PANTIP.COM : W3589684 + + + ไม่รัก...แต่คิดถึง + + + [ดอกเบี้ยจากเรื่องแสนรักที่งดลงไปอาทิตย์ก่อน+ต้อนรับเทศการรับปริญญา] [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

ผู้ชายนัยน์ตาคมเหมือนเหยี่ยวจากวันนี้คงไม่ค่อยได้เจอกันอีกแล้วสินะ...หลังจากวันนี้เราก็คงเดินกันคนละทาง มีที่ที่จะไปคนละที่ พิมคิดไปพลางถอนใจไปพลาง ....เอาเถอะ ใช่ว่าจะจากลากันไปเสียที่ไหน ยังไงก็ยังยืนอยู่บนแผ่นดินเดียวกัน

"พิมมาถ่ายรูปเร็ว" เสียงเพื่อนคนนึงในคณะร้องเรียกให้ไปถ่ายรูปหมู่ พิมรีบวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต ก็ในหมู่คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นมีเขาด้วยนี่นา ไม่ได้รูปคู่รูปหมู่ก็ยังดี

พิมรีบวิ่งไปตรงที่เพื่อนเรียก แต่ด้วยความที่ไม่ชินกับส้นสูงนี่สิ ทำให้เธอก้าวเดินด้วยความยากลำบาก แต่ยิ่งรีบก็เหมือนยิ่งช้า ช้าก็ช้าเพราะส้นสูงที่เธอไม่เคยใส่เนี่ยแหละ เรียนมา 4 ปีก็ใส่แต่รองเท้าผ้าใบมาตลอด แล้วในขณะที่อีก 3 ก้าวจะถึงพวกเพื่อนๆ หนึ่ง.....สอง.....สาม...แพละ

"โอ้ย บัดโธ่" พิมสบถออกมาอย่างขัดใจ พลางมองหาสิ่งที่ทำให้เธอสะดุดล้ม แล้วนึกโทษรองเท้าอยู่ในใจอยู่ในใจ

"เธอเนี่ยนะแม้แต่ปลายหญ้าก็ยังสะดุดล้มได้" เขานั่นเอง เขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมที่คุยกันวันแรก เงียบขรึมและเย็นชา พิมแอบกัดปากด้วยความน้อยใจ คนเจ็บจะตาย ปลอบสักคำก็ไม่มี แต่ความจริงเขาก็ใจดีลึกๆ อย่างนี้เสมอ ก็ดูสิ ไม่มีใครมาสนใจที่เธอล้มเลยนอกจากเขา คราวนั้นก็เหมือนกัน

วันนั้นเธอถือของมาเต็มมือไปหมด เธอต้องแบกของจากศูนย์หนังสือเพื่อไปที่คณะ ของทั้งหมดก็ไม่ใช่อะไรหรอก ก็จำพวกกระดาษ โฟม ฟิวเจอร์บอร์ดและอุปการณ์ต่างๆ ที่ต้องใช้จัดนิทรรศการทางการศึกษา ซึ่งงานนี้จะมีเด็กนักเรียนมัธยมหลายคนมาเดินดูงาน นอกจากนี้ยังมีคนนอกอีก ดังนั้นงานครั้งนี้จึงเป็นงานที่เป็นหน้าเป็นตาของคณะทีเดียว งานนี้ทุกคนในคณะก็ต้องช่วยกันใหญ่

ความจริงก็จะมีเพื่อนอีกคนนึงตามมาด้วย แต่พิมเห็นว่าทุกคนงานยุ่งเลยอาสามาคนเดียว แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอคิดผิดจริงๆ เพราะของที่ต้องซื้อมันเยอะ และแต่ละชิ้นก็ใหญ่เทอะทะ พิมได้แต่หวังว่าเธอคงไม่ล้มไปก่อนถึงคณะ

'ช่วย' เสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้น ทำให้ต้องมองลอดผ่านของทั้งหมด แล้วพอเห็นว่าเป็นใครเธอก็ยิ้มแก้มแทบปริเลยทีเดียว

'ขอบใจ' เธอพูดเบาๆ พลางส่งของให้เขา แต่จังหวะที่เธอส่งของให้เขาของทั้งหมดก็ร่วงหล่นลงมากองอยู่ที่พื้น เธอก็ได้แต่มองเขาเป็นเชิงขอโทษ ....เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ.....

