ถึงจะอยู่ในที่ทึบซักแค่ไหน
                 แต่มันต้องมีแสงสว่าง เล็ดลอดเข้ามาบ้างอย่างแน่นอน...
                 แม้แต่ทางที่มืดที่สุด ก็ยังคงมีแสง
                 ผมเชื่อเช่นนั้น...
         
                 และในตอนนี้ขาของผมก็กำลังวิ่งอยู่บนกลางทะเลหมอก
                 ที่ดูขาวมาก ยิ่งกว่าฟองคลื่นใดที่ผมเคยเห็น
                 สัมผัสที่ดูนุ่มละมุนมากเกินกว่าที่จะคิดว่าเป็นแค่หมอกควัน
                 สีขาวของมันช่างดูสะอาดตา เกินกว่าจะจินตนาการถึง..
                 นี่หรือหมอก ที่อีกไม่นานมันจะหายลับไปกับสายตา...

                 ในขณะที่กำลังย่ำเท้าไปข้างหน้า ...
                 ตอนนี้ ผมก็ตระหนักได้ว่า..
                 ถ้าลมมันเข้ามาได้ มันก็ต้องออกไปได้เช่นกัน
                 ไม่มีทางที่ลม จะหมุนไปมาอยู่แค่ในป่า..
                  มันก็ต้องพาผมออกไปได้ด้วยแน่ๆ..

                 ไม่มีทางหรอกที่มันจะวนอยู่ในนี้
                 เหมือนกับการวิ่งอยู่รอบวงกลมหรอกน่า...
                 ผมเชื่อเช่นนั้นจึงยังวิ่งต่อไปได้
                 แม้ว่าความจริง ผมจะหมดแรงตั้งนานแล้ว ก็ตาม
                 และมือของผมยังคงกอดตุ๊กตา และหมอนหนุนอีก1ใบ
                 นั่นคือ  สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้มันอาจฟังดูไร้สาระ ที่ต้องถือของสองสิ่ง
                 พร้อมๆกับวิ่งไปด้วย

                 ในที่สุดตอนนี้ผมก็วิ่งมาถึงสุดทางแล้ว
                 สิ่งที่เหลืออยู่ในสายตาคือ กำแพงหมอก
                 เพราะหมอกที่วิ่งมากับผมนั้น มันชนเข้ากับอะไรซักอย่าง...
                 ที่เป็นทางตันอย่างแน่นอน
                 ทำให้มันพุ่งขึ้นไปคล้ายกับน้ำในเขื่อนที่ถูกกั้น
                 ตามแนวระนาบที่ตั้งฉากกับพื้น มันดูสูงซะจน ผมรู้สึกว่า.
                 คงไม่มีวันก้าวข้ามมันไปได้อย่างแน่นอน
                 ทางตันแล้วสินะ...มาได้แค่นี้เองเหรอ
                 ผมเริ่มโทษตัวเองถึงความโง่ ที่วิ่งออกมาโดยไม่ทันได้คิดถึงแผนสำรอง เอาไว้ก่อน
                 ผมไม่เคยคิดเลยว่ามันไม่จะล้มเหลว
                 แบบนี้แล้วจะทำยังไงหล่ะตอนนี้...

                 ผมท้อแท้มากเพราะการวิ่งอย่างสุดแรงของผม
                 นั้นไม่ได้เก็บแรงเผื่อไว้ ตอนขากลับเลย..
                 ทำให้ตอนนี้ผมยิ่งเหนื่อยขึ้นไปอีก...
                 ผมไม่เห็นทางอะไรทั้งนั้นมืด ....มืดไปหมด

                 ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นในท่าคุกเข่า....
                 และเริ่มด่าทอพระเจ้าอย่างไม่มีเหตุผล
                 สบถใส่พระองค์..ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้...!!!

                 ผมร้องตะโกนออกไป...
                 ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง........
                 ผมทำผิดอะไรหรือ....??~น้ำตาของผมไหลพรากออกมา (T.T)
                 แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นน้ำมูกไหล หรือฟูมฟายอย่างเคย...
                 แปลกไหมหล่ะที่ลูกผู้ชายอย่างผมร้องไห้เพราะเดินหลงทาง...
                 น่าสมเพชจริงๆ ถ้าน้องผมมาเห็นเข้าผมคงแย่แน่ๆ...

                 ภาพเหล่านั้นหวนกลับมาอีกครั้ง..
                 แต่คราวนี้มาพร้อมเสียงด้วย
                 
                 "ลูกไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆนี่หน่า..."  เสียงพ่อของผมดังขึ้นมา

                 "แม้แต่ทางมืดที่สุดยังคงมีแสงไฟ..เชื่อกูเถอะ เราต้องทำอะไรได้บ้างแหละ.."
                 เสียงเพื่อนของผมดังขึ้นมาบ้าง...

                 " ไม่สมกับเป็นพี่เลยนะ...ทำตัวแบบนี้ได้ไง" ยัยน้องตัวแสบเอ๊ย...
                 ชั้นอยากเจอแกจัง

                 ตอนนี้ผมพยายามลุกขึ้นยืนจากการนั่งทับเข่า มือข้างขวาคอยปาดน้ำตา
                 ที่ไหล ออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน
                 อีกมือนึงยังคงหิ้วตุ๊กตากระต่าย และกอดหมอนเอาไว้
                 ผมลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆอีกครั้งหนึ่ง...
                 มองออกไปอย่างถี่ถ้วน
                 และ เริ่มใช้สติคิด................................................
             
