เฮ้ย....!! ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ผมตกใจกลัวอย่างที่สุด
                  เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าสถานที่
                  ที่อยู่นั้นไม่ใช่ที่ ที่คุ้นเคยเอาซะเลย.....
                  และถึงจะคุ้นเคย ก็ยังคงงงอยู่ดีว่า มาที่นี่ได้ยังไง
               
                  ....ไม่สิ.. ไม่สิ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยด้วยซ้ำ..
                 ที่นี่ที่ไหน..? แล้วเตียงหล่ะ
                 เตียงหายไปไหน...?
                 
                  แล้วทำไม ตอนนี้ข้างตัวผมถึงได้มีเพียงแค่ ...ตุ๊กตาคุณแพนด้า กับหมอนหนุน
                  อีก1ใบ ผมรู้สึกตัวตื่นเพราะเจ็บ ตอนแรกนึกว่าเป็นเพียง นอนตกเตียง..
                  แล้วตื่นขึ้นตามปกติของแต่ละวัน แต่เปล่าเลย ..หลังจากที่เปลือกตาทั้งสองข้างลืมขึ้น
                  และปรับสายตาให้เข้าได้กับความ สว่างได้นั้น ..
                  จึงรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของผม ...

                  ไม่ใช่ที่ร.ร ?  ....
                  ไม่ใช่ร้านเหล้า ?? .....
                  ไม่ใช่บ้านเพื่อน ?!! etc. แต่เป็น........

             
                  ป่า ?????????????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ...........ป่า ...ป่า....?/!    
                  ผมร้องออกไปด้วยความตกใจว่า
                  เฮ้ย....!! ที่นี่ที่ไหนเนี่ย... เสียงเดียวกับบรรทัดแรกเปี๊ยบ!!
               
                  แต่เอ๊ะเดี๋ยวก่อนสิ พูดถึงป่าก็......ทำให้ผมนึกถึง
                  ตุ๊กแก....  
                  กระติกน้ำ....
                  เจ้าหน้าที่...
                  ประตู...
                  เหล้า....!!!!???


                  เฮ้ยเดี๋ยวก่อนทำไมสมองของเราถึงนึกแต่เรื่องแบบนี้ว่ะ.
                  ..สมองผมมีภาพพวกนี้วิ่งเต็มไปหมด...ฉายไปฉายมาซ้ำวนอยู่อย่างนั้น
                  ผมรู้ทันทีว่านี่คืออาการสติแตก....ขั้นเริ่มต้น
               
                  เหงื่อของผมแตกออกเป็นเม็ดกระจายๆ คล้ายกับหยดน้ำที่ซึมออกข้างแก้ว
                  ปากของผมแห้งผาก..  และได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ
                  ชัดซะจนหนวกหู ....

                  ผมพยายามรวบรวมสติและสมาธิ โดยการนึกถึงผู้หญิงที่ผมชอบ...
                  ได้ผล...!!!
                  เหงื่อผมแตกหนักกว่าเดิม  
                  หายใจถี่ขึ้น..
                  หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ... (-___-")   ไม่รู้ทำไม ??

                  เลยเปลี่ยนใจนึกถึงผู้หญิง ที่หน้าตาน่าเกลียดที่สุด
                  เท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะเป็นได้ .....
                  ระหว่างที่นึก ก็หลับตาปี๋ คิ้วขมวดเข้าหากัน หลังจากนั้นร่างกายก็รู้สึกโล่งขึ้น

                                   

                       " เมื่อผมเจอสิ่งที่น่ากลัวที่สุดไปแล้ว..อะไรๆก็ไม่น่ากลัวแล้ว "



                  การลืมตาตื่นขึ้นคราวนี้ เริ่มมองสิ่งรอบตัวชัดขึ้น
                  ตอนนี้ผมอยู่ในป่าที่มีหมอกจัดมากๆ
                  อย่างกับทะเลหมอกเลย...
                  ตัวผมเองนั้นยืนอยู่บนก้อนหิน
                  ก้อนหนึ่ง..ที่ใหญ่ พอๆกับเตียงได้มั๊ง  
                  แต่ตรงพื้นนอกจากหินห้อนใหญ่แล้ว ก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากหมอกเลย
               