'จะมีวันไหนที่เธอไม่ทำอะไรพลาดบ้างไหมเนี่ย' เขาบ่นก็จริง แต่ก็ก้มลงเก็บของ ทำให้เธอรีบก้มลงไปช่วยเก็บอย่างเอาเป็นเอาตาย

'ความผิดพลาดเป็นก้าวแรกสู่ความสำเร็จนะ' เธอเถียงเขาเบาๆ ทำให้เขาหลุดหัวเราะขึ้นมาได้

'แล้วเมื่อไหร่เธอจะสำเร็จล่ะ เห็นพลาดมาหลายทีแล้ว' เขาพูดพลางหอบของเกือบทั้งหมดไป ก็เหลือเพียงแต่สมุดเล็กเชอร์ของเขาที่ยื่นมาให้เธอถือ

พิมจ้องมองผู้ชายร่างสูง แล้วก็อมยิ้ม ...ทำเป็นเฉยๆ แต่ก็อดใจดีไม่ได้สักทีน้า...

'เอ้า ไม่รีบไปอีก เดี๋ยวพวกนั้นก็บ่นหรอก' เขาหันกลับมาบอกเธอ เมื่อเห็ว่าเธอยืนยิ้มอยู่ที่เดิมไม่ยอมเดิน พิมพยักหน้าเบาๆ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาวิ่งไปหาเขา

'ห้ามวิ่ง' เสียงของเขาก้องกังวานอยู่ในหูเธอ ทำให้เธอมองหน้าเขางงๆ 'เดี๋ยวก็ล้มอีก ค่อยๆ เดินไป'

คราวนี้เธอยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ...เขาห่วงเธอๆ... แต่อีก 5 วินาทีต่อมาก็ต้องหยุดยิ้ม เพราะเขาพูดประโยคต่อมา

'ขี้เกียจพาไปใส่ยาที่ห้องพยาบาล'

หลังจากที่เขาพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้นมาอย่างสวัสดิภาพ คราวนี้เธอก็ค่อยๆ เดินไปหากลุ่มเพื่อนๆ พอยืนเก็กท่าเท่านั้นแหละ เพื่อนสนิทของเธอก็พูดจาไม่เข้าหูขึ้นมา

"ฉันว่าแล้วยัยพิมว่าแกต้องล้ม ไอ้หมูอย่าลืมนะ ไอติมแมค 1 โคน" เสียงปอยตะโกนบอกเพื่อนอีกคน เล่นเอาพิมหน้ามุ่ยทันที ก็รู้แล้วว่าต้องล้ม แล้วจะมาเร่งทำไม

หลังจากถ่ายรูปหมู่เสร็จ พิมก็แอบปรายตามองเขานิดนึง ....อยากถ่ายรูปคู่ แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง สงสัยคงไม่ได้ถ่ายคู่ซะล่ะมั้ง

"แกถ่ายรูปคู่ไอ้เนหรือยัง" เสียงหมูกระซิบถาม พิมก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ แค่เข้าไปคุยยังไม่กล้า เรื่องถ่ายรูปคู่เนี่ยนะ เอาเก็บเข้ากล่องไปเลย สงสัยเธอจะแห้วตลอดชาติ คิดแล้วพิมก็เดินคอตกออกไปจากกลุ่ม

"ไอ้พิม..." ปอยเรียกเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินไปหาน้องชายตัวแสบ พิมหันไปหาเพื่อน "...ครั้งสุดท้ายแล้วนะ"

