเจิดของเพื่อนหล่อน ก็จริงเสียด้วย...ถ้าหลับตานึกๆดูแล้วก็เป็นอย่างที่คมคำพูดจริงๆ ขนาดว่าอนงค์เองยังหลุดก๊ากออกมาเหมือนกัน คนพูดเองก็เลยหัวเราะออกมาบ้าง... “ตอนที่รับโทรศัพท์ไอ้เรารึก็นึกว่าเพื่อนจะโทรมาเพราะคิดถึง เหอะ...ถ้าแกไม่มีเรื่องก็ไม่โทรมาหาพวกฉันใช่ไหมล่ะ?” แล้วก็จิ้มหน้าผากของอนงค์ด้วยจริตจะก้านเหลือรับให้รู้ว่าเป็นเพียงการหยอกเล่นเท่านั้น “ก็มีเรื่องไง หันไปทางไหนก็ไม่มีใครช่วยได้นอกจากพวกแก” “ไม่ต้องมาปากหวานเลย แล้วนี่จะให้พวกฉันช่วยอะไร ดักจับฟาดหัว ยัดลงถุง ส่ง EMS ไปที่ห้องแกก็ยังทำได้...” คมคำเรียกเสียงหัวเราะให้เพื่อนฝูงอีกครั้ง อนงค์ไม่ได้พูดอะไร หล่อนทำหน้าเขินๆ แล้วก็บอกสิ่งที่อยู่ในใจออกไปว่า “ฉันอยากเปลี่ยนการแต่งตัวสักหน่อย ก็เลยอยากหาคนช่วย...” “อยากสวยว่างั้น?” คนไม่เกรงใจเพื่อนถามตรงเผง ยิ่งทำให้เพื่อนของหล่อนยิ่งเขินมากขึ้น ทั้งคมคำและกลีบซ่อนกลิ่นยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นกิริยาเขินจนทำอะไรไม่ถูกนั่น ตั้งแต่คบกันมาเคยเห็นภาพแบบนี้เสียที่ไหนกัน หล่อนอาจจะหัวเราะบ่อย ยิ้มบ้าง แต่คนที่ควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดีอย่างอนงค์ อย่าหวังจะเห็นอาการหลุดเด็ดขาด จะโกรธ จะหน้าแตก จะขัดเขินก็ตามที แต่วันนี้ภาพดังกล่าวปรากฏแก่สายตาเพื่อนทั้งสองเสียแล้ว แหม...อยากจะถ่ายรูปเก็บเอาไว้แบล็คเมล์มันจริงจริ๊ง! แต่ถึงจะเป็นคนที่ดูเฉยๆ ไม่สนใจอะไรใครก็ตาม แต่ทั้งคมคำและกลีบซ่อนกลิ่นรู้ดีว่าอนงค์เป็นคนจริงใจ ไม่ใช่แค่เพื่อนหรือคนรอบข้างเท่านั้น หล่อนยังจริงใจกับความรู้สึกของตนเองอีกด้วย และนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้หญิงสาวทั้งสองคนคบกับคนที่ดูเฉยจะเฉื่อยอย่างอนงค์มาได้... “ก็...ฉันแค่อยากให้เขามามองฉันบ้าง...” คำพูดนั้นราวกับระเบิดลงกลางโต๊ะอาหาร เพื่อนสนิททั้งสองคนต่างรุมถามรุซักไซ้หล่อนกันใหญ่ถึงท่าทีที่ชายหนุ่มมีให้กับหล่อน อนงค์ไม่รู้จะพูดอย่างไร จึงได้แต่เล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ตอนที่พบกับเขาครั้งแรก จนถึงเรื่องที่ช่วยกันแก้ไขปัญหาของหลานสาว เมื่อหล่อนเล่าไปเรื่อยๆ ‘นกกระจิบ’ สองตัวที่เจี๊ยวจ๊าวเมื่อครู่ต่างพร้อมใจกันเงียบกริบเป็นเป่าสาก คนหนึ่งเท้าคางมองอย่างครุ่นคิด อีกคนหนึ่งหลุบตาต่ำแต่ก็มีท่าทางให้เห็นว่ากำลังตั้งใจฟังอยู่ จนกระทั่งเล่าจบ กลีบซ่อนกลิ่นก็เป็นฝ่ายเปิดฉากพูดความคิดเห็นก่อนเลยว่า “แบบนี้มันก็พูดยากเหมือนกันนะ ใช่ไหมวี?” “นั่นสิน้องป๊อก” “พูดยาก...