                  ป่าที่นี่ทึบจนแทบดูไม่ออกเลย
                  ว่ากลางวัน กับกลางคืนต่างกันยังไง....
                  อีกอย่างที่รู้สึกได้จากประสาทสัมผัสทั้ง5
                  ก็คือ ความรู้สึกอึ้มครึ้ม ..ไม่ชัดเจน ชวนอึดอัด

                  ...เหมือนกับว่าร่างกายกำลังโดนหมอกเหล่านี้ บีบรัดอยู่คล้ายกับงู
                 ที่กำลังรัดเหยื่อให้ตายอย่างช้าๆ....ช้าๆ
                 เพียงแต่งูตัวนี้ไร้รูปร่างและฆ่าผมได้เพียงความรู้สึกเท่านั้น ..
                 แต่เอาชีวิตผมไปไม่ได้ ...

                 ผมคิดว่าถ้าหมอกเยอะขนาดนี้เนี่ยถึงลมแรงๆพัดมา
                 ก็คงทำให้หมอกสลายไปไม่ได้แน่นอน
                 ตอนนี้สายตาเหลือบมองเท้าหาหนทาง ที่จะเดินไปข้างหน้าเพื่อหาทางออก
               
                 ไปอีกที่...
               
                 ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่..
                ในหัวตอนนี้หลังจากที่ผมเลิกคิดเรื่องไร้สาระแล้ว...
                 อีกสิ่งที่ผมคิดถึงตอนนี้ คือ พ่อแม่, น้องสาว ,เพื่อน ,
                 เพื่อนน้องสาว ??...
               
                ระหว่างที่กำลังนึกถึงคนเหล่านี้แล้ว
                ความรู้สึกอ้างว้างก็แทรกเข้ามาในตัว ...

                     
                ผมเคยคิดว่าคนเหล่านั้นจะอยู่กับผมตลอดไป
                และถึงว่าจะมีพวกเค้าเหล่านั้นหรือไม่..
                ผมก็คิดว่ายังอยู่คนเดียวได้...    
                แต่จริงๆแล้วเกลับเป็นตรงกันข้าม
                พ่อแม่ที่จุกจิกน่ารำคาญ..
                น้องที่ทะเลาะและไม่เคยยอมผม... ,
                เพื่อนสนิท ที่คอยนั่งฟังปัญหาไร้สาระ ของผมตลอดเวลา..,
                และ...
               
                เธอคนนั้น...ที่ผมแอบชอบและคิดว่าเธอคงไม่มีวันรู้
                ....และ...และ
               และทุกสิ่งทุกอย่างที่จากมา อย่างสุดขั้วหัวใจ....

               ตอนนี้ความรู้สึกกลัวก็เกิดขึ้น มันเป็นเรื่องยากซะแล้ว
               ที่จะก้าวขาออกจากหินก้อนนี้..
               แม้ว่า.การที่ยืนอยู่ตรงนี้ มันจะอึดอัดและอ้างว้างก็ตาม
               แต่อย่างน้อยมันก็ยังปลอดภัย....
               กว่าการเดินออกไปข้างหน้าที่มองไม่เห็นอะไรหล่ะมั๊ง  

               แต่แล้วเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง ก็พบกับตัวเอง
               กำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า..พร้อมๆกับขาข้างขวาที่ก้าวออกไปอย่างไม่กลัว
               เหมือนกับว่ามันไม่ใช่ขาของตัวเอง และมันกำลังจะพาผมไปไหนก็ไม่รู้



              "  เสี้ยววินาทีที่ก้าวเดินออกจากหินก้อนนั้น ผมรู้ได้ในทันทีว่า ไม่สามรถเดินกลับมาเหยียบที่เดิมได้               อีก "  
 
               ผมเดินฝ่าหมอกหนาออกไป  แม้จะเห็นเพียงแค่เท้ากับทางเดินอีกเพียง 2-3ก้าวข้างหน้า
               ผมก็ยังเดินต่อไป...และแล้วโชคก็เข้าข้าง..
               ลมพัดมาอย่างแรง หมอกที่ผมคิดว่าไม่มีทางเคลื่อนตัวนั้น
               ตอนนี้ไหลไปราวกับเกลียวคลื่น....ตัวผมเองก็เช่นกัน
               ลื่นไหลออกไปพร้อมๆ กับสายหมอกเหล่านั้น

                ผมคิดว่าผมเริ่มเห็นหนทางแล้ว....................(@'___'@)