...ครั้งสุดท้ายแล้ว.... คำๆ นี้ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของพิม นั่นสินะ ครั้งสุดท้ายแล้วเธอจะกลัวอะไรอีก พิมมองตามร่างสูงที่กำลังคุยกับผู้หญิงนอกคณะคนนึง แล้วเขาก็ถ่ายรูปกับผู้หญิงคนนั้น ดูจากท่าทางแล้วรู้เลยว่าเขาและเธอไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้จักยังกล้า เพราะเขาคิดอย่างเดียวกัน มันเป็นครั้งสุดท้าย...เพราะจากนี้ไป เขาและเธอก็ต่างมีทางเดินที่ต่างกัน

"เน..." เธอพูดออกไปแล้ว ก็ตื่นเต้นอย่างอดไม่ได้ ทำไมนะ วันนี้เธอพูดคำนี้มาทั้งวัน แค่พูดกับเขาทำไมถึงพูดไม่ได้ เขาหันมามองเธอพลางทำหน้าสงสัย

"มีอะไร?" เขาถามพลางมองหน้าพิมแปลกๆ ทำให้พิมนึกน้อยใจ ...นี่เขาไม่คิดจะถ่ายรูปคู่เธอเลยใช่ไหม...

"เอ่อ....ถ่ายรูปคู่กัน"

"เอาสิ"

เวลาก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่วันรับปริญญา แต่เธอก็อดที่จะเอาภาพคู่ของเธอและเขาเพียงรูปเดียวมาดูไม่ได้ เขายิ้มอย่างสดใสไม่แพ้เธอเลย พิมเอารูปที่อัดมาไปเคลือบพลาสติกอย่างดี แล้วก็สอดเอาไว้ในหนังสือเล่มโปรด วันดีคืนดีเธอก็เอารูปใบนั้นออกมาดูพร้อมๆ กับการอ่านหนังสือเล่มโปรดเล่มนั้น ทำให้เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอช่างมีความสุขเหลือเกิน

'รักมันมากไหมว่ะไอ้พิม' เสียงเพื่อนสนิทคนนึงถามเธอขณะที่ยังเรียนอยู่มหาวิยาลัย

'ไม่ได้รักสักหน่อย แค่ปลื้มๆ' พิมแย้งคำผิดของเพื่อน เธอไม่ได้รักเขา อย่างน้อยเธอก็พยายามบอกกับตัวเองอย่างนั้น

"ไม่ได้รัก แค่คิดถึงเป็นบางเวลาเท่านั้นเอง" พิมพูดพลางยิ้มให้กับรูป ...ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่นะ ส่งข้อความไปหาหน่อยดีกว่า...

ชีวิตบางช่วงที่เกี่ยวกัน
เราได้แลกเปลี่ยนซึ่งความฝัน
หลายครั้งหลายหนหัวใจไม่ตรงกัน
แต่รู้กันต่างคนมีน้ำใจ

เธอไม่ต้องนวลดั่งดวงจันทร์
และฉันไม่ใช่ดวงตะวันฉาย
เราเพียงเป็นคนคบกันตามสบาย
แค่ร้างไกลห่วงใยก็แล้วกัน

ไม่สำคัญว่าเธอมีใคร
ไม่ใช่กงการอะไรของฉัน
ไม่สนใจเมื่อเธอสุขสันต์
ขอรู้เพียงวันที่เธอไม่มีใคร

ยังไม่ประคองถ้าเธอล้ม
ถ้าเธอลุกขึ้นยืนได้เองไหว
ขอรู้ขอเห็นว่าเธอเดินเองได้
จะขอมองดูไกลๆ อย่างชื่นชม.....

ไม่สำคัญว่าเธอมีใคร
ไม่ใช่กงการอะไรของฉัน
ไม่สนใจเมื่อเธอสุขสันต์
ขอรู้เพียงวันที่เธอไม่มีใคร

ไม่สำคัญว่าเธอมีใคร
ไม่ใช่กงการอะไรของฉัน
ต่างหนทางของต่างเรานั้น
ถึงแม้ว่าเราจะไกลสักเพียงไหน....

ไม่รัก.....แต่คิดถึง
ไม่รัก.....แต่คิดถึง

*เพลงไม่รักแต่คิดถึง อัลบัมเฉลียงนอกชาน ศิลปิน เฉลียง

จากคุณ : mrs_ricken - [ 6 ก.ค. 48 21:07:16 ]