หมายความว่าอย่างไร?” เจ้าของเรื่องไม่เข้าใจกับคำวิจารณ์นั้น “คืออย่างนี้...” กลีบซ่อนกลิ่นพยายามสรรคำพูดมาอธิบายให้คนนั่งงงฟัง “เวลาคนที่เขาเล่าเรื่องถึงคนอื่นน่ะ มันจะมีน้ำเสียงบอกด้วยว่าเรารู้สึกอย่างไรกับคนๆนั้น แล้วคนฟังเขาจะจับบุคลิกของคนๆนั้นได้ว่าเป็นคนอะไรอย่างไร แต่นี่...เราจับอะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลย เราไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ชอบอะไร เป็นคนแบบไหน สนใจอะไร...” “ไอ้ที่แกเล่ามันเหมือนกำลังนั่งอ่านข่าวให้พวกฉันฟัง แล้วใครมันจะไปคิดออกว่ามิสเตอร์เอของแกหน้าตาเป็นอย่างไร ไม่ว่าเขาจะทำอะไรดูเหมือนแกจะมีเหตุผลสนับสนุนทั้งนั้น อย่างแกบอกว่าเขาพาไปส่งหอ ฉันก็นึกว่าเขาอาจจะสนใจแกบ้าง แต่ที่ไหนได้ดันกลายเป็นว่าไปส่งหลานแล้วเลยไปส่งแก ทีนี้บ้านหลานถึงก่อน เขาจะปล่อยให้แกลงแล้วค่อยต่อรถกลับบ้านก็ยังได้ แต่นี่กลับตามไปส่งถึงที่ ไอ้ฉันก็คิดเผื่อว่าเขาอาจจะอยากรู้จักแก แล้วแกก็ดันบอกอีกว่า ตอนที่ไปส่งแกกลับหอ เขาอยากรู้พฤติกรรมของหลานเขาในโรงเรียน แกนี่ช่างมีเหตุผลสนับสนุนเหตุการณ์ทั้งหมดเสียจริง ฉันพยายามคิดเข้าข้างแกนะ แต่แกดันปิดประตูความหวังของตัวเองไปเรียบร้อยเลย ฟังตอนแรกๆก็เหมือนว่าเขาจะสนใจแก แต่ฟังไปๆ เลยรู้สึกเหมือนเขาเห็นแกเป็นเพื่อนคุยถูกคอมากกว่า” จากคุณ : peiNing - [ 5 ก.ค. 48 22:50:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ด้วยความที่คบกันมานานทำให้คมคำเดากลีบซ่อนกลิ่นออก เจ้าหล่อนจึงเสริมต่อได้อย่างไม่ติดขัด เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ส่วนอนงค์เองพยายามอย่างยิ่งที่จะทำความเข้าใจในความคิดของคมคำ แต่จนแล้วจนรอด หล่อนก็ทำได้แค่เพียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะส่ายหน้า... ไม่เลย...หล่อนไม่เข้าใจอะไรเลย สิ่งที่หล่อนเล่าไปนั่นคือสิ่งที่อนงค์พยายามแล้วที่จะถ่ายทอดออกไป แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่พอเพียงให้ศิลาณีของหล่อนช่วยเหลือได้เต็มร้อย กลีบซ่อนกลิ่นมองหน้าเพื่อนอย่างเห็นใจเมื่อเห็นเพื่อนของตนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด สีหน้าบอกถึงความสับสนและไม่เข้าใจอย่างรุนแรง หล่อนจึงถามตะล่อมว่า “เอาอย่างนี้นะกบ...