หญิงสาวขับรถมาจอดที่หน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง อันที่จริงภัทรลดาไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่หรอก แต่ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ถึงได้ขับรถมาถึงที่นี่ แต่ลึกๆแล้วหญิงสาวรู้ดี วันที่พ่อกับแม่ของเธอจะไปเมืองนอก ภัทรลดาแอบมานั่งร้องไห้ที่นี่ และภูวนาทก็เป็นคนตามหาหญิงสาวจนเจอ แต่วันนี้ไม่เหมือนวันนั้น…

เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่ก็ทำเอาน้ำตาของหญิงสาวไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ การที่ได้รู้ว่าตัวเองเป็นภาระของภูวนาทมันทำให้เธอเจ็บเกินกว่าจะทนได้ แล้วเธอจะทนได้อย่างไรถ้าหากได้เห็นภูวนาทแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ แค่นี้เธอก็เจ็บจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว หรือถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องจากไป ไปเพื่อที่ว่าเขาจะได้ไม่ต้องรำคาญเธออีก ถ้าไม่รักก็อย่าต้องให้เกลียดกันเลย...

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามเย็น นี่เธออยู่ที่นี่จนถึงเย็นเลยหรือ ภัทรลดาตัดสินใจกลับบ้าน หากต้องเจอกับภูวนาทเธอจะต้องเข้มแข็งเข้าไว้ หากเขารักผู้หญิงคนนั้นจริงๆเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขวาง เธอจะยิ้มและแสดงความยินดีกับเขา จะไม่ให้เขาต้องรำคาญใจเพราะเธออีกเลย เธอเคยคิดโง่ๆได้อย่างไรกันนะ ว่าจะอยู่กับพี่ใหญ่ของเธอไปตลอดชีวิต ทั้งๆที่เขาก็บอกดอยู่เสมอว่าเธอคือน้อง บางทีทางเลือกนี้คงจะดีที่สุดสำหรับทุกคน...

ภูวนาทนั่งรอภัทรลดาที่บ้านของหญิงสาวด้วยความกระวนกระวายใจหลังจากที่ขับรถรอบเมืองเพื่อตามหาหญิงสาว โทรศัพท์กลับมาที่บ้านเป็นสิบๆรอบ หากแต่ก็ได้รับคำตอบว่ายังไม่กลับ และยังไม่ติดต่อมา

นี่เขาทำอะไรลงไป ทำไมถึงว่าภัทรลดาไปแบบนั้น ทำไมถึงไม่ถามหญิงสาวก่อนเป็นเพราะเขาเห็นเธอคุยกับหนุ่มๆในบริษัทงั้นหรือ หรือเป็นเพราะเห็นว่ามีคนสนใจภัทรลดาของเขามากแค่ไหน และแล้วภูวนาทชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้า!

พระเจ้า! นี่เขาหึงภัทรดาหรอกหรือ แปลว่าเขารักเธอใช่มั๊ย ภูวนาทไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะเขารู้คำตอบนั้นดี และตอบคำถามมากมายที่ว่า ทำไมเขาต้องคอยเป็นห่วงเป็นใย ทำไมถึงไม่ยอมให้คลาดสายตา กีดกันหนุ่มทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของภัทรลดา เพราะเขารักเธอ

เสียงเปิดประตูบ้านดึงชายหนุ่มออกมาจากภวังค์ความคิด เขารู้ใจตัวเองแล้ว เหลือเพียงแค่ภัทรลดาหวังว่าหญิงสาวยังคงไม่เปลี่ยนใจ

ภัทรลดาชะงักทันทีที่เห็นว่าร่างสูงที่ยืนรออยู่ในบ้านเป็นใคร ความเจ็บช้ำพุ่งขึ้นมาจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้..ไม่เธอต้องอดทน อย่าอ่อนแอเด็ดขาด อย่าเป็นภาระในชีวิตของเขาอีก..คิดได้ดังนั้นเธอจึงกลั้นใจถามเสียงเบาว่า

“พี่ใหญ่มีอะไรหรือคะ”

“เรื่องวันนี้...