                 คิด.........................................
                 แล้วก็...................................
                 คิด....(-_________-)

                 อ่านึกออกแล้ว เรายังไม่ได้ลองหาวิธีข้ามกำแพงนั้นเลยนี่หว่า...
                 ทำไมเราถึงไมทดลองปีนวะ
                 ไอ้บ้าเอ๊ยมาที่นี่ได้.. เราก็อาจจะมีพลังอะไรพิเศษก็ได้
                 คิดได้เช่นนั้น ก็เลยทดลองเอามือยื่นออกไปจับกับกำแพงหมอก ...
                 
                 โอ้..?? ผมถึงกับงงเพราะกำแพงหมอกนั้นมันไม่เหมือนกับ
                 หมอกที่ผมวิ่งตามมันมา..
                 หมอกอันนี้มันหยุ่นๆมือพิลึกๆ

                 ผมเริ่มจัดการลองปีนกำแพงหมอกดู เอามือแซะๆไปตามร่องของกำแพง
                 ฟังดูตลกเนอะ...ที่มาปีนอะไรอย่างงี้ตลกจัง...
                 แต่ถ้ามาอยู่สถารณ์การณ์เดียวกับผมคงไม่ตลกแน่ (-__________-")

                 ผมจัดแจงปีนขึ้นไป พร้อมกับแบกน้ำหนักตัว70กิโลกรัมขึ้นไปด้วย
                 ทั้งที่เพิ่งเหนื่อยจากวิ่งมาหยกๆ
                 แต่ยังคงปีนขึ้นต่อไปได้ อาจจะเป็นเพราะ
                 ผมรู้สึกว่ายังมีใครรออยู่อีกฟากหล่ะมั๊ง
       
                 ทำให้รู้สึกมีแรงฮึดเหลือขึ้นมา...
                 ผมปีนขึ้นไปได้ซักพัก แต่ก็ยังไม่เห็นทางที่จะขึ้นไปสุดได้ซักที
                 และแล้วผมก็พลาด..มือของผมที่ต้องทั้งแบกของและดึงตัวขึ้นไปนั้น
                 ทำให้เหงื่อออกเยอะผิดปกติจนมือลื่น  

                 ผมร่วงลงมาความสูงประมาณตึก5ถึง6ชั้นได้...
                 จังหวะที่ร่วงลงมา ผมคิดในใจทันทีตายแน่ๆ..............
                 แต่ตายได้ก็ดีเหมือนกันนะ
                 ไม่มีใครอยู่ด้วยแล้วหนิ
                 ไอ้ที่เรารู้สึก เราอาจจะแค่คิดไปเองก็ได้

                 พอนึกแล้วก็หลับตา.........เสียงลมที่แหวกผ่านหู ไปอย่างรวดเร็วระหว่างตกลงมา
                 ดังจนปวดหูไปหมด      
                 โครม.............!@!??

                 ผมตกลงมากลางพื้น..
                 ทันทีที่กระทบลงกับพื้นผมหลับตาปี๋
                 คิดว่าร่างจะแหลกไปด้วยแล้ว
                 แต่เปล่าเลย...ไม่มีแม้กระทั่งรอยขขีดข่วน
                 งงๆอยู่นานว่าตัวเองตายรึยัง.?
                 กะว่าจะรอเดินทางไปสู่สวรรค์..
                 นึกว่าความตายไม่เจ็บปวด...

                 แต่เปล่าเลย.....โง่เองนอนรออยู่นานนึกว่ายมทูตจะมารับ
                 ไอ้เราก็รอจนเมื่อยแล้ว...แม่งก็ไม่มา
                  ..เชี้ยเอ๊ย !!!!

                  เลยตัดสินใจลุกขึ้นยืน...ถึงได้รู้ว่าโง่แค่ไหน...
                  อ้าว...............อ้าว.................................กูยังไม่ตายนี่หว่า
                  รู้สึกอับอายฟ้าดิน กับความโง่ของตัวเอง
                  หน้าเลยแดงขึ้นมาซะอย่างงั้น....ด้วยความเขินนก็เลยทุบกำแพงหมอกซะอย่างงั้น
                  คุณพระช่วย!! ผมร้อง......อุแม่เจ้า....ผมร้องอีก

                  เมื่อพบว่าแสงลอดเข้ามาตามมือ ที่ชกออกไปอย่างไม่ตั้งใจ
                  ตอนนี้เลยทำให้ตัวเองค้นพบ สัจธรรมถึง2อย่างนั่นคือ...
                  นอกจากว่าตกจากที่สูงจะไม่ตายแล้วเพราะพื้นที่นุ่มเหมือนปุยนุ่น ....
                  กำแพงหมอกยังเปราะบางกว่าที่คิดไว้มากมาย...
                  อ๋อๆอีกอย่างนึง ผมมีพลัง...........^____^มหาศาล

                  ก็เลยเริ่มทุบกำแพงออกหมอกออกไป ตามแสงสีทอง
                  ที่แผ่ขยายกว้างตามรูขึ้นเรื่อยๆ...จนในที่สุดสามรถมุดออกไปได้....


สิ่งที่ผมได้เห็นนั้นคือ...............