เวลาเจอเขาที่ร้านหนังสือ เขาอ่านหนังสือประเภทไหน?” อนงค์คิดนิดหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่รู้สิ เราไม่ได้สนใจเลย...” “นอกจากเรื่องหลานสาวแล้ว เขาเคยเล่าอะไรให้แกฟังบ้างไหม?” หญิงสาวส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่ได้สังเกต” “ถ้าอย่างนั้นตอนที่เขาพาไปดื่มกาแฟ เขาดื่มกาแฟอะไร?” อนงค์ยิ่งนิ่วหน้า ส่ายหน้าตอบอ่อยๆ “ฉัน...ไม่ได้ใส่ใจ” สีหน้าของคนทั้งสามเริ่มบังเกิดความท้อแท้ กลีบซ่อนกลิ่นถามด้วยน้ำเสียงดุจคนหมดเรี่ยวหมดแรงว่า “ที่ไม่รู้นี่ เพราะกบเพิ่งชอบเขาใช่หรือเปล่า?” ครั้งนี้ถึงคราวที่อนงค์มีโอกาสพยักหน้ากับเขาเสียที หญิงสาวอธิบายเพิ่มเติมว่า “เพิ่งรู้ตัวเมื่อวันเสาร์” “เสาร์ไหน เสาร์ที่แล้วหรือเมื่อวานนี้?” “เมื่อวาน” ทั้งคมคำและกลีบซ่อนกลิ่นพร้อมใจกันถอนใจเฮือกใหญ่ เห็นที่มาของความไม่รู้นี่แจ่มแจ๋ว จนครางออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย “มิน่าล่ะ...” อนงค์เป็นคนจำพวกถ้าใส่ใจอะไรแล้ว สิ่งเล็กๆน้อยๆที่คนอื่นไม่เห็น อนงค์ก็จะเห็นได้ แต่ลองถ้าอนงค์ไม่สนใจแล้ว จะบ้านไฟไหม้ เด็กใกล้จะคลอด ก็แทบไม่มีเหตุการณ์นั้นในส่วนเสี้ยวความทรงจำของอนงค์โดยสิ้นเชิง ดังนั้นสันนิษฐานได้เลยว่าคนที่อนงค์เอ่ยเต็มปากเต็มคำว่าต้องการเขา แต่กลับไม่รู้อะไรสักอย่างเดียว แสดงว่าน่าจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น หรือรู้ตัวกะทันหันอย่างแน่นอน “แล้วมิสเตอร์เอเขามีอะไรให้แกติดใจ ถึงได้ปุบปับอย่างนี้...?” “ก็...” อนงค์ตักข้าวเข้าปากเป็นการถ่วงเวลาความคิดที่จะเรียงร้อยถ้อยคำให้เพื่อนได้เข้าใจ “ตามปกติฉันจะเป็นพวกทำอะไรเป็นขั้นเป็นตอน ไม่ได้คิดจะฉีกแนวไปตามเส้นทางเดินของตัวเองเท่าไร แต่เขาทำให้ฉันทึ่งได้ เขากล้าฉีกตัวเองออกจากขั้นตอนพวกนั้น หันไปเลือกสิ่งที่เขาต้องการอย่างแท้จริง ฉันอยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้ อยากศึกษาเขาให้มากขึ้น แต่ทีนี้เรื่องมันมีอยู่ว่า ปัญหาเกี่ยวกับหลานสาวของเขาก็คลี่คลายแล้ว ฉันไม่รู้ว่าฉันยังจะได้พบเขาอยู่หรือเปล่า ก็เลยต้องหาวิธีหน่อย...” “วิธีอะไรหรือ...?”   