“ถ้าเป็นเรื่องของวันนี้ พายเข้าใจค่ะ พี่ใหญ่ไม่จำเป็นต้องอธิบาย” ภัทรลดาตอบเสียงเย็น แววตาเฉยเมยของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มปวดใจยิ่งนัก

“พาย ไม่ใช่นะคือพี่อยากให้พายรู้ว่าพี่รู้สึกยังไง แล้วพี่อยากจะขอโทษ”

“พายไม่โกรธหรอกค่ะ พายบอกแล้วว่าพายเข้าใจ ต้องขอโทษพี่ใหญ่เสียด้วยซ้ำที่ทำให้ยุ่งยากมาตลอด แต่ต่อไปนี้พี่ใหญ่ไม่ต้องกังวลนะคะ”ภัทรลดาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีแววโกรธเคืองอย่างที่หญิงสาวบอกแต่น่าแปลกที่ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของเขากำลังโดนฉีกเป็นชิ้นๆ

“พายหมายความว่ายังไง” ภูวนาทภามเสียงแหบแห้ง อะไรบางอย่างบอกเขาว่า นี่ไม่ใช่เรื่องปรกติ

หากแต่ภัทรลดาไม่ตอบกลับบอกว่า

“พายขอลาหยุดงานสักพักนะคะ พรุ่งนี้พายจะบินไปหาพ่อกับแม่”

“แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่” ภูวนาทถามกลับทันควัน เขากลัวเหลือเกินว่าหล่อนจะไม่กลับมาอีก ซึ่งนั่นมันทำให้เขาทนไม่ได้

“ยังไม่ทราบเลยค่ะ ถ้าพี่ใหญ่กลัวจะเสียงานที่บริษัทพายจะไปทำเรื่องลาออกไว้ให้..”

“ไม่ต้อง! พี่ให้เวลาแค่ 1อาทิตย์ ถ้าพายไม่กลับมาพี่จะไปตาม!”

แค่เขาบอกว่าจะไปตามน้ำตาหญิงสาวก็แทบจะไหล...อย่าทำดีแบบนี้เลยค่ะ พี่ใหญ่ พายคงทนไม่ได้ถ้าเห็นพี่ใหญ่รักใครมากว่าพาย เพราะฉะนั้น เธอต้องเข้มแข็งเธอจะต้องตัดใจให้ได้...

“แต่ว่า...”

“ไม่ต้อง พี่ไม่อยากฟังแล้วถ้าพายจะฟังคำพูดที่พี่จะบอกเมื่อไหร่ก็ให้บอก แต่อย่าพูดอีก ว่าจะลาออก จะทำเหมือนไม่กลับมา” พูดจบชายหนุ่มก็หันหลังเดินกลับบ้าน ความรู้สึกหลายอย่างผสมปนเปกัน แต่ที่แน่ๆมีอย่างหนึ่งนั่นคือความหวาดกลัวที่จะเสียหญิงสาวไป

ภัทรลดากลับขึ้นห้องก่อนที่จะโทรศัพท์ไปหามารดา ว่าพรุ่งนี้จะบินไปหา เมื่อฝ่ายนั้นซักถามอะไรภัทรลดากลับไม่ยอมพูด แน่ล่ะว่าฝ่ายนั้นไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่ นี่มันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆไม่งั้นยัยพายไม่มีทางทิ้งภูวนาทมาอย่างนี้หรอก

“น้อม นี่มันเรื่องอะไรกัน ยัยหนูเป็นอะไร”

“เรื่องนี้น้อมเองก็ไม่ทราบแน่หรอกค่ะ แต่เห็นว่าทะเลาะกันมาตั้งแต่ที่บริษัท”

“บริษัทงั้นเหรอ ดี งั้นชั้นจัดการเอง”

จะมีใครรู้บ้างว่าสายสืบของมารดาของภัทรลดานั้น นอกจากป้าน้อมแล้ว ยังมีเลขาของภูวนาทอีกคนด้วย เมื่อได้รับฟังเรื่องราวนั่นทำให้เธอรู้แล้วว่าคราวนี้เธอจะต้องลงมืออย่างจริงๆจังๆ



“ครับ” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงในโทรศัพท์อย่างเหนื่อยอ่อน หากตาโตขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร

“ใหญ่หรือจ๊ะ แหม แม่ไม่รู้จะขอบใจใหญ่ยังไง”

“ขอบใจ เรื่องอะไรกันครับ”ชายหนุ่มถามอย่างงง นี่มันเรื่องอะไรกัน

“อ้าวก็เรื่องที่พูดจนยัยพาย ยอมบินมาดูตัวไงจ๊ะ เนี่ยแม่บอกมาต้องนานนะ ไม่เคยยอมมาเลยถ้าไม่ใช่ใหญ่พูดยัยพายคงไม่ฟังหรอกจริงมั๊ยจ๊ะผู้ชายที่แม่เลือกให้น่ะนะ ดีทุกอย่างเลย เหมาะสมกันทุกอย่าง นี่น้าเริ่มเตรียมงานแต่งเลยนะ” ปลายสายหัวเราะคิกคัก ในขณะที่ชายหนุ่ม กำหูโทรศัพท์แน่น เขาไม่มีทางยอมหรอก!

“คุณน้าครับอย่าเพิ่งแน่ใจอะไรไปเลยครับ แล้วผมคิดว่า คุณน้าควรปฏิเสธไอ้หมอนั่นไปด้วย เพราตอนนี้ภัทรลดารักอยู่กับผม เป็นแฟนผม เป็นคนรักผม ถ้ายังไงพรุ่งนี้ผมจะบินไปพร้อมพาย จะได้พูดจากันให้รู้เรื่อง”

“แต่ว่ายัยพายไม่เห็นบอกน้าเลยนะ แล้วใหญ่จะมายังไงเห็นพายบอกว่าจะมาคนเดียว จะมีตั๋วเหรอ”

“เรื่องตั๋วไม่เป็นปัญหาหรอกครับผมจัดการได้”

“เอ...แปลกนะ ยัยพายไม่ได้บอกนี่นาว่าจะกลับไป เห็นว่าจะมาอยู่ด้วยเลย บอกว่าจะทำเรื่องลาออก บ้านนั้นก็ให้ป้าน้อมแกดูแลไปก่อน ตอนพูดเรื่องดูตัว เรื่องแต่งงานก็ไม่เห็นค้านสักคำ”

“ภัทรลดาจะแต่งงานกับผมครับ พูดทางโทรศัพท์คงไม่สะดวก เอาเป็นว่า เดี๋ยวเราค่อยเจอกันนะครับ”

ภูวนาทวางหูโทรศัพท์ด้วยอารมณ์ที่พลุกพล่านความจริงตั้งใจจะไปพูดกับหญิงสาวให้รู้เรื่อง แต่เห็นว่าวันนี้ภัทรลดาคงต้องการพักผ่อน คิดจะหนีกันไปง่ายๆแบบนี้นะเหรอ ไม่มีทาง! เมื่อรักแล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปเด็ดขาด ไอ้เรื่องที่จะไปดูตัวกับผู้ชายคนอื่นเลิกหวังไปได้เลย ภัทรลดาต้องไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด ! แค่คิดเขาก็ทนไม่ได้ ไม่ว่ายังไงเขาจะไม่มอบภัทรลดาให้คนอื่นเด็ดขาด ส่วนพรุ่งนี้ถ้าหญิงสาวอยากไปนัก ก็ได้ เขาจะไปด้วยแต่อย่าคิดว่าจะไปแล้วไปเลย จะหนีหายไปจากเขาได้ เพราะไม่ว่าภัทรลดาจะไปอยู่ที่ไหน เขาก็จะตามไปจนเจอ ชายหนุ่มโทรศัพท์ไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินโชคดีที่มีเพื่อนเป็นเจ้าของสายการบินก็เลยไม่ยากเย็นอะไรนัก ส่วนภัทรลดาน่ะหรือ พรุ่งนี้ เราจะได้เห็นดีกันอ้อ..ในกรณีที่ยืนยันจะไปแต่งงานให้ได้หรอกนะ จะมาว่าเขาโหดร้ายไม่ได้!

...............................................................................................

สวัสดีค่ะ ทุกคน ขอโทษที่อัพให้ช้า ยังไงอย่าลืมคอมเมนต์กันด้วยนะคะ

ช่อชมพูค่ะ