กลีบซ่อนกลิ่นเริ่มหาปากของตัวเองเจอหลังจากที่เงียบค้างระยะหนึ่งในขณะที่คมคำส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ดูเพื่อนหล่อนเอาเถอะ...ขนาดจะมีความรักก็ยังอุตส่าห์มีเหตุผลมากำกับจนได้สิน่า ทางด้านอนงค์เองพอได้ยินคำถามของกลีบซ่อนกลิ่นก็หน้าแดงซ่านขึ้นอีกครั้ง หล่อนทำท่าลังเลเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ‘กระมิดกระเมี้ยน’ หยิบหนังสือสีสันสดใสที่อยู่ในกระเป๋าถือมาส่งให้เพื่อนสองคนดู เพียงแค่ได้อ่านหน้าปก อนงค์ก็เห็นเพื่อนหน้าเปลี่ยนไปทันที คนหนึ่งทำหน้าตาพิลึกจนไม่สามารถบรรยายได้ ส่วนอีกคนหัวเราะงอหาย ไม่คิดจะปิดบังอาการของตัวเองเอาเสียแลย... “เอางี้เลยหรือกบ?” “อย่าเสียงดังสิ ฉันเขินเป็นนะ!” ด้วยความอายจัด อนงค์ก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อไป ทำเป็นไม่สนใจ ไม่มองหน้าเพื่อนสองคนที่วิพากษ์วิจารณ์หนังสือเล่มดังกล่าวอย่างสนุกสนาน “โห...นี่ฉันเพิ่งเคยเห็นหนังสือพวกนี้ตัวเป็นๆนะนี่” เสียงนี้คงรู้นะว่าใครพูด “ดูสิวี...พิมพ์ครั้งที่สี่ด้วยนะ” รายนี้ตื่นเต้นจัดราวกับเจอสิ่งมหัศจรรย์อันดับเก้า (อนงค์เป็นอันดับแปด) “โอ้โฮแฮะ...มีการตั้งงบประมาณหาหลัวด้วย” “คนเขียนเขาหลอกฟันมากี่คนแล้วนี่ ถึงได้เขียนหนังสือได้เป็นตุเป็นตะแบบนี้” “นี่บอกว่าไม่ได้ให้สะตอแต่ให้ลองเปลี่ยนบุคลิกดู แล้วมันต่างกับสตอเบอร์รี่ใส่ผู้ชายตรงไหนเนี่ย” “แสดงว่าพวกเสน่ห์ยาแฝดนี่ถ้าจะขายไม่ได้แล้ว เพราะเอาเงินมาซื้อหนังสือเล่มนี้ ผู้หญิงมันขาดแคลนได้ขนาดนั้นเชียวหรือวะ?” ...ฯลฯ... คำวิจารณ์ต่อไปเป็นอย่างไรก็อย่าไปพูดถึงเลย เอาเป็นว่าอนงค์ปล่อยให้เพื่อนๆหล่อนเม้าท์มันปากต่อไป ตัวเองก็ก้มหน้าก้มตาทานอาหารอย่างใจเย็น จนกระทั่งอิ่ม หยิบกระดาษเช็ดปาก พวกมันยังคงติดลมกันไม่เลิก อนงค์จึงต้องกระแอมเรียกสติเพื่อนให้กลับมายังโต๊ะอาหารเสียที... คมคำกับกลีบซ่อนกลิ่นจึงหันมามองอนงค์ พลางจีบขอบหนังสือนั่นมาทางหญิงสาว แล้วเลิกคิ้วถาม แต่ด้วยสีหน้าค่อนข้างจริงจัง “ถามตรงๆนะกบ...แกจะทำตามหนังสือนี่จริงๆหรือ?” อนงค์พยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจังไม่แพ้คนถาม ไม่มีเศษเสี้ยวความลังเลอยู่ในดวงตา จนอีกฝ่ายจึงทอดถอนใจ “ก็ได้...เอาไงเอากัน!” “ดีล!” จากคุณ : peiNing - [ 5 ก.ค. 48 22:50:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อนงค์ค่อยๆบรรจงแปรงผมหยักเป็นคลื่นยาวเลยบ่าลงมาเล็กน้อย ภาพในกระจกครึ่งตัวนั้นสะท้อนร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง ใบหน้าเล็กรูปไข่ คิ้วโก่งเรียวเพราะเพิ่งถูกเพื่อนรุมจับกันให้ได้รูปสวย นัยน์ตาโตสีน้ำตาลใสดั่งลูกแก้ว จมูกของหล่อนโค้งละมุนรับกับริมฝีปากบาง... หญิงสาวเพิ่งจะเคยพิจารณาใบหน้าของตนเองอย่างถ้วนถี่ก็คราวนี้เอง ตามปกติอนงค์จะดูอย่างมากก็การแต่งตัวในวันหนึ่งๆว่าเรียบร้อยดีหรือไม่ เสื้อลุ่ยออกมานอกกระโปรงหรือเปล่า เวลาแต่งหน้าก็ปัดๆพอเป็นพิธี ไม่ได้เอาใจใส่ แต่มาวันนี้ใบหน้าที่เคยแต่งแต้มอย่างอ่อนบางนั้น กลับกลายมาเป็นโทนสีชมพูดสดใสเหมาะแก่ผิวขาวเนียนของหล่อน แต่ถึงกระนั้นอนงค์ก็ยังอดรู้สึกไม่ได้ว่าสีนี้มันเด่นเกินไปสำหรับหล่อนอยู่ดี ‘แบบนี้แหละดีแล้วกบ ดูดีกว่าอย่างเดิมตั้งเยอะ’ กลีบซ่อนกลิ่นเชียร์สีนี้สุดใจขาดดิ้น พร้อมกับทั้งผลักทั้งดันให้อนงค์รับเครื่องสำอางของเจ้าหล่อนจนได้ ‘มันไม่เด้งไปหน่อยหรือ ?’ คนถูกรุมแต่งหน้ายังไม่มั่นใจ ‘อย่างนี้ดีแล้วแก สมัยนี้นิยม...เขาชอบแต่งหน้าให้แก้มมันดูป่องๆ’ รายนี้ก็เชียร์ลืมตายเหมือนกัน ‘นี่...ลืมกันไปหรือเปล่า...ฉันเป็นครูนะ (ว้อย)’ อนงค์ท้วงด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน คิดสภาพตอนไปที่โรงเรียนแล้วแก้ม ‘ป่องๆ’ ตามที่คมคำพูด มีหวังกลายเป็นตัวประหลาด แถมถูกอาจารย์ใหญ่พิจารณาเอาได้ง่ายๆ ‘เออว่ะ...ฉันลืมไป ถ้างั้นเวลาแกปัดก็ปัดให้อ่อนกว่านี้ก็ได้ แล้วนี่...ลิปกลอส น้องป๊อกลองทาสีนี้ให้กบมันหน่อยสิ’ คมคำควานๆลงในกระเป๋าใส่เครื่องสำอางใบโต ที่เจ้าตัวอุตส่าห์ขุดมาเพื่อเพื่อนโดยเฉพาะ แล้วควักแท่งลิปนั้นส่งให้กลีบซ่อนกลิ่นจัดการคนจำต้องสวมบท ‘ตุ๊กตา’ ที่นั่งทำหน้าเบี้ยวอยู่หน้ากระจก ‘ทำไมสีมันเข้มอย่างนี้ล่ะ...?’ ‘ตุ๊กตา’ มองอย่างไม่ไว้ใจนัก ‘โธ่กบ...สีที่อยู่ในแท่งกับสีที่ทาออกมาจริงๆมันคนละเรื่องกันนะ’ ว่าแล้วก็ไม่ยอมให้เพื่อนเถียง จัดการป้ายสีลงไปบนเรียวปากของเพื่อนทันที แล้วให้คมคำซึ่งนั่งทำหน้าพิจารณาอย่างจะขอความเห็น หากแต่คมคำกลับถามกลีบซ่อนกลิ่นแทนว่า ‘น้องป๊อกว่าไง...?’ ‘เราว่ามันไม่ค่อยเข้ากับสีแก้มเท่าไรนะ วีมีสีโทนชมพูกว่านี้หรือเปล่า อันนี้มันส้มไปนิด...?’ ...ฯลฯ...(อีกครั้ง) กว่าจะเสร็จครบถ้วนกระบวนความ ‘ตุ๊กตา’ ก็เหนื่อยแทบขาดใจ ด้วยเพราะเจ้าเครื่องสำอางทั้งหลายที่พวกเพื่อนๆหล่อนมี รวมๆกันคงได้สักเข่งหนึ่งละมั้ง ไม่รู้ไปสรรหาเจ้าพวกนี้มาจากไหนได้มหาศาลขนาดนี้ เดี๋ยวก่อน... ยัง...ยังไม่หมดแค่นี้... เรื่องหน้าเรียบร้อยแล้ว แต่ยังมีเรื่องเครื่องแต่งตัวอีก คมคำแทบจะกว้านเสื้อผ้าของหล่อนทั้งหมดยัดลงถุง จะเอาไปบริจาคเสียด้วยซ้ำ จนอนงค์ต้องรีบทักท้วงก่อนที่เสื้อผ้าเหล่านั้นจะกลายเป็นเหยื่อของสาวไฮเปอร์อย่างมันว่าหล่อนเป็นครู ชุดพวกนี้ยังเป็นสิ่งจำเป็นอยู่ เสื้อผ้าของหล่อนก็เลยรอดเงื้อมมือมารมาได้ ‘เรื่องชุดนี้ให้ยืมลำบากแฮะ ฉันเองก็มีแต่เสื้อฉวัดเฉวียน เดี๋ยวอาจารย์ใหญ่ของแกจะกรี๊ดเอาได้ แล้วน้องป๊อกว่าไงล่ะ...?’ ‘ถ้าเสื้อคงพอได้ แต่กระโปรงนี่สิ สงสัยกระโปรงพอดีเข่าของเรา กบใส่แล้วคงลอยขึ้นมาเลยมั้ง’ ‘อย่างนั้นก็เอาแบบเลยเข่ามาก็ได้มั้ง’ คมคำให้ความเห็น ‘แต่ส่วนใหญ่เราจะมีแบบพลิ้วๆ ระบายๆน่ะสิ ทำงานในออฟฟิซคงพอไหว แต่กบเป็นครูนี่สิ’ คนที่ต้องแปลงร่างจาก ‘ตุ๊กตา’ กลายเป็น ‘หุ่นลองเสื้อ’ กะทันหันทำตาปริบๆ มองเพื่อนสองคนที่ถกเถียงกันราวกับว่าหล่อนไม่มีส่วนร่วมใดๆทั้งสิ้น จนกระทั่งทั้งสองคนนั่นได้ข้อสรุปที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าสรุปดีหรือไม่ นั่นคือ ให้พักเรื่องนี้เอาไว้ก่อน จากนั้นคมคำก็คว้ารองเท้าส้นสูงปรี๊ด ไม่ต่ำกว่าสิบคู่มาให้อนงค์ลอง เนื่องจากว่ากลีบซ่อนกลิ่นเท้าเล็กกว่าอนงค์เกือบสองเบอร์คงใส่ไม่ได้อยู่แล้ว แต่คมคำน่าจะเท้าพอๆกัน จึงเป็นไปได้มากกว่า แต่แล้วทั้งคมคำกับกลีบซ่อนกลิ่นก็ร้องอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าอนงค์เท้ายาวและกว้างกว่าคมคำเสียอีก... แล้ว ‘หุ่นลองเสื้อ’ ก็กลายเป็น ‘ตุ๊กตาหน้ารถ’ ของกลีบซ่อนกลิ่นโดยที่เจ้าของรถรีบบึ่งไปซื้อของแถวๆที่ๆเป็นแหล่งค้าเสื้อผ้าขนาดใหญ่ในกรุงเทพฯที่ราคาไม่สูงมาก และมีแบบให้เลือกมากมาย งานนี้ทั้งหาทั้งเลือกทั้งลองจนเหนื่อยทั้ง ‘ดีไซน์เนอร์’ และ ‘หุ่นลองเสื้อ’ แต่ก็น่าพอใจที่อนงค์ได้กระโปรงใหม่สามตัวและรองเท้าอีกคู่สองคู่ติดไม้ติดมือกลับบ้าน นอกจากนี้อนงค์ยังได้ดูมหกรรมต่อแหลกของเพื่อนสาวสองคนหลังจากที่ไม่ได้เห็นมากเป็นเวลานานตั้งแต่จบจากมหาวิทยาลัย ต่างคนต่างแสดงอิทธิฤทธิ์กันเต็มที่อย่างน่าประทับใจคนซื้อ แต่เป็นฝันร้ายของคนขายทีเดียว... จากความคิดที่ว่าหล่อนอาจจะต้องซื้อหนังสือ ‘แต่งอย่างไรให้สวย’ หรือ ‘ปลดหนี้สาวนักช้อป’ หรือไม่ก็ ‘ช้อปอย่างไรไม่ให้กระเป๋าฉีก’ อะไรเทือกๆนั้น แต่เห็นทีคงจะไม่ต้องแล้วเพราะเท่าที่ดูๆ เพื่อนของหล่อนสองคนมีทักษะเหล่านี้อย่างเต็มเปี่ยมโดยไม่ต้องพึ่งพาคู่มือใดๆทั้งสิ้น แค่มากับยายพวกนี้หล่อนก็ไม่ต้องสูญเงินไปเปล่าๆปลี้ๆ เพราะแค่นี้หล่อนก็ต้องดึงเงินส่วนที่ออมออกมาใช้จ่ายมากพอสมควรแล้ว... แต่ก็ต้องขอบใจทั้งคมคำและกลีบซ่อนกลิ่นที่รู้ใจอนงค์เป็นอย่างดี ในบรรดาพวกหล่อนสามคนแล้ว อนงค์จัดว่ามีภาระทางการเงินมากที่สุด หล่อนมีครอบครัวและน้องให้รับผิดชอบ ในขณะที่คมคำมีครอบครัวฐานะค่อนข้างดี และหล่อนเป็นน้องคนเล็ก พ่อแม่และพี่ๆของหล่อนก็ทำงานทำการมีฝั่งมีฝาไปเรียบร้อยแล้ว และครอบครัวที่ฐานะดีที่สุดก็เห็นจะเป็นกลีบซ่อนกลิ่นที่ตอนนี้กำลังทำงานอยู่ในบริษัทพ่อของตัวเองอยู่ แต่เพื่อนทั้งสองคนก็รู้ความต้องการของอนงค์ดี จึงไม่คิดพาหล่อนเข้าห้างสรรพสินค้าอย่างที่ตนเองทำ กลับเลือกจะมาตากแดดตากลมช่วยอนงค์เลือกซื้อข้าวของในสถานที่คนเนืองแน่นเช่นนี้แทน... ผลที่ได้จากความพยายามของเพื่อนทำให้อนงค์เลือกจัดการตนเองในสิ่งที่เพื่อนแนะอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง พอจัดการกับหน้าตาของตนเองแล้ว หล่อนก็ตรวจดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าอีกครั้ง เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนพอดีตัว และกระโปรงทรงสอบมันระยับ รองเท้าหุ้มส้นคู่เดิมของหล่อนที่ใช้ทำงาน ส่วนรองเท้าใหม่นั้นเอาไว้ใส่ตอนวันสุดสัปดาห์ จากนั้นอนงค์ก็คว้ากระเป๋าถือแบบผู้หญิงขึ้นมา รวมทั้งถุงผ้าใบใหญ่ที่หล่อนใส่การบ้านนักเรียนกลับมาตรวจ แล้วก็เปิดประตู เดินออกจากห้องไป... จากคุณ : peiNing - [ 5 ก.ค. 48 22:51:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลืมบอกไปว่า ตอนนี้กะตอนหน้าเป็นตอนที่หนิงเขียนแล้วรู้สึกเฮฮาที่สุด หวังว่าคนอ่านคงเฮฮาเหมือนคนเขียนนะ (บังคับยังไงก็ไม่รู้แฮะ -_-") เจอกันตอนหน้าละกันนะค้าบ จากคุณ : peiNing - [ 5 ก.ค. 48 22:52:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกดีค่ะ คอยลุ้นไปกับความรู้สึกนึกคิดของนางเอก บางทีหลุดหัวเราะจนต้องเหลือบมองคนข้างๆ กลัวเค้าจับได้ว่าไม่ทำงาน สงสัยต้องไปหาหนังสือกลยุทธ์เล่มนี้มาอ่านบ้างแล้ว เผื่อจะได้คว้าชาย(แท้)มาเดินเคียงบ้าง เอ...หรือต้องรอพิสูจน์จากครูกบก่อนดีว่าจะทำสำเร็จมั้ย จากคุณ : coolning - [ 6 ก.ค. 48 05:26:58 A:70.129.181.28 X: TicketID:103738 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลุคใหม่ จะได้ผลมั๊ยน้า... จากคุณ : Bangkokian - [ 6 ก.ค. 48 09:50:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ้..........เปลี่ยนตัวเอกขนาดหนักเลย  อิอิอิ จากคุณ : namtanzay - [ 6 ก.ค. 48 10:56:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เพื่อนน่ารักจัง (ลงทุนน่าดู ขนาดชอบเมื่อวานนะนี่) จากคุณ : scottie - [ 6 ก.ค. 48 19:06:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพื่อนๆน่ารักจัง หนังสือเล่มนี้มันช่วยได้จริงๆเหรอเนี่ย จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 6 ก.ค. 48 20:48:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้ามาเจอกันแล้วจะทึ่ง อึ้งมั๊ยเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 7 ก.ค. 48 13:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โห ปฏิวัติตัวเองขนาดนี้ แถมยังรวดเร็วมาก ทั้งที่เพิ่งรู้ใจตัวเอง ชักอยากเห็นปฏิกิริยาของคมกล้าซะแล้วสิ จากคุณ : nongwin - [ 8 ก.ค. 48 03:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนนี้เรียนเสร็จแล้ว ก็เลยมาตอบกระทู้ขำๆค่ะ **coolning** แอบๆอ่าน แอบๆขำนะคะ เดี๋ยวเขาจับได้ ส่วนเรื่องหนังสือนี่ รอการันตี่จากอนงค์ก่อนก็ได้ค่ะว่าช่วยได้ขนาดไหน ^^ **Bangkokian** นั่นสิเนอะ จะได้ผลหรือเปล่าน้า **scottie** หนิงเขียนไปก็ตลกเพื่อนของนางเอกไปเหมือนกันค่ะ **Kwan** หนิงก็ตลกเพื่อนคู่นี้เหมือนกันค่ะ ส่วนหนังสือนี่ต้องรอลุ้นดูค่ะว่าช่วยได้หรือไม่ได้ **อาราเร่** จะอึ้งหรือเปล่านี่ก็ไม่รู้แฮะ รอดูตอนหน้าก็แล้วกันนะคะ **nongwin** ต้องปฏิวัติเร็วค่ะ ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้จะคงความเป็นเรื่องสั้นไม่ได้ ^^" (ดูเหตุผลจิ ทื่อดีมั้ย) จากคุณ : peiNing - [ 8 ก.ค. 48 14:53:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 13 ก.ค. 48 22:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 27 ก.ค. 48 17:36:32 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3604122/W3604122.html จากคุณ : Janer - [ 8 ส.ค. 48 17:37:47 ]